Feist - The Reminder

Πάρ' το απ' την αρχή, για να μη λες ότι σε κρατάω στη σελίδα μου με το ζόρι: Το "The Reminder" δεν είναι τόσο καλό όσο το "Let it Die". Αλλά επειδή, όταν η Feist έκλεινε τα 28 της το 2004 και ξεφούρνιζε το αριστούργημά της, εγώ παρίστανα τον κονφερασιέ στους Ολυμπιακούς και δεν είχα ούτε ένα τόσο δα δευτερολεπτάκι για να της πω πόσο την αγαπώ, το κάνω τώρα με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου της άλμπουμ. Τι κυκλοφορία, δηλαδή, την πρωτομαγιά θα βγει και πριν το καλοκαίρι δεν το κόβω να την ακούσουμε σε κανένα ελληνικό ραδιόφωνο, αλλά αφού εμένα κοντεύει να μου κάψει (δεύτερη φορά) το Sony Walkman από το πολύ repeat ένα μήνα και βάλε τώρα, θα την ξεράσω την κριτικούλα, μη μείνει μέσα μου και μουχλιάσει.

Λοιπόν, η Καναδέζα συνομήλική μου (ΟΚ, ΟΚ, julia, ένα χρόνο μικρότερη είναι, δεν κλέβω!) δεν καταφέρνει εδώ να επιβεβαιώσει τον τίτλο του indie-pop-rock-n'-soul φαινομένου (ναι, όλα αυτά μαζί) που της έδωσα πιο παλιά. Κυρίως, γιατί δεν τη νοιάζει. Η Λέσλι Φέιστ (χρησιμοποιεί μόνο το υπαινικτικά διονυσιακό επώνυμό της όταν πρόκειται για την σόλο καριέρα της) είπε για το Παρίσι: "το να προσπαθείς να είσαι πολύ cool εκεί είναι πολύ εξοντωντικό" και την έκανε πάλι για το Τορόντο. Μόνο που οι ενέσεις που έκανε το Παρίσι στο μελαγχολικά καναδέζικο προφίλ της τους μήνες (χρόνια;) που πέρασε εκεί μας έκαναν τόσο μουσικό καλό που δεν πρόκειται να της το συγχωρήσουμε ποτέ που έφυγε. Στο "The Reminder" κλείνεται ακόμη πιο βαθειά μέσα στον εαυτό της, γράφοντας ποπ μεν -και σχεδόν χαρούμενες, γιατί ο,τιδήποτε τραγουδά αυτή η απίθανη φωνή, το κάνει αυτόχρημα χαρούμενο- αλλά μπαλαντοειδείς και χαμηλόφωτες δε ωδές στη μοναξιά, το χωρισμό και το "αν είχε γίνει αυτό, τότε κι εγώ θα..."

Κοινώς, αν ήταν η γκόμενά σου, θα την είχες λατρέψει για τα Gauloises που κάπνιζε στο μπαρ του κολλητού σου, για το μαλλί που κάθε μέρα σού 'μοιαζε και πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο παιχνιδιάρικο, για τις ματιές που σου έριχνε και υπόσχονταν πολλά, αλλά εννοούσαν ότι έπρεπε να δώσεις ακόμη περισσότερα για να την έχεις όλη δική σου, και βέβαια για τα παρεάκια της που πάντα ήταν υπέροχα και που ποτέ δεν σε έκαναν να νοιώσεις ζήλια -και θα την κεράτωνες για όλα τα παραπάνω ακριβώς (και τις ανασφάλειες που θα σου δημιουργούσαν). Αν ήταν 22χρονο μωρό που εσύ -συμβιβασμένος σαραντάρης- ήθελες να γαμήσεις με το ζόρι, θα την κυνήγαγες από "Πλαστελίνη" σε "Kinky" κάθε βράδυ και τελικά θα την ξεμονάχιαζες σε μια χαζή συναυλία κάποιων υπερεκτιμημένων κρετίνων στο "Gagarin". Θα το κάνατε το ίδιο βράδυ, θα πέρναγες καλά, αλλά απλώς θα σου έφευγε το απωθημένο. Και μετά "γειά σου Feistάκι μου, σε άκουσα 5-6 φορές, θα σε ξαναβάλω στο CD το Νοέμβριο με τα πρωτοβρόχια, εδώ στην Αθήνα αργούν -και σου ταιράζουν φίνα. Γυρίζω τώρα στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου".

Ενώ αν είχε μείνει στο Παρίσι, θα έκλεινες σαν το μαλάκα δυο φορές το μήνα εισιτήρια με 300 ευρώ πήγαιν' έλα για να τη βλέπεις να μελαγχολεί στη σοφίτα της με θέα το Parc de Luxembourg και μοναδική παρέα την κιθάρα της. Μισή φορά θα γαμούσες. Μέτρια. Αλλά θα ήσουν και πάλι πολύ, μα πάρα πολύ ευτυχισμένος...

Υ.Γ.1: Τι θα γίνει μ' αυτό το Καναδομάνι που έχει πλακώσει ξαφνικά; Και το Σιάτλ στα βόρεια ήταν, αλλά απ' ότι φαίνεται όχι τόσο Μόντρεαλ και Τορόντο-βόρεια.

Υ.Γ.2: Το "How My Heart Behaves", παρ' όλα τα παραπάνω, είναι ο ιδανικότερος τρόπος κλεισίματος άλμπουμ που έχει διδαχθεί μέσα στο 2007.

Υ.Γ.3: Και, γενικά (γιατί εγώ άμα αγαπώ δεν μπορώ να πληγώσω) Feistάκι μου όλα σου τα τραγουδάκια στο νέο σου αλμπουμάκι είναι υπέροχα. Μόνο το "Honey Honey" βαριέμαι, αλλά το γεγονός ότι τα τέσσερα από τα δεκατρία τα έγραψες σε μονοκάναλο live σε ένα chateau έξω από το Παρίσι με πεντ' έξι τσιμπημένους από την αλογόμυγα πολυπράγμονες σαν κι εσένα μου αρκεί για να σε αναδείξω σε ποπ είδωλο ειδικής κοπής. Πρός όλους τις (καλοί) μπλογκαδόροι εκεί έξω: Το Feistάκι είναι ακριβώς αυτό που θα ακουγόταν αν το μπλογκάκι σας ήξερε από ακόρντα και του κάνατε δώρο μια κιθαρίτσα. Τίμια pop για τους indie rockers.