Αυτή την ιστορία με την Αμαλία δεν την καταλαβαίνω...

...προφανώς γιατί είμαι ακόμη περισσότερο αναίσθητος απ' όσο νόμιζα. Βασικά δεν καταλαβαίνω την άτυπη ανακήρυξη της 1ης Ιουνίου στα blogs ως "ημέρα Αμαλίας Καλυβίνου". Ωστόσο, το blog της είναι ένα συγκλονιστικό ημερολόγιο και -επειδή scripta manent- θα υπάρχει πάντα εδώ ως σημείο αναφοράς. Αυτά. Το έκανα το καθήκον μου. Για τους υπόλοιπους και τα δακρύβρεχτα κείμενά τους, μόνο μια επισήμανση: Αφού μεταξύ μας τα γράφουμε, μην τρελαίνεστε... Και μια δεύτερη: Δηλαδή, θα είστε περήφανοι για το πώς θα καλύψει την Παρασκευή την κινητοποίησή σας η Ελευθεροτυπία ε;

UPDATE:
Δεν το είχα δει νωρίτερα, αλλά ο Manifesto.Gr είχε για άλλη μια φορά την πιο σωστή αντιμετώπιση στο hype της επικαιρότητας...

Οι Lostοφάγοι

Μη με κοιτάς με δήθεν άγνοια, μικρέ μου Lostοφάγε. Διώξε αυτό το βλέμμα απορίας απ' την ζαβλακωμένη σου φατσούλα. Άσε τα έκπληκτα "άντε ρε!" και τα εκστατικά "για πες...". Αφού κατά βάθος ξέρεις καλά ότι από τον Φεβρουάριο του 2008 που ξεκινά ο τέταρτος κύκλος μέχρι τον Ιούνιο του 2010 που θα κλείσει ο έκτος (και τελευταίος), τα πράγματα θα πάνε ακριβώς όπως τα έχεις σχεδιάσει στο μυαλό σου: O Λοκ θα κάψει και το αερόστατο, ο Ξέρξης θα καρφώσει ένα σουγιά στο σβέρκο του Χάρλεϊ, ο Τζακ θα δηλητηριαστεί από το δάγκωμα ενός μολυσμένου ιγκουάνα, αλλά θα τον σώσει ο Τσάκι Τσαν με ένα μαγικό βότανο που φύτρωνε μόνο δίπλα στο ποτάμι στο χωριό του (και που ως διά μαγείας βγαίνει και στο νησί), η Σαν θα γεννήσει τρίδυμα, το ένα εκ των οποίων θα μιλήσει πολύ γρήγορα και θα πει τους περίφημους αριθμούς, η Άλεξ θα τα φτιάξει με τον Τσάρλι, ο Σαΐντ με τον Μάικλ και ο Χάρλεϊ θα πάρει παρτούζα τη Τζούλιετ και την Κλαιρ για να διαψεύσει ένα όραμα του Ντέσμοντ ότι ο Σόγιερ θα ήταν ο πρώτος που θα έκανε τρίο στο νησί. Και τελικά ο Μπεν θα αποκαλύψει σε όλους πως αυτός είναι ο Άγιος Πέτρος και ότι "μαλάκες, τα σκατώσατε θεαματικά, βουρ στην κόλαση σύσσωμοι τώρα", κι ακριβώς εκεί θα ξυπνήσει από τον εξωτικό της εφιάλτη η Σάνον και θα αποκαλυφθεί ότι όλα αυτά ήταν ένα περίεργο όραμα που της προκάλεσε η ακατάσχετη κατανάλωση μαριχουάνας στο κελί που την κρατάνε τόσα χρόνια κλεισμένη (και κοντεύει να γίνει 90 κιλά) εκείνοι οι περίεργοι Βενεζουελάνοι 108 χιλιόμετρα έξω απ' το Καράκας...

Μέχρι τον επόμενο χρόνο, λοιπόν, και για να μην περιμένεις σαν μαλάκας να δεις πώς ακριβώς θα γίνουν όλα τα παραπάνω, πάρε ένα preview και μάθε αποκλειστικά από το "Πο Πο Culture" ότι βασικός συνθέτης του soundtrack της σειράς θα είναι στους επερχόμενους τρεις κύκλους ο Φοίβος Δεληβοριάς (ευτυχώς, όχι με τα τραγούδια του τελευταίου του άλμπουμ, του "Έξω", αφού το Lost το βλέπεις πάντα "μέσα", ξάπλα στον καναπέ, και χρειάζεται σαφώς πιο "κλειστή" μουσική. Σαν το "Εκείνη" ένα πράγμα...). Α, ξέχασα: Η Κέιτ είναι η δίδυμη αδελφή της Σάνον από ένα γενετικό πείραμα που έκανε ο Αρζτ (μα εννοείται ότι είναι σούπερ γιατρός-ερευνητής μπουμπούνα!) και απέτυχε παταγωδώς.

Σύντομα Ανέκδοτα: 6. Ρέθυμνο σε πέντε ώρες

To ανέκδοτο δεν έχει να κάνει με την υπόσχεση για ένα ταξίδι - αστραπή μέχρι την Κρήτη. Το "Αίολος Κεντέρης" είναι το αντίστοιχο του Concorde για τις θάλασσες, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην ταχύτητα. Το αστείο με τις NEL Lines είναι ότι αντί να διαφημίζουν ακριβώς αυτό, ότι πάνε πολύ πιο γρήγορα απ' τους άλλους δηλαδή (που στο κάτω κάτω είναι και ό,τι ενδιαφέρει περισσότερο τον ταξιδιώτη) προτίμησαν να στήσουν μια φωτογραφική υπερπαραγωγή (λέμε τώρα) με τον Κώστα Κεντέρη ποζαριστό μπροστά στο συνονόματό του πλεούμενο, για να μιλήσουν στον καταναλωτή "σε δεύτερο επίπεδο". Δηλαδή: "Ο δικός μας ο Κεντέρης, τόσο γρήγορος όσο και ο ορίτζιναλ". Προφανώς δεν έχουν εκτιμήσει σωστά σε ποιο ακριβώς δεύτερο επίπεδο οδηγείται ο νους του μέσου Έλληνα, μετά τα γεγονότα του Αυγούστου του 2004.
Εκτός κι αν η εταιρεία το πάει ακόμη πιο μακριά, στο τρίτο επίπεδο. Κάπου σαν: "Και γρήγορος ο δικός μας ο Κεντέρης, ωσάν τον ορίτζιναλ -και με γερές μηχανές, ωσάν του Τζέκου στο περίφημο ατύχημα που τον έστειλε μαζί με την Κατερίνα στο νοσοκομείο"...

(Οι καταχωρήσεις στις εφημερίδες είναι πολύ μεγάλες για το scanner μου. Γι' αυτό και κατέφυγα σε μια πρόχειρη φωτοσοπιά. Αν θέλετε να δείτε τη νέα διαφημιστική καμπάνια των NEL Lines, ανοίξτε οποιαδήποτε κυριακάτικη εφημερίδα. Αν βαριέστε, το μότο του Κώστα Κεντέρη που κυριαρχεί στον γαλάζιο ουρανό πίσω από το "Aeolos Kenteris I" είναι: "Είναι ωραίο να έχεις όνειρα... και να τα πραγματοποιείς")

H Kate Moss κάνει limit-up

Ακόμη και οι παρανοϊκές λονδρέζικες ουρές από κοριτσόπουλα που περίμεναν μ’ ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι, “Kate Moss - Topshop” κι αυτό, στην Oxford Street το πρωινό της 30ης Απριλίου δεν ήταν πειστικό δείγμα για το τι θα επακολουθούσε. Σήμερα, ένα μήνα μετά το λανσάρισμα των ρούχων που σχεδίασε το 32χρονο μοντέλο για την Topshop (κάτι σαν τα Marks & Spencer, τα Zara και τα H&M που έχουμε κι εδώ), ο ιδιοκτήτης της, ο ευτυχής κύριος Φίλιπ Γκριν, μπορεί πια να μην αγχώνεται καθόλου για τη μετοχή που αγόρασε έναντι 4,5 εκατομμυρίων ευρώ. Τη «μετοχή» που ακούει στο όνομα Κέιτ Μος, και της οποίας οι δημιουργίες έχουν ήδη κάνει τζίρο ίσο με το μισθό που εισέπραξε! Παρ’ ότι –για να μην αρχίσουν οι μεταπωλήσεις στο eBay- στα καταστήματα επιβλήθηκε ένα όριο 5 ρούχων για κάθε πελάτισα. Και παρ’ ότι το πιο ακριβό κομμάτι από αυτά που σχεδίασε η Κέιτ Μος δεν κοστίζει πάνω από 220 ευρώ!

Με 66 εκατομμύρια ευρώ προσωπική περιουσία, η Κέιτ Μος είναι σήμερα η 99η πιο πλούσια γυναίκα στη Μεγάλη Βρετανία. Σε ολόκληρο τον κόσμο του μόντελινγκ, μόνο η Ζιζέλ βγάζει περισσότερα -αλλά καθώς η Μος ετοιμάζεται να λανσάρει και το άρωμά της από τον Coty μέχρι το τέλος του χρόνου, ίσως φέτος η ζυγαριά να γείρει προς το μέρος της. Ήδη πέρσι, έκανε ένα τεράστιο άλμα στο χρηματιστήριο της μόδας, κερδίζοντας κοντά στα 40 εκατομμύρια, ασύλληπτο ποσό σε σχέση με τα 5-6 στα οποία είχε περιοριστεί το 2005. Τη χρονιά που το όνομά της είχε αλλάξει σε “Cocaine Kate”, τη χρονιά που έμπλεξε στο πιο λατρεμένο σκάδαλο των βρετανικών ταμπλόιντ εδώ και πολύ καιρό. Τη χρονιά που όλα έδειχναν ότι η καριέρα της θα τέλειωνε άδοξα...

Στην κόλαση και πίσω
Για το διασημότερο μοντέλο του κόσμου, με πάνω από 300 εξώφυλλα, είναι κομμάτι ειρωνικό η πιο γνωστή του εικόνα να περιορίζεται σ’ ένα στοπ-καρέ από ένα τραβηγμένο με κινητό, χαμηλόφωτο βίντεο που τη δείχνει να κόβει κόκα. Για τον σκανδαλοθηρικό τύπο τη Βρετανίας το εξώφυλλο της 15ης Σεπτεμβρίου του 2005 στην Daily Mirror ήταν το ξεκίνημα μιας σειράς δημοσιευμάτων που θα έβγαζαν όλα της τα άπλυτα στη φόρα. Και κυρίως την αχαλίνωτη σεξουαλική της ζωή: ένα ατέλειωτο πάρτι με δύο και τρεις ερωτικούς συντρόφους, ανεξαρτήτως φύλου, όπου τα ονόματα των Ναόμι Κάμπελ, Τζουντ Λο, Στέλα ΜακΚάρτνεϊ, Μπόμπι Γκιλέσπι, Σάντι Φροστ (η πρώτη σύζυγος του Τζουντ Λο), Πάτσι Κένζιτ ήταν απλώς τα πιο διάσημα από τα δεκάδες που έκαναν πασαρέλα στο κρεββάτι της.
Για τους ανθρώπους της μόδας, όμως, αυτή ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγάλουν ακόμη περισσότερα χρήματα από το «φαινόμενο Κέιτ Μος». Στον κόσμο των σόουμπιζ, το αξίωμα «δεν υπάρχει “κακή δημοσιότητα”» δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ. H Κέιτ έπρεπε να προχωρήσει σε δυο-τρεις προσεκτικές κινήσεις και η καριέρα της θα απογειωνόταν ακόμη πιο ψηλά κι από ‘κει που την είχε στείλει το ’93 η καμπάνια για το “Obsession” του Calvin Klein. Αμέσως μετά το πρωτοσέλιδο της Mirror ταξίδεψε στην Αριζόνα για αποτοξίνωση. Και ζήτησε και από τον Πιτ Ντόχερτι, τον «καταρεμένο ποιητή» (ή, απλά πρεζόνι και τραγουδιστή των Libertines και μετά των Babyshambles) γκόμενό της να αποτοξινωθεί κι αυτός. Ο Ντόχερτι αρνήθηκε, και ψέλισε στη Sun κάτι σαν: «Η Κέιτ δεν θα μείνει ποτέ μαζί μου. Δεν μπορώ να της αγοράσω διαμάντια και το πουλί μου είναι πολύ μικρό». Τελικά αποδείχτηκε πως αυτός ο δεσμός της ήταν ταυτόχρονα το μεγαλύτερο λάθος της, αλλά και η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει ποτέ για την καριέρα της. Η «καθαρή» πια Μος γύριζε στην Αγγλία το 2006 πιο διάσημη και πιο ορεξάτη για δουλειά από ποτέ, την ίδια ώρα που το φταίξιμο για τον διασυρμό της τον προηγούμενο Σεπτέμβριο το μάζευε όλο ο προβληματικός ρόκερ. Οι απώλειες περίπου 6 εκατομμυρίων ευρώ τις μέρες μετά το σκάνδαλο (η H&M, η Chanel, η Burberry’s και η Rimmel σχεδόν αμέσως ακύρωσαν τα συμβόλαιά τους) ήταν πια μια όχι και τόσο δυσάρεστη ανάμνηση, αφού μόνο για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2006 η Κέιτ βρέθηκε με 18 νέα συμβόλαια στο συρτάρι της.

Sex, drugs & Kate rocks
Πάμε είκοσι χρόνια πίσω: Εκεί θα γεννηθεί και ο παροιμιώδης κυνισμός της και ο περίφημος επαγγελματισμός της. Τσιγάρο μπροστά στους γονείς από τα 13 της, μπάφοι στις τουαλέτες και «κύριε έχω περίοδο» στο μάθημα της γυμναστικής, ένα ταξίδι στις Μπαχάμες, όπου όχι μόνο χάνει την παρθενιά της (ιδανική εξέλιξη για τη μικρή Αγγλιδούλα, που αλλιώς θα γινόταν γυναίκα στα χέρια ενός αγροίκου «chav» πίσω στη γειτονιά της, στο Κρόιντον) αλλά στο γυρισμό, στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, ανακαλύπτεται απ’ το πρακτορείο Storm. Και ύστερα, το σοκ: η μάνα της παρατάει τον φαινομενικά ανέφελο γάμο της γιατί γνωρίζει έναν περιπετειώδη πλούσιο μορφονιό. Η Κέιτ ενηλικιώνεται απότομα και ψάχνει πάντα για αυτοκαταστροφικούς άντρες. Γιατί το παιδικό της τραύμα δεν θα την αφήσει ποτέ να αφεθεί στα χέρια ενός «σίγουρου αρσενικού», μιας πατρικής μορφής. Και αφιερώνεται στη δουλειά της. Από παιδί κατ’ ευθείαν γυναίκα – επαγγελματίας.
Είναι τυχερή που συμβολίζει το μηδενισμό των 90s –σε αντίθεση με το glam και το fake των 80s- όχι μόνο με την ισχνή φιγούρα της, αλλά και με όλο της το modus vivendi. Γίνεται γνωστή από τις φωτογραφίσεις που έκανε με την κολλητή της, την Κορίν Ντέι που την καθιερώνει ως το πρόσωπο-σύμβολο της Generation X, το αντίστοιχο των Nirvana για τη μόδα. Όταν όλοι αρχίζουν να μιλούν για «ανορεξική μορφή» και «παιδοφιλικά υπονοούμενα» (η 18χρονη τότε Μος έμοιαζε με 12χρονο κοριτσάκι) δεν θα διστάσει να παρατήσει την Ντέι και να προσπαθήσει να φέρει την καριέρα της σε πιο mainstream δρόμο. Έκαναν να ξαναμιλήσουν 12 χρόνια. Στη Νέα Υόρκη θα αποθεωθεί ως η νέα μούσα του Calvin Klein που έψαχνε ένα τρόπο να ξαναφέρει τη μάρκα του στο προσκήνιο. 800.000 ευρώ συμβόλαιο, το τέλος των super-models με τις καμπύλες, η αρχή του ατέλειωτου πάρτι της Κέιτ Μος. Κάθε catwalk σημαίνει ένα βουνό κοκαΐνη και μια κούτα σαμπάνιες Krug.
Κι ύστερα ήλθε ο Τζόνι Ντεπ. Ο μεγάλος έρωτας της ζωής της ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερός της και –το 1994- πιο άγριος απ’ ότι είναι η Κέιτ σήμερα. Δεν θα της δώσει ποτέ τη σημασία που εκείνη ζητούσε, αδυνατώντας ο ίδιος να δαμάσει την ξαφνική εκτόξευσή του στη σφαίρα των σούπερ σταρ του Χόλιγουντ, και θα την αφήσει το 1998 σε κατάσταση σοκ για δεύτερη φορά στη ζωή της. Και για πρώτη φορά σε κλινική αποτοξίνωσης... Τα επόμενα χρόνια γίνεται ακόμη πιο κυνική και ακόμη πιο επαγγελματίας. «Ζήσε γρήγορα κι αν θες κάτι, κάνε το» είναι το μότο της –και το με το «κάτι» εννοεί «μην έχεις όρια στις απολαύσεις που ζητάς απ’ το σεξ». Τα πάρτι των γενεθλίων της γίνονται μυθικά. Κι όμως η Κέιτ, γνωρίζοντας καλά πως όλα κρέμονται από μια κλωστή, φροντίζει πάντα η εικόνα της να είναι άσπιλη. Ναι, είναι συνεχώς «φτιαγμένη», αλλά ποτέ κανείς δεν θα τη δει να σνιφάρει κόκα. Και το επόμενο πρωί θα είναι πάντα στην ώρα της και πάντα πρόθυμη στη δουλειά της...
Κάνει ένα διάλειμμα το 2002 γιατί ξυπνά ξαφνικά μέσα της το μητρικό ένστικτο. Για μία ακόμη φορά λειτουργεί απολύτως κυνικά: βρίσκει τον ιδανικότερο για πατέρα από τον κύκλο της, τον εκδότη του “Dazed and Confuzed” Τζέφερσον Χακ, και κάνει μια κόρη μαζί του. Τον χρειάζεται μόνο γι’ αυτό. Το 2004 ανακοινώνει πως «δεν σκοπεύει να τον παντρευτεί». Τελικά, τον πλήρωσε 3 εκατομμύρια ευρώ για να μην μιλήσει ποτέ για όσα είδε την περίοδο που ήταν μαζί και για να πάρει εκείνη την κηδεμονία της κόρης τους...

Το πάρτι της ζωής της
Τα 30α της γενέθλια είναι η αφορμή για το πιο ξέφρενο πάρτι που οργάνωσε ποτέ, τα 31α της ήταν η αιτία για να τελειώσει το πάρτι για πάντα: εμφανίζεται ο Πιτ Ντόχερτι, ο έρωτάς τους και η κακή επιρροή που ασκεί πάνω της είναι ακαριαία. Η Μος, βέβαια, βάζει σκοπό της ζωής της να τον «καθαρίσει» απ’ το κρακ και την ηρωίνη, αλλά ο Ντόχερτι δεν έχει συμβόλαια εκατομμυρίων να υπερασπιστεί –ίσα ίσα που η δική του καριέρα βασίζεται ακριβώς στην εικόνα του ναρκομανούς «καταραμένου ποιητή». Μετά το σκάνδαλο και την άρνησή του να αποτοξινωθεί, η Κέιτ Μος βρίσκεται ξαφνικά στο χείλος του γκερμού. Μέχρι και οι άντρες, που ως τότε προσκυνούσαν στα πόδια της, τώρα τη φτύνουν: ο τραγουδιστής των Kasabian, Σερζ Πιτζόρνο, ο Αλεξ Καπράνος, ο Αλμπερτ Χάμοντ των Stokes, o Τζόνι Νόξβιλ τη βλέπουν απλώς σαν μια περιπέτεια. Ο κωμικός Ράσελ Μπραντ λέει σε όλο τον κόσμο ότι έκαναν σεξ. Νοιώθει ξεφτιλισμένη. Και ξαναγυρίζει στον Πιτ Ντόχερτι. Στρώνοντας τη σχέση της, στρώνει μαζί της και η καριέρα της. Ο Ντόχερτι για πρώτη φορά κάνει σοβαρή προσπάθεια να αποτοξινωθεί, η Μος κλείνει για το 2007 νέες διαφημιστικές καμπάνιες και κάνει, φυσικά, το επόμενο βήμα της ζωής της, αφού δεν μπορεί να είναι μοντέλο για πάντα: ως σχεδιάστρια ρούχων έχει ήδη –απ’ τον πρώτο κιόλας μήνα- πετύχει με την Topshop. Η περιπέτειά της δεν έχει λήξει ακόμη, για να πει κανείς με σιγουριά ότι βγήκε αλώβητη. Αυτό που είναι σίγουρο, ωστόσο, είναι πως τη στιγμή ακριβώς που ο κόσμος είχε σταματήσει ν’ ασχολείται με τα μοντέλα και το άγριο lifestyle που είχαν μέχρι τα μέσα των 90s, η Μος ήλθε να του ξαναπροσφέρει θέαμα. Έδρασε κυνικά και άκρως επαγγελματικά, για άλλη μια φορά στη ζωή της. Πληρώθηκε αδρά. Αλλά μέχρι πότε θα τα κάνει όλα για τα διαμάντια και για ένα -μεγαλύτερο από του Ντόχερτι- εργαλείο σεξουαλικής απόλαυσης;

(Big Fish, 27.V.2007)

Bjork - Volta

Η Bjork του 2007 είναι ό,τι ήταν ο Μότσαρτ για το 1790. Και, καθώς για τον Βόλγκφανγκ Αμαντέους η επόμενη χρονιά, το 1791, ήταν ατυχής, καθ' ότι δεν πρόλαβε να τη βγάλει ολόκληρη, αλλά ξεψύχησε άρρωστος εκεί προς το τέλος της, ενώ τη μάλλον εξωγήινη Bjork την κόβω να ζει πεντακόσια τριάντα τουλάχιστον χρόνια ακόμη, θα κάνω την πρόβλεψη πως εκεί κατά το 2123 η Ισλανδέζα περιπτωσάρα θα είναι πιο "κλασική" κι απ' τον Μότσαρτ, πιο μεγάλο κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία της μουσικής απ' οποιονδήποτε Μπετόβεν και -στο κάτω κάτω- πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για το τι σκατά μουσική μαγειρευόταν στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα απ' οποιουσδήποτε Arctic Monkeys, Σακίρες ή -έστω- Μάικλ Τζάκσον.

Λένε ότι την Bjork είτε τη λατρεύεις, είτε τη μισείς. Σχετικό. Είμαι της άποψης πως, αν διαθέσεις μία ώρα από τη ζωή σου για ν' ακούσεις προσεκτικά τη μουσική της, είναι αδύνατον να τη μισήσεις. "Γιατί να το κάνω;" θα μου πεις, "αφού με πιάνει από τα μούτρα και με διώχνει μακριά, πριν προλάβω καν να την πλησιάσω;". Θα σου πω γιατί. Γιατί αν το κάνεις, αυτό που θα ανακαλύψεις, θα σε ανταμείψει για όλες τις χυλόπιτες που σου έχει ρίξει ως τώρα. Δεν είναι τυχαίο που εμείς οι "Μπγιορκισταί" συνεχίζουμε ν' ασχολούμαστε μαζί της. Δεν είμαστε μαζοχιστές. Απλώς παίξαμε το παιχνίδι με τους δικούς της όρους. Και με την Bjork δεν μπορείς να παίξεις συμβατικά. Δεν την ενδιαφέρεις, αν παίξεις συμβατικά. "Στ' αρχίδια μου κι η Bjork και τα παιχνίδια σας", θα απαντήσεις. Δεκτό. Αλλά μη μου παριστάνεις το μάγκα περί τα μουσικά αν δεν δέχεσαι αυτό που είναι η μουσική του σήμερα. Γιατί ποιός άλλος πέρα από το ισλανδέζικο ξωτικό έχει φέρει νέα πράγματα τα τελευταία 15 χρόνια στο βαλτώδες τοπίο της rock, της pop ή της electronica; Αν ανοίξεις τα αυτιά σου και την καρδιά σου και αφήσεις το κορίτσι απ' τον πλανήτη K-Pax να απλώσει τις εμπνεύσεις της πάνω τους, θα διακτινιστείς κι εσύ μαζί μας στο συναρπαστικό λούνα παρκ της ιδιοφυίας της.

Πάρε, για παράδειγμα το "Volta". Αφού, πρώτα, κάνεις μια παρένθεση για να θυμηθείς την Bjork το 2004. Όπως ο Μότσαρτ έγραφε συμφωνίες για τους Αυτοκράτορες, έτσι κι εκείνη έγραψε για τους Ολυμπιακούς. Κι έπειτα, σε μια απολύτως εναρμονισμένη με την εξωγήινη κατάσταση του μυαλού της κίνηση, κυκλοφόρησε το "Medulla" και σου έλεγε "ανέβα ως το Έβερεστ να πιούμε ένα καφέ παρέα". Κλείνει η παρένθεση, γυρνάμε στο 2007: Παρέα με τον πιο εμπορικό από τους παραγωγούς, τον Timbaland, και ταυτόχρονα παρέα και με τον απόκοσμο (σχεδόν καστράτο) τροβαδούρο Antony Hegarty, με συνθέσεις ετερόκλιτες μεταξύ τους, οι μισές εμπνευσμένες από τα ποπ πικ-νικ της στην δεκαετία του '90, οι άλλες μισές συνέχεια των φωνητικών πειραματισμών της πριν 3-4 χρόνια, η Bjork βρίσκει τη μαγική συνταγή που τα εναρμονίζει όλα τόσο άψογα, γίνεται η αλχημίστρια που χιλιάδες μουσικάντηδες εκεί έξω παρακαλάνε να γίνουν, ξερνάει χρυσάφι μαζί με κάθε νότα που γράφει, με κάθε νότα που τραγουδάει. Γιατί τώρα και όχι το 2004; Είπαμε, το ξωτικό από την Ισλανδία, έχει το δικό της τρόπο να παίξει το παιχνίδι. Δεν θυμάσαι τότε που έσκασε ντυμένη κύκνος στα Όσκαρ; Την δική της αντίληψη για τη διασημότητα, το χιούμορ της και την παιχνιδιάρικη διάθεση, τα αντιλαμβάνεται ως γκροτέσκα μόνο όποιος είναι αρκετά ρηχός για να νομίζει ότι όλα αυτά που η Bjork χλευάζει έχουν όντως μεγάλη αξία. Αρχίδια αξία έχουν. Αλλάζουν κάθε, μα κάθε, μέρα. Άλλα πάνε πάνω, άλλα πάνε στο βυθό. Την ίδια ώρα, η Bjork παραμένει πλέοντας στην στρατόσφαιρα, πιστή στο ταλέντο της, συνεπής στον δημιουργικό της οίστρο -και σκαρώνει παραμυθένια όνειρα, όπου ακόμη και δύο ασέξουαλ εξωγήινοι, όπως εκείνη και ο Antony, μπορεί να συνευρεθούν και να μουρμουρίσουν το απόλυτο ερωτικό κομμάτι...

Προύστ; Από ‘δω!

Έλαβα κι εγώ με τη σειρά μου την ασίστ για να σκοράρω στο «Ερωτηματολόγιο του Προυστ». Ναι, σε τούτο το αφάνταστα πληκτικό παιχνίδι που έχει ξαφνικά συγκινήσει την ελληνική μπλογκόσφαιρα και όλοι αυτοί οι τυπάδες με τον απίστευτα πολύ χρόνο για σκότωμα ψάχνουν να βρουν ακόμη περισσότερο (χρόνο), μπας κι απαντήσουν πιο έξυπνα από τον λούστρο που τους το έστειλε. Εμένα μου το έστειλε η Σίσσυ Πασπαρτού, η σεβάσμια κυρία που έχει άποψη για όλα (κυρίως για τη Eurovision) και που συνήθως ντρέπεσαι να της πεις ότι λέει μαλακίες, αλλά εγώ τώρα τελευταία της το έχω πει δυο-τρεις φορές και οι σχέσεις μας έχουν ξαφνικά ψυχρανθεί. Να εκλάβω, λοιπόν, την πρότασή της ως κίνηση συμφιλίωσης; Ή να παραμείνω καχύποπτος και να υποθέσω ότι το έκανε για να με εκθέσει; Ειδικά από τη στιγμή που όλοι ξέρουν πώς δεν τα πάω καθόλου καλά με τους προύστηδες...
Anyway, επειδή μου αρέσουν οι προκλήσεις, επειδή είμαι ψωνάρα και, κυρίως, επειδή σήμερα έχω άπειρο χρόνο για σκότωμα, ας απαντήσω κι εγώ στο «Ερωτηματολόγιο του Προυστ», ας σας ενημερώσω ότι οι ερωτήσεις δεν είναι του Προυστ, αλλά ενός χαζού παιδικού παιχνιδιού (σαν τα λευκώματα που συμπληρώναμε στο δημοτικό), το οποίο πήγε και χάλασε ο Μαρσέλ στα 13 του γιατί ως ξενέρωτος μέλλων συγγραφεύς απάντησε σοβαρότατα και, τέλος, ας πασάρω την πρόσκληση-πρόκληση στους Forrest Gump (χα, χα, καλό ε;), Ovelikios και Χαρούμενη Τσούλα (μπας και την επαναφέρω στα δίκτυα).

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Η Ευτυχία (Έφη) Μακρή. Αθλήτρια του ύψους τη δεκαετία του ’90. Εκ Χαλκίδος. Τι να κάνει άραγε; Παντρεύτηκε; Έχει παιδιά; Να θυμηθώ να ρωτήσω την Κλαίρη!

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Τίποτε λιγότερο από 10.000 δολάρια.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το Σάββατο, λίγο μετά τα μεσάνυκτα. Η μισή Ευρώπη, με κομμένη την ανάσα, περίμενε την Ελλάδα να ρίξει την δική της ψήφο στην Eurovision. Και στο παραθυράκι κάτω αριστερά εμφανίστηκε ένα φάντασμα που άρχισε να μιλά φινλανδικά.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η έπαρσις. Ειδικά όταν παίζω Trivial Pursuit.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Η έπαρσίς μου δεν μου επιτρέπει να διαπιστώσω αν έχω ελαττώματα...

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;
Στο κάθε lapsus linguae. Δεν μπορείς παρά να συγχωρέσεις αμέσως μια φράση του τύπου: «Απόψε θα ετοιμάσω να φάμε μια πούτσα» (αντί για «πίτσα», για όποιον δεν κατάλαβε).

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσθε περισσότερο;
Ο Μέγας Ναπολέων, φίλτατε, δεν θα μπορούσε να ταυτισθεί με κανέναν (έστω, ιστορικό) θνητό...

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Οι ίδιοι με χθες: ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Μπρους Ντίκινσον και φυσικά ο Καραγκιόζης.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Το «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης» του Ιουλίου Βερν. Εκεί πρωτοσυνάντησα και το όνομα Αξλ. Χρόνια μετά, το φόρεσε και ο τραγουδιστής των Guns n’ Roses.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Τώρα, άμα απαντήσω «ο Μαρσέλ Προυστ» δεν θα γελάσει κανείς ε;

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
Το σουτ και με τα δύο πόδια και την κοφτή ντρίμπλα.

12. ... και σε μια γυναίκα;
Ο,τιδήποτε σε 75D.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Στιβ Χάρις (Iron Maiden). Απίστευτη συνέπεια για τριάντα σχεδόν χρόνια.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε, κάνοντας ντους;
Αν μπορούσα να τα σφυρίξω τα γαμιόλικα θα ήμουν αήτηττος και στο Total (εκτός από το Trivial Pursuit). Προς το παρόν, το καλύτερό μου είναι να φτιάχνω φρεγάτες, πύργους του Άιφελ, κοτόπουλα με πλαστελίνη.

15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε;
Ο «Κώδικας Ντα Βίντσι». Στη σελίδα 325 είναι σαφές ότι το μέλος του Κοινού της Σιών στο οποίο αναφέρεται ο Άγγλος κουτσός κακός είμαι εγώ.

16. Η ταινία, που σας σημάδεψε;
Το “Mulholland Drive”. Ακόμη δεν είμαι σίγουρος αν ονειρεύομαι ότι απαντάω σ’ αυτή τη μαλακία το «Ερωτηματολόγιο του Προυστ» ή αν το κάνω στ’ αλήθεια.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Σάντρο Μποτιτσέλι. Με τέτοιο όνομα, μόνο από τον μακαρίτη τον Κλέι Ρεγκατσόνι θα έχανε, αν ο τελευταίος μεταπηδούσε από την Formula 1 στις καλές τέχνες! (Ή αν καβάλαγε ο Μποτιτσέλι καμμιά Μινάρντι)

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πώς φαίνεται ότι πρόκειται για ανόητο παιχνίδι που παίζαν τα ηλίθια Γαλλάκια στα τέλη του 18ου αιώνα, μπας και γαμήσουν καμμιά βρωμιάρα Ζιλιέτ, ε;

19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι τερμάτισα τις προάλλες στους Διασυλλογικούς, στα 32 μου και μετά από 7 χρόνια απροπονησιάς, χωρίς θλάσεις, καρδιακά και εμετούς.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Το Chateau Latour Pauillac. Του 1990, φυσικά!

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για την ώρα που μου έχει φάει αυτή η μπούρδα ως τώρα...

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα σκιστεί το κουκούλι με τις κάμπιες πάνω απ’ το κεφάλι μου και δεν θα προλάβω να αντιδράσω!

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να εισπράττω τις πληρωμές για όσα έχω γράψει.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι η Φιορεντίνα δεν θα πάρει ποτέ το πρωτάθλημα όσο ζω.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Στην περίπτωση που πρέπει να απαντήσω σε κάτι τόσο ανόητο όσο το «Ερωτηματολόγιο του Προυστ» (και να μπορεί να το διαβάσει και ο πάσα ένας...)

26. Ποιο είναι το μόττο σας;
«Ντα προυφεσιονίστ για προυφεσιονίστε».

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Με γραμμένη την διαθήκη. Να μην μαλλιοτραβιούνται οι διάδοχοι.

28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Να μου αποκάλυπτε κι εμένα την 11η εντολή. Μα μόνο στο Χατζηνάσιο και στη Νάνα Μούσχουρη;

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτό τον καιρό;
Στην τρίτη κάσα με άδεια μπουκάλια Kaiser.

Επειδή ο Forrest την έχει δει "Αλίκη στο Ναυτικό" και δεν έχει χρόνο για τέτοια, ο Ovelikios επιμένει ότι είναι αμιγώς φωτογραφικό blog και η Χαρούμενη Τσούλα δηλώνει "προσωρινώς κλειστόν" (ναι, ακόμη κι αυτή!), πασάρω το ερωτηματολόγιο στον ΝΚΦ που με διαβεβαίωσε ότι δεν διαθέτει κρυφό blog και ως εκ τούτου τον προκαλώ να καταθέσει τις απαντήσεις του εδώ ως guest post (κατά το porn) star, παρότι διατρέχω τον κίνδυνο να φάω κατάρα (ξέρετε, "αν δεν στείλεις αυτό το ερωτηματολόγιο σε άλλους δέκα φίλους σου μέσα στο επόμενο τρίλεπτο, θα κολλήσεις ιλαρά και αχινόκοκκο τον επόμενο μήνα")

Αυτή η τύπισσα που κέρδισε τη Eurovision...

...είχε για χορηγό επικοινωνίας το "Ε"; Έτσι εξηγείται ο θρίαμβος, λοιπόν...

Ο Ριβάλντο φεύγει, ο Λαλιώτης έρχεται

Νομίζω ότι ποτέ ξανά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν έχει αποτυπωθεί η κατάσταση της χώρας τόσο παραστατικά σε έξι μόνο λέξεις (κι ένα κόμμα) όσο τώρα: Ο Ριβάλντο φεύγει, ο Λαλιώτης έρχεται. Δύο από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ποπ κουλτούρας μας πρωταγωνιστούν παρέα σε μια φράση δανεική, που το πρωτότυπό της, αυτό με τη νύχτα και τον Τζόνι Γουόκερ, πάλι κομμένο και ραμμένο στην ποπ κουλτούρα μας είναι. Δύο ποπ είδωλα που έχουν ήδη γράψει την δική τους ιστορία στον τόπο και, καθώς φαίνεται, έχουν όρεξη να προσθέσουν κι άλλες σελίδες.
Ο Κώστας Λαλιώτης, ο άνθρωπος που προσωποποιεί την "Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ" τόσο τέλεια (λες και επανεμφανίστηκε ο Θεός στο όρος Σινά κρατώντας μια εικόνα του Λαλιώτη με τον πράσινο ήλιο από πάνω και τη μοίρασε σε όσους κάνουν ρεπορτάζ ΥΠΕΧΩΔΕ), μυρίστηκε την περασμένη βδομάδα εξουσία και σαν σεληνιασμένος καρχαρίας ξεπρόβαλε ξανά το απειλητικό του πτερύγιο στον αφρό, έτοιμος ν' αποτελειώσει αυτό που όλοι νόμιζαν ότι είχε... αποτελειώσει. Σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς, που ό,τι είχε να πει το είπε στις τρεις πρώτες του ταινίες, αλλά όχι, νά που ετοιμάζει και τέταρτη, με το Χάρισον Φορντ να κρατά μαγκούρα αντί για μαστίγιο, έτσι κι ο Λαλιώτης είναι εδώ για μία ακόμη φορά, αποφασισμένος να απλώσει πάνω από την Ελλάδα το γνώριμο πράσινο δίχτυ που θα την κάνει ξανά "Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ".
Την ίδια ώρα, ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής που πέρασε ποτέ από το ελληνικά γήπεδα, ο Άγιος Ριβάλντο, με κλάμματα στα μάτια κι ένα κόμπο στην στραβή από τις πολλές ντρίπλες καρδιά του αποχαιρετά τον Ολυμπιακό. Και μαζί του αποχαιρετάς κι εσύ την τελευταία προσπάθεια που έκανε αυτός εδώ ο τόπος να ανεβάσει ένα σκαλί πάνω το επίπεδο της πιο λατρεμένης του συνήθειας: της ποδοσφαιρολογίας. Ο Ριβάλντο, βέβαια, είναι τόσο ποπ είδωλο που είναι ικανός τα λεφτά που διατείνεται πως θα χαρίσει σε φιλανθρωπίες, από αυτά που του χρωστάει ο Ολυμπιακός, να τα χώσει στο ίδρυμα της Βαρδινογιάννη και μετά να πάει με το μισό μισθό στην ΑΕΚ και να της δώσει 2-3 πρωταθλήματα, έτσι από πείσμα.
Κι αν το δει κανείς σοβαρά, αν ο Ριβάλντο έχει όρεξη να αμφισβητήσει την ιστορία που μοιάζει να θέλει να του λήξει την καριέρα κάπως άδοξα (όχι πάντως πρώιμα) πρέπει να πάει να τα βρει με τον Ντέμη. Το μοναδικό άνθρωπο που, μέσα στην ελεγχόμενη γραφικότητά του κι αυτός, έχει να δώσει κάτι καινούργιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, δεν τον κόβω τον Ντέμη να πετυχαίνει και πολλά. Και -το χειρότερο- τον βλέπω σύντομα χέρι χέρι με τον Λαλιώτη, μαντολινάκι κι αυτός στο ρεμπέτικο ασκέρι που ετοιμάζει ο σύγχρονος Χιώτης της ελληνικής πολιτικής.
Ο Γιωργάκης φαίνεται ότι το πήρε είδηση πώς του Έλληνα ο τράχηλος μόνο "σκληρό ροκ" υπομένει. Και τέτοια μουσική -το ρεμπέτικο του σήμερα- μόνο ο Λαλιώτης ξέρει να παίξει. Σε ένα μπέρδεμα του μυαλού, χειρότερο από αυτά που τυραννούν το ασημένιο κεφάλι του Ντέιβιντ Λιντς, φαντάζομαι μια Ελλάδα να βουτά σ' έναν παρατεταμένο Μεσαίωνα έτσι και την παρατήσει ένας στραβοκάνης βετεράνος βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής. Και το χειρότερο: Δεν βλέπω πουθενά στον ορίζοντα κάποιον τυπάκο με αναγεννησιακή διάθεση. Ο κύριος Στρέιτ, τουλάχιστον, είχε φτάσει στο τέλος της διαδρομής...

Lewis Hamilton rules!

Κανονικά το φετινό πρωτάθλημα πρέπει να το πάρει ο Λιούις Χάμιλτον. Κυρίως γιατί έχουμε καιρό να ζήσουμε ένα ωραίο παραμυθάκι στο τόσο ελεγχόμενο από τους executives και άρα βαρετό και αποστειρωμένο αθλητικό μας σύμπαν. Ένα παραμυθάκι που να λέει "Ο πρώτος μαύρος στη Formula 1", " Ο πρώτος που ανέβηκε στο βάθρο στους τέσσερις πρώτους του αγώνες", "Μόλις 22 ετών" κι άλλα τέτοια. Η πλάκα είναι ότι, τέσσερις αγώνες ήδη βαθειά μέσα στη σεζόν, ο Λιούις δείχνει ότι δεν αστειεύεται. Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει είδηση, αλλά προηγείται στη βαθμολογία, κι ας μην έχει ακόμη πάρει νίκη. Και τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να είναι όντως στο τέλος της χρονιάς ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής. Οδηγεί με σύνεση που θυμίζει Προστ στα 35 του, ένα αμάξι που ακόμη κι ο Σουμάχερ την εποχή της παντοκρατορίας της Φεράρι θα ζήλευε για την αξιοπιστία του και -απ' ότι φαίνεται- κανείς δεν πρόκειται να του την πει αν κάποια στιγμή προσπεράσει στα ίσα τον Αλόνσο. Ο ανταγωνισμός δεν είναι μόνο ένας αντίπαλος, αλλά ένα συναρπαστικό πάνελ από τρεις ακόμη καυλωμένους για διάκριση νεανίες (άρα οι νίκες θα μοιράζονται -και μαζί τους οι βαθμοί...) και τα υπόλοιπα 18 αυτοκίνητα του πρωταθλήματος φαίνονται πολύ αργά για φέτος, για να δημιουργήσουν προβλήματα. Το άγχος το έχουν οι υπόλοιποι που πρέπει να αποδείξουν πράγματα (ο Χάμιλτον το έχει ήδη κάνει) και το momentum είναι υπέροχο. Το μόνο που με χαλάει είναι ότι είναι σχεδόν ο mr.Perfect. Θα τον ήθελα λίγο πιο αλητάμπουρα - γυναικά - αλκοολικό - αδελφή. Κάτι για να βάλουμε λίγη ίντριγκα στην συνταγή ρε παιδί μου. Σαν τα παλιά καλά χρόνια της Χέσκεθ...

Ο Σταμάτης Κραουνάκης μιλά για τη ζωή του (πάλι...)

Αν υπάρχει ένα πράγμα που βαριέμαι ανεπανόρθωτα να διαβάζω στην Athens Voice, είναι τα κείμενα του Κραουνάκη. Υποθέτω ότι κι αυτός χασμουριέται και μόνο στην ιδέα ότι θα διαβάσει τα δικά μου, πράγμα που δεν είναι κακό, ίσα ίσα αποδεικνύει ότι είμαστε από δυο διαφορετικότατους κόσμους και άρα καλά κάνουμε και δεν ασχολούμαστε ο ένας με τον άλλον. Έλα όμως που αυτό το μορατόριουμ θα το σπάσω, διότι πέτυχα σήμερα την συνέντευξή του στη Lifo (μα αυτή δεν είναι ο κύριος ανταγωνιστής της A.V.; Τι σόι διαπλοκή είναι τώρα τούτη 'δω;) και δεν κρατιέμαι να παραθέσω μερικές από τις απαντήσεις του προς σχολιασμό από το κοινό του "Πο Πο Culture!" που είμαι σίγουρος πως -όπως κι εγώ- θα τις βρουν γευστικότατες:

"Με έχει σημαδέψει ο βίος μου στην Αθήνα. Είναι η πόλη μου. Δεν είναι τυχαίο. Ήταν γραμμένο. Ή απωθημένο από μια άλλη ζωή.

Δεν έπαιζα μπάλα και τέτοια. Άλλα.

Στεναχωριέμαι που από την Αθήνα λείπει ένα μέρος για φαγητό που να λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και να μπορείς να βλέπεις την πόλη από ψηλά.

Μου αρέσει το σούσι, γιατί είναι ένα φαΐ που δεν σε βαραίνει και μπορείς να φας όσο θες.

Φέτος πέρασα ωραία στην Καίτη Ντάλη και στον Κουρκούλη.

Ο πρώτος που μίλησε για μένα ήταν ο Χατζιδάκις.

Με κάτι τέτοιους υποκριτές χέζω διάρροια.

Αν ένας μεγάλος έρωτας μου έλεγε σταμάτα, ίσως να το έκανα."

Η συνέντευξη δόθηκε στον Μενέλαο Τζαφάλια και η φωτογραφία είναι του Charlie Makkos.

Συγγνώμη που χθες δεν σήκωνα τα τηλέφωνα...

...αλλά είχα πεταχτεί μέχρι τη Φινλανδία. Είπα ένα τραγούδι για το Βέλγιο στη Eurovision. Δεν τα πήγαμε καλά, αποκλειστήκαμε, και σήμερα είμαι πάλι εδώ, στο blog μου.

Πρόκληση ο αποκλεισμός της Κύπρου! Ας αντιδράσουμε...

Ευτυχώς που η Μαρίζα Κωχ είναι ακόμη ενεργή (έβγαλε και νέο δίσκο προσφάτως) και θα μπορέσει του χρόνου για δεύτερη φορά να κάνει ένα συμβολικό πέρασμα από την Eurovision, φορώντας μαύρα και θρηνώντας για το νέο μεγάλο δράμα της Κύπρου.

Απορία ασχέτου με την καλαθοσφαίριση φιλάθλου

Δηλαδή, τώρα που ο ΠΑΟ πήρε το τέταρτο φάιναλ φορ (final four), δεν επιτρέπεται να πάρει άλλο; Ή απλά θα αλλάξει όνομα η διοργάνωση;

Αποκλειστικό: Το επόμενο βήμα του Σάκη Ρουβά, μετά το “Alter Ego”

Είναι τόσες οι χιλιάδες των εισιτηρίων που έχουν προπωληθεί κι ακόμη πιο τόσες οι χιλιάδες αυτών που θα κοπούν τελικά (σιγουράκι!) που η Village Films δεν θα αντέξει και θα το ανακοινώσει μια από αυτές εδώ τις μέρες: Για την μετά το “Alter Ego” εποχή, ο Sakis έχει ήδη κλείσει συμβόλαια με μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ. Κι δεν εννοώ εμφανίσεις τύπου Σόμμερ σ’ εκείνη την ταινία με τον ζιγκολό. Τo “Πο Πο Culture!” όχι μόνο έχει αποκλειστικές πληροφορίες για τα επόμενα βήματα του Ρουβά-ηθοποιού, αλλά εξασφάλισε για το κοινό του και εικόνες από τα δοκιμαστικά που γύρισε ο κορυφαίος Έλληνας σταρ…

Το δικό τους Φεστιβάλ Αρδα

Κι ενώ εμείς εδώ ετοιμαζόμαστε για το Fly Beyond Festival, ιδού κατ' αρχάς μερικά νούμερα (όπως τα κατέγραψε το "Entertainment Weekly") από το Coachella Valley Music and Arts Festival που έλαβε χώρα από τις 27 ως τις 29 Απριλίου σε μια έρημο στην Καλιφόρνια: 122 γκρουπ σε 5 σκηνές, 2,04 δολάρια ο μέσος όρος που πλήρωσαν για το κάθε γκρουπ όσοι πήραν τριήμερο εισιτήριο, 2 δολάρια και η τιμή ενός μπουκαλιού νερού. Και στη συνέχεια, μια λίστα με κάποια ονόματα από αυτούς τους 122 (χωρίς να σημαίνει ότι είναι οι αγαπημένοι μου, ή ότι δεν θα τους δούμε ποτέ εδώ. Απλώς μια λίστα): Bjork, Arctic Monkeys, Jarvis Cocker, Sonic Youth, Peaches, Rufus Wainwright, Amy Winehouse, Red Hot Chili Peppers, Arcade Fire, The Good The Bad & The Queen, King of Leon, !!!, Fountains of Wayne, Cocorosie, The Fratellis, Rage Against the Machine, Air, Damien Rice, Placebo, Exlposions in the Sky, Lily Allen, CSS, Klaxons.

Στις φωτογραφίες, πιο πάνω, μεταξύ άλλων βλέπετε την Σκάρλετ Γιόχανσον που ανέβηκε στη σκηνή να "βοηθήσει" τους Jesus & The Mary Chain, τους Travis, τους Arctic Monkeys, τους Arcade Fire, τους Placebo, τους Rage Against the Machine...

Σώπα ρε! Είχε και Φοιτητικές Εκλογές σήμερα...

Και τώρα; Τι θα απογίνουμε χωρίς τη Σεγκολέν;

Είναι τρελλό αυτό το Google!

Κι ακόμη πιο τρελλοί οι αναγνώστες του "Πο Πο Culture!". Η παρακάτω λίστα με 10 ενδεικτικές αναζητήσεις στο Google που φέρνουν τούτο εδώ το blog στην κορυφή των αποτελεσμάτων το αποδεικνύει. Κάντε το τεστ τώρα. Copy-paste οποιαδήποτε από τις παρακάτω φράσεις στο Google και κλικ στο "Αισθάνομαι Τυχερός!" ("I'm Feeling Lucky"):

1. Σεξ σαν τριαντάφυλλο
(Δηλαδή, πώς ακριβώς;)
2. Το σουτιέν της Μαρίας Αντουανέτας
(Παρ' ότι είναι γνωστό πως το κορίτσι φορούσε μόνο κορσέδες)
3. Γαμήσι, Σαρμπέλ και Ευαγγέλιο
(Τώρα αποκαλύπτεται ο λόγος της επίσκεψης του Λιβανεζοκύπριου αοιδού στο Φανάρι)
4. Ανέκδοτα με Ζουζούνια
(Κι όμως, δεν έχω δημοσιεύσει ούτε ένα)
5. Νίκος Καρβέλας + Anthony Kiedis = Love
(Τι ενδείξεις έχετε για κάτι τέτοιο, δηλαδή;)
6. Τα γαμήσια του Μέγα Κωνσταντίνου
(Στα πολιτικοθρησκευτικά θέματα είναι σαφές ότι σαρώνουμε!)
7. Όλγα Φαρμάκη = malakia
(Δεν συμφωνώ, αλλά αφού το λέτε εσείς...)
8. Ο μπαρμπα-Μαθιός γαμάει ένα ζαρκάδι
(Ουδέν σχόλιον!)
9. Ο Φώτης Βαλλάτος διαβάζει Εσπρέσο
(Γι' αυτό γράφει άραγε αυτά που γράφει;)
10. O Παναγιώτης Χριστόπουλος θέλει παχουλές για σεξ
(Ούπς! Με ξεμπροστιάσατε!)

Μαρία Αντουανέτα ξανά (και ξανά)!

Το κράξιμο στη Sony το έχω ρίξει εδώ και καιρό. Ο λόγος που επανέρχομαι είναι γιατί η "Μαρία Αντουανέτα" της Σοφίας Κόπολα όχι μόνο δεν ήταν μια ταινία του πεταματού (όπως υποδεικνύει η κίνηση της εταιρείας να τη βγάλει απ' ευθείας σε DVD), αλλά γιατί μου φαίνεται ότι έτσι όπως πήγαν τα πράγματα φέτος, είναι και ένα από τα καλλίτερα φιλμ της χρονιάς. Άρα πρέπει να συμπεριληφθεί στη λίστα μου με το τι άξιζε να δει κανείς φέτος -έστω σε DVD. Πατάς το play στο τηλεκοντρόλ και είναι σαν να ξεφυλλίζεις το καινούργιο portfolio της Λίμποβιτζ στο "Vanity Fair". Και δεν είναι μόνο τα κοστούμια και η φωτογραφία. Η σκηνοθεσία της Κόπολα είναι σαν τις μνήμες που σου έρχονται μια στο τόσο απ' τα καλλίτερα πάρτι σου. Τα όμορφα κορίτσια, τα μαυρισμένα αγόρια, τα έντονα χρώματα στα ρούχα τους, ο πράσινος καμβάς του γκαζόν: τη Σοφία θα ήθελες να το σκηνοθετήσει, αν κάποτε έκανες το σεπτεμβριανό σου πάρτι ταινία...

Αν ο Brad όντως χωρίσει την Angelina...

...ίσως ο λόγος να είναι αυτό το βίντεο που κυκλοφόρησε στα δίκτυα και του θύμισε τα παλιά...

Πλάκα πλάκα, η Jennifer είναι τόσο σούπερ εδώ, που αναρωτιέμαι μήπως το ανέβασε μόνη της στο pornotube!

Τα εξώφυλλα που λατρέψαμε

Αγνοώ τα υπόλοιπα (καλλιτεχνικά;) ταλέντα της Όλγας Φαρμάκη. Και, ειλικρινά, ποσώς με ενδιαφέρει αν είχε μείνει τάξη στο σχολείο, αν λατρεύει την Εφη Σαρρή ή αν στο διδακτορικό της στην Οξφόρδη ασχολήθηκε με την μεγαλογράμματη γραφή του 11ου αιώνα. To μόνο που έχει σημασία είναι ότι ξεπερνά σε κάλος οποιαδήποτε άλλη Ελληνίδα αυτή τη στιγμή. Άσε που μου κάνει και cool ατομάκι. «O λόγος που με επέλεξαν ως συμπαρουσιάστρια; 50% το στήθος μου, 30% επειδή ξέρω πότε να μιλάω και πότε όχι και 20% τα χείλη μου» λέει και καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν είναι ούτε κομπλεξική, ούτε θέλει να σε παραμυθιάσει. Και με τη φωτογράφησή της στο τελευταίο Nitro ζήλεψα για άλλη μια φορά τον καλό φίλο Πάνο Κοκκίνη και την ευκολία του να πιάνει φιλίες με τα πιο όμορφα κορίτσια της διπλανής πόρτας.

Όπως ζήλεψα και το υπόλοιπο team του περιοδικού για την ικανότητά του να ξεπατικώνει τα καλλίτερα εξώφυλλα του ξένου τύπου και να μας τα σερβίρει φρέσκα και εξελληνισμένα. Από το Νοέμβριο του 2005 έχει να βγάλει το αμερικανικό Esquire (που πλάκα-πλάκα έχει πια πάρει εντυπωσιακά την κάτω βόλτα) ένα τόσο χορταστικό εξώφυλλο όσο εκείνο της "The Sexiest Women Alive" Τζέσικα Μπηλ και πολύ σωστά το Nitro περίμενε την Όλγα Φαρμάκη για να το αντιγράψει μέχρι και στην σταμπούλα με το βελάκι κάτω δεξιά (μόνο το σουτιέν δεν κράτησε και πολύ καλά έπραξε)...


Όχι, δεν ειρωνεύομαι. Δεν με παίρνει, άλλωστε, αφού αυτήν την Κυριακή βγάζουμε κι εμείς το Big Fish με εξώφυλλο μια ιδέα του New York Magazine (όχι για την αφόρητη πλήξη που μας προκαλούν οι celebrities, για άλλο θέμα ήταν η δική τους ιδέα, πάντως σίγουρα ήταν δική τους!). To site του New York, παρεμπιπτόντως, αποτελεί το λατρεμένο σημείο αναφοράς (αισθητικά) του yupi.gr, ασχέτως αν αυτό δεν αναφέρεται πουθενά ;-)



Κι επειδή υποπτεύομαι ότι τα βέλη θα πέσουν πιο πυκνά κι από των Περσών στους "300" για το θράσος με το οποίο παραδέχομαι ότι κλέβουμε τις ιδέες των Αμερικανών (και όχι μόνο) περιοδικατζήδων (και όχι μόνο), η μόνη ασπίδα που έχω να σηκώσω είναι η ταπεινή ταυτότητα των δικών μας εντύπων, που, αν συγκριθεί με του Esquire ή του New York είναι αρκετή από μόνη της να σε πείσει για το εξής: Αν είσαι διευθυντο - αρχισυντακτο - υλατζο - συντάκτης (και ενίοτε snap φωτογράφος με την ψηφιακή σου) δεν μπορείς να έχεις μια δημιουργική ιδέα κάθε εβδομάδα, ούτε να την απαιτείς από το αμειβόμενο με 80 ευρώ τη σελίδα 23χρονο που μόλις τέλειωσε τη σχολή και ήλθε και σου ζήτησε λίγη δουλειά. Για να τσαντίσω κάποιους εκεί έξω ακόμη περισσότερο, τα ελληνικά περιοδικά είναι από τα πιο όμορφα του κόσμου, ακριβώς διότι αντιγράφουν σωστά και έξυπνα. Έτσι απλά!

Αλλά η μεγάλη αντιγραφή της εβδομάδας, που εδώ ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια διότι δεν πρόκειται για το styling μιας φωτογράφησης ή για τις γραμματοσειρές ενός εξωφύλλου, είναι η διαφήμιση του νέου site της Lifo [την οποία, να σημειώσω, ότι διαβάζω κάθε Πέμπτη με χαρά και κανένα σκοπό δεν έχω να την κράξω ;-) ] που μοιάζει ο αλλόγλωσσος κλώνος μιας από τις διαφημίσεις του site της Guardian.

Έπεσα και χτύπησα!

Ούτε που κατάλαβα πώς στο διάολο συνέβη. Είχα αγνοήσει βέβαια έναν απαράβατο κανόνα κανα-δυο λεπτά πριν. Η Μαρία μου έλεγε: «είσαι πάνω στο ποδήλατο; Ε, τότε να κλείσουμε», αλλά εγώ ήθελα να της πω κάτι αστείο και κράτησα το τηλέφωνο στο ένα χέρι και το τιμόνι στο άλλο. Ήξερα ότι αυτό ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, αλλά πίστευα ότι ένας σαράντα χρόνια φούρναρης (ποδηλάτης, μάλλον) και μια τόσο χαμηλή ταχύτητα σε έναν άδειο μικρό δρόμο είναι συνδυασμός που ΔΕΝ μπορεί να οδηγήσει σε ατύχημα. Κούνια που με κούναγε. Ένα μήνα μετά ο δεξιός μου αγκώνας ακόμη πονάει.

Ώρα για αναθεωρήσεις λοιπόν. Αν ακόμη κι ο ταπεινός συντάκτης που εμπιστεύεστε για συμβουλές ποδηλατικής συμπεριφοράς τις αθετεί, τότε μήπως ή πλειονότητα εκεί έξω κάνει (τουλάχιστον) το ίδιο; Πάμε, λοιπόν, σε ένα μάζεμα βασικών αρχών για μια ασφαλή ποδηλατάδα και σε μερικά must do της περιόδου που τα έχω ξαναγράψει, βέβαια, αλλά -όπως αποδεικνύεται από το απαράδεκτο παράδειγμά μου- από το ένα αυτί μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν.
Κατ’ αρχάς, στο πώς ποδηλατούμε: Εννοείται ότι δεν σηκώνουμε τηλέφωνα εν κινήσει (κάνουμε στην άκρη, ξεπεζεύουμε και μετά απαντάμε), δεν παίζουμε με το iPod μας και δεν κρατάμε τσάντες με ψώνια. Κοινώς, οδηγούμε πάντα με τα δύο χέρια –όχι γιατί δεν μπορούμε να κατευθύνουμε το ποδήλατο με το ένα, αλλά κυρίως γιατί τα βασικά όργανα του ποδηλάτου (ταχύτητες και κυρίως φρένα) πρέπει να τα έχουμε συνεχώς υπό τον έλεγχό μας. Και φοράμε κράνος, γιατί μπορεί εμείς να μην την κάνουμε τη μαλακία, αλλά όλο και κάποιος άλλος θα την κάνει. Διαλέγουμε τις διαδρομές ανάλογα με την εμπειρία μας –πιστεύω ότι ένας busy δρόμος είναι ασφαλέστερος από έναν άδειο, γιατί στον πρώτο είσαι συνεχώς προσεκτικός, ενώ στον δεύτερο αφαιρείσαι εύκολα-, φοράμε πάντα ρούχα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε και εννοείται πως τη νύκτα έχουμε αναμμένα φώτα (δοκιμάστε τα καινούργια LED μπρος και πίσω που αναβοσβήνουν και κόψτε επιτέλους το δυναμό σας –θα σας κοστίσουν από 6 ευρώ το καθένα).
Εκτός όμως από τη συμπεριφορά μας στο δρόμο, τεράστιο ρόλο παίζει και η συμπεριφορά μας απέναντι στο αγαγπημένο μας ποδηλατάκι. Τώρα που μπήκε η άνοιξη και που θα αρχίσετε να βγαίνετε όλο και πιο συχνά έξω με το δικυκλάκι, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το πάτε πρώτα για ένα sevice. Αλλάξτε λάστιχα ξεφτισμένα ή με ρωγμές, τσεκάρετε σαμπρέλες και βαλβίδες, αλλάξτε ζάντες αν έχουν βαθουλώματα ή αν είναι στραβές, κάντε ακτινολόγηση, ισιώστε τα φτερά αν ακουμπούν στους τροχούς, σφίξτε τα φρένα, λαδώστε ή αλλάξτε την αλυσίδα –κοινώς κάντε ό,τι σας πει ο ποδηλατάς σας ή αφήστε το ποδήλατό σας να σας το φτιάξει εκείνος. Άντε να σας πάρει 30 ευρώ.

(Top Gear, Μάιος '07)

O δαιμόνιος κύριος Damon

Οι “The Good, the Bad & the Queen” είναι στην πραγματικότητα τέσσερις. Ο εξής ένας: O Ντέιμον Αλμπαρν. Όχι ότι οι υπόλοιποι τρεις μουσικοί του νέου project («δεν είναι γκρουπ!» φωνάζει προς πάσα κατεύθυνση εκείνος) είναι αμελητέες ποσότητες. Ίσα ίσα που όταν κατεβάζεις ομάδα με τον μπασίστα των Clash (Πολ Σάιμονον), τον κιθαρίστα των Verve (Σάιμον Τονγκ) και τον ντράμερ του Φέλα Κούτι (Τόνι Αλεν), ξέρεις ότι μπορείς να παίξεις άνετα στο Champions League. Η όλη πλάκα, όμως, με τον Άλμπαρν είναι πως τα φανταχτερά πρωταθλήματα ποσώς τον ενδιαφέρουν. Όπως δεν τον νοιάζει πια –στα σαράντα του- να τον κυνηγάνε από πίσω οι γκόμενες ουρλιάζοντας «Ντέεεειμον, Ντέεεειμον». Όπως έκανε και με τους Gorillaz, το εναλλακτικό-electrorap γκρουπάκι που έφτιαξε για να διασκεδάζει την πλήξη που είχε αρχίσει να νοιώθει με τους Blur, έτσι κι εδώ κρύβεται πίσω από το καρτούν «του καλού, του κακού και της βασίλισσας» για να τραγουδήσει ανενόχλητος τα παραμυθάκια του για το Λονδίνο. Μαζεύει τρεις μουσικούς που γουστάρουν να κάνουν κι αυτοί την πλάκα τους και τζαμάρουν κεφάτες λούπες με Britpop διάθεση των ‘90s. Μόνο που τώρα λένε το παραμύθι από την ανάποδη και ο αισιόδοξος χαβαλές του «Girls & Boys» έχει γίνει πια ένας κυνικός ρεαλισμός που αποδίδει 12 διαμαντάκια στο καλύτερο άλμπουμ που γράφτηκε ποτέ από ένα γκρουπ που στην ουσία δεν υπάρχει!

(Big Fish, 6.V.07)

Roger Federer vs Rafael Nadal σε χώμα και σε χόρτο ταυτόχρονα!

Αφού φωτογραφήθηκαν στον καθεδρικό της Μαγιόρκα, οι δύο κορυφαίοι τενίστες (ίσως και όλων των εποχών), ο Ισπανός Ραφαέλ Ναδάλ και ο Ελβετός Ρότζερ Φέντερερ, έπαιξαν την Τετάρτη κι έναν αγώνα επίδειξης σ' ένα υβριδικό κορτ, με επιφάνεια χώμα στο μισό και χόρτο στο άλλο μισό.


Ο Ναδάλ στο χώμα είναι αήτηττος για 72 συνεχείς αγώνες. Και το κατά 50% χωμάτινο γήπεδο του έφτανε για να νικήσει άλλη μια φορά το νούμερο 1 του παγκόσμιου τένις. Όσον αφορά στις λεπτομέρειες που κρίνουν τον αγώνα, το κορτ δεν είχε και τεράστια διαφορά από ένα αμιγώς χωμάτινο: Όταν ο Φέντερερ έπαιζε στο χόρτο, τα σερβίς του κατέληγαν στο χώμα και ο Ναδάλ είχε τη δυνατότητα να τα "σπάσει". Όταν ο Ναδάλ έπαιζε στο χόρτο, οι μπαλιές του, γεμάτες φάλτσα, κατέληγαν ακριβώς εκεί που το φάλτσο χρειάζεται περισσότερο από οπουδήποτε αλλού... Βέβαια, κι ο Φέντερερ στο χόρτο είναι για 48 ματς αήτηττος και τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Ο αγώνας κρίθηκε στο tie-break του τρίτου σερ (12-10 για τον Ναδάλ). Τελικό σκορ: 2-1 (7-5, 4-6, 7-6).
Το εντυπωσιακό όμως της όλης φάσης δεν ήταν η πρωτοτυπία του αγώνα, αλλά το γεγονός ότι σκουλήκια έφαγαν και κατέστρεψαν το χορτάρι λίγες μέρες πριν την διεξαγωγή του, με αποτέλεσμα οι διοργανωτές να στρώσουν ολοκαίνουργιο (μισό) γήπεδο την Τρίτη το βράδυ!

Ευγένιος Παπαδόπουλος

Επειδή το "Ευγένιος Παπαδόπουλος" παίζει πολύ αυτές τις μέρες, λόγω Τσιτουρίδη και ευρύτερης λαμογιάς, να θυμίσω στο κοινό του "Πο Πο Culture!" έναν άξιο εκπρόσωπο του εν λόγω ονόματος, τον καλό φίλο και συναθλητή Ευγένιο Παπαδόπουλο, που με τις εμφανίσεις του στα 200 μ., τα 400 μ. και το Άλμα εις Μήκος τίμησε ουκ ολίγες φορές το εθνόσημο στο στήθος του... Σήμερα είναι προπονητής μερικών καλών σπρίντερ (απ' όσους καλούς αθλητές απέμειναν στον ελληνικό στίβο).

Μαμ, Kaka και νάνι

Τον είχαμε πρωτοδεί το 2002, στο χασμουρητό που ονομαζόταν Μουντιάλ της Κορέας και της Ιαπωνίας. Είχε αγωνιστεί για 19 λεπτά στο τρίτο ματς της Βραζιλίας, κόντρα στην Κόστα Ρίκα. Το σκορ ήταν ήδη 5-2, η πρόκριση είχε πετάξει μακριά για τους Κοσταρικανούς, όλοι βαριόντουσαν να παίξουν μπάλα κι ο Σκολάρι βρήκε την ευκαιρία να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Κακά, για να μην του σπάει άλλο τ' αρχίδια ο Πελέ, του οποίου ευνοούμενος ήταν ο 20χρονος τότε παίκτης. Το ντεμπούτο του, υπ' αυτές τις συνθήκες, στην Εθνική ήταν ακόμη πιο αστείο κι από το σόου του Ντενίλσον τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Οι υπόλοιποι έδιναν στον παρθένο πιτσιρικά τη μπάλα με πρωτόγνωρη επιθυμία (προφανώς, γιατί το μυαλό τους ήταν ήδη στο πώς θα αντιμετώπιζαν το Βέλγιο στον επόμενο γύρο) κι εκείνος επιδιδόταν σε ανελέητα τουρλουμπούκια λίγο έξω από το ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής. Μοναδική του ελπίδα να θέσει σε κίνδυνο την Κοσταρικανή άμυνα ήταν να πεθάνουν όλοι από το γέλιο, αλλά επειδή το ίδιο θα είχε συμβεί και με τους συμπαίκτες του και με τον διαιτητή και, προφανώς, με το κοινό και τους δημοσιογράφους, κανείς δεν θα ήταν εκεί για να καταγράψει το κατόρθωμά του. Το ίδιο βράδυ στην εκπομπή του Πανούτσου και του Καρπετόπουλου τα σχόλια ήταν τόσο απολαυστικά, που εκείνη η πρώτη συμμετοχή του Κακά σε μεγάλο αγώνα τελικά έμεινε στην ιστορία...

Με τον Πελέ μπορείς επίσης να γελάς με τις ώρες. Όχι όμως για τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα ή για το ένστικτό του για ένα νέο παίκτη. Μπορεί να βιάστηκε να επιβάλει τον Κακά στην εθνική, αλλά την εξέλιξή του την είχε προβλέψει σωστά. Κάτι που δεν είχε κάνει για τον Ροναλντίνιο, παραδείγματος χάρη. Πέντε χρόνια μετά, ο Κακά είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Κι αν ο Ροναλντίνιο πήγε παρέα με την Μπαρτσελόνα στον περσινό τελικό του Champions League, για να εξαφανιστεί εκεί και να δει τους συμπαίκτες του να κερδίζουν ηρωικά τον τίτλο, ο Κακά φέτος έχει πάρει τη Μίλαν από το χεράκι και λογικά θα της δώσει και το έβδομό της Πρωτάθλημα Ευρώπης. Στο πρώτο ματς με τη Μάντσεστερ παραλίγο να στείλει τους Άγγλους για "μαμ, κακά και νάνι", αλλά ο Ρούνεϊ έσωσε την τιμή της ομάδας του στις καθυστερήσεις. Στο δεύτερο ματς, το κακόγουστο αστείο που παιζόταν με τον βγαλμένο από τα 60s αγγλικό εφιάλτη το έκοψε (ποιος άλλος;) ο Κακά μόλις στο 11ο λεπτό. Τα πιο ωραία ποδοσφαιρικά παραμύθια, αυτά που θυμόμαστε για πάντα, είναι όσα γράφονται από έναν πρωταγωνιστή που κάνει του υπόλοιπους δέκα να μοιάζουν σαν κομπάρσοι. Πάω και στοίχημα ότι στον τελικό ο Κακά θα κάνει το καλλίτερό του φετινό ματς. Και ότι νικητής από την Αθήνα θα φύγει η Μίλαν...

Εδώ είναι Σπάρτη (δεν γαμάμε αδελφές)!

Στα πλαίσια του πολέμου που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό στο blog του Ζαχαριάδη μεταξύ ομοφυλόφιλων, ομοφοβικών, στρέιτ, μπάι, γκουντμπάι, μπάι-πας, μάτζικ μπας και λοιπών, το "Πο Πο Culture!" θα αποκαλύψει σήμερα τον πραγματικό διάλογο Λεωνίδα και Ξέρξη (κόπηκε από την ταινία "300" για ευνόητους λόγους) που αποδεικνύει πως η κόντρα βαστάει από πάντα.

Η Σίσσυ Πασπαρτού σας στέλνει στον κουβά της Eurovision

Πέρσι τέτοια εποχή με είχε πρήξει να ποντάρω όσα εναπομείναντα ευρώ είχα κρυμμένα κάτω από το στρώμα μου στον Μιχάι Τραϊστάριου. Δεν τον θυμάστε, ε; Λογικό. Ήταν εκείνος ο Ρουμάνος αοιδός που έφερνε λίγο σε Σπύρο Μπιμπίλα και λίγο παραπάνω σε Ιωάννη Μελισσανίδη και έψαλλε "Τορνερό, τορνερό" κ.λπ για να ξεπέσει λίγο αργότερα σε ένα "Τρομερό, τρομερό" ντουέτο με την Τάμτα. Ευτυχώς, τελευταία στιγμή είχα βάλει ένα διορθωτικό bet στους Lordi που ξύπνησαν μέσα μου τα αρχέγονα χεβιμεταλικά μου ένστικτα και έμεινα μακριά από τον βαθύ κουβά της Eurovision. Φέτος, η Σίσσυ Πασπαρτού υπόσχεται πως οι προβλέψεις της θα είναι πιο έγκυρες. Αν χρειάζεστε βοήθεια στα eurovisionικά σας στοιχήματα, κάντε κλικ στο παρακάτω μπανεράκι. Αν πιστεύετε ότι είστε γκουρού και δεν έχετε την ανάγκη της γριάς καρακάξας, μπείτε και βρίστε την. Με τον γόνιμο διάλογο θα βγουν πολύτιμα συμπεράσματα για τους eurofans, ένα παράξενο είδος ανθρώπων που κάθε Μάη -με την πρώτη πανσέληνο- ξεπροβάλουν από τις βρωμερές τρύπες τους, ντύνονται με στρας και φρου φρου και απαριθμούν τα ευρωπαϊκά κράτη με μεγαλύτερη ευκολία κι από τον πιο έμπειρο διπλωμάτη του Στρασβούργου...

Πάμε ρε ομαδάρα!

Αυτό το μήνυμα σε λίγες ώρες θα αυτοκαταστραφεί. Ανεβαίνει εδώ ως μια ένδειξη ταπεινής συγγνώμης στο φίλο μου το Μιχαλάκη, του οποίου τα ευγενή αισθήματα έπληξα τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα με μια απερίσκεπτη ενέργεια. Αν δεν το είχα κάνει, δεν θα υπήρχε κανένας άλλος τρόπος να διεισδύσει σε τούτο εδώ το blog αυτός ο χαζοβιόλης διαβολάκος που κρατάει την τρίαινα και περιτριγυρίζεται από κίτρινες μπάλες της δεκαετίας του '30. Ευτυχώς, σε 5 περίπου ώρες από τώρα ο σατανούλης και ό,τι αυτός συμβολίζει θα έχουν περιέλθει στην λήθη όλων μας και το μήνυμα αυτό πια καμμία εντύπωση δεν θα κάνει σε όποιον πιθανώς το διαβάσει. Γι' αυτό και θα σβηστεί για πάντα (και αυτό)...

Norah Jones - Not Too Late

H Νόρα Τζόουνς είναι μια ασχημούτσικη κοπελίτσα με περιφέρεια, γυαλάκια μυωπίας και χάλια μαλλί. Δεν ήθελε ποτέ να γίνει διάσημη. Δεν την ένοιαζε να την αναγνωρίζουν στον δρόμο. Ετυχε να έχει έναν διάσημο μπαμπά (τον Ραβί Σανκάρ) που ακόμη κι αυτός δεν την αναγνώριζε (ως παιδί του) μέχρι που εκείνη ενηλικιώθηκε. Και έτυχε να έχει κληρονομήσει το μουσικό του τάλαντο. Το τι συνέβη από τις αρχές της δεκαετίας που την ανακάλυψαν στη Blue Note και τη Sony Music πάνω κάτω το ξέρετε. Εκατομμύρια πωλήσεις, μια αρμαθιά γκράμι, διθυραμβικές κριτικές... Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι η ασχημούτσικη κοπελίτσα δεν άλλαξε - και ότι το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γράφει τη μουσική της. Το καλοκαίρι αποδήμησε εις Κύριον ο Αρίφ Μαρντίν, ο θρυλικός παραγωγός της Blue Note που ευθύνεται για τον ήχο των καλύτερων τζαζ μουσικών εκεί έξω - φυσικά και της Τζόουνς. Η Νόρα κι ο καλός της, Λι Αλεξάντερ, μπορούσαν πλέον να στήσουν μόνοι το νέο τους άλμπουμ, χωρίς μαγκιές της κονσόλας, ποπ επιρροές και «μακιγιάζ» από guest μουσικούς.

Το «Not to late» δεν θα πουλήσει πολύ, δεν θα εκθειαστεί από την κριτική, δεν θα πάρει βραβεία. Αλλά αρέσει στην ίδια τη δημιουργό του. Κι αυτό ίσως να είναι αρκετό για ν’ αρέσει και στο κοινό της (σ’ αυτό, τουλάχιστον, που άκουσε στη μουσική της κάτι περισσότερο από αυτό που επέβαλε η μόδα).

(Big Fish, 15.IV.07)