Bjork - Volta

Η Bjork του 2007 είναι ό,τι ήταν ο Μότσαρτ για το 1790. Και, καθώς για τον Βόλγκφανγκ Αμαντέους η επόμενη χρονιά, το 1791, ήταν ατυχής, καθ' ότι δεν πρόλαβε να τη βγάλει ολόκληρη, αλλά ξεψύχησε άρρωστος εκεί προς το τέλος της, ενώ τη μάλλον εξωγήινη Bjork την κόβω να ζει πεντακόσια τριάντα τουλάχιστον χρόνια ακόμη, θα κάνω την πρόβλεψη πως εκεί κατά το 2123 η Ισλανδέζα περιπτωσάρα θα είναι πιο "κλασική" κι απ' τον Μότσαρτ, πιο μεγάλο κεφάλαιο στα σχολικά βιβλία της μουσικής απ' οποιονδήποτε Μπετόβεν και -στο κάτω κάτω- πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για το τι σκατά μουσική μαγειρευόταν στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα απ' οποιουσδήποτε Arctic Monkeys, Σακίρες ή -έστω- Μάικλ Τζάκσον.

Λένε ότι την Bjork είτε τη λατρεύεις, είτε τη μισείς. Σχετικό. Είμαι της άποψης πως, αν διαθέσεις μία ώρα από τη ζωή σου για ν' ακούσεις προσεκτικά τη μουσική της, είναι αδύνατον να τη μισήσεις. "Γιατί να το κάνω;" θα μου πεις, "αφού με πιάνει από τα μούτρα και με διώχνει μακριά, πριν προλάβω καν να την πλησιάσω;". Θα σου πω γιατί. Γιατί αν το κάνεις, αυτό που θα ανακαλύψεις, θα σε ανταμείψει για όλες τις χυλόπιτες που σου έχει ρίξει ως τώρα. Δεν είναι τυχαίο που εμείς οι "Μπγιορκισταί" συνεχίζουμε ν' ασχολούμαστε μαζί της. Δεν είμαστε μαζοχιστές. Απλώς παίξαμε το παιχνίδι με τους δικούς της όρους. Και με την Bjork δεν μπορείς να παίξεις συμβατικά. Δεν την ενδιαφέρεις, αν παίξεις συμβατικά. "Στ' αρχίδια μου κι η Bjork και τα παιχνίδια σας", θα απαντήσεις. Δεκτό. Αλλά μη μου παριστάνεις το μάγκα περί τα μουσικά αν δεν δέχεσαι αυτό που είναι η μουσική του σήμερα. Γιατί ποιός άλλος πέρα από το ισλανδέζικο ξωτικό έχει φέρει νέα πράγματα τα τελευταία 15 χρόνια στο βαλτώδες τοπίο της rock, της pop ή της electronica; Αν ανοίξεις τα αυτιά σου και την καρδιά σου και αφήσεις το κορίτσι απ' τον πλανήτη K-Pax να απλώσει τις εμπνεύσεις της πάνω τους, θα διακτινιστείς κι εσύ μαζί μας στο συναρπαστικό λούνα παρκ της ιδιοφυίας της.

Πάρε, για παράδειγμα το "Volta". Αφού, πρώτα, κάνεις μια παρένθεση για να θυμηθείς την Bjork το 2004. Όπως ο Μότσαρτ έγραφε συμφωνίες για τους Αυτοκράτορες, έτσι κι εκείνη έγραψε για τους Ολυμπιακούς. Κι έπειτα, σε μια απολύτως εναρμονισμένη με την εξωγήινη κατάσταση του μυαλού της κίνηση, κυκλοφόρησε το "Medulla" και σου έλεγε "ανέβα ως το Έβερεστ να πιούμε ένα καφέ παρέα". Κλείνει η παρένθεση, γυρνάμε στο 2007: Παρέα με τον πιο εμπορικό από τους παραγωγούς, τον Timbaland, και ταυτόχρονα παρέα και με τον απόκοσμο (σχεδόν καστράτο) τροβαδούρο Antony Hegarty, με συνθέσεις ετερόκλιτες μεταξύ τους, οι μισές εμπνευσμένες από τα ποπ πικ-νικ της στην δεκαετία του '90, οι άλλες μισές συνέχεια των φωνητικών πειραματισμών της πριν 3-4 χρόνια, η Bjork βρίσκει τη μαγική συνταγή που τα εναρμονίζει όλα τόσο άψογα, γίνεται η αλχημίστρια που χιλιάδες μουσικάντηδες εκεί έξω παρακαλάνε να γίνουν, ξερνάει χρυσάφι μαζί με κάθε νότα που γράφει, με κάθε νότα που τραγουδάει. Γιατί τώρα και όχι το 2004; Είπαμε, το ξωτικό από την Ισλανδία, έχει το δικό της τρόπο να παίξει το παιχνίδι. Δεν θυμάσαι τότε που έσκασε ντυμένη κύκνος στα Όσκαρ; Την δική της αντίληψη για τη διασημότητα, το χιούμορ της και την παιχνιδιάρικη διάθεση, τα αντιλαμβάνεται ως γκροτέσκα μόνο όποιος είναι αρκετά ρηχός για να νομίζει ότι όλα αυτά που η Bjork χλευάζει έχουν όντως μεγάλη αξία. Αρχίδια αξία έχουν. Αλλάζουν κάθε, μα κάθε, μέρα. Άλλα πάνε πάνω, άλλα πάνε στο βυθό. Την ίδια ώρα, η Bjork παραμένει πλέοντας στην στρατόσφαιρα, πιστή στο ταλέντο της, συνεπής στον δημιουργικό της οίστρο -και σκαρώνει παραμυθένια όνειρα, όπου ακόμη και δύο ασέξουαλ εξωγήινοι, όπως εκείνη και ο Antony, μπορεί να συνευρεθούν και να μουρμουρίσουν το απόλυτο ερωτικό κομμάτι...