Το 14χρονο αγοράκι μέσα μου είναι ενθουσιασμένο (μέρος β΄)

Τη Δευτέρα έκανα update στο status μου στο facebook και στο gmail. Έβαλα τη φράση "wants to talk about the avengers initiative". Η καινούρια μου ψεύτικη ιντερνετική φίλη* απόρησε - κι εύλογα. Της εξήγησα ότι έχει να κάνει με τον Iron Man και τον ενθουσιασμό μου που κρατά ακόμα. "Και γιατί δεν έγραψες κάτι;" "Γιατί προβάλλεται ήδη τρεις εβδομάδες, έχει χαθεί το momentum". Με έψεξε και μου θύμισε ότι αυτή είναι η διαφορά με το blogging, ότι φέρνεις την επικαιρότητα στα μέτρα σου, ή μάλλον ότι γράφεις για τη δική σου επικαιρότητα.
Κανονικά, θα έπρεπε να έχω πάει να δω την ταινία το πρώτο σαββατοκύριακο. Και όχι να πηγαίνω στο Comicworld Σάββατο πρωί, να γιορτάσω την Free Comics Day ανάμεσα σε έφηβους που ζέχνουν ιδρωτίλα και να πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει την πιτσιρίκα που διαλαλούσε περίτρανα με κατάφωτο πρόσωπο ότι "Το Iron man είναι η καλύτερη ταινία marvel που έχει γυριστεί ποτέ". Παρ' όλα αυτά, έκανα υπομονή. Γιατί, όπως έγραφα και το καλοκαίρι στις ταινίες της Marvel πηγαίνω με τον κολλητό μου από το σχολείο. Μια μέρα πριν βγει η ταινία στις αίθουσες του έστειλα μήνυμα να μην το κατεβάσει, ώστε να τιμήσουμε την προσωπική μας παράδοση. Τρεις εβδομάδες μετά, εκείνος έβλεπε τον τελικό κι εγώ πήγαινα σινεμά με τη γυναίκα της ζωής μου. Τι τα θες, έτσι είναι η ζωή, αν μπλέξεις με δουλειές και παιδιά.
Ο άλλος λόγος για τον οποίο δεν έγραψα είναι γιατί δεν έχω και πολλά να γράψω. Η ταινία συνοψίζεται στη φράση "στο ρόλο του Τόνι Σταρκ, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ". Βλέπεις δηλαδή, έναν χαρισματικό, αυτοϋπονομευτικό και αυτοκαταστροφικό ηθοποιό να υποδύεται με κέφι έναν χαρισματικό, αυτοϋπνομευτικό και αυτοκαταστροφικό μεγιστάνα-εφευρέτη-σούπερ ήρωα. Η πλοκή της ταινίας είναι σχηματική (κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γράψει κανείς), αλλά επαρκής, ενώ το καστ κατάφερε και μόνο με την παρουσία του να δώσει υπόσταση σε ήρωες που δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος. Θα ήμουν ευχαριστημένος και με πολύ λιγότερα. Που σημαίνει ότι συγχωρώ το γεγονός ότι όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους δεν ακούστηκε το Iron Man του Έρικ Ντόλφι (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας), αλλά μια διασκευή του ομότιτλου κομματιού των Black Sabbath, το οποίο δεν άκουσα ακριβώς γιατί εκείνη τη στιγμή (5'' μετά την τελική σκηνή της ταινίας, κι ενώ ήμουν ακόμα βυθισμένος στην ταινία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τη φωνή του Ντάουνι να αντηχεί ακόμα στ' αυτιά μου), άναψαν τα φώτα κι ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα του Village που μας θύμιζε να βγούμε από την έξοδο και να πάρουμε μαζί μας τα σκουπίδια μας. Τρελό ξενέρωμα, αλλά το παρέβλεψα, περιμένοντας μέχρι το τέλος για τη σκηνή που έκανε όλους τους φαν των μάρβελ κόμιξ να κατουρηθούν από χαρά και προσδοκία (βρήκα μόνο την πορτογαλική εκδοχή, η Paramount κατέβασε όλες τις άλλες από το youtube):
Με άλλα λόγια "στο ρόλο του Νικ Φιούρι, ο Σάμιουελ Τζάκσον" - θα πρέπει από τώρα να κανονίσω με το Χάρη το ραντεβού για την ταινία Avengers (να προλάβει να βρει baby sitter για το παιδί). Αν και προς το παρόν, έχουμε άλλο, πιο κοντινό ραντεβού. Τον Ιντιάνα Τζόουνς (η συνέχεια στο μέρος γ' της σειράς).
*αληθινοί ιντερνετικοί μου φίλοι είναι μόνο όσοι κατεβάζουν τα τραγούδια που αναρτώ στα Django Weekends.