Είμαι ο απόλυτος μαλάκας! (και είμαι αναγκασμένος να ζητήσω συγγνώμη από την «Ελευθεροτυπία»!!!)

Ανέβασα τις προάλλες ένα post με τίτλο «Αυτή η Ελευθεροτυπία απλά δεν αντέχεται». Η «Ελευθεροτυπία» όντως δεν αντέχεται, αλλά εγώ είμαι ο απόλυτος μαλάκας και μέσα στην προκατάληψή μου την κατηγόρησα για λάθη που τελικά ποτέ δεν έκανε. Σόρι λοιπόν Χρήστο Σιάφκο, Φώτη Απέργη και... Γιάννη Βλαστάρη. Αμάρτησα. Μπέρδεψα τον «Ήλιο της Μπρέντα» (όπου όλη η υπόθεση γυρίζει γύρω από ένα πίνακα του Βελάθκεθ και μια μάχη των Ισπανών με τους Ολλανδούς) με τον «Ζωγράφο των Μαχών». Ο αναγνώστης του blog «Ντροπαλός» πήγε να με βάλει στη θέση μου, αλλά τον προσπέρασα κι αυτόν βιαστικά. Σήμερα που επανήλθε, πήρα είδηση ότι όταν θες να κράξεις, πρέπει όχι μόνο να είσαι σίγουρος, αλλά να το επαληθεύσεις και μια τελευταία φορά. Δεν το έκανα. Είμαι υπόλογος. Παραιτούμαι από το blogging...

(Παραιτούμαι μέχρι απόψε, εννοείται, όταν κι επιστρέφω με το πολυαναμενόμενο "The Bond Countdown"!!!)

---

Για την ιστορία, όλο το post και τα σχόλια που με έκαναν ρόμπα στην μπλογκόσφαιρα εδώ: (αφαίρεσα κάτι spam σχόλια μόνο...)

Έχω ξαναγράψει για την πιο δήθεν εφημερίδα του σύμπαντος. Για τη μαχητική παπαρολογία της που στηρίζεται στο ότι κάποτε ήταν η "εφημερίδα των δημοσιογράφων" και στο μπολιασμένο με -α λα Συνασπισμό- "όλα μας φταίνε, όλα μας ξυνίζουν, αλλά μην περιμένετε και προτάσεις από εμάς για το πώς θα διορθωθούν" στραβομουτσουνιασμό των εργαζόμενων σ' αυτήν. Δεν αντέχω να διαβάσω ούτε τους τίτλους των θεμάτων της στο κυρίως φύλλο. Από τότε δε που έκανε πρωτοσέλιδο την επιστολή του 13χρονου Αλέξανδρου, γελάω κάθε φορά που βλέπω τα εξώφυλλά της (ακόμη και τα πιο σοβαρά).

Πρόσφατα γκρεμίστηκε και το τελευταίο της προπύργιο απέναντι στην προκατάληψή (;) μου. Το &7 το διαβάζω κάθε Κυριακή (Δευτέρα, μάλλον, στο γραφείο -σιγά μη χαλάσω και λεφτά για την "Ε") όχι επειδή το θεωρώ κανένα καλοστημένο, καλογραμμένο ή έξυπνο έντυπο, αλλά επειδή με ένα ξεφύλλισμα στις 32 σελίδες του ενημερώνομαι πιο γρήγορα απ' ότι από τα υπόλοιπα ένθετα των κυριακάτικων για την πολιτιστική ατζέντα της εβδομάδας. Πλέον δεν θα ανοίγω ούτε αυτό...

Στη σελίδα 25 του τελευταίου &7 φιλοξενείται κομμάτι του συναδέλφου Χρήστου Σιάφκου για τον αγαπημένο μου συγγραφέα, τον Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε. Εκτός του ότι είναι εξίσου συναρπαστικό με τη ζωή ενός Εσκιμώου παραπληγικού πρώην ψαρά που ζει παροπλισμένος σε ένα ιγκλού την τελευταία εικοσαετία, βρίθει και ανακριβειών. Η κορυφαία, βέβαια, είναι αυτή για την οποία γράφτηκε ολόκληρο το κομμάτι: Για το επόμενο βιβλίο του Ρεβέρτε, "Το Χρυσάφι του Βασιλιά", που είναι το τέταρτο της σειράς Αλατρίστε, σύμφωνα με τον υπογράφοντα το κομμάτι, μετά τα "Λοχαγός Αλατρίστε", "Η Καθαρότητα του Αίματος" και "Ο Ήλιος της Μπρέντα". Η εικόνα επάνω δεξιά του "Ζωγράφου των Μαχών" είναι προφανώς από κάποια εκτός σειράς ειδική έκδοση που αγνοεί ο συνάδελφος. Ο οποίος, μάλιστα, όταν είδε την προπέρσινη μαλακία "Alatriste" στο σινεμά, κατάλαβε ότι το σενάριο βασίστηκε μόνο στο "Χρυσάφι του Βασιλιά" και όχι σε όλα τα βιβλία της σειράς...

---

(Ελπίζω να τα κατάφερα να γράψω a la maniere de "Ελευθεροτυπία", με την ίδια αποστροφή και το ίδιο ξενέρωτο ύφος, για να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου μπροστά στην μπαρουφολογία που μας χαρίζει απλόχερα η εφημερίδα, αναθέτοντας στον οποιονδήποτε άσχετο με το θέμα να γράψει ένα διεκπεραιωτικό κείμενο σαν δελτίο τύπου... Γιατί ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε και ο Καπιτάν Αλατρίστε είναι από τους Βούδες του ΠΠC. Κανείς δεν τους αγγίζει χωρίς να περιμένει την οργή μας!)

12 σχολιάκια:

Mr. Arkadin είπε...

Από πότε ο Πέρεθ-Ρεβέρτε και ο Αλατρίστε είναι οι Βούδες του Πο Πο Culture; Εγώ, ας πούμε, δεν έχω διαβάσει ούτε ένα. Άσε που έχω διατελέσει συνεργάτης του "&7" και έχω μόνο σεβασμό για τον Φώτη Απέργη και την αντίληψή του περί πολιτιστικού ρεπορτάζ.

26/9/2008 6:21 μμ

Homo Ludens είπε...

Ο ΑΠΡ και ο Αλατρίστε είναι Βούδες του blog από τη μέρα που αναρτήθηκε το πρώτο Django Weekend χωρίς να αντιδράσω και οι συναισθηματικοί σου δεσμοί με το "&7" δεν με αφορούν καθόλου!

26/9/2008 6:27 μμ

Mr. Arkadin είπε...

αχαχαχα - το σέβομαι

26/9/2008 6:31 μμ

david santos είπε... (spam)

26/9/2008 6:49 μμ

Αλέξανδρος Ζήβας είπε... (spam)

26/9/2008 8:15 μμ

Mr. Arkadin είπε...

Κι εδώ ταιριάζει ακριβώς η λέξη που περικλείει τα πάντα: ναγκασάκι!

27/9/2008 7:50 μμ

Homo Ludens είπε...

Για δες ενθουσιασμό που επιδεικνύουν τα κάθε λογής spambots στο άκουσμα της λέξης "Ελευθεροτυπία"!

27/9/2008 9:50 μμ

kostasK είπε...

Θυμίζει λίγο Νταλλλάρα η υπόθεση, όμως αντί για πεντοχίλιαρα, πλέον πέφτουν spam στο άκουσμα της Ε (δεν τη πατάω :) )

Κι εγώ τα τελευταία χρόνια σταμάτησα τελείως την Ε.

Αυτό το φαινόμενο που περιογράφεις (περί φαινομένου πρόκειται) δεν υπάρχει μόνο στην Ε., με λίγο ψάξιμοσε κάθε έντυπο θα βρεις τέτοιες προχειροδουλειές γεμάτες λάθη.Ακόμα και από - κατά τ'άλλα - καλούς συντάκτες. Δυστυχώς.

29/9/2008 11:24 πμ

Ντροπαλός είπε...

Τελικά ο Ζωγράφος των Μαχώνανήκει στην σειρά του Αλτρίστε ή όχι;
ΑΛλού διαβάζω ναι, αλλού όχι και έχω μπερδευθεί.

29/9/2008 1:34 μμ

Homo Ludens είπε...

@ KostasK: Ναι, συμφωνώ, αλλά θεωρητικά η "Ελευθεροτυπία" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ...

@ Ντροπαλός: Φυσικά και ανήκει στη σειρά του Λοχαγού Αλατρίστε.

29/9/2008 2:22 μμ

Ντροπαλός είπε...

Καλησπέρα,
Ευχαριστώ για την απάντηση. Ειλικρινά, πάντως, δεν ήταν η απάντηση, που θα περίμενα. Διαβάζω τον "Ζωγράφο" και αναφέρεται στο σήμερα. Ο "Αλατρίστε" πρέπει να είναι στον 16 με 17ο αιώνα, εάν έχω καταλάβει.
Πολύ πιθανόν, να υπάρχει κάποιο twist στον "Ζωγράφο", που να συνδέει με το παρελθόν. Ποιός ξέρει;

30/9/2008 2:45 πμ

e-Lawyer είπε...

homo ludens: Ρισπεκτ για Ρεβέρτε - τον ανακάλυψα απο τη Λέσχη Δουμάς και πέρασα διάφορες φάσεις. Είναι λατρεμένος.

On a bicycle built for joy

Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Πολ Νιούμαν, μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η σκηνή από τους "Δυο Ληστές", που ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέφτει για ύπνο κι εκείνος δράττεται της ευκαιρίας για να του κλέψει το κορίτσι για ένα απόγευμα.
Είναι μια σκηνή τόσο σέξι, τόσο φωτεινή, τόσο ανέμελη, τόσο '60s (βοηθάει ασφαλώς και το ότι η Κάθριν Ρος είναι για μένα ένα από τα κατεξοχήν κορίτσια των '60s, με αυτό το πρόσωπο που είναι φτιαγμένο για να φωτίζεται από τον ήλιο που πέφτει από πίσω της) - και είναι απίστευτο πώς ο Νιούμαν καταφέρνει, χωρίς να πει λέξη, να εκφράσει όλα όσα συμβόλιζε εκείνη την εποχή ο ίδιος, όλα όσα λάτρευαν οι γυναίκες, όλα όσα ζήλευαν οι άντρες, όλα όσα τον έκαναν τον κατεξοχήν ποπ ήρωα της αμερικανικής προοδευτικής διανόησης. Σ' αυτό το πονηρό χαμόγελο, το αστραφτερό γέλιο, το σπινθηροβόλο βλέμμα, περικλείεται όλη η Νιουμανοσύνη - το πώς να είσαι τέλειος, χωρίς ποτέ να το κάνεις θέμα.
Κατά καιρούς, έχω πει ότι αυτή η εκτέλεση του Raindrops Keep Falling on my head (με τα φανφαρονικά πνευστά που ακούγονται όταν ο Μπουτς Κάσιντι κάνει τρέλες με το ποδήλατο), η οποία στο soundtrack του "Butch Cassidy and the Sundance Kid" φέρει τον τίτλο "On a bicycle built for joy", θα ήθελα να ακούγεται στην κηδεία μου. Αλλά σήμερα νιώθω ότι μάλλον δεν είμαι αντάξιός της. Θα χρειαστεί να περιοριστώ στην άλλη επιλογή μου, το I'll see you in my dreams από τον Django.

Αυτή η "Ελευθεροτυπία" απλά δεν αντέχεται...

Έχω ξαναγράψει για την πιο δήθεν εφημερίδα του σύμπαντος. Για τη μαχητική παπαρολογία της που στηρίζεται στο ότι κάποτε ήταν η "εφημερίδα των δημοσιογράφων" και στο μπολιασμένο με -α λα Συνασπισμό- "όλα μας φταίνε, όλα μας ξυνίζουν, αλλά μην περιμένετε και προτάσεις από εμάς για το πώς θα διορθωθούν" στραβομουτσουνιασμό των εργαζόμενων σ' αυτήν. Δεν αντέχω να διαβάσω ούτε τους τίτλους των θεμάτων της στο κυρίως φύλλο. Από τότε δε που έκανε πρωτοσέλιδο την επιστολή του 13χρονου Αλέξανδρου, γελάω κάθε φορά που βλέπω τα εξώφυλλά της (ακόμη και τα πιο σοβαρά).

Πρόσφατα γκρεμίστηκε και το τελευταίο της προπύργιο απέναντι στην προκατάληψή (;) μου. Το &7 το διαβάζω κάθε Κυριακή (Δευτέρα, μάλλον, στο γραφείο -σιγά μη χαλάσω και λεφτά για την "Ε") όχι επειδή το θεωρώ κανένα καλοστημένο, καλογραμμένο ή έξυπνο έντυπο, αλλά επειδή με ένα ξεφύλλισμα στις 32 σελίδες του ενημερώνομαι πιο γρήγορα απ' ότι από τα υπόλοιπα ένθετα των κυριακάτικων για την πολιτιστική ατζέντα της εβδομάδας. Πλέον δεν θα ανοίγω ούτε αυτό...

Στη σελίδα 25 του τελευταίου &7 φιλοξενείται κομμάτι του συναδέλφου Χρήστου Σιάφκου για τον αγαπημένο μου συγγραφέα, τον Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε. Εκτός του ότι είναι εξίσου συναρπαστικό με τη ζωή ενός Εσκιμώου παραπληγικού πρώην ψαρά που ζει παροπλισμένος σε ένα ιγκλού την τελευταία εικοσαετία, βρίθει και ανακριβειών. Η κορυφαία, βέβαια, είναι αυτή για την οποία γράφτηκε ολόκληρο το κομμάτι: Για το επόμενο βιβλίο του Ρεβέρτε, "Το Χρυσάφι του Βασιλιά", που είναι το τέταρτο της σειράς Αλατρίστε, σύμφωνα με τον υπογράφοντα το κομμάτι, μετά τα "Λοχαγός Αλατρίστε", "Η Καθαρότητα του Αίματος" και "Ο Ήλιος της Μπρέντα". Η εικόνα επάνω δεξιά του "Ζωγράφου των Μαχών" είναι προφανώς από κάποια εκτός σειράς ειδική έκδοση που αγνοεί ο συνάδελφος. Ο οποίος, μάλιστα, όταν είδε την προπέρσινη μαλακία "Alatriste" στο σινεμά, κατάλαβε ότι το σενάριο βασίστηκε μόνο στο "Χρυσάφι του Βασιλιά" και όχι σε όλα τα βιβλία της σειράς...

---

(Ελπίζω να τα κατάφερα να γράψω a la maniere de "Ελευθεροτυπία", με την ίδια αποστροφή και το ίδιο ξενέρωτο ύφος, για να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου μπροστά στην μπαρουφολογία που μας χαρίζει απλόχερα η εφημερίδα, αναθέτοντας στον οποιονδήποτε άσχετο με το θέμα να γράψει ένα διεκπεραιωτικό κείμενο σαν δελτίο τύπου... Γιατί ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε και ο Καπιτάν Αλατρίστε είναι από τους Βούδες του ΠΠC. Κανείς δεν τους αγγίζει χωρίς να περιμένει την οργή μας!)

Και μην ξεχνιόμαστε, έχουμε Τζέιμς Μποντ σε μερικές εβδομάδες (updated)

Η στρατηγική μάρκετινγκ των ταινιών του Τζέιμς Μποντ είναι πια τόσο βαρετά προβλέψιμη: πρώτα βγάζεις μια ειδική έκδοση Coca Cola (κάνοντας λογοπαίγνιο με το zero και το 007) και μετά από δυο εβδομάδες, ρίχνεις στην αγορά το τραγούδι της ταινίας, ελπίζοντας ότι, αν το κάνεις κλύσμα στο κοινό, εκείνο θα τρέξει. Το κοινό έτσι κι αλλιώς θα τρέξει, ανεξαρτήτως τραγουδιού, αλλά η επιλογή του Τζακ Γουάιτ και της Αλίσια Κιζ έχει πλάκα (όχι τόση όσο να τραγουδούσε η Έιμι Γουάινχαους ένα τραγούδι με τίτλο "Another Way to Die", αλλά τέλος πάντων). Μόνο που εκείνος στο μυαλό του είναι πεπεισμένος ότι αποτελεί το πέμπτο μέλος των Led Zeppelin κι εκείνη δέχτηκε να της πνίξει το overproduction την πραγματικά υπέροχη φωνή της. Βλακείες. Ευτυχώς, έχουμε ενάμιση μήνα περίπου συνεχούς ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού airplay για να το συνηθίσουμε και να μας αρέσει.

Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε σαράντα έξι χρόνια κινηματογραφικού 007, δεν έχει βγει ακόμα τραγούδι καλύτερο από το We have all the time in the world.

(update): Φυσικά, εννοώ από τα τραγούδια των τίτλων της επίσημης σειράς. Γιατί, όπως επισημαίνει και ο ovelikios στα σχόλια, από τα ανεπίσημα τραγούδια, παραμένει αξεπέραστο το "Τζέημς Μποντ" (προφ. "Τζέμης Μποντ") του Χρήστου Κοροπιώτη, ένα ανάδελφο αρκουδιάρικο shake, χωρίς προηγούμενο.

Δελτίο Τύπου. Παρακαλούμε για την δημοσίευση

Ο Κώστας Μαρτάκης ήταν ο καλλιτέχνης που διάλεξε η Τζένιφερ Λόπεζ για να ανοίξει τη συναυλία της στο OAKΑ το Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου. Μετά την εντυπωσιακή συναυλία η Τζένιφερ Λόπεζ και ο σύζυγος της Μαρκ Άντονι συνομίλησαν αρκετή ώρα με τον Κώστα Μαρτάκη και φωτογραφήθηκαν μόνο μαζί του. Ο Μαρκ Αντονι που είδε το σόου του νεαρού τραγουδιστή του είπε ότι ήταν από τους καλύτερους support artist που είχε η Τζένιφερ Λόπεζ στις συναυλίες της. Ιδιαίτερη εντύπωση του έκανε το τραγούδι «Φίλα με» που συνοδεύτηκε με φλαμέγκο χορευτικό. Η ίδια η Τζένιφερ Λόπεζ εξέφρασε την επιθυμία της στην επόμενη μεγάλη περιοδεία που θα κάνει να είναι ο Κώστας Μαρτάκης ο support artist στις Βαλκανικές χώρες καθώς και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Κώστας Μαρτάκης χαρούμενος και ενθουσιασμένος από την πρόταση τους ευχαρίστησε θερμά και ανανεώσανε το καλλιτεχνικό τους ραντεβού για την Άνοιξη.

Λατρεύω τα γυναικεία περιοδικά

Η Αν Χάθαγουεϊ φωτογραφημένη από τον Μπεν Χάσετ για τη γαλλική Vogue του Σεπτεμβρίου. Εννοείται ότι είναι το επόμενο Exitorial μου.

Τα μεγάλα πνεύματα

Ο αγαπημένος μου samurai frog γιορτάζει τα γενέθλια μιας κυρίας για την οποία μιλούσαμε πριν από λίγο καιρό εδώ μέσα...

Dj Jean Gene: τραγούδια που διάλεξε η γάτα μου

Καθόμουν στο γραφείο τις προάλλες, προσπαθώντας να κάνω μια στάλα δουλειά (μάταιος κόπος), όταν ήρθε η γάτα μου και άρχισε να περιεργάζεται με σπουδή μια από τις cd-o-θήκες που με περιστοιχίζουν. Η σπουδή της γρήγορα μετατράπηκε σε μανία, όταν με νύχια και με δόντια, κυριολεκτικά, έβγαλε από τη θέση τους δύο cd, προτού αποχωρήσει εκνευρισμένη. Έσκυψα να δω τι συμβαίνει και διαπίστωσα ότι, στο κενό ανάμεσα στις δύο μακρόστενες cd-o-θήκες, είχε σφηνώσει ένα φουντούκι, με το οποίο η γάτα μου έπαιζε ποδόσφαιρο όλο το πρωί. Το απεγκλώβισα και της το έδωσα να συνεχίσει το παιχνίδι. Μετά μάζεψα τα δύο cd. Ήταν και τα δύο της Carole King. Καθόλου άσχημα, Τζίνι.

Εδώ και καιρό ήθελα να ξεκινήσω μια ενότητα με τραγούδια φτιαγμένα για κυριακάτικα πρωινά - ξέρεις, Κάρολ Κινγκ, Πολ Σάιμον, Βαν Μόρισον, Ρέι Τσαρλς, τέτοια - αλλά το αναβάλλω συνεχώς, κυρίως γιατί τις Κυριακές δεν ξυπνάω ποτέ πριν το μεσημέρι, ανεξαρτήτως του τι ώρα θα κοιμηθώ. Αν την ξεκινούσα, θα άρχιζα οπωσδήποτε από το Tapestry, της Κάρολ Κινγκ, ένα δίσκο φτιαγμένο για να ακούγεται ένα φθινοπωρινό κυριακάτικο πρωινό, με συννεφιά, στρωμένα χαλιά, καφέ να αχνίζει στο φλιτζάνι σου και το μυαλό σου να τριγυρνά στην ίδια σκέψη: It's too late, baby... To άλλο cd που διάλεξε η γάτα μου είναι το live που κυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια η Κάρολ, ηχογραφώντας την περιοδεία με τον κωδικό "The Living Room Tour". Στα εξήντα τρία της τότε, και με τη φωνή της εμφανώς σπασμένη, παρέμεινε καταβάθος ένα κοριτσάκι - το καταλαβαίνεις όταν αποφασίζει να τραγουδήσει η ίδια τα μέρη που παίζουν τα πνευστά στο Sweet Seasons, κυρίως όμως όταν θυμάται σε ένα ποτ πουρί τα εφηβικά σουξέ που έγραφε στα τέλη του '50 και τις αρχές του '60, όταν ήταν μέλος του συνθετικού δυναμικού του περίφημου Brill Building. Μια φωνή, ένα πιάνο, πολλή νοσταλγία.

(Μπράβο, Τζίνι, καλή δουλειά: θα σου δώσω μεζεδάκι σήμερα - τι προτιμάς, βοδινό, κοτόπουλο ή ψάρι;)

Απόψε θα περπατήσω με ένα ζόμπι

Εντάξει, το σημερινό ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά επιτέλους μας αξίζει ένα κανονικό φθινόπωρο, μετά από όλο αυτό το γαϊδουροκαλόκαιρο που υποστήκαμε. Και προσωπικά, θεωρώ ότι το timing (συγχρονισμός;) είναι ιδανικό. Έξω να βρέχει, κι εγώ με την καμπαρντίνα μου να κατεβαίνω στο κέντρο να δω ταινίες στις νύχτες πρεμιέρας. Και τι ταινίες: ανυπομονώ για το ντοκιμαντέρ για τον Hunter S. Thompson, όπως και γι' αυτό που θα δω απόψε, για να επιβεβαιώσω αν είχα δίκιο που βρήκα εξαιρετικά απατηλή τη δήθεν προοδευτική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Ο ελληνικός τύπος έχει ερωτευτεί την Ιζίλντ Λε Μπεσκό και τον Μπιλ Πλίμπτον, αλλά για μένα δεν νοείται σινεφίλ που θα αγνοήσει τη σπάνια ευκαιρία να δει σε μεγάλη οθόνη τις ταινίες του Ζακ Τουρνέρ. Ο άνθρωπος ήταν ένας ποιητής, κανείς δεν έχει καταφέρει να κάνει σινεμά πάνω στο μεταφυσικό και τους αρχέγονους θρύλους με αυτόν τον λυρικό, ήσυχο, στοχαστικό τρόπο.
Μπορεί να έχει έναν από τους πιο ανόητα φωνακλάδικους τίτλους στην ιστορία του σινεμά, όμως το I Walked with a Zombie δεν είναι καθόλου φωνακλάδικη ταινία - είναι ένα χαμηλότονο, υποβλητικό ποίημα για τον κόσμο των νεκρών, ισάξιο ενός Πόου.

Για να μην μιλήσει κανείς για το Cat People, ένα από πληρέστερα έργα για την κτηνώδη φύση του ερωτισμού, με την υπέροχη Σιμόν Σιμόν να αναμετράται με τη γάτα που κρύβει μέσα της.

Οι ταινίες του Τουρνέρ θεωρούνται θρίλερ, αλλά δεν μοιάζουν με τίποτε από όσα έχουν καταχωρηθεί ως θρίλερ, τόσο στην εποχή τους, όσο και σήμερα. Νιώθεις το σκοτάδι να πλανάται σε κάθε πλάνο, να σκιάζει τα βλέμματα και τις ψυχές των ηρώων, να έρπει σε όλην την ταινία, ποτέ όμως να μην έρχεται σε πρώτο πλάνο, σαν να μην είναι αυτό το θέμα. Μόνο σε μία ταινία, το Curse of the Demon, εμφανίζεται το "κακό" - κι αυτό καταστρέφει την ισορροπία της ταινίας, με αυτήν την ηλίθια εικόνα, που όμως στην εποχή της πρέπει να είχε κάνει το κοινό να κατουρηθεί πάνω του.

Αν όμως υπάρχει μια ταινία του Τουρνέρ που οφείλει να έχει δει κανείς, αυτό είναι το Out of the past (μην ακούς το φεστιβάλ, ο ελληνικός τίτλος δεν ήταν "Αμάρτημα του Παρελθόντος" ήταν "Αμαρτωλός και δολοφόνος") - ίσως το καλύτερο film noir που έχει γυριστεί ποτέ, με έναν Ρόμπερτ Μίτσαμ στο ρόλο του απρόθυμου ήρωα που αναμετράται με το παρελθόν του, την αρχετυπική φαμ φατάλ Τζέιν Γκριρ και τις σκιές των δέντρων, που για πρώτη φορά παίρνουν τη θέση του αστικού τοπίου, του συνηθισμένου περιβάλλοντος ενός νουάρ. Απλώς αριστούργημα.

Κάιζερ Σουμάχερ ο 2ος

Ναι, μπορεί να τον βοήθησε η βροχή στα δοκιμαστικά που άφησε πολλά από τα φαβορί χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν ένα «καθαρό» γύρο. Αλλά η ίδια βροχή έπεφτε στη Μόντσα και κατά τη διάρκεια του αγώνα, και ο Σεμπάστιαν Φέτελ, οδηγώντας ένα από τα πιο αργά μονοθέσια της Formula 1, κατάφερε να τον τελειώσει αλάνθανστος, χωρίς να χρειαστεί ούτε σε ένα κομμάτι του να διακινδυνεύσει την πρώτη θέση που πήρε στις κατατακτήριες δοκιμές. Εγινε λοιπόν την Κυριακή ο νεότερος οδηγός που κέρδισε ποτέ γκραν πρι, 21 ετών μόλις, όπως είχε γίνει το Σάββατο ο νεότερος πιλότος στην pole position. Σπάζοντας τα ρεκόρ του Φερνάντο Αλόνσο (που ξεκίνησε την καριέρα του απ’ την Toro Rosso επίσης -τότε Minardi), έφερε στο μυαλό όλων όχι τον Ισπανό, αλλά έναν άλλο Γερμανό. Θα είναι ο Φέτελ άραγε ο διάδοχος του Μίκαελ Σουμάχερ;

MSN στο γραφείο: Πώς βγαίνει ένα περιοδικό

Homo Ludens: μαλακα! παραιτουμαι. δινεις ρεστα σημερα
Ovelix: αναπληρωνω τον ντεφορμε Αύγουστο

Homo Ludens: χαχα, καλα, ξαναειδα το τευχος σεπτεμβιου. πρεπει να ειναι το χειροτερο μας. ειναι ολα καλες ιδεες και μετριες υλοποιησεις. απο στησιματα, μεχρι τιτλους, μεχρι κειμενα
ΟΛΑ
πηγαμε με κεκτημενη, αλλα ξεφουσκωσαμε στο κλεισμο
σανεμενα περσι στο διασυλλογκο
που νομιζα οτι θα εβγαζα το 800αρι επειδη ημουν πρωταθλητης πριν 10 χρονια
και στην τελικα ευθεια περπατουσα
Ovelix: και εκανες το λαγο?
Homo Ludens: τη χελωνα εκανα!
Ovelix: μπορεις να κανεις καριερα ως Δανός-Αιθίοπας λαγός
Homo Ludens: δανός γιατι; λογω κιπκετερρ;
Ovelix: ε ναι
βλεπεις πού σε κατατασσω
Homo Ludens: ara θα μπορουσες να ειχες πει οποιαδηποτε χωρα κανει μεταγραφες
απλα με τον κιπκετερ ειχα και παρομοιο στυλ
Ovelix: Σλοβένος;
Homo Ludens: Βλέπω είσαι ενημερωμένος. Κατάρ επίσης


Ovelix: πρεπει να παω στο παγκ του Βερολινου τον αυγουστο
θέλω άδεια
στιβου
αν ειμαστε εδω και αν υπαρχουμε
Homo Ludens: για να δεις την τελευταια κουρσα της χαντζη;
το κυκνειο ασμα της;
Ovelix: φυσικα. και τη Μπλανκα Βλασιτς. και το μωρο την επικοντιστρια τη Σπίγκελμπουργκ
πρεπει να μου εγκρινεις άδεια
ακους?
Homo Ludens: την εγκρινω
Ovelix: ευχαριστω
θα σου φερω το παπουτσι της Λολο Τζόουνς

Django Weekend: Nagasaki in the brain

(ναι, ζήλεψα τις συζητήσεις μεταξύ του Homo Ludens και του - άτυπου τρίτου μέλους του ΠοΠοCulture - Οvelix)

Homo Ludens: το μπλογκ το έχεις εγκαταλείψει; Ούτε καν Ντζάνγκο;;;
Mr. Arkadin: ναι, έχω writer's block
Homo Ludens: νόμιζα ότι ο ντζχανγκο πηγαζε απο μεσα σου. δεν ειχε να κανει εμ το συγγραφικ σου ταλαντο
Mr. Arkadin: κοίτα, για το τζάνγκο έχω ένα πρόβλημα. τα τραγούδια της πρώτης γραμμής τα έχω εξαντλήσει. τώρα πρέπει να αρχίσω να ψάχνω τα δεύτερα
Ηomo Ludens: μαλλον εξεμετρησε το ζην η στηλη αυτη...

Πάνω από το πτώμα μου θα συμβεί κάτι τέτοιο! Εχω στο γραφείο μου δέκα cd γεμάτα από ηχογραφήσεις του Django Reinhardt που περιμένουν να τις ανακαλύψω και να τις συνδέσω με αυτό που συμβαίνει γύρω μου - ή κυρίως, μέσα στο κεφάλι μου. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μου τον τελευταίο καιρό - ας πούμε εδώ και δύο-τρεις εβδομάδες - είναι αυτό που ένας φίλος περιγράφει με μια λέξη-κλειδί: Ναγκασάκι (μτφρ: το απόλυτο κάψιμο).

Ευτυχώς, η λαϊκή μούσα είχε προβλέψει να δημιουργήσει ένα κομμάτι με αυτόν τον τίτλο, την εποχή που η λέξη δεν γεννούσε συνειρμούς πυρηνικού ολέθρου, αλλά ενός γοητευτικού εξωτισμού. Το ερμήνευσαν μερικοί από τους πιο ευρηματικούς διασκεδαστές της τζαζ του μεσοπολέμου, κανείς όμως δεν έφτασε το Quintette Du Hot Club de France (με τον Φρέντι Τέιλορ στην αεράτη εκφορά των στίχων).

Ναι, ξέρω, το έχω ήδη ανεβάσει το κομμάτι, αλλά ποιός το θυμάται;

Περίπου πένθος μέρος β'

Ο Ρικ Ράιτ για μένα πέθανε όταν έγινε κάτοικος Ελλάδας, επιτρέποντας στη γυναίκα του να είναι εναλλακτική κοσμικιά - και να περιφέρεται στα πάρτι της Αθήνας με την ιδιότητα "ζωντοχήρα pink floyd".

Περίπου πένθος

"Προς τιμή του ηθοποιού Σταύρου Παράβα που απεβίωσε χθες, το κρατικό κανάλι θα προβάλλει αύριο Τετάρτη στις 19.00 μια από τις καλύτερες ταινίες του εκλιπόντα, την ‘Οι μνηστήρες της Πηνελόπης’" γράφει η στήλη media του Sport24, ενώ οι τίτλοι των εφημερίδων υπερθεματίζουν:"Έφυγε πικραμένος, φτωχός και μόνος ο μάγκας με το τρίκυκλο" γράφει η Espresso. "Και Φίφης και Χρεμύλος" απαντούν τα ΝΕΑ. Φαντάσου να μην ήθελαν να τον τιμήσουν τι θα έγραφαν

MSN στο γραφείο: Έλληνες χάκεψαν το CERN

Homo Ludens: χακεψαν το CERN κατι ελληνες. Παραλιγο αν παρουν control του επιταχυντη!
Ovelix: ΑΥΤΟ θα ήταν το τελος του κόσμου.
Homo Ludens: Η Μαύρη Τρύπα της ΕΕΧΙ
Ovelix: τι παει να πει ΕΕΧΙ BTW? Ενωση Χρηστων Ιντερνετ? Ποιος ηταν που ειπε οτι με την ιδια λογικη θα επρεπε να υπαρχει και Ενωση Χρηστων Τηλεφώνου.
Homo Ludens: Η ΕΕΧΙ σημαίνει ότι υπάρχει κι ένας επίσημος αποδέκτης των ανώνυμων ύβρεων. Κι εσύ άσε αυτά τα φιλοσοφικα ερωτήματα και απλά δες τι μηνυμα άφησαν στην χακεριά τους... ΑΘΑΝΑΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
Ovelix: εγω παντως θα ήθελα να χακέψω την πολυθρόνα του Χόκινγκ και να τη βαλω να χορευει συρτάκι και να της κοτσάρω απάνω και μερικά μποζόνια για να να μαθει να αμφισβητει ο τύπος την υπαρξη τους.
Homo Ludens: Θα μπορούσαν να σβησουν το σύμπαν από το... σύμπαν κι αυτοί απλά κάθισαν και έκραξαν κάτι άλλους Ελληνάρες
(αλλά μη λέω πολλά και σε λίγο αντί για τη μουτσούνα μου διπλα σου Arkadin βάλουνε κανα Πλιάτσικα)
Ovelix: ετσι ειναι οι Ελληνες, η κατσικα του γειτονα κλπ. Δεν θελουν να φτιαξουν δικο τους επιταχυντή, θέλουν να πεθάνει ο επιταχυντης του γειτονα.

Next Bond Girl

Πίσω μου πέφτει ένα πιάνο,
σκάει με πάταγο στο σκονισμένο πεζοδρόμιο. Εκεί ακριβώς που άφησα ένα ίχνος από μικροσκοπικά κυκλάκια πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Οι σόλες των Stan Smith συνεχίζουν αμέριμνα τον περίπατό μου. Το πιάνο σπάει στα δύο. Σάρκες από ξύλο εκτοξεύονται σε τυχαίες κατευθύνσεις κι ένας ασυντόνιστος ήχος από σαστισμένες χορδές σκίζει την σιωπή του καλοκαιρινού μεσημεριού. Τα βλέμματα γυρίζουν γεμάτα έκπληξη πίσω μου. Εγώ πάλι συνεχίζω απτόητος τη βόλτα στις σκέψεις μου. Ο μόνος ήχος που ακούω είναι η Μπάσια Μπούλατ στ’ ακουστικά μου. Το πρωτοβρόχι στη φωνή της κι εκείνη η μαγική παλιά ινδιάνικη άρπα που στέλνει ψιχαλιστές νότες να ξεπλύνουν το πεζοδρόμιο. Πίσω μου ένα πιάνο γίνεται χίλια κομμάτια. Μπροστά μου ένας ταξιτζής λούζει με το πιο πρωτότυπο υβρεολόγιο έναν ποδηλάτη που τόλμησε να κινηθεί με περίσσια σπιρτάδα εξ ευωνύμων του. Ψηλά, από ένα μπαλκόνι, ο παρουσιαστής των ειδήσεων σκορπάει δράμα πολέμου στη γειτονιά με το τηλεοπτικό ραβδάκι του. Ε και; Μπήκε ο Σεπτέμβρης. Γέρε χρόνε φύγε τώρα. Ηλθε η ώρα των αποφάσεων. Ποιος ασχολείται με τυχαία γεγονότα μιας αδιάφορης καλοκαιριάτικης συγχρονίας;

Βασικά είμαι ένα άκρως ψυχαναγκαστικό άτομο -λένε πολλά για τους Παρθένους ούτως ή άλλως, και σε κάποια πέφτουν μέσα- και τώρα, τις πρώτες μέρες του μήνα, τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, τις πρώτες μέρες του χρόνου, έχω δουλειές με φούντες. Εχω να βάλω τα πάντα σε τάξη. Δουλειά, οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά, έρωτες, σε ποιαν ομάδα θα παίζω του χρόνου... Το θερινό ραχάτι -αν λες ραχάτι το εξάωρο πλανάρισμα κάθε μέρα, επί τρεις βδομάδες, παρέα με τα 6, τα 7, τα 8 μποφόρ του μελτεμιού- κληροδότησε εκτός απ’ το απύθμενο χάος και μια συγκλονιστική διάθεση τακτοποίησής του. Η Μπάσια δίνει τη σκυτάλη στην Bjork, πιο κάτω ακολουθούν οι Shearwater, το soundtrack είναι αρκούντως φθινοπωρινό και εξόχως διανοούμενο -ό,τι πρέπει για αποφάσεις. Οταν ο ήλιος καίει, δεν μπορείς να σκεφτείς σοβαρά. Χρειάζεσαι επειγόντως ένα δραστικό αναψυκτικό. Μπάσια και Shearwater. Στον χαρτοφύλακα κρύβω την ιταλική Vogue. Με τη φωτογράφισή σου. Δεν σ’ απελευθερώνω ακόμη. Ισως όταν νυχτώσει και πέσει η θερμοκρασία...

Αισθάνομαι τη χαρά σου όταν σου ανακοίνωσαν πως θα είσαι το επόμενο κορίτσι του Τζέιμς Μποντ. Και φαντάζομαι όλους τους πιθανούς τρόπους που θα πρόφεραν το όνομά σου. Ολγκα Κιριλένκο, να υποθέσω ότι σε φωνάζουν οι περισσότεροι. Για μένα θα είσαι η Ολια Κιουριλένκο μου, το επόμενο κορίτσι του Μποντ, ένα μέτρο κι ένας σταθμός για όσα «επόμενα» διεκδικούν τη θέση τους στην προβληματική ιεραρχία του εγκεφάλου μου. Ποιο θα είναι, για παράδειγμα, το δικό μου «επόμενο κορίτσι»; Μπήκε ο Σεπτέμβρης, τέτοιο μήνα γεννήθηκα πριν τριανταβάλε χρόνια, τέλειωσαν οι διακοπές, έκλεισε ο κύκλος της περασμένης σεζόν, ανοίγουν πάλι τα σχολεία, τα πρωταθλήματα, τα γραφεία, οι διαφημιστικές, οι εφημερίδες αρχίζουν να πωλούν ξανά πολλά φύλλα, στη ΔΕΘ δίνουν υποσχέσεις, όλα μοιάζουν να μπαίνουν σε τροχιά καινούργιου -ώρα για new year’s resolutions! Μα ποιος δίνει υποσχέσεις στον εαυτό του για τη νέα χρονιά στα τέλη του Δεκέμβρη, όταν υπάρχει ο Σεπτέμβριος; Τώρα είναι η ώρα.

Πριν κάνει απόβαση η κρίση, να φροντίσω να διοχετεύσω σωστά τον έξτρα χρόνο μου σε ωφέλιμη δουλειά. Εδώ η επένδυση θέλει σίγουρη απόδοση. Βάζω κάτω προτάσεις και σχέσεις αμοιβαίας συμπάθειας. Ποντάρω τις μάρκες μου τώρα -μέχρι να ορμήσει ο τυφώνας. Το περιοδικό κοντεύει να κλείσει χρόνο. Σκέπτομαι αλλαγές, τι μου αρέσει, τι βαριέμαι, δεν θέλω απρόσωπες έρευνες και βαρετές barbie, θέλω εμπειρίες, φετίχ, εμμονές... Να περάσω κι ένα χέρι μπογιά το blog. Εχω κερδίσει μετάλλια από εκεί, μην το αφήνω να σκουριάζει. Τελειώνω με το σπίτι. Δυο-τρία έπιπλα ακόμη, η trendy καλύβα του εργένη έτοιμη, τα ξύλα για το τζάκι στοιβαγμένα. Στον τοίχο Οντρεϊ Χέπμπορν ή μια πολύχρωμη μεταξοτυπία; Μετά τη δουλειά; Πίσω για μαγείρεμα, Guitar Hero και θεματικές βραδιές Ντέιβιντ Λιντς και Γκας Φαν Σαντ στο DVD; Ή ένα πέρασμα πρώτα απ’ το Tribeca και το Jokers, όσο ακόμη δροσίζουν ευχάριστα τα τραπεζάκια και τα μαρτίνι έξω, για συγχρονισμό με τα νέα της hip φατρίας της γενιάς μου; Τι νέα απ’ τον αχίλλειο; Πότε ξεκινά το Πρωτάθλημα Τύπου; Θα είμαι καλά μέχρι τότε; Εκανε δουλειά το σερφ; Πονάω ακόμη, θέλει κι άλλη δουλειά, μην το ζορίσω. Οχι τένις στο σκληρό. Πού έχει χωμάτινα; Μήπως θέλω γενικό ρεκτιφιέ; Οδοντίατρο, οφθαλμίατρο, καρδιολόγο; Μήπως θέλω απλά γκόμενα; Το επόμενο κορίτσι του Μποντ; Το επόμενο κορίτσι μου...

Τι χρειάστηκε για να γίνεις το επόμενο κορίτσι του Μποντ Oλια; Να δείχνεις εκθαμβωτικά όμορφη, αλλά να περνάς και για girl next door. Να μην είσαι τόσο διάσημη ώστε να κλέβεις από τη δόξα του 007. Να φαίνεσαι αναλώσιμη -μια ταινία σου δίνουν όλη κι όλη, διαχειρίσου τη σωστά μετά! Τι χρειάζεται για να γίνει κάποια το επόμενο κορίτσι μου; Looks; Status; Νιάτα και αυθορμητισμό; Μήπως απλά ένα ταίριασμα στο κρεβάτι; Κόβω τις εύρωστες ρώγες απ’ τα τσαμπιά που τρύγησα το τελευταίο τρίμηνο. Τα χείλη της Μ., το μυαλό της Σ., το πάθος της Ρ. Φτιάχνω το τέλειο τσαμπί στο μυαλό μου. Νεκρή φύση. Λάδι σε καμβά. Τι χρειάζεται για να γίνει κάποια το επόμενο κορίτσι μου; Ή μάλλον, χρειάζομαι «επόμενο» κορίτσι; Πίσω μου πέφτει ένα πιάνο, μπροστά μου κάποιος οδηγάει με χίλια ένα λεωφορείο με τρεις ρόδες, πυροβολώντας με ψαροτούφεκο. Γυρίζουν τον επόμενο 007 και βρίσκομαι στη μέση του πλατό, σκαρώνοντας αποφάσεις. Βγάζω τα ακουστικά, ανιχνεύω το χώρο με το βλέμμα. Ψάχνω τα δύο σου μάτια. Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφα μάτια. Τι χρειάστηκε για να γίνεις το κορίτσι του Μποντ Ολια;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Σεπτεμβρίου)

Όλα θα πάνε καλλίτερα...

Πολύ με αγχώνει αυτό το οδήγημα της Vespa πάνω στον παγωμένο δρόμο, αλλά η φωνή της Κόρι διώχνει μακριά τις κακές σκέψεις. Όλα θα πάνε καλλίτερα. Εδώ πάνε για την Κόρι και τον Τζέισον, κι ας είναι παντρεμένοι πια. Οι Mates of State κυκλοφόρησαν εδώ και τρεις μήνες ένα από τα πιο όμορφα άλμπουμ της χρονιάς, ένα ακομπλεξάριστο σχόλιο πάνω στο πώς οι ερωτικές σχέσεις μετατρέπονται σε κοινωνικές υποχρεώσεις (και δεν πειράζει). Έχω καταπιεί ένα χαλασμένο χάπι από χθες και με έχει πιάσει απομονωτισμός. Κάθομαι μόνος στο σπίτι και δεν κάνω απολύτως τίποτε άλλο από το να ακούω μουσική. Και για κάποιο λόγο, τέτοιες μελωδίες και τέτοια θεματολογία σαν των Mates of States με κάνει να νιώθω καλλίτερα. Get Better, λοιπόν, κι επιτέλους απεγκλωβίστηκα από τους Metallica που είχαν κάνει κατάληψη στ' αυτιά μου. Για πιο πολύ Mates of States (αλλά και Fleet Foxes, Carla Bruni, Yosebu, Black Kids, Nicole Atkins, που είναι τα υπόλοιπα updates που ανέβασα στο "Starry Night") κάνεις κλικ εδώ...

Metallica - Death Magnetic (a "Starry Night" bonus)

Για έναν άνθρωπο που έχει για ringtone στο κινητό του το starting riff του "Seek & Destroy" (παρ' ότι έχει πια κλείσει τα 33 και η δουλειά του δεν είναι ούτε roadcrew, ούτε ντράμερ σε μπουζουξίδικο, ούτε πωλητής στα Metropolis...) η κυκλοφορία του "Death Magnetic" συγκαταλέγεται ανάμεσα στα γεγονότα της χρονιάς, παρέα με τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, την εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία και το κατόρθωμα του Γιώργου Παπανδρέου να διατηρεί το κόμμα του σταθερά στην δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. Από την Πέμπτη το πρωί που το αγόρασα, έχει εκτοπίσει οποιοδήποτε άλλο άκουσμα από το CD player του αυτοκινήτου, του σπιτιού και της δουλειάς και με έχει καταστήσει έναν απρόσεχτο οδηγό / θορυβώδη γείτονα / εκνευριστικό συνάδελφο. Κοινώς έναν ακοινώνητο μαλλιά σε μετεφηβική κρίση. Αλλά το θέμα μας δεν είμαι εγώ. Το θέμα μας είναι το νέο άλμπουμ των Metallica.

Το "Death Magnetic" είναι μια διδακτική ιστορία προθέσεων και αποτελέσματος. Όπως η σημειολογία του εξωφύλλου σού κάνει ξεκάθαρο απ' το πρώτο συναπάντημά σας στο δισκάδικο ή στην παλάμη του συμπαθούς Νιγηριανού (αλήθεια, οι Αφρικανοί πλανόδιοι πωλούν και χέβι μέταλ ή μόνο Πεγκυζηνωειδή;) οι Metallica επιστρέφουν στην δεκαετία του '80: Σε λευκό φόντο ένα φέρετρο. Και στο οπισθόφυλλο το παλιό καλό logo του γκρουπ, με τα μυτερά Μ και Α, μαύρο-μαύρο, λιτό κι απέριττο. Καμμία φιοριτούρα στο artwork, ένα "πάρ'το στη μούρη", ένα "Kill 'em All" -ακόμη πιο καθαρό. 99% βία. Οι προθέσεις μιλάνε για thrash metal και "με το καλημέρα" (λέγε με "That Was Just Your Life") οι Μetallica σου σερβίρουν ακριβώς αυτό. Ούτε πειραματισμοί σε country rock μείζονα, ούτε μελωδικά ατοπήματα. Οι προθέσεις είναι σαφείς. Και λέγεται ότι ήταν ο μέγας σαμάνος της μουσικής βιομηχανίας -και διάδοχος του Μπομπ Ροκ στην παραγωγή των Μεταλλικόδισκων-, ο Ρικ Ρούμπιν που πρότεινε μια τόσο άμεση επιστροφή στις ρίζες.


Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν είναι πάντα επιτυχημένο. Στην αγωνία τους να αποδείξουν ότι "το ΄χουν ακόμη", οι τέσσερις και ο Ρικ το παρακάνουν. Ναι μεν η διαφυγή από το μοτίβο "εισαγωγή, κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν" και τα τετράλεπτα χιτ των τελευταίων δεκαεπτά ετών είναι μια ευχάριστη παραπομπή στις μεγάλες συγκινήσεις που μας χάρισαν τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους, αλλά το "Death Magnetic" σε καμμία περίπτωση δεν είναι ούτε τόσο ωμό όσο το "Kill 'em All", ούτε τόσο εκφραστικό όσο το "Ride the Lightning", ούτε τόσο τεχνικό όσο το "Justice for All", συνεπώς ούτε τόσο όλα τα παραπάνω μαζί όσο το μεγαλειώδες "Master of Puppets". Και είπα ήδη ότι δεν έχει καμμία ποπ διάθεση, άρα δεν μοιάζει καθόλου μα καθόλου ούτε με τη μεγάλη τους επιτυχία, το "Black Album" του 1991. Όπως έγραψε και στο κορυφαίο του σχόλιο ο Pascal σ' αυτό εδώ το post, οι Metallica σε κόβουν πάνω στο καλλίτερο. Ενώ δείχνουν ότι ξεπέρασαν την δημιουργική μπίχλα που τους είχε διαλύσει στα "Load", "Reload" και στο παντελώς ακατανόητο "St. Anger", δεν καταφέρουν να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους. Αναλώνονται σε συνεχείς εναλλαγές ρυθμού, γέφυρες, σολαρίσματα, αλλά πρέπει να φτάσεις στο έβδομο τραγούδι του δίσκου για να ξανακούσεις -μετά το πρώτο- ένα πραγματικό μέταλ ύμνο.

Οποία έκπληξις: Το έβδομο τραγούδι του "Death Magnetic" είναι η τρίτη συνέχεια του "Unforgiven" και είναι η μόνη μελωδική στιγμή του δίσκου. Αυτό, δηλαδή, που προσπαθούν να αποφύγουν όσο πιο πολύ μπορούν, είναι αυτό στο οποίο τελικά αποδίδουν καλλίτερα! Από εκεί και πέρα, ο δίσκος απογειώνεται, αλλά πια έχει φτάσει στο τέλος του (10 τραγούδια όλα κι όλα, αλλά επτάλεπτες και οκτάλεπτες επιδείξεις μουσικής κατάρτισης όλα τους). Το "Judas Kiss" είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, ένα κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να πετάξει έξω οποιοδήποτε έπος από το "Master of Puppets" και να διεκδικήσει τη θέση του στο american metal songbook, το κλείσιμο του "My Apocalypse" είναι η ιδανική υπόσχεση για το 10ο άλμπουμ τους (το επόμενο) και το "Suicide & Redemption" που θα ακούσεις πρότελευταίο είναι η στιγμή που οι Metallica στήνονται μπροστά στον καθρέπτη, αμολάνε έξω τα γερασμένα παπάρια τους και τα παίζουν επιδεικτικά για 10 ολόκληρα λεπτά, δημιουργώντας ένα ακατανόητο, αλλά απολαυστικό instrumental τυφώνα.


Εν κατακλείδι, το "Death Magnetic" θα μπορούσε να είναι η 6η συμβολή των Metallica στη λίστα με τα "Καλλίτερα μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών", αλλά αποδεικνύεται πιο πολύ υπόσχεση για το μέλλον. Το ότι οι τύποι ροκάρουν ακόμη σαν μικρά παιδιά το ξέραμε και από τα live τους και πλέον απέδειξαν ότι δεν έχουν χάσει ούτε το συγγραφικό τους ταλέντο. Από την πολλή τους καύλα όμως, κάπου το παρακάνουν και χάνουν το αριστούργημα στις λεπτομέρειες (αν και είμαι σίγουρος ότι με τον Ροκ αντί του Ρούμπιν στην παραγωγή το αριστούργημα θα τους είχε ξεφύγει πολύ πιο μακριά). Τεχνικά, ο Ούλριχ ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό, ο Χάμετ ξαναπαίρνει το ρόλο που πρέπει να έχει (lead κιθαρίστας και όχι ευθυνόφοβος τσιμπουκοτσόγλανος), ο Τρουχίλο δίνει όποιες φανκ ενέσεις μπορεί να αντέξει ένα τόσο ξεκάθαρα thrash δημιούργημα και μόνο ο Χέτφιλντ δείχνει ακόμη κάπως κουρασμένος -όχι ότι δεν τραγουδά καλά, απλά δεν δίνει αυτό το "κάτι παραπάνω". Μακάρι να μην πλακωθούν πάλι μέχρι το επόμενο μάζεμά τους στο στούντιο, γιατί κάτι μου λέει ότι το Metallica's 10th θα δικαιολογήσει απολύτως το γιατί θεωρούνται το καλλίτερο μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών.

---

(Το παραπάνω post αποτελεί ένα έκτακτο παράρτημα του ογκόλιθου "Starry Night" που υποσχέθηκα, αλλά έχω παρατήσει λόγω ανωτέρας βίας -πρόβλημα στο DSL μου- και θα γίνει copy paste και εκεί. Σύντομα θα προστεθούν μερικές ακόμη δουλειές που με εντυπωσίασαν και αυτό που υποσχέθηκα ότι θα γίνει το μεγαλύτερο post στην ιστορία του "ΠΠC" θα σας αναγκάσει κάποια στιγμή να βαρέσετε το απολαυστικότερο scroll down της ζωής σας!)

Σκοτώνουν την ενημέρωση μας για πλάκα!

Το περίφημο ταξίδι στις Βρυξέλλες με προστάτευσε και από το σοκ του παραπάνω δημοσιεύματος, στο «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής. Ένα δημοσίευμα που με βάζει σε τροχιά έντονης κρίσης προσωπικότητας, καθώς αναρωτιέμαι τι ακριβώς έκανα εγώ εκεί ενάμιση χρόνο (απάντηση-ανακούφιση: άλλο το «Πρώτο Θέμα» κι άλλο το "Big Fish") και γιατί είμαι ακόμη facebook friend της Μαριελίνας Μελά που το υπογράφει. Το διάβασα σήμερα κι έπαθα μισό σοκ :)

(Το κομμάτι μιλά για το ηλεκτρονικό «έγκλημα» που λέγεται The Sims...)

Διαμαρτυρόμενοι στην Altectelecoms...

...θα έπρεπε να είναι κανονικά οι εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες του "ΠΠC", αφού η διένεξή της με τον ΟΤΕ δεν επιτρέπει στον υπογράφοντα να ανεβάσει δισκοκριτική του νέου άλμπουμ των Metallica και να αφοσιωθεί αργά τη νύκτα (ως γνωστόν, ο έτερος "ΠΠC" mr. Arkadin λειτουργεί καλλίτερα* τότε) στην σύνταξη του μεγάλου -αποκαλυπτικού- post σχετικά το τι ακριβώς έκαναν οι πενήντα Έλληνες bloggers στις Βρυξέλλες (ούτε upload τις σοκαριστικές φωτογραφίες δεν μπορώ να κάνω!)

Περιμένω τις υπογραφές σας -σε μορφή σχολίου εδώ από κάτω- ώστε να καταλάβει η Altectelecoms ότι είμαστε πολλοί και δεν αστειευόμαστε!

(* μετά το "καλλίτερα" και το "κυττάζω", των οποίων τη χρήση έχω δικαιολογήσει επαρκώς παλαιότερα -και δεν βρίσκω το link- ο mr. Arkadin με έκραξε και για ένα σχόλιό μου στον "Αθήναιο", όπου υποστηρίζω τη χρήση του "κτήριο", αντί "κτίριο". Για να τελειώνουμε και με αυτό: Από το "κτίζω" υπάρχει το "κτίσμα". Από το "Κτώμαι" υπάρχει το "Κτήριο"...)

MSN στο γραφείο (Νέα ενότητα)

Ovelix: μα ειναι δυνατον να γινεται τοσο μεγαλο πειραμα στο CERN, τοσα λεφτα και τοση δημοσιοτητα, για να βρουν ενα σωματιδιο που λεγεται....μποζόνιο?
Homo Ludens: χι, χι, χι. Μα είναι... του Θεού

---

Και με αυτό το post εγκαινιάζω μια νέα ενότητα του «Πο Πο Culture!» (που θα πάει άκλαφτη κι αυτή σαν το "Μεταλλουργείο" και τα "Ντουετίνια", πολύ φοβούμαι), όπου θα αναδημοσιεύω μερικούς από τους διαλόγους που ανταλλάζω κατά τη διάρκεια της εργασιακής μου ημέρας με τον Κώστα Φαρμάκη, στα γραφεία του GK. (Ναι, εννοείται ότι επικοινωνούμε μόνο μέσω MSN, αν και τα γραφεία μας απέχουν δυόμισι μέτρα. Προ δεκαετίας, στο thea.gr, κάναμε ακριβώς το ίδιο, απέχοντας 80 εκατοστά...)

Πασοκοδίαιτος Μπλόγκερ, χωνεύοντας

Ενώ το μόρφωμα που αποκαλείται "ελληνική μπλογκόσφαιρα" διασπαζόταν για μια ακόμη φορά από έριδες για το ποιος και με ποια κριτήρια διάλεξε τους "πασοκοδίαιτους μπλόγκερ" που θα ταξίδευαν στις Βρυξέλλες για να ακούσουν (μεταξύ πολλών άλλων) μια Ολλανδέζα ευρωβουλευτή να λέει πως όποιος λέει πως δεν έχει τίποτε να κρύψει, μάλλον δεν έχει ζωή (τι να κάνω, εμένα αυτό μου έμεινε), κι ενώ οι ίδιοι "πασοκοδίαιτοι μπλόγκερ" διασπάζονταν σε φίλους του τύπου της ΕΕΧΙ και μη (εγώ είχα να ακούσω τον όρο ΕΕΧΙ από τότε που διάβαζα 01 και ονειρευόμουν τη στιγμή που θα έχω κι εγώ ίντερνετ ώστε να καταλαβαίνω τι είναι αυτά που γράφει το περιοδικό), ο Ηοmo Ludens μου επεσήμανε ξεκαρδισμένος ότι, όποιος από όλους αυτούς μπει στο μπλογκ, θα πέσει πάνω σε έναν τύπο με μουστάκες και θα του καεί ο εγκέφαλος. Το έλεγε για καλό, νομίζω.

Η αλήθεια είναι ότι, από την ημέρα που δεχθήκαμε (και κυρίως από τη στιγμή που αποδεχθήκαμε) την πρόσκληση να συμμετάσχουμε στο ταξίδι των μπλόγκερ στο Ευρωκοινοβούλιο, ένιωθα μέσα μου την υποχρέωση να ανεβάσουμε το ποσοστό των πολιτικών ποστ (από το 0,2% στο 2%, ή κάτι τέτοιο), έστω για ξεκάρφωμα, αλλά βαρέθηκα. Βλέποντας ότι η πολιτική θεματική δεν προστάτευσε από το κράξιμο ακόμα και ανθρώπους σχετικους με το αντικείμενο, ηρέμησα λίγο.

υγ. στη φωτογραφία, είναι ο Μπιλ Μελέντεζ νέος.

υγ2. δεν έχω φωτογραφία από τις Βρυξέλλες. ο άλλος έβγαζε συνέχεια.

υγ3. αυτό δεν ήταν το κανονικό βρυξελλιώτικο ποστ. αυτό θα ακολουθήσει μια των ημερών, όταν αποφασίσουμε να το γράψουμε από κοινού, όπως έχουμε πει, με τη φωτογραφική συνδρομή του Διαμαντή.

υγ4. δεν υπάρχει τέταρτο υστερόγραφο

Ο άνθρωπος που έδωσε κίνηση (και φωνή) στο Σνούπι

Στο προτελευταίο Comicdom, η χήρα του Τσαρλς Σουλτς δεν φάνηκε να χαίρεται ιδιαίτερα που, στο πλαίσιο του αφιερώματος στα Peanuts, προβλήθηκε ένα από τα δεκάδες καρτούν που είχε δημιουργήσει ο Μπιλ Μελέντεζ. Για την ακρίβεια, δεν κουράστηκε να τονίζει ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό τα χάρτινα Peanuts του Σουλτς, από τα κινούμενα Peanuts του Μελέντεζ και, σε τελική ανάλυση, είχαμε μαζευτεί για να τιμήσουμε την ιδιοφυΐα του Σουλτς και όχι αυτήν του Μελέντεζ. Αυτό ήταν αλήθεια. Όμως, κάποια στιγμή, έπρεπε κάποιος να μιλήσει και για τον Μελέντεζ. Ο οποίος κατάφερε να πάρει ένα έργο τέχνης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ένα κόμικ στριπ γεμάτο υπαρξιακή αγωνία, και να το μεταφέρει σε ένα τελείως διαφορετικό μέσο, προσθέτοντάς του στοιχεία - κίνηση, ήχο, χρώμα - χωρίς να του αφαιρέσει την ταυτότητά του.

Άλλος στη θέση του θα είχε αποτύχει παταγωδώς. Εκείνος τα κατάφερε, έστω "γλυκαίνοντας" αρκετά τους κατασκότεινους losers του Σουλτς. Του βγάζω το καπέλο, για πέντε κυρίως λόγους:

1. Κράτησε το σκίτσο όσο απλοϊκό ήταν στο χαρτί - κάνοντάς το φιλικό για το θεατή.


2. Ανέθεσε το soundtrack σε έναν άλλο τύπο με τσιγκελωτό μουστάκι, τον (west coast jazz) πιανίστα Βινς Γκαράλντι, που δημιούργησε ένα από τα ομορφότερα μουσικά θέματα στην ιστορία της τηλεόρασης.


3. Έβαλε παιδάκια να κάνουν την εκφώνηση, δημιουργώντας τις καλύτερες εκφωνήσεις στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων.


4. Σε ένα κόμικ που ο κόσμος των παιδιών χρησιμοποιείται ως αλληγορία για τον κόσμο των μεγάλων, οι ενήλικες δεν εμφανίζονται ποτέ - όμως συχνά τα παιδιά αντιδρούν σε αυτά που τους λένε (π.χ. οι δασκάλες). Ο Μελέντεζ είχε την ιδιοφυή σύλληψη να αντικαταστήσει τις φωνές των ενηλίκων με τον ήχο που κάνει ένα τρομπόνι με σουρντίνα. Έτσι, οι "μεγάλοι" ακούγονται σαν να λένε κάτι ακατάληπτο, στο οποίο οι ανήλικοι ήρωες απαντούν κανονικά.


5. Κράτησε για τον εαυτό του το προνόμιο να κάνει τη "φωνή" του Σνούπι, παρέχοντας μια σειρά από αξέχαστα εφέ:
   

Είναι περίεργο να σκέφτεσαι ότι η φωνή του Σνούπι πέθανε - αν ήμουν παιδάκι θα φρίκαρα

The other "in a world" guy

Μόλις πληροφορήθηκα το θάνατο του trailer guy, το μυαλό μου πήγε στο καλύτερο κινηματογραφικό τρέιλερ όλων των εποχών:



Στο ρόλο του "Τζακ", το αντίπαλον δέος του Ντον Λα Φοντέν, ο Χαλ Ντάγκλας, o οποίος προφανώς πια βλέπει τη δουλειά του να διπλασιάζεται.

UPDATE: Ένας φίλος μου επεσήμανε την ύπαρξη του κωμικού Πάμπλο Φρανσίσκο, που κάνει ένα καταπληκτικό νούμερο πάνω στον trailer guy

βλέποντάς το έπεσα πάνω σε ένα ωραίο tribute στον ίδιο τον Λαφοντέν

Σ' ένα κόσμο...

...χωρίς τον Νταν ΛαΦοντέν, τα κινηματογραφικά τρέιλερ δεν θα έχουν πια κανένα, μα κανένα, νόημα.

R.I.P.

Είναι στ' αλήθεια απλό, αν δώσεις λίγη προσοχή

Έχουμε και λέμε:

• MILF (mother I'd Like to Fuck) είναι αρκτικόλεξο που περιγράφει σέξι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας από αυτές που έχουν συνήθως τα αντικείμενα του πόθου των ανδρών (με δύο παιδιά;)


• VPILF (Vice President I'd Like to Fuck) είναι αρκτικόλεξο που περιγράφει την Σάρα Πάλιν, υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων στο πλευρό του Τζον ΜακΚέιν.


• Cougar (χωρίς ακροστοιχίδα) είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια MILF η οποία δείχνει προτίμηση σε νεαρότερους άντρες (ελληνιστί: τεκνατζού).


• PUMA (Party Unity My Ass) είναι αρκτικόλεξο που αναφέρεται στις απογοητευμένες ψηφοφόρους της Χίλαρι Κλίντον, οι οποίες πιθανότατα θα ψηφίσουν ΜακΚέιν, υποκύπτοντας στην έλξη που τους ασκεί ως Cougar η εν λόγω VPILF.