Django Weekend, mon cul!

Έχει περάσει μια εβδομάδα κι ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει.
Το περασμένο Σάββατο, λοιπόν, βρίσκόμουν στο Παρίσι - η γυναίκα της ζωής μου ήθελε να δει το σημαντικότερο καλλιτεχνικό γεγονός του ευρωπαϊκού χειμώνα και φρόντισα (δυο μήνες πριν) να βγάλω εισιτήρια. Φρόντισα επίσης, όπως κάθε φορά που πρόκειται να επισκεφτώ μια πόλη, να τσεκάρω αν παίζει τίποτα καλό στα τζαζόμπαρα. Χαζεύοντας άγνωστα ονόματα στη jazzenda του αγαπημένου μου ραδιοφωνικού σταθμού, έπεσα πάνω σε μια πληροφορία που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα: ο Moreno, λέει, στο Atelier Charonne - το οποίο είναι ένα μπαρ-ρεστοράν που άνοιξε την περασμένη άνοιξη στη Βαστίλλη, και το οποίο φιλοξενεί κάθε μέρα live την τρέχουσα σκηνή της Jazz Manouche - και όχι τυχαία ονόματα: ο Νινίν Γκαρσία, ο Αντζελό Ντεμπάρ, o Ροντόλφ Ραφαλί, οι αδελφοί Φερέ, ακόμη και ο ίδιος ο Νταβίντ Ράινχαρντ, ο εγγονός του Τζάνγκο παίζει εκεί τακτικά (για να καταλάβεις, οι Ράινχαρντ, οι Φερέ, οι Σμιτ, οι Ρόζενμπεργκ, οι Βίντερσταϊν είναι κάτι σαν τους δικούς μας Χαλκιάδες και τους Μπέκους: φατρίες παραδοσιακών μουσικών, όλοι τους με στιλπνά μαλλιά, πουκάμισα με λαχούρια και φορτωμένοι χρυσαφικά, που κηρύσσουν με τις κιθάρες τους το ευαγγέλιο του Gipsy Swing, όπως αποκαλύφθηκε στον Τζάνγκο). Ο Μορένο υποτίθεται πως είναι από τους καλύτερους (είχα ακούσει κάποια κομμάτια στη δισκοθήκη του Kosmos, όταν δούλευα εκεί, και μου είχε φανεί ok) - ήταν μαθητής του ηρωικού Τσαν Τσου Βιντάλ και είναι φοβερός δεξιοτέχνης - και διασκεδαστής.
Έψησα τη γυναίκα της ζωής μου - όχι χωρίς κόπο - και το περασμένο Σάββατο, στις 11 το βράδυ, κατάκοποι από δώδεκα ώρες πεζοπορίας στα μουσεία, τα καφέ, την Avenue Montaigne και τα μεγαλομπακάλικα της Μαντλέν, διαβήκαμε την πόρτα του μπαρ.
Και νομίσαμε ότι παίζουμε κομπάρσοι στο "Ρετιρέ" του Δαλιανίδη, και ότι είμαστε πελάτες στο μπαράκι της Χαρούλας.
Φαντάσου έναν διάδρομο σε σχήμα ανάποδου "Γ". Περπατάς κι έχεις αριστερά το μπαρ και δεξιά κάτι μικρά, υποφωτισμένα τραπεζάκια, με σαραντάρηδες τζαζόφιλους που πίνουν το ποτό τους. Στη γωνία, κάνεις αριστερά κι έχεις πάντα από τη μια μεριά το μπαρ και από την άλλη, άλλα τραπέζια, πιο στριμωγμένα, με εξίσου σαραντάρηδες που τρώνε. Και στη γωνία του ανάποδου "Γ", η ορχήστρα. Μπροστά από μια κόκκινη κουρτίνα, αν έχεις Θεό. Ένας κοντραμπασίστας. Ένας κιθαρίστας πιτσιρικάς, με ρεπούμπλικα (αν το έκανε σ' εμάς κανένας νεορεμπέτης, θα τον παίρναμε με τα γιαούρτια). Ο Μορένο - κάτι ανάμεσα σε Μπαρτ Ρέινολντς και τον τύπο που έπαιζε τον μπαμπά της Ναζλί σ' εκείνη την τούρκικη μαλακία που έδειχνε το Mega πριν από καναδυό χρόνια - να γρατζουνάει μια κιθάρα με εμφανή πλήξη και να σκούζει κάτι βλακείες. Και στη μέση όλων, όρθια η κυρά του - μια πενηντάρα τσιγγάνα με ένα φρικτό εμπριμέ χειμωνιάτικο φόρεμα να φαλτσάρει εφιαλτικά.
Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. "Ε, να πιούμε ένα ποτάκι και βλέπουμε;" ψέλλισα. Προτού ολοκληρώσω τη φράση μου, η γυναίκα της ζωής μου με ρώτησε: "Σου θυμίζει κάτι αυτό;" "Τι;" "Δεν είναι τελείως gipsy kings;" Είχε δίκιο. Διασχίσαμε ξανά το ανάποδο "Γ" (που πια ήταν κανονικό "Γ") και βγήκαμε ξανά, να ανακατευτούμε με τους παριζιάνους κάγκουρους που βγαίνουν Σάββατο βράδυ στη Βαστίλλη. Ούτε ποτάκι, ούτε τίποτε.
Το επόμενο πρωί, κάναμε μια υπέροχη κυριακάτικη βόλτα στη Μονμάρτρ. Και στο ipod του μυαλού μου έπαιζε στο repeat εκείνο το φοβερό κομμάτι που σκάρωσε ο θεός της κορνέτας Ρεξ Στιούαρτ, όταν είχε βρεθεί στο Παρίσι, μέσα στο μεσοπόλεμο, παρέα με τον Μπάρνι Μπιγκάρ, τον κλαρινετίστα του Έλινγκτον, και τζαμάρανε με αυτόν τον τρελό τσιγγάνο με τα αγκυλωμένα δάχτυλα. Οι αφίσες γύρω διαφήμιζαν τη συναυλία Django Symphonique...
Αναστέναξα. Κάποια στιγμή, θα ζήσω ένα κανονικό Django Weekend - ακόμη κι αν χρειαστεί να σύρω τη γυναίκα της ζωής μου σ' εκείνο το καταγώγιο στην Porte de St. Ouen, που μαζεύονται τα απογεύματα του σαββατοκύριακου, όλοι αυτοί οι τύποι με τα λαχούρια και τις ταλαιπωρημένες Selmer κιθάρες.

"Γιατί δεν γράφεις τίποτε στο blog";

Βαριέμαι
(ακούσια, πλην παραπομπή, σε ένα από τα σημαντικότερα και ιστορικότερα μπλογκ, που έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα)

Pick Yourself Up/ Dust Yourself Off/ Start All Over Again (High Hopes)

Αποδόμησε κομμάτι - κομμάτι ολόκληρη την πολιτική του Μπους, την οποία χαρακτήρισε "παιδιάστικη". Μίλησε για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Για έλεγχο της αγοράς. Για αποχώρηση από το Ιράκ. Και στην πορεία, έκλεισε το μάτι στο great american songbook και τον Τζερόμ Κερν, απαγγέλλοντας "Starting today, we must pick ourselves up, dust ourselves off, and begin again the work of remaking America". ( :Ρ )

Η εφαρμογή youtube.com/tv, κάνει πραγματικά ενδιαφέρουσα την τηλεόρασή σου, παρουσιάζοντας το περιεχόμενο του site με τον τρόπο που θέλει ένας κανονικός couch potato. Με πιάτα γεμάτα πέννες ανοίξαμε το wii και ξαναείδαμε με την ίδια λαχτάρα ολόκληρη την ομιλία του Ομπάμα, απολαμβάνοντας έναν λόγο ανακουφιστικό, ρεαλιστικό και ελπιδοφόρο - χαρακτηριστικά που δεν είχε ποτέ καμία πολιτική ομιλία από όσες έχει τύχει να υποστώ τα τελευταία είκοσι χρόνια που προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική.
Δεν με νοιάζει αν κάνει τα μισά από όσα λέει - και σε τελική ανάλυση, τα περισσότερα δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή μου. Μου αρκεί που κάποιος βγήκε και είπε αυτά που οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου σκέφτονται. Και μόνο αυτό είναι μια αλλαγή.
Η αγαπημένη μου μεσήλιξ μπλόγκερ έγραφε ότι ένιωθε όπως τότε που ήταν δεκατριών και άκουγε την αντίστοιχη ομιλία του Κένεντι. Προσωπικά βρήκα πολύ καλύτερο τον Ομπάμα. Κι ας μην έχει έναν Σινάτρα να του αφιερώσει το απολύτως ταιριαστό High Hopes. (Τι να πρωτοκάνουν ο will.i..am και ο Σπρίνγκστιν;)

Σσσέλω κι εγώωωωωω....

Χιχιχιχιιχιιχιχιχιιχιχιιχιχιχιχιχιχιχιχιιχιχιχιιχιχιχιχιχιιχιχιχιχιιχιχιχιχιχιχιχιχ...

Με συνεπιβάτη την Αν... (Updated)

Δεν έχω πάει ακόμη να δω τους «Επιβάτες». Η Cajasur Andalucia δεν μου έχει δώσει άδεια (αυτό ήταν tip για ένα γρίφο που έχω προκαλέσει τον mr. Arkadin να λύσει, αλλά εκείνος απαξιώνει). Απ' ότι, πάντως, καταλαβαίνω από τις ως τώρα αντιδράσεις του κοινού, δεν υπάρχει και κανένας λόγος να πάω. Εκτός, ίσως, από έναν. Την εικονιζόμενη άνωθεν Αν Χάθαγουεϊ. Η οποία όμως είναι ακόμη ισχυρότερος λόγος στο να νοικιάσω απλά το DVD και να το δω ξάπλα στο κρεββάτι μου :)

UPDATE:

Τελικά το είδα. Ξάπλα στο κρεββάτι μου. Κατ΄αρχάς ήταν μια χαρά ταινία. Όσοι αντέδρασαν μάλλον αντέδρασαν γιατί τους υποσχέθηκαν θρίλερ κι αυτό ήταν ένα ρομαντικό ψυχολογικό σασπενσάκι -όχι θρίλερ πάντως (κι ας είχε αναφορές στους "Άλλους" και την "6η Αίσθηση"). Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το μοναδικό πράγμα που έχει σημασία είναι ότι δεν με πειράζει καθόλου που η παρακάτω πρόταση θα φανεί σαν γραμμένη από επτάχρονη αναγνώστρια της "Μανίνας": Είμαι ερωτευμένος. Θέλω να αλείφω μαρμελάδα στο ψωμάκι της κάθε πρωί, να την παίρνω τηλέφωνο κάθε μεσημέρι στο γραφείο και να της τραγουδάω, να την κοιμίζω με μια γεμάτη αγκαλιά κάθε βράδυ. Δεν ξέρω πού θα φτάσει ακριβώς αυτή μου η κατάντια, αλλά έχει πλάκα...

Μετακομίζω και στο Νάσβιλ. No problem!

Just Might
ΟΚ, ας μην είναι το Λος Άντζελες. Αλλά πρέπει να φύγω τώρα για την Αμερική. Χέσε τον Ομπάμα. Βασικά σκεπτόμουν κάτι σε ανάταση ηθικού. Σε τονωτική ένεση πρωτοεπίπεδης ευτυχίας τύπου «με αγαπούν οι δικοί μου και τους αγαπώ εξίσου, συν το ότι τα ντοματάκια στο backyard μας βγήκαν φέτος κατακόκκινα». Να πάω στο Νάσβιλ του Τενεσί και να ΜΗΝ ΑΚΟΥΩ Τζακ Γουάιτ όλη μέρα, αλλά κάτι τόσο χαρούμενο και ΝτολιΠαρτονικό όσο οι Sugarland. Και να παίρνουν τις κιθάρες τους και ο Τζον με τον Ρίτσι, όπως πριν εικοσιτόσα χρόνια που ήταν ακόμη slippery when wet και να τραγουδάμε όλοι παρέα. Ε ρε γλέντια!

Livin' On A Prayer

Ας με σταματήσει κάποιος!

Έχω πάρα πολλή δουλειά σήμερα (εντάξει, όχι όσο χθες, αλλά και πάλι), αντί να την κάνω όμως, έχω περάσει τη μισή μέρα κολλημένος με αυτή τη βλακεία το Obamicon. Βοήθεια!

Να τα δεκαχιλιάσουμε!

Το ότι κανείς σας δεν μας ευχήθηκε ποτέ να τα χιλιάσουμε, δεν μας πτόησε. Από χθες το «ΠΠC» φέρει περήφανο 1001 posts. Κι επειδή συνεχίζετε να σφυρίζετε αδιάφορα, αναλαμβάνουμε μόνοι μας την ευθύνη και αυτοευχόμεθα δεκαχιλιασμό των δημοσιεύσεών μας!

Django Weekend: Moonglow

Με το που μπήκε στο αυτοκίνητο, η γυναίκα της ζωής μου πάτησε το off στο στερεοφωνικό, διακόπτοντας το θερμό ρυθμικό βόμβο των πνευστών: "Όχι άλλο σουίνγκ, έλεος. Δεν βαρέθηκες, ένα μήνα τώρα; Πότε θα πάρεις απόφαση ότι τα Χριστούγεννα τελείωσαν;" Είχε προηγηθεί μια συζήτηση με έναν φίλο, που ωρυόταν κι αυτός για τον στερεοτυπικό συσχετισμό των Χριστουγέννων με το σουίνγκ και δη με τον Σινάτρα. Ο φίλος βέβαια έριχνε το φταίξιμο για το Sinatra Complex στον Πέτρο Κωστόπουλο. Εγώ δεν συμφωνώ. Έχω σταματήσει να ρίχνω φταίξιμο στον Κωστόπουλο για οτιδήποτε - βαρέθηκα. Κι επίσης, ναι, είμαι ένα κινούμενο κλισέ: με το που θα μπει ο Δεκέμβρης ακούω ΜΟΝΟ σουίνγκ - Έλινγκτον, Μπέιζι, Μπένι Γκούντμαν, Άρτι Σο, Τόμι Ντόρσι, Χάρι Τζέιμς, Τσικ Γουέμπ, Φλέτσερ Χέντερσον, Τζίμι Λάνσφορντ, τα πάντα. Και συνεχίζω να τα ακούω και μετά, για όσο αντέξω, ελπίζοντας να συνεχιστεί ο χειμώνας, να μην έρθουν οι πιο ζεστές μέρες, εκείνες που θέλουν west coast jazz και hard bop και jazz-funk. Και βάζω στο repeat κομμάτια όπως το θεϊκό Moonglow, ένα κομμάτι που κανείς ποτέ δεν κατάφερε να ερμηνεύσει όπως ο Άρτι Σο - ούτε καν ο θεός Έλινγκτον. Το βάζω και από τον Τζάνγκο - σαν ένα είδος ομαλής μετάβασης από τον ήχο των big bands σ' αυτόν ενός gipsy jazz κουιντέτου. Για να επιστρέψουμε επιτέλους στην κανονική, μεθεόρτια καθημερινότητα.υγ. Η εικόνα είναι από το Spirit - όχι την κακόγουστη ταινία του Φρανκ Μίλερ. Το απολαυστικό κόμικ του Γουίλ Άισνερ, που άλλαξε την 9η τέχνη με τον τρόπο που ο Πολίτης Κέιν άλλαξε το σινεμά. Ένα νουάρ κόμικ, γέννημα-θρέμα της δεκαετίας του '40, με μοιραίες γυναίκες, σκοτεινούς κακοποιούς, τίμιους αστυνομικούς και έναν ακαταμάχητο τιμωρό του εγκλήματος. Μια παρωδία νουάρ, που δεν θα μπορούσε να έχει άλλη μουσική υπόκρουση από σουίνγκ.

Κάτι μεταξύ «Τροίας» και «Γκάρφιλντ»

Δεν ξέρω αν φταίει ότι αυτό είναι ένα fanmade trailer, αλλά αν το «Spirit» αποδείχτηκε μάπα, δεν θέλω καν να διανοηθώ τι μας περιμένει με το «Τhundercats»...

Θέλω να μετακομίσω ΤΩΡΑ στο Λος Άντζελες

Αυτή είναι μια κουλή φωτογράφιση της Λόρα Ράμσεϊ για το "Elle". Ναι, ναι, ξέρω... "Ποιά είναι η Λόρα Ράμσεϊ;" Κι εγώ την ίδια απορία είχα -και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το post. Έβλεπα το "Ruins". Θυμάμαι ότι είχα πετύχει κάπου το trailer πέρσι την άνοιξη και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάει στο σινεμά άμα τη εμφανίσει της ταινίας. Φοιτητές. Μεξικό. Αρχαία. Τρόμος. "Μαλάκα μου", είπα, "δεν το χάνεις αυτό! Απλά δεν το χάνεις". Η ταινία πρέπει να βγήκε κατακαλόκαιρο, την περίοδο που η μοναδική μου επαφή με την πραγματικότητα ήταν μια σανίδα 120 λίτρων που ενίοτε ακουμπούσε και στο νερό (όταν δεν είχε εννιά μποφόρ στον Κουρεμένο. Αλλά συνήθως είχε. Οπότε δεν σέρφαρα. Ή πέταγα ή έπινα νερό. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία...). Τέλος πάντων, δεν την είδα ποτέ, δεν πήρα κάν είδηση ότι παίχτηκε. Τις προάλλες έφαγα φλασιά, έψαξα στην πολύ εξυπηρετική για εμάς τους ιντερνετικούς πειρατές νέα ταξινόμηση του "Αθηνοράματος" των ταινιών βάσει της εβδομάδας προβολής τους, επιβεβαίωσα ότι το "Ruins" βγήκε όντως μέσα στο καλοκαίρι και αποφάσισα να το κλέψω μέσω ενός torrent site.

Η ταινία ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα. Αίμα, μερικές ανατριχαστικές στιγμές, όλοι νεκροί στο φινάλε, επιπρόσθετη μυστηριακή ατμόσφαιρα χάρη στον αρχαίο ναό των Μάγια (ή των Ίνκα; Πάντα τους μπέρδευα...). Κάτι σαν ένα κακό επεισόδιο του "Lost" όπου η δράση μεταφέρεται ξαφνικά στο Μεξικό. Αυτό που περίμενα -συν την Λόρα Ράμσεϊ. Δεν έχουν περάσει δέκα λέπτα και την βλέπω γυμνή να ετοιμάζεται μετά από ένα ντουζάκι να πάει στα ανατριχιαστικά αρχαία για να τη φάει το παράξενο φυτό και να σκοτώσει το γκόμενό της από την τρέλλα (ουπς! σόρυ για το spoiler!). Η ταινία τελειώνει και είμαι περήφανος που σε μια τόσο κουλή μέρα σαν τη σημερινή διάλεξα να δω αυτό το αγχολυτικό κατασκεύασμα. Πριν αρχίσω να παίζω Europa Universalis και να επιχειρήσω να διώξω εντελώς τους Οθωμανούς από την Ευρώπη (χάρη στη μέγιστη Ουγγαρία που χρησιμοποιώ τελευταία), κάνω μια βόλτα από το IMDB. Και εκεί επέρχεται το σοκ. Και η επιθυμία: Θέλω να μετακομίσω τώρα στο Λος Άντζελες. Ή οπουδήποτε συμβαίνουν αυτά τα υπέροχα πράγματα.

Η Λόρα Ράμσεϊ, λοιπόν, έπαιξε σε ένα reality film με τίτλο "The Real Cancun", όπου κάνει μέχρι και σεξ (δεν τα δείχνει όλα η κάμερα όμως -κάτι σαν τον Πρόδρομο και τη Μαίρη από το πρώτο Big Brother πρέπει να παίχτηκε). Η ταινία υποθέτω ότι είναι κάτι σαν ντοκιμαντέρ από τη ζωή μιας παρέας Ολλανδών στις διακοπές τους στη Χερσόνησο -το αντίστοιχο αμερικανικό στο Μεξικό, τέλος πάντων. Τόσο θλιβερό και γελοίο κατασκεύασμα. Αλλά πάντα θες να χαζεύεις τις ωραίες γκόμενες να γίνονται λιώμα και να πηδιούνται με τον κάθε μαλάκα, γι' αυτό και θα ψάξω να την κατεβάσω. Τέλος πάντων, η οικογένειά της την αποκλήρωσε, αλλά δεν πειράζει γιατί την υιοθέτησε το Χόλιγουντ. Και της έδωσε αμέσως γνώριμο ρόλο λιωμιδίου που μαλακίζεται όλη μέρα σε ένα μεξικάνικο θέρετρο και ξαφνικά την βλέπει Ιντιάνα Τζόουνς στο πιο ξανθό του. Και ανάθεμά με αν η Λόρα Ράμσεϊ, το ξεκώλι που δηλώνει ευθαρσώς πόσο ξεκώλι είναι στο παρακάτω βίντεο, δεν κάνει καριέρα στον αμερικανικό κινηματογράφο. Ήδη έκανε ένα πέρασμα από ένα επεισόδιο του νέου hype της αμερικανικής TV (τώρα και στο Alter!), του "Mad Men". Βασικά, χέστηκα πού θα παίξει. Ήθελα απλά να γράψω την ιστορία του πόσο μακριά μπορείς να πας στο Χόλιγουντ άμα παίρνεις καλές πίπες. Άμα πάρει Όσκαρ κάποια στιγμή, θα κάνω απλά link σε αυτό το post...

Laura Ramsey audition for "The Real Cancun"

Τα παραμύθια του Τεξ Έιβερι

Ο Κολτρέιν της Μέσης Ανατολής

"Όταν ίδρυσα το Orient House Ensemble το 2000, είχα στο μυαλό μου μερικές μελωδίες μόνο, είχα όμως επίσης μια μεγάλη πεποίθηση. Ήμουν σίγουρος ότι η μουσική ήταν ικανή να φέρει τους ανθρώπους κοντά. Ήμουν απολύτως πεπεισμένος ότι η μουσική μπορούσε να θεραπεύσει τις πληγές του παρελθόντος. Ήμουν σίγουρος ότι η μουσική ήταν ένα μήνυμα ειρήνης. Ήμουν βέβαιος ότι αν οι αντίπαλοι το ρίξουν στο τραγούδι, θα μπορέσουν εύκολα να ζήσουν μαζί. Οκτώ χρόνια αργότερα, πρέπει να παραδεχτώ ότι μπορεί να κάνω λάθος. Αυτό είναι το πέμπτο μας άλμπουμ. Έχουμε δώσει εκατοντάδες συναυλίες ανά τον κόσμο και παραδόξως η ειρήνη δεν φαίνεται να είναι κοντά. Κάθε μέρα μια νέα σύγκρουση γεννιέται. Κάθε εβδομάδα ένας νέος φόβος σχηματίζεται σε μια ζοφερή πραγματικότητα τυλιγμένη σε μια εικόνα δυτικής καλοσύνης. Όσο για την πατρίδα μου, η ειρήνη δεν έμοιαζε ποτέ τόσο μακρινή.
Ο κόσμος γίνεται πράγματι όλο και πιο εχθρικός. Κι όμως εμείς, το Orient House Ensemble, έχουμε κάνει κάτι ένα πράγμα με ελάχιστη σημασία για τον κόσμο. Μάθαμε να τραγουδάμε μαζί. Δεν το σχεδιάζαμε, δεν εκπαιδευτήκαμε γι' αυτό. Απλώς αναπτύχθηκε μέσα μας. Με τα χρόνια, οι προσωπικοί μας φόβοι ατόνησαν. Οι ανασφάλειές μας εξαφανίστηκαν. Χωρίς να το καταλάβουμε, η μουσική μας κατάφερε να εξελιχθεί σε μια γλώσσα με κάποια πολύ προσωπικά σχήματα και χρώματα. Η μουσική έγινε το καταφύγιό μας.
Έκανα λάθος να θεωρώ τη μουσική ως αγγελιοφόρο. Έκανα λάθος να την αντιλαμβάνομαι ως ιδέα ή ιδεολογία. Η μουσική δεν μεταφέρει μηνύματα, είναι η ίδια το μήνυμα. Η Μουσική δεν ανήκει στον άνθρωπο, αντιθέτως, ο άνθρωπος ανήκει στη μουσική. Η μουσική μιλά μέσα από τον άνθρωπο. Η μουσική έρχεται στο προσκήνιο όταν οι σκέψεις παραμερίσουν, όταν η συνείδηση εξανεμιστεί και όταν οι ιδεολογίες εξαφανιστούν. Η μουσική είναι η αληθινή Ύπαρξη στο Χρόνο. Απλώς δώστε της χρόνο και αφήστε την να υπάρξει".
Αυτά γράφει ο Γκίλαντ Ατζμον στο σημείωμα του τελευταίου του CD, το Refuge, το οποίο κακώς δεν συμπεριέλαβα στη λίστα με τα αγαπημένα μου για το 2008 (βγήκε τέλη του 2007, αλλά στα χέρια μου έφτασε αρχές του 2008 - ας όψονται οι αυστηροί κανονισμοί του Gone4Sure). Ο πιο εκρηκτικός σαξοφωνίστας της βρετανικής τζαζ είναι μια συναρπαστική περίπτωση ανθρώπου (εδώ η συνέντευξη που έδωσε στη Ματούλα Κουστένη για την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία). Γεννήθηκε στο Ισραήλ, αλλά μετά την στρατιωτική του θητεία, έφριξε με το μιλιταρισμό που κυριαρχεί στη χώρα του και τάχθηκε ολόψυχα στην υπεράσπιση των δικαίων των Παλαιστινίων, απορρίπτοντας ολοκληρωτικά την εθνική του ταυτότητα. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, σπούδασε φιλοσοφία, έγραψε ένα απολαυστικά καυστικό μυθιστόρημα, με τίτλο "Οδηγός για Μπερδεμένους", όπου με σαρκασμό, χιούμορ και απελπισία καταγράφει την κατάρρευση του Ισραήλ (το βιβλίο εξελίσσεται στο μέλλον), μέσα από μια ιστορία πολιτικής και σεξουαλικής θεωρίας, κυρίως όμως έγινε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις τζαζ μουσικών της Ευρώπης, ένας σαξοφωνίστας με το πάθος του Κολτρέιν, που παντρεύει υποδειγματικά την παράδοση της τζαζ με τον ήχο της Ανατολής. Τον είχα δει σε ένα μισοάδειο Half Note, όταν είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια και ήταν υπέροχος. Ελπίζω αύριο μετά τα μεσάνυχτα, στο Μέγαρο, να έχει περισσότερο κόσμο.

Applecore!

Το τελευταίο μου κόλλημα - που μου μετέδωσε ένας φίλος - είναι αυτά τα θρυλικά καρτούν του Ντόναλντ από τα early '50s, τα οποία θυμάμαι να βλέπω πιτσιρικάς στην τηλεόραση.

Αυτό που μου είναι αδύνατον να ξεπεράσω είναι οι φωνές του Τσιπ και του Ντέιλ, που λέει τις έκαναν οι γραμματείς της Ντίσνεϊ (όποια ήταν εύκαιρη, φαντάζομαι). Τις θυμόμουν αυτές τις φωνούλες από μικρός, τώρα όμως κατάλαβα ότι μιλάνε κανονικά.

Τελικά υπάρχει μέλλον ακόμη και για ανθρώπους σαν κι εμένα!

Οφείλεις να ακολουθήσεις αυτό το link:
http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/7826717.stm

Μιλάμε για πολλά Αλληλούια!

Ολόφρεσκοι σαν πουδρίτσα χιονάκι που έστρωνε όλη τη νύκτα από τα πάνω πάνω του Val d' Isere μέχρι το χωριό Franz Ferdinand, πολύπλοκος και απολαυστικά χαρούμενος μέσα στη μελαγχολία του Άντονι Ντέγκαρτι, βουητός και μακρόσυρτος Bon Iver... Ρε τι τρελλό ξεκίνημα για τη νέα χρονιά ήταν αυτό;

Το άλλο "Πνεύμα" που ήλθε στις γιορτές

Η εντελώς λοβοτομημένη μου περσόνα συνεχίζει, 11 μέρες μέσα στο νέο χρόνο πια, να παίζει Pro Cycling Manager και Europa Universalis III στο PC, επιστρέφοντας 17 χρόνια πίσω στις προτεραιότητές της, αδυνατώντας να αρθρώσει έστω και μια λέξη για τη νέα Ελλάδα που ματώνει (μέση) και ματώνει (ενεργητική φωνή). Aρνούμαι να ξεσπάσω έστω χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά μου όπλα (ξενύκτια, ποτά, γκόμενες). Ακόμη και στο σινεμά βρέθηκα μόνο για την "Αυστραλία" -κι αυτό λόγω μιας άσχετης με την ταινία ή την έβδομη τέχνη ιστορίας που θα είχε πλάκα να διηγηθώ, αλλά και πάλι... Έχω μαζευτεί μέσα στο καβούκι μου, φοράω όλη μέρα φόρμες και t-shirt και τα μάτια μου είναι κατακόκκινα από την αϋπνία και την πολύωρη χρήση του υπολογιστή.

Όταν έχεις περάσει τη μισή σου ζωή γράφοντας, την ώρα που το να γράψεις όσα έχεις μέσα στο κεφάλι σου για αυτά τα τεράστια πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου μοιάζει με το σημανικότερο κείμενο που θα σκάρωνες ποτέ, τότε όλες αυτές οι λέξεις που έχεις χρησιμοποιήσει τόσο καιρό είναι αφάνταστα φτωχές. Και δεν γράφεις τίποτε. Παίρνεις την Καστίγη και γαμάς την Παναγία των Αραγονέζων, των Πορτογάλων, των Μαροκινών και όποιου άλλου μαλάκα βρεθεί στο οπτικό πεδίο του κυαλιού σου. Ακούω τώρα το "The Crying Light", αυτό το ολοκαίνουργιο αριστούργημα του Anthony (and the Johnsons), και συνειδητοποιώ ότι πια χρειάζεται κάτι τόσο βαρύ και καταθλιπτικό για να ξεκουνήσω και να πετάξω πέντε λέξεις παραπάνω. Αλλά μέχρι εδώ. Για τον Anthony θα τα πω αργότερα. Όσο για το "Πνεύμα" που ήλθε μέσα στις γιορτές, τα γράφει πάρα πολύ ωραία ο Χρήστος Μήτσης του "Αθηνοράματος" εδώ. Κοινώς, κάτι μου λέει ότι δεν θα το γράψω τελικά ποτέ αυτό το γαμήδι περί εξέγερσης και θα περιορισθώ στα της ποπ κουλτούρας που μου βγαίνουν (σχετικά πια) πιο εύκολα. Άντε να βάζω κι ένα twist κατάθλιψης μέσα. 

Και με αυτό το post με καλωσορίζω στο blog για το 2009...

Στο σημείο που σέρνουν στο έδαφος την "τρομοκράτισσα" γιαγιούλα, πήγα να πάθω εγκεφαλικό

οι εντολές ήταν σαφείς: κάνετε συλλήψεις. Πάση θυσία.

Το βίντεο είναι από το tvxs.
(Γενικώς, από τότε που τα 'σπασε με την ΕΡΤ, ο Στέλιος Κούλογλου αναγκάστηκε επιτέλους να δουλέψει, κάτι μάλλον θετικό)
Κατά τ' άλλα, ετοιμαζόμουν να γράψω κάτι, αλλά έχω ένα απίστευτο μούδιασμα, οπότε παραπέμπω στην αντίδραση του Πρόχειρου Τετραδίου.
Ορίστε κι ένα ακόμη βίντεο:

Έχει πέσει πολύ ξενέρωμα τελευταία

Δεν είναι μόνο ο υπογράφων που δεν έχει καμμία όρεξη να γράψει παραπάνω από 23 λέξεις εβδομαδιαίως. Εσχάτως ένας από τους αγαπημένους bloggers του ΠΠC οδηγήθηκε σε ιστολογική αυτοκτονία. Adieu Mantalena!

Σιδεροκέφαλος, κ. Μαρκογιαννάκη!

"Η αστυνομία, στην προσπάθειά της να δείξει πυγμή, επιτέθηκε σε δημοσιογράφους και σε έναν ανυποψίαστο νεαρό που έβγαινε από τη Γενική Κλινική Αθηνών με επίδεσμο στο κεφάλι, περνώντας τον για κουκουλοφόρο."

Εν τω μεταξύ στην Ακρόπολη...

...ο Αλέξης Γεωργούλης βρίσκει επιτέλους το πλακόστρωτο σοκάκι προς τη (διεθνή) δόξα...

O Θείος Μπινγκ λέει:

"Οι γιορτές τέλος - τα κεφάλια μέσα. Του χρόνου πάλι!"
(ακολουθούν οι δικές μου δώδεκα μέρες των Χριστουγέννων)

1. Διάβασα κόμιξ και τίποτε άλλο εκτός από κόμιξ: Τη βιογραφία του Σκρουτζ Μακ Ντακ από τον Ντον Ρόσα (ανέλπιστα απολαυστικό) και συλλογές με περιπέτειες του Spirit, τόσο τις κλασικές του '40, του Γουίλ Άισνερ, όσο και τις καινούριες της αναβίωσης (αμφότερες αναμενόμενα απολαυστικές).
   
2. Αλλά δεν είδα την ταινία, που όλοι μου λένε ότι είναι άθλια. Για την ακρίβεια δεν πήγα σινεμά. Είδα όμως πολλές ταινίες - χριστουγεννιάτικες (φυσικά το It's a Wonderful Life ανήμερα). Α, και τον Γάμο των Μουσώνων. Άσχετο.
   
3. Είδα επίσης τους τρεις τελευταίους κύκλους του Frasier. Τώρα θα πρέπει να αρχίσω να τα ξαναβλέπω από την αρχή σε συνεχές rotation, εναλλάξ με το Friends.
4. Βρέθηκα στο Ψυχικό, σε σπίτι φίλου να θαυμάζω το πανέμορφο στεφάνι που στόλιζε το τζάκι του. Μετά έμαθα ότι είναι ένα λάφυρο από το καμένο δέντρο του Νικήτα, που περιμάζεψε η εξηκοντούτης θεία του, η οποία συνεπικουρεί τους κουκουλοφόρους. Ο εγκέφαλός μου ακόμη βγάζει καπνούς.
   
5. Παραμονή Χριστουγέννων έφαγα σε ένα όμορφο αλλά θλιβερά άδειο και θλιβερά μέτριο γαστρονομικά εστιατόριο του Χαλανδρίου με την ίδια παρέα που εδώ και καιρό σχηματίζουμε τον πιο πλήρη κατάλογο μετρίων εστιατορίων της Αθήνας.
   
6. Γιόρτασα τα εναλλακτικά γενέθλια φίλου, που έκλεισε ένα χρόνο από τότε που νίκησε την πιο τρομακτική ασθένεια που μπορούσε να προσβάλλει άνθρωπο. Έρρευσαν λίτρα γκλυβάιν εκείνο το βράδυ.
   
7. Άκουσα περισσότερο swing από όσο αναλογεί σε έναν άνθρωπο - για την ακρίβεια, ακόμη το αυτοκίνητό μου αντηχεί από Duke Ellington, Count Basie, Artie Shaw, Benny Goodman, Fletcher Henderson κ.ο.κ. Αλλά δεν βρήκα τραπέζι για την Lavay Smith στο Half Note. Γαμώτο.
   
8. Κατάφερα να κάνω περίπου σχολικές διακοπές. Κλείσαμε τεύχος στις 23/12 κι επιστρέψαμε στο γραφείο στις 2/1. Εντελώς απροετοίμαστοι.
   
9. Βρήκα άψογο πιανίστα για το μαγαζί. Που παίζει το Les Feuilles Mortes, το Ροζ Πάνθηρα, το Χορό με τη Σκιά Μου και το Man Who Sold the World. Σε τζαζ.
   
10. Έζησα χωρίς ειδήσεις, χωρίς τηλεόραση, χωρίς εφημερίδες. Ακόμη και το #griots του twitter έριξε τους ρυθμούς ραγδαίας ενημέρωσης.
    
11. To 2009 με βρήκε σε ένα υπέροχο σπίτι πίσω από το Μουσείο, ανάμεσα σε χαρωπούς αγνώστους, να χορεύω με το ντισκοειδές μου ύφος το πιο αλλόκοτο playlist που υπάρχει (hint: ακούστηκε το comme ci comme ca της Ευρυδίκης αλλά και το light my fire των Doors - με μικρή απόσταση μεταξύ τους), συνεπικουρούμενος από την Αμάντα.
12. Το φλουρί έπεσε στη γάτα. Κάτι που θεωρώ ως μάλλον καλό.
    

"Ειδικά η Γαλάνη έχει φρικάρει!"

Η αγαπημένη μας Ελληνίδα τραγουδίστρια για το 2008 αδειάζει (κάπως άγαρμπα) τη σκηνή του έντεχνου στην απολαυστική συνέντευξή της στο σαρδόνιο Crack Hitler. Εξυπακούεται πως προσευχόμαστε ν' αγιάσει το στόμα της.Και τώρα θα σου εκφράσω μια ανησυχία που εκπροσωπεί όλους εμάς στο Crack αλλά και αρκετούς αναγνώστες που την έχουν εκφράσει σε comments στο review του δίσκου σου. Θέλουμε να μας δώσεις τον λόγο σου πως δεν θα πουληθείς σε κανέναν έντεχνο.
(γέλια) Αν ήταν θα το ‘χα κάνει ήδη.
Τι, από τόσο νωρίς;
Ήδη μου έχουν κάνει προτάσεις. Ο Διονύσης Τσακνής , ο Δεληβοριάς…
Η Γαλάνη;
Ναι εννοείται!
Χαχα, το ‘ξερα!
Ναι ειδικά αυτή έχει φρικάρει! Παίρνει συνέχεια τηλέφωνο και της λένε πως δεν είμαι διαθέσιμη και τσαντίζεται.

anti-climax

Είχα σκοπό το προτελευταίο χριστουγεννιάτικο τραγούδι να είναι το Winter Wonderland από τον Ντιν Μάρτιν, αλλά νομίζω ότι περισσότερο ταιριάζει το βαθιά καταθλιπτικό τραγούδισμα του Τομ Γιορκ των Radiohead. Πάντα το τέλος των γιορτών είναι λίγο μελαγχολικό, αλλά αυτό πια παραπάει. Στον μήνα που πέρασε η Ελλάδα γύρισε είκοσι χρόνια πίσω: μπάτσοι σκοτώνουν πιτσιρικάδες, τα Εξάρχεια θεωρούνται ξανά επικίνδυνη περιοχή, διαμαρτυρηθήκαμε με τη διαδικασία του επείγοντος, η πολιτική ηγεσία απαξιώθηκε πλήρως, μέχρι και την δολοφονική τρομοκρατία της δήθεν αριστεράς αναστήσαμε. Μόνο ένας Κοσκωτάς μας λείπει για να συμπληρωθεί η εικόνα.

auld lang syne

Μετά από την δεύτερη ομορφότερη ερωτική εξομολόγηση στην ιστορία του σινεμά, έρχεται η ερώτηση-κόλαφος: τι σημαίνει αυτό το τραγούδι; Ο λόγος για το Auld Lang Syne, το δικό τους "πάει ο παλιός ο χρόνος", που εισήγαγε στα αμερικανικά εορταστικά έθιμα ο Γκάι Λομπάρντο, όταν το πρωτοέπαιξε στην Times Square της Νέας Υόρκης την πρωτοχρονιά του 1929, πριν από 80 χρόνια. Το κομμάτι είναι βέβαια πιο παλιό, είναι μελοποιημένο ποιήμα του Ρόμπερτ Μπερνς, εξ ου και οι αρχαϊκοί στίχοι, τους οποίους δεν θα μπω στον κόπο να αναρτήσω ή να μεταφράσω, γι' αυτό υπάρχει η Wikipedia. Θα αναρτήσω ωστόσο την αγαπημένη μου εκτέλεση, από την ορχήστρα του Duke Ellington. Εμένα άλλο με προβληματίζει: από πότε αποφασίσαμε στην Ελλάδα ότι η αγριοκρεμμύδα είναι κάτι καλό και γούρικο, και την πουλάνε στους πάγκους όλες αυτές τις μέρες "για το καλό"; Το ρόδι το καταλαβαίνω - είναι και όμορφο. Και μια και βρεθήκαμε στα μέρη του Έλινγκτον, ορίστε και ένα τραγούδι που έχει γράψει με θέμα το ρόδι. Καλή χρονιά.