Τεράστιο, ψυχαναγκαστικό post, γεμάτο αστεράκια

Η Λένκα Κρίπατς αναρωτιέται γιατί την προσπέρασε το hype.

Ναι, έχω σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορώ να ακούσω άλμπουμ και να μην κάτσω μετά να γράψω και μια κριτική. Είμαι κομπλεξικός. Και ακούω πολλή μουσική. Ο ψυχοθεραπευτής μου με συμβούλευσε να το εξωτερικεύω όσο μπορώ. Ιδού:

---

Bat For Lashes
Two Suns
(Aπρίλιος 2009)

Η απευθείας διάδοχος της Κέιτ Μπους έχει ήδη λάβει το χρίσμα του «ΠΠC» για ένα από τα υποψήφια «τραγούδια της χρονιάς» (με το «Glass»), αλλά δεν της αρκεί. Συνεχίζει, δύο μήνες τώρα, να ψιθυρίζει τις ιδιόρρυθμες ιστορίες της στο αυτί του Homo Ludens, τα βράδια, πριν τον αφήσει να πέσει για ύπνο, τα μεσημέρια, όταν εκείνος προσπαθεί να σκαρώσει κάποιο προσγειωμένο κείμενο για το περιοδικό του, τα πρωινά, σ' ένα μπέρδεμα κοιλιακών, ιδρώτα και tennis elbow.

Η κατά κόσμον Νατάσα Χαν είναι ολίγον μάγισσα ("Peace of Mind", "Two Planets"), ολίγον ξωτικό ("Daniel", "Glass"), ολίγον σειρήνα ("Siren Song", "Good Love") και πολύ Κέιτ Μπους, PJ Harvey και Cocorosie. Τίποτε το πραγματικό, δηλαδή. Όλα πάνω της παραμυθένια, όλα μοσχομυρίζουν θολούρα. Κι όμως το "Two Suns" είναι πραγματικότατο. Έπος από τα λίγα, με έντεκα τραγούδια που σε δυσκολεύουν αφάνταστα να διαλέξεις ποιο γουστάρεις περισσότερο ανάμεσά τους και ήχους που νόμιζες ότι είχαν χαθεί από προσώπου γης όταν απεβίωσαν οι Cocteau Twins. Iδανικά ακούγεται πάνω από ένα τσουκάλι όπου σιγοβράζουν μαντζούνια, πόδια κόρακα, κόκκαλα σιβηριανού βούβαλου και γύρω του είναι αναμμένα sticks που μυρίζουν black forest.

---

Bruce Springsteen
Working on a Dream
(Ιανουάριος 2009)

Δύο χρόνια μετά το "Magic", ο Σπρίνγκστιν επιστρέφει με ένα ακόμη γνήσιο ροκ άλμπουμ -πιο γνήσιο δεν γίνεται-, πωρωτικό, ανυψωτικό, παθιασμένο. Και μόνο για το οκτάλεπτο έπος (το "Outlaw Pete") στο ξεκίνημά του, το "Working on a Dream" αξίζει τα τέσσερα αστεράκια του! Είναι απίστευτη η διάθεση που έχει αυτός ο άνθρωπος, τρεισήμισι δεκαετίες μετά το ξεκίνημά του, να γράφει τόσο αυθεντική μουσική. Πραγματικά απίστευτη.

---

Little Boots
Arecibo EP
(Νοέμβριος 2008)

Single πιο πολύ, παρά EP, περιέχει το παρακάτω Α-ΡΙ-ΣΤΟΥΡ-ΓΗ-ΜΑ (πού θά 'λεγε και ο mr. Arkadin). Mακάρι όσες κόβονταν από τα Pop Idol αυτού του κόσμου να έγραφαν τέτοιες κομματάρες σαν τη Βικτόρια Χέσκεθ.

---

The Virgins
The Virgins
(Ιούνιος 2008)

Oι INXS συναντούν τους Strokes και γράφουν πέντε τραγουδάκια για το "Gossip Girl". Και το hype ρέει από παντού... Κι ύστερα ήλθε το άλμπουμ. Υπερτιμημένο ντεμπούτο ενός γκρουπ που ακούγεται ευχάριστα, αλλά δεν σου λέει και τίποτε καινούργιο. Στις αρχές ετούτης της δεκαετίας γεμίζαμε πέντε τενεκέδες με παρόμοια (και πιο εμπνευσμένα) CDs παρόμοιου χαρούμενου ροκ κάθε χρόνο. Τουλάχιστον εδώ απολαμβάνεις σε κάθε ρεφραίν μπόλικη ξιπασιά κακομαθημένων νεανίων με χρήμα, κόκα και διάθεση για επίδειξη!

---

Yeah Yeah Yeahs
It's Blitz!
(Μάρτιος 2009)

Ουάου! Εν έτει 2009 οι Yeah Yeah Yeahs έγιναν ποπ! Αναφωνώ "γιέα, γιέα, γιέα" και ανεβάζω το volume από το "Zero" κιόλας, στο ξεκίνημα. Κι αφήνω ένα κενό ανάμεσα στους MGMT, τους Klaxons και τους Empire of the Sun. Από τούδε και στο εξής, στη δισκοθήκη μου εκεί θα μπαίνουν οι κάποτε διάδοχοι των Strokes.

---

U2
No Line On The Horizon
(Μάρτιος 2009)

Η διαφορά του εγχώριου με τους διεθνείς Νταλάρες είναι ότι οι δεύτεροι δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη τους, όσο... νταλάρες κι αν έχουν γίνει (ΟΚ, ΟΚ, έστω μόνο ο Μπόνο). Και μπορεί τούτο 'δω να είναι το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους (με την εξαίρεση, βέβαια, του ανεκδιήγητου "Pop"), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι γενικά καλό. Περιέχει ουκ ολίγους πειραματισμούς που το κάνουν να φαίνεται κομματάκι αχταρμάς. Και το πιο φοβερό είναι ότι οι U2 σε κάποια σημεία ακούγονται σαν αυτό που ακούγονται κάποιοι που ήθελαν να ακούγονται σαν τους U2! Μια ανάλαφρη μυρωδιά από Coldplay ("Unknown Caller"), James ("Magnificent"), από τα ελαφρά του Μπίλι Κόργκαν ("Stand Up Comedy"), μπερδεύεται με ίχνη από τους αρχετυπικούς εαυτούς τους (το "Fez - Being Born" θα μπορούσε να είχε γραφτεί προ εικοσαετίας, στα χρόνια του "Joshua Tree"). Ελεγχόμενος πειραματισμός, ό,τι πρέπει για τα χρονάκια τους (πενηντάρισαν πια). Και το εξώφυλλο είναι εντελώς αλλού, υπεράνω συμβολισμών, ίσως έμαθαν ότι έβγαζαν άλμπουμ και οι Royksopp τις ίδιες μέρες και ήθελαν κάτι που να θυμίζει σκανδιναβική electronica για να τους κοντράρουν. Αχταρμάς. Αλλά ωραίος αχταρμάς. Γεννημένος για να κάνει ραδιοφωνική καριέρα για κανα χρόνο.

---

Lenka
Lenka
(Σεπτέμβριος 2008)

Η Κέιτ Νας της Αυστραλίας θά 'θελε να ακούγεται λίγο περισσότερο σαν τη Bjork, αλλά δεν της βγήκε, οπότε προς το παρόν ακούγεται απλώς σαν το Κεϊτάκι (ή τη Λίλυ Άλεν) και πλησιάζει την Ισλανδή μόνο στο image, χάρη στα μαθήματα υποκριτικής που έκανε κοντά στην Κέιτ Μπλάνσετ. Το ντεμπούτο με το όνομά της είναι ένα καθ' όλα ευχάριστο άλμπουμ, το κορίτσι είναι περίεργα όμορφο (το κροατικό αίμα προφανώς), αλλά υπάρχει κάτι που δεν την έχει απογειώσει ακόμη the kate perry way: το άλμπουμ δεν περιέχει ούτε ένα γεννημένο χιτ. Ένα τραγούδι που θα στοιχειώσει τα βραχέα και τα clubs. Κι αυτό, για ένα χαρούμενο pop αλμπουμάκι, είναι μεγάλο πρόβλημα.

---

Royksopp
Junior
(Μάρτιος 2009)

Κι όπως τα φλούο πράσινα, ροζ, κίτρινα, κυανά νορβηγικά ποτάμια χύνονται μέσα από τα καραμελένια και σοκολατένια βουνά που αχνοφαίνονται στο φόντο, με τη Robyn και τη Lykke Li να τα κατεβαίνουν πάνω σ' ένα κανό από τσιχλόφουσκα, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Μα είναι τόσο δύσκολο για όλους αυτούς που προσπαθούν να σκαρώσουν χορευτική ηλεκτρονική μουσική να κατορθώσουν να γράψουν έστω και ένα τόσο καλό τραγουδάκι όσο τα έντεκα απογειωτικά γλειφιτζούρια που περιλαμβάνει το πακετάκι του Νορβηγικού διδύμου με τις χαριέσσες guest stars στα φωνητικά; (To "This Must Be It" με την Κάριν Ντρέιγερ των The Knife στα φωνητικά σε στέλνει πίσω στις εποχές που ονειρευόσουν να αγοράσεις street μηχανή σαν του Τομ Κρουζ στο "Top Gun", ακούγοντας στο κίτρινο Philips γουόκμαν σου τα άπαντα του Τζόρτζιο Μοροντέρ -και γαμεί!)


Royksopp - Happy Up There

---

Pet Shop Boys
Yes
(Μάρτιος 2009)

Αυτό που πάντοτε με αναστάτωνε στους Pet Shop Boys ήταν ο τρόπος που ο Νιλ Τέναντ τραγουδά για τις μικρές αλήθειες της ζωής τόσο ατάραχα, τόσο απρόσωπα, τόσο αδιάφορα -σαν ένας ψυχαναλυτής που έχει βαρεθεί να ακούει τα προβλήματά μας και που, έτσι κι αλλιώς, έχει όλες τις λύσεις, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχούμε (αλλά κι αυτό θα μας το πει τόσο ατάραχα, απρόσωπα κι αδιάφορα, που δεν θα τον πιστέψουμε και θα βρούμε τελικά άλλον ψυχαναλυτή). Φυσικά και δεν αλλάζει τον τρόπο του ο ραψωδός στο "Yes". Κι αυτό είναι υπέροχο. Αυτό που είναι κάπως διαφορετικό στο δέκατο άλμπουμ των λατρεμένων Pet Shop Boys ότι το απόλυτα κέρινο ύφος του Τέναντ συμπαρασύρει και τον Λόου κι έτσι οι συνθέσεις τους είναι ακόμη πιο διεκπεραιωτικές απ' ότι μας είχαν συνηθίσει την τελευταία δεκαετία. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Γιατί ακόμη και η διεκπεραίωση, όταν γίνεται δια χειρών Pet Shop Boys, διαθέτει απαράμιλλο στυλ και σε γεμίζει με άφθονη χορευτική διάθεση. Απλά μωρέ, ξέρεις. Θέλεις κι ένα έπος. Μια απογείωση. Ένα λόγο να γεμίσεις εδώ από κάτω δεξιά την κόκκινη ταμπελίτσα με πολλά πολλά αστεράκια. Αλλά είπαμε, το έχουν κάνει τόσες φορές που πια έχουν βαρεθεί... (Ακόμη και τον τίτλο του άλμπουμ στο εξώφυλλο βαρέθηκαν να γράψουν -κι όμως, κύττα πόσο σπουδαίοι είναι: τι φοβερά θετικό μήνυμα σου περνάνε στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε με αυτό το πολύχρωμο "ν"!)

---

The Brian Jonestown Massacre
My Bloody Underground
(Aπρίλιος 2008)

Ουπς. Πολύ shoe gazing και noisy για τα γούστα μου. Πολύ shoe gazing και noisy γενικώς. Σαν κάποιος να πήρε τους My Bloody Valentine, να καρατόμησε τον Βαλεντίνο και να έθαψε το ακέφαλο πτώμα στο υπόγειο. Αλλά μάλλον αυτή ακριβώς ήταν και η ιδέα τους. Αποκρουστικό...

---

The Dears
Missiles
(Οκτώβριος 2008)

Οι χαρισματικοί Καναδοί χτύπησαν σχετικά αργά μέσα στο 2008 (τέλη Οκτώβρη) και μέχρι να το πάρω είδηση, είχε ήδη στηθεί -και αρχίσει να γράφεται- το Top 20 του "ΠΠC" για την περσινή χρονιά, με αποτέλεσμα να μείνουν απ' έξω. Αλλά το τελευταίο τρίμηνο μου έχουν γίνει φοβερό κόλλημα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν στο walkman μου ελλοχεύουν αυτές οι καλοζυγισμένες ενορχηστρώσεις, οι τόσες εύστοχα απλές μελωδίες, οι έξυπνα τοποθετημένες κορυφώσεις τους -τα λιτά μέσα στην επικότητά τους τραγούδια τους που φέρνουν το indie όσο πιο κοντά στο art και διακόπτονται μια στο τόσο από ξερά άπερκατ - αριστουργήματα σαν το "Money Babies".


The Dears - Money Babies

---

Russian Red
I Love Your Glasses
(Απρίλιος 2008)

Η Monika (ή η Feist) της Ισπανίας (χι, χι, χι) έβγαλε ένα τόσο καλό άλμπουμ όσο η δικιά μας πέρσι, μόνο στο πιο χαρούμενό του, αποδεικνύοντας ότι θαύματα γίνονται και στην αλλοδαπή (χο, χο, χο). Δυστυχώς την ανακάλυψα μόλις πριν ένα τετράμηνο, οπότε ντρέπομαι να κάνω τον μετά Χριστόν προφήτη (χε, χε, χε) και να αρχίσω να σου λέω τι Θεά είναι. Προφανώς γιατί το ξέρεις ήδη. Αν δεν την έχεις καν πάρει είδηση, μάθε ότι είναι και folk, γλυκύτατη, αλλά δεν τη λες και ομορφούλα, το στυλάκι που σκοτώνει, κανονικά τη λένε Λούρντες Χερνάντεζ, η indie Μαδρίτη προσκυνάει στα πόδια της και σύντομα κι όλο το σύμπαν -γιατί οι Ισπανοί έχουν τον τρόπο τους σ' αυτά τα πράγματα, όχι σαν κι εμάς εδώ. Κι ότι στο ντεμπούτο της τραγουδάει μερικά συγκλονιστικά τραγουδάκια, ξεκινώντας με το "Cigarettes" (εδώ παρακάτω) και τελειώνοντας με μια απολαυστικότατη ακουστική διασκευή του "Girls Just Wanna Have Fun" (χα, χα, χα).


Russian Red - Cigarettes

Φαντασία, ταλέντο, μόλις 23 ετών (η Monika της Ισπανίας λέμε ρε!): Θέλω να την παντρευτώ! Τώρα!!!




Σοβαρά μιλάω. Την θέλω απεγνωσμένα. Τώρα. Τη θέλω. Μιλάμε είμαι ερωτευμένος. Ακούς;

---

My Brightest Diamond
Α Thousand Shark's Teeth
(Ιούνιος 2008)

ΟΚ, η αμέσως από πάνω δεσποινίς μοιάζει σαν το ισπανικό αντίτυπο τούτης εδώ. Έχει κι εκείνη όνομα κι επίθετο, αλλά εμφανίζεται σαν να είναι μπάντα, όπως και η My Brightest Diamond (κανονικά την λένε Σάρα Γουόρντεν) και παίζει παρόμοια μουσική. Η Λούρντες όμως είναι το αύριο, ενώ η Σάρα είναι ήδη διάσημη για τη φαντασία που γεμίζει τις νότες της. Επίσης έχει και κάτι σκοτεινό, τρομακτικό μέσα της, που με κάνει να μη θέλω να την παντρευτώ, παρότι λατρεύω το στυλ και τη μουσική της. Ειδικά τη δεύτερη. Ειδικότερα αυτό το τραγούδι:


My Brightest Diamond - Inside A Boy

---

Τι άλλο αξίζει; The Dresden Dolls (No, Virginia...) για τις βραδιές που θες να πίνεις Coronas και μετά να σπάς τα άδεια μπουκάλια σε μάντρες, The Kooks (Konk) για όταν οι Arctic Monkeys σου φαίνονται εντελώς ακαταλαβίστικοι, Quiet Village (Silent Movie) για εκείνες τις μέρες που νιώθεις ότι η ζωή σου είναι ταινία...