Kαι 500 και 600 και 1000 μέρες με τη Σάμερ...

Για να μην έχεις διαβάσει ακόμη εκτενές post για το "(500) Days of Summer" εδώ, είναι μάλλον γιατί το έτερον ήμισι του "ΠΠC", o Ζουιντεσανελολάγνος Mr. Arkadin δεν έχει πάει ακόμη να το δει. Λατρεύω κι εγώ την Ζούι, αλλά περισσότερο τη μουσική της όψη και τα χαρούμενα, νοσταλγικά κομμάτια που γράφει για τη μπάντα της, τους "She & Him", παρά για τις μάλλον αδιάφορες εμφανίσεις της σε μάλλον αδιάφορες ταινίες (ο "Τζέσι Τζέημς" είναι φυσικά η εξαίρεση -όσον αφορά στις ταινίες, όχι στις εμφανίσεις της).

Και όχι, δεν βρήκα ότι το "(500) Days of Summer" είναι το "Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι" των '00s. Όχι ότι δεν έχει αρετές και μοναδικές εμπνεύσεις το ταινιάκι του Μαρκ Γουέμπ. Ειδικά η πρώτη πρώτη "σκηνή" του έργου -πριν την πρώτη κανονική σκηνή-, το disclaimer για το ότι οι ήρωες δεν έχουν καμμία σχέση με πραγματικά πρόσωπα, είναι ό,τι πιο έξυπνο έχω δει στο σινεμά τα τελευταία χρόνια. Δεν λέω γιατί για να μην στο χαλάσω. Μόνο ότι είναι απολύτως λογικό αυτή η έμπνευση να έχει έλθει από ένα παιδί της γενιάς μας, που έχει μάθει να είναι αστείος και μεστός σε 140 λέξεις και λιγότερο, ελέω Twitter, και να επικοινωνεί με άμεσους κώδικες χάρη στην υπέροχη ποπ κουλτούρα μας. Σκέψου απλά τι θα ήταν η καθημερινότητά σου χωρίς την ποπ κουλτούρα. Πόσο πιο συχνά θα έπρεπε να λες "μαλάκας", ενώ τώρα μπορείς να πεις "Νταλάρας", για παράδειγμα...

Αυτό που λάτρεψα ακόμη περισσότερο στην ταινία, έχει επίσης να κάνει με το ότι ο Γουέμπ (με τον οποίον έχω ακριβώς 4 μέρες διαφορά στην ηλικία -είναι γεννημένος στις 31/8 του '75) είναι παιδί της γενιάς μας: Η μουσική. Που δεν βρίσκεται εκεί μόνο για να ντύσει τις σκηνές. Αλλά που παίζει ρυθμιστικό ρόλο. Και που, παιχνιδιάρικα, κρατάει την ίδια την Ζούι και τους She & Him εκτός διανομής, μέχρι τους τίτλους τέλους. Αν δεν έχεις πάει να δεις το "(500) Days of Summer", αξίζει να το κάνεις και μόνο για το soundtrack και το πώς αυτό απλώνει τα κλαδιά του μέσα στην πλοκή (την εξαιρετική σε εκτέλεση πλοκή, με άριστη αφηγηματολογία από τον σκηνοθέτη). Αν δεν το έχεις δει, αλλά βαριέσαι πάααααρα πολύ να πας, τότε κάνε το εξής. Μπες σ' αυτό το site, άσε το soundtrack να παίζει, και προσπάθησε να φανταστείς μια δική σου ιστορία γυρισμένη σε ταινία :)