Το καλλίτερο άλμπουμ της Norah Jones;

Norah Jones - Chasing Pirates
Norah Jones
The Fall
(Νοέμβριος 2009)

Είχα γνωρίσει τη Νόρα Τζόουνς στα τέλη του 2003 ή στις αρχές του 2004, δεν θυμάμαι τώρα, ήταν πάντως λίγο πριν κυκλοφορήσει το "Feels Like Home" και ήταν σε ένα mini-gig στις Βρυξέλλες που είχε διοργανώσει τότε η ΕΜΙ για τους δημοσιογράφους, εν όψει του 2ού της άλμπουμ μετά το σαρωτικό "Come Away With Me". Η Τζόουνς ήταν άρρωστη, έβηχε κάθε τόσο, και το όλο gig το έκανε κομματάκι αγγαρεία. Έτσι κι αλλιώς ήταν έξω από τα νερά της, μπροστά σε ένα κοινό που δεν είχε πάει για να την απολαύσει, αλλά για να την κρίνει. Και πάλι όμως, την βρήκα αξιολάτρευτη. Ίσως γιατί ακριβώς έδειχνε το πόσο αμήχανα ένοιωθε, ίσως ακριβώς γιατί δεν το έπαιζε σταρ παρά το ένα εκατομμύριο αντίτυπα που είχε ήδη τότε πουλήσει το "Come Away With Me" (αργότερα τα διπλασίασε), ίσως γιατί ζούσε ακόμη τον έρωτά της με τον Λι Αλεξάντερ και δεν δίσταζε να το δείξει, κυττάζοντάς τον στα μάτια όσο εκείνος γρατζουνούσε το μπάσο του χαμογελώντας της, καθ' όλη την διάρκεια του gig.

Για το "Come Away With Me" του 2002 τα έγραψε πολύ όμορφα ο Mr. Arkadin στη μουσική ανασκόπηση της περασμένης δεκαετίας. Για τα δύο άλμπουμ που ακολούθησαν ("Feels Like Home" το 2004 και "Not Too Late" του 2007), δεν χρειάζεται να γραφτούν περισσότερα από τα παρακάτω: Η ίδια καταπραϋντική vocal jazz, απλώς σε σταδιακά πιο νερωμένο και γλυκανάλατο μοτίβο -συν όλο και περισσότερες, αλλά όχι ουσιαστικές, παρεμβολές από τις κάντρι επιρροές της Τζόουνς και του Αλεξάντερ, που -αντιθέτως με το ντεμπούτο- πήραν στη συνέχεια όλο και περισσότερο πάνω τους το συνθετικό κομμάτι της δουλειάς. Στο "The Fall" όμως, ο Λι Αλεξάντερ δεν είναι πια εδώ, έχουν χωρίσει και η Νόρα Τζόουνς, αντί να ψάξει να βρει συνθέτες που θα της ράψουν κομμάτια επάνω στη σπάνια φωνή της, αποφασίζει να κάνει όλη τη δουλειά μόνη.


Norah Jones - Man Of The Hour (Live)
Και τα καταφέρνει μια χαρά. Με μπόλικη ηλεκτρική κιθάρα και ηλεκτρικό πιάνο να φορτίζουν κάπως ροκάδικα των πάντα γλυκερό ήχο της, ξεφεύγει από το ηχόχρωμα της vocal jazz και ακούγεται περισσότερο σαν μια indie singer / songwriter που χαζεύει το ταβάνι ξάπλα στο κρεβάτι της, μέσα στο μισοσκόταδο, λίγο πριν κοιμηθεί. Ο χωρισμός με τον Λι Αλεξάντερ αφήνει κι αυτός ένα μελαγχολικό αποτύπωμα στον ήχο, αλλά κυρίως στον στίχο, και ο παραγωγός της, Τζακ Κινγκ, (έχει συνεργαστεί με τους Kings Of Leon και τον Modest Mouse) αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Η Νόρα Τζόουνς συνεχίζει να τραγουδάει μπαλάντες, αλλά πια δεν είναι ούτε τζαζ, ούτε κάντρι. Είναι ροκ. Κι αν δεν υπήρχε το συγκινησιακό φορτίο που κουβαλάει το ντεμπούτο της, τότε εύκολα θα μπορούσα να πω ότι τούτο 'δω είναι το καλλίτερο άλμπουμ της καριέρας της.

Τι άλλο άκουσα τον Φεβρουάριο...

...και με ενθουσίασε:

Yeasayer
Odd Blood
(Φεβρουάριος 2010)

Είχα γράψει πριν μια αιωνιότητα ότι οι MGMT είχαν κάνει κάτι σπουδαίο. Είχαν κατορθώσει να δώσουν πλήρη έκφραση σε ένα ιδιώμα που μέχρι τότε μπάντες σαν τους Yeasayer απλά ψέλλιζαν. Δεν ξέρω αν το σουξέ των συγχωριανών τους (βλ. Μπρούκλιν) έδωσε νέο κάρβουνο στη μηχανή των Yeasayer, αλλά αυτό που κινούν με το "Odd Blood" δεν είναι απλά υπερταχεία, είναι πιο γαμιστερό κι από τα γιαπωνέζικα τρένα κι από το TGV, κι από τους πυραύλους της Βορείου Κορέας και τα πυρηνικά του Ιράν. Παίζει και να μιλάμε για το άλμπουμ της χρονιάς ήδη από τα μέσα Φεβρουαρίου.

Yeasayer - Ambling Alp
Δηλαδή, όλοι αυτοί που έσφαζαν τις κόρες τους πέρσι στο βωμό των Animal Collective τι θα κάνουν φέτος που οι καλοί μαθητές τους, οι Yeasayer, έχουν προσθέσει κι άλλα synths στα κομμάτια τους, χωρίς όμως να απεμπολούν τις αφρικάνικες και μεσανατολικές επιρροές τους; Το "Odd Blood" χορεύεται μέχρι θανάτου και χορεύεται όχι ανέμελα, αλλά σκεπτόμενα. Περιέχει δε, επικές κομματάρες που από μόνες τους εύκολα διεκδικούν τον τίτλο του "τραγουδιού της χρονιάς". Από το "Ambling Amp", το πρώτο τους single που ακούγεται ακριβώς όπως θα έπρεπε να ακούγονται οι Animal Collective αν δεν ομφαλοσκοπούσαν τόσο, στο "Madder Red" με τις επιρροές από χορευτική ποπ άλλων εποχών, στο καταιγιστικό "O.N.E" που κουβαλάει όλη την ευτυχία της αφρικανικής μουσικής και την μπολιάζει μέσα στην indie electro, κι από εκεί στην χοροπηδάδικη μανία του "Rome" ή την μεσανατολίτικη αύρα του "Strange Reunions", την γιεγιέδικη διάθεση και τα πνευστά του "Mondegreen" και την γλυκιά, παγκοσμιοποιημένη έρημο του "Grizelda", το "Odd Blood" είναι γεμάτο με αριστουργήματα κι είναι γραμμένο για να επηρεάσει όσο λίγα άλμπουμ τη μουσική που θα ακούμε στα επόμενα πέντε χρόνια. (Κι ένα δίδαγμα από αυτό το άλμπουμ: Ποτέ δεν κρίνουμε ένα δίσκο από το εξώφυλλο ή από το πρώτο τραγούδι...)


Yeasayer - O.N.E. (Live)

...και μου άρεσε:

Basia Bulat
Heart Of My Own
(Ιανουάριος 2010)

Μακάρι να είχα μια ξαδέλφη στο χωριό σαν τη Μπάσια, με μαγουλάκια ροδοκόκκινα και κυματιστή φωνή, να ζυμώνει πίτες τραγουδώντας ρουστίκ ύμνους στη φύση και τον παιδικό έρωτα -κάπου κάπου αγαθούς, κάπου κάπου μελαγχολικούς, κάπου κάπου γεμάτους ξεσπάσματα ελεγχόμενα, χωριάτικα, μισοκοιμισμένα από την επίδραση του πολύ πρωινού ξυπνήματος και του eau de vie...

Αλλά δεν έχω καν χωριό. Κι αν είχα, δεν θα ήταν κάπου στον Καναδά. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί κάποιος να προσάψει στα φολκ παραμυθάκια της Μπάσια Μπούλατ είναι η υπερβολική απλότητα, κυρίως στον στίχο. Αλλά για μένα αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο ατού της. Η επιστροφή στην αθωότητα, ακόμη κι όταν πραγματεύεται κάποιο πιο σύνθετο θέμα. Η επιστροφή σε μιαν αργή, χωρίς άγχη, φύση. Αν σκεφτείς, μάλιστα, ότι το "Heart Of My Own", το δεύτερό της άλμπουμ, το έγραψε μετά από τη θερμή υποδοχή που της επεφύλαξαν οι επαρχιώτες του Γιούκον, κάπου στα σύνορα με την Αλάσκα, θα σου κάνει κι έκπληξη που ξεκινάει τόσο δυναμικά -περισσότερο, τέλος πάντων, από το υπέροχο ντεμπούτο της, το "Oh My Darling", προ τριετίας.


Basia Bulat - Gold Rush (Live)
Ο Χάουαρντ Μπίλερμαν (βλέπε Arcade Fire, Godspeed You! Black Emperor) βρίσκεται πάλι πίσω από την κονσόλα της παραγωγής και φυσικά αναδεικνύει πάνω απ' όλες τις συνθέσεις αυτή την απίστευτα θερμή φωνή, αυτό το χορταστικό βιμπράτο της 27χρονης Καναδέζας. Η οποία έχει αρπάξει πάλι την περίεργη άρπα της κι έχει γεμίσει και με μπάντζο και γιουκουλέλε όλα της τα τραγούδια, δημιουργώντας ένα μεθυστικό βουκολικό soundtrack για εκείνες τις μέρες του χρόνου που σε πνίγει τόσο το γκρίζο της πρωτεύουσας, που το μόνο που ονειρεύεσαι είναι οι πίτες της ξαδέλφης σου στο χωριό.

...και δεν με χάλασε:

The Twilight Sad
Forget The Night Ahead
(Σεπτέμβριος 2009)

Πώς θα ακούγονταν οι Mogwai αν τους έγραφαν τραγούδια οι My Bloody Valentine και προσλάμβαναν για τραγουδιστή τον Morrissey; Σαν τους Puressence; Πιθανότατα. Εναλλακτικά, σαν τους Twilight Sad. Το "Forget The Night Ahead" είναι το δεύτερό τους άλμπουμ, ακούγεται έτσι ακριβώς όπως κατάλαβες από τα παραπάνω ονόματα (πρόσθεσε και λίγο Editors ή Interpol), είναι λίγο πιο σκοτεινό και πιο noisy από το ντεμπούτο τους (σημεία των καιρών) και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο, αλλά εγώ το πήρα είδηση μόλις τον περασμένο μήνα. Περιέχει μια επική κομματάρα, την οποία φυσικά κι έκαναν single και το ανεβάζω εδώ από κάτω, αλλά κατά τα άλλα δεν είναι και κανένα αριστούργημα.

The Twilight Sad - I Became A Prostitute

Beach House
Teen Dream
(Ιανουάριος 2010)

Αν το περσινό "Up From Below" των Edward Sharpe & The Magnetic Zeros ήταν ένας ψυχεδελικός μαραθώνιος που έκανες υπό την επήρεια LSD, τότε το τρίτο άλμπουμ των Beach House είναι η αποθεραπεία από το μαραθώνιο αυτό. Ίσως να φταίει η φωνή της Βικτόρια Λεγκράντ που μου ακούγεται εντελώς ίδια με του τραγουδιστή των Edward Sharpe (!), ίσως το ότι το δίδυμο από τη Βαλτιμόρη παίζει μια ήπια, κατευναστική ψυχοποπ, ιδανικό άκουσμα για τα κρίσιμα λεπτά πριν το κύλισμα στην αγκαλιά του Μορφέα.

Beach House - Used To Be

...και δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

Holcombe Waller
The Winter Songs
(Ιανουάριος 2010)

Η αλήθεια είναι ότι η φωνή του Χόλκομπ Γουόλερ είναι τόσο συγκλονιστική που στο πρώτο άκουσμα σε ανατριχιάζει. Σε ανατριχιάζει σχεδόν όσο το διαβόητο έγκλημα στο Χόλκομπ του Κάνσας πριν μισό αιώνα απ' όπου ο καλλιτέχνης ίσως εμπνεύστηκε το όνομα του, και απ' όπου ο Τρούμαν Καπότε σίγουρα ξεκίνησε την έρευνα και την συγγραφή του "Εν Ψυχρώ". Η αλήθεια επίσης είναι ότι ο Γουόλερ χτίζει τις συνθέσεις του γύρω από τη φωνή του, με μοναδικό σκοπό να την αναδείξει. Κι αυτό σημαίνει: εξαιρετικά απλά κιθαρίσματα, 2-3 ακόρντα, πολύ πολύ χαμηλά, που από το 2ο-3ο κομμάτι σε κάνουν να νομίζεις ότι όλος ο δίσκος είναι ένα τραγούδι. Θα ήθελε να ακούγεται σαν τον Bon Iver, αλλά η υπερβολική αυταρέσκεια τον κρατάει πολύ πίσω. Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του "Winter Songs" (ο πλήρης τίτλος περιέχει ένα "Album in Progress" -τώρα θα καταλάβεις γιατί) είναι ο τρόπος που μπορείς να το αποκτήσεις, όταν με το καλό τυπωθεί. Κάνε κλικ εδώ για να δεις πώς.


Hot Chip
One Life Stand
(Φεβρουάριος 2010)

Aυτό που ξεκινάει με τρεις εκρηκτικές κομματάρες ("Thieves In The Night", "Hand Me Down Your Love" και "Ι Feel Better"), γραμμένες αποκλειστικά με ένα σκοπό (να σε κάνουν να χάσεις πέντε κιλά κάτω από την ντισκομπάλα και τον στρόμπο), εξελίσσεται αμέσως μετά σε ένα μονότονο και ώρες ώρες αργόσυρτο χοροπηδητό από ήχους υπολογιστή, με μια τάση προς το κάψιμο του motherboard. Και είναι, τελικά, το πιο αδιάφορο άλμπουμ των Λονδρέζων.

...και το ψιλοβαρέθηκα:

Julian Casablancas
Phrazes For The Young
(Οκτώβριος 2009)

Αυτή τη φορά θα συμφωνήσω με το Pitchfork. Ο Καζαμπλάνκας γέρασε και ακούγεται φοβισμένος. Το σόλο άλμπουμ του ακούγεται παλιακό. Θα 'θελε να αντλήσει από την back to eighties περιρρέουσα ατμόσφαιρα τα καλλίτερα της, αλλά αντλεί μόνο τα drum machines. Είναι κάτι σαν pop Strokes, αλλά ανέμπνευστοι pop Strokes. Ένα αμήχανο δημιούργημα από τον άνθρωπο που ούτε λίγο ούτε πολύ άλλαξε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας την indie rock. Κι αυτή η αλήθεια κάνει το "Phrazes For The Young" σχεδόν αξιολύπητο.

Bibio
The Apple And The Tooth
(Νοέμβριος 2010)

Άλμπουμ χωρίς κανένα νόημα, με μερικές νέες συνθέσεις, αλλά και μπόλικα remixes παλιών τραγουδιών. Ένα κράμα από electonica και φολκ, μονότονο και κουραστικό, με τις όποιες εμπνεύσεις του να κρατούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα.

Ingrid Michaelson
Everybody
(Αύγουστος 2009)

Α πα, πα, πα, πα! Ψάχνω να βρω ένα κομμάτι μέσα στο άλμπουμ της κοπελιάς από τη Νέα Υόρκη που να μην είναι εντελώς μα εντελώς κοινότοπο, μα δεν βρίσκω. Μοιάζουν όλα να είναι διασκευές από αυτά που τραγούδαγε η Σούζαν Βέγκα, η Άιμι Μαν ή η Νόρα Τζόουνς από δέκα έως και είκοσι χρόνια πριν. Η Ίνγκριντ Μικάελσον έγινε γνωστή από γλυκανάλατα κομματάκια για διαφημίσεις και για το "Grey's Anatomy". Και πραγματικά δεν είναι για τίποτε μα τίποτε περισσότερο.

...και ήταν μαλακία:

30 Seconds To Mars
This Is War
(Δεκέμβριος 2009)

Τον Τζάρεντ Λέτο τον θυμάσαι από το "Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο", ίσως κι από το "Fight Club" ή το "Girl, Interrupted". Αν τον θυμάσαι απ' ο,τιδήποτε άλλο, είσαι πολύ βήτας στις κινηματογραφικές σου επιλογές. Αν τον ξέρεις πιο πολύ σαν μουσικό, αυτόν τον Αμερικανό Κοργιαλά, τότε δεν θα έπρεπε καν να διαβάζεις αυτό το blog. Το "This Is War", εν έτει 2010 ακούγεται σαν μια emo μείξη των U2 με τους Europe (ναι, αυτούς του "The Final Countdown"). To emo rock δεν κατάφεραν να το κρατήσουν ζωντανό ούτε σοβαρά γκρουπ σαν τους My Chemical Romance, θα το σώσει o Τζάρεντ Λέτο; Ούτε ο Σεμπαστιάν Λέτο του Παναθηναϊκού δεν το σώζει, που έχει και καλλίτερο μαλλί.

...και πήγα να κάνω εμετό:

Χαζεύοντας μια μέρα το site του Billboard, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πια καμμία απολύτως επαφή με την εμπορική πλευρά της μουσικής. Φοβήθηκα μήπως χάνω κάτι ενδιαφέρον, ή έστω σέξι, κι αμέσως κατέβασα ό,τι βρήκα μπροστά μου. Justin Bieber, Ke$ha, Cheryl Cole... Την Taylor Swift την είχα πετύχει στο Band Hero, ήταν ήδη παλιά δηλαδή, είπα λοιπόν να ψαχτώ με ό,τι νεότερο. Και ο Justin Bieber είναι πραγματικά όσο νεότερο πάει. 16 ετών. Το "My World" όμως είναι τόσο βαρετό, που ο Usher που τον ανακάλυψε θα πρέπει να καρατομηθεί και οι τυπάδες που του έγραψαν τα κομματάκια (συνυπογράφει και ο ίδιος ο πιτσιρικάς είναι η αλήθεια) θα πρέπει να τιμωρηθούν με τα χειρότερα βασανιστήρια. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο μικρός είναι Καναδός και όλοι ξέρετε πόσο αγαπώ τον Καναδά. Δεν έπρεπε να μου το κάνει αυτό -ειδικά πάνω στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς.
To "Animal" της Ke$ha (μη με ρωτήσεις για το σήμα του δολαρίου, βαρέθηκα να το ψάξω παραπάνω) ακούγεται ακριβώς όπως ο Justin Bieber. Σε βαθμό που νόμιζα στην αρχή ότι απλά το "My World" δεν είχε τελειωμό. Αλλά απλά ήταν τα δύο άλμπουμ συνεχόμενα στην playlist μου. Η Ke$ha όμως είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερη, γράφει μόνη της και δηλώνει ως επιρροές τους Queen και τον Beck. Άρα είναι ασυγχώρητη. Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, λέει κιόλας ότι θέλει να μοιάσει στους Arcade Fire και τους Flaming Lips...
Η χορευτική ποπ της Cheryl Cole στο "3 Words" είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τις αηδίες των δύο ακριβώς από πάνω, κανονικά είναι για ένα αστεράκι παραπάνω, αλλά την παίρνει η μπάλα γιατί όλα αυτά τα άκουσα μαζί και ο εμετός ήταν συνδυαστική δουλειά και των τριών.

(Άκουσα κι άλλα μέχρι τώρα μέσα στο μήνα, οπότε ο Φεβρουάριος θα έχει και συμπληρωματικό post σε μια-δύο εβδομάδες, μόλις βρω χρόνο να ξαναγράψω. Ετοιμάσου για Get Well Soon, Magnetic Fields, Slayer, These New Puritans, Them Crooked Vultures και Marina & The Diamonds, μεταξύ άλλων).