Τα τελευταία καλά (και κακά) άλμπουμ για το 2010

Ξέρω, έχουμε έναν ακόμη μήνα για να κλείσει το 2010. Ξέρω, λίγο πριν τις γιορτές κυκλοφορούν ένα μάτσο άλμπουμ -είναι ταμάμ για το χαρτί περιτυλίγματος με τον αγιοβασίλη και τα ελαφάκια. Ξέρω, και πάλι δεν θα προλάβω να τα ακούσω όλα (όσα αξίζουν) μέσα στη χρονιά. Αλλά... ξέρεις; Χέστηκα!

Για μένα η χρονιά λήγει μεθαύριο, την Τρίτη, στις 30 Νοεμβρίου. Γιατί τότε είναι η τελευταία προθεσμία για να κατασταλάξω στην λίστα με την οποία θα συμμετάσχω στο πιο ψυχαναγκαστικό event της χρονιάς, την περίφημη Blogovision. Εξ άλλου, αν κάτι σπουδαίο προκύψει μέσα στον Δεκέμβριο (που σπάνια προκύπτει, συνήθως τότε επιλέγουν να εμφανιστούν όσοι πάνε για χριστουγεννιάτικες αρπαχτές), η διοργανώτρια αρχή έχει φροντίσει να το συμπεριλάβει στις νόμιμες υποψηφιότητες για το 2011, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά! Πίσω στα "νοεμβριανά" ακούσματα, λοιπόν. Και στις αγωνιώδεις ερωτήσεις; Έχω χάσει κάτι που θα έπρεπε να παίξει στη δική μου εικοσάδα; Χμμμμμ. Αν είναι ένα άλμπουμ, από αυτά που θα σου παρουσιάσω παρακάτω, που θα σκίσει στη φετινή Blogovision, μιλάμε στο "Halcyon Digest" των Deerhunter.

Deerhunter
Halcyon Digest
(Σεπτέμβριος 2010)

Ύπουλα μεθυστικό, με άφησε αδιάφορο στο πρώτο άκουσμα, αλλά με ρούφηξε μετά, σιγά σιγά, σαν μια άμπωτη κάπου στον ισημερινό, σαν κινούμενη άμμος που δεν θέλει να σε σκοτώσει -μόνο να σε κάνει δικό της για πάντα. Άργησα να καταλάβω το γκροτέσκο της εικόνας του εξωφύλλου -απόλυτο αντίθετο του Μπράντφορντ Κοξ και του αφύσικα υπερβολικού μήκους των άκρων του-, άργησα να εκτιμήσω το ατμοσφαιρικό περίβλημα των 9 τραγουδιών προστασίας στα 2-3 προφανή έπη του ("Memory Boy", "Desire Lines" και "He Would Have Laughed"), άργησα να καταφέρω να συγχρονιστώ στο laid back κύλισμά του, ίσως γιατί είχα πολλά να σκεφτώ, πολλά να κάνω. Τελικά, χάρη σ' ένα jet lag κάπου στην Άπω Ανατολή, περίμενα ένα ξημέρωμα μέσα σ' ένα τζακούζι, διαβάζοντας για μεταξοσκώληκες, βουδισμό και την πανίδα των τροπικών δασών κι ακούγοντας το "Halcyon Digest". Και κατέληξα στο ότι αυτό είναι η καλλίτερη δουλειά των Deerhuner, είναι ο ορισμός του lo-fi meets dream pop, είναι το θολωμένο κεφάλι μου στο μέσον μιας νύκτας με μπερδεμένο αλκοόλ και απροσδιόριστα θελκτικές παρέες, είναι -τέλος πάντων- πιθανότητα η τελευταία προσθήκη στο Top 20 μου για φέτος.


Deerhunter - Memory Boy (Live)



Manic Street Preachers
Postcards From A Young Man
(Σεπτέμβριος 2010)

Σύμφωνοι, οι Manics οδηγούν πια μια μανιέρα σε μια πίστα όπου πρέπει να έχουν συμπληρώσει περί τους εβδομηνταοκτώ χιλιάδες γύρους. Αλλά η μανιέρα τους είναι τύπου Formula 1 και οι γύροι παραμένουν σταθεροί σε ταχύτητα, αν εξαιρέσεις έναν-δύο πριν μπουν για το προγραμματισμένο pit stop και καναν-δυο ακόμη, μόλις βγουν. Άμεση συνέχεια του περσινού, εκπληκτικού, "Journal For Plague Lovers", εξ ίσου "αρενάτο" (εκ του arena), αλλά με την επιθετικότητα του ξεσπάσματος για το χάσιμο του καλού φίλου να έχει δώσει πια τη σκυτάλη στο χαρωπό "το περάσαμε κι αυτό, πάμε για άλλα", το "Postcards From A Young Man" ίσως δεν έχει και πολλά να πει σε όλον τον κόσμο, πέραν του ότι αποτελείται από 12 εύλογα, χορταστικά, ολοκληρωμένα τραγούδια. Αλλά για τους λάτρεις της Formula 1, αυτής που καβαλάνε οι Manic Street Preachers, είναι το απόλυτο θέαμα για 44 περίπου λεπτά, όσο του παίρνει για να ολοκληρώσει άλλον ένα γύρο...


Manic Street Preachers - Postcards From A Young Man (Live)



Crowded House
Intriguer
(Ιούνιος 2010)

Ο Νιλ Φιν και η παρέα του παρουσιάζουν ένα πανέμορφο άλμπουμ στα γεράματά τους, ένα απλό, εντελώς mainstream διαμάντι, χωρίς εκπλήξεις και νεωτερισμούς, αλλά με τόσο ξεκάθαρες γραμμές και αναφορές στα συγκροτήματα που τους επηρέασαν και που οι ίδιοι επηρέασαν (Beatles, Elton John, Elvis Costello και Manic Street Preachers, Travis, Ocean Colour Scene) που ακούγοντάς το, σχεδόν αναρωτιέσαι γιατί πας και μπλέκεις με experimental ακούσματα, με εξωφρενικά fusions και με αναζητήσεις του επόμενου next big thing όταν η μουσική που σε εξυψώνει μπορεί να είναι τελικά τόσο μα τόσο απλή και μελωδική...


Crowded House - Saturday Sun (Live)

James
The Morning After The Night Before
(Σεπτέμβριος & Απρίλιος 2010)

Είναι αγαπημένη συνήθεια των ψαγμένων περί τα μουσικά στην Ελλάδα να χλευάζουν τους James, ως μια μπάντα - μαϊντανό, μια Madchester εκδοχή των Scorpions (οι ίδιοι οι James, με την ετήσια πλέον εμφάνισή τους στη χώρα μας, προκαλούν την εν λόγω κάστα που βαριέται τα ίδια και τα ίδια). Δεν θα υποκύψω στην εύκολη κριτική και την πρόκληση χαζόγελων. Κυρίως γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι το "Laid" ήταν ίσως το απόλυτο άλμπουμ των '90s και το "Pleased To Meet You" ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές των '00s.
Μπορώ μόνο να παραχωρήσω στους δικαστές των James ένα παράπονο: πώς μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει δύο τέτοια αριστουργήματα και που στα live της δίνει μια απίστευτα ξεσηκωτική παράσταση, δυσκολεύεται τόσο μα τόσο πολύ να διατηρήσει μια συνέπεια στην δισκογραφία της; Το προπέρσινο "Hey Ma" ήταν μια βαρετή τρύπα στο νερό. Το φετινό, διπλό τους άλμπουμ (βγήκε σε δύο μέρη, το "Night Before" την άνοιξη και το "Night After" το φθινόπωρο) είναι γεμάτο κακοτοπιές. Ειδικά στο πρώτο μέρος, ακολουθούν ανερυθρίαστα τις προ εικοσαετίας συνταγές τους, παίζουν ακριβώς τα ίδια ακόρντα, δύο - τρία όλα κι όλα, επιστρατεύουν τα ίδια κόλπα, ακούγονται πιο γερασμένοι κι από την Αλέκα όταν μιλάει για το μνημόνιο.
Η κατάσταση πάει κάπως να διορθωθεί στο "Morning After". Κι εκεί με ένα γνωστό κόλπο. Αυτό της επικολυρικής μπαλάντας. Αλλά πια είναι αργά. Ναι, αναπτήρες θ' ανάψουν και του χρόνου στον Λυκαβηττό ή όπου άλλου εμφανιστούν οι James και ναι, εκεί θα είμαι πάλι. Αλλά θα τρέξω για να τραγουδήσω ουρλιάζοντας "This bed is on fire" και όταν αρχίσει το ημίωρο με τα νερωμένα τραγούδια του παρόντος, θα ψάξω για λίγο "πνεύμα" αλλού: πιθανότατα θα φύγω για το μπαρ, δηλαδή, να πάρω κανα ποτό.


Ozzy Osbourne
Scream
(Ιούνιος 2010)

Προ τριετίας ο Όζι είχε κυκλοφορήσει το "Black Rain" που ήταν συμπαθέστατο. Αλλά το φετινό "Scream" είναι ενοχλητικό, ακόμη και για έναν παλιό χεβιμεταλλά σαν τα μούτρα μου. Είναι ένας δίσκος - καρτούν, με τον Όζι να παίζει μια καρικατούρα του εαυτού του (που περίπου καρικατούρα ήταν ανέκαθεν). Κάποιοι πιστεύουν ότι ο τύπος το κάνει αυτοσαρκαστικά. Θα διαφωνήσω. Εδώ υπάρχει σαφής έλλειψη περιεχομένου. Όλα τα κομμάτια είναι ανέμπνευστα και τα συνήθη μεταλλικά τεχνάσματα για να καλυφθεί η ανεπάρκεια της σύνθεσης (τα riffs και τα solos της κιθάρας ή τα "επικά" ρεφρέν) στο "Scream" απλά δεν λειτουργούν. Αν οι James ακούγονται φέτος γερασμένοι, ο Όζι ακούγεται νεκρός. Ειδικά σε μια χρονιά που οι Iron Maiden γέννησαν τέτοιο σμαράγδι!



Tricky
Mixed Race
(Οκτώβριος 2010)

Περίεργη περίπτωση αυτός ο Tricky. Κάνει το 2008 το μεγάλο του comeback μετά από πέντε χρόνια σιωπής, και το κάνει με πάταγο. Κι αντί να διδαχθεί από αυτό, από το πόσο γουστάρουμε να τον ακούμε στο να παραδίδει μαθήματα Bristol trip-hop, τον ξανακυριεύει η "αμερικανιά" που τον κατέστρεψε, αρχίζει πάλι τα πειράματα, ρουφάει ιδέες από το πώς έχει εξελιχθεί η ραπ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (who gives a shit?), μπερδεύει στοιχεία world music (πάλι καλά να λές που υπάρχει εκεί μέσα αυτό το αριστούργημα το "Hakim" -το τραγουδάει ο παμμέγιστος Ρασίντ Ταχά) και φτάνει μέχρι και τις παρυφές της τζαζ σε ένα σύνολο που προφανώς βασίστηκε σε ένα υπερφιλόδοξο σχέδιο, αλλά βούλιαξε στην αδυναμία του συνταιριάσματος τόσων και τόσο διαφορετικών ήχων από έναν άνθρωπο που διαπρέπει μόνο όταν είναι ερεβωδώς σκοτεινός.


Kings Of Leon
Come Around Sundown
(Οκτώβριος 2010)

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το έγραφα αυτό, αλλά: Οι Kings Of Leon έβγαλαν έναν καλό δίσκο! Η μπάντα που θεωρώ μακράν την πιο υπερτιμημένη της εποχής μας, με το "Come Around Sundown" μάς προσφέρει επιτέλους ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, με αρχή, μέση και τέλος, αντάξιο των λίγων καλών στιγμών τους (όπως εκείνου του αριστουργηματικού κομματιού, του "Sex On Fire" που είχαν γράψει προ διετίας και που ποτέ δεν κατάλαβα πώς είχε ξεπηδήσει από την ανέμπνευστη κοιλιά τους σαν ένα συμπαθές, ροζ άλιεν). Η πλάκα είναι ότι με την άποψή μου αυτή διαφωνούν όλοι οι μουσικοκριτικοί του κόσμου, που βλέπουν στο "Come Around Sundown" τη χειρότερη στιγμή των αδελφών και των ξαδελφών από το Νάσβιλ. Ποσώς με ενδιαφέρει. Είναι οι ίδιοι που τους αποθέωναν τόσο καιρό, που δημιούργησαν όλο αυτό το hype. ΟΚ, τα παιδιά έχουν κάποιο ταλέντο, αλλά χανόταν μέσα στο τσουνάμι των προσδοκιών που δημιουργούσαν οι υπερβολές των αποθεωτών τους. Τώρα, στο πέμπτο πια άλμπουμ τους, το κύμα έχει ηρεμήσει, και το ελαφρύ μελτεμάκι είναι λυτρωτικό. Δεν μιλάμε για κανα αριστούργημα, αλλά αυτή η μίξη των U2 με τους Aerosmith και τους Led Zeppelin είναι τόσο οικεία και όμορφη που θα ήμουν πολύ μαλάκας αν δεν τους απέδιδα τα εύσημα.

Kings Of Leon - Radioactive


The Chemical Brothers
Further
(Ιούνιος 2010)

Μπλιμπλίκια που δεν χωράει ο νους σου και πώρωση αστείρευτη. Μαζί με τους Crystal Castles φτιάχνουν τα δύο πιο "τράβα με τώρα στην πίστα" άλμπουμ της χρονιάς. Αλλά αυτοί εδώ αντιστρέφουν τη συνταγή. Εκεί που οι CC προσθέτουν φωνητικά και κάνουν την μουσική τους πιο εύπεπτη, οι Chemical Brothers αφήνουν για τα καλά πίσω τους την disco era και τους guest τραγουδιστές και πέφτουν με τα μούτρα στην τεχνολογία και στα φωτεινά κουμπάκια. Υπάρχει, βέβαια, μια σαφής ταυτότητα που κυριαρχεί σε όλο το άλμπουμ και αυτό μπορεί να είναι καλό για κάποιους, αλλά κομματάκι βαρετό για άλλους -να τους ψιλοφαίνονται όλα τα κομμάτια ένα. Για κάποιο παράξενο λόγο και ενώ δεν είμαι λάτρης της ηλεκτρονικής μουσικής, εμένα με κέρδισε.


Abbie Gale
No Inspiration
(Νοέμβριος 2010)

Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Πατρινοί που μας σαγήνευσαν προ τριετίας με το "2" νομίζω ότι αδικούν κάπως τον εαυτό τους. Ενώ δεν τους λείπει η έμπνευση (οπότε η ειρωνία του τίτλου δεν βγαίνει... τραγική), τους λείπει λες η διάθεση. Σκόπιμα διατηρούν τις μελωδίες τους σε ήρεμα νερά και πού και πού καβαλάνε ένα jet ski και τα κάνουν πουτάνα, αλλά είναι μόνο για λίγα δευτερόλεπτα και με μια συνταγή που θυμίζει Puressence, άρα κάπως ληγμένη. Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις ακριβώς αυτό που θέλω να πω για το "No Inspiration", αλλά με μία μόνο λέξη το βρήκα κάπως "ελληνικό".



TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ:
!!! - Strange Weather, Isn't It: Σε χορευτική τροχιά, με τα γνωστά κιθαριστικά τους jams να γεμίζουν με ατόφια ροκ οργή το σύνολο, αλλά -να πω την αμαρτία μου- δεν με ξετρέλλανε όσο τα προηγούμενά τους. Τρία αστεράκια. / Tom Jones - Praise and Blame: Δεν κατάλαβα τις εκθειαστικές κριτικές. Εκτός του ότι πρόκειται για ένα concept άλμπουμ με τραγούδια που υμνούν τον Κύριο, η φωνή του θρύλου Τομ Τζόουνς δεν είναι πια όπως ήταν πριν τριάντα χρόνια και οι συνθέσεις είναι απλό ροκ εν ρολ και γκόσπελ πρώτου επιπέδου. Δύο αστεράκια. / Jamey Johnson - The Guitar Song: Ο μεγάλος μάγιστρος της σύγχρονης κάντρι είχε κέφια, και οίστρο αλλά ένα διπλό άλμπουμ 25 κομματιών, όσο καλά κι αν είναι τα περισσότερα, εδώ στο Ελλάντα είναι απλά αδύνατο να σε κρατήσει. Τρία αστεράκια. / Brian Eno - Small Craft On A Milk Sea: Μακριά από το ambient σύμπαν του, με μερικές μόνο ενέσεις ambience σε τούτο εδώ το άλμπουμ, προτιμά κάποιες πιο επικές ηλεκτρονικές αναζητήσεις. Τριάμισι αστεράκια. / Laurie Anderson - Homeland: Ένα πολιτικό παραμύθι με πολλές αλήθειες, αλλά ως άλμπουμ είναι άνισο, αφού οι αφηγήσεις σκοτώνουν ώρες ώρες τις εμπνευσμένες πειραματικές μουσικές. Τρία αστεράκια. / Twin Shadow - Forget: Ο Τζορτζ Λιούις Τζ. παίζει μουσική κοντά στους Deerhunter και τους Grizzly Bear και πολλοί θα σου πουν ότι στο ντεμπούτο του το κάνει καλλίτερα από αυτούς. Δυστυχώς, δεν το έχω ακούσει ακόμη όσο θα ήθελα και ίσως να του στερώ άδικα μια θέση στη φετινή μου εικοσάδα. Τέσσερα αστεράκια. / Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy: Και μόνο για το εμετικό hype, και μόνο για όσους μου είπαν να το ακούσω με την προτροπή "δεν είναι rap ή Rn'B (δεν είναι τίποτε άλλο όμως, παρά μόνο αυτό), και μόνο για τη θητεία του Κάνιε στο twitter: Ένα αστεράκι.