Σίσσυ Πασπαρτού ζείς;

Ή σε φάγανε μπαμπέσικα οι κληρονόμοι για να απολαύσουν επιτέλους εκείνους τους δύο λέοντες εν στύσει στην πρόσοψη της επαύλεώς σου; Αν πάντως ζεις, κάμε κάτι σε παρακαλώ, διότι έχω την αίσθηση ότι ήταν οι μυθικοί καβγάδες μας που έδιναν σε τούτο εδώ το blog μια κάποια επισκεψιμότητα. Τώρα πια, μοιάζει να μην μπαίνει κανείς...

Ποπ είδωλα σε τιμή ευκαιρίας (Μήνας 3ος: Ιούνιος '07)

Aνακάλυψα πρόσφατα ότι το Google Analytics είναι ψιλομούφα τελικά. Ειδικά στο πώς μετρά το πού τρυπώνει ο κάθε αναγνώστης - εραστής της "Πο Πο Culturολογίας". Αλλά, επειδή έχω πήξει στη δουλειά τελευταία και δεν έχω προλάβει ούτε καναπέ για τη βεράντα να αγοράσω -πόσο μάλλον να βρω καλλίτερο στατιστικογράφο για το blog- θα σας πάω με το νέο Μεγάλο Αδελφό και γι' αυτόν το μήνα (τον περασμένο δηλαδή) κι απ' τον επόμενο βλέπουμε. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Οι επιλογές σας αποδεικνύουν ότι τον μήνα Ιούνιο έγραφα συνεχώς μαλακίες. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι μπαίνατε και ξαναμπαίνατε σ' αυτά που είχα ανεβάσει τον Μάιο; Έτσι αναγκάστηκα να υιοθετήσω και παρενθεσούλα με τη θέση του ποπ ειδώλου στο chart του προηγούμενου μήνα, για να βάλω και μια εσάνς billboard και ολίγον χρωματάκιον στο πινακάκι που θα βρείτε παρακάτω. Το μόνο ενθαρρυντικό από τα αποτελέσματα που δημοσιεύω σήμερα είναι ότι η έλευση του zelig στο blog αποδεικνύευαι σωστή κίνηση που αναμένεται να φέρει την απαιτούμενη ανανέωση (ήδη το post του για τον Λουί Ντε Φινές έχει τραβήξει οκτώ ολόκληρους αναγνώστες! Μπου χα χα...) και ότι η Bjork παρέμεινε στο top 10, αποδεικνύοντας ότι τουλάχιστον μας διαβάζουν και άνθρωποι με καλό γούστο...

10. (4) Σταμάτης Κραουνάκης
Έβγαλε και νέο δισκάκι μες στο μήνα και τσίμπησε τα απαραίτητα search keywords
9. (-) Αμαλία Καλυβίνου
To "φαινόμενο" της ελληνικής μπλογκόσφαιρας για το μήνα Ιούνιο. Για τον Ιούλιο έχουμε Πάρνηθες και κινητοποιήσεις
8. (10) Κώστας Κεντέρης
Τελικά έχει μάθει κανείς αν προπονείται κιόλας;
7. (-) Sharon Stone
Μια γυμνή της φωτογραφία από το Egotastic ήταν αρκετή
6. (2) Bjork
Η μόνη παρηγοριά του υπογράφοντος
5. (3) Kaka
Σαν πολλοί Μιλανέζοι δεν μαζευτήκαμε ξαφνικά;
3-4. (-) Roger Federer & Rafael Nadal
Οι δύο κορυφαίοι τενίστες όλων των εποχών. Τέλος!
2. (-) Ο στρέιτ και ο γκέι του You Tube
Ετοιμαστείτε και για το τραγούδι. Σύντομα από τη δισκογραφική του Γιαννίκου (ναι, αυτή που βγάζει τα κομμάτια του "Je t' aime")
1. (1) Όλγα Φαρμάκη
To πλαστικό βυζί της μάλλον θα στοιχειώσει τούτο το blog για πάντα!

Τα επτά θαύματα της μοίρας σου...

Για να καταλάβω: ήλθε η εβδόμη του εβδόμου του δύο χιλιάδες επτά -και ήταν Σάββατο- και εκτός των γάμων έπρεπε να βγούνε και τα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου για να συμπληρωθεί κανονικά το παγανιστικό τοπίο; Και όση ώρα ακούγονταν από πίσω οι Black Sabbath, άνοιγαν επταδάκτυλοι τα φακελάκια με τα αποτελέσματα; Και δεν ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς η Ακρόπολη και η Ελευθεροτυπία πρόλαβε κιόλας και έκανε θέμα τη συνομωσία που στήθηκε εναντίον μας; Μα καλά, τόσο ζώα είναι;

Για να έβγαινε ο Παρθενών ανάμεσα στα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου έπρεπε να προταθεί εκείνος του Νάσβιλ (Τενεσί ρε άσχετε! Βλέπε φωτό παραπάνω...) και όχι ο οριτζινάλ. Διότι, όπως και 'ναι, οι Αμερικανοί και την επιρροή τους την έχουν και την διεισδυσούλα τους στο Internet και είναι και 302 εκατομμύρια νοματαίοι. Βάλε τώρα το 1,32 δισ. των Κινέζων, το 1,12 δισ. των Ινδών, το 1 και βάλε δισ. Μουσουλμάνων, τα 190 εκατομμύρια των Βραζιλιάνων, τα 108 εκατομμύρια των Μεξικανών, τα 88 εκατομμύρια όσων έχουν συνευρεθεί με Ιταλό ή Ιταλίδα ή και με τους δύο ταυτόχρονα και πες μου γιατί έπρεπε να βγει η Ακρόπολη και όχι το Σινικό Τείχος, το Ταζ Μαχάλ, η Πέτρα, ο Ιησούς του Ρίο, ο ναός των Αζτέκων, το Κολοσσαίο... "Και το Μάτσου Πίτσου;" θα μου πεις. "Δεν μπορούσαμε να περάσουμε ούτε το Μάτσου Πίτσου;". Θα μπορούσαμε, είναι η αλήθεια, να τους γαμήσουμε τους Περουβιανούς. Αλλά εκεί δεν έχουν ΟΤΕ να καθυστερεί τόσο πολύ την εγκατάσταση των γραμμών DSL...

Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;

Κάποια στιγμή, βαθειά μέσα στη νύκτα της περασμένης Τρίτης, στεκόμουν όρθιος στην άκρη σχεδόν της λαοθάλασσας, εκεί που θά 'σκαγε το κύμα, ας πούμε, αν υπήρχε κύμα -όμως άλλο θάλασσα κι άλλο λαοθάλασσα, στη λαοθάλασσα το κύμα σκάει κάπου στη μέση προς τα μπροστά και λέγεται slamdancing- και σκεπτόμουν το εξής: Το εθιστικό riff του "Seek and Destory" το πρωτοκόλλησα ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Ένα γαμημένο, ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα πριν. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς το μέγεθος, αλλά μιλάμε για πολύ χρόνο. Θα μπορούσα να είχα δακρύσει -αν δεν ήμουν γνωστό αναίσθητο γαϊδούρι- αλλά τη συγκίνησή μου την εξέφρασα ακαριαίως με ένα κούνημα της κεφαλής, φόρο τιμής στη χαμένη χαίτη της 2ης δεκαετίας της ζωής μου. 25 και βάλε χρόνια ακούω αυτό το συγκρότημα με το αφελές όνομα, που επειδή έπαιζε χέβι-μέταλ αποφάσισε να αποκαλέσει τον εαυτό του Metallica, τόσο απλά, τόσο χύμα, τόσο "πώς είναι δυνατόν να κοπανιέσαι ακόμη μ' αυτά τα Μεταλλικά" που έλεγε κι ένας παλιός συναθλητής μου...

Οι Metallica εδώ και καμμιά δεκαετία έχουν γίνει σχεδόν μισητοί. Ήταν η ιστορία με το Napster, ήταν που άλλαξαν τον ήχο τους και το look τους, ήταν που έχασαν την μπάλα τελείως -δες το αριστουργηματικό "Some Kind of Monster" και θα τους συμπονέσεις ή αντιπαθήσεις, αναλόγως του background και της ψυχολογικής σου κατάστασης εκείνη τη στιγμή. Δεν έπαψαν όμως να είναι το γκρουπ που από το 1983 μέχρι το 1991 έβγαλε 5 από τα κορυφαία μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών -και δεν χρειάζεται να είσαι χεβιμεταλάς για να το παραδεχετείς αυτό. Στη συναυλία της 3ης Ιουλίου οι "μισητοί" Metallica του 2007 μετατράπηκαν "εν μια νυκτί" σε καυλωμένα σπυριάρικα της δεκαετίας του '80. Δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από τα τρία τελευταία άλμπουμ τους και επί δυόμισι ώρες επιδόθηκαν σ' ένα ανελέητο "πάρε νά 'χεις" προς το κοινό των 35.000 έκπληκτων μαυροφόρων που στην άκρη του μυαλού τους το είχαν έτοιμο το κράξιμο, αν ο Χέτφιλντ και το παρεάκι του τολμούσαν να την κάνουν νωρίς νωρίς και χωρίς να έχουν θυμηθεί κάτι απ' τα παλιά -κι όλα αυτά με αντίτιμο 60, 80 και 100 ευρώ.

Στη συναυλία πήγα αργά, δεν πρόλαβα καν τους Mastodon, ήπια πολύ λίγο και κάθισα πολύ πίσω. Ο ήχος δεν ήταν και ο ικανοποιητικότερος, σίγουρα δεν ήταν ο δυνατότερος, και η μικρή κλίση του εδάφους δεν μου επέτρεπε να έχω και την καλλίτερη οπτική επαφή με τη σκηνή. Αλλά δεν ξέρω αν μου έφταιγε αυτό που το live μου φάνηκε λίγο -ή έφταιγε που οι τυπάδες μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να παίξουν ακόμη περισσότερο κι από τις δυόμισι ώρες που μας χάρισαν τελικά. Ναι, δυόμισι ώρες και αυτό δεν είναι αστείο. Δυόμισι ώρες με τραγούδια που θεωρούσα ότι με τίποτε δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν όπως πριν 20 χρόνια τρεις μαλάκες 45άρηδες που θεωρητικά δεν νοιάζονται για τίποτε περισσότερο από το πώς θα τα κονομήσουν. Ξερνώντας κομμάτια σαν το "Whiplash", το "Disposable Heroes" ή το "Seek & Destroy", αποδίδοντας καλλίτερα κι από τότε τα "One", "Fade to Black" και "Battery", "αυτά τα Μεταλλικά" έκλεισαν στόματα και έβαλαν τους 35.000 που ήταν εκεί και τους άλλους 15.000 που δεν πήγαν λόγω κόστους ή λόγω απέχθειας προς αυτό που έχουν γίνει οι Metallica σήμερα σε δεύτερες σκέψεις. Εγώ πάλι, είχα κολλήσει με κάτι άλλο και κατηγόρησέ με για εμμονή με τα 80s: Όταν έγραφαν τραγούδια σαν το "One", όταν τραγουδούσαν "Back to the Front / You will Die / When I Say you must Die", όταν στο εξώφυλλο του "Master" ζωγράφιζαν εκείνο το νεκροταφείο, ο κόσμος αυτός ήταν πιο αθώος και κάποια από τα μηνύματά τους δεν είχαν και πολύ νόημα. Τώρα, εκείνα τα 5 άλμπουμ, από το '83 ως το '91, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα είχα όλα σε κασέτες. Χθες το βράδυ τα κατέβασα απ' το eMule. Σήμερα κάθομαι και τα ακούω ξανά. Και μου φαίνονται ακόμη καλλίτερα απ' ότι μου φαίνονταν τότε...

Zelig Posted Here

Όπως θα διαπιστώσει ο αγαπητός αναγνώστης του "Πο Πο Culture" από το επόμενα (στο μάτι) και προηγούμενα (χρονικά) posts του blog, μετά τους μπαρμπα-Μαθιό και Homo Ludens, η σελίδα έχει την τιμή να φιλοξενεί έναν ακόμη εμπνευσμένο λογογράφο-σχολιαστή-αμπελοφιλόσοφο. Ας καλωσορίσουμε, λοιπόν, τον Zelig με μια σειρά σχολίων στο ακατανόητο πράγμα που πόσταρε αρχικά -και εσύ ειδικά Αυλακιώτη από εδώ και στο εξής να προσέχεις ποιος υπογράφει το κάθε post, για να μη βρίζεις αδίκως ξένο άνθρωπο...

Εννοείται ότι η εμφάνιση του Zelig θα σημάνει ευρύτερες αλλαγές στη δομή, το layout και τη δυναμική του "Πο Πο Culture!" που θα γίνει πιο αποκαλυπτικό και πιο καυστικό (τρέμε Μάκη και Ανίτα!) Αναμείνατε στο Firefox σας.

Douliou Douliou St. Tropez

Έχω ένα άγχος, που με κατατρώει: μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ότι είναι η μοίρα της ποπ κουλτούρας να ανανεώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα κάποια έργα και πρόσωπα να σβήνουν από τη συλλογική μνήμη. Δεν μπορώ να ανεχτώ το ότι μεγαλώνουν γενιές που δεν έχουν ιδέα για τον Artie Shaw, το Mickey Rooney, το Μικρό Ήρωα, το Μπλεκ, τον Φερναντέλ, τον Τρουένο, τον Ιππότη της Ασφάλτου, τον Τζον Μπελούσι και τον Λουί Ντε Φυνές. Η αλήθεια είναι ότι η προσκόλλησή μου με τη μαζική κουλτούρα του παρελθόντος ξεπερνάει συχνά τα όρια της υγιούς ενασχόλησης, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει. Είναι ένας συνεχής αγώνας, μια μικρή σταυροφορία: η διάσωση και η διάδοση όσων περισσότερων συμβόλων της ρετρό μαζικής κουλτούρας γίνεται. Πού και πού, συναντώ και ευνοϊκές συνθήκες: η εμμονή του Χόλιγουντ να ανακυκλώνει παλιά σίριαλ επανέφερε στην επικαιρότητα διάφορα τέτοια δείγματα πολιτισμού - από τους υπέροχους Εκδικητές μέχρι τους Άγγελους του Τσάρλι, που στόλισαν το μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του Mega, φέτος.

Έτσι, τώρα, νιώθω πανευτυχής που μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες θα βγάλει το καλοκαίρι χαρίζοντας στο κοινό της τα DVD του Χωροφύλακα Λουί Ντε Φυνές. Σκέψου το: αυτή τη στιγμή, υπάρχουν παιδιά 20-25 ετών που δεν έχουν ιδέα ποιος είναι ο θρυλικός κωμικός, καθώς δεν είχαν καμιά ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη δουλειά του. Μόνο στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, μπορεί καμιά φορά, κάποιο περιθωριακό κανάλι (έχω στο μυαλό μου το New Channel) να έδειχνε κανένα "Φαντομά" ή το "Χωροφύλακα στη Νέα Υόρκη" (και μόνο αυτό). Για την υπόλοιπη ιδιωτική τηλεόραση, ταινία παλαιότερη από δεκαετία και που να μη μιλάει αγγλικά, απλώς δεν υπάρχει. Τι μένει; Η ΕΡΤ, όποτε θυμάται να κάνει κανένα αφιέρωμα. Όσο για το σινεμά, από τότε που άρχισαν οι εταιρίες διανομής να σέβονται την οδηγία που τις αναγκάζει να καταστρέφουν τις κόπιες όταν περάσουν τρία χρόνια, πρέπει να γίνουν ειδικές επανεκδόσεις, για να δούμε παλιές ταινίες - στα θερινά.

Δεν είμαι σίγουρος, αλλά παλιότερα, δεν πρέπει να ήταν έτσι. Μεγάλωσα στη δεκαετία του '80 - μια εποχή που στα βίντεοκλαμπ μπορούσες να βρεις ολόκληρη τη φιλμογραφία του Αλέν Ντελόν και του Τσακ Νόρις, αλλά και το Μεγάλο Φαγοπότι του Φερέρι.

Προσωπικά, ήμουν τυχερός και σε κάτι ακόμα: ήμουν παιδί στρατιωτικού, που σημαίνει ότι περνούσα τα καλοκαίρια μου στο Θέρετρο των Αξιωματικών της Αεροπορίας, στο Ζούμπερι. Εκεί, υπήρχαν δύο θερινοί (φυσικά) κινηματογράφοι: ένας για τους ενηλίκους κι ένας για τα παιδιά. Στον ένα έβλεπα όλες τις "μεγάλες" ταινίες της χρονιάς (π.χ. το "Μάρτυρα Εγκλήματος", το "Πορφυρό Χρώμα", το "Πέρασμα στην Ινδία", το "Πέρα από την Αφρική" κ.ο.κ.) - ενώ η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να πηγαίνω κρυφά στις "ακατάλληλες" (σιγά τις ακατάλληλες: η "Προφητεία", το "Κάποτε στην Αμερική", και η "Ατέλειωτη Αγάπη" του Ζεφιρέλι, που ελπίζαμε ότι θα έχει τσόντα, αλλά πού...). Ο δε "παιδικός" κινηματογράφος ήταν η πραγματική έκπληξη, γιατί έπαιζε από το "Back to the Future", καρτούν του Ντίσνεϊ (και τις αντίστοιχες παιδικές ταινίες, όπως το "Μάγισσες και Σκουπόξυλα") μέχρι Μπαντ Σπένσερ-Τέρενς Χιλ, Λουί Ντε Φινές και Γούντι Άλεν! (ναι, για κάποιο λόγο, οι υπεύθυνοι προγράμματος θεωρούσαν τον Υπναρά παιδικό).

Σημειωτέον: πολλές από αυτές τις ταινίες, ήταν παλιότερες του '80, που σημαίνει ότι είτε τα πράγματα ήταν όντως πιο χαλαρά, είτε ότι το θέρετρο ξεχνούσε να επιστρέψει τις ταινίες. Σε κάθε περίπτωση, εγώ βγήκα κερδισμένος.

Δεν θυμάμαι πόσων ετών ήμουν, όταν είδα το Χωροφύλακα του Σεν Τροπέ, καθισμένος στο χαλίκι (οι καρέκλες ήταν όλες κατειλημμένες), θυμάμαι όμως έντονα το αίσθημα της απόλαυσης μιας ανέμελης, καλόκαρδης κωμωδίας. Θυμάμαι να κατουριέμαι από τα γέλια με τις μούτες του Ντε Φυνές και θυμάμαι να βγαίνω από το σινεμά σφυρίζοντας το τραγουδάκι* πανετυχής κι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστρια - τη Ζενεβιέβ Γκραντ, που έπαιζε την κόρη του χωροφύλακα. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο - και όχι η τελευταία.

Είμαι αντίθετος με την πρακτική του να μοιράζουν οι εφημερίδες DVD, CD, σπίτια, βιβλία και γενικότερα να βασίζουν τις πωλήσεις τους σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δημοσιογραφική εργασία, αλλά θα υποκύψω - θα αγοράσω όλες τις ταινίες του "Χωροφύλακα" που δίνει η "Καθημερινή", έστω κι αν ξέρω ότι δεν θα ξανανιώσω το ίδιο, όταν τις δω. Ήδη, η Ζενεβιέβ Γκραντ μου φαίνεται τρομακτικά ξενέρωτη. Απορώ τι της είχα βρει...

*(http://www.yousendit.com/download/bWJvT0NlcTJEa1UwTVE9PQ)

George Washington Slept Here

Ωραία είστε εδώ...

Cocorosie παν' στη Ρεματιά...

Πώς λένε "Παπάκι πάει στην Ποταμιά"; Ε, το ίδιο -στο πιο ξωτικό του. Σαν τα δαιμονικά που βολοδέρναν στο βρεγμένο θεατράκι του Χαλανδρίου, παρέα με τα αφιονισμένα κουνουπάκια και τους Mary & The Boy. Ταιριαστό το περιβάλλον, όπως έγραφα τις προάλλες, ταιριαστό και το γλεντογύρισμα του καιρού. Πάρε δροσιά νά 'χεις -και μαζί νανουρισματάκια νέας κοπής. Hi-tech και trip-hop.

"Αφού άντεξα τα ουρλιαχτά τους", θα μου πεις για το γιό της Καρυστιάνη και τη φιλενάδα του, "οι Cocorosie μόνο χάρμα ώτων θα μπορούσαν να είναι". Αλλά κι όσοι κατέφτασαν αργά, πάλι χάρμα τα άκουσαν όλα και τα είδαν και έφυγαν με μια γεύση από καλό πλαστικό Chicco στο στόμα. Τα παιχνιδο-οργανάκια των μαγισσών Κασάντι σαγήνεψαν ακόμη και τα παπούδια (διατηρούσα τα σκήπτρα ως 32χρονος βετεράνος μεταξύ νεανιών που συζητούσαν για το μάθημα που θα έδιναν την επόμενη μέρα και αναρωτιόμουν πού χάθηκε η τελευταία μου δεκαετία, μέχρι που πέτυχα τον Φυσάκη -νά 'ναι 40; νά 'ναι 50; δεν του φαίνεται πάντως- και ξανάνιωσα κυριολεκτικά) και ο "άνθρωπος-στοματικό-σεξ-με-τα-ντραμς" Tez συμπλήρωνε το ντουετίνι κλαμπατσιμπαλονιστικά.

Άκουσα ότι την άλλη φορά στο Bios ήταν πιο ξεσηκωτικές. Ε και; Το να ξεσηκωθείς με τις Cocorosie δεν μου λέει και πολλά για το ποιόν σου (εκτός κι αν έμεινες ατάραχος στο "Japan", οπότε είσαι χειρότερο παχύδερμο κι από μένα). Το να μείνεις αλώβητος από το τριανταφυλλένιο τους παραμύθι και να μην νοιώσεις για 108 λεπτά της ώρας πως η Αλίκη των Θαυμάτων δεν πιάνει μια μπροστά στην αφεντιά σου είναι κάτι που πρέπει να σε προβληματίσει και πιθανότατα να σε στείλει αύριο, σαββατιάτικα, να ψάχνεις να βρεις γιατρό να σου πει τι έχεις. Προσωπικά, θα ξυπνήσω 6 το πρωί να προλάβω το καράβι για Άνδρο. Για δες. Σαν να γύρισα 14 χρόνια πίσω. Αλλά τι σου λέω τώρα; Εδώ οι Bon Jovi είναι ξανά νούμερο 1 στην Αμερική. 19 χρόνια μετά!

You spin me right round, baby, right round...

Αφού κατσικώθηκε για τα καλά στα απόκρημνα αμερικανικά charts, χάρη στο λατρεμένο άλμπουμ του "Πο Πο Culture!" -το "Back to Black" εννοείται- τώρα πια η Έιμι Γουάινχάουζ μπορεί να γίνει και εξώφυλλο. Στο τελευταίο τεύχος του Spin o τίτλος λέει: "Up All Night With Amy Winehouse. The Dangerous New Queen of Soul" κι εσύ κολλάς στα τατουάζ -αν δεν έχεις προβληματισθεί με το "dangerous" και δεν έχεις γυρίσει κατ' ευθείαν στις σελίδες της συνέντευξης να διαβάσεις το γιατί. Οι φωτογραφίες είναι του Τέρι Ρίτσαρντσον και τα βιντεάκια στο site του Spin είναι γυρισμένα απ' αυτόν τον τολμηρό ανωμαλιάρη, τον Μπλέικ Φίλντερ Σίβιλ, που πήγε και την παντρεύτηκε. Υποθέτω ότι το έμπειρο μάτη του "Πο Πο"-αναγνώστη θα πέσει αμέσως πάνω στο σημαδάκι ιδρώτα κάτω από τη μασχάλη του βρωμερού και τρισάθλιου Αγγλάρα.

Τι κακό έχει ο Κάρτσωνας δηλαδή;

Τα κορίτσια κυκλοφορούν χωρίς σουτιέν και με τη ζέστη να διαστέλλει συνομωτικά τα ντεκολτέ τους, με σορτσάκια ή μισή μερίδα τζιν ύφασμα γύρω απ' τον κώλο. Τα αγόρια ανακαλύπτουν το ροζ και το λαχανί και μαγεύονται επιτέλους από εκείνους τους τύπους με τα λευκά πουκάμισα που είναι ζωγραφισμένοι στο Lascaux της γκαρνταρόμπας τους. Στο γραφείο όλοι βιάζονται να τελειώσουν τη δουλειά τους (όταν έχει ρεύμα) για να πάνε έξω, στα Alba, στα Γκάζια και στις παραλιακές να πιουν μια Miller, ένα μοχίτο, ένα Martini Sprite, τέλος πάντων. Και το κυριότερο: Στους δρόμους δεν δουλεύουν ούτε τα φανάρια, ούτε οι τροχονόμοι. Και είναι γνωστό ότι τη σοφότερη διαχείριση κυκλοφορίας την κάνουν οι ίδιοι οι οδηγοί -ειδικά όταν ζεσταίνονται. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί παραπονιέστε αχάριστοι για τον καύσωνα...

Τη φωτογραφία -κι άλλες παρόμοιες- τη βούτηξα από εδώ.

Τρελλές Πουτινιές

Να υποθέσω ότι ούτε για τη νέα συμφωνία Καραμανλή - Πούτιν ερωτήθη ποτέ ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, έτσι;

Ποιο είναι το καλλίτερο μουσικό συγκρότημα σήμερα;

Λένε πως οι Παρθένοι είναι ψυχαναγκαστικοί. Εγώ είμαι Παρθένος. Και από τότε που με θυμάμαι να ακούω μουσική ήθελα να έχω "το αγαπημένο μου συγκρότημα". Μέχρι το 1988 ήταν -εννοείται- οι Duran-Duran, τους διαδέχθηκαν για ένα χρόνο οι W.A.S.P., το 1990 ανέλαβαν οι Helloween, το 1992 έγινε η ποιοτική στροφή προς τους Queensryche, που το '94 έγιναν ντουέτο με τους Suede και το '95 τρίο με τους Smashing Pumpkins. Από το '99 και μετά, όμως, είχα μείνει χωρίς κανένα μεγάλο πάθος. Άντε να έβαζα τους Placebo στην κορυφή (παρεμπιπτόντως: οι Placebo παραμένουν -13 χρόνια μετά την ίδρυσή τους- γκρουπάρα, άσχετο αν τους έχουμε δει τόσες φορές live εδώ που αρχίσαμε τα "έλα μωρέ τώρα, πάλι τα ίδια"), αλλά ΟΚ, είχα μεγαλώσει κιόλας - η καύλα είχε ξεθωριάσει. Όταν πριν από λίγο καιρό μπήκα στη διαδικασία να αμφισβητήσω τον Βαλλάτο που ανακήρυσσε τους Arcade Fire ως το καλλίτερο γκρουπ της εποχής μας, συνειδητοποίησα σχεδόν τρομαγμένος ότι δεν είχα καμμία αντιπρόταση!
Χθες το βράδυ κατέληξα επιτέλους κάπου. Παραμένω πολύ πιο αδιάφορος από την περίοδο που ζωγράφιζα λογότυπα των Helloween σε κάθε πιθανή επιφάνεια με κάθε πιθανό χρωστικό μέσο, αλλά τουλάχιστον έχω ξανά ένα "δικό μου αγαπημένο συγκρότημα": The Killers. Straight όνομα -παραπομπή και στην αλμπουμάρα των Maiden- ποπ αίσθηση πάνω σε κοφτό, χορταστικό ροκ, νέες εμπνεύσεις σε κάθε τραγούδι (δύο άλμπουμ μόνο, αλλά όλα τα κομματάκια τους είναι ένα κι ένα) και κυρίως το καλλίτερο blending ήχων του σήμερα. Δεν λέω ότι οι Killers είναι οι Beatles ή οι Stones του 21ου αιώνα, δεν είναι ούτε το χεσμένο σώβρακο του Κιθ Ρίτσαρντς, αλλά βρείτε μου εσείς πιο απολαυστικό συγκρότημα αυτή τη στιγμή που να είναι και σύγχρονο και μοδάτο και έξυπνο, με στόφα ροκ σταρ -και κυρίως καθόλου δήθεν- και τα λέμε ξανά...

Σο, γιου θινκ γιου καν σπικ γκρικ;

Oλοκληρώθηκε χθες το χορευτικό σόου του Mega "So You Think You Can Dance". Νικητής ήταν ένας με περίεργο μούσι, με περίεργο όνομα, που έκανε περίεργα χορευτικά και που μιλούσε περίεργα ελληνικά. Μπροστά στους άλλους, βέβαια, ακουγόταν σαν τον Μπαμπινιώτη στο αμφιθέατρο 16 του ΦΠΨ. 'Ισως γι' αυτό και να τον διάλεξε το τηλεοπτικό κοινό, που είχε έλθει απ' ευθείας από το "Ομιλείτε Ελληνικά" και που γενικά έχει μια ευαισθησία στα γλωσσικά ζητήματα, από την εποχή ακόμη του Ψυχάρη και των "μαλλιαρών".

Γενικά το ελληνικό "So You Think You Can Dance" είχε ένα πρόβλημα με τα ελληνικά, αν σκεφτείς ότι και την κεντρική του παρουσιάστρια, το μοντέλο Βίκυ Καγιά, την έβαζες στο mute με το που έπαιρνες είδηση ότι θα άνοιγε το στόμα της και θα ξεκινούσε μια φράση που θα κατέληγε νομοτελειακά σε μια γαργαριστή-σερπαντινέ τσιρίδα. Συνεπώς, στο κοινό έμενε μόνο το τρίο των κριτών για να του προσφέρει έστω και μία λέξη στη γλώσσα του. Αλλά η ομοιότητα του εν λόγω τρίο με το "Τρίο Στούτζες" και ο συνειρμός που τους συνέδεε άμεσα με το "Τρίο" του Δημήτρη Παρτιωάννου δεν επέτρεψε στους τηλεθεατές να τους πάρουν ποτέ στα σοβαρά.

Δυστυχώς το τηλεοπτικό κοινό δεν μιλά ξένες γλώσσες, ούτε καν αγγλικά επιπέδου lower -ακόμη και όσοι κατέχουν αυτή τη γνώση, την έχουν συνδυάσει με υπότιτλους, ατού που δεν διέθετε το σόου του Mega με αποτέλεσμα να μπορεί να επικοινωνήσει με τους οπαδούς του μόνο δια της γλώσσας του σώματος. Καλύτερος εκπρόσωπος, ως εκ τούτου, αναδείχθηκε ο Τσάγκο, Τζάγκο, Τζάμπο -κάπως έτσι τέλος πάντων-, ένα κράμα Μανού Τσάο, Βραζιλιάνου χεβιμεταλά και ντοπαρισμένου Βρετανού άλτη του μήκους, του οποίου η υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη εκτόξευσε για αρκετές εβδομάδες στα ύψη την λίμπιντο του γυναικείου κοινού -και την τηλεθέαση του σόου, συνεκδοχικά.

Δυστυχώς, μετά την αποχώρησή του, η γλώσσα του σώματος των υπολοίπων δεν μπορούσε με τίποτε να συνεννοηθεί με την γλώσσα του σώματος του κοινού, που άπλωνε το λίπος του στον καναπέ τρώγοντας πίτσες και σουβλάκια. To σόου άρχισε να καταρρέει, η Παπούλια να γίνεται όλο και πιο γλυκιά και ο Μεταξόπουλος όλο και πιο σπασαρχίδης. Ο Αλ Μπάντι από την άλλη διατήρησε το κουλ ύφος του μέχρι το τέλος και εξετάζει τώρα προτάσεις από το εξωτερικό για μεταγραφή είτε στο λιθουανικό είτε στο καζακστανικό "So You Think You Can Dance". To Καζακστάν, μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Μπόρατ", το έχει γυρίσει γενικά στον πολιτισμό, βλέπετε...

Joss Stone - Introducing Joss Stone

Πρελούδιο:

Στα πλαίσια της αναπόλησης της περιόδου "Άνοιξη/Καλοκαίρι 2007" που εμπνέει σήμερα το "Πο Πο Culture!" να ανανεώσει την ταπεινή του σελιδούλα (βλ. Europe, Αργύρης Καμπούρης και Βλάντιμιρ Τκατσένκο παρακάτω), ο Homo Ludens ασχολείται επίσης με την γεννηθείσα τον Απρίλιο εκείνου του σωτήριου έτους Βρετανή Τζος Στόουν. Ανασύρει από την δισκοθήκη του το "Introducing Joss Stone" που έχει κυκλοφορήσει από τα τέλη του Μάρτη, αλλά περίμενε τρεις μήνες τώρα μια συναρπαστική αφορμή, και μοιράζεται μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις:

Κουπλέ / Ρεφρέν:
Όλοι μας έχουμε περάσει από το στάδιο της "επανεφεύρεσης" του εαυτού μας. Ή του επαναπροσδιορισμού, της επανασύστασης των κομματιών μας, της επανεμφάνισης εκεί που όλοι μας νόμιζαν χαμένους. Έστω του "κάθησα και τα βρήκα με τον εαυτό μου και τώρα είμαι καλά". Αλλά δεν νομίζω ότι πολλοί από εμάς το κάναμε όταν ήμασταν μόλις 20 ετών... Τι σχέση έχει τώρα αυτό με τη γλυκούλα Ντοβερέζα (πώς λέγονται αυτοί που είναι απ' το Ντόβερ πλάκα πλάκα;) και το τρίτο της αλμπουμάκι;
Όπως υπονοεί ο τίτλος του, η Τζος Στόουν αποφάσισε να μας συστηθεί. "Και στο "Soul Sessions" τι έκανε;" θα αναρωτηθεί ο ταλαίπωρος αναγνώστης του "Πο Πο Culture!". Και δυστυχώς το μόνο που θα εισπράξει θα είναι η επίσης απορημένη μουτσούνα του γράφοντος. Συν, φυσικά, την ενημέρωση για το πώς δικαιολόγησε το παράδοξον των επανα-συστάσεων η ίδια η χαριέσσα Τζος. Που, ούτε λίγο ούτε πολύ μας ενημέρωσε ότι τα δύο πρώτα της άλμπουμ (το "Soul Sessions" του 2003 και το "Mind, Body and Soul" του 2004) ήταν αποτέλεσμα πίεσης από την δισκογραφική της. Ωραία λοιπόν! Και τότε γιατί αυτό εδώ ακούγεται σχεδόν το ίδιο -και μάλιστα στο πιο ποπ, πιο Rn'B, πιο Κριστίνα Αγκιλέρα, πιο δουλεμένο στην παραγωγή, πιο περασμένο με λούστρο, πιο "κάνε το έτσι όπως το θέλει η δισκογραφική" τέλος πάντων; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Διότι η Τζος Στόουν άλλαξε δισκογραφική...

Στην ουσία, τώρα, του δίσκου: Το κοριτσάκι (γιατί ακόμη κοριτσάκι είναι, κι ας έχει 3 δισκάκια στην πλάτη της) είναι μια εξαιρετική εκπρόσωπος της Neo-Soul, μια μαυρούκα σε κορμί ξανθούλας, μια Αρίθα Φράνκλιν των 00s (αν με συγχωρέσει για την ασέβεια ο θεός της soul και δεν με κάψει την ώρα που θα πατήσω το "publish post") με όλο το θράσος της βρετανικής σχολής του είδους -ναι, ναι, υπάρχει βρετανική σχολή- και την καύλα της να κατακτήσει την Αμερική. Στο "Introducing..." όμως ξεχνά τους καλούς της τρόπους και αφήνει πίσω τη μελαγχολία της εφηβείας, με αποτέλεσμα από τη μία να φωνάζει σε κάθε σχεδόν τραγούδι της "ακούστε τώρα τι μπορώ να κάνω με τη φωνή μου!" ακόμη και σε όσους δεν θέλουν να ακούσουν με το ζόρι κάτι περισσότερο από ωραία soul τραγουδάκια -και από την άλλη να κάνει χαριτωμενιές που ταιριάζουν μεν με τη φατσούλα της, όχι όμως με τη μουσική της. Μέχρι και να χαριεντίζεται με τον πρώην ποδοσφαιριστή και νυν καλτ ηθοποιό Βίνι Τζόουνς (που μας εισάγει στον κόσμο των "αλλαγών" της Τζος, με το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, το "Change") φτάνει.
Το "Introducing..." φορτώνεται με λουπαριστά μπιτ, με φωνητικά α λα Supremes, με ένα πέρασμα Overlay για ακριβές δρύινες επιφάνειες και ετοιμάζεται να βγει να παλέψει με τα charts. Κλείνει το μάτι σ' ένα πιο νεανικό, πιο χαρούμενο, πιο "βλέπω και American Idol" κοινό, αλλά -χωρίς να αλλάζει και πάρα πολύ ύφος από τις προηγούμενες δουλειές της- χάνει ένα κομμάτι της ουσίας: την έκφραση στα φωνητικά και την αίσθηση από 70s που κουβαλούσε ως τώρα. Νομίζω πως έχει ήδη καταλάβει τι μαλακία έχει κάνει, βλέποντας την Έιμι Γουαϊνχάουζ, το έτερο παιδί-θαύμα της βρετανικής neo-soul να σαρώνει τις πωλήσεις στις ΗΠΑ με ένα παλιομοδίτικο, αυθάδικο και -κυρίως- εκφραστικότατο 35λεπτο αριστουργηματάκι. Από τα 14 κομμάτια του "Introducing..." τα "Tell me what we 're gonna do now", "Put Your Hands on Me Baby", "Music" και κυρίως το επικό "Arms of My Baby" (συνεχόμενα στο άλμπουμ!) τα βγάζεις στην άκρη και τα ακούς όλη μέρα. Μαζί τους και το "What Were We Thinking" (αυτό το ακούς όλη νύχτα). Τα υπόλοιπα τα ακούς όταν ετοιμάζεις κέικ στο μίξερ, καθαρίζεις με παπί τη λεκάνη, ποτίζεις τις γλάστες της βεράντας σου.

Επίλογος:
Δεν την έκραξα! Την έκραξα; Λίγο μόνο... Σε σχέση με όσα έχει ακούσει από τους μουσικοκριτικούς αυτού του κόσμου για το τελευταίο της δισκάκι, δεν την έκραξα. Εγώ το ακούω συνέχεια, ειδικά τώρα με τον Κάρτσωνα με δροσίζει μια χαρά (άσε που ποτίζω με μεγαλύτερη χαρά τις γλάστρες). Σχεδόν το έχω αγαπήσει. Γι' αυτό και αν στο "Soul Sessions" θα έβαζα τεσσεράμισι αστεράκια και τέσσερα στο "Mind, Body and Soul", τούτο εδώ δεν θα μείνει πολύ πίσω στην τελική ευθεία. Σε μια ξανθούλα εικοσάχρονη Ντοβερέζα δεν μπορείς να αρνηθείς το δικαίωμα στην επασύσταση...

Αργύρης Καμπούρης και Final Countdown, 20 χρόνια μετά

Στα πλαίσια των επετειακών εορτασμών για την κατάκτηση του Eurobasket της Αθήνας, πριν από 20 χρόνια, το σουηδικό pop-metal συγκρότημα Europe θα ανοίξει το φετινό Rockwave Festival στη Μαλακάσα. Τα μέλη του συγκροτήματος θα εμφανιστούν με το look που είχαν το τιμημένο '87, δηλαδή με περμανάντ, πέτσινα μπουφάν και δοντάκια λεοπάρδαλης για σκουλαρίκια. Θα ξεκινήσουν, φυσικά, τη συναυλία τους με το γνωστό τους άσμα "The Final Countdown". Ακριβώς πριν την εμφάνισή τους θα διεξαχθούν τα δύο πολυαναμενόμενα special events του φετινού φεστιβάλ. Ο Αργύρης Καμπούρης θα σουτάρει βολές από τη γραμμή του φάουλ μέχρι να σκοράρει δύο συνεχόμενες, ενώ ο γίγαντας Τκατσένκο θα ρίξει μια συμβολική αγκωνιά στον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος θα μας χαρίσει για μία ακόμη φορά το ύφος "κλαμμένο μουνί" με το οποίο αντιμετώπιζε τα σφυρίγματα του φέροντος κόκκινα γυαλιά διαιτητή Κοτλέμπα.

Για αεροδρόμιο, φαίνεται ειδυλλιακό έτσι;

Αλλά με τη νύστα και την ταλαιπωρία που έχω αυτή τη στιγμή, τις περιπέτειες που πέρασα τις τελευταίες 4 μέρες και τη σιγουριά ότι δεν προλαβαίνω την επόμενη πτήση μου με τίποτε (από Φρανκφούρτη για Αθήνα), το μόνο ωραίο που βρίσκω στο αεροδρόμιο Arlanda της Στοκχόλμης είναι η ιδέα ότι μπορώ τουλάχιστον να αγοράσω σαλάμι ταράνδου για να φέρω λίγη Σκανδιναβία στο Μαράκι μου...

Όταν ο Μπους επισκέφθηκε την Αλβανία...

O Κώστας Καραμανλής στον κόσμο του Γιωργάκη Παπανδρέου

Τηλεσυνδιάσκεψη από τον Πρωθυπουργό; Έτσι όπως το πάνε μ' αυτές τις εκλογές, σε λίγο θα δούμε τον Γιωργάκη με επικαλαμίδες και τάπες να κάνει τάκλινγκ στον Τσουπρόπουλο σε καμμιά προπόνηση του Α.Ο.Τρούμπας στο ξερό των Καμινίων.

Σκάνδαλο με το (μη) κράνος του Ψωμιάδη

Όλη αυτή η ιστορία με τη μη χρήση κράνους από τον Παναγιώτη Ψωμιάδη με βάζει σε σκέψεις. Ο Μιχάλης Λιάπης ζήτησε, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες για τον ίδιο και για το κόμμα του, να επιβληθεί στον λαοπρόβλητο νομάρχη Θεσσαλονίκης το πρόστιμο που προβλέπει ο νέος Κ.Ο.Κ. Ήτοι 350 ευρώ και 5 μοναδούλες από το point system.
Αφορμή, όχι άλλη μία τσάρκα του Πανίκα με το σκουτεράκι του, αλλά Η ΤΣΑΡΚΑ του με τη φετινή νικήτρια της Eurovision, Μαρίγια Σερίφοβιτς. Η οποία, ως γνωστόν, δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι λατρεύει την Θεσσαλονίκη. Και για την οποία γράφουν όλα τα κουτσομπολίστικα έντυπα ότι ψάχνει κι ένα διαμέρισμα για να νοικιάσει στην συμπρωτεύουσα και να στεγάσει τον έρωτά της με έναν τσαχπίνη Θεσσαλονικιό. Που λέγεται Παναγιώτης. Όπως ο Ψωμιάδης, δηλαδή!
Και αν το σκουτεράκι δεν είναι το κλασσικό μέσο με το οποίο ένα παράνομο ζευγαράκι προσπαθεί να την κοπανήσει από τη φωλίτσα του τη στιγμή που γίνεται αντιληπτό, τότε ποιο είναι; Όμως, όπως βλέπετε στην φωτογραφία, ο Ψωμιάδης ΔΕΝ ΦΟΡΑ κράνος, που θα τον προστάτευε ακόμη περισσότερο από τα αδιάκριτα βλέμματα. Επίσης, οι φήμες -και οι οφθαλμοφανείς ενδείξεις- ότι η Μαρίγια προτιμά τα κορίτσια περιπλέκουν ακόμη περισσότερο το μυστήριο.
Μην ανησυχείτε, γιατί το "Πο Πο Culture!" ρώτησε και έμαθε. Και η μη χρήση κράνους από τον Πανίκα και τα περί ομοφυλοφιλίας της Μαρίγια είναι στάχτη στα μάτια των δημοσιογράφων, ενώ στο κόλπο έχει εμπλακεί και ο Μιχάλης Λιάπης που με το πρόστιμο στρέφει αλλού την προσοχή του κοινού, ώστε ο παράνομος έρωτας να συνεχίσει να ανθεί δίπλα στον Θερμαϊκό, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα όλων μας. Ας σεβαστούμε την επιθυμία τους, λοιπόν, και ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους...

To καλλίτερο video του You Tube. Τέλος!

Επόμενο είναι, Διονυσάκη μου, άμα ασχολείσαι μ' αυτά, να τα τρως πέντε πέντε τα γκολ στο Πρωτάθλημα Τύπου... Anyway, άξιζε τον κόπο. Τέλος.
(Ρε συ! Τον Σον Πεν πώς κατάφερες και τον έκλεισες για το ταινιάκι;)

Ο θυρωρός της Ιστορίας

Κι όμως υπάρχει! Δεν είναι ένα φανταστικό πρόσωπο που επινόησε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Το "Πο Πο Culture!" τον βρήκε, τον φωτογράφισε και σας αποκαλύπτει ότι τον Γιώργο Παπανδρέου δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Χαρακτηριστικά μας δήλωσε: "Αυτές τις μία και βάλε εκατομμύρια ψήφους από τη βάση του κόμματος, ούτε ο Τσόρτσιλ δεν τις μάζευε!".

Πόσων ετών είπαμε ότι είναι η Sharon Stone;

Γιατί οι διασημότεροι σεφ είναι Άγγλοι;

To γεγονός ότι οι πιο διάσημοι σεφ του κόσμου είναι... Άγγλοι (βλέπε sir Gordon Ramsay και Jamie Oliver στη φωτογραφία) είναι μία ακόμη ένδειξη ότι στα απόνερα της παγκοσμιοποίησης επιπλέουν με τεράστια ευκολία οι φελλοί. Πάντως δεν έχουν τύχη. Οσονούπω θα ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της ελληνικής επικαιρότητας το γεγονός ότι ο Γιάννης Μπαξεβάνης αναβίωσε την "Γιορτή του Κρασιού" (αλλά χωρίς την τσίκνα απ' τα σουβλάκια...)

Η Πέγκυ πήρε τη λύρα της...

Ferrari Panteion 2K7

Αν η Φεράρι της Παντείου ήταν όπως της φωτογραφίας, virtual reality δηλαδή, απλώς θα χαμογελούσαμε. Αλλά δεν είναι, λιγδιάρηδες δημοσιοσχεσίτες, εξαρτημένοι απ' τη διαπλοκή. Στο εν λόγω Πανεπιστήμιο έγινε κανονική λεηλασία. Συνεπώς κόψτε το! Είναι τόσο γελοία τα δημοσιεύματα υποστήριξής σας προς τους άλλοτε "ισχυρούς άνδρες" της Παντείου (ειδικά εσάς, των διευθυντάδων). Η δικαιοσύνη εξάντλησε την αυστηρότητά της; Τόσες και τόσες φορές έχετε διαμαρτυρηθεί που δεν το έκανε! Με σιχαμένους τίτλους του τύπου "Πού είναι η Δικαιοσύνη;" γεμίζατε τις φυλλάδες σας. Τώρα κλαίγεστε για τα φιλαράκια σας και καλείτε δικηγόρους που δεν ντρέπονται να βουτήξουν μια πένα στο υγρό σας το βρακάκι για να υποστηρίξουν ότι "άλλο ο οικονομικός εγκληματίας και άλλο ο φονιάς" (μόνο που και στην περίπτωση της Παντείου πέθαναν άνθρωποι, αυτοί που πρώτοι προσπάθησαν ξεδιαλύνουν την υπόθεση) ή καθηγητάδες που έχουν διάθεση να φιλοσοφήσουν με την κάθε μαλακία που θέλετε να περάσετε, αφού δεν τους κοστίζει τίποτε. Να πάτε να γαμηθείτε. Κι αν κάποιοι καταδικάστηκαν σε ισόβια, να πάνε ισόβια. Αν και κάτι μου λέει ότι σε λίγες εβδομάδες θα είναι εκτός φυλακής, επικαλούμενοι λόγους που ούτε κι οι πρωτομάστορες της χούντας δεν είχαν το θράσος να κάνουν.

Δώστε την εξουσία στον ΛΑΟΣ!

Ξαφνικά, το υπ' αριθμόν 1 ζήτημα είναι αν θα καταφέρει ο Καρατζαφέρης να μπει στη Βουλή. Οι μεν επιδίδονται σε μπαράζ λαϊκισμού, προσεταιρισμού στο Χριστόδουλο και αβελτηρίας απέναντι σε θέματα που πιθανόν θα έστελναν κι άλλους ψηφοφόρους στον ΛΑ.Ο.Σ, οι δε δίνουν εντολή στα "δικά τους" μέσα να προβάλλεται ο Καρατζαφέρης όσο το δυνατόν περισσότερο. Μόνο η Αλέκα τον πολεμά (κι ακόμη και γι' αυτήν βγαίνουν και λένε ότι φοβάται μη χάσει εκλογική δύναμη από τον ΛΑ.Ο.Σ.).
Απορία: Αντί να προσπαθούν όλοι να κερδίσουν τους ψηφοφόρους που το σκέφτονται σοβαρά να πάνε στον Καρατζαφέρη, δεν θα ήταν προτιμότερο να γυρίσουν τελείως την πλάτη τους στο αλλοπρόσαλο αυτό κοινό, να κάτσουν να κάνουν κανα σοβαρό πολιτικό σχεδιασμό και να αφήσουν τον ΛΑ.Ο.Σ να μπει κανονικά στη Βουλή και να απολαύσει μετά την πορεία που είχαν η ΠΟΛ.ΑΝ παλιότερα σε μας εδώ ή ο Λεπέν στη Γαλλία, που από β' γύρο στις προηγούμενες εκλογές, βρέθηκε σ' αυτές με μόνο το 70% της δύναμής του;
Επίσης, την ίδια ώρα που όλοι πάνε χέρι-χέρι, η Βουλή κινδυνεύει να φιλοξενήσει ένα ακόμη και απείρως πιο επικίνδυνο κόμμα -και κανείς δεν ασχολείται με αυτό... Ναι, τον Συνασπισμό, εννοείται!

Federer, Nadal και άλλοι εξωγήινοι

Απορία μετά το πρώτο σετ του τελικού (6-3 υπέρ του Ναδάλ): Αν αυτοί οι δύο τελικά ΔΕΝ είναι εξωγήινοι, τότε μήπως ο Τζέκος έχει μείνει πολύ -μα πάρα πολύ- πίσω;

Μίκης vs Bono

Η καλλίτερη ατάκα που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια σε συνέντευξη είναι του Μίκη Θεοδωράκη στο παρακάτω σχόλιο του Γιώργου Χρονά (από τη Lifo της 07.06):
-Πολλές φορές όταν ακούω τον Bono των U2 να λέει αυτά για την Αφρική, νομίζω πως ακούω εσάς να τα λέτε, με τον δικό σας τρόπο, χρόνια πριν.
-Δεν ξέρω, αλλά δεν μου αρέσουν αυτοί οι τύποι. Μου θυμίζουν τις κυρίες του παλιού καιρού, που έδιναν δυο δεκάρες στους ζητιάνους στο κατώφλι της εκκλησίας για να "αγοράσουν" μια θέση στον παράδεισο, όπως είπε κάποιος...

(Στην ίδια συνέντευξη παραμονεύει και ο άλλος Μίκης που γνωρίζουμε όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Αλλά, επειδή η παραπάνω παρατήρηση είναι θεϊκή, την αποθηκεύω εδώ για να έχει και το νεοφώτιστο "Πο Πο Culture!" κάτι καλό να θυμάται -και να θυμίζει- από Θεοδωράκη)

Εμένα πάλι, ο νέος Ελεύθερος Τύπος μου αρέσει...

Αφού άνοιξε που άνοιξε η συζήτηση στου κυρ-Μανιφέστου (και όπου αλλού άνοιξε), εγώ δηλώνω fan του Ελεύθερου Τύπου -και όχι επειδή περιμένω από την κυρα-Γιάννα να μου δώσει δουλειά. Δεν έχω καταλάβει γιατί έχουν πάθει όλοι αμόκ κακεντρέχειας και γιατί τα εκατόν κάτι χιλιάδες φύλλα του κυριακάτικου θεωρούνται ξαφνικά αποτυχία. Η εφημερίδα είναι ωραία, πλήρης και χωρίς εκνευριστικές ακρότητες. Είμαι σίγουρος πως υπάρχει αρκετά μεγάλο κομμάτι αναγνωστικού κοινού εκεί έξω που τόσο καιρό έψαχνε ακριβώς αυτό: αισθητική, πληρότητα, ήπιους τόνους.
Ακόμη περισσότερο μου αρέσει που το τοπίο αλλάζει ξανά. Μέχρι πριν 2-3 χρόνια διάβαζα στάνταρ εφημερίδες σε στάνταρ μέρες. Τώρα πια, υπάρχει μια κάποια έκπληξη. Ειδικά την Κυριακή, όλες οι "μεγάλες" έχουν κι από κάποιο λόγο ύπαρξης (εκτός, φυσικά, από την Ελευθεροτυπία, της οποίας το κοινό είναι για μένα ένα μεγάλο παράδοξο της ανθρωπότητας -αν και τώρα τελευταία δείχνει να συρρικνώνεται θεαματικά). Σαν αναγνώστης, και όχι σαν περιοδικατζής που εργάζεται σε κυριακάτικο έντυπο, χαίρομαι αρκετά που προσπαθούν όλες τους να με εντυπωσιάσουν κάθε εβδομάδα. Και βρίσκω αρκετά πράγματα που αξίζουν τα 2 ή τα 3 ευρώ μου (ναι, εννοείται και τις ταινίες του 007!). Πάντως, καλλίτερη εφημερίδα παραμένουν τα σαββατιάτικα Νέα.
Αυτά για την ώρα, περιμένω τη μήνι των συναδέλφων μου και το "καλά τα λες, μεγάλε" των συναναγνωστών. Αν περιοριστείτε μόνο στο πρώτο, το κρίμα (για την κρίση κατάθλιψης που θα πάθω) στο λαιμό σας Ούνοι!

Σε γνωρίζω από την κόψη

Εμένα, πάντως, το βιντεάκι που λογοκρίθηκε μου άρεσε κάπως. Ειδικά το κομμάτι με το δεινόσαυρο... Κι αυτό με το αεροπλανάκι δεν ήτανε κακό. Μιλούσε για την απογείωση μιας σχέσης δια του πρωκτικού σεξ, αν κατάλαβα καλά. Αλλά αυτό με το δεινόσαυρο που συμβόλιζε το πώς ένα αιδοίο μπορεί να γίνει απολίθωμα αν δεν χρησιμοποιείται σωστά, ήταν κορυφαίο. Μπράβο στην Εύα Στεφανή. Κρίμα που δεν ήταν εδώ για να αποτελέσει με τη σύλληψή της το μάρτυρα της σύγχρονης τέχνης σε μια κοινωνία που μαστίζεται από τους Βορειοελλαδίτες ψηφοφόρους. Μέχρι την επόμενη λογοκρισία, ένα link στο αγαπημένο μου PonyXpress που μας προμηθεύει κάθε μέρα με αμφίσημες εικόνες ακραίου ερωτισμού. Και στα δικά σας. Ακολουθεί το βίντεο που λογοκρίθηκε.

Δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση...

...αλλά η πιο όμορφη τενίστρια εκεί έξω (που δεν είναι η Μαρία Σαράποβα, αλλά η 22χρονη Ανα Ιβάνοβιτς από την Σερβία) θα παίξει στον τελικό του Ρολάν Γκαρός.

Αυτό το link σε οδηγεί στο επίσημο site της Ana Ivanovic...

Ενδείξεις ότι κάτι θα στραβώσει και σ' εσένα αυτό το καλοκαίρι

Ξέρεις ότι -μετά τα παρακάτω- έρχεται και η δική σου σειρά, όταν:

• Οι γείτονες μήνυσαν ένα νηπιαγωγείο στο Περιστέρι για υπερβολική φασαρία (και κέρδισαν τη δίκη)
• Ο Ιούνιος έχει μπει για τα καλά, αλλά τη μισή βδομάδα συνεχίζει να βρέχει
• Ο Λυμπερόπουλος ξανασκόραρε στις καθυστερήσεις (και όλοι σταμάτησαν να ασχολούνται με το τι θα γινόταν αν δεν...)
• Η Τζούλια Αλεξανδράτου παράτησε τον Ηλία Ψινάκη (δεν πειράζει και πολύ, γιατί τα έφτιαξε η Εβελίνα Παπαντωνίου με τον Αντώνη Καλογρίδη)
• Το "Λονδίνο 2012" κατέβασε από το site του το βίντεο με το νέο του λογότυπο γιατί κάποιοι έπαθαν επιληψία!
• Η Σοφία Κοκοσαλάκη απολύθηκε από τον οίκο Vionnet (πρόλαβε να σχεδιάσει τίποτε;)
• Ο οδοντωτός θα ξαναπάει στα Καλάβρυτα σε δύο χρόνια, γιατί οι καινούργιες αυτοκινητάμαξες δεν ταιριάζουν με τις προδιαγραφές της υπάρχουσας γραμμής. Συγκεκριμένα, "δεν χωράνε στις γαλαρίες" (Συγγνώμη, αλλά τι είναι οι γαλαρίες; και αφού δεν χωράνε οι καινούργιες, γιατί δεν λειτουργεί με τις παλιές; ε;)
• Πήγε ο Ζαχαριάδης στο Ναυτικό, ξέχασε να στείλει το βιβλίο με συμπληρωμένες τις προτιμήσεις του στα "Αρίων" κι εκείνα αποφάσισαν να αναβληθούν...

Steve Harris Esq.

Έχεις φίλο υπήκοο ή μόνιμο κάτοικο Γηραιάς Αλβιώνος; Πάρ' τον τώρα τηλέφωνο / στείλε του mail / ταχυδρόμησέ του καρτ-ποστάλ και πες του να μπει εδώ και να συμπληρώσει την αίτηση. Γιατί δεν είναι δυνατόν να είναι "σερ" ο μπαρμπα-Άλεξ Φέργκιουσον, να είναι "ντέιμ" αυτή η κωλόγρια που βγάζει έξω τα βυζιά της σε κάθε ευκαιρία (ναι, την Έλεν Μίρεν εννοώ) και Ιππότης αυτός ο λούστρος που λέγεται Μπόνο, την ίδια ώρα που το Στέμμα αγνοεί επιδεικτικά το πιο σημαντικό κομμάτι της βρετανικής πολιτιστικής κληρονομιάς την τελευταία 25ετία. Πες του, λοιπόν, ότι ήλθε η ώρα να δικαιωθούν οι Iron Maiden. Αν ακολουθήσει το link και ψηφίσει, θα προσθέσει και την δική του λαλιά στις χιλιάδες των Βρετανών που απαιτούν να δοθεί επιτέλους ένας τίτλος τιμής στον Στιβ Χάρις. Ας μην μείνει για πάντα ένας Stranger in a Strange Land!

Σύντομα Ανέκδοτα: 7. Οι αποκαλύψεις της Παυλίνας Νάσιουτζικ

Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το διαλαλεί: "Έχω δεχτεί πόλεμο"..."Με απειλούν"..."Δεν μπορώ να σας πω αν μου έχουν κάνει μηνύσεις"..."Ενοχλήθηκαν πολλοί". Κι όλα αυτά γιατί; Για τις σοκαριστικές της αποκαλύψεις. Μετά τις "Μαμάδες Βορείων Προαστείων", ξαναχτυπά με το "Μύκονος Μπλουζ" και η μπουρζουαζία αυτής της χώρας τρέχει να κρυφτεί.

• "Πήγα στου Καίσαρη να αλλάξω μπαταρία στο ρολόι μου και πετυχαίνω τη Νατάσα -καλέ, αυτής ο άνδρας δεν καταστράφηκε στο Χρηματιστήριο;- να κατεβάζει το μισό μαγαζί".

• "Δύο πρώην βιζιτούδες γίνονται πρώτες κυρίες. Τη μία την έστειλαν δώρο σε έναν παντρεμένο με τρία παιδιά, δώρο γενεθλίων από φίλους του στη Μύκονο κι αυτός την κράτησε".

• "Σνίφαρε κόκα και μετά ο Μπρετ την πηδούσε μπροστά μου. Κανείς εδώ δεν κρυβόταν πια".

Υποθέτω ότι η πραγματική Νατάσα-βιζιτού-γκόμενα του Μπρετ ακόμη κι αν υπάρχει, ποσώς έχει ασχοληθεί με τις "αποκαλύψεις" της Παυλίνας. Και υποθέτω επίσης ότι κάπου στα Δυτικά Προάστεια ή στο Ξυλόκαστρο (πολύ μακριά από τα Βόρεια και από τη Μύκονο, δηλαδή), η Ρούλα Γλυκοφρύδη, η Κική Πιτσιλούδη και η Μαριγώ Μπαχτσομπουρδάνου προσπαθούν, πάνω από ένα φλιτζάνι Παπαγάλο Λουμίδη, να ξεδιαλύνουν το μυστήριο. Κι επειδή, ειδικά το ποιος είναι ο Μπρετ δεν μπορούν να το καταλάβουν με τίποτε, παίρνουν μια στο τόσο τηλέφωνο την Παυλίνα και με μπάσα, τάχα μου αντρική φωνή, της λένε απειλητικά: "Ποιος είναι ο Μπρετ μωρή, ξέρνα το. Αλλιώς θα σου κάψω το Χιουντάι Σάντα Φε". Γιατί ρε κορίτσια; Αφού τους "φωτογραφίζει" όλους...

Το "Άλτερ Έγκο" πάει ταμείο

To πείραμα απέτυχε. Και τώρα αναζητούνται οι υπεύθυνοι. Ο Σάκης, λέει, ήταν μια χαρά. Τι μια χαρά; Σούπερ για το ρόλο. Σούπερ και η Ντορέτα. Αλλά η ταινία, τέσσερις εβδομάδες τώρα, ούτε 150.000 εισιτήρια δεν έχει κόψει. Τι σκατά; Ποιος εξυπνάκιας σκέφτηκε να τη βγάλει μέσα Μαΐου, με 40 βαθμούς έξω και με τις πανελλήνιες προ των πυλών; Τόση καύλα είχανε με το τελικό αποτέλεσμα που δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι τον Οκτώβριο; Ή φοβόντουσαν ότι κάποιος θα τους έκλεβε μια κόπια και θα γέμιζε η αγορά από αραπάδες που θα κρατάνε και από ένα Ρουβά σε δισκάκι; Και να πεις ότι το εργάκι ήταν του πεταματού; Από κάτι αρπαχτές με μέλισσες και κάτι χαζομαρίτσες που νομίζουν ακόμη πως η ομοφυλοφιλία είναι θέμα για να χασκογελάς, ήταν πέντε κλάσεις πάνω. Δεν ήταν "Πολίτικη Κουζίνα ΙΙ" γιατί δεν είχε Πολίτες και λοιπούς αλύτρωτους να το στηρίξουν. Είχε, θα μου πεις, ρουβίτσες. Μπα... Οι ρουβίτσες μεγάλωσαν πια. Βρήκαν γκόμενο. Και τώρα το παίζουν ιντελεκτουέλ. Μου γυρνάνε στα "ευρωπαϊκά". Ξέρεις πόσα εισιτήρια έχουνε κόψει "Οι Ζωές των Άλλων;" 200.000! Στοίχημα ότι το "Alter Ego" θα κατεβεί πριν προλάβει να τα φτάσει;

Άλτερ Έγκο. Γκέκε;

Μπορείς να το πεις όπως σκατά σε έμαθε η Village, όπως σκατά το προφέρει ο Ρουβάς, όπως σκατά θες τέλος πάντων. Μόνο μη με διορθώνεις. Βάλε το "Ίγκο" σου στον κώλο σου και κάτσε μάθε πέντε λατινικά πρώτα, μαγκάκο μου. Και μετά θα καταλάβεις και πόσο μαλάκας ήσουν όταν έλεγες "τα forums", όταν προέφερες "ντε τζούρε" ή όταν γέλαγες, διαβάζοντας το "Bvlgari". Μέχρι τότε, σάλτα και γαμήσου.

Εδώ τα καλά αστεράκια

Mika - Life in Cartoon Motion

Ο «Gnarls Barkley» του 2007
Βουτώντας στην πισίνα από μια τεράστια νεροτσουλήθρα που λέγεται «Relax (Take it Easy)» o Αμερικανολιβανέζος λονδινοτραφής Μίκα, αντί να κάνει τριπλό σάλτο και να προσγειωθεί με χάρη, προτιμά ένα πομπώδες «γιουβαρλάκι», με τόσες αντιγραφές (να το πω «επιρροές»; θα ήταν τόσο επιεικές) από Queen, Ελτον Τζον και Scissor Sisters, που καταντά έως και εκνευριστικός (βλέπε ή μάλλον άκου το «Lollipop»). Η pop τσιχλόφουσκά του έχει βέβαια, και 2-3 εξαιρετικές στιγμές («Grace Kelly», «Relax», «Any Other World»), αλλά στο σύνολό του δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει. Θυμίζει κάπως τον περσινό πανικό με το «Crazy» των «Gnarls Barkley» - το υπόλοιπο άλμπουμ ήταν απλώς το απόνερο.



Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare
Δώσ’ μου λίγο ακόμη hype!
Το πιο εκνευριστικό με τους Arctic Monkeys είναι ότι αυτοί που θεωρούνται οι κορυφαίοι εκπρόσωποι «της γενιάς του My Space» δεν ξέρουν ούτε πώς να μπουν στο Ινερνετ. Οσο για τη μουσική τους, εκεί είναι άλλου παπά τροπάριο. Το πώς ένα μονότονο κακέκτυπο των White Stripes κατάφερε να συναρπάσει όλα τα οργισμένα παιδάκια στα προάστια του Λονδίνου και του Μάντσεστερ μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το ταραγμένο μυαλό της πελατείας τους. Στο δεύτερό τους άλμπουμ απολαμβάνουν τα ευεργετικά αποτελέσματα μιας αξιοπρεπούς παραγωγής και προσπαθούν να ακούγονται σαν κάτι περισσότερο από μια φτηνή αντιγραφή των Strokes, των Jam και των Libertines. Ενίοτε καταφέρνουν να αποκτήσουν κάτι σαν ταυτότητα, αλλά ακόμη θέλουν δουλειά. Αν γλιτώσουν από το hype γύρω από το όνομά τους μπορεί και να τα καταφέρουν.



Tori Amos - American Doll Posse
Τα 5 πρόσωπα της Tori
Η Τόρι Εϊμος είναι μια ολόκληρη ιστορία από μόνη της. Μουσικά είναι διάδοχος της Κέιτ Μπους και στιχουργικά της Τζόνι Μίτσελ. Ανάθεμα κι αν αυτό δεν είναι το καλύτερο κράμα επιρροών που μπορεί να σου πετύχει, αν θες να λέγεσαι «εναλλακτική soft ροκού». Και να που μένει μόνο ενάμισης μήνας μέχρι να απολαύσουμε αυτό το κράμα από κοντά, στο «Fly Beyond Festival», μαζί με τους James και τους Air (αναμφίλεκτα το πιο καυτό line-up του καλοκαιριού!). Τι θα απολαύσουμε, όμως, είναι το θέμα. 15 χρόνια και 9 άλμπουμ μετά το ασύλληπτο «Little Earthquakes», γεμάτο από την οργή της και μια σπαρακτική εμπειρία σεξουαλικού βιασμού, η Τόρι είναι πια μαμά, είναι πια ήρεμη, είναι πια περισσότερο σοφιστικέ απ’ όσο μπορεί ν’ αντέξει ο μέσος ακροατής. Στο «American Doll Posse» επινοεί πέντε ολόκληρα alter ego για την πολύπλοκη περσόνα της και το καθένα από αυτά ερμηνεύει τα τόσο διαφορετικά από του άλλου τραγουδάκια του. Μόνο που αυτό σημαίνει 23 ολόκληρα κομμάτια και μιάμιση ώρα διάρκεια. Μια μικρή Βαβέλ. Πιο ροκάδικη από ποτέ, με διαμαντάκια που θα ζήλευε η καριέρα της στα μέσα των 90s, αλλά Βαβέλ. Ενα υπέροχο παιχνίδι για να παίξετε στο MySpace (έχει στήσει ένα blog για κάθε ένα από τα alter ego της), αφού πρώτα περάσετε από το toriamos.com, αλλά πολύ πολύπλοκο για να γίνει άλμπουμ. Στη συναυλία της, ευτυχώς, δεν θα έχει ώρα για να προλάβει να μας μπερδέψει...



Cocorosie - The Adventures of Ghosthorse and Stillborn
Soundtrack για υπνοβάτες
Οταν η Bjork συνάντησε το hip-hop, γεννήθηκε το νέο άλμπουμ των αδελφών Κασάντι. Τα τρομερά αερικά ονόματι Μπιάνκα και Σιέρρα ετοιμάζονται να πετάξουν από πάνω μας στις 29 του μηνός (στο Θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, πόσο ταιριαστό περιβάλλον, πράγματι...), αλλά μέχρι τότε θα τις χρησιμοποιήσεις σαν soundtrack στα πιο παράξενά σου όνειρα. Τη Σιέρρα να σου σκαρώνει νανουρίσματα μέσα στο καυτό μεσημέρι και την Μπιάνκα να σε κοροϊδεύει με φελινικούς εφιάλτες (άκου το απίστευτο «Japan» και θα καταλάβεις) που, παραδόξως, θα σε αφήσουν απλώς εκστασιασμένο και διόλου αλαφιασμένο. Οι τσιρίδες έχουν αποσυρθεί διακριτικά, κάνοντας τούτο δω το πιο ευανάγνωστο από τα τρία άλμπουμ τους.



Laura Veirs - Saltbreakers
Μουσική για ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο
Βαριέμαι αφόρητα όσους -και κυρίως όσες- δεν έχουν προσπαθήσει ποτέ με τη μουσική τους να πάνε πιο πέρα από το μονότονο -καταγγελτικό- ακτιβιστικό τραγούδι που πάει πακέτο με τα τιραντέ λουλουδάτα φορεματάκια και την ιδρωτίλα στις συναυλίες. Η Veirs ξεγλιστρά απ’ τον αφορισμό χάρη στην κρυστάλλινη φωνή της. Και λόγω της αίσθησης που σου δίνει ότι το μυαλουδάκι της ταξιδεύει περισσότερο στα βαριά σύννεφα, στα πουλάκια που κελαηδάνε, στο νεράκι που κυματίζει, παρά στο πώς θα κατεβάσει τον Μπους από την εξουσία. Μια Σέριλ Κρόου με στιλάκι Τζόαν Μπαέζ και διάθεση πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Sundance. Εκτο άλμπουμ, ίδιο με τα προηγούμενα, άρα υπέροχο. Η ανεξάρτητη ροκ σε όλο της το μεγαλείο.

Ποπ είδωλα σε τιμή ευκαιρίας (Μήνας 2ος: Μάιος '07)

Ούτε ένα από τα ποπ είδωλα του Απριλίου δεν κατάφερε να επιβιώσει στο λυσσαλέο ξεκατίνιασμα των αστέρων κατά το μήνα Μάιο, όπως το κατέγραψε το Google Analytics (συγγνώμη για την καθυστερημένη παρουσίαση των αποτελεσμάτων, αλλά έλειπα σε ταξίδι για δουλειές...). 5.000 καινούργιες φυλλομετρήσεις, κι όμως και τα 5 πρόσωπα του μαγιάτικου top 5 είναι ολόφρεσκα -κάποια είναι και δροσερά, άλλα όχι. Aπό τους 5 σταρ του περασμένου μήνα μόνο η "έκπληξη" συνεχίζει να κάνει την έκπληξη και να φιγουράρει στην 6η θέση. Τους υπόλοιπους τους έφαγε η μαρμάγκα (εν προκειμένω, η Εντίθ Πιάφ...). Πάμε πιο αναλυτικά:

10. Κώστας Κεντέρης
09. Νίκος Καρβέλας
08. Μαρία Αντουανέτα
07. Εντίθ Πιάφ
06. Ο άγνωστος "επαγγελματίας"
05. Σάκης Ρουβάς
Πόσες ακόμη ρουβίτσες πρέπει να θυσιαστούν μέχρι ν' αποκτήσει επιτέλους ο Σάκης το καινούργιο του προφίλ; Αφού περάσαμε αλώβητοι από το στάδιο του φρατζομαλλιά ροκά, περιμένουμε εναγωνίως το νέο ρόλο: Θα παίξει τον Ευαγγελάτο σε ηθικό δίλημμα ("να αποδείξω ή να μην αποδείξω;), τον Μαντούβαλο σε δικαστικό δράμα ή τον Κεντέρη σε επικό comeback το 2012 στο Λονδίνο;
04. Σταμάτης Κραουνάκης
Το νέο του άλμπουμ ακόμη δεν το έχω ακούσει. Χόρτασα που διάβασα τη συνέντευξή του στη Lifo.
03. Κακά
Μα μόνο μια ασίστ; Αυτή ήταν η συνεισφορά σας στον τελικό; Γιατί με διαψεύσατε (και απογοητεύσατε) έτσι καλέ μου Κακά;
02. Bjork
Εσύ είπες το μακρύ σου και το κοντό σου σχετικά με την εξωγήινη που μας το παίζει Ισλανδή, ή ακόμη;
01. Όλγα Φαρμάκη
Όταν το 57% των keywords που στέλνουν κόσμο στο blog μου είναι παραλλαγές του ονόματός της (με τόνους ή χωρίς), τότε το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να της ανάψω μια λαμπάδα ίση με το βυζί της (και να επαναλάβω σ' ετούτο το post το όνομά της, μπας και με ανεβάσει πιο ψηλά στις αναζητήσεις του Google).