ΠΠC's #12: Black Kids - Partie Traumatic

Best Albums of 2008: #12

Black Kids

Partie Traumatic

(Columbia)

Τους παρεξήγησα κομμάτι όταν τους πρωτοάκουσα. Δεν είναι συλλογή από πιασάρικα singles το "Partie Traumatic". Είναι αλμπουμάρα με ραχοκοκαλιά, μεδούλι και σωθικά. Είναι ισχυρό διεγερτικό για τις μέρες που χρειάζεσαι ακόμη περισσότερη καύλα κι από αυτή που σε έκανε τούρμπο στην πιο τρελλή φαντασίωση σου that came true. Τώρα, το γιατί χρειάζεσαι κι άλλη libido είναι δικό σου θέμα, με γειά σου με χαρά σου, δεν ρωτάω άλλα. Εγώ μόνο προτείνω: Αυθάδικη, ξέφρενα χορευτική ποπ, από πρώην μέλη μπάντας που έπαιζε εκκλησιαστική ροκ. Τόσο αχταρμάδικο ως σύλληψη αλλά τόσο καλά εκτελεσμένο (ο μέγιστος Μπέρναρντ Μπάτλερ ως παραγωγός κρύβεται πίσω από έναν ακόμη δίσκο της χρονιάς!) που οφείλεις να το ασπασθείς ως νέο δόγμα. I'm not gonna tech him how to dance with you! Π.Χρ.

13. The Killers - Day & Age

14. R.E.M. - Accelerate
15. Duffy - Rockferry

16. Conor Oberst - Conor Oberst

17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

FV's Back! (Και ψηφίζει από το 15 έως το 12)

The Chap

Ο Φου-Βου αναστήθηκε μεν, αλλά ψήφισε βιαστικά και χωρίς αναλύσεις, γιατί έτρεξε να πάει να πανηγυρίσει την πρόκριση του Βάζελου στους 16. Η λίστα του, πλέον, έχει διαμορφωθεί ως εξής:

12. The Chap- Mega Breakfast

Ο Γκίκας παίζει heavy metal και νομίζεις ότι είναι dubstep. Δεν ξανάγινε. 

13. Ssion - Fools Gold

14. Nico Muhly - Mothertongue

15. Department of Eagles - In Ear Park

16. John & Jehn - John & Jehn

17. Dr. Dog - Fate
18. Johann Johannsson - Fordlandia
19. Τhe Gaslight Anthem - The '59 Sound
20. What Made Milwaukee Famous - What Doesn't Kill Us

Μια ζωή ποδήλατο

Σκεπτόμουν ότι με όλα όσα έχουν συμβεί αυτό το τριήμερο στο κέντρο, το ιδανικό μέσο για να μετακινηθείς ανάμεσα στα συντρίμμια και τα οδοφράγματα είναι το ποδήλατο (ποτέ δεν υπήρξα fan των μοτοσακών). Μετά θυμήθηκα ότι στο blog έχουμε ένα tag με τον τίτλο "Μια Ζωή Ποδήλατο". Και λίγο πιο μετά πέτυχα αυτή τη φωτογράφιση της τρεις φορές παγκόσμιας πρωτθλήτριας στο Cyclo-Cross, Γερμανίδας Χάνκα Κούπφερναγκλ. (Άσχετο...)

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφει ο Zaphod (είναι 23 και είμαι 33, αλλά δεν ξέρω αν φταίει αυτό), είναι όμως μια πηγαία καταγραφή εικόνων και σκέψεων που δεν έχω δει αλλού - και που θεωρώ ότι θα ήταν ενδιαφέρον να τη διαβάσουν κι άλλοι...

ΠΠC's #13: The Killers - Day & Age

Best Albums of 2008: #13
The Killers
Day & Age
(Island)

Ο Mr.Arkadin έχει αναλάβει χρέη Μπακούνιν της μπλογκόσφαιρας. Ο Φου-Βου έχει χάσει εντελώς την μπάλα, τριγυρνώντας από blog σε blog για να διακηρύξει με τα σχόλιά του ότι θεωρεί άκυρη την ψηφοφορία από την στιγμή που υπολογίζονται οι MGMT και το EP των Air France. Αποτέλεσμα: δεν έχει ακόμη στείλει τις επιλογές του για τις θέσεις 15, 14 και 13. Έτσι αναγκαστικά σηκώνω μόνος μου το (ελαφρό, ούτως ή άλλως, με τα τεκταινόμενα στις ελληνικές μεγαλουπόλεις να είναι υπεράνω χαβαλέ και χαλαρής διάθεσης) φορτίο να συνεχίσω την ψυχαναγκαστική συνεισφορά του "ΠΠC" στο Top 20 της χρονιάς. Για τους Killers τα έχω ξαναπεί και δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι. Και μπορεί εκεί να έγραφα ότι δεν είναι δα και οι Stones ή οι Beatles του 21ου αιώνα, αλλά έχω αποφασίσει ποιοί είναι! Πείτε με ιερόσυλο, αλλά οι Killers είναι οι Queen του 21ου αιώνα! Τέλος. Π.Χρ.

14. R.E.M. - Accelerate
15. Duffy - Rockferry

16. Conor Oberst - Conor Oberst

17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες σκέψεις, αλλά αν δεν τις βγάλω από μέσα μου θα σκάσω

• Έλεος με τις θεωρίες συνωμοσίας!
  
• Το να βγαίνει ο αρμόδιος υπουργός και να λέει ότι όλο αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης (από ποιόν; από τον Τσίπρα;) είναι γελοίο.
• Το να κυκλοφορούν βρώμες ότι υπάρχουν υπουργοί που εισηγούνται να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι γελοίο.
• Το να υποβάλλουν παραίτηση για λόγους ευθιξίας δύο υπουργοί και να μη γίνεται δεκτή από τον πρωθυπουργό είναι ένα θέατρο.
• Κανονικά σε τέτοιες περιπτώσεις ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απαιτήσει τις παραιτήσεις των υπευθύνων. Αυτό σημαίνει ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
• Αν ξανακούσω (από τους μαλάκες στην τηλεόραση, ή τους ανθρώπους στο δρόμο) το κλισέ "δεν υπάρχει κράτος", θα βάλω τις φωνές. Υπάρχει κράτος. Είναι αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Το ίδιο κράτος που ζητά "δωράκι" για να σε εξυπηρετήσει στην πολεοδομία, και που επιτρέπει στους ρασοφόρους απατεώνες να λυμαίνονται την δημόσια περιουσία από κοινού με θρησκόληπτους πολιτικούς, είναι αυτό που εκτρέφει ειδικούς φρουρούς ΚΔΩΑ (Κτηνώδης Δύναμις, Ογκώδης Αγνοια) που δολοφονούν τους πιτσιρικάδες που οφείλουν να προστατεύουν.
  
• Αυτό που συμβαίνει γύρω μας μου θυμίζει λιγότερο την υπόθεση Καλτεζά, ελάχιστα τα γαλλικά προάστια και περισσότερο την υπόθεση Ρόντνι Κινγκ που πυροδότησε την εξέγερση στο Λος Άντζελες το 1992. Δεν έχω βρει ακόμα ακριβώς τις αναλογίες, αλλά έχουμε ακόμα μπροστά μας αρκετές μέρες φωτιάς, ντροπής και εξευτελισμού της λειτουργίας της δημοκρατίας για να το σκεφτούμε.
  

Θεωρίες Συνομωσίας

Ρε μπας και ήταν πράκτορες του Golden Hall;

Από την άλλη, βέβαια...

...αν ξαναδώ στο facebook ή αλλού την κλαψομουνίαση με το "Κάποτε θα 'ρθουν"* του Σιδηρόπουλου, θα ξεράσω.
*(ξέρεις, "έχε το νου σου στο παιδί" και άλλα τέτοια λυγμόλαλα

Ένα ηχητικό απόσπασμα που, από ό,τι κατάλαβα έχει κάνει το γύρο του ελληνικού ίντερνετ

http://papachatzis.tumblr.com/post/63589410/policeviolence

Για εκτόνωση

Space Invaders made by Neave Games

Συσσωρευμένος κοινωνικός θυμός

Αυτό καίει την Ελλάδα εδώ και μιάμιση μέρα. Ή, όπως γράφει ο Ζαχαριάδης, έξαλλος πια, "το απεγνωσμένο σιχτίρισμα μιας ολόκληρης χώρας που αισθάνεται ότι την δουλεύουν ψιλό γαζί. Και μάλιστα ότι την δουλεύουν ψιλό γαζί, κάποιοι τόσο ανίκανοι που δεν τους εμπιστεύεσαι ούτε να πάνε να σου πάρουν τσιγάρα από το περίπτερο".
Όταν ξαφνικά δηλαδή ολόκληρη η ελληνική κοινωνία λέει "καμία ανοχή" αυτό που εννοεί είναι ότι τόσα χρόνια έχει δείξει τεράστια, τρομακτική, εγκληματική ανοχή, με όλους αυτούς τους μαλάκες που ασκούν εξουσία - και δεν εννοώ μόνο τους μπάτσους.
Αυτό που με φρικάρει - ή μάλλον, ένα από αυτά που με φρικάρουν - είναι η υποψία ότι το πρωί που θα σηκωθώ, όλο αυτό θα έχει μεταβολιστεί από μια πραγματικότητα σε ένα ακόμη σενάριο προς ερμηνεία από τον θίασο των καναλιών, που είναι ως γνωστόν εξίσου μπάτσοι.

Γεννιέσαι μπάτσος ή γίνεσαι;

Πάντοτε αναρωτιόμουν τι είδους άνθρωπος διαλέγει να ακολουθήσει μια καριέρα στην Αστυνομία. Είναι ένας ψυχάκιας με συμπλέγματα και φετίχ με τις στολές και τα όπλα; Είναι ένας απελπισμένος τύπος, από την κατώτερη βαθμίδα της διατροφικής αλυσίδας της κοινωνίας που γραπώνεται από μια ευκαιρία να ασκήσει εξουσία; Είναι ένα εθνίκι που θεωρεί καθήκον του να εφαρμόζει τον νόμο και την τάξη, εξυγιαίνοντας κατά το δοκούν μια κοινωνία μολυσμένη με μετανάστες, αντιεξουσιαστές, πρεζάκια; Μπορεί να είναι ένας κανονικός άνθρωπος που να γίνεται ψυχάκιας μέσα από το μηχανισμό της αστυνομίας; Τον ίδιο μηχανισμό που μετατρέπει τους μπάτσους σε νονούς της νύχτας;
Με άλλα λόγια, είναι η βία εγγενές στοιχείο της αστυνόμευσης; Είναι απαραίτητο για την ύπαρξη και τη λειτουργία της Αστυνομίας να στελεχώνεται από βίαιους ανθρώπους, με το ένα χέρι στον καβάλο και το άλλο στο πιστόλι; Τους έλκει ή τους δημιουργεί; Μπορεί ποτέ να υπάρξει αστυνομία που να μην ασκεί παράλογη βία; Να μην τσαμπουκαλεύεται; Να προστατεύει τη ζωή και την περιουσία των πολιτών μιας Δημοκρατίας χωρίς να τους τρομοκρατεί;
Σκατά.

ΠΠC's #14: R.E.M. - Accelerate

Best Albums of 2008: #14

R.E.M.

Accelerate

(Warner)

Μιάμιση και παραπάνω δεκαετία μετά το "Automatic for the People", οι R.E.M. ξαναβγάζουν ένα άλμπουμ αντάξιο εκείνων που τους καθιέρωσαν ως ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ της ιστορίας της ροκ. 14 άλμπουμ και ένα τέταρτο του αιώνα καριέρας δικαιολογούν και κάποιες άτυχες στιγμές, αλλά και αποδεικνύουν πόσο σημαντικοί καλλιτέχνες είναι ο Στάιπ και η παρέα του. Αντί να επαναπαυθούν στις δάφνες και στις ευκολίες των ήδη δοκιμασμένων συνταγών και να συνεχίζουν να κυκλοφορούν συμβατικά και αποδεκτά δισκάκια σαν το "Monster", το "New Adventures in Hi-Fi" ή το "Up", βάζουν κάτω το κεφάλι και συνθέτουν τίμια, ξεσηκωτικά ροκάκια, όπως τότε που ήταν πιτσιρικάδες. Και ξεσηκώνουν στα live τους τους τωρινούς πιτσιρικάδες, ξεφτιλίζοντας με την πρώτη νότα τα διάφορα μετεωριτάκια που παίζουν πριν. Ναι, αναφέρομαι στους ασήμαντους Kaiser Chiefs και τη μεγαλειώδη εμφάνιση των R.E.M. στο Καλλιμάρμαρο. Π.Χρ.

(Αυτά. Δεν έχω όρεξη ούτε κι εγώ να γράψω κάτι πιο χαλαρό και χαβαλετζίδικο. Με έχει πιάσει πάλι το στομάχι μου με όλα αυτά που συμβαίνουν από χθες το βράδυ -και κυρίως με τον εντελώς αστείο τρόπο που καλύπτονται από τα ιδιωτικά κανάλια. Δεν αντέχω άλλες φωνές... Πάω να δω ένα DVD.)

15. Duffy - Rockferry

16. Conor Oberst - Conor Oberst

17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Πράγματα που μαθαίνω δίπλα σε μια Αγγλάρα

-Δεν είμαι Αγγλάρα είμαι Ουαλέζα!

-Α, σαν τη βλαχάρα τη Ντάφι...

-Δεν σου απαντάω σ' αυτό! Είσαι άσχετος.

-Εσύ είσαι απλά βλαχάρα και Αγγλάρα! Και μένεις 100 χρόνια στο Λονδίνο και νομίζεις ότι το κέντρο είναι το Χόξτον...

-Ναι αλλά εσύ που ούτε καν βλαχάρα δεν θα σε πω (για να μην προσβάλω τους βλάχους) και για να είμαι politicaly correct, είσαι από ένα χωριό στην Αθήνα που λέγεται Φιλοθέη και κανονικά δεν θαέπρεπε να συζητάω καν μαζί σου!

-Ναι, αλλά συζητάς. Για πες μου λοιπόν για το Άμπερσοχ. Κάτι ήθελες να πεις. Από 'κει κοντά είναι και η πατσαβούρα η Ντάφι;

-Έχει τα καλύτερα μπανάνα σπλιτ στον κόσμο! Και η Ντάφι είναι από το Γκουίνεθ. Που είναι από την ίδια περιοχή... Σαν να λέμε από την Αττική.

-Ωραία, και για πες και για το κέντρο του Λονδίνου...

-Ναι, αλλά γιατί λες πατσαβούρα τη Ντάφι;

-Όλοι εσείς που έχετε γεννηθεί στο Μπάνγκορ έχετε αλλυλεγγύη, ε; Φαντάζομαι ότι κι εκείνη θα λέει για σένα "μα γιατί τη λες χαζή;"

-ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ

- :(

-Δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που εσύ νομίζεις.

-(Το κέντρο του Λονδίνου εννοεί. Φεύγω ταπεινωμένος...)

ΠΠC's #15: Duffy - Rockferry

Best Albums of 2008: #15

Duffy

Rockferry

(Polydor)

Πατσαβούρα / Βλαχάρα / Αντιγραφέας / Ξεπλυμένη / Ξεπουλημένη / Κομπλεξική (με τον γκόμενο, τουλάχιστον στους στίχους των τραγουδιών της) / Κερατωμένη (από τον γκόμενο, τουλάχιστον όπως φαίνεται στους στίχους των τραγουδιών της) / Γκρινιάρα (στον γκόμενο κ.λπ) / Μονοδιάστατη (ασχολείται μόνο με τον γκόμενο κ.λπ) / κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ. Τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί. Αλλά: Αυτό που κάνει, το κάνει τέλεια. Και στο κάτω κάτω και οι μέγιστες Supremes όλο για κέρατα και γκρίνιες έλεγαν, όλο κλαψούρα στον γαμιά ήταν (κι ας το έκαναν με χαρούμενο τρόπο), όλο κατεβασμένη μουτσούνα... Κανονικά, αν ήμουν τόσο προβοκάτορας όσο ο έτερος εκλέκτορας αυτού του blog (βλέπε Φου-Βου) θα έπρεπε να τη βάλω στο νούμερο 1. Γενικώς, δεν έχω κανένα απολύτως κόμπλεξ με τους εμπορικούς και το mainstream, άμα το τελικό αποτέλεσμα είναι εθιστικό. Και το "Rockferry" είναι. Το μόνο που με χαλάει είναι ότι μας τα 'πε πρόπερσι πιο καλά, πιο αυτοσαρκαστικά, πιο δημιουργικά η άλλη Έιμι, αυτή που δεν την κόβω να ζει για να βγάζει και τρίτο άλμπουμ. Μην τα ξαναλέω όμως, τα έχω ήδη γράψει όλα εδώ. Π.Χρ.

Υ.Γ. Είχα υποσχεθεί ένα καραεμπορικό Top20 (και ειδικά ένα billboard top 15-10). Ετοιμάσου για τα χειρότερα! Φέτος οι μεγάλες δισκογραφικές έκαναν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τη δουλειά τους. Μπράβο τους...

16. Conor Oberst - Conor Oberst

17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Και επειδή δεν έχετε όλοι Facebook...

...σας καλώ να ευχηθείτε μέσω ενός σχολίου σε αυτό εδώ το post "Χρόνια Πολλά" για την γιορτή του στον καλό blogger Mr.Arkadin (εδώ σε μια άθλια φωτογραφία που τον τράβηξα δίπλα στον Στίβεν Στιλς των Crosby, Stills, Nash & Young).

Ζούμε σε μια πραγματικά υπέροχη χώρα!

Διαθέτω ένα μικρό iPod Shuffle των 2 GBs που το έχω φουλάρει με τα καλλίτερα κατ' εμέ τραγούδια της διετίας. Το παίρνω μαζί μου στις βόλτες με το ποδήλατο -ή με τα πόδια, σε καμμιά ευρωπαϊκή μεγαλούπολη- όταν δεν θέλω να ακούσω προσεκτικά κάτι καινούργιο, αλλά κάτι οικείο που δεν θα με αποσπάσει απ' το να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου. Κάθε φορά όμως που η τυχαία σειρά φέρνει στα ακουστικά μου το "Billy Jean" έτσι όπως το διασκεύσασε πέρσι ο Κρις Κορνέλ, σταματώ και το πετάλι και το περπάτημα και το χαζολόγημα, ακουμπάω σ' ένα τοίχο, κλείνω τα μάτια και το απολαμβάνω στο έπακρο. (Καλά, όχι ακριβώς έτσι, λέμε και καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα...)

Προφανώς το ίδιο συμβαίνει και στον Χρήστο Δάντη. Ο οποίος -απ' ότι διαβάζω στην "Espresso"- έπαιξε μια διασκευή της διασκευής ζωντανά στο X-Factor. Το πιο φοβερό είναι ότι ο Κρις Κορνέλ τον πήρε είδηση (γιατί ο Δάντης δεν είπε ποτέ ότι η ιδέα ήταν αλλουνού). Το ακόμη πιο φοβερό είναι ότι ο Κρις αντέδρασε μέσω της "Espresso" με αυτήν εδώ τη συνέντευξη!!! Για όποιον βαριέται να τη διαβάσει, ιδού ένα κομματάκι που έκανα copy paste από την δημοσίευση στην καλή εφημερίδα:

«Μου προκαλεί οργή και έκπληξη», διαμηνύει μέσω της «Espresso» ο Κρις Κορνέλ, ο οποίος αυτό το διάστημα κάνει περιοδεία στον Καναδά. «Πρόκειται για ένα κομμάτι που δεν αποτελεί απλή διασκευή, αλλά έχει τροποποιηθεί ολοκληρωτικά και βρίσκεται στο 2ο σόλο άλμπουμ μου, με τίτλο “Carry on”. Πέντε -παρόμοια με το δικό σας “X Factor”- shows χρησιμοποίησαν τη διασκευή μου, αλλά ανέφεραν ότι μου ανήκει. Ακόμη και ο θρύλος Τζόνι Κας που διασκεύασε το κομμάτι μου “Rusty Cage” δεν είπε ποτέ ότι του ανήκει.»

Σόρρυ, αλλά σε ποια άλλη χώρα του κόσμου θα έβγαινε ένας θρύλος της σύγχρονης ροκ στην πιο κουρελοεφημερίδα της για να τα βάλει με κάποιον που αυτοβαπτίστηκε "Δάντης";

Django Weekend: Si tu savais (το pitchfork και τ' αρχίδια μου)

Χρώσταγα στον Homo Ludens ένα post με το νέο μου motto (που εκείνος πρώτη φορά διατύπωσε) "το pitchfork και τ' αρχίδια μου" και δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερη ευκαιρία από ένα ακόμη Django Weekend. Κι αυτό γιατί η μουσική του Django (gypsy swing του μεσοπολέμου) είναι περίπου ο αντίποδας του pitchfork media, της ηλεκτρονικής βίβλου της indie κοινότητας του κόσμου (προσωπικά, προτιμώ το popmatters). Έμαθα το pitchfork media από μια φίλη που άκουγε Κόνορ Ομπέρστ από τότε που ο ίδιος ο Ομπέρστ ντρεπόταν να παραδεχτεί ότι γράφει τραγούδια - το θυμήθηκα τώρα με αφορμή την αντιγνωμία μεταξύ του Homo Ludens και του φιλοξενούμενού μας στο blog, ενός από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της αθηναϊκής indie κοινότητας, που χρησιμοποιεί το ΠΠC προκειμένου να συμμετάσχει κι αυτός στην εν εξελίξει blogovision - πενήντα μπλόγκερ να ανταγωνίζονται για το ποιος έχει καλύτερα και πιο indie μουσικά αντανακλαστικά. Δεδομένου ότι δεν παίζει να προτείνει κάποιος στη λίστα του κάτι που να πλησιάζει έστω κατ' ελάχιστο την ιδιοφυΐα του Τζάνγκο Ράινχαρντ, τους κοιτάω με συγκατάβαση και τους αφιερώνω το κομμάτι με τον ταιριαστό τίτλο "si tu savais".
(Η φωτογραφία προέκυψε όταν έβαλα στο google images τις λέξεις si tu savais. Γι' αυτό έχει πλάκα το ίντερνετ).

ΠΠC's #16: Conor Oberst

Best Albums of 2008: #16

Conor Oberst
Conor Oberst
(Μerge)

"There's money lenders inside the temple/
That circus tiger's gonna break my heart/
Something so wild turned into paper/
If you love me, then that's your fault/

There's money lenders inside the temple/
This crystal city's gonna fall apart/
When all their power turns into vapor/
If I miss you, well that's my fault"

Τα δυο καταληκτικά ρεφραίν του "Money Lenders" (εκ των τραγουδιών της χρονιάς!) συμπυκνώνουν κάτω απ' το κατάλληλο σελοφάν κυνισμού όλο τον προβληματισμό της γενιάς μας. Emo και νεογιάπηδες, indie και μπάρμπι συνοδοί στέκονται με δέος μπροστά στη στιγμή που όλα θα γίνουν στάχτες και μια αρχή από το τίποτε θα είναι η μόνη λύση. Μερικοί γουστάρουμε κιόλας. Το άλμπουμ δεν είναι ψυχαναγκαστικά καταθλιπτικό ή εσωστρεφές. Ίσα ίσα που με κορυφαίες στιγμές χιούμορ ("I Don't Want To Die In A Hospital"), με ευθείς αναφορές στο παλιό καλό κάντρι ροκ του Νότου ("NYC-Gone, Gone") και με παρεΐστικες νοσταλγίες τύπου "Cape Canaveral" (αλλο ένα κομμάτι για το top 10 του 2008) είναι εξαιρετικά θερμό και οικείο, ένα απλό, λιτό, ξεκάθαρο ροκ πετραδάκι -οι Bright Eyes στο unplugged ή κάπως έτσι.

Εμένα οι Bright Eyes ανέκαθεν μου έκαναν κομμάτι προβληματικοί και μπερδεμένοι και αυτό το σκέτο "Κόνορ Όμπερστ" μου μοιάζει παρασάγγας πιο ειλικρινές. Είναι κι αυτή η Πάρκινσον φωνή του που μου ακούγεται (φαντάζει;) πιο καθαρή και κρυστάλλινη κι από ντίβας της Όπερας... Βαθειά υπόκλιση στον Κόνορ και πάμε στη συνέχεια για την πιο εμπορική πεντάδα του Top 20 του "ΠΠC" που θα κάνει τους gone4sure και τους Φου-Βου αυτού του τόπου να αποδημήσουν σε εξωτικά νησιά με μοναδική αποσκευή ένα iPod shuffle, που δεν θα είναι στο shuffle mode, και που θα παίζει μόνο Flying Lotus. Π.Χρ.

17. Τhe Raconteurs - Consolers of the Lonely
18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

FV's #16: John & Jehn

Best Albums of 2008: #16
John & Jehn
John & Jehn
(Faculty)

Ο Serge Gainsbourg (με λιγότερη βραχνάδα και λιγότερα Gitanes) με την Jane Birkin, η Nico με λιγότερα ναρκωτικά, κάτι Velvet-ικές κιθάρες, γαλλικά κρουασάν και αγγλική πόζα. Αν δεν γίνουν μεγάλοι θα ρίξω μολότοφ στους Ting Tings αυτού του κόσμου. (thanx David-opoulos for pointing out). Φ.Β.

17. Dr. Dog - Fate
18. Johann Johannsson - Fordlandia
19. Τhe Gaslight Anthem - The '59 Sound
20. What Made Milwaukee Famous - What Doesn't Kill Us

Τι μπορεί να μάθει κανείς από ένα δελτίο τύπου

Η Μαρία Γεωργιάδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Αριστούχος απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και απόφοιτη της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Έκπτωτος άγγελος (εκδόσεις Λιβάνη) και Στη σκιά του πολέμου (εκδόσεις Λιβάνη), καθώς και τα σενάρια για τις τηλεοπτικές σειρές Μια υπέροχη ζωή, Έκπτωτος άγγελος, Στη σκιά του πολέμου και Χήρες Club. Επίσης, έχει μεταφράσει τα θεατρικά έργα Στάση λεωφορείου του Ουίλιαμ Ινγκ (θέατρο Αθηνά), Λίλιομ του Φέρεντς Μόλναρ (θέατρο Σφενδόνα) και Ποπ-κορν του Μπεν Έλτον (θέατρο Αλάμπρα).

---

Από την πρώτη στιγμή που την είχα δει, είχα την ανάγκη να τη συνδέσω με κάτι ανώτερο από το "σύζυγος του Στράτου Τζώρτζογλου"...

Και μην ξεχνιόμαστε ε;

(μετά την περιπέτειά μου με τον Πλιάτσικα, θα προτείνω μόνο τα καλλίτερα στο κοινό του ΠΠC...)

MSN στο γραφείο: Πόσο nerds είμαστε τελικά;

F. V.
re to MGMT einai 2007. den paizei sth lista

Homo Ludens
τι λες ρε
ποιος στα λεει αυτα

F. V.
tote vghke re

Homo Ludens
oxi
ειχε βγει ενα ντεμο
το oracular spectacular βγηκε 22/1
εγγυημένα
πάρε κι αυτό: http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&sql=10:axfuxzehldhe

F. V.
http://www.pitchforkmedia.com/article/record_review/46197-oracular-spectacular

Homo Ludens
στην κολώνα αριστερα εχει ημερομηνια κυκλοφοριας

F. V.
ηταν επανακυλοφορια
η sony to εβγαλε οκτωβριο 2007 και μετα εκανε επαναλανσαρισμα και χοντρη προωθηση για να τους παει ψηλα
αρα δεν παιζει στη λιστα
εκτος λοιπον

Homo Ludens
μαλακιες
όλοι το παιζουν ως 2008
στην ελλαδα βγηκε το '08, άρα εντός
το είπε και για τον bon Iver o μάρκος
αυτός ειναι ο κανόνας
και η robyn που ειναι του '05 λέμε, ως '08 μετράει
ΜΑ ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΑΠΕΞΩ ΤΟΥΣ MGMT????????????????
Έεεεεεελεεεεεος!
θα σε καταγγείλω ως προβοκάτορα

F. V.
με αυτη την λογικη δεν πρεπει να βαζουμε καθολου αυτα που δεν εχουνε κυκλοφορησει καθολου στην Ελλαδα τοτε

Homo Ludens
εσυ εισαι ο μαλακας, που τα βαζει
χαχαχαχααχχα
τελος παντων, οι κανόνες ειναι κανονες. με αυτη τη λογικη επισης, επρεπε να τους ειχες βαλει περσι
αλλα εσυ δεν τους ειχες καν ακουσει περσι
οποτε, μαλακιες μου λες
και απο τη στιγμη που ολοι τους μετρανε '08, αμα σου αρεσουν τους βαζεις. Αν οχι, ειναι αλλλο θεμα

F. V.
μα βαζουμε αυτα που εχουμε ακουσει. αν δεν τα εχουμε ακουσει δεν τα βαζουμε .

Homo Ludens
απαντησε ο μαρκος με σχολιο στο ποστ σου για τους dr. dog

F. V.
λαθος εχετε κανει
και το pitchfork πως εχει review απο οκτωβριο με label Columbia?

Homo Ludens
κανε ό,τι θες
με κούρασες
απλα θα φας τρελλο κραξιμο σε λίγο με ποστ
θα σε ξερομπιάσω παντου
το pitchfork και τ' αρχιδια μου
και σου θυμιζω και το εξης:
PATRICK WATSON
ton έβαλες στη λιστα του σου του '07
ενω ο δισκος ηταν του '06 και στο ειχα πει κιολας τοτε

F. V.
to paradexthka oti ekana malakia. den to iksera

Homo Ludens
όλος αυτός ο διάλογος θα γινει copy paste στο μπλογκ

F. V.
μολις ρωτησα στην Sony και επιβαιωσαν οτι στην αμερικη βγηκε οκτωβριο 07. οποτε εξω απο φετος.τελος

Homo Ludens
copy paste τώρα

F. V.
η λιστα σου θα ειναι ακυρη φιλε μου. εγω δεν αναγνωριζω βαθμους που θα παρουν οι mgmt

Homo Ludens
είσαι άθλιος προβοκάτορας
ο σκοπός σου είναι αποκλειστικά να κάνεις εντυπωση με γκρουπ που δεν ξερει ούτε η μανα τους

F. V.
poious den kserei re h mana tous?

Homo Ludens
τον τζοχάνσον. νομίζει ο κόσμος ότι γράφεις για τη σκάρλετ

F. V.
mexri kai to mainsteam Q eixe sthn 20da tous gaslight re

Homo Ludens
θεοι οι γκαςλάιτ ρε
θεοι λεμε
αλλα με κουρασες

F. V.
johannson kathe xrono vazw sth lista mou re. propersi ton eixa sthn pentada

Homo Ludens
σε αφηνω στην κρίση του αναγνωστικου κοινου
του ΠΠC
κανω copy paste τα πάντα τωρα και πάω στο γιατρό να δει τις εξετασεις μου

Έρχεται κι ο "Παλαιστής" όπου νά 'ναι!

Πιθανότατα ο "Παλαιστής" του Ντάρεν Αρανόφσκι με τον Μίκυ Ρουρκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο (και μάλλον και στο ρόλο της ζωής του) να είναι η ταινία της χρονιάς. Αλλά κάτι μου λέει πως η δεύτερη συνεχόμενη γυμνή εμφάνιση της 45χρονης Μαρίζα Τομέι μετά το περσινό "Πριν ο Διάβολος... κ.λπ κ.λπ" θα είναι αυτή που θα συζητηθεί περισσότερο από τη δραματουργία του Αρανόφσκι ή το ταλέντο του Ρουρκ. Διότι, πλέον, και επισήμως εγκαινιάζεται η "MILF domination era" στον ποιοτικό κινηματογράφο. Kάπου διάβασα, δηλαδή, ότι και η Τζίνα Γκέρσον θα υποδυθεί μια πόρνη, με τσατσά την Έλεν Μίρεν, ενώ η Έμα Τόμσον θα παίξει μια 35χρονη που τα φτιάχνει με τον 17χρονο μαθητή της ή κάτι τέτοιο. (Σε λίγο θα τα γυρίζουν με handycam και άθλια φώτα και το σενάριο θα είναι πάντα το ίδιο: ο κολλητός του γιου μπαίνει στο σπίτι από την πόρτα της κουζίνας την ώρα που η μαμά γδύνεται για να κάνει ντους κι εκείνη ενθουσιάζεται που βλέπει τη φόρμα του να σηκώνεται κάτω από το κορδόνι με αποτέλεσμα να τον αρχίζει στα τσιμπούκια μέσα στο πρώτο τρίλεπτο...)

Το Βασίλειό μου για μια πρέζα Clearasil

Το πράσινο Lacoste κάνει τέλεια αντίθεση με το σαν πίτσα βεζούβιος κατακόκκινο από τα σπυράκια πρόσωπό μου. Αν ανοίξω τα κουτιά απ' τα μποτάκια Timberland που αγόραζα σε κάθε πιθανό χρώμα τη δεκαετία του '90 και ψάξω για τις φωτογραφίες από την δεκαετία του '80 που φιλοξενούν μέσα τους, πιθανόν θα βρω κι εκείνη με το αποκρουστικό θέαμα της εφηβικής μου ακμής στο φουλ. Αλλά βαριέμαι να πηγαίνω στην αποθήκη. Βαριέμαι να σκανάρω μετά. Έτσι κι αλλιώς εγώ τη θυμάμαι, σαν να είναι εδώ μπροστά μου και να τη βλέπω. Κι εσύ πραγματικά δεν θες να τη δεις. Ποτέ. Το πρόβλημα είναι τι ακριβώς συμβαίνει και το κούτελο του 33χρονου τυπά που συναντώ κάθε λίγο στον καθρέπτη έχει βαλθεί να επαναφέρει τις μνήμες του πράσινου Lacoste. Τι στο διάολο συμβαίνει και μισή ζωή μετά, ξαφνικά ξαναγεμίζω σπυράκια κάθε που ο καιρός ξεμυτίζει με διάθεση υγρασίας; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η απόλαυση του να τα πιέζεις ανάμεσα στα δύο δάκτυλα και να εκτοξεύεις το πύον στον καθρέπτη απέναντι παραμένει εξίσου απολαυστική (αηδιαστική) συνήθεια, είκοσι χρόνια μετά...

FV's #17: Dr. Dog - Fate

Best Albums of 2008: #17

Dr. Dog

Fate

(Park the Van)

Έχουν καταπιεί μια οκά δίσκους των Beatles και στέκονται σαν άκαμπτα ναρκωμένα φίδια (απορώ πως παίζουν τις κιθάρες τους), αλλά μερικοί από αυτούς έχουν και μούσια πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί  και να τα καταφέρουν να μπουν στο podcast του pitchforkmedia, ενώ άμα τους ακούσει ο Macca μπορεί και να γίνει πραγματικός πυροσβέστης. Kill 'em all!! Φ.Β.

18. Johann Johannsson - Fordlandia

19. Τhe Gaslight Anthem - The '59 Sound

20. What Made Milwaukee Famous - What Doesn't Kill Us

ΠΠC's #17: The Raconteurs - Consolers of the Lonely

Best Albums of 2008: #17
The Raconteurs
Consolers of the Lonely
(Warner)

Άμα δεν κοπάναγε τα τύμπανα τόσο πολύ στα κουτουρού η Μεγκ, δεν θα ζαλιζόταν τόσο έντονα ο Τζακ, δεν θα το σκεφτόταν καν ότι πια δεν το διασκεδάζει με τους (βαρετούς πλέον) White Stripes, δεν θα έφτιαχνε τους Raconteurs, δεν θα έβγαζε αυτό το άλμπουμ - ύμνο στις αρετές του ροκ, δεν θα καυλώναμε με τα αποκαλυπτικά κιθαριστικά ριφάκια του, δεν θα παθαίναμε κλακάζ με το ομηρικό "Carolina Drama", και δεν θα τον βάζαμε στο Top 20 μας. Αλλά τώρα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ακόμη κι αν βουτήξει το φάντασμα του Τζον Μπόναμ μέσα στον κώλο της Μεγκ και την καταλάβει, τώρα το γκρουπ του Τζακ Γουάιτ είναι οι Raconteurs. Κι ας μην το ξέρει ακόμη ο ίδιος. Κι ας προσδιορίζεται ως το ένα μισό των White Stripes. Οι White Stripes απεβίωσαν. Ξεκόλλα Τζακ! Π.Χρ.

18. Sia - Some People Have Real Problems
19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

FV's #18: Johann Johannsson - Fordlandia

Best Albums of 2008: #18
Johann Johannsson
Fordlandia
(4AD)

Έπος! Φ.Β.

19. Τhe Gaslight Anthem - The '59 Sound
20. What Made Milwaukee Famous - What Doesn't Kill Us

ΠΠC's #18: Sia - Some People Have Real Problems

Best Albums of 2008: #18
Sia
Some People Have Real Problems
(Hear Music)

Η Σία Φούρλερ είναι το funny girl που θυμάσαι από το πανεπιστήμιο. Έκανε μιμήσεις της Νόρα Τζόουνς, της Αλίσια Κιζ και της Σέριλ Κρόου όταν εσύ χανόσουν ντάγκλα μέσα στον καναπέ της κολλητής σου, μπουρδουκλωμένος με τρεις ακόμη χάλιες συμφοιτητές, εκείνες τις βραδιές με μπάφους και ούρσους απέναντι από τη στάση του 222. Μάζευε μαργαρίτες και σκαθάρια, όταν κάνατε η φοιτητοπαρέα ανοιξιάτικες "αποδράσεις" στα εξοχικά -βλέπε πατρικά- σας στα βουνά πάνω απ' την Καλαμάτα (και οι υπόλοιποι παίζατε Τρίβιαλ και Ταμπού). Πέταγε πάντα τις καλλίτερες ατάκες, αλλά ήταν εντελώς χάλια γκόμενα και δεν την ήθελε κανένας σας, μόνο ένας ψυχάκιας σαηεντολόγος από το ΦΠΨ την είχε σπιτώσει για κανα εξάμηνο...

Το "Some People Have Real Problems" ήταν το πρώτο πραγματικά καλό άλμπουμ της χρονιάς (βγήκε νωρίς το Γενάρη) και άνοιξε το δρόμο για το θεαματικό 2008 που ακολούθησε. Έγραφα ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του: "Είναι το άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα -πολύ καλλίτερο από τις over-hyped δουλειές της Adele και των Drive-By Truckers. Ειδικά αυτό το “Soon We ’ll Be Found” θέλω να το πάρω από το άλμπουμ, να το κόψω γύρω γύρω μ’ ένα ψαλίδι και να το κολλήσω με UHU Stick πάνω στο κολάζ με το soundtrack της ταινίας της ζωής μου. Που δείχνει εμένα, μόνο μου, σε μια τεράστια ανοικτή Oldsmobile του ‘56, να οδηγώ απ’ το Μεσολόγγι προς τη Λευκάδα, από τον παραλιακό δρόμο..."

Δεν μπόρεσα ακόμη να βρω το κατάλληλο ψαλίδι, η UHU μάλλον δεν θα φτάσει, Oldsmobile δεν είχα ποτέ και δεν προβλέπεται να αποκτώ (ειδικά εκείνο το μυθικό μοντέλο του '56), οπότε συνεχίζω να ακούω το φαινομενικά μελαγχολικό, αλλά στην πραγματικότητα γεμάτο αυτοσαρκασμό και ενέργεια, indie pop διαμαντάκι της αλλοπαρμένης Αυστραλέζας με τη θεϊκή φωνή και να ονειρεύομαι μια ζωή σαν ταινία. Η πλάκα είναι ότι από τη μέρα που κυκλοφόρησε το "Some People Have Real Problems" έζησα 11 απίστευτους μήνες, ακριβώς με μότο μου το "δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό, πού να δεις τι τραβάνε οι άλλοι". Άσε που τελικά θα κληρονομήσω και καμμιά Oldsmobile... Π.Χρ.

19. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at the Devil Dirt
20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Και τι έκανες παιδί μου στο Παρίσι;

Ανέβηκες στον Πύργο του Άιφελ;

(όχι, αλλά επειδή ήταν φθινόπωρο, τού 'βγαλα μια φωτογραφία μέσα από τα γυμνά δέντρα)

Μόνο φωτογραφία;
(ναι, κι αυτό γιατί έμενα εκεί δίπλα, στο Sezz, και έτυχε να περνάω απ' έξω)

Σε κανένα Μουσείο πήγες;
(μπα, αλλά πήγα στην έκθεση με τα πορτρέτα του Rancinan στο Palais de Tokyo και χάζευα την Καρολίν Γκοντριό να εξηγεί ποιος είναι ο κάθε φωτογράφος που του πήρε συνέντευξη, μέχρι που τελικά αποφάσισα ότι είναι ξενέρωτη γκόμενα)

(α! πέρασα κι απ΄έξω από του Λούβρο και τράβηξα ένα πανόραμα)

Είχαν στολίσει για τα Χριστούγεννα;
(δεν πρόσεξα. Στην Champs Elysees πρόσεξα περισσότερο να με βγάλω φωτογραφία χωρίς να με πατήσουν οι επερχόμενες Bentley, να σου πω την αλήθεια...)

Τουλάχιστον έκανες τίποτε ψώνια;
(όχι, αλλά ψωνίστηκα στην Place Vendome)

Δεν σε καταλαβαίνω, γιόκα μου. Έκανες κάτι ενδιαφέρον στο Παρίσι;
(περπάτησα στο Μαραί)

(είδα τους Bellegarde σ' ένα κουκλί bar-restaurant πάνω από το Pere Lachaise)

(μετά πήγα στο Vieux Leon, στο Σατλέ, να δω τη Moi, αλλά πρώτα έπαιζε ένα απίστευτο ανδρόγυνο, ένας Γαλλάκος με κούρεμα Κόνορ Όμπερστ, ταλέντο σαν του Άντονι και μουσική α λα Γιενς Λέκμαν)

(κατέληξα σ΄ένα παρακμιακό μεταλλάδικο κάπου στο 19o διαμέρισμα και πρόλαβα δυο τραγουδάκια από κάτι τυπάδες με έναν κιθαρίστα ντυμένο μοναχό του τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Βασικά ήθελα να πάω στο Cigale να δω τη Soko και τους Black Kids, αλλά ήταν sold out και οι δύο βραδιές...)

Παρντόν;
(μπαμπά, άμα δεν καταλαβαίνεις, μπες στο MySpace. Αλλιώς περίμενε μέχρι να αποφασίσει επιτέλους το YouTube να ανεβάσει το γαμωβιντεάκι και χάζεψε τη Moi να τραγουδάει το "Futile")

FV's #19: The Gaslight Anthem - The '59 Sound

Best Albums for 2008: #19
The Gaslight Anthem
The '59 Sound
(Side One Dummy)

Αν και πιστεύω ότι η δεκαετία του ΄80 πρέπει να καταργηθεί δια νόμου και με κάποιον τρόπο να θαφτεί κάτω από χίλια στρώματα πυκνού φελιζόλ (τώρα ξέρω ότι θα ακούω κατάρες από τον gone4sure) αυτοί εδώ οι τύποι ξεθάβουν τόσο καλά τα τσεκούρια του πολέμου και αρνούνται να ξεχάσουν ότι στην εφηβεία τους άκουγαν Cure (με ολίγη από Springsteen και μια τρούφα από μετα-rock'n'roll) ή ότι μπορεί στα κρυφά να έβαζαν και λίγο Tom Petty στα ακουστικά του iPod τους (ελπίζω όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις). Δισκάρα από τις λίγες και απορώ που την έβαλα στο νο19, αλλά έτσι είναι αν φτιάχνεις την λίστα σου in situ, δηλαδή μέρα με τη μέρα, δηλαδή στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι θα βάλω στο νούμερο ένα ούτε στο δύο. Θα αποφασίσω στις 20 Δεκεμβρίου, την ημέρα που θα είναι στην Αθήνα ο Mark The Cobrasnake. Φ.Β.

20. What Made Milwaukee Famous - What Doesn't Kill Us

ΠΠC's #19: Isobell Campbell & Mark Lanegan - Sunday at Devil Dirt

Best Albums of 2008: #19
Isobell Campbell & Mark Lanegan
Sunday at Devil Dirt
(V2)

Πρόπερσι, χάρη στην διασκευή του "Summer Wine", ξαναθυμηθήκαμε τη Νάνσι Σινάτρα και τον Λι Χάζλγουντ και το πώς ένα ντουέτο "γατούλας και λύκου" μπορεί να γεννήσει όμορφη, μελαγχολική ποπ. Φέτος, η (ημίθεα και βάλε, από την εποχή των Gentle Waves και των Belle & Sebastian) 'Αιζομπελ Κάμπελ και ο Μαρκ Λάνεγκαν το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, με τη δεύτερη συνεργασία τους. Η Άιζομπελ αφήνει τον Λάνεγκαν να κάνει όλη τη δουλειά στα φωνητικά κι αυτή απλά διευθύνει. Οι μελωδίες της ξεκινούν από κάτι που θυμίζει Νικ Κέιβ και χάνονται πίσω στα βάθη της μουσικής παράδοσης της Αμερικής με λίγο από piano jazz, μπόλικο folk a la Τομ Γουέιτς και χορταστικές πρέζες αράπικων blues.

Όταν τραγουδάει η ξανθιά, το κάνει με προκλητικά ναζιάρικο τρόπο, κάτι που θα χαλάσει πολύ κόσμο, αλλά τον λάθος κόσμο... Γιατί στο συνολικά μελαγχολικό και σκοτεινό μουσικό τοπίο του δίσκου, τα χαδιάρικα φωνητικά της Άιζομπελ είναι το internal joke που εξισορροπεί το τελικό αποτέλεσμα. Και που φέρνει τον Λάνεγκαν ένα βήμα πιο κοντά στο τέλειο. Δεν τον έχω ξανακούσει τόσο θερμό, τόσο τρυφερό, τόσο οικείο. Κάπου διάβασα ότι αν ως τώρα λέγαμε πως θυμίζει τον Τζόνι Κας, σ' αυτό το άλμπουμ μας φέρνει στο νου περισσότερο τον Κρις Κριστόφερσον...

Τέλος, οι στίχοι του "The Raven" από την Κάμπελ είναι μια σαφής αναφορά στο ομώνυμο αριστούργημα του Έντγκαρ Άλαν Πόου. Και ο τρόπος που το ερμηνεύει ο Λάνεγκαν θα έπρεπε κανονικά να οδηγήσει το κράτος σε νόμο που να επιβάλει σε όλα τα ποτάδικα της Αθήνας να κλείνουν κάθε μέρα υπό τους ήχους του και να αφήνουν μέσα τους εναπομείναντες μοναχικούς θαμώνες να κοιμηθούν στις φιλόξενες μπάρες τους... Π.Χρ.

20. Bon Iver - For Emma, Forever Ago

FV's #20: What Made Milwaukee Famous - What Doesn't Kill Us

Best Albums of 2008: #20

What Made Milwaukee Famous

What Doesn't Kill Us

(Barsuk)

Ο δίσκος που θα ήθελε να έχουν κυκλοφορήσει οι Wilco ή οι Killers αν συμπαθιόντουσαν με τους Arcade Fire (που σίγουρα μισιούνται μεταξύ τους), μια σπαρακτική ωδή στα ανθεμικά indie (βλέπε και Neutral Milk Hotel) σε παραγωγή του Chris Michaels των (θεών) Sparklehorse που μόνο και μόνο για το "Self-Destruct" μπαίνει στην λίστα της χρονιάς. Α, κάπου στη γωνία (Resistance St.) περιμένουν και οι Radiohead με το πιστόλι οπλισμένο. Bang Bang! Φ.Β.

For Emma, Forever Ago

Γειά σου κουκλίτσα μου,
Σου γράφω πετώντας στα 33.000 πόδια. Νύχτα. Εξω απ’ το παράθυρο, το απόλυτο σκοτάδι. Σου γράφω από το αεροπλάνο. Πριν από μια ώρα ήμουν ακόμη στην πόλη που γεννήθηκες. Και ήταν ακριβώς σαν τη φωτογράφισή σου για εκείνη την ιταλική Vogue τον Σεπτέμβριο. Πολύχρωμη, αριστοκρατική, ευτυχισμένη. Παραμυθένια, γαμώ το! Πριν μια ώρα ήμουν ακόμη λουσμένος στο φως του Παρισιού, τώρα μια μαύρη τρύπα με ρουφάει πίσω στη δική μου γενέτειρα. Σ’ έχω χάσει τελευταία. Μεγάλωσες, ομόρφυνες, γοητεύεις. Ποιος Χάρι Πότερ να σε χωρέσει; Είσαι δεκαοκτώ ετών πια, κανονική γυναίκα. Διάβαζα ότι θα κάνεις άλλο ένα –τελευταίο- πέρασμα απ’ την ακαδημία με τους μάγους μέσα στο 2009. Μετά θα πάρεις τη σκούπα σου και θα πετάξεις στον κόσμο των ενηλίκων. Το σπίτι σου είναι η Οξφόρδη τώρα. Το Λος Αντζελες, μπορεί ακόμη να περιμένει. Μεγάλωσες, αλλά όχι τόσο... Αλήθεια, από πότε έχεις να βρεθείς στο Παρίσι; Εγώ είχα δέκα χρόνια.

Κι αυτό είναι πολύς καιρός. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έλεγα ότι θα γυρίζω στο Παρίσι ξανά και ξανά. Οπως συμβαίνει με το 99% των υποσχέσεων που δίνω πάνω σε στιγμές ανεξέλεγκτου ενθουσιασμού, λίγα χρόνια μετά σταμάτησα να τηρώ το λόγο μου. Στον εαυτό μου τον είχα δώσει, έτσι κι αλλιώς. Και η μία πλευρά του καθρέπτη έχει φερθεί ως κυνικός απατεώνας στην άλλη ουκ ολίγες φορές και με πολύ σοβαρότερα διακυβεύματα. Αλλαξαν οι προτεραιότητες και μπήκαν και οι προορισμοί σε μια νέα λίστα. Δεν σταμάτησα να λατρεύω το Παρίσι, αλλά ερωτεύθηκα και το Βερολίνο, την Κωνσταντινούπολη, όλη την Ισπανία... Αλίμονο, με την άλλη άκρη της Ευρώπης μόλις τρεις ώρες μακριά απ’ την πόρτα του σπιτιού σου, πώς να μην έχεις πολλές ερωμένες;

Αλλά τώρα πετάω πίσω καταγοητευμένος πάλι... Και ξαναθυμάμαι πώς είχε αρχίσει αυτός ο έρωτας. Ο μπαμπάς ταξίδευε στο Παρίσι δύο και τρεις φορές το χρόνο, τον άκουγα στο τηλέφωνο να μιλάει Γαλλικά, τα πρώτα δώρα που με εντυπωσίασαν ήταν από τις Galleries Lafayette και τον υπόλοιπο καταναλωτικό παράδεισο του τριγώνου Πλας ντε λ’ Οπερά - Πλας Βαντόμ - Πλας ντε λα Μαντελαίν. Στην Αθήνα των early ‘80s, το Μινιόν ψάρωνε έναν πιτσιρικά μόνο με τα... ψαράκια του ενυδρείου στον τελευταίο όροφο, τους παπαγάλους και τα λοιπά κατοικίδια, αλλά το Παρίσι σήμαινε ντιζαϊνάτα γουόκμαν που δεν είχαν έλθει ακόμη στην Ελλάδα, το Jellyfish της Swatch –εκείνο το μυθικό διάφανο μοντέλο- και ηλεκτρονικό Pong που συνέδεες στην τηλεόραση στην υποδοχή της κεραίας... Και το πρώτο ταξίδι που μας πήγε ο μπαμπάς οικογενειακώς στο εξωτερικό ήταν εκεί που ήξερε καλά. Τόσο καλά, που -οδηγώντας μια μέρα από τη Ρουέν προς το Νότο, περνώντας από τον περιφερειακό του Παρισιού στο ύψος του Ρολάν Γκαρός- όταν ένιωσε αυτό που λέμε «θα σπάσει η φούσκα μου», αλλαξοδρόμησε αυτόματα και θολωμένος απ’ την έκτακτη ανάγκη ακολούθησε μια οδό που είχε διανύσει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν. Καταλήξαμε να τον θαυμάζουμε να «ξαλαφρώνει» με φόντο τον Πύργο του Αϊφελ, παριστάνοντας ότι έβαζε νερό στο ψυγείο του αυτοκινήτου. Ελπίζω να μη θυμώσει που δημοσιοποίησα αυτή την περιπέτεια. Ο ίδιος τη διηγείται μια στο τόσο με δάκρυα, από το γέλιο, στα μάτια –και για έναν άνθρωπο της ηλικίας του πια είναι περισσότερο τρόπαιο αναμνήσεις σαν κι αυτή, υπέροχα ανέκδοτα που δηλώνουν μια γεμάτη ζωή, παρά λόγοι ντροπής.

Στο Παρίσι ήταν και το πρώτο δικό μου ταξίδι ενηλικίωσης –αυτό που κάνει ένας άνδρας μόνος, με δικά του έξοδα και με ανοιχτό μυαλό. (Εσύ τι διάλεξες για το δικό σου ταξίδι ενηλικίωσης -έγινες 18 τον Απρίλιο, έτσι;) Ηταν, φυσικά, όλα τέλεια. Αφθονο σεξ σε άβολες σοφίτες του Σατλέ, απέραντη αμπελοφιλοσοφία πάνω από βελγικές μπίρες στα φοιτητικά στέκια του 19ου και του 20ού διαμερίσματος, εξερευνητικές βόλτες στα χνάρια των ηρώων μου στη Βουλώνη και στο Ζαρντέν ντι Λυξεμπούργκ από την προεφηβική εποχή που διάβαζα Αλέξανδρο Δουμά.

Μού έρχεσαι στο μυαλό εννιά ετών στον πρώτο «Χάρι Πότερ». Δίπλα, η εικόνα της πριγκίπισσας απ’ την φθινοπωρινή σου φωτογράφιση. Μεγάλωσες μαζί μας. Νιώθουμε οικεία μαζί σου. Είσαι το κοριτσάκι μας. Αύριο θα είσαι ο πόθος μας. Νομοτελειακά, απλά, ξεκάθαρα. Ξαναλέω: οικεία. Τόσο οικεία, όσο ένιωσα γυρίζοντας πίσω στο Παρίσι. Ο.Κ., τα ποδήλατα ήταν μια νέα -ευχάριστη- εικόνα, το πόσο έχει ομορφύνει το Μαραί επίσης, το πώς ηρέμησε το 4ο διαμέρισμα... Αλλα πράγματα όμως ορίζουν την κλασική αξία του Παρισιού: Ο αρχιτεκτονικός καμβάς που μοσχοβολάει belle epoque και art deco, οι διαφημίσεις των μουσείων και των εκθέσεων που ξεπερνούν σε αριθμό εκείνες των αυτοκινήτων και της μόδας, αυτά τα κορυφαία nightclubs του κόσμου που ξενυχτούν στα πέριξ των Ηλυσίων Πεδίων. Ομορφιά, πολιτισμός, στυλ. Τα φέρεις όλα στο DNA σου. Το Παρίσι παραμένει η καλύτερη πόρτα επιβίβασης για το ταξίδι στον κόσμο. Κι εσύ, γεννημένη εκεί, την πέρασες από την πρώτη στιγμή.

Είμαι σίγουρος ότι έχεις μέλλον μικρή μου,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Δεκεμβρίου 2008)

ΠΠC's #20: Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Best Albums of 2008: #20
Bon Iver
For Emma, Forever Ago
(4AD)

Το νούμερο 20 είναι μια συμβολική θέση. Δίνει μόλις ένα βαθμό στον κατακτητή της -και ο Bon Iver (κατά κόσμον Τζάστιν Βέρνον) δεν νομίζω ότι τον πολυέχει ανάγκη από μένα φέτος. Αλλά είναι το πρώτο ουσιαστικά post του countdown, αυτό που θα διαβαστεί περισσότερο από το νούμερο 15 ή το νούμερο 7, για παράδειγμα, και ως εκ τούτου έχει σημασία ποιον από τους διεκδικητές βάζεις εκεί. Δεν αγάπησα το "For Emma, Forever Ago" περισσότερο από το πάρτυ που έστησε ο Σαμ Σπάρο ή από το thrash μανιφέστο των Metallica, για παράδειγμα, αλλά προτίμησα να αφήσω έξω τους παραπάνω και άλλους οκτώ από το top 20 του "ΠΠC" και να κρατήσω την τελευταία βαθμολογητέα θέση στον Βέρνον για τον εξής λόγο:

Πρωτάκουσα το άλμπουμ το φθινόπωρο του 2007. Το είχε κυκλοφορήσει σε 500 κόπιες στην δική του δισκογραφική και κάποιοι μουσικοκριτικοί το είχαν ήδη ανακαλύψει κατενθουσιασμένοι, με αποτέλεσμα να κάνει το γύρο του Internet. Ήταν τόσο επηρεαστικές οι γνώμες τους, που το άλμπουμ ξαναεκδόθηκε από την 4AD τον Φεβρουάριο του 2008. Όταν είχε πρωτοπεράσει από τα ηχεία του υπολογιστή μου, δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ήταν ένα κλειστοφοβικό δημιούργημα με μερικά προσωπικά ξεσπάσματα, τόσο ερμητικό που έμοιαζε απαγορευτικό το να σκεφθείς και μόνο ότι μπορείς να κυττάξεις μέσα του, να ακούσεις πιο καλά τι έχει να σου πει. Το ξεπέρασα βιαστικά, κάπως τρομαγμένος.

Όταν ξεκίνησε όλο το hype γύρω από τον Βέρνον, τον χωρισμό του με την Έμμα, την απογοήτευση από την προηγούμενη μπάντα του, το πώς πήγε και κλείστηκε τέσσερις μήνες στην κυνηγετική καλύβα του στα ορεινά του Ουισκόνσιν, μέσα σένα βαρύ, αλλά «καλό» χειμώνα ("bon hiver" στα γαλλικά...), για να καθαρίσει το κεφάλι του και το πώς τελικά έστησε αυτά τα εννιά εσωστρεφικά τραγούδια μόνος με την κιθάρα του εκεί πάνω, συνειδητοποίησα γιατί μου είχε δώσει αυτή την "άσε με ήσυχο, please" εντύπωση στην αρχή. Το ξανάβαλα κάτω και του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία. Ομολογώ ότι ακόμη δεν το έχω καταλάβει απόλυτα και ότι -ενώ λατρεύω το "Flume" και το "Skinny Love"- συνεχίζουν να μου κάνουν λίγο απόκοσμα και τρομακτικά όλα αυτά τα ξεσπάσματα πάνω στην κιθάρα του Βέρνον. Γι' αυτό και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω σαν επένδυση σε μια περίεργη στιγμή της ζωής μου αυτόν τον Σεπτέμβριο. Ήταν όταν όλη η Ελλάδα συγκλονίσθηκε από το φόνο της μουσικού από τον καθηγητή σύζυγό της... Διάβαζα τότε το "Εν Ψυχρώ" του Τρούμαν Καπότε. Φόνος, τρόμος, φύση, αμερικανική επαρχία. Κάθε λέξη του Καπότε είναι σαν να την έχει τραγουδήσει ο Βέρνον. Και κάθε στίχος του Βέρνον είναι σαν να μιλά για τους δύο εν ψυχρώ φονιάδες του Κάνσας και τον στυγνό δολοφόνο της Φιλοθέης. Τον Γιάννη που μεγαλώσαμε μαζί. Π.Χρ.

Ιt Looks Like December (Περιμένοντας τα αποτελέσματα της πρώτης μέρας της ψηφοφορίας)

• Φέτος, θα παρακολουθήσω το μεγάλο πάρτι των μουσικόφιλων bloggers από μια σχετική απόσταση. Το ΠΠC συμμετέχει, ασφαλώς, αλλά το βάρος πέφτει κυρίως στους ώμους του Homo Ludens, ο οποίος λατρεύει τέτοιες ιστορίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα. Όπως έχει πιθανότατα παρατηρήσει κάποιος που επισκέπτεται αυτό το μπλογκ, αν είναι να σπαταλήσω φαιά ουσία και να γυμνάσω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο, το κάνω για να γράψω για εμβληματικούς τζαζ κιθαρίστες του μεσοπολέμου κι όχι για να ασχοληθώ με την τρέχουσα μουσική παραγωγή. Με άλλα λόγια, το 2008 άκουσα πολλή μουσική, ελάχιστη από αυτήν όμως παρήχθη όντως το 2008.
• Όταν με τον Homo Ludens συζητήσαμε αν θα κάνουμε αυτό που κάναμε πέρσι - να δημιουργήσουμε ένα top-20 του ΠΠC που θα προκύπτει από τα δύο προσωπικά μας top-10 - διαπίστωσα ότι με κόπο κατάφερα να βρω επτά άλμπουμ παραγωγής 2008 που είναι πιθανό να ξανακούσω. Τα έξι από αυτά υπήρχαν ήδη στη λίστα του Ludens. Οπότε ευχαρίστως, και με τεράστια ανακούφιση, δέχθηκα να εκπροσωπήσει εκείνος το blog, ως πιο σχολαστικός ρέκτης της τρέχουσας ποπ κουλτούρας. Του ζήτησα όμως να μου παραχωρήσει τις εμβληματικές θέσεις "10" και "5" της λίστας για τους δύο πιο αγαπημένους μου φετινούς δίσκους.
• Όλος αυτός ο ποπ ψυχαναγκασμός με τις λίστες και "τα καλύτερα της χρονιάς" μου φαίνεται χαριτωμένος, αλλά μάταιος. Πέρσι προσπάθησα να τον δυναμιτίσω, προτείνοντας δίσκους που ήξερα ότι δεν αφορούν κανέναν στ' αλήθεια - ή δίσκους που ειρωνεύονται το ίδιο το concept του "δίσκου της (ποιας) χρονιάς* - ή κάτι ελάχιστα ποπ (το τελευταίο μου γύρισε μπούμερανγκ: κέρδισε το grammy του δίσκου της χρονιάς, κάτι που δείχνει πως ό,τι ξέρουμε είναι λάθος).
• Και μια και αναφέρθηκα στο River (the Joni Letters), δράττομαι της ευκαιρίας να θυμίσω ότι έχω αναλάβει μια δέσμευση. Με το που θα τελειώσει η ψυχαναγκαστική μπλογκοψηφοφορία για το άλμπουμ του 2008, θα ξεκινήσω μια ακόμη ψυχαναγκαστική ενότητα στο ΠΠC, αφιερωμένη στα αγαπημένα μου χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Από τη λίστα αυτή δεν μπορεί ποτέ να λείπει το River της Τζόνι Μίτσελ, που αποδόμησε υποδειγματικά πέρσι ο Χέρμπι Χάνκοκ, τόσο με την Κορίν Μπέιλι Ρέι στο τραγούδι, όσο και με την ίδια την τραγουδοποιό.
• Από συνειρμό σε συνειρμό το πάω: μιλώντας για χριστουγεννιάτικα τραγούδια, θυμήθηκα τη μυθική database χριστουγεννιάτικων τραγουδιών του Kosmos - ενός σταθμού στον οποίο πέρασα δύο εορταστικές περιόδους προ ετών. Ανάμεσα στη λίστα είχε παρεισφρύσει ένα θεϊκό τραγούδι του Σίκο Μπουάρκε, το "Anos Dourados", το οποίο είχε διασκευάσει με το απαράμιλλο, άψογο στιλ του ο Τομ Ζομπίμ, μετατρέποντάς το στα αγγλικά σε "It Looks Like December". Ήταν αυτό το "december" που έκανε αυτόματα "χριστουγεννιάτικο" το τραγούδι, κι ας μην έχει καμία σχέση με Χριστούγεννα. Δεν πειράζει. Το αφιερώνω στους bloggers που εδώ και μέρες σπαζοκεφαλιάζουν με τα top-20 τους, γιατί όντως, it looks like december, όταν η "μπλογκόσφαιρα" (τη μισώ αυτή τη λέξη, αλλά τι να κάνω) ψηφίζει το άλμπουμ της χρονιάς.

*(θα μπορούσα να κάνω και φέτος κάτι τέτοιο, να προτείνω την επανεκτέλεση των ερμηνειών του μεγάλου τζαζ πιανίστα Αρτ Τέιτουμ από το ίδιο software, αλλά δεν θα μου άρεσε να επαναλαμβάνομαι)