Η ερώτηση του υποθετικού αναγνώστη αυτού του blog, αντηχεί βασανιστικά στα αυτιά μου από το πρωί. Όσοι λοιπόν περάσετε απόψε μια βόλτα από το Γκάζι, για να πιείτε ένα ποτό στο Swing, ή να τσιμπήσετε καμιά σαρδέλα στις "Sardelles", μάθετε ότι εντός των τειχών της "Τεχνοπόλεως", θα παρελάσουν τα εξής τζαζ σχήματα:
Jerez-Texas. Η ισπανική συμμετοχή δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Για την ακρίβεια, από την πρώτη μέρα αυτού του φεστιβάλ (δηλαδή εδώ και εννέα χρόνια), οι Ισπανοί στέλνουν παραλλαγές του ίδιου ήχου: τζαζ εμπλουτισμένη με στοιχεία φλαμένκο (ή το ανάποδο). Οι φαν του είδους θα ξετρελαθούν. (Κατηγορία: Τζαζ για όλους)
Ακολουθούν οι Ολλανδοί Wired Paradise του σαξοφωνίστα Γιούρι Χόνινγκ, ένα μοντέρνο τζαζ-ροκ σχήμα, με έντονη ροπή προς τον καλόγουστο θόρυβο (όπως τον διαδίδει το post-rock). Βγάζουν μια πάρα πολύ καλή ενέργεια και, σε τελική ανάλυση, οφείλεις σεβασμό σε μια μπάντα που βαφτίζει μια σύνθεσή της "Kaiser Soze". (Κατηγορία: Τζαζ για λίγους)
Η βραδιά θα κλείσει με το ντουέτο του πιανίστα Μάρκο Ντι Τζενάρο και του κλαρινετίστα Λούκα Βελότι. Δεν τους έχω ακούσει, έχω όμως σε μεγάλη υπόληψη την ιταλική τζαζ σκηνή: οι άνθρωποι, όταν αποφασίζουν να σε διασκεδάσουν σε διασκεδάζουν, όταν αποφασίσουν να σε ταξιδέψουν σε ταξιδεύουν και όταν το ρίχνουν στον πειραματικό, free ήχο, ματώνουν τα αυτιά σου. Όχι τώρα, διαχρονικά. Για κάποιο λόγο, το ένστικτό μου λέει ότι θα είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του φεστιβάλ. (Κατηγορία: Τζαζ για δυνατούς λύτες - πάλι από ένστικτο)
Αν το πραγματικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, γιατί δεν κάνει κάτι δραστικό; Που να αλλάξει τα δεδομένα; Που να συζητιέται για μήνες; Που να του αλλάξει το προφίλ για πάντα; Γιατί δεν ξυρίζει το μουστάκι;
Μετά από προτροπή του Mr. Arkadin, έβγαλα και μια βερσιόν με μούσι. Αλλά δεν μου κάνει για Γεννηματάς. Πιο πολύ σε προσωκρατικό φιλόσοφο φέρνει. Άρα ταιριάζει είτε στην «Δράση», είτε στο κόμμα του Παπαθεμελή και του Ζουράρι.
Ξέρεις ότι έχουμε εκλογές, όταν ο Καρατζαφέρης εμφανίζεται με φρεσκοβαμμένο μαλλί (μεγειές, btw) // Και όταν οι κυρίες του δημοσιογραφικού team νιώθουν την ανάγκη να κάνουν σολάριουμ// Όχι η Μαρία Χούκλη, εκείνη είμαι σίγουρος ότι απέκτησε το χρώμα της σε παραλία// Αλλά πάλι είμαι προκατειλημμένος, την αγαπώ τη Μαρία Χούκλη, την αγαπώ// Ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι τον κάνει ρήτορα το γεγονός ότι κάποιοι έχουν χορογραφήσει τις κινήσεις των χεριών του - αριστερά, δεξιά, παλάμες κάθετες στο τραπέζι, κολλημένες στο στήθος όταν λέει "αναλαμβάνω την ευθύνη"// Ο πολιτικός του λόγος εξαντλείται σ' αυτό// Επίσης, μοιάζει όλο και περισσότερο με σκίτσο του Αλμπέρ Ουντερζό, κάποιον εκατόνταρχο στο "Αστερίξ"// Ο δε Γιώργος Παπανδρέου μου θυμίζει διαχρονικά τον Dopey από τους "επτά νάνους" του Ντίσνεϊ// Αλλά δεν είναι αυτό το δράμα του// Το δράμα του είναι ότι κανείς στο κόμμα του δεν καταλαβαίνει τι λέει ("συμμετοχικές δημοκρατίες και αλαμπουρνέζικα")// Η οικολογική πολιτική του ΠΑΣΟΚ τεκμηριώνεται και συμπυκνώνεται στο έμβλημά τους: "έχουμε τον ήλιο και είμαστε πράσινοι" - ουάου// Μιλώντας για οικολογία: όταν ρωτάς έναν πολιτικό για περιβαλλοντική πολιτική και εκείνος απαντά χρησιμοποιώντας τον όρο "πρασινάδες", λες και μιλάς για ένα παρτέρι που ομορφαίνει την αυλή σου και όχι για το σημαντικότερο πολιτικό και οικονομικό ζήτημα της εποχής, δεν είναι σαν να σου δίνει το σύνθημα να μεταναστεύσεις όσο είναι καιρός;// Και ναι, έστω κι αν αυτός είναι ο Καρατζαφέρης (που κάνει πιο ειρωνική την προτροπή προς μετανάστευση)// Ο οποίος ΟΝΤΩΣ (κι αυτό το είχα παρατηρήσει και στο προηγούμενο debate) είναι ΠΑΝΤΑ μέσα στο χρόνο// Αλλά θεωρεί ότι αυτό είναι το πολιτικό του προσόν, η κακομοίρα// Αυτό και τα φρικτά του λογοπαίγνια// Η Αλέκα Παπαρήγα πρέπει οπωσδήποτε να πάει σε έναν οδοντοτεχνίτη να της φτιάξει τις γέφυρες που της λείπουν// Αλλά κάθε φορά που τη σκέφτομαι, θυμάμαι αυτό που μου είχαν πει (σε παλιότερο debate), κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν τα εσωκομματικά της Αριστεράς: ότι είναι η μοναδική που είναι πιθανόν να είχε κάνει σεξ πριν πάει// Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνουν για το κόμμα οι αγωνιστές// Μιλώντας για sex symbols, στο twitter λύσσαγαν οι "σχολιαστές" για την Σία Κοσιώνη// Από ό,τι καταλαβαίνω έχει ονειρεμένα πόδια (δεν έχω άποψη)// Τη βρήκα πολύ καλή, αλλά έχω ένα πρόβλημα: η Σία Κοσιώνη είναι μικρότερή μου, αλλά έχει τον αέρα αυτής της απροσδιορίστου τύπου γυναίκας, το "μεταξύ 30 και 50", που λέει μια φίλη μου// Κάποιος την έχει ψήσει χοντρά ότι είναι η Έλλη Στάη// Το ότι φρόντιζε, πάντως, να κοιτάζει τις ερωτήσεις της την ώρα που τις έθετε, με σπουδή και σχολαστικότητα απουσιολόγου, ήταν ένα δείγμα ότι η ίδια έχει κάποιες ελάχιστες αμφιβολίες γι' αυτό// Την έκανε σχεδόν ανθρώπινη, με άλλα λόγια// Η έκπληξη ήταν ο Αντώνης Σρόιτερ// Έκανε τις πιο σκληρές, αλήτικες ερωτήσεις (αυτές που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο που πέρασε από την Espresso στο Πρώτο Θέμα), με ένα άψογο, αληθινά καθώς πρέπει, no-nonsense, και καθόλου αυτάρεσκο στυλ// Ναι, δουλεύουμε στο ίδιο μαγαζί, αλλά δεν τον ξέρω καθόλου τον άνθρωπο// Οι υπόλοιποι ήταν γελοίοι// Ειδικά η Τρέμη// Θα περίμενε κανείς από μια δημοσιογράφο με την εμπειρία της, να είναι σε θέση να διατυπώσει μια κανονική ερώτηση που να βγάζει νόημα// Με προβλημάτισε ο Αλαβάνος// Συνεχίζω να θεωρώ τεράστιο φάουλ το ότι πήγε εκείνος αντί για τον ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ// Καλώς ή κάκώς, είναι άλλος// Και στην αρχή τσαντίστηκα με την τελική του τοποθέτηση// Το βρήκα λίγο συναισθηματική πορνογραφία: "λυπηθείτε μας, στηρίξτε μας σ' αυτή τη δύσκολη ώρα που χάσαμε έναν λεβέντη, έναν οικολόγο ευρωπαϊστή αριστερό με όραμα"// Τον οποίο παρεμπιπτόντως, είχαν περιθωριοποιήσει μέσα στο κόμμα// Γιατί από τον Παπαγιαννάκη προτιμούν τον Μανού Τσάο εκεί περα// Αλλά όσο το σκέφτομαι, μαλακώνω// Θέλω να πω ότι, ανάμεσα σε μια ομάδα ανθρώπων που βγήκαν και είπαν "ψηφίστε με" εκείνος βγήκε και είπε "τι κάνω εγώ εδώ"// "Τι κάνουμε εδώ;"// Δεν κάνουμε διάλογο, μιλάμε με κάποιους δημοσιογράφους που επειδή είναι στα (παράνομα) κανάλια, θεωρούν ότι εκπροσωπούν την κοινή γνώμη και το παίζουν opinion leaders// Και όλο αυτό το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι κανονικό// Ήταν ο μόνος που μίλησε σαν άνθρωπος// Εξέφρασε ένα είδος απόγνωσης που το καταλαβαίνω// Κατά τ' άλλα, δεν συζητήθηκε κανένα από τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν την Ευρώπη και που θα απασχολήσουν το Ευρωκοινοβούλιο// Κανείς δεν είπε τίποτε στ' αλήθεια για την Ευρώπη// Με αναγκάζουν να το επαναλάβω// ΠΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ
*(για την ακρίβεια δεν είμαι ούτε 34 ακόμη, αλλά το '34άρης' δεν είναι τόσο ωραίο - εξάλλου, νιώθω 80 τελευταία, οπότε..)
Tα κακά νέα: Δεν αντέχω πια να κάνω slamdancing και να παίζω ξύλο με ημίγυμνους μαλλιάδες. Ή μάλλον αντέχω για περίπου 45 λεπτά, αλλά καμμία συναυλία δεν διαρκεί λιγότερο από μιάμιση ώρα. Θα πρέπει να εκπονήσω μια κάποια στρατηγική εν όψει των Motley Crue.
Τα καλά νέα: Μετά από αυτά που είδα απόψε, τουλάχιστον ξέρω ότι έχω το λιγότερο 20 χρόνια ακόμη μπροστά μου για να παραμένω γραφικός και να μη μου λέει κανείς τίποτε. Αλλά και πάλι: όσα ελικοπτεράκια και να κάνω, όσες φορές κι αν ντυθώ ακόμη Metallica, όσα κινητά κι αν σπάσω ξεσαλώνοντας με ξεπερασμένη μουσική, δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω σε γραφικότητα τον Άνγκους Γιανγκ και τον Μπράιαν Τζόνσον.
Bonus απορίες:Πόσες φορές έπαιξαν το "Highway to Hell"; Πρέπει να ήταν πάνω από πέντε. / Ο Μάλκομ Γιανγκ κυττάζει κάτι συγκεκριμένο εκεί στο υπερπέραν; / Πώς ξεφούσκωσε τόσο γρήγορα η χοντρή κυρία που είχε πάρει καβάλα το τρένο; Δηλαδή, φούσκωνε πέντε λεπτά και ξεφούσκωσε σε πέντε δευτερόλεπτα; Μα τι τεχνολογίες χρησιμοποιούν οι πουσταράδες! / Τα 30 ευρώ που πλήρωσαν λιγότερο στο Μιλάνο ήταν επειδή το στάδιο ήταν κλειστό και δεν είχε μετά βεγγαλικά; / Ισχύει ότι το επόμενο άλμπουμ των AC/DC θα τιτλοφορείται "Who the hell is shooting" και το ρεφρέν του πρώτου single θα λέει "Shoot the bell, with the guns from hell"; Ή "Guns of thunder, to the hell shots under"... Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, μπερδεύτηκα πάλι. / Μήπως έκανα μαλακία που δεν έκατσα σπίτι να δω τη Σία στο debate;
Βρίσκω πολύ αστείο τον πανικό που επικρατεί (εδώ και μέρες) στο ραδιομέγαρο (τι φρικτή λέξη, Θεέ μου!) της ΕΡΤ, εν όψει της αποψινής "τηλεμαχίας" (μπλιαξ). Έχουν δώσει άδειες σε όσους μπορούσαν (δηλαδή τα μουσικά ραδιόφωνα δουλεύουν με playlist), ώστε να μειώσουν στο ελάχιστο τον αριθμό των παρευρισκομένων - κι όλα αυτά από φόβο, μήπως πάθουν κανένα κάζο, όπως αυτό προ μηνών. Κρίμα, γιατί το να μπουν διάφοροι ξέμπαρκοι και να κάνουν μια σιωπηλή διαμαρτυρία θα ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον θα είχε να παρουσιάσει το προδιαγεγραμμένο θεσμοθετημένο προεκλογικό φιάσκο. Που δεν ξέρω τι έκβαση θα έχει, ξέρω όμως από τώρα ποιος είναι ο χαμένος: ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτήν την κίνηση εξωφρενικής ηττοπάθειας να στείλει τον Αλέκο Αλαβάνο αντί του Αλέξη Τσίπρα. Καταλαβαίνω ότι ο Τσίπρας είναι ιδανικό πρόσωπο για χαβαλέ και εύκολες επιθέσεις, αλλά, αν είσαι ο ΣΥΡΙΖΑ και τον διαλέγεις για πρόεδρο, οφείλεις να τον υποστηρίξεις - όχι να αρχίσεις τις πασοκιές του τύπου "ο Γιώργος δεν τραβάει". Από την άλλη, δεν καταλαβαίνω γιατί ο Αλαβάνος θεωρείται καλύτερη επιλογή: θυμάται κανείς την παρουσία του στο προηγούμενο ντιμπέιτ - που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την τελευταία του τοποθέτηση; Και - κυρίως - θυμάται κανείς την μπανάνα του Αλέξη; Εν πάση περιπτώσει, την ίδια ώρα στην "Τεχνόπολιν" στο Γκάζι η τζαζ κοινότητα της Αθήνας έχει ραντεβού για τη δεύτερη μέρα του Eurojazz, που απόψε περιλαμβάνει:
τον Βέλγο ντράμερ Τέουν Φερμπρούγκεν, και το project Warped Dreamer, που υπόσχεται θόρυβο άνευ προηγουμένου, σε μια μίξη πανκ, φρι τζαζ, ροκ κ.ο.κ. - θα ματώσουν τα αυτάκια σας, αλλά θα γουστάρετε (κατηγορία: τζαζ για δυνατούς λύτες)
Την ώρα που επιτέλους γράφω το τελευταίο κείμενό μου για το επερχόμενο GK, και αφορά στην (ντεκαβλέ) Τζέσικα Μπιλ, μια αδελφή ψυχή με σκέφτεται και γεμίζει το mailbox μου με εικόνες της Λετισιά Κάστα ως Μπριζίτ Μπαρντό, για μια ταινία που ήδη περιμένω με σιελογόνα αγωνία...
Όλη τη σεζόν το μισητό παρεάκι του Σερ Άλεξ κατέβαινε, όταν φορούσε και ο αντίπαλος κόκκινα, με την εμφάνιση που φωτογραφίζεται ο Εβρά εδώ δίπλα. Δηλαδή άσπρο και μπλε. Εθνικός. Τότεναμ. Εθνική Φινλανδίας. Ποτέ δεν κατέβηκε με ολόλευκα, σαν τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το έκανε πρώτη φορά στον τελικό του Champions League, κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ας πρόσεχε...
(Αν και μάλλον δεν θα άλλαζαν και πολλά, αν φορούσαν ένα μπλε σορτσάκι)
Για τελευταία φορά: στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε κυβέρνηση - δεν κάνουμε διαγωνισμό δημοτικότητας - δεν κάνουμε καλλιστεία - ψηφίζουμε για τη σύνθεση του σώματος που θα νομοθετεί στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.ΚΟΦΤΕ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΚΑΤΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ!
Aντί προλόγου, παραπέμπω στο περσινό post (δεν έχουν αλλάξει και πολλά). Κατά τ' άλλα, απόψε δεν θα μπορέσω (κατά πάσα πιθανότητα) να κατέβω στην Τεχνόπολιν (sic - όποιος θέλει να χρησιμοποιεί τριτόκλιτα, πρέπει να υφίσταται και τις συνέπειες), που σημαίνει ότι θα χάσω:
την Big Band του Δήμου Αθηναίων - που την κοροϊδεύω συστηματικά, ως ένα είδος κατάλοιπου χουντικής αισθητικής, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω ακούσει ποτέ, μπορεί να είναι καλή (υπόσχομαι του χρόνου τα Χριστούγεννα να της δώσω μια ευκαιρία)
You get an even suntan, on your back and on your legs
When the snow falls you're found in St. Moritz
With the others of the jet-set
And you sip your Napoleon Brandy
But you never get your lips wet
But where do you go to my lovely
When you're alone in your bed
Tell me the thoughts that surround you
I want to look inside your head, yes I do
Your name is heard in high places
You know the Aga Khan
He sent you a racehorse for chistmas
And you keep it just for fun, for a laugh haha
They say that when you get married
It'll be to a millionaire
But they don't realize where you came from
And I wonder if they really care, they give a damn
But where do you go to my lovely
When you're alone in your bed
Tell me the thoughts that surround you
I want to look inside your head
I remember the back streets of Naples
Two children begging in rags
Both touched with a burning ambition
To shake off their lowly brown tags, yes they try
So look into my face Marie-Claire
And remember just who you are
Then go and forget me forever
'Cause I know you still bear
the scar, deep inside, yes you do
I know where you go to my lovely
When you're alone in your bed
I know the thoughts that surround you
'Cause I can look inside your head
OK, έχασα κατά δύο μήνες την ακριβή επέτειο από την ημερομηνία που αυτό το "περιοδικό made τραγούδι" ανέβηκε στο νούμερο 1 των βρετανικών τσαρτ. Αλλά είμαι σίγουρος πως αν έπαιρνα τη χρονομηχανή για σαράντα χρόνια πίσω απόψε, κι έπαιζα τα τρία τέσσερα πρώτα ακόρντα στη γωνιά της Πλας Σαν Μισέλ, οι περαστικοί θα άρχιζαν να σιγοτραγουδούν απ' έξω τις αναφορές, μην ξεχνώντας ούτε μία. Και είναι τόσες, μα τόσες πολλές...
Το ότι είμαι τόσο ψυχαναγκαστικός που αισθάνομαι υποχρέωσή μου να σε ενημερώνω για ό,τι νεώτερο από το μονικομέτωπο το ξέρεις ήδη. Και προφανώς θα έχεις ήδη απορήσει που μία ολόκληρη εβδομάδα από την κυκλοφορία του, είχα ξεχάσει εντελώς να ανεβάσω το βίντεο κλιπ για το "Over the Hill". Το είδα χθες βράδυ στο Mad και το θυμήθηκα... Έχει και ποδήλατο!
Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημοσίως τον Ρον Χάουαρντ, για τον τρόπο που χειρίστηκε το υλικό των βιβλίων του Νταν Μπράουν κατά την μεταφορά τους στο σινεμά. Εντάξει, δεν είχε κάποια πραγματικά δύσκολη δουλειά να κάνει. Τα βιβλία του Μπράουν αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα ΚΑΚΙΣΤΗΣ λογοτεχνίας: ο λόγος του είναι τόσο κλισέ, γεμάτος κακές περιγραφές, παιδαριώδεις χαρακτήρες και ανοησίες, που όταν τα διαβάζεις ντρέπεσαι για λογαριασμό του. Κι αυτό το προσμετρώ στα θετικά. Με την έννοια ότι μια τόσο κακή πρόζα, μπορείς να την προσπερνάς στα γρήγορα, να καταπίνεις ολόκληρες παραγράφους, διαβάζοντας διαγώνια, ώστε να παρακολουθήσεις την πλοκή, που είναι το μοναδικό πραγματικά διασκεδαστικό κομμάτι σε μια σειρά βιβλίων που, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης από το να γίνουν λαϊκές ταινίες - και δεν το κρύβουν. Οφείλω πάντως να αναγνωρίσω ένα τουλάχιστον θετικό σημείο στον Νταν Μπράουν. Κάνει τόσο εξονυχιστική έρευνα προκειμένου να στηρίξει την ανόητη πλοκή και τις θεωρίες συνομωσίας που στήνει κάθε φορά, που καταφέρνει να σε βάλει στο κλίμα. Το Illuminati, ας πούμε, μπορεί να σταθεί και ως ένας εναλλακτικός τουριστικός οδηγός στα μνημεία και τις εκκλησίες της Ρώμης, φορτωμένος με ίντριγκες, δολοπλοκίες και ανταγωνισμούς μεταξύ κληρικών, καλλιτεχνών και επιστημόνων του 17ου και 18ου αιώνα. Ο "Ντα Βίντσι" περιλαμβάνει περισσότερες πόλεις - θα ήταν κουραστικό. Φροντίζει επίσης να ξεδιπλώνει την πλοκή τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πόσο ανόητη είναι - το δε χαρακτηριστικό ότι κάθε κεφάλαιο (ΚΑΘΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!) τελειώνει με cliffhanger, κάνει την ανάγνωση των "βιβλίων" αυτών μια πραγματικά αμαρτωλή απόλαυση. Με εξαίρεση τις ερωτικές σκηνές - που είναι χειρότερες κι από "βίπερ Νόρα". Και γι' αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον Ρον Χάουαρντ. Που αφαίρεσε και από τις δύο ταινίες που γύρισε κάθε υπόνοια ερωτικής έλξης ανάμεσα στον καθηγητή Λάνγκτον και την εκάστοτε "σύντροφό-του-στην-αγωνιώδη-καταδίωξη- με-σκοτεινές-συνομωσίες-χωρίς-ανάσα". Και στον μεν "Κώδικα Ντα Βίντσι" η επιλογή ήταν ζήτημα στοιχειώδους αισθητικής και καλού γούστου. Θέλω να πω ότι ο ήρωας ερωτοτροπεί με μια γυναίκα που αποδεικνύεται ότι είναι απ' ευθείας απόγονος του Ιησού Χριστού! (Σκέψου μόνο τι βάρος και τι μέτρο σύγκρισης θα είναι αυτό για τις επόμενες γκόμενές του. Ή σκέψου το χειρότερο: "ναι, ok, είσαι θεά - κυριολεκτικά - αλλά οι πίπες δεν είναι το δυνατό σου σημείο"). Στο "Illuminati - οι Πεφωτισμένοι", τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά. Η Βιτόρια Βέτρα (η παρήχηση, εδώ του 'B', είναι υποχρέωση σε κάθε κόμικ που σέβεται τον εαυτό του, βλ. Βίκι Βέιλ, Λόις Λέιν, Κλαρκ Κεντ, Πίτερ Πάρκερ κ.ο.κ.), δεν είναι θεά, είναι απλώς μια διάνοια των φυσικών επιστημών. Αλλά η ερωτική σκηνή θα ήταν τελείως περιττή και θα πρόσθετε πολλούς τόνους campiness στην ταινία. Και το λέω αυτό, γνωρίζοντας ότι μου στέρησε μια προσωπική απόλαυση. Κι αυτό γιατί η ερωτική σκηνή - επίλογος του βιβλίου εξελίσσεται στο ξενοδοχείο "Bernini", που δεσπόζει σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία της Ρώμης, την piazza Barberini, με το υπέροχο συντριβάνι του Μπερνίνι στο κέντρο. Και το μικρό, γλυκό, φτηνό ξενοδοχείο που καταλύω όσες φορές πηγαίνω στη Ρώμη, λίγα μέτρα πιο κάτω. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που για μένα ήταν το βασικό κίνητρο να δω αυτήν την ταινία είναι το ότι εξελίσσεται στη Ρώμη - είναι αξίωμα: κάθε ταινία που περιλαμβάνει σκηνές στη Ρώμη είναι εξ ορισμού μια καλή ταινία. Και το λέω αυτό έχοντας επίγνωση της "Μοντέρνας Σταχτοπούτας".
Συζητάω τώρα με μια φίλη, που το '91, όταν η Τόρι Έιμος κυκλοφορούσε το πρώτο single από του αριστουργηματικό "Little Earthquakes", ήταν επτά ετών, για το πόσο τεράστια είναι αυτή η αγγλοαμερικανίδα κοκκινομάλλα. Πόσο τεράστια μουσικός, στιχουργός, αλλά κυρίως χαρακτήρας. Αφορμή είναι το ολοκαίνουργιο άλμπουμ της "Abnormally Attracted to Sin" που κυκλοφορεί αύριο. Το οποίο είναι μέτριο. Όπως ό,τι έχει βγάλει η Τόρι την τελευταία δεκαετία. Αλλά δεν χρειάστηκαν πολλά για να πείσω την Κατερίνα ότι δεν πειράζει. Της έστειλα απλά ένα link στο "Me and a Gun". Όπου περιγράφει το βιασμό της όταν ήταν 21 ετών. Μπροστά σε ένα κοινό χιλιάδων ανθρώπων. Με το ακονισμένο βλέμμα εκείνου που έχει φιλοσοφήσει ακόμη και το κλάσμα του δευτερολέπτου που η ζωή του κρεμόταν σε μια κλωστή. Στην τρέλλα κάποιου που μιλούσε με μαχαίρια και ανέπνεε αρρωστημένες εμμονές.
Το απίστευτο είναι ότι η Τόρι μετέτρεπε για πολλά χρόνια αυτή την παράνοια που εισέπραξε σε μια συγκλονιστική δύναμη, μια δημιουργικότητα που δεν γνώριζε όρια μεταξύ λογικού και παραλόγου, καταλήγοντας σε συνθέσεις και στίχους που είναι σημεία αναφοράς για όλες τις singers / songwriters που ακολούθησαν. Και που -το γράφω χωρίς να νιώθω καθόλου ιερόσυλος- την τοποθετούν τόσο ψηλά στο προσκυνητάρι της μουσικής κοινότητας που ούτε η Κέιτ Μπους φαντάστηκε ότι θα φτάσει ποτέ. Κάποια στιγμή η δύναμη εξέπνευσε. Αλλά η Τόρι παραμένει Θεά.
Έχω ήδη βαρεθεί το θέμα eurovision, από την άλλη όμως δεν μπορώ και να χαλάσω την παρέα (κι εννοώ τόσο την πραγματική μου παρέα, όσο και την παρέα με την ευρύτερη έννοια της δημόσιας σφαίρας, χεχε) και να μην παρακολουθήσω τον διαγωνισμό - με τον τρόπο που δεν μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από μια σκηνή ατυχήματος κλπ.κλπ. Κι ενώ το κωλόπαιδο μέσα μου - εκείνο που θέλει να παραμείνει η eurovision ένας camp θεσμός, και ως εκ τούτου είχε ψηφίσει να στείλουμε τον Ρακιντζή, απολαμβάνοντας την εξευτελιστική ήττα - ξόδεψε ένα sms για τις γριές ABBA της Ολλανδίας, οφείλω να παραδεχτώ πως το μοναδικό πραγματικό τραγούδι που ακούστηκε χθες ήταν αυτό του φαβορί Νορβηγού. Τι δουλειά έχει αυτός ο αφόρητα πληκτικός πρόλογος σε ένα Django Weekend; Μα το ότι η λέξη "Νορβηγία" μου προκαλεί πάντοτε συνειρμό με το θαυμάσιο "Danse Norvegienne" του Τζάνγκο Ράινχαρντ, έστω κι αν ήταν από την ύστερη περίοδο του Quintette du Hot Club de France, χωρίς το βιολί του Στεφάν Γκραπελί (που θα λειτουργούσε και ως ένα ακόμη συνειρμικό σημείο, με το βιολί του Νορβηγού πιτσιρικά). Επειδή όμως δεν θέλω να αφήσω σε κανέναν φίλο του Django Weekend μια ακόμα γιουροβιζιονική επίγευση, σας παραπέμπω σε μιαν ακόμη νορβηγική αναφορά, την είδηση για έναν καμένο οδηγό που ξεπέρασε το όριο ταχύτητας σε έναν αυτοκινητόδρομο γιατί οδηγούσε με μια γυναίκα καθισμένη πάνω του.
Δεν είχε πάει ακόμη 10μ.μ. όταν σκέφτηκα ότι θα ήταν αστείο ή ευφυές να κάνω το χαιρέκακο σχόλιο "Enjoy the Silence" στο Facebook. Δεν υπήρξα καθόλου πρωτότυπος, φυσικά. Τις επόμενες ώρες αυτή η φράση κατέκλυσε τα networking sites, εναλλάξ με τη σπαρακτική κραυγή "Wrooooooong". Tο κακό είχε γίνει. Είχε ανοίξει ένας ασκός του αιόλου γεμάτος από φτηνά λογοπαίγνια που για τις επόμενες ώρες - και ολόκληρη την 13η Μαΐου - θα εμφανίζονταν παντού. Σταχυολογώ μερικά: "Ντροπές Μοντ", "D πες Mode", "Depressed Mode", "Ντι -πιες τον- Μοντ", "Ντε-πιες Μοντ" (σχόλιο στη φήμη ότι πίσω από την ακύρωση της συναυλίας βρίσκεται γυναικείος δάκτυλος, αυτός της - Ελληνίδας - συζύγου του Γκάχαν, με την οποία τσακώθηκε ο τραγουδιστής). Το αγαπημένο μου, φυσικά, το εμπνεύστηκε ο Γιάννης Νένες: "Γκάχαν Γκούχαν". (Στη φωτογραφία οι DM παραλαμβάνουν χρυσούς δίσκους από τους εκπροσώπους της ΕΜΙ, λίγο προτού ο Ντέιβιντ Γκάχαν υποστεί overdose γαστρεντερίτιδας από την Ελληνίδα συζύγό του)
Τι θα ακολουθήσει αυτή την κατάφορα ανθελληνική προβοκάτσια; Θα ξυρίσουν το μουστάκι του Τονίνο Καροτόνε; Θα γίνει θαύμα και θα δουν οι Blind Guardian; Θα λιώσουν οι πάγοι της Iced Earth; Θα ξημερώσει ΠΡΙΙΙΙΙΙΝ τους Madrugada; Τι;;;;;
To παρόν blog (τουλάχιστον, η από εδώ πτέρυγά του) δεν βρίσκει κανένα, μα κανένα λόγο να ασχοληθεί με τους Depeche Mode. Ως εκ τούτου, το post αυτό τελειώνει εδώ.
UPDATE:
Ορκίζομαι ότι όταν το ανέβαζα ούτε ήξερα ότι κάποιος κάπου δηλητηριαζόταν, ούτε τον γκαντέμιαζα να το πάθει. Ήθελα απλά να κάνω ένα σχόλιο για τα γκρουπ που λατρεύονται με χαμένο το μέτρο (όπως θα έλεγε και ο Αθήναιος) μόνο στην Ελλάδα. Θα μπορούσε στη θέση των Depeche Mode να έγραφε ο,τιδήποτε: Tindersticks, Madrugada, Puressence...
Η καθεμία τους είχε διαφορετικό χρώμα. Κόκκινο, κίτρινο, λευκό, μπλε. Τρεις Ferrari και μια Lamborghini, σε παράταξη έξω από την είσοδο του "Ακρωτήρι - Boutique", σχεδόν ίδιες -αλλά όχι. Κάτι μου λέει ότι οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες supercars στην Ελλάδα, περνούν πρώτα από τα clubs της παραλιακής και μετά συμβουλεύονται το χρωματολόγιο. Μην είναι το δικό τους ίδιο με του διπλανού... Ή, απλά, ο διάδοχος του Απέργη κάνει αβάντα στο μαγαζί, όσο τον παίρνει ακόμη, πριν μετοικίσει σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής, από αυτές που βγάζουν κορυφαία σέντερ μπακ - τσεκούρια. Προς το παρόν στέλνει το στόλο του στην Ποσειδώνος για να εκστασιάζονται τα πιτσιρίκια.
Γιατί μέσα κυκλοφορούν μόνο πιτσιρίκια. Πληρώνουν 120 ευρώ το μπουκάλι για να στριμωχτούν σε ένα τραπέζι που βαπτίζεται «για οκτώ», ενώ χωράει μόνο δύο, και να ακούσουν κάτι πανίβλακες αράπακλες να MCάρουν πάνω από τις εντελώς άνοστες house μουντζούρες που βγαίνουν από τα ηχεία. Έχουν βέβαια το οφαλμόλουτρο: Στα clubs της παραλιακής κυκλοφορούν μόνο μουνάρες. Δίμετρες καλλονές, ντυμένες προκλητικά, βολτάρουν πάνω σε δωδεκάποντα και χαριεντίζοναι αναμεταξύ τους -ενίοτε και με κανένα σωσία του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Αυτές δεν πληρώνουν ποτέ τίποτε. Τα μισά τραπέζια είναι «κερασμένα». Σαν το χώρο του πάρκινγκ που γέμισε με τις Ferrari του Απέργη.
Το μισό club είναι φούσκα. Και το άλλο μισό πληρώνει.
Στην παραλιακή πας για να δεις ωραίες γκόμενες, να χαλάσεις ένα κατοστάρικο σε μπόμπες κι ένα διακοσάρικο μετά -στο αλκοοτέστ. Να ακούσεις χάλια μουσική από ελεεινά ηχοσυστήματα κάτω από υπερκατασκευές που προσπαθούν να σου θυμίσουν ελληνικό νησί, αλλά τελικά σου θυμίζουν μόνο ελληνικό κιτς. Γι' αυτό και τελικά την αντέχουν μόνο οι πιτσιρικάδες.
Δεν ήταν πάντοτε έτσι. Μου τη σπάνε αφάνταστα τα κείμενα "νοσταλγίας", αλλά η παραλιακή έχει αλλάξει όντως προς το χειρότερο. Ούτε και τότε έριχνες τη μουνάρα απέναντι. Αλλά πήγαινες και ξαναπήγαινες, ήξερες πότε είχε τραπέζι, την πολιορκούσες, πάλευες έστω για το δικαίωμά σου στη χυλόπιτα. Στο ενδιάμεσο έκανες νέες γνωριμίες, χόρευες με την ψυχή σου, ενθουσιαζόσουν με τα ευφάνταστα decorations (ποιος θυμάται τα α λα Ρόι Λίχτενστάιν κόμιξ της δεύτερης σεζόν του "Buzios";) Τότε η μουνάρα απέναντι ήταν συνήθως η Τάδε Ταδοπούλου, κόρη του δείνα βιομηχάνου, την ήξερες από το σχολείο, ήξερες και μια ξαδέλφη της -ίσως να σε γούσταρε κιόλας. Η ξαδέλφη, όχι η Τάδε.
Τώρα η Τάδε Ταδοπούλου έχει μια ξαδέλφη που ξέρει την Πετρούλα και που έχει ποζάρει και μια φορά στον Αρναούτογλου και που της έχει πει ότι είναι κι εκείνη ωραία και μπορεί να κάνει καριέρα στην τι βι. Και η Τάδε Ταδοπούλου είναι όντως ωραία. Ειδικά μετά το σιλικόνιασμα στο στήθος και στα χείλη, ο υπεύθυνος για τα PR του μαγαζιού φροντίζει πάντα να έχει εκείνη και οι φίλες της τραπέζι με μπουκάλι κερασμένο, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Καμιά τους δεν ρίχνει ούτε ματιά στους κάγκουρες που τις προσεγγίζουν -εκστασιασμένοι από το ουράνιο τόξο των Ferrari απ' έξω. Απευθύνουν το λόγο μόνο σε σκάουτερ μοντέλων, υπεύθυνους κάστινγκ, διευθυντές περιοδικών, ή όσους τέλος πάντων δηλώνουν τέτοιοι.
Οι διάδοχοι της παλιάς Τάδε Ταδοπούλου, εκείνης που πάλευες έξι μήνες -από το χειμερινό Mercedes ακόμη- μπας και αξιωθεί να σου ρίξει μια χυλόπιτα, δεν κατεβαίνουν πια στην παραλιακή. Το αξιακό σύστημα των celebrities έχει αλλάξει. Κάποτε η Μπαλατσινού ερχόταν με τις εξίσου όμορφες φίλες της, χωρίς τραπέζι, χόρευαν δίπλα σου στην πίστα και -αν είχες μια καλή ατάκα να πεις- της έπιανες κουβέντα και κάνατε χαβαλέ για κανα τέταρτο. Τώρα η Εύα Λάσκαρη αποζητά το στοργικό βλέμμα του Χάρη Σιανίδη και η Τζούλια Αλεξανδράτου περιμένει υπομονετικά να τελειώσει το μαρτύριό της και να συνεχίζει με όποια δουλειά έχει να κάνει μετά το ποζάρισμα στον λευκό καναπέ. Κανείς δεν χορεύει. Οι κάγκουρες κυττάζουν και πίνουν. Τα μουνιά δείχνονται. Φούσκα.
Η παραλιακή πέθανε όταν ο Έλληνας λάτρεψε το Star. Η τελευταία υποφερτή της χρονιά πρέπει να ήταν τότε που το Venue στεγαζόταν απέναντι από το αεροδρόμιο και το χιτ του καλοκαιριού ήταν εκείνο το κολλητικό κομμάτι των Delerium με τη φωνή της Σάρας ΜακΛάχλαν (κι αυτό συνέβη μια δεκαετία και βάλε πριν...).
Στα αποτελέσματα τώρα: Δεν ξέρω αν χρήζει μεγαλύτερης συζήτησης ότι ο Τσιτσάνης κοντράρει στα ίσια Ντίλαν, Beatles και Queen, ή ότι ο Φίλιππος Πλιάτσικας επιμένει να γίνουμε φίλοι, επιλέγοντας στην δεκάδα του το "Trooper" των Iron Maiden...
Eίχα την εντύπωση ότι κανείς δεν έπινε 'spritzer' από τότε που διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία - τόσα ξέρω. Ήταν αρκετό ένα διήμερο στην Τεριέστη (Τεργέστη;), το αλλοτινό επίνειο της εν λόγω αυτοκρατορίας, για να δω τις πλατείες να αστράφτουν από την αντανάκλαση μιας αλλόκοτης πορτοκαλί λάμψης στα ποτήρια όλων (ΟΛΩΝ) των θαμώνων των άπειρων καφέ της πόλης - νέων, γέρων, hip, παρωχημένων, indie, preppy, ό,τι νάναι. "Τι είναι πάλι αυτό;" ρώτησε ο άξεστος υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κρύβεται ακόμη μέσα μου. "Aperol Spritz", απάντησε χαρωπά ο αεικίνητος σερβιτόρος. Λευκό κρασί, ανθρακούχο νερό, και ένα πικρό λικέρ που λέγεται Αperol (κάτι σαν Campari). Προσθέτεις μια φέτα πορτοκάλι, σερβίρεις με ένα πανεράκι πατατάκια, ένα μπολ φυστίκια, μια ξύλινη τάβλα με κομμάτια πίτσα (ή/και αλμυρά μπισκότα) και χρεώνεις €4.20 περ πέρσον. Δεν ενθουσιάστηκα από τη γεύση, αλλά υποκλίνομαι στη χαμένη τέχνη του απεριτίφ, μια συνήθεια που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Αγόρασα ένα μπουκάλι Aperol από το αεροδρόμιο και με το που γύρισα σπίτι, έθεσα τις βάσεις για μια νεα απογευματινή συνήθεια. Στο mp3 player του μυαλού μου, o Τζάνγκο Ράινχαρντ έπαιζε το "All of me"...
Έχει ξεκινήσει τελευταία στο YouTube ένας ψιλοντόρος με τον glamournessmygod's, έναν Έλληνα makeup artist και καλά, με ύφος Μπρούνο και ομιλία Μπόρατ. Εδώ μας δείχνει πώς να φτιάχνουμε πολυχρηστικές βλεφαρίδες. Δώστε προσοχή στο πορνοπεριοδικό που έχει επιλέξει!
Μπράβο Πεπ! Είδες που η θολούρα καμμιά φορά πιάνει τόπο; Ή το ήξερες πως τελικά, κάπου στο '93, ο Ντάνι Άλβες θα έκανε επιτέλους μια σωστή σέντρα, ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο -και δη στην περιοχή της αντιπάλου; Μόνο σε ικετεύω μην ξαναντυθείς πειρατής. Αυτή την δερμάτινη γραβάτα και το πουκάμισο με τα μαύρα κουμπάκια δεν πρέπει να τη φορούσε ούτε ο Udo πριν φύγει από τους Accept. Και αυτο δεν σημαίνει ότι στον τελικό πρέπει να θυμηθείς την άλλη σου, αυτή με τις παχιές λευκές κάθετες ρίγες...
...πενθώντας για τον οριστικό (κατά τα φαινόμενα) θάνατο της τζαζ (που επήλθε με τον θάνατο του Έσμπγιορν Σβένσον), οι αγαπημένοι μου Medeski, Martin & Wood συνέχιζαν να είναι δημιουργικοί και ανήσυχοι όσο ποτέ. Μακριά πλέον από τους κόλπους της Blue Note, που φοβάται ό,τι δεν μπορεί να πουλήσει ως mainstream jazz στους απονευρωμένους σαραντάρηδες, έβγαλαν μέσα σε μια χρονιά δύο (αριθ: 2!) άλμπουμ και ετοιμάζονται για το τρίτο. Πρόκειται ασφαλώς για μια τριλογία, με γενικό τίτλο Radiolarians. O τίτλος αναφέρεται σε (μεταφράζω πρόχειρα): "αμοιβαδοειδή πρωτόζωα που παράγουν πολύπλοκους μεταλλικούς σκελετούς, συνήθως με μια κεντρική κάψουλα που χωρίζει το κύτταρο σε εξωτερικό και εσωτερικό μέρος, τα καλούμενα αντιστοίχως 'εκτόπλασμα' και 'ενδόπλασμα'". Το ίδιο πάνω-κάτω θα μπορούσε να πει κανείς για τη μουσική τους, ένα απολύτως sui generis χαρμάνι από κλασικό jazz-funk, με γενναίες δόσεις avant-garde, και μια ιδέα post rock, σε αναλογίες που κάνουν τους MMW να ξεχωρίζουν από την σκηνή των jam bands (βλ. Phish) που τους έκανε διάσημους, και να μοιάζουν με κάτι σαν Godspeed You Black Emperor, χωρίς την πόζα, ασφαλώς. Έτρεξα λυσσασμένος να παραγγείλω και τα δύο άλμπουμ από το site της μπάντας, ενθουσιασμένος από το κύμα θορύβου που έσκασε στα αυτιά μου από τα πρώτα δύο κομμάτια, που κατάφερα να βρω και να κατεβάσω. Υπάρχει και βίντεο-κλιπ.
"Πάλι έκανες αβαβά το Τζάνγκο", με κατηγορούσε ο Homo Ludens, όλο αυτό το διάστημα που η παρουσία μου στο blog είχε αραιώσει ελαφρώς. Ναι, έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τελευταία και ναι, το κυριότερο, έχω ελάχιστα πράγματα να πω για οτιδήποτε, αλλά έχω ακόμη δεκάδες κομμάτια του Τζάνγκο Ράινχαρντ για να μοιραστώ - το μόνο που χρειαζόμουν ήταν μια αφορμή, μια ώθηση. Η οποία ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Για την ακρίβεια, οι Θεοί του Timing μαζεύτηκαν για να μου δείξουν το δρόμο κάνοντας ΤΟΝ ΤΖΑΝΓΚΟ ΞΑΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ! Το αδύνατο συνέβη, και μια μελωδία του παμμέγιστου κιθαρίστα βρήκε το δρόμο της διασκευασμένη σε ένα δίσκο τελευταίας εσοδείας - και όχι οποιονδήποτε δίσκο, αλλά ένα άλμπουμ που το popmatters, το δικό μου pitchfork, βαθμολόγησε με 9 στα 10.Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή:Ο Αλέν Τουσέν - που πιθανότατα προφέρεται Άλεν Τούσεντ, αλλά μου αρέσει να τονίζω το γαλλικό στοιχείο σε ό,τι έχει να κάνει με τη Νέα Ορλεάνη - είναι ένας ζωντανός θρύλος της Νέας Ορλεάνης, για την ακρίβεια είναι ένας ζωντανός θρύλος του φανκ και της σόουλ της Νέας Ορλεάνης, που έχει γράψει ύμνους όπως το Get out of my life, woman, είναι πίσω από δεκάδες τραγούδια που ξέρεις (ήταν παραγωγός του Lady marmalade, που δεν πρόκειται να ανεβάσω σε mp3 εδώ) και γενικώς του αξίζει σεβασμός και μόνο. Σεβασμός σαν αυτόν που του επέδειξε ο Έλβις Κοστέλο, όταν τον κάλεσε, ως βετεράνο συνθέτη, θεό πιανίστα και επιζώντα του τυφώνα Κατρίνα, να ξανατραγουδήσουν μαζί τα παλιά του τραγούδια και να γράψουν καινούρια σε ένα άλμπουμ με τον προσφυέστατο τίτλο "The River in Reverse". Τώρα, ο Τουσέν συνεχίζει να τραγουδά για το Μισσισσιππή (έτσι έμαθα να το γράφω από τα παλιά "Λούκυ Λουκ" κι έτσι θα συνεχίσω), μόνο που τώρα, για κάποιο λόγο αποφάσισε να μιλήσει για το ποτάμι που διασχίζει την πόλη του χρησιμοποιώντας τη γλώσσα που πρωτομιλήθηκε σ' αυτήν την πόλη: την τζαζ. Βέβαια, ο Αλέν Τουσέν δεν είναι τζαζ πιανίστας - σίγουρα, ξέρει από μπλουζ, αλλά το παίξιμό του είναι πιο μαζεμένο. Γι' αυτό και φώναξε για βοήθεια μουσικούς που ξέρουν - μουσικούς όπως ο κλαρινετίστας Ντον Μπάιρον ή ο τρομπετίστας Νίκολας Πέιτον, όπως ο σαξοφωνίστας Τζόσουα Ρέντμαν, που δίνει ρέστα στο αγαπημένο Day Dream, του Ντιούκ Έλινγκτον. Και όπως ο ήρωας της νεοϋορκέζικης αβανγκαρντ Μαρκ Ριμπό, που αφήνει την ηλεκτρική του κιθάρα για μια ακουστική και αναμετράται με το Blue Drag, του Τζάνγκο, ένα κομμάτι που λατρεύω (και απορώ που δεν το είχα αναρτήσει μέχρι τώρα). Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αυτό, αλλά η εκτέλεσή του μου φαίνεται - αν είναι ποτέ δυνατόν - πιο cool από την αυθεντική...
...αλλά αυτή η άσπρη μπότα, πόσο γκέι είναι; (η επισήμανση δεν είναι δική μου - την έκανε η Σ. όταν ξαφνικά στην τηλεόραση εμφανίστηκαν ένα μάτσο κρητίκαροι που χόρευαν σε κύκλο)
«Βρισκόμουν ήδη στην πρώτη θέση των δοκιμαστικών και πήγαινα γρηγορότερα και γρηγορότερα. Τον ένα γύρο μετά τον άλλον, ολοένα και γρηγορότερα. Ξαφνικά βρισκόμουν δύο δευτερόλεπτα πιο μπροστά από οποιονδήποτε άλλον, ακόμη και τον ομόσταυλό μου στην άλλη ΜακΛάρεν. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν οδηγούσα πλέον ενσυνείδητα το αυτοκίνητο. Το οδηγούσα από ένστικτο, αλλά σε μια διαφορετική διάσταση. Ήταν σαν να βρίσκομαι σ’ ενα συνεχές τούνελ, όχι μόνο το τούνελ του ξενοδοχείου, αλλά όλο το σιρκουί ήταν ένα τούνελ. Βρισκόμουν εκεί και πήγαινα όλο και πιο γρήγορα. Ήμουν πολύ πιο μακριά από το όριο, αλλά συνεχώς έβρισκα τρόπο να το ξεπεράσω ακόμη περισσότερο. Ξαφνικά, σαν να ξύπνησα. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε μια ατμόσφαιρα διαφορετική από την συνήθη. Αμέσως η αντίδρασή μου ήταν να κόψω ταχύτητα. Μπήκα αργά αργά στα πιτς και δεν ήθελα πλέον να οδηγήσω άλλο εκείνη την ημέρα.»
Το περίφημο βίντεο από τον δοκιμαστικό γύρο του Σένα, το 1990 στο Μονακό. Ίσως το πιο καθηλωτικό in car που έχουμε δει ποτέ. Δυστυχώς δεν υπάρχει πουθενά in car από τον γύρο (του 1988) που περιέγραψε ο ίδιος παραπάνω... Σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από το δυστύχημα που του πήρε τη ζωή στην Ίμολα. Αλλά αυτό το ξέρατε ήδη...
Ναι, ξέρω, αυτή είναι πια μια από τις πιο κλισέ, ρηχές διατυπώσεις που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Εξηγούμαι. Τι συμβαίνει στην πορνογραφία; Γαργαλάς ένα από τα αρχέγονα ένστικτά σου, παρακολουθώντας κάποιους ανθρώπους να απολαμβάνουν το σεξ. Η όραση, δηλαδή παίρνει τη θέση της αφής, ως αίσθησης που παίζει πρωταρχικό ρόλο στη σεξουαλική απόλαυση. Το ίδιο, πάνω-κάτω, συμβαίνει όταν παρακολουθείς στην τηλεόραση κάποιους να μαγειρεύουν. Μια υπόθεση που κατά κανόνα αφορά την αίσθηση της γεύσης, μετατρέπεται σε μια διαδικασία που απευθύνεται στην όραση - γίνεται θέαμα. Και τι θέαμα! Τα τελευταία χρόνια, τα προγράμματα μαγειρικής στην τηλεόραση καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο - το να βλέπεις έναν σεφ να ετοιμάζει ένα πιάτο τείνει να γίνει το πιο ενδιαφέρον, συναρπαστικό τηλεοπτικό θέαμα. Από αυτήν την άποψη, ο Ηλίας Μαμαλάκης είναι ένα είδος σύγχρονου Κώστα Γκουσγκούνη - ή μάλλον Ρον Τζέρεμι. Ένας άνθρωπος που ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να μας αποδείξει πως η μαγειρική - όπως το σεξ - είναι κάτι διασκεδαστικό. Τηρουμένων των αναλογιών, ο σύγχρονος Τζον Χολμς της ελληνικής τηλεοπτικής μαγειρικής πορνογραφίας είναι ο Έτορε Μποτρίνι - ένας υποδειγματικός επαγγελματίας που προσφέρει θέαμα αξιώσεων και κυρίως που ξέρει τι κάνει. Όταν τον βλέπεις να δουλεύει, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, ξέροντας ότι δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο. Και κάπως έτσι έφτιαξα μια θεωρία για να δικαιολογήσω το κόλλημά μου με ένα reality show, όπως τον "Εφιάλτη! Στην κουζίνα"...
Def Leppard και Top Gun... Αφού φέτος δεν θα έλθουν οι πρώτοι, δεν μπορούν τουλάχιστον να μας στείλουν τους Bon Jovi για συναυλία; Πάλι καλά που επιμένουν οι Scorpions...
Παρεμπιπτόντως και πέρα απ' την πλάκα, το "Gods of War" ήταν το καλλίτερο τραγούδι του "Hysteria", αλλά δεν ήταν αρκετά ποπ για να γίνει χαμός με την πάρτη του, όπως με κάτι "Pour Some Sugar" και "Love Bites".
Η ερώτηση του υποθετικού αναγνώστη αυτού του blog, αντηχεί βασανιστικά στα αυτιά μου από το πρωί. Όσοι λοιπόν περάσετε απόψε μια βόλτα από το Γκάζι, για να πιείτε ένα ποτό στο Swing, ή να τσιμπήσετε καμιά σαρδέλα στις "Sardelles", μάθετε ότι εντός των τειχών της "Τεχνοπόλεως", θα παρελάσουν τα εξής τζαζ σχήματα:
