Πνεύμα και Ηθική!

Ένα πράγμα είναι βέβαιο για την Ελλάδα. Μπορεί να καταρρέει το σύμπαν γύρω μας, να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε από τη μπόχα, αλλά το μόνο που μας νοιάζει είναι να μένει το κούτελό μας καθαρό
Θα συνταχτώ με τους φιλοκυβερνητικούς κύκλους, θα γίνω κι εγώ επιτέλους παπαγαλάκι και θα καταγγείλω το δόλιο σχέδιο ορισμένων ΜΜΕ να διαβάλλουν την κυβέρνηση και να την οδηγήσουν στην απονενοημένη πτώση. Άλλωστε δεν είναι καινούριο αυτό. Οι σκοτεινοί κύκλοι ξεκίνησαν από την πρώτη μέρα να καταγγέλλουν υπουργούς που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, κουμπάρους που χρησιμοποιούν τα «δόντια» τους για να στήσουν καρτέλ, διοικητές οργανισμών που επωφελούνται από τις προμήθειες του δημοσίου, άλλους που τζογάρουν με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων – κι έναν που απέδωσε στον στρατηγό άνεμο την ολοσχερή καταστροφή της μισής Πελοποννήσου. Παρ’ όλα αυτά, ευτυχώς, η συκοφαντία των σκοτεινών κέντρων δεν έπιασε τόπο. Τότε; Γιατί φωνάζουν όλοι γύρω μας; Αν δεν άνοιξε ρουθούνι με τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, είναι δυνατόν να κόπτεται η κοινή γνώμη με τις ιδιωτικές στιγμές κάποιων παρακείμενων στον πρωθυπουργό; Είναι, γιατί μάλλον αυτή είναι η παθογένειά μας. Έχουμε πειστεί τόσο πολύ από το ίδιο παραμύθι με το οποίο μεγαλώνουμε, που όσο κι αν αυτοπλασαρόμαστε ως προοδευτικοί, είναι αδύνατον να ξεφύγουμε ποτέ από το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Μπορεί κανείς να κλέβει τις οικονομίες μας και τα λεφτά για την παιδεία, αρκεί να μην αμφισβητεί το Κρυφό Σχολειό στα βιβλία της Ιστορίας, να σταυροκοπιέται όταν περνά από εκκλησία και να σέβεται τις οικογενειακές αξίες, τον πυρήνα γύρω από τον οποίο είναι χτισμένος ο κοινωνικός ιστός. Ο ίδιος που κινδυνεύει να διαρραγεί, τη στιγμή που κάποιος θα υπονοήσει ότι ένας πολιτικός μπορεί, εκτός από οικογενειάρχης, χριστιανός και έντιμος άνθρωπος να είναι και ελαφρώς bisexual, όπως είναι χιλιάδες οικογενειάρχες, χριστιανοί και έντιμοι ψηφοφόροι.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Big Fish, την Κυριακή 27/1)

Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 10. Όταν το όνειρο κι η ημέρα σου γίνονται ένα

Είναι αλήθεια ότι έχω κάτι αιώνες να γράψω «Μεταλλουργείο». Αλλά έχω σοβαρή δικαιολογία. Από την πρώτη μέρα που καθιέρωσα την αγαπημένη στήλη των Ελλήνων χεβιμεταλλάδων ως το αντίπαλον δέος των «Django Weekends» -που τόσες αψιμαχίες έχουν φέρει στο blog τελευταία- φρόντισα να συνδέω κάθε post με κάποιο κομμάτι της τρέχουσας επικαιρότητας. Από τον Δεκέμβριο, όμως, και μετά, την επικαιρότητα μονοπωλεί η υπόθεση Ζαχόπουλου -και πρακτικά είναι αδύνατον να συνδέσεις με ένα ροζ σκάνδαλο ή μια υπόθεση εκβιασμού ένα μουσικό είδος που πάντα υπηρετούσε ανώτερες αξίες (τον αγώνα για την παγκόσμια εκεχειρία, τους προβληματισμούς της νεολαίας απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, διάφορες ιστορίες με φαντάσματα, όμορφες στιγμές ακραιφνούς χουλιγκανισμού, τα καλά του σατανισμού κ.λπ...) Πρόσθεσε και το προσωπικό τέλμα στο οποίο έχω πια βουτήξει για τα καλά, και από το οποίο μουσικά μόνο το μεγαλείο του Ροντ Στιούαρτ και της απίστευτης ερμηνείας του στο αμερικανικό songbook μπορεί να με βοηθήσει να βγω, και θα καταλάβεις γιατί η στήλη «Μεταλλουργείο» έχει παγώσει για τόσο καιρό.

Πλάκα πλάκα, ακόμη και η επιστροφή της έχει να κάνει περισσότερο με ένα προσωπικό αδιέξοδο, παρά με την τρέχουσα επικαιρότητα. Όταν το βράδυ του Σαββάτου αναζήτησα στην δισκοθήκη μου κάποια μουσική που θα με ενέπνεε για μια «δυνατή» αλλά και πολιτισμένη έξοδο -και αφού πρώτα απογοητεύθηκα από τις δύο αρχικές μου επιλογές (Τσάρλι Πάρκερ και μια συλλογή με πανκ ύμνους)- το μάτι μου έπεσε τυχαία στο πρώτο άλμπουμ των Dream Theater, το «When Dream and Day Unite» του 1989. Το αποτέλεσμα ήταν να το ακούσω περίπου 15 φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο, συνεπαρμένος άλλη μια φορά από την πολυποικιλλότητα του ήχου αυτών των μάγων του progressive metal κι από την ανεπεξέργαστη (τότε, στο πρώτο τους LP) δύναμη πίσω από τις συνεχείς αλλαγές ρυθμού και μελωδίας σε κάθε τους ύμνο. Τελικά, δεν βγήκα το Σάββατο, ενώ την Κυριακή έκανα δουλειές του σπιτιού επί περίπου 4 ώρες, μόνο και μόνο για να παρατείνω το άκουσμα του άλμπουμ -και σήμερα συνεχίζω ακόμη να τραγουδάω στίχους από το «The Killing Hand».

Οι Dream Theater εμφανίστηκαν την περίοδο που όλα τα κορυφαία γκρουπ της χέβι μέταλ είχαν ήδη δώσει τα καλλίτερα δείγματά τους και πήγαν τη μουσική ένα επίπεδο πιο πέρα. Το πιο φοβερό με τους Νεοϋορκέζους progs είναι ότι συνεχίζουν να γράφουν σπουδαία τραγούδια μέχρι και σήμερα που η χέβι μέταλ πια παραπαίει. Οι Theater δεν ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν πλήκτρα, ούτε που έκαναν τόσο περίπλοκες ενορχηστρώσεις στο κατά τ’ άλλα «ωμό» είδος μουσικής που είναι η χέβι μέταλ. Ήταν, όμως, οι πρώτοι που το έκαναν υπηρετώντας τη μουσική και όχι τον εντυπωσιασμό. Τεχνικά, ελάχιστοι μουσικοί σε οποιοδήποτε είδος μπορούν να σταθούν δίπλα στους Πετρούτσι (κιθάρα), Μιουνγκ (μπάσο) και Πόρτνοϊ (ντραμς), ενώ ο τρόπος που γεμίζει τις συνθέσεις τους ο Μουρ (πλήκτρα) και, φυσικά, η εξέλιξη των φωνητικών του ΛαΜπρί έβαλαν την τελική πινελιά σ’ αυτήν την απίστευτη συναστρία βιρτουόζων. Οι Dream Theater είναι για τη χέβι μέταλ ό,τι και ο Τέρενς Μάλικ για το Χόλιγουντ. Μια πολυτέλεια που δεν σε απασχολεί, παρά μόνο όταν ξαναεμφανίζεται μπροστά σου και σε αφήνει άφωνο από το δέος. Μόνο που οι Dream Theater έχουν πολύ πιο συχνές εμφανίσεις... Από το ‘89 και μέχρι πέρσι έχουν κυκλοφορήσει 9 στούντιο άλμπουμ και 5 live. Γιατί τόσα πολλά ζωντανά; Γιατί, σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς (ότι ένα τόσο τεχνικό γκρουπ, δύσκολα θα μπορούσε να αποδώσει στα live) οι Dream Theater σε κάθε τους συναυλία γράφουν ένα μικρό παραμύθι...

Εδώ το «The Killing Hand» από μια εμφάνισή τους στην Ρουμανία. Είναι ιδέα μου ή ο ΛαΜπρί μοιάζει πάρα πολύ με τον Πλιάτσικα; (δες και την ασπρόμαυρή φωτογραφία τους πιο πάνω. Είναι ο τελευταίος δεξιά!)

Ok, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε...

...ό,τι θέλει δηλαδή να θυμάται ο καθένας μας από τον Μακαριστό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί η ΕΤ1 πρέπει να συμμετάσχει στο πένθος μεταδίδοντας Μπαχ. Αυτή η σύνδεση της κλασικής μουσικής με το πένθος είναι ένα ακόμα ηλίθιο κλισέ, που όσο αναπαράγεται, τόσο πείθομαι ότι, εφ' όσον αυτός είναι ο πολιτισμός μας, μας αξίζουν όλα όσα μας συμβαίνουν.

Η αποκάλυψη της αλήθειας

Επειδή οι δύο ελεεινοί υπονομευτές της ενότητας του "Πο Πο Culture!" (Αυλακιώτης και Τραμπούκος) έχουν πλέον εκθρασυνθεί -χειρότερα και από τον Μπένι και τους υπόλοιπους ΠΑΣΟΚους που δεν γουστάρουν τον κολλητό μου από το Facebook ΓΑΠ- και έφτασαν μέχρι και σε σημείο να με παγιδέψουν μέσω MSN και μετά να δημοσιεύσουν μονταρισμένα κομμάτια από τον διάλογο που (ομολογώ ότι) είχα με τον Αυλακιώτη για να πείσουν τον πρώην Zelig ότι τον διαβάλω (ενώ αυτός μόλις έγραψε το καλλίτερο Django όλων των εποχών...), δεν μου μένει παρά να δημοσιεύσω άλλη μια φωτογραφία που έχω στην κατοχή μου, για να καταλάβουν ότι σοβαρολογώ όταν λέω ότι θα τους εκθέσω. Την επόμενη φορά δεν θα υπάρχουν μαύρες ταινίες πάνω από τα πρόσωπά τους, ενώ θα προστεθεί και όλο το αμοντάριστο υλικό που διαθέτω από το περιβόητο DVD. Για να κλείσω, και να καταλάβει ο κόσμος για πόσο σοβαρό θέμα μιλάμε, οι δύο κύριοι της φωτογραφίας είναι διάσημοι. Επιχειρηματίας της νύχτας ο Αυλακιώτης (δεξιά) και γνωστός gambler ο Τραμπούκος (αριστερά). Επίσης, είναι κουμπάροι. Αλλά μάλλον έχουν παρανοήσει το λαϊκό ρητό "κουμπάρος την κουμπάρα..." Οι υπόλοιπες φωτογραφίες θα φτάσουν πρώτα στις συζύγους τους!

Django Weekend: Αλκυονίδες Μέρες

Την Πέμπτη (προχθές), στη Lifo που κυκλοφορεί ακόμα ανάμεσά μας, δημοσιεύτηκε ένας θεσμός των ελληνικών ΜΜΕ: το ετήσιο editorial "Αλκυονίδες Μέρες" του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Μόνο που ο καιρός είναι μάλλον μουντός για τέτοια. Και κυριολεκτικά (προφανώς το κείμενο γράφτηκε Δευτέρα ή Τρίτη, όταν διαρκούσαν ακόμα οι Αλκυονίδες, ενώ την Πέμπτη που δημοσιεύτηκε το είχαμε δαγκώσει κανονικά) και μεταφορικά (βαριέμαι να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια). Παρ' όλα αυτά, επειδή είναι ένα κείμενο που περιμένω και απολαμβάνω κάθε χρόνο, κρατάω την εικόνα λιακάδας των Αλκυονίδων για να δημοσιεύσω την εικόνα του Django Reinhardt να ακουμπά χαμογελαστός και ηλιόλουστος στο αυτοκίνητό του. Είχε μια τρέλα με τα αυτοκίνητα ο Django - ονειρευόταν Ρολς Ρόις και Μπουγκάτι, αλλά αγόραζε ό,τι μπορούσε, ανάλογα με τα οικονομικά του. Κάποτε, ζήτησε από έναν εργοδότη του προκαταβολή 5000 φράγκα, για να αγοράσει "μια τιάρα για τη μητέρα του". Επέστρεψε μια ώρα αργότερα με την εικονιζόμενη Dodge του 1926, την οποία και εγκατέλειψε σε μια παραλία της Κυανής Ακτής. Αδιαφορώντας για λεπτομέρειες όπως η απόκτηση άδειας οδήγησης, ο Τζάνγκο σμπαράλιασε αρκετά αυτοκίνητα στη ζωή του, αλλά η ωραιότερη ιστορία είναι το ταξίδι στις Άλπεις που έκανε με ένα ανοιχτό αγωνιστικό Chenard & Walker - έφτασε στο κλαμπ που τον περίμεναν κατεψυγμένος, φορώντας το φράκο του και τα γυαλιά οδήγησης, ενώ η γυναίκα του δίπλα είχε γεμίσει σταλακτίτες από το κρύο.

Θα αποκαλύψω την ταυτότητα του Αυλακιώτη!

Επειδή ξαναφούντωσε ο πόλεμος μεταξύ Αυλακιώτη και πρώην Zelig και επειδή βρίσκομαι στη μέση και πιέζομαι, αποφάσισα -για το καλό του παρόντος blog- να αποκαλύψω την ταυτότητα του πρώτου. Στην διάθεσή μου, μάλιστα, υπάρχει και DVD με δραστηριότητες του (κάποτε καλού μου φίλου -σαν να λέμε «Θέμος - Μάκης») Τζον, το οποίο και θα παραχωρήσω στον πρώην Zelig, έναντι αντιτίμου φυσικά. Προδημοσιεύω ένα capture screen από το εν λόγω DVD, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες. Αν η υπόθεση, πάλι, πάρει περίεργη τροπή (γιατί φοβάμαι, Μάκη μου, ότι συνδέεται με πολύ μεγαλύτερα σκάνδαλα), είμαι έτοιμος να καταθέσω και στον ανακριτή.

Αλλος για Χίο τράβηξε...

...άλλος για Παπαγιάννη...

(Κύττα μαλακία που με έχει πιάσει τώρα!)

Τα εν οίκω...

Τα εν
οίκω
(του Μάκη)
...μη
εν
(Κουκο)
δήμω!

John Botox

Nαι, το παραδέχομαι. Στο «Rocky Balboa» πήγα με χαρά. Και περίμενα με έκδηλη αγωνία, αγκαλιά με τα ποπ κορν μου, τη σκηνή της προπόνησης με τα κρέατα. Δεν με πείραζε η φάτσα του Σταλόνε, γιατί θα μπορούσε να οφείλεται στο πολύ ξύλο η χρήση όλου αυτού του botox... Αλλά στον Τζον Ράμπο δεν δικαιολογείται με τίποτε! BTW, είναι ή δεν είναι το πρώτο «Rambo» μία από τις καλλίτερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών; Την βάζω λίγο πάνω απ' το «Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του» και τον «Ελαφοκυνηγό» και λίγο κάτω από το «The Killing Fields» (Ελληνικός τίτλος; «Κραυγές στη Σιωπή»; Αμάν πια μ' αυτά τα κενά μνήμης μου!)

Ιδού η Αυστραλία, ιδού και το πήδημα...

Στις γυναίκες θα έχουμε τον ομορφότερο τελικό της ιστορίας (Ιβάνοβιτς εναντίον Σαράποβα) και στους άντρες τον εκπληκτικότερο τελικό της ιστορίας (Τσονγκά εναντίον Τζόκοβιτς -εκπληκτικότερος, εκ των συνεχών εκπλήξεων!)...

Ο παγωμένος εραστής

Μέχρι πριν λίγο καιρό το πρόβλημα ήταν να μη βγει εκείνη παγοκολώνα. Τώρα το πρόβλημα είναι πώς θα ξεπαγώσει εκείνος. Σκατά. Ο αιώνιος χειμώνας ενός βρώμικου μυαλού δείχνει να μην έχει τελειωμό. Θα συνεχίσω να κλέβω εικόνες από το λατρεμένο ponyXpress μέχρι να πάθω εγκαύματα...

Sorry, but have you seen this?

Σόρι, αλλά αυτή η θεϊκή διαφήμιση (ξένη δημοσίευση, μάλλον) παίζει εδώ και λίγο καιρό στις εφημερίδες και κανείς δεν έχει σχολιάσει! Προσωπικά -και επειδή θέλω να έχω ελπίδες ότι και την επόμενη φορά που θα ζητήσω visa, θα μου τη βγάλουν- θα ξεπεράσω τη θρυλική ατάκα «Μπορεί, επίσης, να δικαιούσαι μετεγκατάσταση μαζί με την οικογένειά σου» και θα επικεντρώσω τις απορίες μου στο εξής απλό: Γιατί έναν ολόκληρο χρόνο μετά;

To νέο "Τέλος"...

...ένα πράγμα είναι βέβαιο

...αυτή τη στιγμή, κάπου, ένας ερασιτέχνης dj μιξάρει μερικές λούπες γύρω από αυτόν τον διάλογο. Τέλος.

Το θέμα των ημερών

Το πιο φοβερό με το θέμα των ημερών είναι η σπουδή όλων, μα όλων, των media και των παρα-media να αυτοδιαφημιστούν στο κοινό τους ως «οι πρώτοι που... /μιλήσαμε για κομιστή /αποκαλύψαμε την πραγματική ταυτότητα του κομιστή /μυριστήκαμε την κόντρα Μάκη-Θέμου /καταλάβαμε ότι το Mega έχει λερωμένη τη φωλιά του /νοιώσαμε την ενδόμυχη έλξη Χίου-Παπαγιάννη /αναλύσαμε σωστά τη θέση που πήρε ο Λάκης /αποκρυπτογραφήσαμε το όνομα που στηρίζει τον Καραμανλή /χέσαμε πάνω στο κουφάρι της δεοντολογίας». Σήμερα η Lifo χαίρεται που πρώτη είχε διακρίνει την δυναμική του press-gr. Ε, ναι! Ποιος θα την διέκρινε πρώτος; Η Εστία ή ο Όμορφος Κόσμος το Πρωί;

Heath Ledger -R.I.P.

Heath Ledger, 1979-2008

Ανέβαζα χθες το βίντεο της Έιμι, χωρίς να έχω καν πάρει είδηση τι συνέβη στον Χιθ Λέτζερ. Γαμώτο, αισθάνομαι λίγο ένοχος τώρα. Γιατί όλα αυτά που έγραφα για το αύθαδες τσουλάκι της σόουλ ήταν και λίγο εκ του ασφαλούς. Η Έιμι είναι ακόμη ζωντανή. Αλλά ο Χιθ, γεννημένος τέσσερα χρόνια μετά από μένα ρε πούστη μου, είναι μακαρίτης. Μου άρεσε πολύ στους «Αδελφούς Γκριμ» κι ακόμη περισσότερο στα εξώφυλλα των περιοδικών. Είχε την φάτσα και την κοψιά που βολεύει κάθε editor. Όχι ότι είχα ποτέ την τύχη να τον φωτογραφίσω -ίσως είχαμε βάλει κάποια συνέντευξή του από αυτές τις προκάτ στο Big Fish, αλλά δεν θυμάμαι- όμως όσο κάνω αυτή τη δουλειά, έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι. Αρχίδια, ο Χιθ πια είναι εκτός της λίστας μου. Και, ξέρω, φαντάζω πολύ μαλάκας στα μάτια σας. Όλο για μένα γράφω. O άλλος τα τίναξε κι εγώ γράφω για μένα. Είναι όμως που έχω γίνει τον τελευταίο καιρό και λίγο Τσινάσκι -όπως λέει ο Τραμπούκος σ' ένα σχόλιο πιο κάτω- και χρειάζομαι μερικές άμυνες. Ρε καριόλη Χιθ, γιατί μας γάμησες έτσι;

Καταραμένο ποπ είδωλο

Μια φορά κι έναν καιρό, η κυκλοφορία τέτοιων εικόνων θα έμοιαζε αδιανόητη. Αλλά είπαμε: "Από τότε που ανακαλύφθηκε το youtube, χάθηκε το φιλότιμο". Εδώ η Έιμι Γουάινχάουζ (τη λατρεία του blog για τη μουσική της και την άποψή του για την ανάγκη να την αφήσουμε να κάνει ό,τι γουστάρει, αρκεί να συνεχίζει να γράφει τετοια μουσική, τη γνωρίζετε) καπνίζει κρακ μπροστά στην κάμερα. Προφανώς έχει χάσει τη μπάλα χειρότερα κι από μένα. Και αυτό είναι κάπως θλιβερό τελικά...

Life Could be a Dream (επιστροφή στην αθωότητα)

Αφιερωμένο σε όσους έχουν χάσει τη μπάλα, σε όσους ζαλιστεί πια από ...τα πάντα, βασικά - και ειδικότερα στις καμένες φάτσες που βλέπω γύρω μου σε διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές στιγμές της μέρας και με διαφορετικές αφορμές. Ένα τραγούδι που μου φτιάχνει τη διάθεση ακαριαία κάθε φορά που το ακούω - πάμε όλοι μαζί με το ένα:
"Hey nonny ding dong, alang alang alang/ Boom ba-doh, ba-doo ba-doodle-ay/ Oh, life could be a dream (sh-boom)/ If I could take you up in paradise up above (sh-boom)/ If you would tell me I'm the only one that you love/ Life could be a dream, sweetheart/ (Hello, hello again, sh-boom and hopin' we'll meet again)/ Oh, life could be a dream (sh-boom)/ If only all my precious plans would come true (sh-boom)/ If you would let me spend my whole life lovin' you/ Life could be a dream, sweetheart/ Now every time I look at you/ Something is on my mind (dat-dat-dat-dat-dat-duh)/ If you do what I want you to/ Baby, we'd be so fine!/ Oh, life could be a dream (sh-boom)/ If I could take you up in paradise up above (sh-boom)/ If you would tell me I'm the only one that you love/ Life could be a dream, sweetheart/ Sh-boom sh-boom Ya-da-da Da-da-da Da-da-da Da/ Sh-boom sh-boom Ya-da-da Da-da-da Da-da-da Da/ Sh-boom sh-boom Ya-da-da Da-da-da Da-da-da Da, sh-boom!/ Sh-boom sh-boom Ya-da-da Da-da-da Da-da-da Da/ Sh-boom sh-boom Ya-da-da Da-da-da Da-da-da Da/ Sh-boom sh-boom Ya-da-da Da-da-da Da-da-da Da, sh-boom!/ Every time I look at you/ Somethin' is on my mind /If you do what I want you to/ Baby, we'd be so fine!/ Life could be a dream / If I could take you up in paradise up above / If you would tell me I'm the only one that you love/ Life could be a dream, sweetheart/ (Hello hello again, sh-boom and hopin' we'll meet again) boom sh-boom/ Hey nonny ding dong, alang alang alang (sh-boom)/ Ba-doh, ba-doo ba-doodle-ay/ Life could be a dream/ Life could be a dream, sweetheart!/ Life could be a dream/ If only all my precious plans would come true/ If you would let me spend my whole life loving you/ Life could be a dream, sweetheart/ (dee-oody-ooh, sh-boom, sh-boom)/ (dee-oody-ooh, sh-boom, sh-boom)/ (dee-oody-ooh, sh-boom, sh-boom)Sweetheaaaaart!!"
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα τραγούδι με προσεγμένους στίχους...

Έχω χάσει πια τελείως την μπάλα;

Νυστάζω. Έχω να ξυπνήσω αύριο νωρίς. Και να δουλέψω αύριο μέχρι αργά. Ίσως και μέχρι μετά τα μεσάνυκτα. Μόλις έφαγα άλλο ένα πιάτο από το ίδιο σουφλέ που τρώω εδώ και πέντε μέρες. Νυστάζω. Πολύ. Αλλά κάθομαι και χαζεύω τα blogs. Όταν έφυγα από την "Καθημερινή" απόψε, δεν γύρισα σπίτι μου. Κι ας ήταν αργά. Πήγα να πω ένα "γειά" και να δώσω ένα φιλί στο αύριο, πέρασα από το "Πρώτο Θέμα" την ώρα που ο Θέμος μιλούσε στον Ευαγγελάτο και πότισ λίγο τα ρούχα μου με τη νικοτίνη που έσταζε από το ταβάνι του "Big Fish", άνοιξα με τα παλιά κλειδιά μου την πόρτα του πατρικού κι άφησα κάτι λεφτά, κάτι περιοδικά και κάτι φωτογραφίες και πήρα μαζί μου ένα τάπερ με σπανακόρυζο. Τα παραπάνω δεν τα έκανα με την συγκεκριμένη σειρά. Θεωρητικά θα έπρεπε να απελπίζομαι με την πάρτη μου. Αλλά όχι. Μια χαρά νοιώθω. Σαν να ζω ξανά. Δεν πάω ακόμη για μπάνιο. Θα κάνω πρώτα και λίγο ποδήλατο...

Έχω αρχίσει να τα παίρνω...

Γράφει σήμερα στο Βήμα ο Γιάννης Πρετεντέρης:
"Στις 5 Ιανουαρίου γράφαμε σε αυτήν εδώ τη στήλη και υπό τον τίτλο «Συναλλαγή ή εκβιασμός» ότι η ροζ εκδοχή της υπόθεσης Ζαχόπουλου δεν έχει κανένα δημόσιο ενδιαφέρον. Και ότι το πολιτικό ζουμί της ιστορίας βρίσκεται στη συναλλαγή ή στον εκβιασμό που επιχειρήθηκαν πατώντας πάνω της.
Η άποψη αυτή έτυχε ευρείας αποδοχής. Αν εξαιρέσεις διάφορους ανόητους που εξακολουθούσαν να μιλούν για «εκδοτικό πόλεμο», η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών έδειξε να αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση Ζαχόπουλου έχει περιορισμένη σημασία ως προς το περιεχόμενό της, αλλά σημαντικές προεκτάσεις ως προς το πολιτικό παιχνίδι που παίχτηκε στην πλάτη της.
Ολα τα στοιχεία που έχουν έλθει έκτοτε στη δημοσιότητα επιβεβαιώνουν ότι αυτό ακριβώς ήταν η ουσία: η συναλλαγή και ο εκβιασμός. Αν πριν από δεκαπέντε ημέρες αναρωτιόμασταν τι από τα δύο έχει συμβεί, τώρα μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να θεωρήσουμε ότι συνέβησαν και τα δύο: και συναλλαγή και εκβιασμός. "
Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να συμφωνήσω με αυτήν την άποψη, αν δεν συνέτρεχε μια λεπτομέρεια: ένας άνθρωπος έπεσε από τον τέταρτο και νοσηλεύεται στην εντατική. Δεν μπορεί αυτό να έγινε για μια υπόθεση "περιορισμένης σημασίας" - δεν μπορεί, κάποιο πολιτικό ενδιαφέρον θα έχει αυτό το ροζ dvd.

Το ενδιαφέρον είναι ότι, τόσες μέρες μετά, δεν έχουμε ιδέα για το περιεχόμενο του dvd, τι είναι δηλαδή αυτό που θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό εκβιασμού - και ποιος είναι αυτός που κινδυνεύει από τις όποιες αποκαλύψεις...
Και μάλλον δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ, όσο συνεχίζουν διάφοροι να αλλάζουν θέμα, πηγαίνοντας από το πολιτικό στο κουτσομπολιό, και μεταθέτοντας τις ευθύνες από τους πολιτικούς στις εφημερίδες, θολώνοντας τα νερά.

(Η φωτογραφία είναι από το political zoo. Το στένσιλ υπάρχει στο Χαλάνδρι, στον τοίχο των ουρητηρίων παραπλεύρως της Εθνικής Τράπεζας, απέναντι από την κεντρική πλατεία)

Αυτό που ξέρω για τη μάχη των media...

...είναι ότι στην δική μου καρδιά, νικητής αυτή την Κυριακή (20/1/2008) είναι το "Έθνος". Μπορεί το "Πρώτο Θέμα" να παίζει σε διπλό ταμπλό, προβάλοντας και μια από τις ταινίες του hot αυτή την περίοδο Λάκη και το δεύτερο καλλίτερο φιλμ του λατρεμένου (λόγω "Shawshank Redemprion") Ντάραμποντ, μπορεί το "Βήμα" να κάνει ρελάνς με το πολυβραβευμένο "Out of Africa", αλλά στην τελική ευθεία είναι οι ματάρες της Ρέιτσελ Βάιζ και το πραγματικό δράμα (ένα απ' όλα, τέλος πάντων) που ζει η Μαύρη Ήπειρος -και που δεν έχει να κάνει με τις ερωτικές νευρώσεις μιας αποίκου, αλλά με τα πραγματικά προβλήματα των ιθαγενών- και το "The Constant Gardener" κερδίζει εύκολα τη μάχη.

Django Weekend: Douce Ambiance

...δεν έχω δύναμη να γράψω ούτε μια αράδα. Η εβδομάδα που τελείωσε με έχει εξουθενώσει. Τα χέρια μου είναι πιασμένα - έχω κουβαλήσει είκοσι κιλά κυριακάτικες εφημερίδες γεμάτες μαλακίες. Τα μάτια μου είναι πρησμένα - από τις μαλακίες που διαβάζω. Και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πιο τετριμμένο κλισέ: "δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε". Douce ambiance, που θα έλεγε και ο Django, την εποχή που είχε στο κουιντέτο δύο κλαρινέτα, πριν τελικά τα σπάσουν και συνεχίσει μόνο το ένα. (Αυτό ήταν μια όχι και τόσο καλυμμένη σπόντα για τον Τριανταφυλλόπουλο, ο οποίος πριν γίνει γελοιογράφος και στη συνέχεια δημοσιογράφος, έπαιζε κλαρίνο με την Οπισθοδρομική Κομπανία. χε!)

Απόψε, λέω απόψε, τί θα κάνετε απόψε; Θα βγείτε απόψε; Κατά πού θα πάτε με το καλό;

...γιατί εγώ θα πάω στο JazzUpstairs του Guru να δω την αγαπημένη μου Εύη Σιαμαντά, που είναι κατά τη γνώμη μου η μοναδική Ελληνίδα τζαζ τραγουδίστρια που αξίζει στ' αλήθεια τον κόπο. Κανονικά, θα έπρεπε να έχω μαζί μου ένα κομμάτι της να ανεβάσω (για να κατεβάσετε), αλλά προς το παρόν σας παραπέμπω στα βιντεάκια που είχα αναρτήσει προ καιρού. Αυτά - και μπορεί να τα πούμε το βράδυ. Οk?

And now, for something completely different...

...βλέπω το ποντάρισμα του Homo Ludens (του Homini Ludentis?) στην Amy Winehouse και βάζω τα ρέστα μου, δηλώνοντας:να πιει την κλανιά μας η Amy Winehouse, μπροστά στη φωνάρα της Sharon Jones κι αυτής της φοβερής μπάντας των Dap-Kings (τους οποίους χρησιμοποιεί η Amy στα live της για να καλύψουν με το groove τους την τραγική της ανεπάρκεια επί σκηνής).

Βάζω στη διαπασόν την κομματάρα a hundred days, a hundred nights - όσες και οι μέρες που θα μείνουμε ταμπουρωμένοι στα γραφεία εμείς οι ηρωικοί συντάκτες του Θέματος κάνοντας βάρδιες μην έρθει στα γραφεία το περιβάλλον Μάκη και μας πάρει την εφημερίδα από τα χέρια...

...ή μήν στείλει ο ΔΟΛ τα χελιδόνια του "Ταχυδρόμου" να μας κουτσουλήσουν...

Και ξανθιά και ποιοτική (σαν την μπίρα Kaiser)

ΟΚ με το μαλλί. Προφανώς η Έιμι χρειαζόταν μια αλλαγή λουκ. Αλλά αυτή τη Μίρορ τι την ήθελε; Φταίνε μετά τα ταμπλόιντ...

Athens Voice ή Lifo;

...ιδού η απορία

(αν και, νομίζω, ότι πια η απάντηση είναι σχεδόν πάντα η ίδια...)

Μαγική εικόνα το 4-0...

Δεν είμαι Ολυμπιακός, ΑΕΚ είμαι. Αλλά αυτό το «μαγική εικόνα το 4-0» του Παλομπαρίνι απλά δεν αντέχεται...

Ενα «Smart» ποδήλατο

Αν δεν ήταν ο Λανς Άρμστρονγκ, ίσως η Trek να μην συγκαταλεγόταν στους διασημότερους κατασκευαστές ποδηλάτων στον κόσμο. Από την άλλη, αν δεν ήταν η Trek, ίσως ο Λανς Άρμστρονγκ να μην γινόταν ποτέ ο κορυφαίος ποδηλάτης όλων των εποχών. Όχι μόνο επειδή η αμερικανική εταιρεία φρόντιζε πάντα να του φτιάχνει ακριβώς το ποδήλατο που επιθυμούσε, πριν κατακτήσει άλλο ένα Γύρο της Γαλλίας, αλλά κυρίως γιατί το 1997 ήταν η Trek - U.S. Postal που του έδωσε ένα συμβόλαιο να υπογράψει, την ώρα που η παλιά του ομάδα τον απέλυε λόγω του καρκίνου που του είχε διαγνωσθεί...

Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, ο βαθμός αναγνωρισιμότητας της Trek αυξομοιώνεται αναλόγως του βαθμού οικειότητας που έχει ο καθένας από μας με την αγωνιστική ποδηλασία. Γιατί, πολύ απλά, όσον αφορά στην ποδηλασία πόλης, στην ποδηλασία ως μέσο μεταφοράς, στην ποδηλασία ως φιλοσοφία ζωής, η αμερικανική εταιρεία δεν ήξερε καν πώς να απευθυνθεί στο ολοένα και αυξανόμενο κοινό. Τι ειρωνεία: Να πρόκειται για έναν κολοσσό του είδους, με έσοδα κοντά στα 600 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, και όλα να προέρχονται από αγωνιστικά ποδήλατα και αξεσουάρ. Κάτι, όμως, αλλάζει τους τελευταίους μήνες και ίσως συμπαρασύρει και ολόκληρη την αγορά ποδηλάτου πόλης. Το νέο project της Trek λέγεται Lime, και έχει φιλοδοξίες παρόμοιες μ’ εκείνες του Smart, όταν πρωτοξεκίνησε. Εδώ, βέβαια, το στοίχημα δεν έχει να κάνει με το μέγεθος. Αλλά, όπως και το Smart έφερε ένα ολοκαίνουργιο κοινό στην αγορά αυτοκινήτων, έτσι και το Lime φιλοδοξεί να κάνει το ποδήλατο πιο φιλικό προς τον χρήστη -κι άρα να ανοίξει την αγορά σε ακόμη μεγαλύτερο κοινό. Και τα όπλα του, φυσικά, είναι τα ίδια με του Smart: εργονομία, τεχνολογία και κυρίως αισθητική.

Η συνταγή για το τελικό αποτέλεσμα ήταν απλή. Ήταν η απάντηση στο ερώτημα: “τι θέλει το ευρύ κοινό, για να ξανακαβαλήσει ποδήλατο;” Κατ’ αρχάς ευκολία. Γι’ αυτό και το Lime έρχεται μ’ ένα φοβερό σύστημα 3 ταχυτήτων (συνεργασία της Trek με την Shimano που εδώ και καιρό ήθελε να μπουκάρει στην αμερικανική αγορά και τσίμπησε την ευκαιρία τώρα με τον καλύτερο τρόπο), οι οποίες μπαίνουν αυτόματα, αναλόγως του τρόπου που κάνει πετάλι ο αναβάτης! Ο υπολογιστής, μάλιστα, δεν τροφοδοτείται από μπαταρία, αφού τα “μυαλά” της Trek είχαν το άγχος πως ο ποδηλάτης θα ξενέρωνε άσχημα την στιγμή που θα έπρεπε να την αλλάξει, και γι’ αυτό ανέπτυξαν σύστημα τροφοδοσίας από το πετάλι. Η ευκολία, παρέα με την άνεση, έχει προκριθεί και στον σκελετό. Οι χαμηλές ταχύτητες είναι το στάνταρ για ένα ποδηλάτη πόλης, άρα το Lime ποντάρει πολλά στην σταθερότητά του όταν πηγαίνει αργά. Με απλά λόγια, στο Lime απλώς ανεβαίνεις και κάνεις πετάλι. Τα υπόλοιπα τα κάνει μόνο του! Εντελώς...


Τι άλλο; Η σέλα είναι στην ουσία μια θήκη για το πορτοφόλι, το κινητό, το iPod (μην το ξαναγράψω ότι όταν κάνουμε πετάλι, απαγορεύεται να μιλάμε στο τηλέφωνο ή ν’ ακούμε μουσική!), τα φρένα και το τιμόνι είναι πανεύκολα στη χρήση, τα καλώδια του υπολογιστή κρυμμένα μέσα στον σκελετό και το κλου είναι τα πλαστικά κομμάτια που μοντάρονται μόλις επιλέξεις το χρώμα που σου αρέσει και διαφοροποιούν το ποδήλατό σου. “Οταν ρωτούσαμε τον κόσμο τι θυμόταν πιο πολύ από το παιδικό τους ποδήλατο, όλοι μιλούσαν για το χρώμα”, λέει ο αρχισχεδιαστής της Trek, Χανς Εκχολμ, “γι’ αυτό κι είχαμε από την αρχή την αίσθηση ότι τα χρωματιστά πλαστικά θα έκαναν την διαφορά”. Και όντως, σε μισό χρόνο το Lime έχει ήδη πουλήσει 10.000 κομμάτια στις ΗΠΑ -με τιμή 600 δολάρια. Στην Ελλάδα αναμένεται τον Μάρτιο και όταν πια έλθει θα το βρεις στο www.cyclist.gr

(Top Gear, Ιανουάριος 2008)

Η δολοφονία του Τζέσι Τζέημς και η εβδομάδα του καλού σινεμά

Δεν παίρνω πίσω όσα έγραφα προχθές και τον περασμένο Απρίλιο για την πλήρη ξηρασία στην κινηματογραφική έμπνευση. Ωστόσο, το να πετύχω δεύτερη καλή ταινία μέσα σε ένα τριήμερο είναι τόσο ευχάριστα αναπάντεχο που οφείλω ένα εκτενές κείμενο στο κοινό του «Πο Πο Culture!» -από τη μία για να το προτρέψω να σπεύσει σε μια αίθουσα και να βυθιστεί στην χειμωνιάτικη μελαγχολία του Άντριου Ντόμινικ κι από την άλλη για να τραβήξω λίγο την πίεση από τον («αναψοκοκκινισμένο» τον φαντάστηκε ο Αθήναιος) πρώην Zelig και τα υπόλοιπα φιλαράκια μου εκεί στο «Πρώτο Θέμα».

Τον Μπούρα τον εμπιστεύομαι σε πολλά θέματα που έχουν να κάνουν με το πάθος του και τη δουλειά του (τι υπέροχο όταν αυτά τα δύο είναι ένα!), το σινεμά. Αλλά με τρομάζει και σε πολλά άλλα. Δεν θα ξεχάσω ότι με μύησε στο σύμπαν του Ταρκόφσκι, αλλά ούτε και τις εμμονές του με ταινίες που δεν ήταν απλά ακαταλαβίστικες, αλλά -προσωπική μου άποψη- εντελώς χαζές. Όταν τις προάλλες άρχισε να μου μιλά ενθουσιασμένος για την «Δολοφονία του Τζέσι Τζέημς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ», είδα στο βλέμμα του εκείνο το φλασάκι που δήλωνε ότι εδώ η εξίσωση πάθους και δουλειάς είχε αποδώσει ένα κατανοητό και σ’ εμένα το θνητό συμπέρασμα. Και έσπευσα να βυθιστώ στο κόκκινο βελούδο του «Αττικόν»...

Ο «Τζέσε Τζέημς» δεν είναι και κανα αριστούργημα. Είναι όμως μια παραπάνω από φιλότιμη προσπάθεια ενός νέου σκηνοθέτη (περιμένω με αγωνία την επόμενη δουλειά του Άντριου Ντόμινικ) να χαράξει μια εντελώς καινούργια ματιά πάνω στα κλισεδιάρικα μοτίβα που έχουν γεμίσει με σκουριά τις μπομπίνες στα χολιγουντιανά στούντιο. Αν το προπέρσινο “Brokeback Mountain” έφερνε μια νέα πνοή στο γουέστερν, τότε τι κάνει αυτό το λυρικό ταξίδι στην άγρια φύση της Δύσης; Από την άλλη, βέβαια, ο «Τζέσι Τζέημς» δεν είναι γουέστερν. Όπως δεν ήταν πολεμική ταινία η «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» του Μάλικ, που μοιάζει η μεγαλύτερη επιρροή του Ντόμινικ. Ο «Τζέσι Τζέημς» επηρεάζεται επίσης από το αρχαίο δράμα και από τον Σαίξπηρ, από την γραφιστική τέχνη (η σκηνή με τη ληστεία του τρένου είναι ένα εικαστικό αριστούργημα -βγαλμένο από τα σπλάχνα του «Sin City») κι από την ψυχανάλυση. Ο Ντόμινικ κρατά τα στοιχεία της πραγματικής ιστορίας του θρυλικού παράνομου του 19ου αιώνα που βολεύουν τη ματιά του και όχι αυτά (και ήταν πολλά, όπως θα διαβάσεις εδώ) που θα έκαναν συναρπαστική την ιστορία που διηγείται. Ευτυχεί να έχει για πρωταγωνιστές δύο συγκλονιστικούς ερμηνευτές (η πρώτη κιόλας σκηνή του Κέισι Άφλεκ είναι η καλλίτερη πρώτη γνωριμία του σινεμά από τότε που ο Ρόμπερντ Ντιβάλ έπαιζε τον Μπου Ράντλεϊ στο «To Kill a Mockingbird» -«Ψίθυροι στη σιωπή» ο ελληνικός τίτλος; Δεν θυμάμαι!). Και καταφέρνει να μπλέξει τόσο πολύ τις δύο προσωπικότητες τους που στο τέλος είσαι σχεδόν σίγουρος ότι ο Μπομπ Φορντ είχε πια γίνει ο Τζέσι Τζέημς, που ο ίδιος ο Τζέσι Τζέημς δεν μπορούσε να είναι πια.

Από τον τίτλο της ταινίας ξέρεις τι να περιμένεις. Κι όμως, η σκηνή της δολοφονίας είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή απ’ αυτό που ονειρευόσουν, μια πραγματική “λύση” του δράματος -μέχρι την επόμενη “λύση” που έρχεται μερικές σκηνές μετά, γιατί εκεί που λήγει το δράμα του Τζέημς, αρχίζει εκείνο του Φορντ. Το μόνο για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι αν τελικά αυτός ο βαρύς χειμώνας που διαλέγει για καμβά της ιστορίας του ο Ντόμινικ είναι επιτυχημένη επιλογή. Η φύση είναι εκεί, θέλει να πρωταγωνιστήσει, αλλά δεν της επιτρέπεται. Ο Μάλικ παραμένει, δηλαδή, σε β’ πλάνο και η επιστροφή των ηρώων στα πρωτογενή του ένστικτα μένει κάπου στη μέση -τελικά, υπηρετείται καλλίτερα από την εσκεμμένη αφέλεια των διαλόγων. Στο τέλος, πάντως, το σίγουρο είναι ότι βγαίνεις από την αίθουσα ψελλίζοντας “τι ωραία ταινία” και περνάς όλο το υπόλοιπο της νύκτας μέχρι να κοιμηθείς, γεμάτος από τις εικόνες και τα συναισθήματά της.

Ναι, είμαι κι εγώ ένας από τους 99 εργαζομένους στο «Θέμα» που υπέγραψαν αυτόβουλα το κείμενο συμπαράστασης στον Θέμο Αναστασιάδη!

Το θεωρώ ένδειξη στοιχειώδους σεβασμού και αλληλεγγύης στον άνθρωπο που αποτελεί την προσωποποίηση αυτής της εφημερίδας. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, το «Πρώτο Θέμα» είναι μια προσωποπαγής εφημερίδα – δεν είναι ένα έντυπο-θεσμός όπως η «Καθημερινή» ή το «Βήμα», ούτε μια εφημερίδα που αλλάζει διευθυντές κάθε εξάμηνο όπως το «Έθνος». Προς το παρόν, και μέχρι να αποκτήσει ιστορία, το Θέμα είναι (για μένα) ταυτισμένο με το πρόσωπο του Αναστασιάδη. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι συμφωνώ πάντα με την πολιτική του άποψη ή την αισθητική του – ούτε τη δική του ούτε της εφημερίδας, μεταξύ μας. Και, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το αν είναι η όχι ο περιβόητος βιντεοκομιστής (τι αηδιαστική λέξη! Ποιος παπάρας τη σκέφτηκε…) – προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα επιλήψιμο σ’ αυτήν την κίνηση, ούτε ηθικά, ούτε δημοσιογραφικά (αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση, που δεν είναι της παρούσης).

Η αλήθεια πάντως είναι ότι ζούμε μεγάλες στιγμές στην εφημερίδα (βλέπεις μόνο αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα γύρω τριγύρω), κι ενώ είναι σαφές ότι όσα διεξάγονται είναι πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών ΜΜΕ (είτε τα πάρεις στην πλάκα είτε τα πάρεις σοβαρά) και θα πρέπει να αποτελέσουν case study όταν κάτσει ο κουρνιαχτός, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι αυτό που συνέβη χθες στο «Θέμα», δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ σε καμιά άλλη εφημερίδα – δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση η συντακτική ομάδα και οι δημοσιογράφοι του «Βήματος» να ταχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο στο πλευρό του Ψυχάρη, ας πούμε, όπως δεν τάχθηκαν στο πλευρό του Φυντανίδη, όταν προέκυψε ζήτημα στην «Ελευθεροτυπία». Δεν ξέρω αν είναι θλιβερό ή όχι, πάντως έτσι είναι.

Τι μέρα κι η χθεσινή...

Την ίδια ώρα που ο Μάκης έτρωγε το Θέμο και ο Θέμος το Μάκη, ο Πρωθυπουργός Κωστάκης και ο κολλητός μου από το Facebook Γιωργάκης αγόρευαν κατά της διαφθοράς. Στο Μέγαρο Μουσικής! Μα δεν είναι υπέροχη η σημειολογία της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας; (Και, φυσικά, το γεγονός της ημέρας ήταν ότι ο πρώην Zelig - Mr. Arkadin ήταν από αυτούς που συνυπέγραψαν την δήλωση υποστήριξης στο Θέμο. Αποκλειστικές δηλώσεις του σε λίγο...)

Το Ορφανοτροφείο: επιτέλους απόλαυσα σινεμά

Από πέρσι τέτοια εποχή με έχει πιάσει ένα παράπονο με την έβδομη τέχνη. Ό,τι ταινία και να δω στον κινηματογράφο μου φαίνεται βαρετή -δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να ψάξω για κανα αριστούργημα που να προάγει την τέχνη (το τελευταίο πρέπει να ήταν το «Thin Red Line» του Τέρενς Μάλικ προ δεκαετίας. Αντε το «Mulholland Drive» του Λιντς το 2001). Τη σεζόν 2006-2007 τη θεωρώ μία από τις χειρότερες της ιστορίας, αλλά φέτος τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Έτσι, το να αφιερώσω λίγο χρόνο για να προτρέψω το κοινό του «Πο Πο Culture!» να πάει να δει το «El Orfanato» μου φαίνεται απολύτως λογικό, αφού αμφιβάλλω ότι μέχρι το τέλος της σεζόν θα δούμε σύνολο 2-3 ταινίες τέτοιου επιπέδου ακόμη (που είναι για τριάμισι αστεράκια στα πέντε, έτσι; Μην παρεξηγηθώ κιόλας).


To τρέιλερ το ανεβάζω μόνο και μόνο για να δείξω πόσο λάθος μπορεί να εκτιμήσει μια εταιρεία το έργο σου, αν ο μοναδικός της σκοπός είναι να κόψει εισιτήρια (βέβαια, στην περίπτωση του "Ορφανοτροφείου" οι παραγωγοί δικαιώθηκαν...). Η ταινία δεν είναι γεμάτη τρόμο, δεν παίζει απ' ευθείας με τα ένστικτα αυτοσυντήρησής σου, αλλά σου γεμίζει το κεφάλι σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Κατ' αρχάς η ατμόσφαιρα είναι συγκλονιστική, ένα μπλέντερ από παλιά καλά υλικά πρωτογενούς φόβου, σαν κι αυτόν που γουστάραμε να μας καταλαμβάνει όταν ήμασταν πιτσιρικάκια: Σπίτια με σκοτεινά δωμάτια, κήποι με εγκαταλελειμένα παιχνίδια, φάροι, σπηλιές που πλημμυρίζουν όταν ανεβαίνει η παλίρροια, προβληματικά παιδάκια, γκροτέσκες φιγούρες. Από 'κει και πέρα, το σενάριο φέρνει μπροστά τον δευτερογενή φόβο, το φόβο της μάνας για το παιδί -που στην περίπτωσή μας είναι ακόμη πιο ενδιαφέρων, γιατί το παιδί είναι υιοθετημένο και η μαμά ήταν κι εκείνη ορφανή. Κουβαλά στο DNA της μια ιστορία μοναξιάς, μια απομόνωση που τη διαβάζεις σε κάθε πλάνο του άξιου Χούαν Αντόνιο Μπαγιόνα, και στην προσπάθειά της να κάνει το καλό, φέρνει ακόμη περισσότερο κακό!

Κι αυτό είναι που γούσταρα στο "Ορφανοτροφείο", σε σχέση με τους "Αλλους", για παράδειγμα. Εδώ δεν έχουμε απλά μια φρικαρισμένη Νικόλ Κίντμαν να χάνει τη μπάλα όλο και περισσότερο. Εδώ η Μπελέν Ρουέδα (θα έλεγα "σε ρόλο ζωής", αλλα το σιλικονούχο στήθος της μαζεύει περισσότερο ενδιαφέρον ώρες ώρες από την ερμηνεία της -κι αυτό δεν είναι δικό της λάθος) ξετυλίγει το μπερδεμένο νήμα με επιμονή και -πολλές φορές- φαινομενική επιτυχία και το παλεύει μέχρι τέλους. Αλλά μοιάζει καταδικασμένη στη μοίρα της, που γράφτηκε 37 χρόνια πριν, όταν την παράτησαν οι γονείς της... Παρ' όλ' αυτά, το πολλαπλό φινάλε (το λέω έτσι γιατι η ταινία θα μπορούσε να τελειώνει κι αλλού, αλλά ευτυχώς υπήρχαν πολλές ωραίες ιδέες για να σε στείλουν λίγο πιο πέρα...) είναι τελικά λυτρωτικό. Γιατί, αν μη τι άλλο, μέχρι το τέλος, αισθάνεσαι πράγματα. Όχι απαραίτητα φόβο, αλλά σίγουρα βαραίνεις. Κι αυτό είναι σπουδαίο, όταν το πετυχαίνει ένα θρίλερ. Όχι, δεν είναι καλλίτερο από τους «Άλλους», που σίγουρα άλλαξαν πολλά πράγματα στο είδος, αλλά είναι εξυπνότερο και διαχειρίζεται με σοφία την κληρονομιά του. Για όσους δεν τρομάζουν με λίγο παραπάνω θάνατο, επιβάλλεται ένα πέρασμα από κάποιο από τα σινεμά που το παίζουν...

Django Weekend: Django's music

Από την πρώτη στιγμή που κατάφερε να βάλει την καριέρα του σε τροχιά, ο Django Reinhardt είχε ένα μόνο όνειρο: να δημιουργήσει τη δική του μεγάλη ορχήστρα, στα πρότυπα των big bands του Duke Ellington, του Benny Goodman, του Chick Webb. Για κάποιον περίεργο λόγο, το πλήρωμα του χρόνου επήλθε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Τότε που οι Ναζί ανέθεσαν στο Παρίσι το ρόλο του διασκεδαστηρίου των στρατευμάτων, και η πόλη μετατράπηκε σε ένα τεράστιο καμπαρέ/οίκο ανοχής, η τζαζ αντηχούσε από τα μαγαζιά. Πρόσωπο κλειδί στην ανάπτυξη της τζαζ σκηνής, ήταν ο Charles Delaunay. Ιμπρεσάριος, γραφιάς, παραγωγός δίσκων, η ψυχή του περιοδικού Jazz Hot (και της λέσχης Hot Club de France), και δημιουργός της δισκογραφικής εταιρίας Swing, ήταν αυτός που κατάφερε να οργανώσει την πρώτη παριζιάνικη big band, με το όνομα Le Jazz de Paris. Χάρη σ' αυτόν, κατάφερε και ο Τζάνγκο να δημιουργήσει τη δική του 15μελή ορχήστρα, που την ονόμασε Django's Music και αποτέλεσε ένα ιδανικό όχημα για να δίνει μια άλλη διάσταση στις επιτυχίες της εποχής, αλλά και στις δικές του συνθέσεις. Το ντεμπούτο της Django's music έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του 1941 στην περίφημη αίθουσα συναυλιών Salle Pleyel. "Την ώρα που ακούστηκαν τα τρία χτυπήματα και ανέβηκε η αυλαία", θυμάται ο Ντελονέ, "ο Τζάνγκο, που δεν είχε διευθύνει ποτέ πριν δημοσίως μια ορχήστρα - και με μπαγκέτα, παρακαλώ - κατελήφθη από ένα τρομακτικό τρακ και αρνήθηκε να βγει. Στο τέλος, αναγκαστήκαμε να τον βγάλουμε σπρώχνωντας προς τη σκηνή κι αν θυμάμαι καλά βγήκε περπατώντας προς τα πίσω! Κι αυτό, παρά το υπέροχο λευκό του φράκο, που ταίριαζε θαυμάσια με τα κομψά παπούτσια του, με τα κίτρινα κουμπιά".

Έτσι είναι οι femmes fatales;

Φαίνεται πως, ως κοινωνία, έχουμε τις μοιραίες γυναίκες που μας αξίζουν

Μια χρονιά που ξεκίνησε με μια Θωμαΐδα Βρακατσέλη, ήταν εύλογο να κλείσει με μια Εύη Τσέκου, ώστε να γίνει σαφέστερο αυτό που πάντα υποψιαζόμασταν. Ναι, η Ελλάδα είναι μια χώρα που ποτέ δεν σε κάνει να βαριέσαι. Η πολιτική της ιστορία είναι γεμάτη ίντριγκες και διαφθορά που θα έκαναν κάθε συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων να σταματήσει να γράφει, αποδεχόμενος το ότι η φαντασία του αποκλείεται ποτέ να συναγωνιστεί την πραγματικότητα. Με μια διαφορά: οι μοιραίες γυναίκες στα δικά μας νουάρ απέχουν πολύ από εκείνες που έχουμε μάθει από τα κανονικά νουάρ. Στη θέση των βαμπ με τα μακριά νύχια, τις μακριές τουαλέτες και τις μακριές βλεφαρίδες που στήνουν δολοπλοκίες, οι δικές μας πέτρες του σκανδάλου είναι μικροαστές ερωμένες με μικροαστικούς στόχους - και κυρίως έναν: μια θεσούλα στο δημόσιο, με δυνατότητα διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
(Δημοσιεύτηκε στο Big Fish την περασμένη Κυριακή - το αναδημοσιεύω γιατί βαριέμαι να γράφω κάτι καινούριο)

H blogoσυνέντευξη Τσίπρα

Μα σε τι κόσμο με έχουν καταδικάσει να ζω τα προσωπικά μου ζητήματα τον τελευταίο καιρό που δεν έχω πάρει καν είδηση ότι η συζήτηση των ημερών (και όχι μόνο στα blogs) είναι μια ιστολογιοσυνέντευξη; Και δη οργανωμένη από τον καλό μου φίλο Ματθαίο;;; Και ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΔΗ με συνεντευξιαζόμενο το αγαπημένο pet της από 'δω πτέρυγας του "Πο Πο Culture!" και δυναμικό πουλέν της από 'κει, τον Αλέξη Τσίπρα;;;;; Μα καλά ρε πρώην Zelig και νυν Arkadin, ούτε κι εσύ δεν πήρες είδηση; Βρε μπας και είσαι κουβελικός κατά βάθος;

Hello, I must be going

Τρίζουν τα κόκκαλα του Σαρτρ

Υγρασία από τον Σηκουάνα, γυναικείες βραχνές φωνές, Le Monde μισός ανοιγμένος, μισός τσαλακωμένος στο στρογγυλό τραπέζι, ένα κρυστάλλινο ποτήρι μισογεμάτο με μπορντό και βαμμένο με δύο κόκκινα φιλιά, ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα και μερικοί φιλόσοφοι να μιλάνε για μπάλα... Μετά την τσιγαροαπαγόρευση που ξεκινά σήμερα και στα καφέ του Παρισιού, η αριστερή όχθη του Σηκουάνα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.

Στην έκδοση με DVD...

Μακράν η καλλίτερη γελοιογραφία των ημερών (στον Ελεύθερο Τύπο της 4ης Ιανουαρίου, από τον Γιάννη Δερμεντζόγλου).

Ευτυχώς ξεκίνησε η 2η εβδομάδα του Ιανουαρίου...

...και επιτέλους ολοκλήρωσαν το έργο τους όλα τα εβδομαδιαία περιοδικά για το έτος που αφήσαμε πίσω. Μέχρι τον ερχόμενο Δεκέμβριο δεν θα ξαναδούμε άλλο τεύχος «Εικόνες της Χρονιάς». Ουφ!

(Η φωτογραφία -σε διάφορες παραλλαγές- που δεν έλλειψε από κανένα έντυπο, ήταν η παραπάνω... Για όσους επιμένουν να μην διαβάζουν περιοδικά)

Django Weekend: Anouman (A new man)

Στις αρχές της δεκαετίας του '50, ο Django Reinhardt είχε σχεδόν αποσυρθεί. Είχε βαρεθεί τα καμπαρέ και τις ηχογραφήσεις και είχε μετακομίσει από το Παρίσι στο Samois-Sur-Seine, όπου πέρναγε την ώρα του παίζοντας μπιλιάρδο και ψαρεύοντας. "Στο Σαμουά, δεν ήταν πλέον ο παλιός Τζάνγκο", θυμόταν η Ναγκίν, η γυναίκα του. "Ήταν ένας άλλος άνθρωπος, ένας νέος άνθρωπος. Ήταν πια ένας ποιητής. Είχε το χρόνο να δει την ομορφιά του κόσμου γύρω του. Το βράδυ, μπορούσε να παραμείνει στην κοίτη του ποταμού μέχρι τις τρεις το πρωί. Παρακολουθούσε το ποτάμι, τις κινήσεις των δέντρων, τη συναυλία που έδινε το νερό και μου έλεγε ότι εκεί ανακάλυψε την αληθινή μουσική, την άκουγε, είχε ξετρελαθεί. Μου έλεγε 'Voila la grande musique'".

Αυτός ο άλλος Τζάνγκο βρέθηκε στο στούντιο τον Ιανουάριο του 1953, ύστερα από επίμονη προσπάθεια του σαξοφωνίστα Hubert Fol. Και ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα του, που ο κιθαρίστας παραμέρισε, αφήνοντας τον σαξοφωνίστα να κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας, να τραγουδήσει αυτήν την συναρπαστική σύνθεση (που θυμίζει αυτά που θα έγραφε δέκα χρόνια μετά ο Κολτρέιν), που πήρε το όνομά της από τον θεό-πίθηκο των Ινδών (και των ινδογενών τσιγγάνων) - αλλά που ίσως και να είναι μια φωνητική γραφή της φράσης a new man...

Το ροζ βίντεο: αμοντάριστα πλάνα

πριν



και μετά

το ενδιάμεσο προστατεύεται από το δημοσιογραφικό απόρρητο

Σεξ, ψέμματα και βιντεοκασέτες

Όταν κάποια ΜΜΕ επιμένουν να αναφέρονται στο επίμαχο DVD Ζαχόπουλου με τον όρο «κασέτα», τότε είναι εύλογο να κινηθούν υποψίες πως:

α. το όλο σκηνικό γράφτηκε σε μαγνητικό μέσον και στη συνέχεια μετεγγράφη σε DVD. Άρα: 1. Η Τσέκου είναι γκουρού και στην τεχνολογία, πέραν της αρχαιολογίας. 2. Στο Μαξίμου δεν έχουν πια βίντεο και γι' αυτό ζήτησαν DVD. 3. Αν είχε χρησιμοποιηθεί από την αρχή ψηφιακό μέσο εγγραφής, τότε όλα θα ήταν πιο ξεκάθαρα...

β. Ο όρος "κασέτα" χρησιμοποιείται με υπονοούμενο κλείσιμο του ματιού από τον συντάκτη που θέλει να υπενθυμίσει τη σχέση Ζαχόπουλου με τον Ρον Τζέρεμι της ελληνικής σκηνοθεσίας των 80s Γιώργο Μυλωνά, τον άνθρωπο που βοήθησε με αριστουργήματα, όπως το "Ο αγκαλίτσας λαγωνικό" και το "Τζακ ο καβαλάρης", όσο κανείς άλλος την άνθηση της βιντεοκασετοκουλτούρας στην Ελλάδα (αν και στον Τζέρεμι φέρνει πιο πολύ ο ατυχής πρώην Γ.Γ. του ΥΠΠΟ).

γ. Οι αρχισυντάκτες παραμένουν παντελώς αναλφάβητοι τεχνολογικά. Εν έτει 2008...

Γραφι(στι)κές καταστάσεις...

Εδώ και καιρό βρίσκομαι σε μια μόνιμη αντιπαράθεση με συναδέλφους και αναγνώστες εφημερίδων και περιοδικών σχετικά με το πόσο δημιουργικοί είναι οι Έλληνες γραφίστες. Εγώ επιμένω ότι και η αντιγραφή, εδώ στην Ελλάδα, δημιουργικά γίνεται, εκείνοι αντιτείνουν ότι είτε οι γραφίστες μας είναι παντελώς άσχετοι, είτε δεν αφήνονται να "αναπνεύσουν". Ευτυχώς, το σημερινό πρωτοσέλιδο της Απογευματινής θέτει την όλη συζήτηση σε άλλη σφαίρα...


To στοιχείο - κλειδί εδώ είναι φυσικά η απίστευτη ομοιότητα του Χρίστου Ζαχόπουλου με το γραφιστικό του είδωλο...

Αίσιον και ευτυχές

(soundtrack: Duke Ellington & his orchestra - Auld Lang Syne)

Στην αρχή αντιστέκεσαι - γιατί το ξέρεις ότι στ' αλήθεια δεν έχει νοήμα. Ο χρόνος απλώς συνεχίζει να τρέχει, όπως κάνει συνήθως, όλα τα άλλα είναι η ιδέα μας. Μετά συνειδητοποιείς ότι όλη μέρα κυκλοφορείς ανάμεσα σε αναψοκοκκινισμένους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν όλα όσα είχαν σχεδιάσει για την "τελευταία μέρα του χρόνου" και καταλαβαίνεις ότι αυτή η έξαψη δεν είναι ψεύτικη. Κι ότι σε τελική ανάλυση, η "ιδέα μας" είναι που μπορεί να κάνει γιορτινή μια μέρα. Και παραδίνεσαι. Και μπαίνεις στη διαδικασία να φαντάζεσαι όλα αυτά που θα κάνουν το 2008 καλύτερο από το 2007. Λες κι έχει νόημα.