Ναι, είμαι κι εγώ ένας από τους 99 εργαζομένους στο «Θέμα» που υπέγραψαν αυτόβουλα το κείμενο συμπαράστασης στον Θέμο Αναστασιάδη!

Το θεωρώ ένδειξη στοιχειώδους σεβασμού και αλληλεγγύης στον άνθρωπο που αποτελεί την προσωποποίηση αυτής της εφημερίδας. Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, το «Πρώτο Θέμα» είναι μια προσωποπαγής εφημερίδα – δεν είναι ένα έντυπο-θεσμός όπως η «Καθημερινή» ή το «Βήμα», ούτε μια εφημερίδα που αλλάζει διευθυντές κάθε εξάμηνο όπως το «Έθνος». Προς το παρόν, και μέχρι να αποκτήσει ιστορία, το Θέμα είναι (για μένα) ταυτισμένο με το πρόσωπο του Αναστασιάδη. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι συμφωνώ πάντα με την πολιτική του άποψη ή την αισθητική του – ούτε τη δική του ούτε της εφημερίδας, μεταξύ μας. Και, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το αν είναι η όχι ο περιβόητος βιντεοκομιστής (τι αηδιαστική λέξη! Ποιος παπάρας τη σκέφτηκε…) – προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα επιλήψιμο σ’ αυτήν την κίνηση, ούτε ηθικά, ούτε δημοσιογραφικά (αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση, που δεν είναι της παρούσης).

Η αλήθεια πάντως είναι ότι ζούμε μεγάλες στιγμές στην εφημερίδα (βλέπεις μόνο αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα γύρω τριγύρω), κι ενώ είναι σαφές ότι όσα διεξάγονται είναι πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών ΜΜΕ (είτε τα πάρεις στην πλάκα είτε τα πάρεις σοβαρά) και θα πρέπει να αποτελέσουν case study όταν κάτσει ο κουρνιαχτός, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι αυτό που συνέβη χθες στο «Θέμα», δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ σε καμιά άλλη εφημερίδα – δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση η συντακτική ομάδα και οι δημοσιογράφοι του «Βήματος» να ταχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο στο πλευρό του Ψυχάρη, ας πούμε, όπως δεν τάχθηκαν στο πλευρό του Φυντανίδη, όταν προέκυψε ζήτημα στην «Ελευθεροτυπία». Δεν ξέρω αν είναι θλιβερό ή όχι, πάντως έτσι είναι.