MGMT - Oracular Spectacular

Δεν μου πάει να τους πω "Management", τι να κάνω; Άσε που είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα θα γίνουν γνωστοί όπως διαβάζονται, όπως μ' αρέσει και μένα να τους προφέρω, MGMT δηλαδή, με το Μ και το G και M και το T κεφαλαίο! Οι δύο Μπρουκλινέζοι Μπεν Γκολντβάσερ και Άντριου Φαν Βύνγκαρντεν (όχι, δεν κάνω πλάκα, αυτά είναι όντως τα ονόματά τους) δίνουν με το ντεμπούτο τους το -ως τώρα- άλμπουμ της χρονιάς και, αν όλα πάνε όπως φαίνεται ότι θα πάνε, θα χαρίσουν επιτέλους mainstream υπόσταση σ' αυτό που κατά την ταπεινή μου άποψη θα είναι το next big thing της ροκ μουσικής: Στο indie rock - pop ιδίωμα που ψέλλισαν τα προηγούμενα δυο-τρία χρόνια μπάντες όπως οι Yeasayer, οι Of Montreal, οι Polyphonic Spree, οι Helio Sequence, αλλά που καμμιά τους δεν κατάφερε να συγκροτήσει έτσι ώστε να το κάνει κατανοητό στο "δύσκολο" αυτί του μέσου ακροατή. Ακόμη κι αν οι Arcade Fire μπόρεσαν να προσφέρουν ένα πιο ολοκληρωμένο ηχόχρωμα (και να κερδίσουν μια αρκετά ευρεία αναγνώριση), προσωπικά νομίζω ότι η χρυσή ευκαιρία για να βγει η μουσική αυτή από το καβούκι της και ν' αφήσει κατά μέρος την επιδειξιομανία είναι οι MGMT. Και φυσικά αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην μαγική παραγωγή του Ντέιβ Φρίντμαν...

Ο άνθρωπος που δημιούργησε τον εμβληματικό ήχο των Flaming Lips και πιστοποίησε ένα ολόκληρο είδος μουσικής, έρχεται τώρα να επιβάλλει τη νέα φρεσκαδούρα. Όταν η Columbia ρώτησε τους Γκολντβάσερ και Φαν Βύνγκαρντεν ποιον παραγωγό ήθελαν για το ντεμπούτο τους εκείνοι έδωσαν μια ημικωμική λίστα που -πέραν του Φρίντμαν- περιείχε τον Πρινς, τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Νάιτζελ Γκόλντριτς του Beck. Τελικά τους έδωσαν τον Φρίντμαν κι εκείνος έκανε παπάδες. Πήρε το arty ντουέτο που ως τότε πειραματιζόταν με την electronica και του κόλλησε πάνω ό,τι επιρροή ταιριάζει περισσότερο στις συνθέσεις τους. Στο "Oracular Spectacular" τα βρίσκεις όλα: και ψυχεδέλεια, και ελέκτρο, και κλασικό ροκ (άκου τον Ντέιβιντ Μπάουι από πίσω, άκου τους Kinks!), μέχρι και ντίσκο (στο αριστουργηματικό "Electric Feel" με το οποίο στο μυαλό μου ξύπνησα σήμερα το πρωί, αγκαλιά με τη γυναίκα της ζωής μου). Κοινώς, ξεσηκώνεσαι με ένα χαρούμενα τρελλό άλμπουμ, αποτέλεσμα της έμπνευσης δύο ταλαντούχων παιδιών κι ενός συγκροτημένου γκουρού της μοντέρνας μουσικής.

Τον φαντάζομαι πάνω από την κονσόλα να παίζει βίδες, απομονώνοντας ήχους και παραμορφώνοντας τις κιθάρες -και τους άλλους δύο να μένουν εκστατικοί με ένα ύφος "τι παίζουμε οι πούστηδες;" Πλάκα έχουν κι οι στίχοι του γκρουπ που θυμούνται την live fast & die young μόδα του ροκ και εκεθειάζουν τις χαρές της (ξέσαλλης) ζωής, μιλώντας για ντρόγκες, πάρτυ, πάρτυ με ούζα, νειάτα, γκομενάκια και ένα μέλλον που φτάνει το πολύ δυο χρόνια μακριά. Στο δε ντύσιμό τους, ξεπερνούν κάθε επίπεδο, κάνοντας τον Ντεβέντρα Μπάνχαρτ να μοιάζει με μοντέλο για το GK. Μπου χα χα...




(Παρακάτω το καλλίτερο τραγούδι της χρονιάς ως τώρα, το "Time to Pretend" από ένα live τους στο Βερολίνο το Μάρτιο. Τρελαίνομαι για τα keyboards της εισαγωγής. Τρελαίνομαι!)