Εκτέθηκα εντελώς ανυποψίαστος στη φωνή της Τζο Στάφορντ. Ήταν όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτόν που πια είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους, το Always Say Goodbye του Τσάρλι Χέιντεν. Εκεί, ο πιο λεπταίσθητος μπασίστας της τζαζ και το κουαρτέτο του, διασκευάζουν το Alone Together, ένα κομμάτι που ήξερα από έναν άλλο αγαπημένο μου δίσκο, το Blue Moods του Μάιλς Ντέιβις. Μόνο που στην ουρά της δικής τους εκτέλεσης, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα κομμάτια αυτού του άλμπουμ, ο Χέιντεν είχε βάλει και μια από τις εμβληματικές ερμηνείες, που ταιριάζουν με το νουάρ κλίμα του δίσκου - αυτήν της Τζο Στάφορντ. Έμεινα να το ακούω, ανατριχιάζοντας με τη δύναμη και την καθαρότητα αυτής της εκφραστικής φωνής που αγνοούσα πλήρως. Άρχισα να ψάχνω σαν τρελός για οτιδήποτε μπορούσα να βρω από αυτήν την τραγουδίστρια, που υπήρξε η "επίσημη βασίλισσα του τζουκ μποξ" από τη δεκαετία του '30 μέχρι τη δεκαετία του '60, πουλώντας εκατομμύρια δίσκων σε ένα κοινό που υποκλινόταν στη μετρημένη μελαγχολία της ερμηνείας της, όταν τραγουδούσε μελό ύμνους όπως το Some enchanted evening ή το I'll be seeing you.
Τη θυμήθηκα πάλι πρόσφατα, όταν η Κάρλα Μπρούνι συμπεριέλαβε στο τελευταίο της άλμπουμ το You belong to me. Βαρέθηκα να διαβάζω στις εφημερίδες και τα περιοδικά, από δήθεν "ψαγμένους" δημοσιογράφους ότι αυτό το τραγούδι είχε πει και ο Μπομπ Ντίλαν στο soundtrack του "Γεννημένοι Δολοφόνοι". Δεν έχω απαίτηση από τους πολιτιστικούς συντάκτες να ξέρουν τη Τζο Στάφορντ, ή να ξέρουν κάτι περισσότερο από τον Μπομπ Ντίλαν, αλλά φανταζόμουν ότι θα έχουν δει μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ και θα έχουν προσέξει πόσο σοφά χρησιμοποιεί ο Μπογκντάνοβιτς την απολύτως αξεπέραστη εκτέλεση του You belong to me από τη Τζο Στάφορντ με την ορχήστρα του άντρα της, του Πολ Γουέστον.
Τέλος πάντων. Η Τζο Στάφορντ πέθανε την περασμένη εβδομάδα. Ήταν 90 ετών. Πέρασε το ένα τρίτο της ζωής της κυριαρχώντας στα τζουκ μποξ και τα ραδιοκύματα της Αμερικής.
9 σχόλια:
Καλά είναι λίγο ακραίο το όλο ζήτημα, ειδικά επειδή το παρουσιάζεις ως το πιο γνωστό πράγμα του κόσμου. Παρ'όλα αυτά χάρηκα που τα έμαθα. Τα τραγούδια αυτά μου θυμίζουν καλοκαίρι. Είσαι μικρός (μικρότερος από 38 τέλος πάντων) και περιμένεις να μεγαλώσεις για να πηγαίνεις κι εσύ καλοντυμένος σε κλαμπ που σερβίρουν κοκτέϊλ και ακουγεται τέτοια μουσική. Όλο αυτό σε αστικό τοπίο, εννοείται.
Υ.Γ. Τί κάθομαι και γράφω. Περιμένω να τελειώσει το πλυντήριο για να πάω να ξεραθω στον ύπνο.
Δεν νομίζω ότι το παρουσιάζω ως το πιο γνωστό πράγμα του κόσμου - ίσα ίσα, περιγράφω ακριβώς τα βήματα που έκανα ο ίδιος.
Όσο για το κλισέ που περιγράφεις, ισχύει εν μέρει. Δεν είναι θέμα ηλικίας. Πάντως το κλαμπ λέγεται Flamingo.
Flamingo ή Blue Moon.
Σούπερ στυλάτη και υπέροχη φωνή. Ευχαριστώ για την ανακάλυψη!
Ακολούθησα και εγώ την ίδια διαδρομή με εσένα.
Το Always say goodbye είναι ο 2ος πιο αγαπημένος μου δίσκος του Haden (ο πρώτος φυσικά είναι το Nocturne).
Μόνο αυτό με τον Dylan δεν ήξερα, αν και έχω δει την ταινία - από τις λίγες του Stone που δεν είναι εντελώς βλακεία.
Το κλαμπ νομίζω λέγεται "Rick's Café Américain".
Μπράβο! Ωραιότατο πόστιον :)
Για περισσότερη παλιά τζαζ, δες εδω:-->>
http://78records.cdbpdx.com/
Στο πρώτο σχόλιο ήθελα να γράψω ότι το κλαμπ έχει το όνομα που είχε εκείνο το μπαρ στο "Λεωφορείον ο Πόθος που υποτίθεται ότι τραβιόταν η Μπλανς. Λοιπόν, μόλις θυμήθηκα πως εκείνο το μπαρ λεγόταν "Flamingo".
@rodia: ευχαριστώ για το θησαυρό και ανταποδίδω (http://www.2multiples.com/hotdance/)
Δημοσίευση σχολίου