Summertime Sunday (ok, Monday): Ωραίο το εξοχικό σου, Μαιρούλα μου - με τα ζόμπι και τις τελετές βουντού, τι κάνεις;

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει το πιάτο που ταιριάζει. Για μια ακόμη φορά καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας. Εν πάση περιπτώσει, τι Κυριακή, τι Δευτέρα, καλοκαιριάτικα...)

Πληροφορήθηκα ότι ο Σαμ Κουκ συγκαταλέγεται κι αυτός στους δεκάδες καλλιτέχνες που έχουν τραγουδήσει το Summertime, διαβάζοντας τη στήλη του Νίκου Πετρουλάκη σε ένα τεύχος του Ποπ&Ροκ (ή μήπως ήταν το Zoo; Δεν θυμάμαι), όπου, σε μια γωνία, πρότεινε τα τραγούδια για μια καλοκαιρινή κασέτα. Ανάμεσά τους, υπήρχε και αυτή η υποβλητική εκτέλεση του Summertime από αυτόν τον υπέροχο τραγουδιστή, με την γλυκόπιοτη (ναι, ξέρω, μπλιαχ, αλλά δεν μου έρχεται καλύτερη λέξη) φωνή. Μου άρεσε πάντα ο Κουκ, αλλά δεν θα έμπαινα στον κόπο να αναζητήσω την ηχογράφηση, αν ο Πετρουλάκης δεν επεσήμαινε ότι σ' αυτήν την εκτέλεση, και ειδικά στα φωνητικά, είναι έντονος ένας βουντού απόηχος, που σε μεταφέρει κατευθείαν στον αμερικανικό νότο, τότε που ήταν έμπλεος με έναν ιδιόρρυθμο μυστικισμό που τώρα πια είναι απλώς φολκλόρ. Ο Πετρουλάκης είχε, ως συνήθως, δίκιο: κάτι αυτή η ατμοσφαιρική, κι ελαφρώς μελοδραματική κιθάρα που κρατά το ρυθμό, κάτι το πάντα εύθραυστο βιμπράτο του Κουκ, κυρίως όμως οι βοκαλατζούδες φαντάσματα, κάνουν αυτήν την εκτέλεση του Summertime να ακούγεται σαν στοιχειωμένη - στο μυαλό μου, είναι το εναλλακτικό soundtrack για ένα από τα αρχετυπικά αριστουργήματα του σινεμά του φανταστικού, αυτής της υπέροχης ποιητικής ταινίας με τον ανυπέρβλητο τίτλο "Περπάτησα με ένα ζόμπι". Αν οι θεωρητικοί του σινεμά δεν ήταν τόσο nerds και είχαν το εκτόπισμα των θεωρητικών της λογοτεχνίας, τώρα ο σκηνοθέτης Ζακ Τουρνέρ θα απολάμβανε το στάτους ενός Πόε του σινεμά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, βέβαια...