Starry Night

Ξεκινάω σε λίγο το μεγαλύτερο post στην ιστορία του "Πο Πο Culture!". Επειδή είναι αδύνατον να το ολοκληρώσω με τη μία, θα το ξαναβλέπει ο αγαπητός αναγνώστης ετούτου του blog στην κορυφή κάθε φορά που θα κάνω ένα γερό update. Σκοπός μου είναι να ανεβάσω τις εντυπώσεις μου, videoclips και μερικά τραγούδια από αυτά που ακούω το τελευταίο τρίμηνο. Και φυσικά, ως ψωνάρα, να γεμίσω (ή να στερήσω) και με αστεράκια τα αλμπουμάκια των ταλαίπωρων καλλιτεχνών που έφτασαν ως τ' ακουστικά του Sony Walkman μου.

Αν όλα πάνε καλά και δεν πάθω κανά σοβαρό εγκεφαλικό, κάτω από τον τίτλο "Starry Night" θα διαβάζετε σύντομα δισκοκριτικές για τις τελευταίες δουλειές των παρακάτω: Alanis Morissette, Beck, Black Kids, Blackfilm, Carla Bruni, Coldplay, Dresden Dolls, The Dude, Erykah Badu, Fleet Foxes, Goldfrapp, Hold Steady, Hollowblue, The Kills, Last Shadow Puppets, Mates of State, Moby, Nicole Atkins, Olga Kouklaki, The Royal We, Ruby Suns, Sigur Ros, Panic at the Disco, Pete and the Pirates, Protest the Hero, Ratat, Robyn, Sam Sparro, She & Him, Shearwater, Shleby Lynne, Stereolab, Teddy Thompson, Tricky, Yosebu... Κοινώς είμαι όντως ένα βαθιά προβληματικό άτομο που με το ζόρι θέλει να πει μια μαλακία για οποιοδήποτε άλμπουμ ακούσει, αλλά κυρίως που δεν θέλει να αφήσει την αγαπημένη του ενότητα σε ολόκληρο το blog να χαλαρώσει...

---

Alanis Morissette
Flavors of Entanglement
(Ιούνιος 2008)

Ετούτο εδώ θα μπορούσε να σταθεί στο ύψος των λατρεμένων "Jagged Little Pill" (1995) και "Supposed Former Infatuation Junkie" (1998), αν δεν είχε πιάσει τόσο γερός δημιουργικός οίστρος την Αλάνις. Ο μόνος λόγος που το "Flavors of Entaglement" ("Οι γεύσεις του -παράνομου ερωτικού- μπερδέματος" και, γενικά, από στίχους πάλι σκίζουμε, δόξα τω θεώ) δεν παίρνουν απ' ευθείας wildcard για τους τελικούς όπου θα διαγωνιστούν τα άλμπουμ της χρονιάς, είναι ότι η 34χρονη Καναδή παίζει με 2-3 μουσικά στυλ (ίσως και να φταίει περισσότερο η παραγωγή του Γκάι Σίγκσγουερθ -βλέπε Madonna και Bjork- γι' αυτό) αντί να κάτσει λίγο πιο ήρεμη να παίξει ως άλλη Τόρι Έιμος με το πιανάκι της και με την καυστική της γλώσσα. Όπως και νά 'χει, το ότι ο αρραβωνιάρης της την παράτησε για την Σκάρλετ Γιόχανσον έκανε -εννοείται- καλό στην έμπνευσή της και εδώ μέσα θα βρεις μερικά συγκλονιστικά διαμαντάκια (τα "Citizen of the Planet" και "Versions of Violence" -κι ας θυμίζει Evanescence το τελευταίο- είναι τα αγαπημένα μου), αλλά και μπόλικα crossover τεχνάσματα (το "Giggle Again For No Reason" είναι σχεδόν electro pop! Τι σχεδόν; Ολότελα! Αν υπήρχε ακόμη το Venue απέναντι από το παλιό αεροδρόμιο, θα ξημερώναμε παρέα του αυτό το καλοκαίρι...). Κοινώς, Σκάρλετ εσύ μπορεί να έχεις μεγαλύτερα βυζιά, αλλά εμείς διαθέτουμε πνεύμα και τραγουδάρες και το άλμπουμ σου δεν μας λέει απολύτως τίποτε. Άσε που εμείς δεν ξεχάσαμε πώς γυρίζονται τα καλά alternative videoclips (σαν του "Underneath" παρακάτω:)

---

She & Him
Volume One
(Μάρτιος 2008)

Το πουλέν του Mr. Arkadin εδώ δίνει τα ρέστα του ως συνθέτις και ερμηνεύτρια και ξεπερνάει ακόμη και τον εαυτό της ως παρουσία στην καλλίτερη ταινία της περσινής χρονιάς. Η Ζούι Ντεσανέλ έπρεπε να κάνει ένα ντουέτο με τον M.Ward για το soundtrack της ταινίας "The Go-Getter". Όχι μόνο πήγε καλά, αλλά η "she" αποκάλυψε στο παιδί-θαύμα της country folk ότι είχε κρυμμένες στο συρτάρι της μερικές όμορφες συνθεσούλες, τις οποίες με τεράστια χαρά έπιασε ο "him" του ντουέτου στο στούντιό του στο Πόρτλαντ με αποτέλεσμα να γεννηθεί το "Volume One". Το σύνολο ακούγεται σαν να έχει ξεπηδήσει από ένα 60's όραμα, από μια ποδηλατάδα κοριτσιών στην παραλία που τα beach boys τραβάνε τα σερφ τους μετά από μια κοπιαστική μέρα κάτω απ' τον ήλιο λίγο πριν εκείνες γυρίσουν σπίτι, ισιώσουν τις αφέλειές τους, φορέσουν τα χαριτωμένα φορεματάκια τους και ξεκινήσουν για το local dinner όπου εκείνοι θα φορτώνουν το juke box με τσίγκο. Για τον M.Ward πρέπει να ήταν μια απολαυστική σπουδή πάνω στη μουσική παράδοση της πατρίδας του. Για την Ζούι, κάτι σαν πολλαπλός οργασμός.


She & Him - Change is Hard

---

UPDATE #1 (Κυριακή 24/8)

---

Shearwater
Rook
(Ιούνιος 2008)

Με το που γκριζάρει λίγο ο αττικός ουρανός κι ορμήξουν οι πρώτες καταθλίψεις της νέας σεζόν, αυτό εδώ το αλμπουμάκι θ' αρχίσει να λιώνει στο CD του αυτοκινήτου και να εθίζει επικίνδυνα το mp3 player μου. Αυτό το μουσικό πρωτοβρόχι, αν δεν προσέξεις, μπορεί να μετατραπεί σε σαρωτική θύελλα και να χαθείς για τα καλά στην γλυκιά του μουντίλα. Να γίνεις μάρτυρας της "πράσινης επανάστασης", όπως την ευαγγελίζεται ο Τζόναθαν Μέιμπουργκ, κάποτε των Kingfisher, που ξεκίνησε πριν οκτώ χρόνια τούτη εδώ τη μπάντα παρέα με τον Ουίλ Σεφ των Okkervil River, αλλά που πια συνθετικά κάνει κουμάντο μοναχός του και όσον αφορά στις εντυπώσεις, στις κλέβει παρέα με το πορτοφόλι σου, τα ρούχα σου, την καρδιά, την ψυχή σου, όλες σου τις αναστολές.

Δεν είναι μόνο ο συγκλονιστικός τρόπος που ερμηνεύει ο Μέιμπουργκ, με τα φαλτσέτι του, την πειστική του χροιά και τα καλογυαλισμένα κρύσταλλα της φωνής του. Είναι και οι εξαιρετικές συνθέσεις του, τη μια λιτές -ένα πιάνο θα κάνει τη δουλειά- την άλλη γεμάτες με όμορφα όργανα, βιμπράφωνο, άρπα, μπάντζο, παράξενα κρουστά, που όλα μαζί στροβιλίζονται σαν ένα θαύμα της φύσης καλά κρυμμένο στον πάτο του ωκεανού, που κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να φτάσει -κι αν υπερβεί τον εαυτό του και τα καταφέρει, βιώνει μια αποκάλυψη. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, έχει μειώσει τις ροκ παραμορφώσεις που φόρτωναν στις κιθάρες τους οι Shearwater ως τώρα κι έχει αφήσει χώρο για όλα αυτά τα "δύσκολα" όργανα, που αφήνουν το ίχνος τους όχι τυχαία, αλλά μόνο εκεί που πραγματικά χρειάζεται.


Το άλμπουμ δεν είναι εύκολο. Δεν το ακούς με το μυαλό αλλού, δεν το ακούς δουλεύοντας, δεν το ακούς μιλώντας στο τηλέφωνο, τρώγοντας, ταΐζοντας τη γάτα. Οι στίχοι του Μέιμπουργκ μιλούν για αποκάλυψη, σχεδόν σε τρομάζουν, οι μελωδίες κτίζονται σιγά σιγά (συνήθως ανοίγει το δρόμο ένα πιάνο όλο κι όλο, ακολουθεί η συγκλονιστική φωνή και μετά γεμίζουν, οπλίζουν και πυροβολούν και τα υπόλοιπα όργανα σε ένα κρεσέντο που σε παρασέρνει βίαια), το ένα τραγούδι οδηγεί στο άλλο νομοτελειακά και το σύνολο δεν φτάνει καν τα 40 λεπτά. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή του. Ενώ θα μπορούσαν όλα τα τραγούδια, έτσι όπως είναι δομημένα, να διαρκούν και επτά και οκτώ και δέκα λεπτά το καθένα, οι Shearwater (που πια είναι οι Μέιμπουργκ -που μετά τους Kingfisher πήγε κι αυτός στους Okkervil River τους οποίους πια εγκατελείπει για να αφοσιωθεί σε αυτήν εδώ τη μπάντα-, Θορ Χάρις -ο ντράμερ με το μούσι- και Κίμπερλι Μπερκ -μπάσο) τα διατηρούν στον ιδανικό χρόνο ώστε το σύνολο να είναι συνεπές στις προθέσεις του: Να σε ρουφήξει σε μια δίνη με εντελώς πρωτόγνωρες αισθήσεις και να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πέντε πράγματα για το περιβάλλον που καταστρέφεται γύρω σου ή -έστω- να προβληματισθείς με όσα κρύβεις μέσα σου και δεν θες να φωτίσεις ποτέ. Το καλλίτερο δείγμα ανεξάρτητης art rock που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια.

---

Robyn
Robyn
(Απρίλιος 2008 - Απρίλιος 2005 στην Σουηδία!)

To ξέρω ότι όσοι θα πάτε στη συναυλία της Madonna, θα πάτε για το σόου, για την ιστορία της, για τη Θεά και μάλλον όχι για τη μουσική. Αν, τέλος πάντων, κάπου στην άκρη της καρδιάς σας έχετε αφήσει κι ένα κομματάκι κενό για νέα ακούσματα, δώστε λίγη προσοχή στην κυρία που θα ανοίξει τη συναυλία. Η Robyn είναι Σουηδέζα -κάποτε, στα 90s είναι κάνει ένα κάποιο σουξέ-, το δισκάκι με το όνομά της το έχει κυκλοφορήσει στην πατρίδα της προ τριετίας, πέρσι στην Αγγλία, φέτος βγήκε και στον υπόλοιπο κόσμο και είναι όσο ποπ πρέπει. Όσο ποπ γουστάρουμε να ακούμε. Κλάσεις καλλίτερο από το φετινό της Madonna, για να γίνω σαφής! Η Robyn τραγουδάει με παιδική γλύκα, αλλά και με υπέρμετρη μαγκιά, είναι μια μείξη Καλομοίρας και Λίλι Άλεν, με ολίγον από παλιά καλή Madonna, και φλερτάρει τόσο με τη χιπ-χοπ όσο και με τη eurodisco με αποτέλεσμα το άλμπουμ να είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικό. Και αναμφισβήτητα ό,τι πιο χορευτικό θα πέσει στ' αυτιά σας φέτος!



Robyn - Konichiwa Bitches

---

Beck
Modern Guilt
(Ιούλιος 2008)

Στο μπλέντερ του τρομερού παιδιού της γενιάς των slackers αυτή τη φορά μπαίνουν λιγότερα συστατικά απ' ότι συνήθως και παρά το γεγονός ότι συμπαραγωγός είναι ο (γνωστός κυρίως από χιπ χοπ άλμπουμ και φυσικά από τους Gnarls Barkley των οποίων αποτελεί το 50%) Danger Mouse, το "Modern Guilt" ακούγεται περίπου σαν ένας -σκοτεινός- φόρος τιμής στην ψυχεδέλεια των 60s. Στιχουργικά, ο Beck μπαίνει κι αυτός στο τριπάκι της πράσινης σταυροφορίας (βλέπε και Shearwater παραπάνω) και πετυχαίνει το σκοπό του κυρίως χάρη στα ειρωνικά του χαρακτηριστικά και στο γεγονός πως πάντα, ακούγοντάς τον, συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ πιο έξυπνος από σένα. Το οποίο είναι και το βασικό του αρνητικό. Είναι μια ιδιοφυία που πρέπει να κοπιάσεις πολύ για να την καταλάβεις και που και να το πετύχεις, εκείνος πάλι στ' αρχίδια του θα σε γράψει. Αυτοσαρκαστικός, "αλλού" και πάντα ορεξάτος, θα έχει ήδη ξεκινήσει για το επόμενό του μουσικό ταξίδι. Που είναι δεδομένο ότι θα το ταξιδέψει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο...

---

UPDATE #2 (Σάββατο 13/9)

---

Fleet Foxes
Fleet Foxes
(Ιούνιος 2008)

20χρονοι λάτρεις της φύσης από τη γενέτειρα του grunge ονειρεύονται ότι έχουν παρατήσει το Σιάτλ για μια ουτοπία γεμάτη παρθένα δάση και παράξενα ζώα, όπου η μόνη τεχνολογική εγκατάσταση είναι τεράστια ηχεία που όλη μέρα παίζουν τα αγαπημένα τους τραγούδια από Beach Boys, Μπομπ Ντίλαν, Νιλ Γιανγκ, Led Zeppelin και βρετανική φολκ... Το άκρως αναπάντεχο ντεμπούτο της χρονιάς που εξιτάρει τους ανά τον κόσμο κριτικούς έρχεται από μια πεντάδα πιτσιρικάδων με φολκ εμμονές και μια λατρεία για τον μεσαίωνα και είναι εξαιρετικά ευκολοάκουστο -αν και ξένο για την εποχή μας- και αν ακολουθηθεί από αναλόγου εμπνεύσως συνέχεια, μάλλον θα σηματοδοτήσει (παρέα με το "Rook" των Shearwater) την επιβολή της νέας Americana ως το πιο εμπνευσμένο μουσικό είδος των καιρών μας. Και πού 'σαι; Το "He Doesn't Know Why" είναι τραγουδάρα, μιλάμε!

---

Black Kids
Partie Traumatic
(Ιούλιος 2008)

H disco συναντά τον Ρόμπερτ Σμιθ των Cure, ο Prince τον Μπάουι και όλοι αυτοί ως εμπνευστές κάθονται παρέα με τους MGMT και τους Teenagers -συμμαθητές των Black Kids στο ανάλαφρο, ξένοιαστο, αυθάδικο ποπ ιδίωμα της indie κοινότητάς μας- για να ακούσουν με χαρά τo ντεμούτο των "μαύρων παιδιών από τη Φλόριντα που πρέπει να μεγάλωσαν με το new wave των 80s στο μπιμπερό τους... Ο Ρέτζι Γιάνγκμπλαντ ξέρει πώς να γράφει πιασάρικα ρεφρέν και πώς να τα τραγουδάει με "χορευτικό" τρόπο (και με τη συνδρομή της αδελφής του, της Άλι), με αποτέλεσμα να προσθέτει τουλάχιστον τρία κομμάτια στα "must listen" της χρονιάς: Το (αγαπημένο μου) "Hit the Heartbrakes", το "Hurricane Jane" και το "Listen to your Body Tonight" είναι υπέροχα! Κρίμα που το άλμπουμ έχει 2-3 μετριάκια μέσα, γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε για τον πιο άξιο ανταγωνιστή τoυ "Oracular Spectacular" των MGMT για τον τίτλο του ποπ άλμπουμ της χρονιάς.


Black Kids - Hurricane Jane

---

Yosebu
I'll Be Waiting 'Till Dawn
(Nοέμβριος 2007)

Ο Βασίλης Γιουβρής (a.k.a. Yosebu) σκαρώνει "ζεστή" μουσική για τις μουντές μέρες του φθινοπώρου και του χειμώνα. Είναι ένα μεγάλο ταλέντο της ελληνικής electronica, downtempo με τα όλα του, αλλά και τόσο cinematic που μερικές φορές σου είναι αδύνατον να τον παρακολουθήσεις χωρίς να βλέπεις και την ταινία που οι ήχοι του πλαισιώνουν. Και το γεγονός ότι το άλμπουμ του δεν είναι soundtrack κάποιας ταινίας είναι ένα κάποιο πρόβλημα...

---

Carla Bruni
Comme Si De Rien N' Etait
(Aύγουστος 2008)

Μπορεί το περσινό "No Promises" να ήταν μια μεγαλοπρεπής κουράδα, ωστόσο από τότε άλλαξαν πολλά: Η Κάρλα έγινε κυρία Σαρκοζί και στο Προεδρικό Μέγαρο πρέπει να είσαι προσεκτικός για όλα -ακόμη και για τα κακάκια σου. To τρίτο της άλμπουμ, λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να είναι υπό τις νέες συνθήκες. Και μπορεί εκείνη να δηλώνει περιπαικτικά στον τίτλο "Σαν μην έγινε τίποτε...", αλλά η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο έγινε, αλλά άλλαξε και το σύμπαν της, αλλά και το σύμπαν πολλών ανθρώπων ακόμη. Και η αλλαγή φαίνεται ξεκάθαρα στο "Comme Si De Rien N' Etait": Είναι μακράν το πιο "γαλλικό" από τα τρία άλμπουμ της, η Κάρλα ακούγεται σαν γκόμενα του Γκενσμπούργκ και όχι του σαν κυρία Προέδρου (ίσως και να βλέπει τον Νικολά σαν τον Σερζ, βέβαια, αλλά δεν θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά), οι μελωδίες του είναι ανάλαφρες σαν φθινοπωρινό αεράκι που παίζει με τα πεσμένα φύλλα και το μόνο αγγλόφωνο τραγούδι, το "You Belong To Me", είναι μια υπέροχη διασκευή, γεμάτη ρομάντσο. Με λίγα λόγια: Ξέχνα το πόσο σε έχει εκνευρίσει η συνεχής της παρουσία στα δελτία ειδήσεων και -ειδικά αν είσαι ερωτευμένος- κλείσε τα μάτια κι αφέσου στο ταξιδάκι της κιθάρας και της φωνής της. Όσα σου είχε μάθει στο ντεμπούτο της, το "Quelqu' un M' a Dit" δεν ήταν ψέμματα...

---

Mates Of State
Re-Arrange Us
(Μάιος 2008)

Mα τι χαρούμενο άλμπουμ είναι αυτό! Και μόνο για το καλλίτερο τραγούδι της χρονιάς, το "The Re-Arranger", το ζεύγος Κόρι Γκάρντνερ και Τζέισον Χάμελ πρέπει να καρφώνονται ως εικόνισμα πάνω από το DJ Booth κάθε ψαγμένου βιότοπου indie φατσούλων. Πέμπτος δίσκος, ολόκληρος γάμος στην πλάτη τους, μπόλικες νευρώσεις και κρεββατομουρμούρα -κι όμως όλα αυτά γίνονται δημιουργικό πάτημα για κάτι όχι ξυνό και γκρινιάρικο, αλλά για ένα αναζωογονητικό ποπ πάρτυ με 10 κομματάκια που στο σύνολό τους πιάνουν ίσα ίσα τριανταπέντε λεπτά, αλλά σου αφήνουν ένα τεράστιο χαμόγελο στη μούρη για όλη την ημέρα!


Mates of State - Get Better

---

Metallica
Death Magnetic
(Σεπτέμβριος 2008)

Για έναν άνθρωπο που έχει για ringtone στο κινητό του το starting riff του "Seek & Destroy" (παρ' ότι έχει πια κλείσει τα 33 και η δουλειά του δεν είναι ούτε roadcrew, ούτε ντράμερ σε μπουζουξίδικο, ούτε πωλητής στα Metropolis...) η κυκλοφορία του "Death Magnetic" συγκαταλέγεται ανάμεσα στα γεγονότα της χρονιάς, παρέα με τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, την εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία και το κατόρθωμα του Γιώργου Παπανδρέου να διατηρεί το κόμμα του σταθερά στην δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων. Από την Πέμπτη το πρωί που το αγόρασα, έχει εκτοπίσει οποιοδήποτε άλλο άκουσμα από το CD player του αυτοκινήτου, του σπιτιού και της δουλειάς και με έχει καταστήσει έναν απρόσεχτο οδηγό / θορυβώδη γείτονα / εκνευριστικό συνάδελφο. Κοινώς έναν ακοινώνητο μαλλιά σε μετεφηβική κρίση. Αλλά το θέμα μας δεν είμαι εγώ. Το θέμα μας είναι το νέο άλμπουμ των Metallica.

Το "Death Magnetic" είναι μια διδακτική ιστορία προθέσεων και αποτελέσματος. Όπως η σημειολογία του εξωφύλλου σού κάνει ξεκάθαρο απ' το πρώτο συναπάντημά σας στο δισκάδικο ή στην παλάμη του συμπαθούς Νιγηριανού (αλήθεια, οι Αφρικανοί πλανόδιοι πωλούν και χέβι μέταλ ή μόνο Πεγκυζηνωειδή;) οι Metallica επιστρέφουν στην δεκαετία του '80: Σε λευκό φόντο ένα φέρετρο. Και στο οπισθόφυλλο το παλιό καλό logo του γκρουπ, με τα μυτερά Μ και Α, μαύρο-μαύρο, λιτό κι απέριττο. Καμμία φιοριτούρα στο artwork, ένα "πάρ'το στη μούρη", ένα "Kill 'em All" -ακόμη πιο καθαρό. 99% βία. Οι προθέσεις μιλάνε για thrash metal και "με το καλημέρα" (λέγε με "That Was Just Your Life") οι Μetallica σου σερβίρουν ακριβώς αυτό. Ούτε πειραματισμοί σε country rock μείζονα, ούτε μελωδικά ατοπήματα. Οι προθέσεις είναι σαφείς. Και λέγεται ότι ήταν ο μέγας σαμάνος της μουσικής βιομηχανίας -και διάδοχος του Μπομπ Ροκ στην παραγωγή των Μεταλλικόδισκων-, ο Ρικ Ρούμπιν που πρότεινε μια τόσο άμεση επιστροφή στις ρίζες.


Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν είναι πάντα επιτυχημένο. Στην αγωνία τους να αποδείξουν ότι "το ΄χουν ακόμη", οι τέσσερις και ο Ρικ το παρακάνουν. Ναι μεν η διαφυγή από το μοτίβο "εισαγωγή, κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν" και τα τετράλεπτα χιτ των τελευταίων δεκαεπτά ετών είναι μια ευχάριστη παραπομπή στις μεγάλες συγκινήσεις που μας χάρισαν τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους, αλλά το "Death Magnetic" σε καμμία περίπτωση δεν είναι ούτε τόσο ωμό όσο το "Kill 'em All", ούτε τόσο εκφραστικό όσο το "Ride the Lightning", ούτε τόσο τεχνικό όσο το "Justice for All", συνεπώς ούτε τόσο όλα τα παραπάνω μαζί όσο το μεγαλειώδες "Master of Puppets". Και είπα ήδη ότι δεν έχει καμμία ποπ διάθεση, άρα δεν μοιάζει καθόλου μα καθόλου ούτε με τη μεγάλη τους επιτυχία, το "Black Album" του 1991. Όπως έγραψε και στο κορυφαίο του σχόλιο ο Pascal σ' αυτό εδώ το post, οι Metallica σε κόβουν πάνω στο καλλίτερο. Ενώ δείχνουν ότι ξεπέρασαν την δημιουργική μπίχλα που τους είχε διαλύσει στα "Load", "Reload" και στο παντελώς ακατανόητο "St. Anger", δεν καταφέρουν να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους. Αναλώνονται σε συνεχείς εναλλαγές ρυθμού, γέφυρες, σολαρίσματα, αλλά πρέπει να φτάσεις στο έβδομο τραγούδι του δίσκου για να ξανακούσεις -μετά το πρώτο- ένα πραγματικό μέταλ ύμνο.

Οποία έκπληξις: Το έβδομο τραγούδι του "Death Magnetic" είναι η τρίτη συνέχεια του "Unforgiven" και είναι η μόνη μελωδική στιγμή του δίσκου. Αυτό, δηλαδή, που προσπαθούν να αποφύγουν όσο πιο πολύ μπορούν, είναι αυτό στο οποίο τελικά αποδίδουν καλλίτερα! Από εκεί και πέρα, ο δίσκος απογειώνεται, αλλά πια έχει φτάσει στο τέλος του (10 τραγούδια όλα κι όλα, αλλά επτάλεπτες και οκτάλεπτες επιδείξεις μουσικής κατάρτισης όλα τους). Το "Judas Kiss" είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, ένα κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να πετάξει έξω οποιοδήποτε έπος από το "Master of Puppets" και να διεκδικήσει τη θέση του στο american metal songbook, το κλείσιμο του "My Apocalypse" είναι η ιδανική υπόσχεση για το 10ο άλμπουμ τους (το επόμενο) και το "Suicide & Redemption" που θα ακούσεις πρότελευταίο είναι η στιγμή που οι Metallica στήνονται μπροστά στον καθρέπτη, αμολάνε έξω τα γερασμένα παπάρια τους και τα παίζουν επιδεικτικά για 10 ολόκληρα λεπτά, δημιουργώντας ένα ακατανόητο, αλλά απολαυστικό instrumental τυφώνα.


Εν κατακλείδι, το "Death Magnetic" θα μπορούσε να είναι η 6η συμβολή των Metallica στη λίστα με τα "Καλλίτερα μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών", αλλά αποδεικνύεται πιο πολύ υπόσχεση για το μέλλον. Το ότι οι τύποι ροκάρουν ακόμη σαν μικρά παιδιά το ξέραμε και από τα live τους και πλέον απέδειξαν ότι δεν έχουν χάσει ούτε το συγγραφικό τους ταλέντο. Από την πολλή τους καύλα όμως, κάπου το παρακάνουν και χάνουν το αριστούργημα στις λεπτομέρειες (αν και είμαι σίγουρος ότι με τον Ροκ αντί του Ρούμπιν στην παραγωγή το αριστούργημα θα τους είχε ξεφύγει πολύ πιο μακριά). Τεχνικά, ο Ούλριχ ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό, ο Χάμετ ξαναπαίρνει το ρόλο που πρέπει να έχει (lead κιθαρίστας και όχι ευθυνόφοβος τσιμπουκοτσόγλανος), ο Τρουχίλο δίνει όποιες φανκ ενέσεις μπορεί να αντέξει ένα τόσο ξεκάθαρα thrash δημιούργημα και μόνο ο Χέτφιλντ δείχνει ακόμη κάπως κουρασμένος -όχι ότι δεν τραγουδά καλά, απλά δεν δίνει αυτό το "κάτι παραπάνω". Μακάρι να μην πλακωθούν πάλι μέχρι το επόμενο μάζεμά τους στο στούντιο, γιατί κάτι μου λέει ότι το Metallica's 10th θα δικαιολογήσει απολύτως το γιατί θεωρούνται το καλλίτερο μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών.

---

Nicole Atkins
Neptune City
(Οκτώβριος 2007)

Δεν ξέρω αν όλα οφείλονται στην τελική επιμέλεια που είχε (και εδώ) ο παραγωγός - γκουρού Ρικ Ρούμπιν (μάλλον όχι...), αλλά το "Neptune City" είναι σχεδόν άψογο. Κατ' αρχάς αυτό το πουτανάκι έχει στήσει ένα φοβερό κόλπο για να σε ρουφάει μέσα στην αγκαλιά του ήχου της, χωρίς να μπορείς να προβάλεις καμμία αντίσταση: Κάθε ρεφρέν -με αποκορύφωμα αυτό του μεγαλειώδους "Maybe Tonight" που ανοίγει το άλμπουμ- αφού φτάνει στην κορύφωσή του -και είναι όλα υπερευκολομνημόνευτα-, σβήνει ιδανικά, καυλιάρικα και ναζιάρικα, δημιουργώντας ακόμη περισσότερες προσδοκίες και μια δίψα να ακούσεις και παρακάτω. Μετά είναι το φαλσέτο της, η χροιά της φωνής που βγαίνει από βαθιά μέσα της, οι νοσταλγικές μελωδίες που θυμίζουν και 60s και Abba και Siouxsie and the Banshees, όλα μαζί. Και το φοβερότερο είναι ότι ενώ ώρες ώρες φτάνει στον θεατρινισμό ακόμη και τον μέγα υποκριτή Ρούφους, τελικά ακούγεται ακόμη πιο ειλικρινής κι από την αδελφή του, Μάρθα Γουέινράιτ. Ένα από τα καλλίτερα άλμπουμ του 2007, που δυστυχώς ανακάλυψα πολύ πολύ αργότερα και δεν συμπεριέλαβα στη λίστα μου :(