Jeronimo groovy

Όταν μετέφερα σε έναν φίλο την φράση του Ιερώνυμου «Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της», η αντίδρασή του ήταν αποστομωτική: "θεά" (ναι, ο φίλος είναι γκέι, αλλά αυτό είναι δευτερεύον). Η αλήθεια είναι πως είναι παρήγορο, σε μια θεοκρατία, όπως η Ελλάδα και το Ιράν, να εμφανίζεται ένας Αγιατολάχ απρόθυμος να παίξει το ρόλο του Αγιατολάχ, που να λέει το προφανές, έστω, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πια τι είναι προφανές. Και μόνο το ότι όλες αυτές οι τρελές με τα ράσα - αυτές που μοιράζουν παρατσούκλια τύπου "Ζωζώ" και "Μπέμπα Μπλανς" - τον αποκαλούν "Θείο Μότσαρτ", ψιλοκοροϊδεύοντας την αγάπη του για την κλασική μουσική, κάτι ακατανόητο για αυτές τις μπουζουξούδες που παριστάνουν τους άγιους πατέρες, είναι παρήγορο...
(Για όποιον δεν παρακολούθησε, θυμίζω πως στο άρθρο του στην εφημερίδα «ο Κόσμος του Επενδυτή» ο Αρχιεπίσκοπος μεταξύ άλλων, επισημαίνει πως «το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών που ενέπνευσαν και έθρεψαν το γένος μας, αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα».)