Τα αστεράκια (για το τίποτε*) δεν έχουν τελειωμό.

Kleerup

Kleerup
(Μάιος 2009)

Κατ' αρχάς τα τεχνικά: Το άλμπουμ είναι ένα από τα καλλίτερα του 2009, αλλά δεν είναι του 2009... Κυκλοφόρησε πρώτη φορά πέρσι το Μάιο στην πατρίδα του Αντρέας Κλέερουπ, τη Σουηδία και ξαναβγήκε ένα χρόνο μετά, με ελαφρώς παραλλαγμένη tracklist. Επίσης, συμπεριλαμβάνονται τραγούδια ακόμη παλιότερα, όπως, για παράδειγμα, το "With Every Heartbeat" που είχε γράψει για την Robyn και που είχε κυκλοφορήσει ως single για το άλμπουμ της τον Ιούνιο του 2007 (ένα άλμπουμ, που με τη σειρά του, πρωτοκυκλοφόρησε το 2005 στη Σουηδία -χωρίς το εν λόγω κομμάτι μέσα- και δύο χρόνια μετά στην Αγγλία και πέρσι στον υπόλοιπο κόσμο -με το εν λόγω κομμάτι μέσα, ως smash hit πια... Μπέρδεμα!). Από εκείνο το single παίρνει και το εξώφυλλο ο Kleerup, βγάζει το "With Robyn", αφήνει μόνο το όνομά του (με τρόπο που να παραπέμπει άμεσα στις eurodisco καταβολές του) και το παρουσιάζει ως εξώφυλλο της διεθνούς εκδοχής του άλμπουμ του. Για τη σουηδική είχε κρατήσει τη φάτσα του, αλλά μάλλον καλά έκανε και το άλλαξε, γιατί θα τρόμαζε και τον υπόλοιπο κόσμο, πέραν των συμπατριωτών του...

Αφού θόλωσα αρκετά το τοπίο, προσπαθώντας να εξηγήσω τον τρόπο που οι Σουηδοί γίνονται παγκοσμίως γνωστοί, αφού πρώτα γίνουν διάσημοι στην πατρίδα τους, θα προσπαθήσω να εξηγήσω και γιατί ο 30άρης αυτός συνθέτης, παραγωγός, κιμπορντάς, ντράμερ αξίζει όσο κανείς άλλος να γίνει σούπερ αστέρας διαπλανητικού μεγέθους. Κι όποιος καταλάβει:

α. Γράφει την πιο χορευτική electro pop που υπάρχει αυτή τη στιγμή εκεί έξω.
β. Το κάνει χρησιμοποιώντας φτηνά κόλπα, τα ίδια και τα ίδια κάθε φορα, μικρές, εμμονικές λουπίτσες και τσιριχτά εφέ πίσω από γυναικείες φωνές, αλλά έχει βρει κάποια μαγική συνταγή και τα τραγούδια του διαφέρουν αισθητά το ένα από το άλλο, χωρίς ποτέ να πλατειάζουν και να γίνονται βαρετά. Η κάθε λουπίτσα και το κάθε εφέ αλλάζει εκεί ακριβώς που πρέπει να αλλάξει για να μην τον κατηγορήσεις για επιδειξιομανία, καλλιτεχνικό εντυπωσιασμό ή ακαταλαβίστικες εμμονές.
γ. Κάνει παρέα με τα enfants gates της σκανδιναυικής pop, με αποτέλεσμα, ακόμη κι αν σου φανεί πολύ απλή η μουσική του, στο τέλος δεν μπορείς να της πεις όχι, γιατί σε έχουν τραβήξει κοντά της οι σειρήνες που χρησιμοποιεί στα φωνητικά (Lykke Li, Robyn, Marit Bergman, Tityo, Lisa Millberg, Linda Sundbland - μέχρι και τη Neneh Cherry έβαλε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι ο θεός...)
δ. Σου φέρνει στο νου τον Τζόρτζιο Μόροντερ και τους ABBA. Ε, δεν γίνεται να μην κολλήσεις.
ε. Βγάζει από μέσα σου όλα, μα όλα -και της λύπης, και του θυμού, κι ας είναι χορευτικό ξεσάλωμα το συνολάκι του- τα συναισθήματα με πολύ απλό τρόπο και χωρίς κανένα εξαναγκασμό. Ακούς, αρχίζεις να κουνιέσαι, σηκώνεσαι να χορέψεις, κλείνεις τα μάτια και σού 'ρχονται όλα. Αυτό που έκαναν κι οι Supremes, δηλαδή.


Kleerup & Marit Bergman - 3 a.m.
στ. Το παραπάνω (το έχω ξαναποστάρει, σε unplugged εκδοχή, αλλά μάλλον δεν το πήρες είδηση) είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς...

---

Phoenix
Wolfgang Amadeus Phoenix
(Μάιος 2009)

"C' est magnifique!" Αυτά τα γαλλάκια σε βάζουν να χορεύεις, αδιαφορώντας για το πόσα κιλά αντέχεις ακόμη να χάσεις μετά από τόσα πάρτυ, να χορεύεις ασταμάτητα, πάνω κάτω, αριστερά δεξιά, διαγωνίως και καθέτως, ακριβώς όπως κάνουν αυτοί οι Νεοϋρκέζοι σ' ετούτο το ανεπίσημο videoclip του "Lizstomania":



Η europop τους ξεκινά ακριβώς εκεί που την αφήνει ο Αντρέας Κλέερουπ που έλεγα παραπάνω και μπολιάζεται με ακριβώς τις ιδανικές δόσεις χορευτικής rock, ώστε να έλθει να κολλήσει τέλεια δίπλα σε υβρίδια τύπου MGMT, Klaxons, Friendly Fires, Empire of the Sun. Και όλα γίνονται επιδεικτικά και προβοκατόρικα: Από το εξώφυλλο με τις μπόμπες στα χρώματα των τρικολόρ, στον τίτλο του άλμπουμ που σου γαμεί ό,τι ιερό και όσιο, μέχρι τους στίχους που ξετινάζουν τις γκομενικές σχέσεις με κάτι απλοϊκό που κινείται μεταξύ αφέλειας και ειρωνίας, πάντα ποτισμένο με μερικές δόσεις τουριστικών αξιοθέατων (αγαπημένος τους προορισμός: η Ρώμη).

Αλλά είπαμε: Καμμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Το μόνο που μετράει είναι χορός. Get up and dance!

---

Mirah
(A)spera
(Μάρτιος 2009)

Από τα συνηθισμένα, αργόσυρτα, απλά κιθαρίσματά της που αναδεικνύουν τη μαγική φωνή αυτής της Εβραιοπούλας, και τα εύθραυστα ποιήματά της, μέχρι τις στιγμές που φορτώνει, προσθέτει όργανα, φωνάζει και τα χώνει (όπως στο αριστουργηματικό "The Forest" -ένα οικολογικό εμβατήριο που σε ξεσηκώνει με τη μία), τα πάντα σ' αυτό το άλμπουμ είναι καλοζυγισμένα και ειλικρινή. Αν ήταν και τα δέκα κομμάτια του ισοδύναμα, θα μιλάγαμε για το indie rock αριστούργημα της χρονιάς.

---

Asobi Seksu
Hush
(Φεβρουάριος 2009)

Το καλό με τους Γιαπωνέζους (όχι ακριβώς Γιαπωνέζους, αλλά τέλος πάντων) κλώνους των Lush (με αρκετές δόσεις από Cocteau Twins και My Bloody Valentine) είναι ότι έχουν εμπνεύσεις. Το κακό είναι ότι "they never deliver". Αυτό είναι άλλο ένα dream pop άλμπουμ με πολλές υποσχέσεις, αλλά κανένα αριστούργημα. Το τρίτο τους. Να τα εκατοστήσουν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να παραδώσουν και κάποιο magnum opus...


Asobi Seksu - Me & Mary

---

UPDATE:

Επίσης, αξίζουν: To Preliminaries του Iggy Pop, μια σπουδή πάνω στη τζαζ και τα μπλουζ (ναι, δεν κάνω πλάκα) με δικές του συνθέσεις, αλλά και διασκευές εμβληματικών κομματιών, όπως το "Les Feuilles Mortes" του Πρεβέρ, ή το "How Insensitive" του Ζομπίμ. / H θεά Peaches στο I Feel Cream δείχνει τα γεννητικά της όργανα (και είμαι σίγουρος ότι το κάνει με τεράστια ευαρέσκεια) στις ατάλαντες Μ.Ι.Α αυτού του κόσμου, γυρνώντας σε έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο, χάρη και στη συνεργασία της με τους Simian Mobile Disco. Ξεσηκωτικό και θρασύ! / Απολαυστική, γεμάτη, απρόβλεπτη heavy metal, από τους Isis που την στολίζουν με επιρροές από χίλια δυο ακόμη υποδιαιρέσεις της ροκ, κάνοντας το Wavering Radiant το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ τους ως τώρα. Αν έπαιρναν επιτέλους την απόφαση να εγκαταλείψουν τα black metal φωνητικά, θα έκαναν το κράμα τους ακόμη πιο προσιτό. / To Heavy Ghost του DM Stith είναι πολύπλοκο και σαγηνευτικό σαν τις δημιουργίες του Devendra Banhart. Είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο, ακόμη κι από όσους δεν είναι δυνατοί λύτες. / To A Woman A Man Walked By των PJ Harvey και John Parish έρχεται τόσο κοντά στο πολύ όμορφο, προπέρσινο White Chalk που εύκολα μπορείς να το βάλεις στην κατηγορία "δεν αξίζει". Είναι σαν να χώρεσαν εδώ τα απομεινάρια εκείνου του σπουδαίου άλμπουμ. Αλλά, ακόμη και τα απομεινάρια, όταν μιλάς για την Πόλι Τζιν, έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον, οπότε οριακά το κρατώ με τα καλά :) / To Begone Dull Care των Junior Boys είναι το πιο upbeat και χορευτικό τους άλμπουμ ως τώρα. Δεν το λες αριστούργημα της indie electronica, αλλά δεν είναι και για να το φτύνεις. / Το έτερον ήμισι της Ζούι Ντεσανέλ στο περσινό υπερεπιτυχημένο πείραμα των She & Him, o M. Ward κυκλοφόρησε το έκτο του άλμπουμ, Hold Time, που είναι ένα πολύ κουλ, πολύ καλοκαιρινό, πολύ indie country διαμαντάκι, με υπέροχες συνεργασίες (η Ζούι, φυσικά, αλλά και η Λουσίντα Γουίλιαμς και ο Τζέισον Λιτλ των Grandaddy).

Κι αυτά που δεν αξίζουν: To αφάνταστα υπερτιμημένο Wavves του αφάνταστα δήθεν Wavves, που είναι τόσο θορυβώδες και άσκοπο, σαν να ακούς Ramones από πολυκαιρισμένη κασέτα σε χαλασμένο κασετόφωνο (και η μαμά σου να έχει βάλει δυνατά και "Λάμψη" στην κουζίνα). Σκέτος εμετός. / Ένας ακόμη υπερτιμημένος θόρυβος, αυτός των Horrors στο Primary Colours. Τουλάχιστον, μέσα από τη γενικότερη garage rock βαβούρα, εδώ κάτι καταφέρνεις να διακρίνεις στο βάθος -αλλά κι αυτό σε δυο-τρία τραγούδια το πολύ... / Θορύβου συνέχεια στο κλαμπατσιμπαλικό noise pop Reviver των άνοστων Abe Vigoda. Μουσικές για πολλά τριπάκια... / Οι Meat Puppets έχουν πει πια όσα είχαν να πουν την προηγούμενη και την προπροηγούμενη δεκαετία. Σήμερα είναι απλά βαρετοί. Το Sewn Together αξίζει μόνο για εναλλακτικό sountrack σε roadtrip με Harleys, για όσους έχουν βαρεθεί να ακούν τα άπαντα των ZZ Top. / Η κατηφόρα του Chris Cornell μοιάζει να μην έχει τέλος. Το Scream όχι μόνο δεν θυμίζει σε τίποτε Soundgarden, αλλά ούτε καν το προηγούμενό του, απαράδεκτο, άλμπουμ. Με τη βοήθεια του Timbaland, ο ήχος του πάλαι ποτέ ηγέτη της σκηνής του Σηάτλ γίνεται ο απόλυτος αχταρμάς και η νέα του κυκλοφορία κερδίζει πανεύκολα τον τίτλο του "χειρότερου δίσκου της χρονιάς, της δεκαετίας, ίσως και του αιώνα". Τόσο χάλια, it makes you wanna scream.

---

* Κρίνοντας από τα ελάχιστα σχόλια, όσα posts ανεβάζω κατά καιρούς στην ενότητα "Δισκοκριτικές", πρέπει να είναι τα λιγότερο αναγνωσμένα ή τα περισσότερο βαρετά του "ΠΠC". Πράγμα λογικό, γιατί στην ουσία δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Αν ενθουσιαστώ ή θέλω να κοροϊδέψω κάποιο τραγούδι, θα το κάνω πολύ ευκολότερα, πολύ καλλίτερα και με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον για όποιον μας κάνει την τιμή να διαβάζει αυτό το blog, σε ένα απλό, δικό του post. Απ' την άλλη, μου είναι αδύνατον να διακόψω την ενότητα αυτή και τα κείμενα - "σεντόνια" της (όπως τα δύο τελευταία: αυτό και αυτό). Γιατί,πολύ απλά, είμαι απίστευτα ψυχαναγκαστικός και παρ' ότι γνωρίζω ότι κανέναν δεν αφορά η άποψή μου για ένα άλμπουμ, δεν μπορώ να μην την πω, και κυρίως να μην την καταχωρίσω κάπου, ώστε να έχω και το δικό μου reference στο Internet, αν ποτέ χρειαστεί να ξαναγράψω κάτι για τον εν λόγω καλλιτέχνη. Ναι, είμαι τόσο ψώνιο, που σε κείμενά μου, κάνω quote τον εαυτό μου! Οπότε συγχωρέστε με που γίνομαι τόσο βαρετός αλλά το blog είναι (κατά το ήμισι) δικό μου -κι ό,τι θέλω θα κάνω :)