Klaxons - Magick (Live in Athens, 19.06.09)
"Ψευτοτρέντυ μπαζοφεστιβάλ" τα όνομασε ο (η) Αθήναιος σε ένα σχόλιό της στο post μου για την πρώτη ημέρα του φετινού Ejekt. Σε μια βιαστική ανάγνωση ο χαρακτηρισμός της μοιάζει κακιούλα ηλικιωμένου. Αλλά η Βίβιαν σπάνια μιλάει χωρίς να ξέρει γιατί χρησιμοποιεί τις λέξει που χρησιμοποιεί. Και μολονότι είμαι σίγουρος πως δεν έχει πλήρη συνείδηση του πόσο σημαντικοί είναι οι Klaxons για τη μουσική του μέλλοντος, η απαξίωσή της προς το Ejekt, το Synch (υποθέτω ότι σε αυτά αναφερόταν) και οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο φεστιβάλ έχει κάποια βάση. Λέγεται "αρπακολιά" και είναι ελληνική ευρεσιτεχνία. Ίσως τώρα είμαι άδικος που χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, γιατί το θέμα είναι πολύ πιο σύνθετο, αλλά δεν βρίσκω καλλίτερη λέξη για να χαρακτηρίσω κάτι κακά οργανωμένο και ακριβό. Γιατί δεν είναι "αρπαχτή". Οι προθέσεις ήταν καλές. Είναι "αρπακολιά". Οι προθέσεις δεν αρκούν...
Ας εξηγηθώ: Θεωρώ το Synch καλοοργανωμένη δουλειά -αρά, εδώ η λέξη "αρπακολιά" φαντάζει ακόμη πιο άδικη- αλλά επίσης πανάκριβη, όσον αφορά το αντίτιμο που πληρώνει κανείς για να την απολαύσει. Έγραψα και στο δικό του post ότι τα 45 ευρώ ανά ημέρα είναι αδικαιολόγητα για μπάντες που είναι ζήτημα αν τις ξέρουν 500 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Ευτυχώς οι μπίρες (μισόλιτρο κουτάκι Mythos) έκαναν μολις 3, αλλά είναι καφρίλα και μόνο που περιλαμβάνω τη λέξη "μπίρα" σε ένα post που εμπνεύστηκε από σχόλιο του (της) Αθήναιου... Το Ejekt φέτος ήταν άλλη υπόθεση. Λατρεύω την επιλογή των καλλιτεχνών που έκαναν τα παιδιά. Γενικά, ενώ δεν τους γνωρίζω (τα παιδιά του Ejekt, όχι τους καλλιτέχνες), είμαι σίγουρος ότι θα κάναμε πολύ καλή παρέα. Αλλά μόνο για χαβαλέ. Για δουλειά, θα πήγαινα αλλού. Σούπερ τα ονόματα, αλλά σαν να μην μπορούσαν να τα διαχειριστούν. Και κατέληξαν με ένα χλιαρό κοινό, πολύ πολύ μικρό για τα δεδομένα που ίδιοι είχαν θέσει, και με μερικούς ξενερωμένους ροκ σταρ.
Ας εξηγηθώ: Θεωρώ το Synch καλοοργανωμένη δουλειά -αρά, εδώ η λέξη "αρπακολιά" φαντάζει ακόμη πιο άδικη- αλλά επίσης πανάκριβη, όσον αφορά το αντίτιμο που πληρώνει κανείς για να την απολαύσει. Έγραψα και στο δικό του post ότι τα 45 ευρώ ανά ημέρα είναι αδικαιολόγητα για μπάντες που είναι ζήτημα αν τις ξέρουν 500 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Ευτυχώς οι μπίρες (μισόλιτρο κουτάκι Mythos) έκαναν μολις 3, αλλά είναι καφρίλα και μόνο που περιλαμβάνω τη λέξη "μπίρα" σε ένα post που εμπνεύστηκε από σχόλιο του (της) Αθήναιου... Το Ejekt φέτος ήταν άλλη υπόθεση. Λατρεύω την επιλογή των καλλιτεχνών που έκαναν τα παιδιά. Γενικά, ενώ δεν τους γνωρίζω (τα παιδιά του Ejekt, όχι τους καλλιτέχνες), είμαι σίγουρος ότι θα κάναμε πολύ καλή παρέα. Αλλά μόνο για χαβαλέ. Για δουλειά, θα πήγαινα αλλού. Σούπερ τα ονόματα, αλλά σαν να μην μπορούσαν να τα διαχειριστούν. Και κατέληξαν με ένα χλιαρό κοινό, πολύ πολύ μικρό για τα δεδομένα που ίδιοι είχαν θέσει, και με μερικούς ξενερωμένους ροκ σταρ.
The Subways - Turnaround (Live in Athens, 19.06.09)
Οι Subways, βέβαια, τα έσπασαν. (Μην ξεχνιόμαστε: Πρέπει να γράψω και τι είδα την δεύτερη μέρα... ). Μια μπάντα που έχει δημιουργηθεί ακριβώς για να προκαλεί ντελίριο στις συναυλίες, με τις αεικίνητες φιγούρες του ημίγυμνου Μπίλι Λιν και της μινιόν, αλλά ακούραστης, Σάρλοτ Κούπερ, τα άξια τέκνα των Nirvana (αν οι Nirvana ήταν Βρετανοί) προθέρμαναν το κοινό για αυτό που θα ακολουθούσε -κι ας ήταν ακόμη ημέρα. Οι Subways, βέβαια, είναι πιτσιρικάδες και πωρωμένοι κι ένας καλός οργανωτής συναυλιών ξέρει ότι αποτελούν φεστιβαλικό σιγουράκι. Θα τα έκαναν πουτάνα ακόμη κι αν έβγαιναν την ώρα που ήταν να βγουν κανονικά (στις 6!) με 40 βαθμούς κελσίου.
Ένας καλός οργανωτής συναυλιών, όμως, δεν είναι μόνο αυτός που φέρνει τέτοιες μπάντες, αλλά και αυτός που φροντίζει να μην φέρνει απόκληρους της ροκ, σαν τους Echo & The Bunnymen -ή, αν το κάνει, να το κάνει σωστά. Η κίνηση αυτή της τελευταίας στιγμής είναι το καλλίτερο παράδειγμα του γιατί το φετινό Ejekt ήταν "αρπακολιά". Η Λορίν Χιλ ακύρωσε την τουρνέ της και τα παιδιά αποφάσισαν να την αντικαταστήσουν με κάτι εντελώς άκυρο: Οι Echo & The Bunnymen θα κολλούσαν πολύ περισσότερο την πρώτη μέρα, μαζί με τους άξιους διαδόχους τους, τους Editors και τους άλλους ροκοδεινόσαυρους, τους Pixies. Την Παρασκευή ήταν όχι μόνο αταίριαστοι με το υπόλοιπο lineup, αλλά και άχρηστοι γιατί μεγάλωσαν τις καθυστερήσεις.
Οι οποίες καθυστερήσεις ήταν το μεγάλο πρόβλημα του φετινού Ejekt. Η αρχική, των δύο ωρών, ήταν για μην παίξουν πάλι οι μπάντες μέρα και χωρίς κοινό, όπως έγινε την Πέμπτη με τους White Lies και τους Starsailor. Αλλά έτσι όπως έγινε, κανείς δεν το ήξερε. Και κόπηκαν πάλι τα ίδια εισιτήρια. Δηλαδή ελάχιστα. H δεύτερη καθυστέρηση, μετά τους Subways και πριν τους Klaxons, λόγω ενός βραχυκλώματος. Η τρίτη, πριν τους Royksopp, ήταν επειδή -υποθέτω- είχε πέσει πια ένα γενικό ξενέρωμα σε οργανωτές, καλλιτέχνες, κοινό, με την αποτυχία του Ejekt και κανείς δεν έδινε σημασία στο να γίνουν όλα γρήγορα.
Η παρουσία των Echo & The Bunnymen έκανε ένα ακόμη κακό στο φεστιβάλ: Ξενέρωσε το κοινό που είχε μόλις ζήσει μια φοβερή εμπειρία με αυτό το απίθανο γκρουπ που λέγεται Klaxons...
Ένας καλός οργανωτής συναυλιών, όμως, δεν είναι μόνο αυτός που φέρνει τέτοιες μπάντες, αλλά και αυτός που φροντίζει να μην φέρνει απόκληρους της ροκ, σαν τους Echo & The Bunnymen -ή, αν το κάνει, να το κάνει σωστά. Η κίνηση αυτή της τελευταίας στιγμής είναι το καλλίτερο παράδειγμα του γιατί το φετινό Ejekt ήταν "αρπακολιά". Η Λορίν Χιλ ακύρωσε την τουρνέ της και τα παιδιά αποφάσισαν να την αντικαταστήσουν με κάτι εντελώς άκυρο: Οι Echo & The Bunnymen θα κολλούσαν πολύ περισσότερο την πρώτη μέρα, μαζί με τους άξιους διαδόχους τους, τους Editors και τους άλλους ροκοδεινόσαυρους, τους Pixies. Την Παρασκευή ήταν όχι μόνο αταίριαστοι με το υπόλοιπο lineup, αλλά και άχρηστοι γιατί μεγάλωσαν τις καθυστερήσεις.
Οι οποίες καθυστερήσεις ήταν το μεγάλο πρόβλημα του φετινού Ejekt. Η αρχική, των δύο ωρών, ήταν για μην παίξουν πάλι οι μπάντες μέρα και χωρίς κοινό, όπως έγινε την Πέμπτη με τους White Lies και τους Starsailor. Αλλά έτσι όπως έγινε, κανείς δεν το ήξερε. Και κόπηκαν πάλι τα ίδια εισιτήρια. Δηλαδή ελάχιστα. H δεύτερη καθυστέρηση, μετά τους Subways και πριν τους Klaxons, λόγω ενός βραχυκλώματος. Η τρίτη, πριν τους Royksopp, ήταν επειδή -υποθέτω- είχε πέσει πια ένα γενικό ξενέρωμα σε οργανωτές, καλλιτέχνες, κοινό, με την αποτυχία του Ejekt και κανείς δεν έδινε σημασία στο να γίνουν όλα γρήγορα.
Η παρουσία των Echo & The Bunnymen έκανε ένα ακόμη κακό στο φεστιβάλ: Ξενέρωσε το κοινό που είχε μόλις ζήσει μια φοβερή εμπειρία με αυτό το απίθανο γκρουπ που λέγεται Klaxons...
Klaxons - Totem On The Timeline (Live in Athens, 19.06.09)
Οι Klaxons είναι άλλο ένα παράδειγμα ονόματος που η σωστή του χρήση κρίνει την τύχη ενός φεστιβάλ. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η ροκ παίρνει μια νέα μορφή και οι εν λόγω Λονδρέζοι επηρεάζουν αυτήν την στροφή (προς το χορευτικότερον) όσο λίγοι. Και live είναι απλά συγκλονιστικοί. Το γεγονός ότι είναι κάτι ολόφρεσκο, χωρίς ακόμη την αναγνώριση που έχουν οι Echo ή ο Jarvis, κανονικά θα έπρεπε να είναι εντελώς άσχετο με το τι θέση καταλαμβάνουν στο line-up. Ειδικά από την στιγμή που υπήρχαν δύο stages στο Ejekt. Θα έπρεπε να παίξουν στο φινάλε της "ροκ" σκηνής και να μας αφήσουν με μια υπέροχη γεύση στο στόμα, πέραν εκείνης που άφηνε η μπίρα.
Τέλος πάντων. Στην προχθεσινή τους εμφάνιση τα είχαν όλα: Τρελλά ρούχα (ο Τζέιμι Ρέινολντς ντυμένος "Μονομάχος", ο Σάιμον Τέιλορ Ντέιβις με μπέρτα σούπερήρωα και το θεϊκό του μαλλί να του μπερδεύει τα βήματα και ο Τζέιμς Ράιτον σαν τραγουδίστρια eurodisco μπάντας των early 80's -kudos στον στυλίστα τους!), εξαιρετικό ήχο, ένα κοινό που ήξερε τα λόγια και τραγουδούσε σαν τρελλό μαζί τους και βέβαια την εφηβική τους φρεσκάδα σε πλήρη ανάπτυξη. Αν ο Τζέιμι ήταν ένα κομματάκι λιγότερο Αγγλάρας, οι Klaxons θα ήταν η πιο συμπαθητική μπάντα του φετινού Ejekt (τον τίτλο τελικά κατέκτησαν οι Starsailor). Προς το παρόν κέρδισαν απλά τον τίτλο της καλλίτερης, με τους Editors στην 2η θέση.
Τέλος πάντων. Στην προχθεσινή τους εμφάνιση τα είχαν όλα: Τρελλά ρούχα (ο Τζέιμι Ρέινολντς ντυμένος "Μονομάχος", ο Σάιμον Τέιλορ Ντέιβις με μπέρτα σούπερήρωα και το θεϊκό του μαλλί να του μπερδεύει τα βήματα και ο Τζέιμς Ράιτον σαν τραγουδίστρια eurodisco μπάντας των early 80's -kudos στον στυλίστα τους!), εξαιρετικό ήχο, ένα κοινό που ήξερε τα λόγια και τραγουδούσε σαν τρελλό μαζί τους και βέβαια την εφηβική τους φρεσκάδα σε πλήρη ανάπτυξη. Αν ο Τζέιμι ήταν ένα κομματάκι λιγότερο Αγγλάρας, οι Klaxons θα ήταν η πιο συμπαθητική μπάντα του φετινού Ejekt (τον τίτλο τελικά κατέκτησαν οι Starsailor). Προς το παρόν κέρδισαν απλά τον τίτλο της καλλίτερης, με τους Editors στην 2η θέση.
Jarvis Cocker - Angela (Live in Athens, 19.06.09)
Στην 3η θέση ήταν, φυσικά, ο Jarvis Cocker, που ξεκίνησε ως φαβορί για το χρυσό, αλλά κι εκεί που έφτασε καλά ήταν, παίζοντας μετά τους Echo, μπροστά σε ένα κοινό που είχε αρχίσει να λαγοκοιμάται. Η αυτοσαρκαστική του κίνηση πάνω στην σκηνή, η sui generis φιγούρα του (ένας τυπικός λιποδίαιτος Άγγλος που δεν χρειάζεται κοιλιακούς και κομμωτή για να εντυπωσιάσει μια γυναίκα -μπορεί να το κάνει απλά με τον τρόπο που φοράει το πουκάμισό του) και οι έξυπνες ατάκες του ανάμεσα στα τραγούδια ήταν αρκετά για να κρατούν σε εγρήγορση ένα κοινό που παρακαλούσε για μια νότα, έστω, από Pulp. Φυσικά, ο Τζάρβις δεν έπαιξε τίποτε από το ένδοξο παρελθόν του. Στα πλαίσια του γενικότερου ξενερώματος του φετινού Ejekt κάτι τέτοιο φάνηκε σε όλους απολύτως φυσιολογικό.
Royksopp - Remind Me (Live in Athens, 19.06.09)
Oι Royksopp εμφανίστηκαν στην σκηνή 52 (!) λεπτά αργότερα, μία η ώρα τη νύκτα, με έναν ήχο που δεν αναδείκνυε τη μεγαλειώδη ποπ τους και μπροστά σε μετά βίας 4.000 άτομα, που είχαν αρχίσει πια να βαριούνται αφόρητα. Οι Νορβηγοί παίζουν ιδανική μουσική για clubs, αλλά όχι και για open air συναυλίες, η Ανέλι Ντρέκερ (αυτή δεν ήταν;) των Bel Canto που ανέλαβε να τραγουδήσει όσα τραγούδια είχαν στίχους έχει παραδεισένια μεν φωνή, αλλά "βαριά" σκηνική παρουσία και το όλο εγχείρημα έμοιαζε ημιβουλιαγμένο και με αδυναμία να βγάλει το χέρι από το νερό και να πιαστεί από κάπου. Ακόμη κι έτσι, μια τόσο σημαντική μπάντα της ηλεκτρονικής μουσικής δεν θα μπορούσε να πάει άπατη. Μας έκαναν να χορέψουμε τις τελευταίες μας θερμίδες και να πάμε με χαμόγελο ευτυχίας για ύπνο. Αρκετός κόσμος κάθισε και για τους 2Many Djs και τον Λαβέρν που ακολούθησαν (και ήταν πολύ καλοί, αν οι πληροφορίες μου ήταν από τους σωστούς ανθρώπους), αλλά εγώ κατέρρευσα από τις συνεχείς συναυλίες όλη την εβδομάδα και από την προοπτική του κολασμένου σαββατοκύριακου που ήξερα ότι θα ακολουθούσε (γάμος κολλητού, εκτός Αθηνών) και αποχώρησα...
Εν κατακλείδι: Για τα χάλια του φετινού Ejekt φταίνε τα εξής:
α. Οι υψηλές προσδοκίες των διοργανωτών μετά τον περσινό θρίαμβο. Μόνο που πέρσι ξεπέρασαν τις 15.000 κοινό, επειδή είχαν για headliners τους James. Μια μπάντα που και μόνη της θα μάζευε τόσο κόσμο γιατί έχει συνδυάσει το όνομά της κατ' αρχάς με μια από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις που έχουν γίνει ποτέ επι ελληνικού εδάφους (Λυκαβηττός. 2001) και γιατί, κακά τα ψέμματα, είναι πια ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο γκρουπ. Φέτος, δεν υπήρχε κανένας λόγος το φεστιβάλ να διαρκέσει δύο ημέρες. Ειδικά από την στιγμή που η πρώτη μέρα ήταν η Πέμπτη. Αν πετούσαν εκτός line-up τους Pixies, τους Starsailor και τους Echo & The Bunnymen, θα έφτιαχναν ένα αξιοπρεπέστατο ημερήσιο φεστιβάλ με τους υπόλοιπους. Γενικώς: Έκαναν πολύ λάθος που πίστεψαν ότι θα δημιουργουσαν το αντι-Rockwave.
β. Η κακή διαχείριση των ονομάτων και τα πολλά τεχνικά προβλήματα. Ερασιτεχνισμός σε όλο του το μεγαλειο.
γ. Το γεγονός ότι σε αυτά τα φεστιβάλ δεν πληρώνει κανείς. Πέμπτη και Παρασκευή διάβηκαν την πύλη του αεροδρομίου 10.000 ζευγάρια πόδια, αλλά μόνο 3.000 χέρια κρατούσαν εισιτήρια. Εντάξει, τα ονόματα ήταν πολύ "τρέντυ" (που λέει και ο Αθήναιος -εκείνη, βέβαια, προσθέτει κι ένα "ψευτο-" γιατί δεν τα ξέρει καν), αλλά κάπου πρέπει να σταματήσει αυτό το αστείο με την indie αθηναϊκή κοινότητα που θεωρεί δεδομένο ότι η υποστήριξή της σε ένα φεστιβάλ είναι η παρουσία της. Αν μπαίνεις τσάμπα, αν έχεις την απαίτηση σε κάτι τσαμπέ, θα παίρνεις πάντα κάτι τσαμπέ κακοδιοργανωμένο. Είμαι κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινότητας, αλλά -τουλάχιστον- έχω κρατήσει κάτι από τον βορειοπροαστείτικη απαιτητικότητά μου (και αρκετό σνομπισμό). Το ξαναλέω: πληρώνω πάντα στις συναυλίες, ακριβώς για να μπορώ μετά να κράζω, αν χρειαστεί. Ε, το φετινό Ejekt ήταν για πολύ κράξιμο. Αλλά είναι άδικο να το κράζουν αυτοί που πήραν τριακόσια τηλέφωνα για να εξασφαλίσουν μια πρόσκληση. Γιατί, όταν μετά δεν θα μας φέρνει κανείς μπάντες σαν τους Klaxons ή τους Junior Boys, θα είναι οι ίδιοι που γκρινιάζουν για το πόσες φορές ακόμη θα δούμε Scorpions και Placebo...
Εν κατακλείδι: Για τα χάλια του φετινού Ejekt φταίνε τα εξής:
α. Οι υψηλές προσδοκίες των διοργανωτών μετά τον περσινό θρίαμβο. Μόνο που πέρσι ξεπέρασαν τις 15.000 κοινό, επειδή είχαν για headliners τους James. Μια μπάντα που και μόνη της θα μάζευε τόσο κόσμο γιατί έχει συνδυάσει το όνομά της κατ' αρχάς με μια από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις που έχουν γίνει ποτέ επι ελληνικού εδάφους (Λυκαβηττός. 2001) και γιατί, κακά τα ψέμματα, είναι πια ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο γκρουπ. Φέτος, δεν υπήρχε κανένας λόγος το φεστιβάλ να διαρκέσει δύο ημέρες. Ειδικά από την στιγμή που η πρώτη μέρα ήταν η Πέμπτη. Αν πετούσαν εκτός line-up τους Pixies, τους Starsailor και τους Echo & The Bunnymen, θα έφτιαχναν ένα αξιοπρεπέστατο ημερήσιο φεστιβάλ με τους υπόλοιπους. Γενικώς: Έκαναν πολύ λάθος που πίστεψαν ότι θα δημιουργουσαν το αντι-Rockwave.
β. Η κακή διαχείριση των ονομάτων και τα πολλά τεχνικά προβλήματα. Ερασιτεχνισμός σε όλο του το μεγαλειο.
γ. Το γεγονός ότι σε αυτά τα φεστιβάλ δεν πληρώνει κανείς. Πέμπτη και Παρασκευή διάβηκαν την πύλη του αεροδρομίου 10.000 ζευγάρια πόδια, αλλά μόνο 3.000 χέρια κρατούσαν εισιτήρια. Εντάξει, τα ονόματα ήταν πολύ "τρέντυ" (που λέει και ο Αθήναιος -εκείνη, βέβαια, προσθέτει κι ένα "ψευτο-" γιατί δεν τα ξέρει καν), αλλά κάπου πρέπει να σταματήσει αυτό το αστείο με την indie αθηναϊκή κοινότητα που θεωρεί δεδομένο ότι η υποστήριξή της σε ένα φεστιβάλ είναι η παρουσία της. Αν μπαίνεις τσάμπα, αν έχεις την απαίτηση σε κάτι τσαμπέ, θα παίρνεις πάντα κάτι τσαμπέ κακοδιοργανωμένο. Είμαι κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινότητας, αλλά -τουλάχιστον- έχω κρατήσει κάτι από τον βορειοπροαστείτικη απαιτητικότητά μου (και αρκετό σνομπισμό). Το ξαναλέω: πληρώνω πάντα στις συναυλίες, ακριβώς για να μπορώ μετά να κράζω, αν χρειαστεί. Ε, το φετινό Ejekt ήταν για πολύ κράξιμο. Αλλά είναι άδικο να το κράζουν αυτοί που πήραν τριακόσια τηλέφωνα για να εξασφαλίσουν μια πρόσκληση. Γιατί, όταν μετά δεν θα μας φέρνει κανείς μπάντες σαν τους Klaxons ή τους Junior Boys, θα είναι οι ίδιοι που γκρινιάζουν για το πόσες φορές ακόμη θα δούμε Scorpions και Placebo...
5 σχόλια:
Χαίρομαι που έμαθα για άλλη μια φορά πράγματα τα οποία δεν είχα καμία ελπίδα ποτέ να μάθω. Με συγχαίρω για το γούστο μου στα μπλογκ.
Επειδή δραστηριοποιούμαι στο χώρο της επικοινωνίας πολιτισμού έχω μια άποψη για τις διοργανώσεις αυτές. Μάλιστα, αυτά τα φεστιβαλάκια είναι ένας από τους λόγους που αποχώρησα από την ομάδα της Μπιενάλε της Αθήνας: δεν είχα καμία όρεξη να κάνω την επικοινωνία σε γκρουπούσκουλα μόνο και μόνο γιατί πιστευόταν πως έτσι θα προσελκύσουμε κόσμο στην εικαστική έκθεση...
Δεδομένου ότι η ελληνική αγορά, αν και θα έπρεπε να μιλάω για την αθηναϊκή, είναι πολύ περιορισμένη, πιστεύω πως υπάρχει ένας πυρήνας μερικών, ολίγων πάντως, χιλιάδων που παρίστανται στις περισσότερες από τις διοργανώσεις της πόλης. Δεν είναι τυχαίο που στη διαφημιστική ορολογία έχουμε κωδικοποιήσει αυτό το κοινό με την ονομασία "κοινό του φεστιβάλ Αθηνών" από τότε που ανέλαβε ο Λούκος, εννοείται.
Στη δίψα αυτού του κοινού που ασφυκτιά σε μια μικρή αγορά για κάτι που να θυμίζει αυτά που ζει και βλέπει στα εξωτερικά ή στην τηλεόραση ή στο νετ, προσθέστε τα έντυπα που πρέπει να γεμίσουν σελίδες. Δεν μας έφταναν τα μηνιαία, τώρα ένας υπεύθυνος επικοινωνίας πνίγεται στην κυριολεξία από καθημερινά, εβδομαδιαία, ηλεκτρονικά που πιέζουν αφόρητα για κομμάτια, αποκλειστικά, κέρατα για να γεμίσουν σελίδες με φωτογραφίες και 10 γραμμές εκ των οποίων οι 8 περιέχουν σε περίσσεια τις λέξεις "ουάου", "σούπερ γουάου", "τρέντυ", "τρεντιά", "ποστμόντερν", "έχεις μια καλή αιτία να βγεις έξω". Όλα αυτά ανεβάζουν τη θερμοκρασία του κοινού, δημιουργούν προσδοκία αλλά συμβάλλουν ελάχιστα στην καλλιέργεια φεστιβαλικής συνείδησης.
Θέλετε κι άλλα; Οι διοργανώσεις. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγουν λεφτά από πολιτιστικές διοργανώσεις στη χώρα.Εκτός αν σου έχουν παραχωρήσει δωρεάν το Ηρώδειο και έχεις συναυλία με τον Χοσέ Καρρέρας που και πάλι είναι επιτυχία το να μην μπεις μέσα.
Χωρίς λεφτά όμως, δεν γίνονται σοβαρές παραγωγές και μην έρθει κανείς να μου πει μπούρδες για μεράκι κλπ. Ναι, μεράκι σίγουρα αλλά οι εγκαταστάσεις ήχου, για παράδειγμα, παραμένουν πανάκριβες είτε έχεις μεράκι είτε όχι.
Από αυτή την ιστορία ποιος βγαίνει κερδισμένος; Θα φανω πολύ κυνική. Οι υστερικές, σαραντάχρονες εξέκιουτιβ των μεγάλων εταιρειών που χορηγούν αυτές τις εκδηλώσεις οι οποίες στο ρεπόρτ στο τέλος της χρονιάς θα έχουν να αναφέρουν ότι μοιρασαν στο Φλοίσβο ένα δισ κουτάκια κόκα-κόλα και 1ετ μέμορυ στικς ανεβάζοντας έτσι το μήντια βάλιου του συγκεκριμένου μπραντ.Πίπες βέβαια αλλά στις πολυεθνικές δεν έχουν τόσο σημασία αυτά.
Παιδιά δεν γίνεται έτσι.
ΒΕΒΑΙΑ. Κάθε αρχή και δύσκολη! Γιατί σας έχω πει εγώ για μια σειρά συναυλιών κλασικής μουσικής σε υπαίθριους χώρους που ετοιμάζω; ;-)
Το SYNCH δεν το θεωρώ μπαζοφεστιβάλ. Υπερτιμημένο ως προς την καλλιτεχνική του ποιότητα, ίσως αλλά μπαζοφεστιβάλ, όχι.
Έχω και πρόταση επιχειρηματική, άμα θέλουτε: niche marketing και στον πολιτισμό ή μάλλον κατεξοχήν εκεί. Αφήνουμε τον μαξιμαλισμό και τις τεράστιες διοργανώσεις κάνοντας φόκους στις μικρές, εξειδικευμένες, φτηνές παραγωγές, διοργανωμένες από τους απόλυτα ειδικούς. Γυρίζουμε την πλάτη στους ξεφτυλοχορηγούς που πουλάνε προϊόντα ρετέϊλ γιατί εβέντιουαλι, θα μας κάνουν την εκδήλωση αιδοίο και θα χάσουμε όλο μας το σοβαρό κοινό και κάνουμε χρήση των εναλλακτικών μέσων επικοινωνίας. Και κυρίως,μαθαίνουμε να ζούμε με το γεγονός ότι δεν θα οδηγήσουμε ποτέ κοπρέσσορα (εσείς) ή δεν θα έχουμε ποτέ στο σπίτι μας Τζεφ Κουνς (εγώ) εκτός αν είμαστε φραγκάτοι και το κάνουμε όλο αυτό από χόμπυ.
Κοινώς, για να εκλαϊκεύσω την πρόταση του Αθήναιου και να την ejektοποιήσω, κρατάμε Subways, Editors και Klaxons και όλα τα ηλεκτρονικά, κλείνουμε το Θέατρο Βράχων (η Monika είχε λιγότερο κόσμο την Τετάρτη, αλλά φαινόταν σαν να είχε περισσότερο, γιατί ήταν τίγκα -και σίγουρα είχε καλλίτερη ατμόσφαιρα), αφήνουμε απ' έξω κάρτες κινητής τηλεφωνίας, καπότες, κουπόνια για μπίρες, videowalls, εκατομμύρια σεκιουριτάδες που κρύβουν ρετσίνα στο backpack τους (το είδαμε κι αυτό), αρνούμαστε να δώσουμε πρόσκληση στον κάθε κολλητό του τάδε συντάκτη από το δείνα website με τους 200 unique users τη μέρα, βάζουμε ένα εισιτήριο που υπολογίζουμε ότι θα μας βγάλει τα έξοδά μας και φροντίζουμε να τα κάνουμε όλα τόσο σωστά ώστε να μαζευτεί και ο παραπάνω κόσμος που θα μας επιτρέψει να έχουμε κι ένα κάποιο έσοδο. Επί δέκα χρόνια -μέχρι που άρχισαν τα γεννητούρια- έκανα με την παρέα μου αποκριάτικο πάρτυ που μάζευε περισσότερο κόσμο απ' ότι το Synch. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο ρε γαμώτο :)
Τί είναι αυτό το κόλπο με τη ρετσίνα; Αυτό με τα εισιτήρια είναι φοβερό. Μια τρέντυ κυρία των Αθηνών που τη μέρα που συναντηθήκαμε τα ρούχα της πρέπει να στοίχιζαν σε σύνολο πάνω από 5000 Ε μου ζήτησε να μεσολαβήσω για δωρεάν εισιτήριο για τη Μπιενάλε της... Βενετίας το οποίο κοστίζει 12 Ε για δύο μεγάλες εκθέσεις...
Για κάποιος είναι οικονομικό το θέμα, αλλά για τους περισσότερους είναι απλά θέμα καταξίωσης. Τύπου "ποιος είμαι εγώ που θα πληρώσω για τους Klaxons, που αν δεν έγραφα πρώτος γι' αυτούς πρόπερσι στο fanzine μου, δεν θα τους ήξερε κανείς".
Αυτό με τη ρετσίνα είναι απλά σημειολογικό σχόλιο. Έχει πλάκα να προσπαθείς να καταλάβεις από ποια κάστα προέρχεται ο κάθε σεκιουριτάς (που, παρεμπιπτόντως βάζει 5-6 κολλητούς ο καθένας τσάμπα στο κάθε event -οι οποίοι πάνε για το χαβαλέ αφού δεν ξέρουν καν τι θα ακούσουν. Συνήθως ρετσίνα και Royksopp δεν κολλάνε...)
Δημοσίευση σχολίου