Monika - Be My Baby & Over The Hill (Θέατρο Βράχων, 17.06.09)
Τώρα ξέρω μικρή μου. Μετά τη χθεσινή σου συναυλία, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Δεν θα είσαι πια το μικρό κοριτσάκι με τα ωραία τραγουδάκια. Τώρα το ξέρω. Και το ξέρουν όλοι. Θα γίνεις μια σταρ. Μόνο προσπάθησε να κρατήσεις όλα τ' άλλα. Ναι, την τρίτη, την τέταρτη φορά δεν θα νιώθεις πια έκπληξη από τον πολύ κόσμο, θα έχεις ετοιμάσει τα λόγια σου από πριν και θα τα λες νερό, δεν θα ψάχνεις γνωστά μάτια μέσα στο κοινό για στήριγμα. Θα είσαι κατ' ευθείαν αυτό το θηρίο που γίνεσαι μόλις κάθεσαι στο πιάνο. Μόλις πιάνεις την κιθάρα. Μια σταρ. Τουλάχιστον κράτησε όλα τα άλλα. Ξέρεις εσύ.
Monika - Avatar (Θέατρο Βράχων, 17.06.09)
Τώρα ξέρω. Το επόμενο άλμπουμ θα είναι αλλιώς. Θα χορεύεται, θα δονεί, θα τραγουδιέται. Θα το περιμένουν όλοι. Και θα τους αρέσει. Θα είναι πιο χαρούμενο γιατί είσαι πιο χαρούμενη τώρα που το γράφεις. Και θα το μοιράσω στους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ. Κι αν τους έχω ξαναχάσει μέχρι τότε, θα τους μαζέψεις εσύ για μια βραδιά -για χάρη μου- όπως έκανες χθες. Τώρα ξέρω ότι έχω τουλάχιστον μία ακόμη νύχτα στη ζωή μου που θα κοιμηθώ αγκαλιά με τους ανθρώπους που αγαπώ πιο πολύ...
Monika - Are You Coming With Us? (Θέατρο Βράχων, 17.06.09)
Τώρα ξέρω. Πώς είναι να αισθάνεσαι περήφανος σαν μπαμπάς. Το αισθάνθηκα χθες.
(ΟΚ, τέλειωσα. Τώρα ξέρω ότι έρχεται η ώρα που ο Mr. Arkadin θα μπει να κατακρεουργήσει τον άκρατο -ναι, με τη Monika απλά δεν κρατιέμαι- συναισθηματισμό μου και να πει επιτέλους την ιστορία με την Άννα Βίσση. Ναι, ήταν και ο Mr. Arkadin χθες στη συναυλία, στο Θέατρο Βράχων. Το έχω ξαναπεί: Τώρα τελευταία κάνουμε επικίνδυνα συχνά τα ίδια πράγματα).
Mr.Arkadin says:
MONIKA ON THE ROCKS
Σε αντίθεση με τον Homo Ludens, που έχει συνδυάσει το θέατρο Βράχων με ονόματα όπως Suede, Sigur Ros και κάτι άλλο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή (αλλά καλά να πάθω, για να βρίσκομαι να κάνω τη δουλειά που έπρεπε να κάνει εκείνος), εγώ έχω βρεθεί στους Βράχους για συναυλίες τύπου Σεζάρια Έβορα (a.k.a. "βιοχλαπάτσα") και Ελευθερία Αρβανιτάκη (στην οποία έχω μια μάλλον δυσεξήγητη αδυναμία). Σπανίως όμως έχω δει το θέατρο τόσο γεμάτο - και τόσο ζωντανό - όσο χθες το βράδυ.
Και μόνο ο ενθουσιασμός στα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα των ανθρώπων που κατέβαιναν από το βράχο, θα ήταν ικανή τεκμηρίωση της επιτυχίας της συναυλίας της Μόνικα. Ανθρωποι που, στην πλειοψηφία τους, δεν ήταν το "ψαγμένο" κοινό που περιφέρεται στα μπαρ πέριξ του Συντάγματος και της Πλατείας Καρύτση. Αυτοί, για κάποιον λόγο, σνομπάρουν πια αυτό το κορίτσι που γύρισε την πλάτη στα ξινισμένα μούτρα και τα κυνικά βλέμματα πίσω από τα κοκκάλινα γυαλιά τους. Γιατί, ως γνωστόν, αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι, μόλις αυτό που αγαπούν αρχίσει να γίνεται γνωστό σε έναν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων από τους ίδιους και τους "εκλεκτούς" της κάστας τους, αυτομάτως χαλάει.
Εγώ, από την άλλη, πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό από το γεγονός ότι η Μόνικα είναι το νέο mainstream.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κατάλληλο σημείο, νοηματικά και συνειρμικά, για να παραθέσω το κουτσομπολιό, αλλά θα το κάνω: από ολόκληρο το καλλιτεχνικό στερέωμα της Ελλάδας, η μοναδική που ήρθε στη μεγάλη συναυλία της Μόνικα ήταν η Anna Vissi, η οποία έφτασε προκαλώντας έναν μικρό πανικό τύπου "η απόλυτη ψάχνει για τη θέση της" ενώ οι φήμες λένε ότι κατά τη διάρκεια της συναυλίας πρασίνισε από τη ζήλεια της, και υποκλίθηκε μπροστά στο ταλέντο της πιτσιρίκας. Αλλά και σε έναν άψογο ήχο, σε φωτισμούς που σπάνια βλέπουμε σε ελληνική συναυλία, σε μια πληθωρική μπάντα που είχε τα πάντα - ακόμη και τα "εντεχνιζέ" κολλήματα των εγχόρδων και των μορικονικών πνευστών, τόσο hip στους indie-pop κύκλους τελευταία. Η ίδια η Μόνικα, ένα μικρό ποπ μεζεδάκι, σκλάβωσε με την ανεπιτήδευτη αμηχανία της - "είστε πολλοί" ήταν η πρώτη της κουβέντα - όσο και με την παρουσία της. Τα καινούρια της τραγούδια είναι ακόμη καλύτερα, πιο δομημένα, και πιο ζόρικα από τα προηγούμενα, ενώ οι διασκευές της είναι το λιγότερο ακομπλεξάριστες - με πιο ταιριαστή, ευφάνταστη και πονηρή το "you're so vain" της Κάρλι Σάιμον. Προσωπικά με έκαψε λίγο στο σημείο που άρχισε τις ροκιές, να χτυπιέται και να τραγουδά το "Let me roll it" του Μακάρτνι και το "You Got It" του Ρόι Όρμπισον. Είναι σαν κάποιος να της έθεσε κάποια στιγμή το δίλημμα: "τι θες να είσαι; Κατ Πάουερ ή Αλάνις Μορισέτ". Κι εκείνη να απάντησε: "δεν μπορώ να είμαι και τα δύο"; Και η πλάκα είναι ότι μπορεί. Και ότι στο τέλος μας έχει όλους να τρώμε από την παλάμη της (αυτό ήταν κακομεταφρασμένος αγγλισμός).
(έβαλα αντί φωτογραφίας την αφίσα, γιατί θεωρώ ότι είναι η ομορφότερη αφίσα του καλοκαιριού - και την έχει σχεδιάσει φίλος μου)
(ΟΚ, τέλειωσα. Τώρα ξέρω ότι έρχεται η ώρα που ο Mr. Arkadin θα μπει να κατακρεουργήσει τον άκρατο -ναι, με τη Monika απλά δεν κρατιέμαι- συναισθηματισμό μου και να πει επιτέλους την ιστορία με την Άννα Βίσση. Ναι, ήταν και ο Mr. Arkadin χθες στη συναυλία, στο Θέατρο Βράχων. Το έχω ξαναπεί: Τώρα τελευταία κάνουμε επικίνδυνα συχνά τα ίδια πράγματα).
Mr.Arkadin says:
MONIKA ON THE ROCKS
Σε αντίθεση με τον Homo Ludens, που έχει συνδυάσει το θέατρο Βράχων με ονόματα όπως Suede, Sigur Ros και κάτι άλλο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή (αλλά καλά να πάθω, για να βρίσκομαι να κάνω τη δουλειά που έπρεπε να κάνει εκείνος), εγώ έχω βρεθεί στους Βράχους για συναυλίες τύπου Σεζάρια Έβορα (a.k.a. "βιοχλαπάτσα") και Ελευθερία Αρβανιτάκη (στην οποία έχω μια μάλλον δυσεξήγητη αδυναμία). Σπανίως όμως έχω δει το θέατρο τόσο γεμάτο - και τόσο ζωντανό - όσο χθες το βράδυ.
Και μόνο ο ενθουσιασμός στα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα των ανθρώπων που κατέβαιναν από το βράχο, θα ήταν ικανή τεκμηρίωση της επιτυχίας της συναυλίας της Μόνικα. Ανθρωποι που, στην πλειοψηφία τους, δεν ήταν το "ψαγμένο" κοινό που περιφέρεται στα μπαρ πέριξ του Συντάγματος και της Πλατείας Καρύτση. Αυτοί, για κάποιον λόγο, σνομπάρουν πια αυτό το κορίτσι που γύρισε την πλάτη στα ξινισμένα μούτρα και τα κυνικά βλέμματα πίσω από τα κοκκάλινα γυαλιά τους. Γιατί, ως γνωστόν, αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι, μόλις αυτό που αγαπούν αρχίσει να γίνεται γνωστό σε έναν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων από τους ίδιους και τους "εκλεκτούς" της κάστας τους, αυτομάτως χαλάει.
Εγώ, από την άλλη, πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο για τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό από το γεγονός ότι η Μόνικα είναι το νέο mainstream.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κατάλληλο σημείο, νοηματικά και συνειρμικά, για να παραθέσω το κουτσομπολιό, αλλά θα το κάνω: από ολόκληρο το καλλιτεχνικό στερέωμα της Ελλάδας, η μοναδική που ήρθε στη μεγάλη συναυλία της Μόνικα ήταν η Anna Vissi, η οποία έφτασε προκαλώντας έναν μικρό πανικό τύπου "η απόλυτη ψάχνει για τη θέση της" ενώ οι φήμες λένε ότι κατά τη διάρκεια της συναυλίας πρασίνισε από τη ζήλεια της, και υποκλίθηκε μπροστά στο ταλέντο της πιτσιρίκας. Αλλά και σε έναν άψογο ήχο, σε φωτισμούς που σπάνια βλέπουμε σε ελληνική συναυλία, σε μια πληθωρική μπάντα που είχε τα πάντα - ακόμη και τα "εντεχνιζέ" κολλήματα των εγχόρδων και των μορικονικών πνευστών, τόσο hip στους indie-pop κύκλους τελευταία. Η ίδια η Μόνικα, ένα μικρό ποπ μεζεδάκι, σκλάβωσε με την ανεπιτήδευτη αμηχανία της - "είστε πολλοί" ήταν η πρώτη της κουβέντα - όσο και με την παρουσία της. Τα καινούρια της τραγούδια είναι ακόμη καλύτερα, πιο δομημένα, και πιο ζόρικα από τα προηγούμενα, ενώ οι διασκευές της είναι το λιγότερο ακομπλεξάριστες - με πιο ταιριαστή, ευφάνταστη και πονηρή το "you're so vain" της Κάρλι Σάιμον. Προσωπικά με έκαψε λίγο στο σημείο που άρχισε τις ροκιές, να χτυπιέται και να τραγουδά το "Let me roll it" του Μακάρτνι και το "You Got It" του Ρόι Όρμπισον. Είναι σαν κάποιος να της έθεσε κάποια στιγμή το δίλημμα: "τι θες να είσαι; Κατ Πάουερ ή Αλάνις Μορισέτ". Κι εκείνη να απάντησε: "δεν μπορώ να είμαι και τα δύο"; Και η πλάκα είναι ότι μπορεί. Και ότι στο τέλος μας έχει όλους να τρώμε από την παλάμη της (αυτό ήταν κακομεταφρασμένος αγγλισμός).
(έβαλα αντί φωτογραφίας την αφίσα, γιατί θεωρώ ότι είναι η ομορφότερη αφίσα του καλοκαιριού - και την έχει σχεδιάσει φίλος μου)
13 σχόλια:
Ωραία. Άντε πάμε τώρα, γιατί θα χάσουμε τους Editors.
Εγώ σήμερα δεν πάω πουθενά.
Άλλωστε αν ερχόμουν θα ήταν για τους Pixies, την καλύτερη μπάντα του κόσμου -τέλη '80s, αρχές '90s- και για κανέναν άλλο.
Όχι, εγώ σκόπευα να ξεκινήσω το συναυλιακό καλοκαίρι με τον Μουλάτου Αστατκέ, αλλά τελικά χαίρομαι που βαρέθηκα να πάω - η Μόνικα ήταν πολύ καλύτερη έναρξη.
Επόμενη στάση: Ηρώδειο, για τον Μπάρενμποϊμ.
Το χειρότερο είναι ότι εγώ έπρεπε να κράξω σ' αυτό το Post. Έχω μαλακώσει - ή αυτό ή ζούμε όντως το τέλος του κυνισμού. Η Μόνικα είναι ο δικός μας Ομπάμα.
Ωραία παρουσίαση γιατί εμένα την κρύα με τρελαίνουν τα παραληρηματικά του φιλόλογου!
Ωραία η παρουσίαση του Αρκάντιν, εννοώ.
@Mr.Arkadin: fyi και για την ακρίβεια του 'ρεπορτάζ' πέρα από τη Βίσση εγώ είδα και τον Δημήτρη Παπαϊώννου στη συναυλία
Μπράβο στη Μόνικα. Σας τα έλεγα εγώ...
Παρεμπιπτόντως, επειδή υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο (άλλος αγγλισμός), αναλαμβάνω να θέσω στον Homo Ludens την ερώτηση που καίει τα χείλη όλων: ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΧΡΙΣΕ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΙΚΑΣ; ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ;
@ Mr. Arkadin: Και πού να δεις το post που ετοιμάζω για το Ejekt. Έχω ανακαλύψει εκεί ένα μικρό αδελφάκι κι ένα μεγάλο αδελφό. Δηλαδή, η Μonika έχει και δύο θείους από το μουσικό στερέωμα. Λογικό ήταν να πάρει το κορίτσι από αυτούς...
Το έχασα στο τσακ αυτό το live..(ήμουν στην πόρτα του σπιτιού για να φύγω για Βύρωνα και τελικά κάτι προέκυψε...γαμώτο..κρίμα αλλά μπράβο στην Μόνικα)..
Τελικά editors ήρθατε;
Η αντίδραση της παρέας του Μελωδία απέναντι στο φαινόμενα Μόνικα και την απέχθεια της προς το γλειψοκωλάριο κοινό (σε στυλ "τί μεγάλη που είναι η γαλάνη και ποιά είναι αυτή η Μόνικα;") τους καταδίκασε σε μαρασμό. Ούρτου βλάχοι και μακριά μας.
Μέγκλα ήταν
Ανταπόκριση από τη συναυλία της Μονικα στο Θέατρο Βράχων από το soundmag.gr
http://www.soundmag.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1470&Itemid=49
Δημοσίευση σχολίου