Το φαινόμενο Placebo

Ιούνιος 2009: Το δισκάκι των Placebo έχει απαλλαχθεί από το άνευρο γαλάζιο εξώφυλλο, έχει τρυπώσει στο CD Player και το πρώτο ριφ του «Kitty Litter» γεμίζει το αυτοκίνητο με Μπράιαν Μόλκο. Γκαζώνεις. Θες να φερθείς αλήτικα στην άσφαλτο, με τρόπους που δεν είναι του επιπέδου σου, να κάνεις σφήνες, να τρομάξεις κόσμο. Η ωμή οργή των Placebo είναι κάτι που είχες να νιώσεις χρόνια.

Επιστροφή στο 1996: Κάπως έτσι δεν ακουγόταν το "Placebo", τότε που ξεκίνησαν όλα; Ωμό, οργισμένο, ανεπεξέργαστο. 4 7 2 3 9 8 5 - I gotta breathe to stay alive / and 1 4 2 9 7 8 - feels like I'm gonna suffocate / 14 16 22 - this skin that turns to blister blue / Shoulders toes and knees, I'm 36 degrees. Νουμεράκια σαν του "Lost" σε ταλαιπωρούν εμμονικά. Τι είναι αυτές οι α λα Smashing Pumpkins κιθάρες που μπερδεύονται με την ανδρόγυνη φωνή που ξερνάει γαμημένες αλήθειες για μια γαμημένη γενιά; Alcoholic kind of mood / lose my clothes, lose my lube / cruising for a piece of fun / looking out for number one / different partner every night / so narcotic outta sight / what a gas, what a beautiful ass... Δεν είναι ακόμη τραγούδια αυτά, είναι μια δημιουργική θολούρα, αλλά σκέψου τι έχει να γίνει όταν γίνουν τραγούδια...


Placebo - Nancy Boy (Live in "Later With Jools Holland", 1997)
Every You, Every Me: Πόσα κιλά είχες χάσει, χορεύοντας σ' εκείνο το Rockwave του '99; Μα δεν είναι απίστευτο αυτό το άλμπουμ; Πώς χώθηκαν έτσι οι New York Dolls και ο Μπάουι ξαφνικά, πώς το '90s alt rock έγινε με τη μια '70s glam, απολεπισμένο με τα καθαρτικά των '00s που ακόμη δεν έχουν καν έλθει; 11 χρόνια μετά το "Without You I'm Nothing", το κύμα σε ξαναρουφάει, όταν ακούς το "Julien". Αλλά τώρα υπάρχει μια σανίδα σωτηρίας. Λέγεται dance rock και κάνει πάταγο τα τελευταία 3-4 χρόνια.


Placebo - Every You, Every Me (Acoustic)
Αρχές των '00s: Γοητεία και διαστροφή, εύθραυστοι συναισθηματισμοί και γρανιτένια αδιαφορία, ογκώδης ρυθμός από το μπάσο του Στέφαν Ολσνταλ και τα τύμπανα του Στην Χιούιτ και αφηνιασμένος καλπασμός στην κιθάρα και τη φωνή του Μπράιαν Μόλκο. "Special K" και "Slave to the Wage", όπως τώρα το μανιασμένο "Never Ending Why". Θεέ μου τι τραγουδάρα είναι αυτή;


Placebo - Taste In Men
Κοιμάσαι με φαντάσματα; Προστάτεψέ με από αυτό που θέλω. Διάλειμμα για ξεκούραση. Οι Placebo κατεβάζουν ρυθμούς, ηρεμούν, τριαντάρηδες πια, κυττάζουν τον κόσμο πιο προσεκτικά. Κάπως σαν το "Kings of Medicine" απ' το τελευταίο τους άλμπουμ.

Κι άλλα φάρμακα, 2006: Kings of Medicine τότε, Meds τώρα. Μα τούτα εδώ είναι αμφεταμίνες, είναι ξεσηκωτικά, επιθετικά, μανιασμένα. Σαν του "Battle For The Sun"...


Placebo - Infra Red
Η αλήθεια είναι ότι, για ένα γκρουπ που δανείζεται στοιχεία από τα πάντα, οι Placebo έχουν ξεκάθαρο ID και ευδιάκριτο ήχο ακόμη και αν ακούγεται από χαλασμένο ραδιόφωνο στα ΑΜ, σ' ένα πανάρχαιο σκαραβαίο που βουλιάζει σε μια λίμνη. Είναι η φωνή του Μόλκο, είναι το στιβαρό ισοκράτημα των ρυθμικών δύο τρίτων της μπάντας, είναι η αποτρεπτική προς κάθε λογοκρισία ευθύτητα των στίχων τους. Στο "Battle For The Sun" τα πάντα είναι και πάλι εδώ: Από τον Μπάουι και το glam rock των '70s, στο πανκ, στους Nirvana, στους πρώιμους Suede, στους Kiss, στους Sonic Youth, στο pop metal των '80s. Και πάνω απ' όλα στους παλιούς, καλούς, γνωστούς Placebo.

Γιατί το τρίο (με νέο ντράμερ, τον Στηβ Φόρεστ στη θέση του Χιούιτ) είναι πια ένα σημείο αναφοράς στη σύγχρονη ροκ. Για μένα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη σήμερα. Σύμφωνοι, υπάρχουν γκρουπ που καλλιτεχνικά με συγκινούν περισσότερο, αλλά μιλάμε για μία-δύο δουλειές και όχι για μια τόσο μεγάλη καριέρα. Άσε που όταν μιλάς για τις "μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη" πρέπει να κυττάζεις και πίσω απ' το καλλιτεχνικό κριτήριο. Η νούμερο ένα μπάντα είναι οι Killers. Και η μοίρα τά 'φερε αυτοί οι δύο να είναι οι headliners των δύο πρώτων ημερών του φετινού Rockwave. Οπότε μάντεψε πού θα βρίσκομαι το σαββατοκύριακο.