Ρε μπας και;

Δηλαδή είμαστε σίγουροι ότι ο Βασίλης Ζούλιας δεν είναι γιός του Γιώργου Κουρή;

Με πόνο ψυχής / Αυτά που άφησα πίσω / Blogovision 2010 μάγκες!

Πέρσι ήταν ο Σπένσερ Κρουγκ κι αυτή η πυρηνική μπάντα -μια από τις πολλές που διαθέτει-, οι Sunset Rubdown, που με το "Dragonslayer" δεν δυσκολεύθηκαν να πιάσουν την κορυφή του Top20 μου και να κατσικωθούν εκεί. Φέτος ο Κρουγκ θα επιστρέψει, με άλλη μπάντα εννοείται, αλλά είναι τέτοιος ο συναγωνισμός που δύσκολα θα καταφέρει να φτάσει τόσο ψηλά. Κοινώς, θα γίνει σφαγή για μια θέση στο Έβερεστ, όπως έγινε σφαγή και για μια θέση στην εικοσάδα. Έχω την εντύπωση -και δεν είμαι ο μόνος- πως το 2010 ήταν μια εξαιρετικά παραγωγική χρονιά για τη μουσική, με ποιότητα, εμπνεύσεις, δυνατά comebacks, άπειρες εκπλήξεις. Σίγουρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα στα 4 χρόνια που ο gone4sure διοργανώνει την Blogovision -ακόμη κι αν η πρώτη θέση μοιάζει και φέτος, όπως και πέρσι, ήδη κατειλλημένη.

Για όσους έχουν άγνωστες λέξεις: Κάπου 90 bloggers (μπορείς κι εσύ να συμμετάσχεις, αν θες) θα ψηφίζουμε από αύριο τα 20 αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2010, ποστάροντας ένα κάθε ημέρα μέχρι τις 20/12 στο blog μας. Στις 21 Δεκεμβρίου θα γίνει η καταμέτρηση των ψήφων και στις 22 του μηνός θα ανακοινωθεί η λίστα με τα καλλίτερα (σύμφωνα με την Blogovision) άλμπουμ της χρονιάς. Επιμένουμε με άλμπουμ σε μια εποχή που η έννοια μοιάζει ξεχασμένη, γιατί όλοι όλοι συμμετέχουμε είμαστε τρελλαμένοι με τη μουσική και δύσκολα μπορούμε να καταδυθούμε στη λογική του iTunes ή του ringtone. Ίσως γι' αυτό και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας μας να είναι σχετικά "εξωγήινα" στους πολλούς.

Έγραφα πιο πάνω ότι ακόμη και για την πρώτη 20άδα έγινε σφαγή. Διαβάζοντας τις διάφορες συζητήσεις στο Twitter, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όχι μόνο εγώ, όλοι όσοι συμμετέχουν στην Blogovision δυσκολεύθηκαν. Είπαμε: ήταν μια σπουδαία σοδεία η του 2010. Με πόνο ψυχής άφησα εκτός 20άδας δέκα γεμάτα χυμούς φρούτα, όχι γιατί δεν ήταν τόσο γευστικά όσα αυτά που χώρεσαν στην τελική φρουτοσαλάτα μου, αλλά γιατί είτε από έλλειψη χρόνου, είτε λόγω κάποιας εμμονής που είχε κλειδωθεί στα ηχεία μου την περίοδο που αυτά εμφανίστηκαν στα κλαδιά των δέντρων τους, δεν τους έδωσα την προσοχή που τούς άξιζε. Κι αυτό ήταν το τελευταίο μου κριτήριο για το φετινό Top20: ανάμεσα σε δύο άλμπουμ που μού φαίνονται το ίδιο σπουδαία, θα κρατήσω αυτό που έλιωσα περισσότερο στο CD Player, παρά αυτό που ίσως να κουβαλάει μαζί του hype και σούπερ κριτικές και πολλούς έρωτες -και που, στο κάτω κάτω της γραφής, μπορεί τελικά να είναι και καλλίτερο. Τα δέκα που άφησα πίσω λοιπόν ήταν:

Broken Bells
Broken Bells

Oργανικό indie pop/rock με γλυκόξινη ατμόσφαιρα, στολισμένη με κινέζικα φωτιστικά από χαρτί.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 28.01.10: "Είναι το νέο project του μοναδικού, του ανεπανάληπτου, του δαιμόνιου, του παιδιού-θαύματος, του ανθρώπου με την επική αφάνα, του Danger Mouse, με τον Τζέιμς Μέρσερ των The Shins. Συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε το περσινό του Danger Mouse με τον Sparklehorse και θυμίζει από Blur (αλήθεια, πότε θα συνεργαστεί ο Danger Mouse με τον Άλμπαρν, να γίνει εντελώς της πόρνης;), μέχρι New Order και Talking Heads!"


Broken Bells - The High Road


Foals
Total Life Forever

Εγκεφαλικό και παθιασμένο post punk / indie rock σε γαλήνια βουτιά σ' ένα ζεστό lagoon.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.10.10: "Ο Γιάννης Φιλιππάκης και η παρέα του βγάζουν τελικά μια άκρη στο πού θέλουν να οδηγήσουν αυτό το αμφιταλαντευόμενο indie rock που έπαιζαν, δείχνουν απόλυτα αποφασισμένοι πια για κάθε τους μελωδία και γράφουν επιτέλους τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, όχι απλά λούπες, όπως στο ντεμπούτο τους."


Foals - Blue Blood


Tame Impala
Innerspeaker

Νεοψυχεδελικό indie rock φθινοπωρινών διαστάσεων.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.10.10: "Ψυχεδελικό άκουσμα, αντικείμενο απόλαυσης παρέα με ντρόγκες, μια χαρά και χωρίς, αυστραλιανής καταγωγής, κουλό εν τω συνόλω του, θα 'θελε πάρα πολύ να έχει δημιουργηθεί μέσα σε ένα τριπάρισμα με LSD κάπου στα '60s και να έχει για κιθαρίστα τον Τζίμι Χέντριξ, αλλά, ξέρεις, είναι καρα10's με τα όλα του και, βασικά, μετά τον Gonjasufi, παίζει να είναι και ό,τι πιο φρέσκο και πρωτοποριακό θα βγει φέτος".

Tame Impala - Solitude Is Bliss

These New Puritans
Hidden

Πειραματικό new wave με (όχι και τόσο κρυφές) αρετές.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 04.03.2010: "Κάθε λογής όργανα, από όμποε και φλάουτο μέχρι ταμπούρλα και φτηνιάρικα σύνθι με πάναπλα presets για discobets, βαριές, χεβιμεταλλικές κιθάρες, πιάνα, urban φωνητικά, κουτρουβαλιάζονται σε ένα αναπάντεχο μουσικό παιχνίδι που είναι απλά σχεδόν αδύνατον να το χαρακτηρίσεις ως κάποιο είδος. Ας πούμε ότι ο Timbaland συναντάει τον Marilyn Manson, τα φτιάχνουν και πάνε να το κάνουν πάνω στην κονσόλα του Burial ακούγοντας Melody Gardot, έτσι για την καύλα".


These New Puritans - Hologram


Jonsi

Go

Εκστατικά αθώα και παιχνιδιάρικα ατμοσφαιρική εναλλακτική ποπ με ισλανδική προφορά.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 10.05.2010: "Έχει καβαλήσει ένα συννεφάκι και χοροπηδάει εκεί ψηλά, σχεδόν δεν τον βλέπουμε, σαν ξωτικό του αέρα, ένα συννεφάκι φουλ στα συνθεσάιζερ, φουλ στις ενορχηστρώσεις του παμμέγιστου Νίκο Μούλι (θεέ του χιπστερισμού, τελικά ο Μούλι είναι όντως ο απεσταλμένος σου στη Γη), που ό,τι μα ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός και φουλ στα κουλά αγγλικά".


Jonsi - Animal Arithmetic


Ray LaMontagne & The Pariah Dogs
God Willin' & The Creek Don't Rise

Αμερικάνικη φολκ γεμάτη φθινοπωρινή μελαγχολία.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 05.10.2010: "Βluesy και jazzy folk, για ανθρώπους σαν κι εμένα που την λατρεύουν -και κερασάκι στην τούρτα η απίστευτη φωνή του Ρέι ΛαΜοντάνι. Πάει γαμιώντας εμπορικά στις ΗΠΑ, αλλά είναι και ποιοτικό δισκάκι". Άκου ένα δείγμα εδώ.

Caribou
Swim

Αινιγματική electronica με αιθέρα νυκτερινής περιπλάνησης.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 23.03.2010: "Πολύ το χάρηκα το κολύμπι. Ήταν δροσιστικό και αναζωογονητικό. Ένα καριμπούκακε με αλόη βέρα. Είναι οι Yeasayer στο πιο ηλεκτρισμένο τους, οι Animal Collective στο πιο σαφές τους. Δεν είναι πια shoegaze και downtempo, είναι για χορό, γυροβολιές, μπάλους και τσιφτετέλια. Καριμπούκωσα ευτυχία."

Caribou - Sun


Deerhunter
Halcyon Digest

Υπνωτικό, εξωτικό, πειραματικό ροκ με τάσεις dream pop.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 29.11.2010: "Χάρη σ' ένα jet lag κάπου στην Άπω Ανατολή, περίμενα ένα ξημέρωμα μέσα σ' ένα τζακούζι, διαβάζοντας για μεταξοσκώληκες, βουδισμό και την πανίδα των τροπικών δασών κι ακούγοντας το "Halcyon Digest". Και κατέληξα στο ότι αυτό είναι η καλλίτερη δουλειά των Deerhuner, είναι ο ορισμός του lo-fi meets dream pop, είναι το θολωμένο κεφάλι μου στο μέσον μιας νύκτας με μπερδεμένο αλκοόλ και απροσδιόριστα θελκτικές παρέες, είναι -τέλος πάντων- πιθανότητα η τελευταία προσθήκη στο Top 20 μου για φέτος". (Τελικά δεν τα κατάφερε, χε χε...)


Deerhunter - Helicopter


Lightspeed Champion
Life Is Sweet! Nice To Meet You

Ειλικρινές, εσωστρεφές και κομματάκι αγχώδες indie rock με παιχνιδιάρικα ξεσπάσματα.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 23.03.2010: "Είναι μαύρος και μοιάζει με μπλουζά, ένα πράμα με τον BB King, για να καταλάβεις, κι όμως ο τύπος είναι ίντι ρόκερ και μάλιστα από τους σοφιστικέ. Στο δεύτερό του άλμπουμ θυμίζει πολύ Get Well Soon".

Lightspeed Champion - Madame VanDamme

Crystal Castles
Crystal Castles

Εκλεπτυσμένα χαοτική dance electronica.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 01.06.2010: "Έκοψαν τα πολλά πολλά μπλιμπλίκια που έκαναν τη μουσική τους ιδανικό soundtrack για να παίζεις Frogger στην Amiga, έβαλαν αρχή, μέση και τέλος στα ακατάπαυστα ουρλιαχτά των λουπομηχανών τους και, κυρίως, φόρεσαν επιτέλους σε κάποια τραγούδια κανονικό τραγούδισμα, κανονικά φωνητικά, κανονικά λόγια κ.λπ. Εμπορικό; Ναι. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Και δεν με χαλάει. Έχει να ανοίξει τρύπα φέτος το καλοκαίρι στα dancefloors...". Αυτό το κομμάτι τους είναι το ringtone στο κινητό μου από την ώρα που κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους!

Γιατί κανείς δεν μ' ενημέρωσε γι' αυτό;

Αντιγράφω από εδώ όλο το κείμενο του καλλιτέχνη:

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Ζούμε σε παράξενες εποχές... Κάποιοι τις χαρακτηρίζουν ιδιαίτερες, θέλοντας να τους δώσουν μια αίσθηση άφεσης και νεωτερισμού. Σημασία έχει όμως ότι - τουλάχιστον για μένα - το «παράξενες» είναι πιο προσωπικός χαρακτηρισμός, γιατί από μικρός ήθελα πάντα να αποστασιοποιούμαι απ' όλα εκείνα τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου και μου ήταν αδύνατο να τα καταλάβω, πριν μπορέσω να έχω την ευκαιρία ή την βοήθεια από κάποιον τρίτο, ώστε να τα νιώσω και να τα κατανοήσω με όποιον τρόπο μου ήταν δόκιμος κάθε φορά.

Για μένα, στην εποχή μας, «παράξενο» αλλά όχι πια ακατανόητο είναι η ταχύτητα... η ταχύτητα της είδησης, ο μηδενισμός της απόστασης, η εύκολη και γρήγορη - με ή χωρίς εισαγωγικά - επικοινωνία. Θυμάμαι κάποτε ρωτούσα την δισκογραφική εταιρία πώς τα τραγούδια της μπάντας των ΠΥΞ ΛΑΞ, θα μπορούσαν να τα μάθουν στην Αργεντινή, στην Αυστραλία ή ακόμα και στην κοντινή Αγγλία. Η απάντηση, για πολλά χρόνια, ήταν στερεότυπη και η διαδικασία τόσο χρονοβόρα που θύμιζε ελληνικό δημόσιο. Το διαδίκτυο, όπως και το κινητό τηλέφωνο σε άλλα πράγματα, ήρθε να τ' αλλάξει όλα αυτά μονομιάς, αλλάζοντας όμως την ίδια στιγμή, αστραπιαία και πολλούς από τους πρωταγωνιστές του έργου. Οι εταιρίες δίσκων αντέδρασαν, γιατί γρήγορα κατάλαβαν ότι ολόκληρη η βιομηχανία τους, που πλησίαζε να γίνει 100 χρονών, κινδύνευε συθέμελα.

Οι καλλιτέχνες είχαν διττή στάση, προερχόμενη κυρίως από το ιδεολογική σύγχυση που σου προκαλεί το διαδίκτυο. Τι ωραία να σ' ακούν την ίδια στιγμή στα πέρατα του πλανήτη, χωρίς όμως να αμείβεται ο κόπος, ο μόχθος, η εργασία όλων όσων εργάζονται και συνεργάζονται μαζί σου... Το πιο εύκολο πράγμα είναι να λες πόσο χαίρεσαι που τα τραγούδια σου κυκλοφορούν ελεύθερα για να τ' ακούσει όποιος θέλει και να τα αγαπήσει ή να τα απορρίψει, έχοντας όμως και στο πίσω μέρος του μυαλού σου το βασανιστικό ερώτημα της επιβίωσης και την κατάρρευση του συστήματος, το οποίο σε βοήθησε να φτάσεις να έχεις όλους αυτούς τους χιλιάδες δέκτες.

Νιώθω ότι είμαστε στην μέση του έργου και καθώς οι μήνες περνούν, αντιμετωπίζω στις περιοδείες μου κάτι που ήταν λογικό και μοιραίο να συμβεί... το διαδίκτυο βοήθησε κάποιοι άνθρωποι να μάθουν τα τραγούδια μου και εν τέλει να μ' εκτιμούν γι' αυτά που πιστεύω και προσπαθώ να μοιραστώ, χιλιάδες κόσμου, αριθμητικά πολλαπλάσιος απ' αυτόν που θα είχε αναρωτηθεί «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη» αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο.

Δεν ξέρω αν «Πηγαίνω μόνος» όπως έλεγα πριν από κάποια χρόνια, αλλά αυτή η εμπειρία απ' την επαφή μου με τον κόσμο με κάνει να τολμήσω να δώσω τα καινούργια μου τραγούδια δωρεάν πρώτα στο διαδίκτυο, μέσα από την υψηλότερη σε επισκεψιμότητα ελληνική ιστοσελίδα, αυτή του in.gr.ώστε αυτό που έτσι κι αλλιώς θα γινόταν με ένα τρόπο αφιλόξενο και ασύδοτο πολλές φόρες να γίνει με τον δικό μας τρόπο και την ποιότητα προσέγγισης που αξίζει η μουσική από όποιο μέρος του κόσμου κι αν προέρχεται.

Η δισκογραφία είναι γεμάτη πρωτιές, κυρίως αριθμητικές... Αυτή η απόφαση, που πρώτη φορά νομίζω παίρνει ένας καλλιτέχνης - τουλάχιστον στην Ελλάδα - και με την σύμφωνη γνώμη της δισκογραφικής του εταιρίας(έχω την ανάγκη να το αναφέρω αυτό γιατί ήταν όντως μια γενναία απόφαση. Να μην λέμε μονό τα στραβά), έχει για μένα ένα συμβολικό χαρακτήρα για όλα όσα το ίδιο το διαδίκτυο πρεσβεύει αλλά και για όλα όσα εγώ πιστεύω ότι η μουσική κρύβει ως κομμάτι της ανθρώπινης σκέψης και της ανθρώπινης ψυχής.

Η ευκαιρία αυτή μου δίνεται με την βοήθεια της Amstel, χάρη στην οποία εξασφαλίστηκε η αμοιβή όσων συνεργάστηκαν μαζί μου για αυτά τα καινούργια τραγούδια. Πράγμα το όποιο ήταν η πιο σημαντική προϋπόθεση για μένα.

Για 20 μέρες λοιπόν τα τραγούδια μου θα είναι ελεύθερα να ταξιδέψουν σ' όποιον επισκεφθεί το in.gr και ακολούθως θα πάρουν τον δρόμο τους, ώστε να τα βρουν οι τελευταίοι ρομαντικοί, που επιλέγουν ν' ακούν μουσική αγοράζοντας ένα CD από τα εναπομείναντα καταστήματα δίσκων

Η μουσική παραμένει μία... με όποιο τρόπο κι αν μεταδίδεται...

Thank you, mr. Rollins

"Μοιάζει σαν να βγήκε από το Μάπετ Σόου", σχολίασε η γυναίκα της ζωής μου, την ώρα που η σκηνή του Παλλάς υποδέχθηκε τον σημαντικότερο εν ζωή σαξοφωνίστα της τζαζ (κι έναν από τους 4-5 σημαντικότερους, εν γένει, στην ιστορία της μουσικής). Δεν είχε και πολύ άδικο: με τον κάτασπρο άφρο θύσανο στο κεφάλι, τα μαύρα γυαλιά, το μακρουλό πρόσωπο, κι αυτό το σκεβρωμένο γέρικο κορμί που έκανε το φαρδύ κατακόκκινο πουκάμισό του να φτάνει μέχρι τα γόνατα, ο Σόνι Ρόλινς ήταν κάπως αστείος. Η πρώτη εντύπωση όμως εξαφανίστηκε αμέσως, με το που έβγαλε τις πρώτες νότες κι απέδειξε πως δεν απέκτησε τυχαία το στάτους του θρύλου. Στα 80 του χρόνια, με έξι δεκαετίες καριέρας στην πλάτη του (εξ ου και το σκέβρωμα), παραμένει ένας δεινός αυτοσχεδιαστής, ένας μουσικός που αντιμετωπίζει κάθε τραγούδι σαν μια αφορμή για περιπέτεια - κι ένας γνήσιος διασκεδαστής: δεν έπαψε να επιστρέφει στους uptempo ρυθμούς του calypso, που εγγυώνται ότι ο κόσμος από κάτω θα ξεσηκωθεί, θ' αρχίσει να κουνιέται στο κάθισμά του, θα χτυπά ρυθμικά τα χέρια, καθώς εκείνος θα συνεχίσει να ΜΙΛΑ πάνω στον ρυθμό. Γιατί, έχοντας διαλέξει ένα όργανο η δημοτικότητα του οποίου οφείλεται - κατά την γνώμη μου - στην ομοιότητά του με τον τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη φωνή, ο Σόνι Ρόλινς τραγουδά όταν παίζει, και στα 80 του παραμένει ο πιο εκφραστικός σαξοφωνίστας που έχει περάσει ποτέ - ειδικά στις μπαλάντες. Μια από αυτές με διέλυσε, συναισθηματικά, μου χάρισε την μεγαλύτερη συγκίνηση - κι ας με κορόιδευε σήμερα στο Twitter η φίλη που καθόταν δίπλα μου. Πώς να μην συγκινηθώ όταν ο Ρόλινς παίζει το κομμάτι που είχα αναρτήσει το ίδιο πρωί; Ένιωθα ότι το σύμπαν πήγαινε να με τρελάνει, κάτι που έγινε κοελικότερο, όταν ο τύπος άρχισε να παίζει αυτό που σιγοσφύριζα στο μετρό πηγαίνοντας προς το Παλλάς. Αλλά φαντάζομαι ότι τέτοιες στιγμές θα είχαν όλοι οι παρευρισκόμενοι στο κατάμεστο θέατρο, στις σχεδόν δυόμισι ώρες(!) που έπαιζε ασταμάτητα(!) ο ήρωάς μας (μακάρι στα 60 μου να έχω το μισό από το σφρίγος που έχει αυτός στα 80 του). Είναι έτσι κι αλλιώς συγκινητικό να βλέπεις μπροστά σου, με σάρκα και οστά, έναν από τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν τον ήχο του 20ού αιώνα, αλλά είναι ακόμη πιο συγκινητικό όταν τον βλέπεις να παραμένει ζωντανός, δημιουργικός και ακμαίος, όταν δεν περιφέρεται σαν ένα ζωντανό μνημείο του εαυτού του, αλλά ως ένας άνθρωπος που ζει στο παρόν - και βρίσκει έναν τρόπο να χωρέσει το "Happy Birthday" σε ένα σόλο από τα δεκάδες που μας χάρισε.
Με τον πιστό του σύντροφο Μπομπ Κράνσοου, το άλτερ έγκο του εδώ και πενήντα χρόνια, στο ηλεκτρικό μπάσο, τον υπέρκομψο Ράσελ Μαλόουν στην κιθάρα και το εκρηκτικό δίδυμο Κόμπι Γουάτκινς και Σάμι Φιγκερόα στα ντραμς και τα κρουστά αντιστοίχως να του προσφέρουν τη ρυθμική υποστήριξη που χρειαζόταν, ο Σόνι Ρόλινς ολοκλήρωσε στην Αθήνα την περιοδεία των 80ών του γενεθλίων γιορτάζοντας όχι την ζωή που έχει ήδη διανύσει αλλά αυτήν που ζει τώρα, το ότι είναι σήμερα εδώ, ολοζώντανος, ανάμεσά μας.
Του είμαι ευγνώμων. Και ειλικρινά εύχομαι να τα εκατοστήσει. Δεν το θεωρώ απίθανο, έτσι κι αλλιώς.

Τα τελευταία καλά (και κακά) άλμπουμ για το 2010

Ξέρω, έχουμε έναν ακόμη μήνα για να κλείσει το 2010. Ξέρω, λίγο πριν τις γιορτές κυκλοφορούν ένα μάτσο άλμπουμ -είναι ταμάμ για το χαρτί περιτυλίγματος με τον αγιοβασίλη και τα ελαφάκια. Ξέρω, και πάλι δεν θα προλάβω να τα ακούσω όλα (όσα αξίζουν) μέσα στη χρονιά. Αλλά... ξέρεις; Χέστηκα!

Για μένα η χρονιά λήγει μεθαύριο, την Τρίτη, στις 30 Νοεμβρίου. Γιατί τότε είναι η τελευταία προθεσμία για να κατασταλάξω στην λίστα με την οποία θα συμμετάσχω στο πιο ψυχαναγκαστικό event της χρονιάς, την περίφημη Blogovision. Εξ άλλου, αν κάτι σπουδαίο προκύψει μέσα στον Δεκέμβριο (που σπάνια προκύπτει, συνήθως τότε επιλέγουν να εμφανιστούν όσοι πάνε για χριστουγεννιάτικες αρπαχτές), η διοργανώτρια αρχή έχει φροντίσει να το συμπεριλάβει στις νόμιμες υποψηφιότητες για το 2011, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά! Πίσω στα "νοεμβριανά" ακούσματα, λοιπόν. Και στις αγωνιώδεις ερωτήσεις; Έχω χάσει κάτι που θα έπρεπε να παίξει στη δική μου εικοσάδα; Χμμμμμ. Αν είναι ένα άλμπουμ, από αυτά που θα σου παρουσιάσω παρακάτω, που θα σκίσει στη φετινή Blogovision, μιλάμε στο "Halcyon Digest" των Deerhunter.

Deerhunter
Halcyon Digest
(Σεπτέμβριος 2010)

Ύπουλα μεθυστικό, με άφησε αδιάφορο στο πρώτο άκουσμα, αλλά με ρούφηξε μετά, σιγά σιγά, σαν μια άμπωτη κάπου στον ισημερινό, σαν κινούμενη άμμος που δεν θέλει να σε σκοτώσει -μόνο να σε κάνει δικό της για πάντα. Άργησα να καταλάβω το γκροτέσκο της εικόνας του εξωφύλλου -απόλυτο αντίθετο του Μπράντφορντ Κοξ και του αφύσικα υπερβολικού μήκους των άκρων του-, άργησα να εκτιμήσω το ατμοσφαιρικό περίβλημα των 9 τραγουδιών προστασίας στα 2-3 προφανή έπη του ("Memory Boy", "Desire Lines" και "He Would Have Laughed"), άργησα να καταφέρω να συγχρονιστώ στο laid back κύλισμά του, ίσως γιατί είχα πολλά να σκεφτώ, πολλά να κάνω. Τελικά, χάρη σ' ένα jet lag κάπου στην Άπω Ανατολή, περίμενα ένα ξημέρωμα μέσα σ' ένα τζακούζι, διαβάζοντας για μεταξοσκώληκες, βουδισμό και την πανίδα των τροπικών δασών κι ακούγοντας το "Halcyon Digest". Και κατέληξα στο ότι αυτό είναι η καλλίτερη δουλειά των Deerhuner, είναι ο ορισμός του lo-fi meets dream pop, είναι το θολωμένο κεφάλι μου στο μέσον μιας νύκτας με μπερδεμένο αλκοόλ και απροσδιόριστα θελκτικές παρέες, είναι -τέλος πάντων- πιθανότητα η τελευταία προσθήκη στο Top 20 μου για φέτος.


Deerhunter - Memory Boy (Live)



Manic Street Preachers
Postcards From A Young Man
(Σεπτέμβριος 2010)

Σύμφωνοι, οι Manics οδηγούν πια μια μανιέρα σε μια πίστα όπου πρέπει να έχουν συμπληρώσει περί τους εβδομηνταοκτώ χιλιάδες γύρους. Αλλά η μανιέρα τους είναι τύπου Formula 1 και οι γύροι παραμένουν σταθεροί σε ταχύτητα, αν εξαιρέσεις έναν-δύο πριν μπουν για το προγραμματισμένο pit stop και καναν-δυο ακόμη, μόλις βγουν. Άμεση συνέχεια του περσινού, εκπληκτικού, "Journal For Plague Lovers", εξ ίσου "αρενάτο" (εκ του arena), αλλά με την επιθετικότητα του ξεσπάσματος για το χάσιμο του καλού φίλου να έχει δώσει πια τη σκυτάλη στο χαρωπό "το περάσαμε κι αυτό, πάμε για άλλα", το "Postcards From A Young Man" ίσως δεν έχει και πολλά να πει σε όλον τον κόσμο, πέραν του ότι αποτελείται από 12 εύλογα, χορταστικά, ολοκληρωμένα τραγούδια. Αλλά για τους λάτρεις της Formula 1, αυτής που καβαλάνε οι Manic Street Preachers, είναι το απόλυτο θέαμα για 44 περίπου λεπτά, όσο του παίρνει για να ολοκληρώσει άλλον ένα γύρο...


Manic Street Preachers - Postcards From A Young Man (Live)



Crowded House
Intriguer
(Ιούνιος 2010)

Ο Νιλ Φιν και η παρέα του παρουσιάζουν ένα πανέμορφο άλμπουμ στα γεράματά τους, ένα απλό, εντελώς mainstream διαμάντι, χωρίς εκπλήξεις και νεωτερισμούς, αλλά με τόσο ξεκάθαρες γραμμές και αναφορές στα συγκροτήματα που τους επηρέασαν και που οι ίδιοι επηρέασαν (Beatles, Elton John, Elvis Costello και Manic Street Preachers, Travis, Ocean Colour Scene) που ακούγοντάς το, σχεδόν αναρωτιέσαι γιατί πας και μπλέκεις με experimental ακούσματα, με εξωφρενικά fusions και με αναζητήσεις του επόμενου next big thing όταν η μουσική που σε εξυψώνει μπορεί να είναι τελικά τόσο μα τόσο απλή και μελωδική...


Crowded House - Saturday Sun (Live)

James
The Morning After The Night Before
(Σεπτέμβριος & Απρίλιος 2010)

Είναι αγαπημένη συνήθεια των ψαγμένων περί τα μουσικά στην Ελλάδα να χλευάζουν τους James, ως μια μπάντα - μαϊντανό, μια Madchester εκδοχή των Scorpions (οι ίδιοι οι James, με την ετήσια πλέον εμφάνισή τους στη χώρα μας, προκαλούν την εν λόγω κάστα που βαριέται τα ίδια και τα ίδια). Δεν θα υποκύψω στην εύκολη κριτική και την πρόκληση χαζόγελων. Κυρίως γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι το "Laid" ήταν ίσως το απόλυτο άλμπουμ των '90s και το "Pleased To Meet You" ήταν μια από τις κορυφαίες στιγμές των '00s.
Μπορώ μόνο να παραχωρήσω στους δικαστές των James ένα παράπονο: πώς μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει δύο τέτοια αριστουργήματα και που στα live της δίνει μια απίστευτα ξεσηκωτική παράσταση, δυσκολεύεται τόσο μα τόσο πολύ να διατηρήσει μια συνέπεια στην δισκογραφία της; Το προπέρσινο "Hey Ma" ήταν μια βαρετή τρύπα στο νερό. Το φετινό, διπλό τους άλμπουμ (βγήκε σε δύο μέρη, το "Night Before" την άνοιξη και το "Night After" το φθινόπωρο) είναι γεμάτο κακοτοπιές. Ειδικά στο πρώτο μέρος, ακολουθούν ανερυθρίαστα τις προ εικοσαετίας συνταγές τους, παίζουν ακριβώς τα ίδια ακόρντα, δύο - τρία όλα κι όλα, επιστρατεύουν τα ίδια κόλπα, ακούγονται πιο γερασμένοι κι από την Αλέκα όταν μιλάει για το μνημόνιο.
Η κατάσταση πάει κάπως να διορθωθεί στο "Morning After". Κι εκεί με ένα γνωστό κόλπο. Αυτό της επικολυρικής μπαλάντας. Αλλά πια είναι αργά. Ναι, αναπτήρες θ' ανάψουν και του χρόνου στον Λυκαβηττό ή όπου άλλου εμφανιστούν οι James και ναι, εκεί θα είμαι πάλι. Αλλά θα τρέξω για να τραγουδήσω ουρλιάζοντας "This bed is on fire" και όταν αρχίσει το ημίωρο με τα νερωμένα τραγούδια του παρόντος, θα ψάξω για λίγο "πνεύμα" αλλού: πιθανότατα θα φύγω για το μπαρ, δηλαδή, να πάρω κανα ποτό.


Ozzy Osbourne
Scream
(Ιούνιος 2010)

Προ τριετίας ο Όζι είχε κυκλοφορήσει το "Black Rain" που ήταν συμπαθέστατο. Αλλά το φετινό "Scream" είναι ενοχλητικό, ακόμη και για έναν παλιό χεβιμεταλλά σαν τα μούτρα μου. Είναι ένας δίσκος - καρτούν, με τον Όζι να παίζει μια καρικατούρα του εαυτού του (που περίπου καρικατούρα ήταν ανέκαθεν). Κάποιοι πιστεύουν ότι ο τύπος το κάνει αυτοσαρκαστικά. Θα διαφωνήσω. Εδώ υπάρχει σαφής έλλειψη περιεχομένου. Όλα τα κομμάτια είναι ανέμπνευστα και τα συνήθη μεταλλικά τεχνάσματα για να καλυφθεί η ανεπάρκεια της σύνθεσης (τα riffs και τα solos της κιθάρας ή τα "επικά" ρεφρέν) στο "Scream" απλά δεν λειτουργούν. Αν οι James ακούγονται φέτος γερασμένοι, ο Όζι ακούγεται νεκρός. Ειδικά σε μια χρονιά που οι Iron Maiden γέννησαν τέτοιο σμαράγδι!



Tricky
Mixed Race
(Οκτώβριος 2010)

Περίεργη περίπτωση αυτός ο Tricky. Κάνει το 2008 το μεγάλο του comeback μετά από πέντε χρόνια σιωπής, και το κάνει με πάταγο. Κι αντί να διδαχθεί από αυτό, από το πόσο γουστάρουμε να τον ακούμε στο να παραδίδει μαθήματα Bristol trip-hop, τον ξανακυριεύει η "αμερικανιά" που τον κατέστρεψε, αρχίζει πάλι τα πειράματα, ρουφάει ιδέες από το πώς έχει εξελιχθεί η ραπ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (who gives a shit?), μπερδεύει στοιχεία world music (πάλι καλά να λές που υπάρχει εκεί μέσα αυτό το αριστούργημα το "Hakim" -το τραγουδάει ο παμμέγιστος Ρασίντ Ταχά) και φτάνει μέχρι και τις παρυφές της τζαζ σε ένα σύνολο που προφανώς βασίστηκε σε ένα υπερφιλόδοξο σχέδιο, αλλά βούλιαξε στην αδυναμία του συνταιριάσματος τόσων και τόσο διαφορετικών ήχων από έναν άνθρωπο που διαπρέπει μόνο όταν είναι ερεβωδώς σκοτεινός.


Kings Of Leon
Come Around Sundown
(Οκτώβριος 2010)

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το έγραφα αυτό, αλλά: Οι Kings Of Leon έβγαλαν έναν καλό δίσκο! Η μπάντα που θεωρώ μακράν την πιο υπερτιμημένη της εποχής μας, με το "Come Around Sundown" μάς προσφέρει επιτέλους ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, με αρχή, μέση και τέλος, αντάξιο των λίγων καλών στιγμών τους (όπως εκείνου του αριστουργηματικού κομματιού, του "Sex On Fire" που είχαν γράψει προ διετίας και που ποτέ δεν κατάλαβα πώς είχε ξεπηδήσει από την ανέμπνευστη κοιλιά τους σαν ένα συμπαθές, ροζ άλιεν). Η πλάκα είναι ότι με την άποψή μου αυτή διαφωνούν όλοι οι μουσικοκριτικοί του κόσμου, που βλέπουν στο "Come Around Sundown" τη χειρότερη στιγμή των αδελφών και των ξαδελφών από το Νάσβιλ. Ποσώς με ενδιαφέρει. Είναι οι ίδιοι που τους αποθέωναν τόσο καιρό, που δημιούργησαν όλο αυτό το hype. ΟΚ, τα παιδιά έχουν κάποιο ταλέντο, αλλά χανόταν μέσα στο τσουνάμι των προσδοκιών που δημιουργούσαν οι υπερβολές των αποθεωτών τους. Τώρα, στο πέμπτο πια άλμπουμ τους, το κύμα έχει ηρεμήσει, και το ελαφρύ μελτεμάκι είναι λυτρωτικό. Δεν μιλάμε για κανα αριστούργημα, αλλά αυτή η μίξη των U2 με τους Aerosmith και τους Led Zeppelin είναι τόσο οικεία και όμορφη που θα ήμουν πολύ μαλάκας αν δεν τους απέδιδα τα εύσημα.

Kings Of Leon - Radioactive


The Chemical Brothers
Further
(Ιούνιος 2010)

Μπλιμπλίκια που δεν χωράει ο νους σου και πώρωση αστείρευτη. Μαζί με τους Crystal Castles φτιάχνουν τα δύο πιο "τράβα με τώρα στην πίστα" άλμπουμ της χρονιάς. Αλλά αυτοί εδώ αντιστρέφουν τη συνταγή. Εκεί που οι CC προσθέτουν φωνητικά και κάνουν την μουσική τους πιο εύπεπτη, οι Chemical Brothers αφήνουν για τα καλά πίσω τους την disco era και τους guest τραγουδιστές και πέφτουν με τα μούτρα στην τεχνολογία και στα φωτεινά κουμπάκια. Υπάρχει, βέβαια, μια σαφής ταυτότητα που κυριαρχεί σε όλο το άλμπουμ και αυτό μπορεί να είναι καλό για κάποιους, αλλά κομματάκι βαρετό για άλλους -να τους ψιλοφαίνονται όλα τα κομμάτια ένα. Για κάποιο παράξενο λόγο και ενώ δεν είμαι λάτρης της ηλεκτρονικής μουσικής, εμένα με κέρδισε.


Abbie Gale
No Inspiration
(Νοέμβριος 2010)

Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Πατρινοί που μας σαγήνευσαν προ τριετίας με το "2" νομίζω ότι αδικούν κάπως τον εαυτό τους. Ενώ δεν τους λείπει η έμπνευση (οπότε η ειρωνία του τίτλου δεν βγαίνει... τραγική), τους λείπει λες η διάθεση. Σκόπιμα διατηρούν τις μελωδίες τους σε ήρεμα νερά και πού και πού καβαλάνε ένα jet ski και τα κάνουν πουτάνα, αλλά είναι μόνο για λίγα δευτερόλεπτα και με μια συνταγή που θυμίζει Puressence, άρα κάπως ληγμένη. Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις ακριβώς αυτό που θέλω να πω για το "No Inspiration", αλλά με μία μόνο λέξη το βρήκα κάπως "ελληνικό".



TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ:
!!! - Strange Weather, Isn't It: Σε χορευτική τροχιά, με τα γνωστά κιθαριστικά τους jams να γεμίζουν με ατόφια ροκ οργή το σύνολο, αλλά -να πω την αμαρτία μου- δεν με ξετρέλλανε όσο τα προηγούμενά τους. Τρία αστεράκια. / Tom Jones - Praise and Blame: Δεν κατάλαβα τις εκθειαστικές κριτικές. Εκτός του ότι πρόκειται για ένα concept άλμπουμ με τραγούδια που υμνούν τον Κύριο, η φωνή του θρύλου Τομ Τζόουνς δεν είναι πια όπως ήταν πριν τριάντα χρόνια και οι συνθέσεις είναι απλό ροκ εν ρολ και γκόσπελ πρώτου επιπέδου. Δύο αστεράκια. / Jamey Johnson - The Guitar Song: Ο μεγάλος μάγιστρος της σύγχρονης κάντρι είχε κέφια, και οίστρο αλλά ένα διπλό άλμπουμ 25 κομματιών, όσο καλά κι αν είναι τα περισσότερα, εδώ στο Ελλάντα είναι απλά αδύνατο να σε κρατήσει. Τρία αστεράκια. / Brian Eno - Small Craft On A Milk Sea: Μακριά από το ambient σύμπαν του, με μερικές μόνο ενέσεις ambience σε τούτο εδώ το άλμπουμ, προτιμά κάποιες πιο επικές ηλεκτρονικές αναζητήσεις. Τριάμισι αστεράκια. / Laurie Anderson - Homeland: Ένα πολιτικό παραμύθι με πολλές αλήθειες, αλλά ως άλμπουμ είναι άνισο, αφού οι αφηγήσεις σκοτώνουν ώρες ώρες τις εμπνευσμένες πειραματικές μουσικές. Τρία αστεράκια. / Twin Shadow - Forget: Ο Τζορτζ Λιούις Τζ. παίζει μουσική κοντά στους Deerhunter και τους Grizzly Bear και πολλοί θα σου πουν ότι στο ντεμπούτο του το κάνει καλλίτερα από αυτούς. Δυστυχώς, δεν το έχω ακούσει ακόμη όσο θα ήθελα και ίσως να του στερώ άδικα μια θέση στη φετινή μου εικοσάδα. Τέσσερα αστεράκια. / Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy: Και μόνο για το εμετικό hype, και μόνο για όσους μου είπαν να το ακούσω με την προτροπή "δεν είναι rap ή Rn'B (δεν είναι τίποτε άλλο όμως, παρά μόνο αυτό), και μόνο για τη θητεία του Κάνιε στο twitter: Ένα αστεράκι.

Αααααααααααααρφ!

Saxophone Colossus (ή "ας κόψουμε τις μαλακίες κι ας μιλήσουμε επιτέλους για μουσική")

Χωρίς περιστροφές: ο Σόνι Ρόλινς είναι ίσως ο σημαντικότερος καλλιτέχνης από όσους έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, μαζί με τον Ένιο Μορικόνε - άντε και τους Rolling Stones (οι οποίοι υποκλίθηκαν στην μεγαλοφυΐα του, όταν τον κάλεσαν να παίξει στο Tattoo You).
(Βάζω ως ορόσημο τα 20 χρόνια, μετρώντας από την εμφάνιση του Μάιλς Ντέιβις στον Λυκαβηττό λίγο πριν πεθάνει - αλλά τότε, ο Ντέιβις ήταν πια εντελώς παροπλισμένος, μια σκιά του εαυτού του, όπως ο Ντίζι Γκιλέσπι, όταν ήρθε το 1992, ή μια καρικατούρα, όπως οι Stones τις δύο φορές που ήρθαν στην Αθήνα στο μεσοδιάστημα).
Κι αυτό γιατί δεν έχουμε συχνά την δυνατότητα να ακούμε και να βλέπουμε ζωντανά, με σάρκα και οστά, έναν από τους ανθρώπους που άλλαξαν την μουσική, που διαμόρφωσαν τον τρόπο που ακούμε – και που παραμένουν ακμαίοι και δημιουργικοί στο πέρασμα του χρόνου.
Γιατί, αυτό που λέμε "straight jazz", ο ήχος που περιμένεις να ακούσεις στα τζαζ κλαμπ, αυτό το κλισέ πιάνο-μπάσο-ντραμς-σαξόφωνο, χαλαρός αυτοσχεδιασμός, μπαλάντες, ουίσκια, καπνοί, όλο αυτό διαμορφώθηκε από εκείνον (μεταξύ άλλων) - στην δεκαετία του '50, όταν ο Ρόλινς αυτοσυστηνόταν αυθάδικα ως «κολοσσός του σαξοφώνου» (στο ομώνυμο κλασικό του άλμπουμ, που άνοιγε με ένα εμβληματικό calypso, είδος στο οποίο επιστρέφει μέσα στα χρόνια, αγνοώντας τους κρυόκωλους που δεν καταλαβαίνουν την εμμονή του να προσφέρει στο κοινό μουσική χαρούμενη και "φιλική στον ακροατή") – χαρακτηρισμό που η ιστορία επιβεβαίωσε, χαρίζοντάς του ένα στάτους χωρίς προηγούμενο στην τζαζ. Κάτι που ο ίδιος δεν πήρε ποτέ τοις μετρητοίς. Είναι χαρακτηριστική η περίοδος που εγκατέλειψε την μουσική στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Ενώ είχε κερδίσει πρωτοφανή αποδοχή σε πολύ νεαρή ηλικία, ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΕΙ, σταματάει τις ηχογραφήσεις και τα λάιβ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ, επειδή θεωρεί ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΟΣ! Πέρασε έτσι δύο χρόνια όπου κάθε μέρα απλώς έκανε εξάσκηση κάτω από την γέφυρα του Μπρούκλιν, για να επιστρέψει ακόμη δριμύτερος και πιο δημιουργικός.
Ετσι και τώρα, στα 80, μετά από πολλές περιόδους απραξίας, έχοντας επιζήσει των ομότιμών του μύθων της τζαζ (του Μονκ, του Μάιλς , του Κολτρέιν, με τον οποίο μονομάχησε στο Tenor Madness), έχοντας επιζήσει της 11ης Σεπτεμβρίου (το σπίτι του ήταν κοντά στο Ground Zero και το τηλεοπτικό συνεργείο που κατέγραφε τον πανικό τον παρουσίασε σαν "γραφικό δυστυχή γέροντα που περιφερόταν σαστισμένος με ένα σαξόφωνο αγκαλιά", αγνοώντας ποιος είναι - πέντε μέρες μετά, έδωσε συναυλία για την μνήμη των θυμάτων και κέρδισε γκράμι για το άλμπουμ που προέκυψε) και κυρίως, έχοντας επιζήσει του θανάτου της γυναίκας του, που ήταν η μάνατζερ και το ηθικό του στήριγμα (το τελευταίο του άλμπουμ λέγεται "Sonny, please" - η φράση που χρησιμοποιούσε για να τον νουθετήσει η Λουσίλ), αντί να πέσει σε κατάθλιψη, όπως άλλοι της ηλικίας του, εκείνος γυρίζει ανά τον κόσμο δίνοντας συναυλίες μανιωδώς (εργασιοθεραπεία; συναίσθηση του επερχόμενου τέλους;) και κάνοντας αυτό που πάντα έκανε καλύτερα από κάθε άλλο σαξοφωνίστα: να μοιράζεται γενναιόδωρα την τέχνη του με τον κόσμο. Την Κυριακή, η περιοδεία εορτασμού των 80ών του γενεθλίων, θα ολοκληρωθεί στην Αθήνα, στο Παλλάς. Ελπίζω να του βγάλουμε κι εμείς μια τούρτα, όπως έγινε στο Τόκιο. Κι ελπίζω να φορά κάτι εξίσου φανταχτερό. (Μέρος αυτού του κειμένου δημοσιεύεται στο Big Fish που θα κυκλοφορήσει την Κυριακή με το "Πρώτο Θέμα" - το υπόλοιπο συμπληρώθηκε με πληροφορίες που έστειλα σε μορφή μηνυμάτων/σεμιναρίου σε μια φίλη στο facebook).

Η εβδομαδιαία μας προθέρμανση για τις 13 Δεκεμβρίου: #2. Everybody Knows That I Love You

The Divine Comedy - Everybody Knows That I Love You

Οι δεύτερες

Χορταστική μου Κιμ,

Τη στιγμή που, με μία ματιά μόνο στα μετάλλιά μου, συνειδητοποιούσα ότι τα χρυσά δεν ήταν ούτε τα μισά από τα ασημένια -και τα δεύτερα συνέχιζαν να πληθαίνουν, ενώ τα πρώτα δεν...-, ήξερα ότι η καριέρα μου στο στίβο είχε λήξει. Δεν ήμουν μεγάλος σε ηλικία. Οχι. Δεν είχα καν κλείσει τα είκοσι πέντε. Είχα κάτι σαν γνώθι σαυτόν όμως. Και το ασήμι είχε αρχίσει να αποκτά αφόρητο βάρος πια. Το χρυσοθηρικό μου ένστικτο επέμενε να ταξιδέψω αλλού. Εσένα, βεβαίως, ελάχιστα σ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά. Το μόνο άγχος σου σε χρυσό φαντάζομαι ότι θα έχει να κάνει με το αν το λεοπάρ κολλητό top σου λάμπει αρκετά, αν το κοντράστ με τις μαύρες κηλίδες είναι στο επιθυμητό σημείο ή αν χρειάζονται μερικά καράτια παραπάνω για να τονίσουν αυτό το D που δεν ντρέπεται να δηλώσει το μπούστο σου.

Αλλιώς, βάζεις σε λειτουργία νέες μεθόδους προσέλκυσης ενδιαφέροντος: ντεκολτέ, πλατφόρμες, ring tone με προκλητικό R ’n’ B ή το τελευταίο hit του Βέρτη, ακρυλικά νύχια, γκλίτερ, κολάν φορεμένο με γόβες, εξτένσιον, άσπρες μπότες. Και profile pic «θαλάσσης» στο Facebook. Για δες. Μόλις σε έκανα «follow» στο Twitter. Φοράς ολόσωμο μαγιό με μια μεγάλη τρύπα γύρω από τον αφαλό και μια μικρότερη κάτω από το στήθος, κολιέ έθνικ και γουνάκι μινκ. Είσαι ο ορισμός της «δεύτερης». Αλλά, πίστεψέ με, δεν σ’ το γράφω καθόλου προσβλητικά.

Στη σημειολογία του ανδρικού σύμπαντος, η κατηγορία που εκπροσωπείς φέρει λιγότερο αρνητικό πρόσημο σε σχέση με άλλους κλάδους που χαρακτηρίζονται από το γράμμα που ακολουθεί μετά το «Α». Στον αθλητισμό, για παράδειγμα, ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτε, τα «δεύτερα» είναι μια ομάδα που αποτελείται από αναπληρωματικούς -αν η δική σου δεν καταφέρει να την κατατροπώσει, παραμονεύει ο αιώνιος χλευασμός-, η Β΄ Εθνική είναι πεδίον δόξης λαμπρόν για τραμπούκους παράγοντες, απατεώνες στοιχηματζήδες και σκληροτράχηλους Λατινοαμερικανούς αμυντικούς που φλερτάρουν με την κόκκινη κάρτα κάθε φορά που η μπάλα βρίσκεται στα πόδια του πλησιέστερου αντιπάλου τους. Μια «δεύτερη» γυναίκα, όμως, γίνεται αποδεικτικό στοιχείο «δευτεροσύνης» ενός ανδρός μόνο στα μάτια μιας άλλης γυναίκας, και αυτό μόνον κατόπιν αποκαλύψεως του «εγκλήματος».

Οσο κι αν σας απεχθάνονται οι άλλες -εκείνες που μοιάζουν να βγήκαν όχι από την κοιλιά της μάνας τους, αλλά από μια Birkin της Hermès-, για τους άντρες είστε το συμπαθές και ενδιαφέρον σύμβολο της «μεγάλης πιθανότητας». Ενας στόχος μάλλον εφικτός. Εύκολος, όπως τα «δεύτερα» της αντίπαλης ομάδας. Αν ακολουθηθεί σωστά η σκέψη του σοφιστή Αντιφώντα, αν παραμείνει ανομολόγητη η παράβαση του θεσπισμένου «δεν πρέπει να πέφτετε στην παγίδα όσων φορούν και ντεκολτέ και μίνι την ίδια στιγμή», αν είναι παρακινημένη η παράβαση από ένα νόμο ανώτερο, φυσικό, τότε οι «δεύτερες» όχι μόνο δεν κάνετε κακό στο αρσενικό γένος, αλλά το ανακουφίζετε μία στο τόσο από το βάσανο της επιδίωξης της τελειότητας... Αρκεί, βεβαίως, το κυνήγι της δευτεροσύνης να μη γίνει ξαφνικά αυτοσκοπός ή εθισμός. Να μη γίνει αποφυγή αντιμετώπισης του ότι θέλουμε κάτι άλλο, ανώτερο - να μη γίνουμε ο Τζέισον Σουάρτσμαν / Τζόναθαν Εϊμς του «Bored to Death».

Εσύ, πάντως, μικροσκοπικό μου πλάσμα, με τις μεγαλοπρεπείς καμπύλες, μην ανησυχείς. Δεν θα στερηθείς του ενδιαφέροντός μας, δεν θα πάψεις να διοργανώνεις φαντασιώσεις (αλλά και υλοποιήσεις, ενίοτε βιντεοσκοπημένες, σαν το περίφημο sex tape σου) στο Sanitas περιτύλιγμά σου, και -πού ξέρεις;- ίσως μια μέρα πραγματοποιήσεις το όνειρό σου να γίνεις μαμά και νοικοκυρά. Υπάρχουν πάντα και οι «δεύτεροι».

Φιλικά,

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, Δεκέμβριος 2010. Θα δημοσιευθεί στο GK που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, 28/11, με την Καθημερινή)

Η εβδομαδιαία μας προθέρμανση για τις 13 Δεκεμβρίου: #1 Diva Lady

The Divine Comedy - Diva Lady

Από την πρώτη ημέρα που άνοιξα ετούτο τo blog, σχεδίαζα ένα επικό post για την μεγαλοφυία του Νιλ Χάνον. Δεν το ανέβασα ποτέ. Ό,τι κι αν σκόπευα να γράψω μού φαινόταν λίγο μπροστά σ' αυτά που νιώθω κάθε φορά που ακούω οποιοδήποτε τραγούδι των Divine Comedy. Στις 13 Δεκεμβρίου ο Νιλ Χάνον θα παίζει στο Gagarin. Σιγά μην έχω κατορθώσει να βάλω τις σκέψεις μου γι΄αυτόν σε μια σειρά μέχρι τότε...

Καρώ σημαία για τον Σεμπάστιαν Καμίνη

Φωτογραφικό mash-up: Οι μεγάλοι νικητές της ημέρας.

Ένας χρόνος "Πράγματα που λαμβάνω στη δουλειά"

Η πάνω είναι η πιο πρόφατη και η κάτω είναι η πιο παλιά (πριν ένα ακριβώς χρόνο) φωτογραφία του άλλου μου blog. (Φοβερό; Δεν έχω αλλάξει καθόλου!) Αν δεν το έχεις δει ποτέ, πρέπει να έχεις ξεβραστεί τυχαία και στο ΠΠC. Ε; Έτσι δεν είναι; Άντε πήγαινε να το δεις τώρα, ή ξεκουμπίσου από εδώ!

To Facebook μην ξεχάσεις!

Είναι φανταστικό το ότι ένας τόσο πράος άνθρωπος όπως ο Σπύρος Στάβερης μπορεί με την κάθε του εικόνα να είναι τόσο ειρωνικός, σαρκαστικός, έως και αυθάδης, αλλά πάνω απ' όλα ένας άψογος εκφραστής του τραγέλαφου που είναι όλα αυτά που προσδιορίζουν τη σημερινή, θλιβερή Ελλάδα. Χωρίς εντάσεις, χωρίς κριτική διάθεση, αποτυπώνοντας απλά αυτό που βλέπει, όπως το βλέπει, έχει καταφέρει να μας χαρίσει μερικές από τις πιο όμορφες φωτογραφίες που τυπώθηκαν ποτέ στα ελληνικά περιοδικά. Τα γράφω όλα αυτά επειδή, αν δεν έχεις ήδη πάει στην έκθεση Facebook που επιμελείται το Lightroom Projects της λατρεμένης Ρενάτας Κωνσταντίνου στην γκαλερί Elika (Ομήρου 27), έχεις μόνο μία εβδομάδα ακόμη περιθώριο. Οι φωτογραφίες του Στάβερη δεν θα στολίζουν τους λευκούς τοίχους μετά το Σάββατο, 13 Νοεμβρίου...

Περί του 75% της Σοφίας Κόπολα

Προς το παρόν αποτελεί μια ψυχαναγκαστική σημείωση στο Moleskine μου: Virgin Suicides. Να το δω κάποια στιγμή. Γράφοντας αυτό το post, συνεπώς, δεν έχω άποψη για το 25% του (μεγάλου μήκους) έργου της Σοφίας Κόπολα. Και το υπόλοιπο 75% το αντιμετωπίζω μάλλον εντελώς διαφορετικά από τον μέσο όρο.

Κάτι στο οποίο πάντως συμφωνώ με όλους σχεδόν είναι η επιδραστικότητά της στη γενιά μας. Η Κόπολα δεν έχει ακόμη κλείσει τα σαράντα κι όμως, με τέσσερις μόνο ταινίες έχει κερδίσει Όσκαρ (πρωτότυπου σεναρίου για το "Χαμένοι στη Μετάφραση"), Χρυσή Σφαίρα (για τον ίδιο λόγο), Χρυσό Λέοντα στη Βενετία (για το φετινό "Somewhere"), ενώ ήταν μόλις η τρίτη γυναίκα στην ιστορία που προτάθηκε για Όσκαρ σκηνοθεσίας (για το "Χαμένοι ση Μετάφραση"). Ελάχιστη σημασία δίνω στα βραβεία, ως μεμονωμένους δείκτες αξίας μίας ταινίας -ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες-, αλλά όταν στο ράφι σου αρχίζουν και μαζεύονται πολλά αγαλματάκια, αυτό δεν μπορεί παρά να δείχνει κάτι. Στην περίπτωση της Κόπολα δείχνει ότι καταφέρνει να παλμογραφήσει τις εμμονές και τις ψυχώσεις της γενιάς της με κατανοητό τρόπο για τον πολύ κόσμο, χωρίς να χάνει την καλλιτεχνική της ματιά. Δεν λέω ότι είναι η σπουδαιότερη νέα σκηνοθέτις, ο Γουές Άντερσον για παράδειγμα κάνει κάτι παρόμοιο πολύ πιο ευρηματικά και εμβληματικά, λέω απλά ότι αν ένα βράδυ τύχει να βρεθούν μαζί μας -ας πούμε στο 7Jokers- δέκα σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, το πιο πιθανό είναι ότι εγώ κι εσύ με την Κόπολα θα πιάσουμε κουβέντα, θα πούμε για τις αγαπημένες μας μουσικές, για τα γκομενικά μας, για το αν τελικά ψηφίσαμε στις δημοτικές και θα ρίξουμε κι ένα χορό αν παίξει κάτι σε γκροτέσκα ντίσκο.

Η σκηνοθεσία και τα σενάρια που γράφει η Σοφία Κόπολα είναι προσιτά στη γενιά μας. Απαλλαγμένα από περιττά παραφερνάλια, με διάθεση να παρουσιάσουν σινεμά όχι που εντυπωσιάζει, αλλά που θα κτυπήσει μια ευαίσθητη χορδή μέσα σου, λακωνικά στημένα αποκλειστικά γύρω από το θέμα που την απασχολεί. Αυτό, όμως, που συνήθως αποθεώνεται από τους κριτικούς, δεν είναι κάτι που με συναρπάζει ιδιαίτερα. Το "Somewhere", για παράδειγμα, θα μπορούσε να λήγει στο πρώτο δεκάλεπτο. Ή μάλλον, να πάρει τα πέντε πρώτα και τα πέντε τελευταία του λεπτά και να τα κάνει ένα μίνι, έξυπνο, "διεγερτικό" ταινιάκι, πρελούδιο για μια "κανονική" ταινία. Για την ταινία που θα είχες πάει όντως να δεις στην αίθουσα. Πώς το "Darjeeling Limited" είχε το "Hotel Chevalier"; Ε, κάπως έτσι.

Δεν είναι τυχαίο που θεωρώ υπερτιμημένο το "Χαμένοι στη Μετάφραση" (προσοχή: όχι κακή ταινία, απλά υπερτιμημένη, πολύ πιο συζητημένη απ' όσο της άξιζε, πολύ hype για το τόσο δα), ούτε ότι η αγαπημένη ταινία μου από το 75% της είναι η "Μαρία Αντουανέτα". Και φαντάζομαι ότι θα λατρέψω και το "Virgin Suicides". Γιατί σε ένα σενάριο που βασίζεται πάνω σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, ή σε μια ταινία που μιλάει για μια ιστορική περσόνα, της οποίας τα έργα και τις ημέρες πάνω κάτω τα ξέρεις, η δόμηση της σοφιοκοπολικής ατμόσφαιρας έχει κάθε δικαίωμα να περνάει στο πρώτο πλάνο. Στο "Χαμένοι στη Μετάφραση", όμως, και στο "Somewhere", όταν το έχεις πιάσει από την πρώτη στιγμή ότι τώρα θα δεις μια ταινία που θα μιλάει για τη μοναξιά, τελικά περνάς την υπόλοιπη μιάμιση ώρα ευχόμενος να συμβεί κάτι. Και κάπου αρχίζεις να βαριέσαι την ηλιοθεραπεία στην πισίνα του Chateau Marmont.

Είχα γράψει κάποτε εδώ, ότι "η σκηνοθεσία της Κόπολα είναι σαν τις μνήμες που σου έρχονται μια στο τόσο απ' τα καλλίτερα πάρτι σου. Τα όμορφα κορίτσια, τα μαυρισμένα αγόρια, τα έντονα χρώματα στα ρούχα τους, ο πράσινος καμβάς του γκαζόν: τη Σοφία θα ήθελες να το σκηνοθετήσει, αν κάποτε έκανες το σεπτεμβριανό σου πάρτι ταινία...". Το κακό είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται ότι τελικά δεν είναι κάτι παραπάνω από μια σκηνοθέτις για πάρτυ. Kαι στα πάρτυ συνήθως περνάς καλά, όσο περισσότερο πίνεις.

|Το κείμενο γράφτηκε με Kings of Leon και "Come Around Sundown" στα ηχεία|

UPDATE:

Όπως το περίμενα. Εξαιρετικά καθυστερημένα είδα και το "Virgin Suicides" και είναι, φυσικά, η καλλίτερη ταινία της. Ατμόσφαιρα απόλαυσης παραδείσου πολλή ώρα πριν οι παρθένες οδεύσουν προς αυτόν -σε κάτι τέτοια η Κόπολα είναι τελικά μανούλα.

Atenistas @ Κοτζιά

Εμένα βασικά μου κίνησε το ενδιαφέρον η απόλυτη γεωμετρία... (Για την φωτογραφία, thanx στον sVathis.)

Chateau Marmont

Δεν είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει το "Somewhere" της Σοφίας Κόπολα. Αλλά μπορώ να βάλω και στοίχημα ότι βλέποντας την ταινία, θα φαντασιωθείς τουλάχιστον μια διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο της φωτογραφίας. Περισσότερα, όταν ψηφίσω και βρω χρόνο για ένα κανονικό post...

Έι, Μένιο!

...σε ζητάει ο Λι Μάρβιν

Χώρα Προέλευσης

Είδα τη "Χώρα Προέλευσης" λοιπόν. Είχα γεμίσει με προσδοκίες πολύ καιρό πριν, αλλά με τους μήνες, την Βενετία, τις συνεντεύξεις του Σύλλα Τζουμέρκα σε παντός είδους έντυπο και κυρίως με τη γνώση από ένα σημείο και μετά ότι η υπόθεση στηριζόταν σε ένα ενδοοικογενειακό δράμα, φθάνοντας τελικά στο "Δαναό", το καλάθι που κρατούσα ήταν μικρότερο από αυτό που είχα αποφασίσει να πάρω στην αρχή-αρχή. Ναι, η ταινία είναι καλοσκηνοθετημένη. Ναι, διαθέτει έξυπνα ευρήματα και ωραίους συμβολισμούς, όπως η βιαιότητα των γεγονότων του προπέρσινου Δεκεμβρίου και η ωμότητα του "Ύμνου εις την Ελευθερίαν" του Διονυσίου Σολωμού που συνδυάζονται με το βάσανο, τη βία και την ωμότητα της δυναστικής ελληνικής οικογένειας. Ναι, οι ερμηνείες είναι υπέροχες, ειδικά της Αμαλίας Μουτούση. Αλλά, σοβαρά τώρα: Πόσες ακόμη ταινίες με ακριβώς το ίδιο θέμα θα δούμε από τους Έλληνες σκηνοθέτες; Όπως γράφει και το αγαπημένο Movies For The Masses: "...σαν Οικονομίδης στο πιο καλλιτεχνικό". Ή σαν Λάνθιμος στο πιο άμεσο, θα συμπλήρωνα εγώ.

Δυστυχώς, όταν μόλις πέρσι, τον ίδιο μήνα, έκανε την εμφάνισή του στις αίθουσες ο "Κυνόδοντας", η σπουδαιότερη ελληνική ταινία της περασμένης δεκαετίας, όσο θετικός και να είσαι απέναντι στη "Χώρα Προέλευσης", δύσκολα θα την εκτιμήσεις. Γιατί ο "Κυνόδοντας" είπε τα ίδια, πολύ πιο συμβολικά κι ευρηματικά. Κοινώς, μιλάμε συνέχεια για την άνθιση του νέου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά σύντομα η πορεία του θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο. Γιατί μαγειρεύει συνεχώς την ίδια συνταγή. Ξέρω: Εμείς δεν έχουμε τα λεφτά για εφέ, ή για υπερπαραγωγές. Οπότε ή κάτι εμπορικό θα κάνουμε, ήτοι μια χαζοκωμωδία με την Ζέτα Μακρυπούλια ή την Σμαράγδα Καρύδη, ή κάτι συμβολικό πάνω στη σημαντικότερη νεύρωσή μας ως λαού: την οικογένεια και τις αγκυλώσεις της. Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και η υπέροχη "Στρέλλα" έναν τέτοιον άξονα είχε. Ε, εντάξει, "Σπιρτόκουτο", "Κυνόδοντας", "Στρέλλα", "Χώρα Προέλευσης" και μερικές ακόμη, όχι τόσο καλές. Μάλλον ήλθε η ώρα να περάσουμε σε κάποιο άλλο θέμα, δεν νομίζετε;

Ψήφος. Διπλή. Ίσως και τριπλή.

Σήμερα ο gone4sure προκήρυξε την τέταρτη συνεχόμενη Blogovision. Δηλαδή, το μουσικό γεγονός της χρονιάς! Το ΠΠC θα τιμήσει με την ψήφο του τους μουσικούς που ξεχώρισε ως τους κορυφαίους του 2010. Η ψήφος μας θα είναι διπλή, αφού και φέτος, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, ο Φώτης Βαλλάτος θα δημοσιεύει τις επιλογές του μέσω ημών. Ναι, είναι ο ίδιος Φώτης Βαλλάτος που θα σταυρώσεις, αν ψηφίζεις στο Δήμο Αθηναίων κι έχεις σκοπό να ρίξεις Καμίνη στην κάλπη. (Αν πάλι δεν έχεις ακόμη αποφασίσει τι να ρίξεις στην κάλπη, ελπίζουμε να σε βοηθήσει η ως άνω φωτογραφία να κάνεις το σωστό).

Ψήφο στη Blogovision λοιπόν, ψήφο και στο Βαλλάτο. Κι αν ο Mr. Arkadin αξιωθεί να πραγματοποιήσει την απειλή του, τότε το "Πο Πο Culture!" θα κατέλθει με τριπλή ψήφο στην προσπάθεια ανακήρυξης του Top 20 για το 2010. Α, ρε Φου Βου, να 'χαμε και τέτοια τριπλή δύναμη στις δημοτικές!