James is not a Person

Νοέμβριος 2001, Μαδρίτη. Λίγο καιρό μετά τη λιτή ανακοίνωση στο site τους ότι «το διαλάνε», δύο μήνες μετά την καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ στη ζωή μου, στο Electron Nights του Λυκαβηττού, κάτι λιγότερο από 30 μέρες πριν εμφανιστούν για τελευταία φορά μαζί: έχω κουβαληθεί στην άλλη άκρη της Ευρώπης, εγώ και τρεις φίλες, τελευταία στιγμή, χωρίς εισιτήρια, χωρίς ξενοδοχείο, ο ένας πάνω στον άλλον σ’ ένα youth hostel που θυμίζει οίκο ανοχής της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, με μπορντό βελούδινες κουρτίνες στην πόρτα και ραντζάκια για κρεβάτια. Το πρώτο βράδυ δεν είχαμε ούτε καν αυτό. Μετά τη συναυλία κοιμηθήκαμε στο δωμάτιο μιας άλλης φίλης, καμαρούλα μια σταλιά, τρεις στο πάτωμα, δυο στο κρεβάτι. Αφυδάτωση από τις ανάσες. «Γιατί τέτοια ταλαιπωρία;». Για να δω τον Τιμ Μπουθ στο προτελευταίο τραγούδι να σκαρφαλώνει πέρα από τη σκηνή, πάνω στο μπαρ, και οι υπόλοιποι να τραγουδάνε «Come home», αλλά αυτός να φεύγει πιο μακριά. Τότε ήταν που ένιωσα ότι τέλειωσε οριστικά. Κι ότι οι James, το γκρουπ που μας χάρισε το πιο ατμοσφαιρικό άλμπουμ της δεκαετίας του ’90, το «Laid», δεν υπήρχε πια. Φέτος, λέει, δεν άντεξαν άλλο χώρια. Και απόψε θα ‘ρθουν κι από ‘δω. Θα ‘ναι σαν τότε στον Λυκαβηττό; Σαν τη Μαδρίτη; Οπως και να ‘ναι, ξέρω ότι και πάλι θα πάει στα αξέχαστα.

(Big Fish, 15.VII.07)

Στον αστερισμό του πιγκουίνου...

U.N.K.L.E. - War Stories
Ανελέητο ροκ με «ενέσεις» ηλεκτρονικής ντόπας

Αν οι Massive Attack βελονιάζονταν ξαφνικά με αυξητικές, ερυθροποιτίνες και λοιπές ντόπες, θα ακούγονταν περίπου σαν τους μετα-τριπχοπάδες U.N.K.L.E. σ’ αυτό το αριστούργημα. Μόνο που δεν θα είχαν ανακαλύψει τον Gavin Clark (των Clayhill). Και άρα δεν θα έβγαζαν το «Τραγούδι της Χρονιάς 2007» (άκου το «Broken» και ετοιμάσου να φας κόλλημα). Ούτε τον Ιαν Αστμπερι (ναι, των Cult και μετά των Doors) θα επαναβάπτιζαν τόσο δημιουργικά σε ρόλο Τζόνι Κας στα πιο μελαγχολικά του. Οταν η electronica συναντά το indie rock -και αν έχουν και οι δύο έμπνευση στο κρεβάτι- τότε γεννιέται κι ένα διαμαντάκι. Και 2 στις 3 φορές έχει το όνομα U.N.K.L.E.


Rufus Wainwright - Release the Stars
Και μπαρόκ και ποπ; Άσε κάτω το φλάουτο επιτέλους!
Το πρόβλημα με τον υπέροχο κύριο Ρούφους Γουέινραϊτ είναι ότι στα μέτριά του άλμπουμ (και αυτό είναι ένα τέτοιο) δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη μουσική που ακούς. Διότι εκεί που είσαι σίγουρος ότι ο Ρούφους ερωτεύτηκε ξαφνικά τους Travis και γράφει αερινο-ροκομπαλάντες του στιλ τους, σου πετάει και ένα φλάουτο ή μια ολόκληρη χορωδία από πίσω και σε πιάνει μια «μεγαροσύνη» από το πουθενά. Κοινώς, η πομπώδης παραγωγή μπουκώνει ένα κατά τα άλλα χαρούμενο δισκάκι με ωραίες εμπνεύσεις και κυρίως συγκλονιστικά φωνητικά από τον πρώην τραγουδιστή της όπερας και το κάνει Rolls Royce με κινητήρα από Seicento...


Keren Ann - Keren Ann
Αέρινη indie rock για τις καυτές νύχτες του καλοκαιριού
Αν έχεις μπαμπά Ρωσοϊσραηλινό, μαμά Ιαβο-ολλανδέζα, γεννήθηκες στο Τελ Αβίβ, μεγάλωσες στο Παρίσι, ζεις στη Νέα Υόρκη, γαλουχήθηκες μουσικά με Σερζ Γκενσμπούργκ και Τζόνι Μίτσελ, ξεκίνησες την καριέρα σου με γαλλικό στίχο και το γυρίζεις στον αγγλικό μόλις στο 5ο σου άλμπουμ, ε τότε ίσως και να έχει φτάσει η ώρα να κατακτήσεις τον κόσμο. Ειδικά αν είσαι μια όμορφη 33χρονη. Πιο μελωδική από τη Σούζαν Βέγκα, πιο συναισθηματική από τη Λέσλι Φέιστ, πιο αέρινη από την Κάρλα Μπρούνι, η Κέρεν Ανν θα μας είχε χαρίσει το απόλυτο καλοκαιρινό soundtrack, αν έγραφε έστω και ένα τραγουδάκι που να μην είναι μπαλάντα... Εστω κι έτσι, είναι ό,τι πρέπει για νυχτερινή ακρόαση στη βεράντα.

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει ο Νταλάρας

"Βεβαίως και τραγουδάω για την Κύπρο, την Ίμβρο, το Ισραήλ, τη Βηθλεέμ και προσπαθώ με το τραγούδι μου να συμβάλλω στην προσέγγιση της ειρήνης των λαών που ζουν σε αυτές τις περιοχές." Τέτοιες μαλακίες πετάει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί (άκου Βηθλεέμ...) και μόνο δίκιο μπορείς να δώσεις στους Τούρκους που τόλμησαν αυτό που τόσο καιρό δεν έχουμε τολμήσει εμείς: Να τον κάνουν να το βουλώσει. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., βέβαια, δεν πτοείται από κάτι τέτοια και ετοιμάζει την υποψηφιότητα της κυρα-Άννας ως ένα από τα κλου των εκλογών του Σεπτεμβρίου (κάτι για 23/9 μου είπε ο Κυριάκος). Στο μεταξύ εγώ απορώ με το εξής: Γιατί δεν πήγε ο Νταλάρας να βοηθήσει το Ρέμο στο φλέγον θέμα του Ηρακλή; Μια χαρά δεν τα είχαν βρει στο "Αθηνών Αρένα" προ 2-3 ετών; Ή μήπως όχι;

Transformers; Χτύπα έναν Ερίκ Ρομέρ καλλίτερα!

Mε λιγότερο από 50.000 εισιτήρια άνοιξαν οι Transformers στην Ελλάδα; Την ίδια ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο -και κυρίως στις ΗΠΑ- χτυπάνε μπόλικα εκατομμύρια δολάρια και κατεβάζουν ξεδιάντροπα τα μεταλλικά τους σωβρακάκια μπροστά στη μούρη του (σιτεμένου) Χάρι Πότερ; Τι έγινε ρε παιδιά; Σοβαρευτήκαμε αίφνης κινηματογραφικά; Ηρέμησε, μάγκα μου. Ο Έλληνας απλά αυτή τη στιγμή κόβει βόλτες στα Ματογιάννια, ψήνει χταπόδια στο Ξυλόκαστρο ή στρίβει μπάφους στην Αντίπαρο (αναλόγως του σε ποια από τις τρεις συνομοταξίες τουρίστα ανήκει...) και ουδόλως ενδιαφέρεται για την έβδομη τέχνη. Την ίδια ώρα, στην θερμαινόμενη Αθήνα ένας ταπεινός blogger προσπαθεί να σταθεί ακέραιος μπροστά στις σειρήνες που ονομάζονται "Wired" και "Entertainment Weekly" και να πείσει τον εαυτό του πως τα τελευταία εξώφυλλα των δύο καλών περιοδικών ήταν απλώς άτυχες στιγμές τους και όχι ενδείξεις ότι τα εκνευριστικά γιαπωνέζικα ρομποτάκια είναι όντως στοιχεία της ποπ κουλτούρας μας...

Woody (& Scarlett) in Barcelona

Αυτές τις μέρες ο Γούντι Άλεν βρίσκεται στη Βαρκελώνη, για τα γυρίσματα της νιοστής του ταινίας, με τίτλο εργασίας Midnight in Barcelona.

Ελπίζω να είναι εφάμιλλη του Deconstructing Harry, του Sweet and Lowdown και του Match Point (που είναι οι καλύτερες από τις πιο πρόσφατες ταινίες του) και εν πάση περιπτώσει καλύτερη του Hollywood Ending, του Curse of the Jade Scorpion και του Scoop (σιγά το δύσκολο - οτιδήποτε μπορεί να είναι καλύτερο από αυτά).


Ελπίζω επίσης να αξιοποιήσει καλά το καταπληκτικό cast: την αγαπημένη του(μας) Scarlett Johansson, την Penelope Cruz, την υπέροχη Patricia Clarkson και τον Javier Bardem.

Οι φωτογραφίες είναι από έναν ερασιτέχνη φαν. Ζηλεύω. Θα ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί.


Και το χειρότερο είναι ότι, αν όλα πάνε καλά, θα είμαι - σε ένα μήνα όμως (τι; είναι πιο φθηνό από το να πάω στην Πάρο, και πιο ενδιαφέρον), που θα έχουν τελειώσει τα γυρίσματα.
Γαμώτο.

υγ. Εν τω μεταξύ, σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά blog βρήκα ένα ονειρεμένο link, σε μια παλιά συνέντευξη του Woody στο Time.

Τότε που ήταν ακόμα ανερχόμενος, πριν ακόμα δημιουργήσει αριστουργήματα...

Δεν έχει Τέλος! Ακού τώρα και το remix...

Την Εκκλησία μου για έναν διάδοχο!

Ο «γαύρος» λατρεύει τον Θρύλο, όχι τον εκάστοτε Λεμονή. Ο επενδυτής πιστεύει στον ΟΤΕ, όχι στον πρόεδρό του. Ο Ελληνας πιστός, πάλι, μήπως πιστεύει λιγότερο στην Εκκλησία και λατρεύει περισσότερο τον επικεφαλής της; Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι ειδικά στην περίπτωση της ασθένειας του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου όλοι έχουν φρικάρει που έξω από το «Αρεταίειο» έχουν ανοίξει τα πηγαδάκια διαδοχής; Δεν είναι η Εκκλησία της Ελλάδας άλλη μία ομάδα; Αλλος ένας οργανισμός; Όχι προσωποπαγής, αλλά ένας θεσμός που θα συνεχίζει την πορεία του ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στην κεφαλή του; Όπως και σε κάθε σύλλογο, εταιρεία ή παρέα, όταν ο «αρχηγός» τίθεται εκτός μάχης (προσωρινά ευχόμαστε, εν προκειμένω), δεν επιλέγεται πάντα κάποιος που θα την οδηγήσει, αν το «αύριο» γίνει ξαφνικά αβέβαιο; Εκτός και αν στην Ελλαδική Εκκλησία, κλήρος και ποίμνιο ανακάλυψαν στο πρόσωπο του Χριστόδουλου την υπέροχη ιδιότητα του «βασιλιά των δημοσκοπήσεων» που τόσο καιρό τους έλειπε και τώρα θεωρούν ασεβή και μόνο την ιδέα ότι θα τη χάσουν. Ισως, πάλι, να είναι απλώς υπερβολικοί και ανίκανοι όλοι αυτοί οι «εκπρόσωποί» τους, που στο όνομα των πιστών πουλάνε προσευχές και δεήσεις, αντί να ασχοληθούν με τη σοβαρή πολιτική διάσταση του ζητήματος. Και η πλάκα είναι ότι στο τέλος θα βρεθούν με έτοιμο τον διάδοχο και δεν θα έχουν καν πάρει είδηση από πού στον διάολο (συγγνώμη, στον Θεό) τους προέκυψε.

(Big Fish, 15.VII.2007)

Απόψε, λέω, απόψε, τι θα κάνετε απόψε;

Θα βγείτε απόψε; Κατά πού θα πάτε, με το καλό; (ή κάπως έτσι, δεν είμαι πολύ καλός, όταν μιμούμαι την Καρέζη)
Εγώ πάντως, θα πάω στη Δεξαμενή, για να δω μια από τις καλύτερες κωμωδίες στην ιστορία του σινεμά.


Και μετά την προβολή θα τρέξω στο Frame,

για να φάω σούπα και πάπια, στο πλαίσιο αυτών των θαυμάσιων προβολών μετά δείπνου, με γενικό τίτλο "Σινεμά στο Πιάτο".
Η ζωή είναι ωραία, μερικές φορές...

UPDATE (το επόμενο πρωινό): πήγα - και ήταν θαύμα. Η ταινία είναι ασφαλώς ένα αριστούργημα και είναι εντυπωσιακό το πώς μια ταινία εβδομήντα τόσων ετών μπορεί να ενθουσιάσει τόσο ένα κοινό εκπαιδευμένο αλλιώς. Το σινεμά ήταν γεμάτο και γελούσε συνέχεια. Όσο για το τραπέζι, ήταν ελαφρώς πιο ελιτίστικο από την ταινία - ενδιαφέρον πάντως. Για πρώτο πιάτο είχε ένα είδος σούπας - σε στερεή μορφή, για την ακρίβεια σε μορφή ζελέ. Φαντάσου πηχτή πάπιας και θα είσαι μέσα. Σερβιρισμένο σε ένα κολπάκι με ξηρό πάγο, ώστε να δίνει ένα εφέ κοχλάζοντος, κλείνοντας το μάτι στην σεκάνς των τίτλων. Το δεύτερο πιάτο ήταν μια παραλλαγή της πάπιας πεκίνου, τυλιγμένης με τορτίγια, να παραπέμπει σε σουβλάκι. Mix and match. Γευστικά, ευπρεπές. Το τρίτο πιάτο το περιέγραψε σαφέστατα ο Δημήτρης Αντωνόπουλος, του Αθηνοράματος, που προλόγισε την ταινία μαζί με τον Χρήστο Μήτση: μια τερίν πάπιας με σοκολάτα και πουρέ από σέλερι - ένα "βατό πιάτο" (sic), ανεξαρτήτως αν το μισό κοινό της εκδήλωσης τη βγάζει με μπριζολίκια και μακαρονάδες και πρέπει να ανοίξει λεξικό για να βρει την τερίν. Πάντως γευστικότατο. Ακολούθησε πανακότα με επίγευση πάπιας (ταού κιοξού πάπιας;) και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι - αλλά θα προτιμούσαν μεγαλύτερες μερίδες, φοβάμαι. Την άλλη εβδομάδα έχει βιετναμέζικο - αξίζει.

Νομίζω ότι χρειάζομαι διακοπές...

Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να δουλεύω. Σκληρά. Έχω να προλάβω τρία deadline. To ένα έχει λήξει προ ημερών. Το άλλο λήγει αύριο στις 11.30 π.μ. Το τρίτο είναι πιο χαλαρό. Θα έπρεπε να με έχει καταβάλει το άγχος. Όμως από χθες έχω μια μόνο σκέψη. Ονειρεύομαι ότι είμαι στη Ρώμη, νωρίς το απόγευμα και απολαμβάνω την ησυχία στο Πάνθεον (ένα από τα αγαπημένα μου μέρη), βλέποντας το φως όπως μπαίνει από την περίφημη τρύπα στο θόλο.

Και μετά, λέει, βγαίνω από εκεί και πηγαίνω λίγο πιο κάτω (Via degli Orfani, 84 (Pantheon) - 00186 Roma) και μπαίνω στο παραδοσιακό καφενείο-καφεκοπτείο Tazza d' oro για να ξαναπιώ τον καλύτερο καφέ του κόσμου (με σήμα την αραπίνα - αθάνατη αποικιοκρατία!)

Εκεί πρωτοδοκίμασα "κανονικό" espresso freddo - κι όχι αυτό το πράγμα που πίνουμε εδώ, που εκείνοι το λένε "freddo shakerato", για να τονίσουν ότι χτυπούν τον καφέ με πάγο (προσοχή στη λέξη shakerato, απόδειξη ότι οι Ιταλοί είναι πάντα χαριτωμένα κιτς).
Όχι, ο κανονικός espresso freddo είναι καφές espresso, που μπαίνει σε μπουκάλια και παγώνει στο ψυγείο. Σερβίρεται σε μικρό ποτήρι σωλήνα (αυτό που εμείς έχουμε για το τσίπουρο, ας πούμε) και βγαίνει σε δύο εκδοχές: dolce και amaro. Και να μην ήμουν διαβητικός, θα διάλεγα το amaro. Με το που πίνεις μια γουλιά, νιώθεις τη γλώσσα σου να μαζεύεται ασυναίσθητα στο βάθος της στοματικής σου κοιλότητας, με τον τρόπο που το ελατήριο του φλίπερ ετοιμάζεται για να εκτοξεύσει τη μπίλια. Μόνο που στη θέση της μπίλιας, βάζεις τα μάτια σου, που πετάγονται από τις κόγχες τους, μόλις πιεις τη δεύτερη γουλιά. Tilt.
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι προτιμούν να το πιουν dolce - είναι ο μοναδικός τρόπος να κατέβει ομαλά στον οισοφάγο σου. Για capuccino freddo ούτε λόγος. Μια φορά τόλμησα να ζητήσω και με κοίταξαν περίεργα, πριν μου σερβίρουν σε ποτήρι του ουίσκι (χαμηλό), το προαναφερθέν ρόφημα με πολύ γάλα (φαντάσου baileys χωρίς αλκοόλ). Έτσι κι αλλιώς, το να παραγγείλεις καπουτσίνο μετά τις 12 το μεσημέρι σε ιταλικό καφέ είναι ένας γρήγορος τρόπος να πεις "είμαι τουρίστας".
Εν πάση περιπτώσει, και τι δεν θα έδινα τώρα για ένα τέτοιο στούκας...

Άγγιξα το γόνατο της Kλαίρης

Κάθε καλοκαίρι, θυμάμαι τον αφορισμό του Γιώργου Τζιώτζιου, ότι ένα θερινό σινεμά είναι ο ιδανικός χώρος για να απολαύσεις μια γρανίτα, όχι όμως και μια ταινία. Δεν μπορώ να διαφωνήσω, ούτε όμως και να συμφωνήσω. Είμαστε στα μέσα Ιουλίου και δεν έχω πάει ακόμα σε θερινό κι έχω λυσσάξει. Έκανα το λάθος να δω το Ocean's 13 σε multiplex - ενώ πρόκειται για κατεξοχήν ταινία θερινού - και τώρα είμαι πρόθυμος να δω ό,τι βλακεία παίζουν τα θερινά της γειτονιάς μου - ακόμα και το Premonition.
Αυτό που με συγκινεί πάντα, πάντως, είναι οι επανεκδόσεις παλιών ταινιών (που δεν χρειάζονται, μεταξύ μας, και το ιδανικότερο σύστημα ήχου, για να τις απολαύσεις).
Βρίσκω εξαιρετικά χαριτωμένο το ότι προβάλλονται αυτόν τον καιρό οι ήσσονες, πλην δροσερές ταινίες του Ερίκ Ρομέρ (με πρωταγωνίστρια την Arielle Dombasle, τότε που ήταν μια Bardot του φτωχού κι όχι η σύντροφος ενός διανοούμενου που το παίζει τραγουδίστρια επιτυχιών του '40 και του '50).

Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου, που, το Σάββατο, αντί να πάω στην Ελληνίδα να δω το Pauline a la Plage, προτίμησα να μείνω σπίτι (μόνος) και να δω νοικιασμένο Ρομέρ - της πιο "σημαντικής" περιόδου: το Γόνατο της Κλαίρης.

(Παρένθεση: ο συνδυασμός Ρομέρ - Λευκό Κρασί - Πίτσα δεν ενδείκνυται, και δεν φταίει ο Ρομέρ γι' αυτό, γιατί ο συνδυασμός Ρομέρ - Coca Cola - Πίτσα είναι μια χαρά, αν και ο ενδεδειγμένος είναι Ρομέρ - Λευκό Κρασί - Ποικιλία τυριών, φυσικά. Τι να κάνω που η πιτσαρία ξέχασε την κοκακόλα μου, όμως!)

Σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, φανταζόμουν ότι βλέπω την ταινία με κάποιον που θα προτιμούσε να δει το Die Hard και που πλήττει θανάσιμα βλέποντας ένα τσούρμο αστούς να περιφέρονται στην καλοκαιρινή γαλλική εξοχή (κρίνοντας από το ντύσιμό τους, εκείνο τον Iούλιο πρέπει να είχαν 25-27 βαθμούς) μπουρδολογώντας ακατάπαυστα για τον έρωτα, χωρίς να κάνουν τίποτα επί του θέματος - ή επί οποιουδήποτε άλλου θέματος. Προς το τέλος της ταινίας, και υπό την απειλή ξυλοδαρμού από τον φανταστικό μου φίλο, ήμουν εκστατικός.

Απόλαυσα τρομακτικά την ατμόσφαιρα, την αμπελοφιλοσοφία (παρά το γεγονός ότι το 90% των απόψεων που ακούγονται στην ταινία είναι τρομακτικά μπανάλ, αν όχι κανονικές ανοησίες) - και τον φετιχισμό, φυσικά

Έχω όμως μια παρατήρηση, από αυτές που συνήθως δεν ακούς από κριτικούς κινηματογράφου, όταν μιλάνε για τη Nouvelle Vague: όλοι οι ηθοποιοί έπαιζαν άθλια! Φαίνεται πως η ελάχιστη απαίτηση που έχει κανείς από έναν ηθοποιό (να "τα λέει") ήταν ασήμαντη για τους auteurs, που θεωρούσαν προφανώς το point τους σημαντικότερο. Ο φίλος μου ο Λουκάς, που είναι κριτικός κινηματογράφου και τον εμπιστεύομαι, μου το επιβεβαίωσε.

Στο επόμενο επεισόδιο: ο ήρωάς μας βλέπει το Μια Νύχτα με τη Μοντ. Και παραμένει ξύπνιος.

Django Weekend: Αλονζανφάν Ντελαπατρή

Μόλις διαπίστωσα ότι σήμερα είναι η 14η Ιουλίου - η επέτειος της πτώσης της Βαστίλλης.

Όπως κάθε μέτοχος της γαλλικής παιδείας, που θα ήθελε πολύ να έχει κι αυτός τη δυνατότητα να λέει "ψήφισα Σεγκολέν", νιώθω την ανάγκη να γιορτάσω μαζί με όλους τους Γάλλους φίλους μου.

Γι' αυτό το λόγο, σιγοτραγουδώ τη Μασσαλιώτιδα, όπως την ηχογράφησε ο ήρωάς μου, Django Reinhardt με το θρυλικό Quintette du Hot Club de France.

Ήταν 31 Ιανουαρίου του 1946, στο στούντιο της ΕΜΙ στο Λονδίνο και ο πρωτεργάτης του Gipsy Swing συναντά ξανά το καλλιτεχνικό του alter ego, τον βιολονίστα Stephane Grappelli, μετά από έξι χρόνια, καθώς ο Grappelli προτίμησε να βομβαρδίζεται στο Λονδίνο, παρά να παίζει μουσική στο κατοχικό Παρίσι.

(Και μ' αυτό το πατριωτικό swing, εγκαινιάζω μια νέα ενότητα: τα Django Weekends. Kάθε Σαββατοκύριακο Django. Να δούμε αν θ' ανέβει η επισκεψιμότητα...)

Separated at Birth

Είναι ιδέα μου, ή ο Terry Jones





των Monty Python





παρουσιάζει μια ύποπτη ομοιότητα






με τον νέο πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου;

ΔΙΑΒΑΣΕ - ΔΙΑΔΟΣΕ (τμήμα ξεδιάντροπης διαφήμισης)

Κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του Jazz & Τζαζ.


Ο λόγος που το αναφέρω δεν είναι μόνο επειδή έχω γράψει αρκετά κείμενα εκεί μέσα (όσα τους χρώσταγα όλη τη χρονιά), αλλά κι επειδή έχει ένα εξώφυλλο κουκλί - για να μην αναφέρω τα ενδιαφέροντα κείμενα: πού αλλού θα διαβάσεις ΚΑΙ για τους Cinematic Orchestra ΚΑΙ για τους Poll και για τη Θερινή Ακαδημία Τζαζ στην Κέρκυρα (ανέφερα ότι έκανα συνέντευξη τη Dee Dee Bridgewater;)

Όπως κάθε τεύχος περιλαμβάνει κι ένα CD κομψοτέχνημα, που το προτείνω ως αντίβαρο στα όσα περί Metallica και UNKLE γράφει ο Homo Ludens.

Οδηγίες χρήσης: γυρνάς σπίτι πτώμα από τη δουλειά - κάνεις ντους - φοράς φαρδιά λινά ρούχα - ετοιμάζεις ένα κοκτέιλ (προσωπικά προτιμώ ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί, αλλά whatever) - βάζεις το CD στο CD Player - κάθεσαι στην πιο αναπαυτική καρέκλα του μπαλκονιού σου και απολαμβάνεις την αίσθηση του να γίνεται η ραχοκοκκαλιά σου κρέμα (αν υπάρχει και κορίτσι κοντά, ακόμα καλύτερα - χορεύετε και σε ερωτεύεται για πάντα).
Αυτή είναι η επίδραση του γλυκερού, πλην ακαταμάχητου swing της ορχήστρας του Glenn Miller - όσο για το CD, περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια του που θα ήθελες ποτέ να έχεις. Εκτός από ένα - στο χαρίζω.

Είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, το πιο χαρούμενο τραγούδι που μπορείς να φανταστείς, δεδομένου του περιεχομένου του, που συνοψίζεται στη φράση "φεύγω για την Ευρώπη, να σκοτωθώ πολεμώντας τους Ναζί, αλλά δεν πειράζει, αρκεί να μη με κερατώσεις, ροδαλή μου αγάπη".

Το τραγούδι αποκτά δραματικότερη σημασία, αν σκεφτείς ότι ο ίδιος ο Μίλερ δεν επέστρεψε ποτέ από την Ευρώπη, καθώς το αεροπλάνο του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πάνω από τη Μάγχη. Πρόσφατα, δόθηκε στη δημοσιότητα η επίσημη εκδοχή - ότι κατερρίφθη από "φίλια πυρά". Προσωπικά, προτιμώ την ανεπίσημη εκδοχή - ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή στην αγκαλιά Γαλλίδας πουτάνας, στην κατοχική Νότια Γαλλία.

Το αστείο είναι ότι σήμερα λειτουργούν περίπου τρεις επίσημες ορχήστρες με την επωνυμία "Glenn Miller Band" - που παίζουν αυτή τη νοσταλγική μουσική. Μια από αυτές βρέθηκε πριν από δύο χρόνια στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ π.Λ. (προ Λούκου). Πήγα φυσικά, γιατί είμαι sucker για τέτοια πράγματα, αλλά κυρίως γιατί στο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και η ορχήστρα του Duke Ellington στο όνομα του οποίου ορκίζομαι - αυτό δεν με κάνει λιγότερο sucker: ο Ellington έχει πεθάνει πάνω από 30 χρονια.

Ανάμεσα στο κοινό ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Παπούλιας και όλη η γενιά του, που άκουσε με νοσταλγία τις γλυκερές μελωδίες του Glenn Miller, παιγμένες από μια άθλια ορχήστρα, αποτελούμενη από βαριεστημένους μουσικούς, ντυμένους με κακόγουστα μπλε ελεκτρίκ κοστούμια. Σε κρουαζιερόπλοια ακούς καλύτερη μουσική.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, βγήκε η ορχήστρα του Ellington - η οποία έχει μια σημαντική διαφορά: δεν είναι μια ghost band, αλλά η ίδια ορχήστρα που δημιούργησε ο Έλινγκτον και η οποία βρίσκεται ακόμα σε δράση. Μετά το θάνατο του Duke, τα ηνία πήρε ο γιος του, ο Mercer Ellington, ο οποίος ήταν μέλος της ορχήστρας (τρομπετίστας) από τη δεκαετία του'40 - και που μας έχει χαρίσει κομμάτια όπως αυτό. Κι όταν πέθανε κι ο Mercer (τι να κάνεις), τη σκυτάλη πήρε ο δικός του γιος, ο Paul Mercer Ellington, ο οποίος προτιμά τη μουσική των Rolling Stones από αυτή που κληρονόμησε, αλλά έτσι είναι η ζωή. Αυτός μοιράζεται μέχρι σήμερα την καλλιτεχνική διεύθυνση της ορχήστρας με τον τρομπετίστα Barry Lee Hall Jr. - ο οποίος, μαζί με τον ντράμερ Rocky White, είναι τα μόνα μέλη της μπάντας που έχουν προσληφθεί από τον ίδιο τον Duke, μεγάλη η χάρη Του.

Τα γράφω όλα αυτά για να τονίσω ότι αυτή η μπάντα θα έκανε τον Duke περήφανο: αντί να παίζει μονότονα και βαριεστημένα τις ίδιες μελωδίες με τον ίδιο τρόπο, τις πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα, πάντα στο πνεύμα της τζαζ. Απόδειξη, αυτή η εκτέλεση του Blue Pepper - αρκετά διαφορετική, να μην πω καλύτερη από την πρώτη ηχογράφηση.

Και νομίζω ότι με αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους ήχους κατάφερα να ξεθωριάσω όλες τις εντυπώσεις από εκείνα τα "μεταλλικά"...

Η τηλεόραση που έχουμε

Σοβαρά τώρα,

είναι δυνατόν να βλέπεις ΑΥΤΟΝ τον τύπο

και να σκέφτεσαι "να ένας τύπος που ξέρει από υπολογιστές - αξίζει να εμπιστευτώ την κρίση του";

Η τηλεόραση που δεν έχουμε

Γιατί η Μίκα Μπρεζίνσκι έγινε ξαφνικά λαϊκή ηρωίδα; Γιατί αρνήθηκε να μεταδώσει ως πρώτη είδηση την αποφυλάκιση της Πάρις Χίλτον στο MSNBC την ίδια ώρα που ακριβώς αυτό έκαναν όλα τα υπόλοιπα κανάλια στις ΗΠΑ. Την ιστορία πιθανότατα την ξέρετε ήδη. Δείτε τώρα και το βίντεο και διαβάστε στο πρόσωπο της κόρης του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι (του σύμβουλου εθνικής ασφαλείας επί Κάρτερ -και ενός από τα σημαντικότερα μυαλά της αμερικανικής πολιτικής ever) την αμφιβολία της για το αν το επάγγελμα που διάλεξε να κάνει ήταν τελικό το σωστό :-)

U.N.K.L.E? Προσκυνώ!

Το έχω ο μαλάκας κατεβασμένο κανα μήνα τώρα και σήμερα αξιώθηκα να το ακούσω πρώτη φορά. Στο "War Stories" των U.N.K.L.E. υπάρχει -μεταξύ άλλων μεγαλοφυών στιγμών- ένα τραγούδι ονόματι "Broken". To τραγουδά ο Gavin Clark (των SNAP! Πού τον θυμήθηκαν καλέ αυτόν;) και είναι το καλλίτερο κομμάτι που έχω ακούσει ως τώρα μέσα στο 2007. Γιατί ρε γαμώτο είναι τόσο θεοί οι U.N.K.L.E. και μου καταρρίπτουν χίλιες δυο πεποιθήσεις με κάθε τους κυκλοφορία; Δισκοκριτική θα σκάσει κάπου εδώ γύρω σύντομα (να ξεπήξω λίγο θέλω -μακάρι να γίνει πριν φύγω διακοπές) αλλά μέχρι τότε κατεβάστε το απ' όπου κατεβάζετε. Ξαναλέω, το "Broken" είναι το τραγούδι της χρονιάς. Κι ακολουθεί το "When Things Explode" με τον Ian Astbury (Cult και Doors, χε χε). Στο ίδιο αλμπουμάκι. Πακέτο...

Σίσσυ Πασπαρτού ζείς;

Ή σε φάγανε μπαμπέσικα οι κληρονόμοι για να απολαύσουν επιτέλους εκείνους τους δύο λέοντες εν στύσει στην πρόσοψη της επαύλεώς σου; Αν πάντως ζεις, κάμε κάτι σε παρακαλώ, διότι έχω την αίσθηση ότι ήταν οι μυθικοί καβγάδες μας που έδιναν σε τούτο εδώ το blog μια κάποια επισκεψιμότητα. Τώρα πια, μοιάζει να μην μπαίνει κανείς...

Ποπ είδωλα σε τιμή ευκαιρίας (Μήνας 3ος: Ιούνιος '07)

Aνακάλυψα πρόσφατα ότι το Google Analytics είναι ψιλομούφα τελικά. Ειδικά στο πώς μετρά το πού τρυπώνει ο κάθε αναγνώστης - εραστής της "Πο Πο Culturολογίας". Αλλά, επειδή έχω πήξει στη δουλειά τελευταία και δεν έχω προλάβει ούτε καναπέ για τη βεράντα να αγοράσω -πόσο μάλλον να βρω καλλίτερο στατιστικογράφο για το blog- θα σας πάω με το νέο Μεγάλο Αδελφό και γι' αυτόν το μήνα (τον περασμένο δηλαδή) κι απ' τον επόμενο βλέπουμε. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Οι επιλογές σας αποδεικνύουν ότι τον μήνα Ιούνιο έγραφα συνεχώς μαλακίες. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι μπαίνατε και ξαναμπαίνατε σ' αυτά που είχα ανεβάσει τον Μάιο; Έτσι αναγκάστηκα να υιοθετήσω και παρενθεσούλα με τη θέση του ποπ ειδώλου στο chart του προηγούμενου μήνα, για να βάλω και μια εσάνς billboard και ολίγον χρωματάκιον στο πινακάκι που θα βρείτε παρακάτω. Το μόνο ενθαρρυντικό από τα αποτελέσματα που δημοσιεύω σήμερα είναι ότι η έλευση του zelig στο blog αποδεικνύευαι σωστή κίνηση που αναμένεται να φέρει την απαιτούμενη ανανέωση (ήδη το post του για τον Λουί Ντε Φινές έχει τραβήξει οκτώ ολόκληρους αναγνώστες! Μπου χα χα...) και ότι η Bjork παρέμεινε στο top 10, αποδεικνύοντας ότι τουλάχιστον μας διαβάζουν και άνθρωποι με καλό γούστο...

10. (4) Σταμάτης Κραουνάκης
Έβγαλε και νέο δισκάκι μες στο μήνα και τσίμπησε τα απαραίτητα search keywords
9. (-) Αμαλία Καλυβίνου
To "φαινόμενο" της ελληνικής μπλογκόσφαιρας για το μήνα Ιούνιο. Για τον Ιούλιο έχουμε Πάρνηθες και κινητοποιήσεις
8. (10) Κώστας Κεντέρης
Τελικά έχει μάθει κανείς αν προπονείται κιόλας;
7. (-) Sharon Stone
Μια γυμνή της φωτογραφία από το Egotastic ήταν αρκετή
6. (2) Bjork
Η μόνη παρηγοριά του υπογράφοντος
5. (3) Kaka
Σαν πολλοί Μιλανέζοι δεν μαζευτήκαμε ξαφνικά;
3-4. (-) Roger Federer & Rafael Nadal
Οι δύο κορυφαίοι τενίστες όλων των εποχών. Τέλος!
2. (-) Ο στρέιτ και ο γκέι του You Tube
Ετοιμαστείτε και για το τραγούδι. Σύντομα από τη δισκογραφική του Γιαννίκου (ναι, αυτή που βγάζει τα κομμάτια του "Je t' aime")
1. (1) Όλγα Φαρμάκη
To πλαστικό βυζί της μάλλον θα στοιχειώσει τούτο το blog για πάντα!

Τα επτά θαύματα της μοίρας σου...

Για να καταλάβω: ήλθε η εβδόμη του εβδόμου του δύο χιλιάδες επτά -και ήταν Σάββατο- και εκτός των γάμων έπρεπε να βγούνε και τα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου για να συμπληρωθεί κανονικά το παγανιστικό τοπίο; Και όση ώρα ακούγονταν από πίσω οι Black Sabbath, άνοιγαν επταδάκτυλοι τα φακελάκια με τα αποτελέσματα; Και δεν ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς η Ακρόπολη και η Ελευθεροτυπία πρόλαβε κιόλας και έκανε θέμα τη συνομωσία που στήθηκε εναντίον μας; Μα καλά, τόσο ζώα είναι;

Για να έβγαινε ο Παρθενών ανάμεσα στα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου έπρεπε να προταθεί εκείνος του Νάσβιλ (Τενεσί ρε άσχετε! Βλέπε φωτό παραπάνω...) και όχι ο οριτζινάλ. Διότι, όπως και 'ναι, οι Αμερικανοί και την επιρροή τους την έχουν και την διεισδυσούλα τους στο Internet και είναι και 302 εκατομμύρια νοματαίοι. Βάλε τώρα το 1,32 δισ. των Κινέζων, το 1,12 δισ. των Ινδών, το 1 και βάλε δισ. Μουσουλμάνων, τα 190 εκατομμύρια των Βραζιλιάνων, τα 108 εκατομμύρια των Μεξικανών, τα 88 εκατομμύρια όσων έχουν συνευρεθεί με Ιταλό ή Ιταλίδα ή και με τους δύο ταυτόχρονα και πες μου γιατί έπρεπε να βγει η Ακρόπολη και όχι το Σινικό Τείχος, το Ταζ Μαχάλ, η Πέτρα, ο Ιησούς του Ρίο, ο ναός των Αζτέκων, το Κολοσσαίο... "Και το Μάτσου Πίτσου;" θα μου πεις. "Δεν μπορούσαμε να περάσουμε ούτε το Μάτσου Πίτσου;". Θα μπορούσαμε, είναι η αλήθεια, να τους γαμήσουμε τους Περουβιανούς. Αλλά εκεί δεν έχουν ΟΤΕ να καθυστερεί τόσο πολύ την εγκατάσταση των γραμμών DSL...

Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;

Κάποια στιγμή, βαθειά μέσα στη νύκτα της περασμένης Τρίτης, στεκόμουν όρθιος στην άκρη σχεδόν της λαοθάλασσας, εκεί που θά 'σκαγε το κύμα, ας πούμε, αν υπήρχε κύμα -όμως άλλο θάλασσα κι άλλο λαοθάλασσα, στη λαοθάλασσα το κύμα σκάει κάπου στη μέση προς τα μπροστά και λέγεται slamdancing- και σκεπτόμουν το εξής: Το εθιστικό riff του "Seek and Destory" το πρωτοκόλλησα ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Ένα γαμημένο, ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα πριν. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς το μέγεθος, αλλά μιλάμε για πολύ χρόνο. Θα μπορούσα να είχα δακρύσει -αν δεν ήμουν γνωστό αναίσθητο γαϊδούρι- αλλά τη συγκίνησή μου την εξέφρασα ακαριαίως με ένα κούνημα της κεφαλής, φόρο τιμής στη χαμένη χαίτη της 2ης δεκαετίας της ζωής μου. 25 και βάλε χρόνια ακούω αυτό το συγκρότημα με το αφελές όνομα, που επειδή έπαιζε χέβι-μέταλ αποφάσισε να αποκαλέσει τον εαυτό του Metallica, τόσο απλά, τόσο χύμα, τόσο "πώς είναι δυνατόν να κοπανιέσαι ακόμη μ' αυτά τα Μεταλλικά" που έλεγε κι ένας παλιός συναθλητής μου...

Οι Metallica εδώ και καμμιά δεκαετία έχουν γίνει σχεδόν μισητοί. Ήταν η ιστορία με το Napster, ήταν που άλλαξαν τον ήχο τους και το look τους, ήταν που έχασαν την μπάλα τελείως -δες το αριστουργηματικό "Some Kind of Monster" και θα τους συμπονέσεις ή αντιπαθήσεις, αναλόγως του background και της ψυχολογικής σου κατάστασης εκείνη τη στιγμή. Δεν έπαψαν όμως να είναι το γκρουπ που από το 1983 μέχρι το 1991 έβγαλε 5 από τα κορυφαία μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών -και δεν χρειάζεται να είσαι χεβιμεταλάς για να το παραδεχετείς αυτό. Στη συναυλία της 3ης Ιουλίου οι "μισητοί" Metallica του 2007 μετατράπηκαν "εν μια νυκτί" σε καυλωμένα σπυριάρικα της δεκαετίας του '80. Δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από τα τρία τελευταία άλμπουμ τους και επί δυόμισι ώρες επιδόθηκαν σ' ένα ανελέητο "πάρε νά 'χεις" προς το κοινό των 35.000 έκπληκτων μαυροφόρων που στην άκρη του μυαλού τους το είχαν έτοιμο το κράξιμο, αν ο Χέτφιλντ και το παρεάκι του τολμούσαν να την κάνουν νωρίς νωρίς και χωρίς να έχουν θυμηθεί κάτι απ' τα παλιά -κι όλα αυτά με αντίτιμο 60, 80 και 100 ευρώ.

Στη συναυλία πήγα αργά, δεν πρόλαβα καν τους Mastodon, ήπια πολύ λίγο και κάθισα πολύ πίσω. Ο ήχος δεν ήταν και ο ικανοποιητικότερος, σίγουρα δεν ήταν ο δυνατότερος, και η μικρή κλίση του εδάφους δεν μου επέτρεπε να έχω και την καλλίτερη οπτική επαφή με τη σκηνή. Αλλά δεν ξέρω αν μου έφταιγε αυτό που το live μου φάνηκε λίγο -ή έφταιγε που οι τυπάδες μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να παίξουν ακόμη περισσότερο κι από τις δυόμισι ώρες που μας χάρισαν τελικά. Ναι, δυόμισι ώρες και αυτό δεν είναι αστείο. Δυόμισι ώρες με τραγούδια που θεωρούσα ότι με τίποτε δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν όπως πριν 20 χρόνια τρεις μαλάκες 45άρηδες που θεωρητικά δεν νοιάζονται για τίποτε περισσότερο από το πώς θα τα κονομήσουν. Ξερνώντας κομμάτια σαν το "Whiplash", το "Disposable Heroes" ή το "Seek & Destroy", αποδίδοντας καλλίτερα κι από τότε τα "One", "Fade to Black" και "Battery", "αυτά τα Μεταλλικά" έκλεισαν στόματα και έβαλαν τους 35.000 που ήταν εκεί και τους άλλους 15.000 που δεν πήγαν λόγω κόστους ή λόγω απέχθειας προς αυτό που έχουν γίνει οι Metallica σήμερα σε δεύτερες σκέψεις. Εγώ πάλι, είχα κολλήσει με κάτι άλλο και κατηγόρησέ με για εμμονή με τα 80s: Όταν έγραφαν τραγούδια σαν το "One", όταν τραγουδούσαν "Back to the Front / You will Die / When I Say you must Die", όταν στο εξώφυλλο του "Master" ζωγράφιζαν εκείνο το νεκροταφείο, ο κόσμος αυτός ήταν πιο αθώος και κάποια από τα μηνύματά τους δεν είχαν και πολύ νόημα. Τώρα, εκείνα τα 5 άλμπουμ, από το '83 ως το '91, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα είχα όλα σε κασέτες. Χθες το βράδυ τα κατέβασα απ' το eMule. Σήμερα κάθομαι και τα ακούω ξανά. Και μου φαίνονται ακόμη καλλίτερα απ' ότι μου φαίνονταν τότε...