Στο iPod Shuffle μου, το τελευταίο τρίμηνο:

Rachael Yamagata
Elephants... Teeth Sinking Into Heart
(Οκτώβριος 2008)

Για γεννημένη από ιαπωνικής καταγωγής μπαμπά, γερμανοϊταλίδα μαμά, μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη και με σπουδές Γαλλικών, η Ρέιτσελ Γιαμαγκάτα είναι ολίγον τι προβλέψιμη. Όχι ότι η μουσική της είναι βαρετή. Παίζει αυτή την αργόσυρτη ποπ που πέρσι απολαύσαμε κι από τη Monika, τη Sia, την Adele... Στο πιο εσωστρεφές της όμως. Πού και πού ξεσπάει σε ηλεκτρικές ροκ εντάσεις, αλλά ακόμη κι αυτό είναι μ' ένα χάρακα κι ένα λυσάρι με εξισώσεις στο χέρι. Πιο πολύ απ' όλους, μου θυμίζει τον Ντέμιεν Ράις. Στο "Duet" τον άκουσα κι όλας να τη σιγοντάρει... Άκυρο. Δεν είναι αυτός. Είναι ο Ρέι ΛαΜοντάνι.

Πριν τέσσερα χρόνια, το ντεμπούτο της, το "Happenstance", ήταν μειλίχιο, ερωτικό, μελαγχολικό, όμορφο. Με την ίδια συνταγή στο τσεπάκι ξεκινά και το "Elephants" αλλά στο 65% του άλμπουμ οι μπαλάντες πάνε σπίτι τους και αντικαθίστανται από ροκάκια με ριφάκια και ρεφρενάκια -σαν δώρο EP μαζί με το LP. Το λες έκπληξη τώρα αυτό; Ντζού. Μέσα στην γύψινη ροή του πάντως, είναι ένα καθ' όλα απολαυστικό άλμπουμ, ό,τι πρέπει για να ρίξεις μια γκόμενα. Βέβαια, άμα την έχεις ήδη φέρει σπίτι σου, τη ρίχνεις και με Dragonforce...

---

AC/DC
Black Ice
(Οκτώβριος 2008)

Δεν το λέω εγώ, το λένε εκείνοι: «Βγάζουμε το ίδιο άλμπουμ κάθε φορά». Να το χαίρεστε και θα τα πούμε στη συναυλία. Τουλάχιστον εκεί παίξτε τα τραγούδια από τα παλιά -ίδια- άλμπουμ σας. Φιλάκια.

---

Animal Collective
Merriweather Post Pavilion
(Ιανουάριος 2009)

Αν προσπαθήσεις να περιγράψεις το καλλίτερο ως τώρα άλμπουμ των Animal Collective, θα χρησιμοποιήσεις τα ίδια χαρακτηριστικά που έδινες και στα περασμένα τους: Μικρές εκπομπές ηλεκτρικής ενέργειας, εμπλουτισμένες με μπόλικα φωνητικά α λα παιδική χορωδία. Αλλά ετούτο εδώ ακούγεται διαφορετικό. Λιγότερο psychopop και περισσότερο σκέτο pop, μπερδεμένο με Φίλιπ Γκλας κατά έναν περίεργο τρόπο. Μουσική για να ακούς σπίτι, με σβηστά φώτα, κι ένα ποτήρι Talisker στο χέρι.

---

Antony & The Johnsons
The Crying Light
(Ιανουάριος 2009)

Είναι μεγάλο μπλέξιμο να προσπαθήσεις να καταλάβεις ακριβώς τι πλάσμα είναι ο Άντονι. Γυναίκα παγιδευμένη στο σώμα άντρα που θά 'θελε όμως να είναι άντρας με τα όλα του; Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Ανεξαρτήτως σεξουαλικών προσανατολισμών, το σίγουρο είναι ότι όλο αυτό το μπλέντερ έχει στηρίξει μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με πολύ έντονους συναισθηματισμούς. Και μια και μιλάμε για μουσικό, ήταν δεδομένο πως αυτός ο άνθρωπος θα έγραφε -και θα ερμήνευε αριστουργηματικά- τραγούδια, από αυτά που χύνουν το χρώμα τους κατευθείαν πάνω στην ψυχή μας -και μετά δεν ξεβάφει με τίποτε. Χρώμα που λέει ο λόγος βέβαια. Κυρίως γκρι. Άντε μαύρο-άσπρο.

Μαύρο άσπρο είναι και το μοναδικό "The Crying Light", λιγότερο μαύρο και περισσότερο άσπρο (φταίει και το φως του ίδιου του "Crying Light") από το "I Am a Bird Now". Έρχεται σαν φυσική συνέχεια εκείνου του εγκώμιου στον πεσιμισμό και των συνεργασιών με την ονειρική Bjork στο "Volta" και τους ξέσαλους Hercules and Love Affair -και συνοδεύεται από τη μαεστρική επιμέλεια του Νίκο Μούλι. Mέσα στη μελαγχολία του και την εσωστρέφειά του, είναι η πιο χαρούμενη στιγμή του Άντονι μετά το "Blind". Χαρούμενη; Ε, ναι, είμαι υπερβολικός. Κι όμως, όταν τελειώσεις την πρώτη του ακρόαση, η ψυχή σου -σαν έπειτα από κάθαρση- χαμογελά ενθουσιασμένη. Και είπαμε: το "Daylight and the Sun" είναι και το καλλίτερο τραγούδι της χρονιάς ως τώρα.

---

Black Mountain
In the Future
(Ιανουάριος 2008)

Οι Nirvana συναντάνε τους Iron Maiden σ' ένα άλμπουμ που έχασα εντελώς ένα χρόνο τώρα και που ίσως να άξιζε μια θέση στο περσινό μας top 20. Γεμάτη ροκ, από αυτές που βάζω τίγκα τα πρωινά της Κυριακής, όταν καθαρίζω το σπίτι, για να ακούγεται πάνω από την ηλεκτρική σκούπα.

---

Bon Iver
Blood Bank
(Ιανουάριος 2009)

Πιο ηλεκτρικό από το τρελλό hype της περασμένης χρονιάς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πιο γρήγορο ή πιο ροκάδικο ή πιο μπιτάτο. Σημαίνει απλά ότι δεν είναι τόσο ακουστικό όσο το "For Emma, Forever Ago". Και κυρίως, ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να κυκλοφορήσει αυτό το ΕΡ. Θα μπορούσε να είχε πάρει τα 2 από τα 4 κομμάτια του και να τα στριμώξει στο περσινό. Για να μην αναγκαζόμασταν να υποφέρουμε τα υπόλοιπα δύο που ακούγονται σαν μανιασμένα κουνούπια που έχουν βαλθεί να μπουκάρουν μέσα στ' αυτιά μας.

---

Δεν τέλειωσα. Χρωστάω Morrissey, Franz Ferdinand, Polly Scatterwood και αρκετά ακόμη. Απλά δεν έχω έμπνευση και τα κείμενά μου μοιάζουν με ομιλίες του Γιωργάκη στη Βουλή. Και πιο βαρετά ακόμη. Ες αύριον τo Update.