Πολλά αστεράκια για το τίποτε

The Vaselines

Enter The Vaselines
(Μάιος 2005)

Ο Κερτ Κομπέιν συνήθιζε να λέει: "Οι Vaselines ήταν το καλλίτερο συγκρότημα της τριετίας '86-'89". Αλλά ο Κερτ Κομπέιν συνήθιζε να λέει (και να κάνει) πολλές μαλακίες. Σύμφωνοι, αν δεν ήταν το "Son of a Gun" και κανα-δυο ακόμη τραγουδάκια από αυτά τα επιτηδευμένως ερασιτεχνικά που σκάρωναν ετούτα τα παιδιά στη Γλασκώβη, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '80, ίσως να μην άλλαζαν τα πάντα λίγα χρόνια αργότερα. Αλλά σε αυτό το "ίσως" δίνω ένα ποσοστό επιτυχίας της τάξεως του 2 με 3%, πιο κάτω κι από του ΛΑ.Ο.Σ. στις επερχόμενες ευρωεκλογές δηλαδή, ήτοι δεν πιστεύω ότι δεν θα άλλαζαν τα πράγματα. Εξ άλλου, ο Κομπέιν έκανε τα πάντα για να γίνουν οι Vaselines διάσημοι, αλλά ο κόσμος επέμενε να αποθεώνει του δικό του γκρουπάκι, τους Nirvana, κι όχι τους Σκωτσέζους επηρρεαστές τους.

Τέλος πάντων, οι Vaselines έγιναν τελικά καλτ γκρουπ για την indie κοινότητα, και πέρσι αποφάσισαν να επανενωθούν. Ήδη έχουν ξεκινήσει τις συναυλίες, ήταν και στο Primavera, στη Βαρκελώνη, το ΣΚ που μας πέρασε. Η Sub Pop μυρίστηκε παραδάκι και κυκλοφόρησε αυτό το άλμπουμ ως remastered version ενός που είχε βγάλει πάλι πριν από λίγα χρόνια (πάλι είχε βρει αφορμή για παραδάκι τότε) και που ήταν μια συλλογή όλων των τραγουδιών τους, προσθέτοντας τώρα κάτι live και κάτι demo εκτελέσεις. Και, ναι, εδώ θα βρεις στην πρώτη του μορφή το θεϊκό "Jesus don't want me for a sunbeam" που είχαν τραγουδήσει οι Nirvana σ' εκείnο το μυθικό upnlugged για το MTV, αλλά τα βυζιά σου δεν θα τα τραβήξεις. Σε πείσμα όσων έχουν γεμίσει με αστεράκια τις κριτικές τους γι' αυτό το εντελώς (μα εντελώς) ακατέργαστο διαμάντι (με έντονη θολούρα μέσα - από αυτά που τα "κόβουν" οι Εβραίοι στις Αμβέρσες), εγώ θα επιμένω να γκρινιάζω: πολύς θόρυβος. Μα πολύς θόρυβος.

---

Jeremy Jay
Slow Dance
(Mάρτιος 2009)

Ο Ιερεμίας θα μπορούσε να είναι το πέμπτο, ξεχασμένο, μέλος των Βάζελων που λέγαμε παραπάνω, ίσως μάλιστα να ήταν μια καλή ιδέα, τώρα που ξαναενώθηκαν οι Γλασκωβέζοι, να τον φωνάζουν να τους κάνει τα support. Το βασικό τους κοινό είναι το επιτηδευμένα ερασιτεχνικόν του όλου πράγματος, που ακόμη και τις όμορφες εμπνεύσεις τις ισοπεδώνει εντελώς. Που σε εκνευρίζει με τον τρόπο που τρυπώνει στα αυτιά σου και τηγανίζει τον εγκέφαλό σου και σε κάνει να θές να τον τραβήξεις από το λαιμό της απαίσιας μαρινιέρας του, έξω από το άθλιο ροζ εξώφυλλό του και να τον αρχίσεις στα χριστοπαναγίδια που σου τάραξε την ηρεμία σου καλοκαιριάτικα. Το άλμπουμ του Jeremy Jay ακούγεται όπως θα ακουγόταν ο Έλβις πριν μισό αιώνα, αν τραγουδούσε μόνο μελαγχολικές βλακείες που θα τις έπαιζαν σταθμοί που δεν θα έπιαναν ποτέ καλά ούτε στα ΑΜ. Έλεος! Έγινε μόδα το non production;

---

Pink Mountaintops
Outside Love
(Μάιος 2009)

Το side project του ηγέτη των Black Mountain, Στίβεν ΜακΜπιν, ακούγεται αυτή τη φορά τόσο σύνθετο και επικό όσο το κυρίως συγκρότημά του, ένα τίμιο ροκάκι, δηλαδή, με μπόλικες αναφορές στην ψυχεδέλεια, ό,τι πρέπει για πρωινά με hangover και πολύ ήλιο τώρα που κοιμάσαι πια με όλα τα παράθυρα ανοικτά (αν δεν το κάνεις, δεν ξέρεις τι θα πει καλοκαίρι). Είναι αλήθεια ότι ώρες ώρες γέρνει προς τη μεριά των μισητών Jesus & The Mary Chain, αλλά όχι με τον ξεκάρφωτο -και κουραστικό- τρόπο των Glasvegas. Οι Pink Mountaintops κρατάνε το γεμάτο της επανάληψης (το διπλό χτύπημα στο ταμπούρο σέρνει το χορό) και το ακόμη πιο γεμάτο της παραμόρφωσης της κιθάρας. Αυτά που πρέπει δηλαδή. Και, επιτέλους, μια παραγωγή που σέβεται τ' αυτάκια σου (και είπαμε: είσαι και από hangover και ο ήλιος σου τρυπάει το κούτελο -ένα σεβασμό παραπάνω τον χρειάζεσαι!)

---

Wolves in the Throne Room
Malevolent Grain / Black Cascade
(Φεβρουάριος / Μάρτιος 2009)

Όταν ήμουν χεβιμεταλλάς, δεν τα πήγαινα καλά με το Black Metal. Τώρα που μεγάλωσα, κάνω παρέα με τον Ευθύμη των Nightfall (καμμία σχέση με το μέταλ πια ο άνθρωπος, απλά μου εξήγησε πέντε πράγματα που δεν καταλάβαινα τότε) και επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου με το πιο σκοτεινό είδος από τα «σκληρά». Αυτά τα δύο ΕPs των Αμερικανών βιοκαλλιεργητών (το black metal κανονικά έπρεπε να σημαίνει "επιστροφή εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα" και όχι "σατανισμός και φασισμός", αλλά κάπου χάθηκε η μπάλα) που πολύ θα ήθελαν να είναι Σκανδιναυοί (ή και Έλληνες! γιατί όχι; την black metal σκηνή μας πολλοί εζήλεψαν -πάρε ένα εθνικιστικό παραλλήρημα τώρα...) είναι πολύ πολύ καλά δείγματα της εν λόγω μουσικής, αρκετά εύπεπτα (αν και δεν υπάρχει κομμάτι με διάρκεια κάτω των 10 λεπτών) και σαφή, ό,τι πρέπει για να τα βάζεις τέρμα όταν ο παπάς της γειτονιάς σου παθαίνει αμόκ με τις καμπάνες του και τις βάζει και κοπανάνε κάθε μισή ώρα χωρίς λόγο. Το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο. Συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα στα νέα γραφεία του GK στο Μοσχάτο, που τυχαίνει να γειτνιάζουν με εκκλησία...

---

Soap & Skin
Lovetune for Vacuum
(Μάρτιος 2009)

Πολύ το περίμενα αυτό το ντεμπούτο και έχω χαρεί ιδιαιτέρως που ακούγεται ακριβώς όπως έπρεπε: Σαν όλα αυτά που στριφογύριζαν στο κεφάλι της Νατάσας Κάμπους τις πρώτες ημέρες μετά την απόδρασή της, ποτισμένα με γερές δόσεις Xanax. Η Άνια Πλασγκ, που πλασάρεται με το -κομματάκι μακάβριο, αν θες να δεις πίσω απ' το απλά ρομαντικό- ψευδώνυμο Soap & Skin είναι κι αυτή Αυστριακή και πιτσιρίκα (μόλις 19 ετών) και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο καλό ακριβώς συμβαίνει εκεί πάνω, σ' αυτήν την παρανοϊκή χώρα, έτσι που κοπανάει τα πλήκτρα του πιάνου, πιο φοβιστικά κι από την Κέιτ Μπους στα πιο κλειστά της. Οι συνθέσεις της ανοίγονται σιγά σιγά, μερικές φορές -όπως στο "Fall Foliage"- καταλήγουν σε μια ορχηστρική ονείρωξη, άλλες σε μια φωνητική συναλλαγή με τον πολλαπλό εαυτό της -όπως στο "Thanatos"-, με αναφορές στην Νταϊαμάντα Γκαλάς και τις μοιρολογίστρες του Μοριά, άλλες σε ένα καταπραϋντικό ψιθυριστό παραμύθι -όπως στο "Extinguish Me"- που όμως ξέρεις ότι είναι καταπραϋντικό, πολύ απλά γιατί διάλεξε εκείνο το κοιμιστικό δηλητήριο αντί ενός μαχαιριού στην καρδιά.

Όταν μάλιστα επιλέγει άλλα όργανα από το λατρεμένο της πιάνο, όπως στο "Marche Funebre", το αποτέλεσμα είναι αρκούντως κινηματογραφικό, και δεόντως αυστριακό -με την έννοια ότι εκεί γεννήθηκαν μερικές από τις σημαντικότερες φιγούρες της κλασικής μουσικής, που έχουν ποτίσει την δημιουργία της Soap & Skin, ακόμη κι αν απλά υπονοούνται στο έργο της. Έχει περάσει σχεδόν το πρώτο μισό του 2009 και όλα δείχνουν ότι αυτός είναι ένας χρόνος "σκοτεινών" δίσκων. Μουσικής για ενδοσκόπηση, Antony και Bat For Lashes, διόλου καλοκαιρινής και δύσκολα προσβάσιμης από τους πολλούς. Η Soap & Skin όχι μόνο χωράει, αλλά και πρωταγωνιστεί σ' αυτό το τοπίο. Ειλικρινά όμως: Εύχομαι να βγει και λίγος μουσικός ήλιος τώρα που μπήκε το θέρος, να έχουμε ένα τραγουδάκι να χορεύουμε στα beach bars, γιατί μας πάει το μαύρισμα και δεν λέει να μένουμε όλη μέρα μέσα στο υπόγειό μας και να μυρίζουμε ορχιδέες...

---

Camera Obscura
My Maudlin Career
(Απρίλιος 2009)

Επίτηδες άφησα πέντε ολόκληρα άλμπουμ να μεσολαβήσουν από την προηγούμενη συμμετοχή της Γλασκώβης στα αποψινά "αστεράκια" (και προτίμησα να κολλήσω τον Τζέρεμι Τζέι στους Vaselines), γιατί εδώ συμβαίνει το εξής σημαντικό και αξιοπρόσεκτο: Ενώ ο ήχος των Camera Obscura γυρίζει όσο περνάει ο καιρός στο παρελθόν, τόσο πιο φρέσκα ακούγονται τα τραγούδια τους, τόσο πιο σύγχρονα και ταιριαστά στο σήμερα. Καμμία σχέση με εκείνη την ρετροσκόπηση στο opus των Vaselines δηλαδή. Εδώ ένας χωματόδρομος που ξεκινάει από τον αμερικανικό Νότο και τον διέσχιζε ένα φορτηγάκι της GM με ανερχόμενα ταλέντα της Motown, έχει με κάποιο μαγικό τρόπο φτάσει στην Σκωτία. Κι ένας άλλος, από την αμερικανική Δύση, με τρεις-τέσσερις κάντρι κιθαρίστες έχει καταλήξει κι αυτός στα βόρεια του βρετανικού νησιού, σε ένα παράδοξο σταυροδρόμι, χαρωπό και γλυκερό. Είναι και η φωνή της Τρέισιαν Κάμπελ...

Μετά το περσινό σουξέ των She & Him, το "My Maudlin Career" δεν μοιάζει να έχει τίποτε το παλιακό επάνω του. Όση αναφορά στα '60s και να έχει χωρέσει εκεί μέσα, αυτό είναι ένα άλμπουμ που σε κάνει να χαμογελάς με όσα περίεργα σου συμβαίνουν σήμερα. Κι ενώ είναι γραμμένο για να μην κάνει ποτέ σουξέ, για να μην μπορεί να ξεχωρίσει καν κάποιο τραγούδι του, είναι ιδανικό soundtrack για αυτοκινητάδα από εκείνες που κάνεις για να ξανανοίξει το στοματάκι σου και να φανούν τα δοντάκια σου τις μέρες που ο κόσμος νομίζει ότι έβαλες Logo στιγμής ανάμεσα στα χείλη. Ή απλά για να σε συντροφεύει τα απογεύματα μιας Κυριακής που έκανες το λάθος να κατεβείς για μπάνιο στη Βάρκιζα, ενώ μένεις στην Κηφισιά, κι έκανες το ακόμη μεγαλύτερο λάθος να φύγεις από την Λεωφόρο Βουλιαγμένης κι όχι από την Αττική Οδό, την ίδια ώρα με όλους τους λουόμενους.

---

TO BE CONTINUED...
(Βγαίνω να πιω ένα ποτό, δηλαδή!)