Ουρουγουάη

Προσπαθώ, εδώ και μια εβδομάδα, να σκεφτώ κάτι ωραίο να γράψω για την Ουρουγουάη. Μου είναι αδύνατον. Δεν έχω πάει ποτέ, δεν την έχω κάνει ποτέ θέμα σε περιοδικό (ούτε καν στα "Ταξίδια" της Καθημερινής που έβγαζα πριν κάποια χρόνια), δεν έχω καμμία μα καμμία παράσταση ποπ κουλτούρας από την εν λόγω χώρα της Λατινικής Αμερικής, δεν ξέρω κανένα ουρουγάνικο γκρουπ που να παίζει μουσική που να μου αρέσει, καμμία ταινία που να έχει γυριστεί στην Πούντα ντελ Έστε... Κάνω έρευνα στο google για να βρω διάσημους Ουρουγουανούς, και τα αποτελέσματα μού τηγανίζουν τα τελευταία ανέγγιχτα εγκεφαλικά κύτταρα: Ο τενόρος Νταμιάνι, ο συγγραφέας Μπενεντέτι, ο ζωγράφος Ιτουράλντε, η ηθοποιός Κονθεπθιόν Τζορίγια (πιο πολύ συνταγή για μεξικάνικο ακούγεται αυτή...). Ποιοι είναι αυτοί; Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η Ουρουγουάη είναι η μαύρη τρύπα του σύμπαντος. Το ιδανικό μέρος για να εξαφανιστείς και να σε ξεχάσουν όλοι. Ακόμη κι αυτός που πήγε εκεί και που τώρα κυνηγάνε τα γυναικόπαιδά του, απλά δεν υπάρχει. Δεν θυμάμαι καν πώς τον λένε. Πώς τον λένε;

Ευτυχώς που υπάρχει ο άνωθι εικονιζόμενος Χόρχε Μπάριος, που πάτησε Ο.Α.Κ.Α. και Εθνικό Στάδιο Λιβαδειάς, γιατί ήμουν έτοιμος να πιστέψω ότι η "Ουρουγουάη" είναι κάτι σαν την "Ουτοπία"...