Γι' αυτό το link θα ευγνωμονούμε τον gsus για πάντα

"Mikaella". Starring: Mimi Denise, George Christianson, Costas Ginis. Directed by Dimitris Dadiras. Produced by James Paris. (Screenplay -allegedly- by Mimi Denise).

Μικαέλα, ο γλυκός πειρασμός

Thank gsus!

Λίγο εύχερο Prozac για τις άσχημες ημέρες

Τρούμαν Καπότε, Μπλέικ Έντουαρντς, ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του μεγάλου αμερικανικού songbook (από τον Χένρι Μαντσίνι), μια γάτα και μια Θεά. Για να ξανακερδίζεις κανονάκι εκεί που είχες μείνει με την τελευταία σου ζωή. Όπως εγώ χθες.

Εις μνήμην του ινδικού διαστημοπλοίου που χάθηκε...

Apollo 440 - Lost In Space

Όλα έτοιμα για την έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν;

Σήμερα ξεσκαρτάρω τα MP3 μου (A - D)

Μουσικές με τις οποίες (καλώς ή κακώς) δεν κόλλησα τον τελευταίο χρόνο. Μουσικές που θα φιλοξενούνται στον εξωτερικό δίσκο που έχω για τα backups, γιατί ο σκληρός του υπολογιστή γέμισε, και που -μοιραία- θα φλερτάρουν σύντομα με τη λήθη. Κάποιες θα ανασυρθούν τυχαία μια μέρα και θα βρίζω την κεφάλα μου που τις καταχώνιασε εκεί πέρα:

---

Abe Vigoda

Skeleton

(Ιούλιος 2008)

Εμετικό, κλαπατσιμπαλικό noise punk που πολύ θα ήθελε να μοιάζει με Animal Collective, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει η καλλίτερη μέθοδος βασανισμού του χειρότερου εχθρού σου. Ήμαρτον.

---

Arctic Monkeys
Humbug
(Αύγουστος 2009)

Για πρώτη φορά προκρίνουν την ατμόσφαιρα εις βάρος της ενέργειας, δημιουργώντας ένα σκοτεινό ημι-έπος, αυτό δηλαδή που είναι το καλλίτερο άλμπουμ της εξαιρετικά υπερτιμημένης καριέρας τους. Κοφτές κιθαριές, κοφτά φωνητικά, κοφτά τύμπανα, παντελής έλλειψη μουσικής έμπνευσης: Ροκ για να κοπανιέσαι πιωμένος σε σκοτεινά gigs στο Σέφιλντ και το Χάντερσφιλντ στην τρυφερή ηλικία των 16.

Ένα τραγουδάκι που μου αρέσει: The Jeweller's Hands

---

Black Eyed Peas
The E.N.D.
(Ιούνιος 2009)

Ένα γκρουπ άντεχα να ακούω από όλο τον Rn'B συρφετό και ζήλεψε κι αυτό την τύχη της Μπρίτνεϊ Σπίαρς και των λοιπών χορευτικοπόπ χαζοβιόλων. Ε, λοιπόν, εκεί ούτε η Fergie δεν έχει τύχη. Γιατί όσο φωτογραφίζεται όπως φωτογραφίζεται η Κέιτι Πέρι κι όσο κρατάει η τρέλλα της Lady GaGa, οι καρδιές μας θα είναι αφιερωμένες στις δύο προαναφερθείσες δεσποινίδες. (Τουλάχιστον οι B.E.P. τιμούν ακόμη τη χαμένη τέχνη του μπρέικ ντανς. Το "Boom Boom Pow" είναι καγκουριά του κερατά, αλλά θέλω ΤΩΡΑ να κάνω ένα six step κι ένα ελικοπτεράκι στο ρυθμό του. Σημ.: Τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ δεν έχουν καμμία σχέση. Αχταρμάς.)


Black Eyed Peas - Boom Boom Pow

---

Brendan Benson

My Old, Familiar Friend

(Αύγουστος 2009)

Θα ήταν άραγε τέτοια γκρουπάρα οι Raconteurs, αν ο Τζακ Γουάιτ δεν είχε για υπαρχηγό του τον Μπρένταν Μπένσον; Πολύ αμφιβάλλω. Γιατί αν δεν υπήρχε η χορταστική ποπ διάθεση (ποτισμένη, βέβαια, με πολύ κιθάρα, ροκενρολίστικη, ωραία, μελωδική κιθάρα) του Μπένσον, η μουσική των Raconteurs θα έμενε ένα στάδιο πιο δύσκολη για τον ακροατή. Στο τέταρτό του άλμπουμ ο μουσικός από το Μισισιπή ακολουθεί την πεπατημένη και χιλιοστρωμένη με καλή άσφαλτο οδό και οδηγεί μια νταλίκα γεμάτη με τραγούδια για να τραγουδάς παρέα του. Κι ας μην είναι ρηξικέλευθος, είναι απολαυστικότατος!

---

Broken Records
Until The Earth Begins To Part
(Ιούλιος 2009)

Υπέροχες ενορχηστρώσεις με άπειρα και παράξενα ώρες ώρες όργανα, γεμάτα α λα Σπρίνγκστιν φωνητικά, δραματική α λα Arcade Fire διάθεση ("Σκωτσέζους Arcade Fire" τους είπαν τα μουσικά έντυπα της Βρετανίας) και σωστός εγκλιματισμός με το πιο ροκάδικο κομμάτι της indie rock σήμερα (National, Editors κ.λπ) σε ένα άλμπουμ που δεν περιέχει ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι. Και, φυσικά, διαθέτει πολλά ατού. Σαν το "A Promise".

---

Death Cab For Cutie
The Open Door (EP)
(Απρίλιος 2009)

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού "Narrow Stairs", αυτό το ΕΡ μοιάζει με το αποπαίδι του -κι αυτό είναι: Κομμάτια που δεν χώρεσαν στο άλμπουμ, μπήκαν σε ένα ΕΡ για να στηρίξουν την τουρνέ του γκρουπ. Μια κυκλοφορία μόνο για τους φίλους, δηλαδή. Αλλά είναι τέτοια η ποιότητα αυτής της μπάντας, αυτό το χαρούμενο new rock τους, η ηρεμία και η ευτυχία που σου προσφέρουν όταν τους ακούς, που δεν το κάνεις εύκολα στην άκρη.

---

Δήμητρα Γαλάνη
Πίξελ
(Ιούλιος 2009)

Η Δήμητρα Γαλάνη συνεργάζεται με διάφορους άσημους, διάσημους, τρέντυ ή μπαζοτρέντυ και ξανασερβίρει μερικά από τα καλλίτερά της τραγούδια. Όχι αναγκαστικά δικές της συνθέσεις, αλλά και άλλων, που εκείνη έκανε επιτυχία. Μερικά κομμάτια ("Δεν είμαι από δω", "Ζω", "Και σ' αγαπώ") είναι τόσο δυνατά που όσο και αδιάφορα να είναι τα remixes τους, τα ακούς με τεράστια χαρά. Κατά τα άλλα, ένα άλμπουμ χωρίς κανένα απολύτως νόημα -αφού δεν περιέχει καμμιά φοβερή έμπνευση στα μιξαρίσματα ή καμμιά συγκλονιστική διασκευή.

---

Dirty Projectors
Bitte Orca
(Ιούνιος 2009)

Ξεκινάει σαν χαλασμένο demo tape των Vampire Weekend, μετατρέπεται σε soundtrack από χίπικο πανηγύρι, γίνεται νεραϊδένιο παραμύθι, είναι σαν ο Ντεβεντρά Μπανχάρτ να απέκτησε καστράτο φωνή και να παράτησε τη Νάταλι Πόρτμαν για μια ηρωίδα του Τόλκιν, αλλά και πάλι όλο αυτό δεν φτάνει. Γιατί είναι ανέμπευστα μπερδεμένο για να το πεις αριστούργημα, όπως έσπευσαν να το χρίσουν διάφοροι κριτικοί.

Είναι η Σάρα Γιάροζ η Αρετή Κετιμέ της Αμερικής;

Δεν νομίζω. Κυρίως γιατί στην Αμερική δεν έχει Νταλάρα για να συνεργασθεί μαζί του. Το 18χρονο αυτό πλασματάκι γράφει μουσική για μπάντζο και μαντολίνο που -απίστευτο κι όμως αληθινό- ακούγεται σαν το πιο mainstream πράγμα του κόσμου (με την έννοια που θα έπρεπε να έχει η λέξη "mainstream"). Το ντεμπούτο της λέγεται "Song Up In Her Head" και περιέχει κομμάτια σαν το παρακάτω:

Sarah Jarosz - Little Song (Live In Texas Music Magazine Party)

(OK, τo "Little Song" δεν είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ της, αλλά δεν μπορούσα να μην ανεβάσω αυτό το μεγαλειώδες βιντεάκι με τη φάτσα του Γουίλι Νέλσον στο φόντο, περήφανου για τους διαδόχους του. Ο οποίος Γουίλι Νέλσον, παρεμπιπτόντως εζήλεψε την δόξα του Ροντ Στιούαρτ και κυκλοφόρησε φέτος το "American Classic" που περιέχει τα καλλίτερα του μεγάλου αμερικανικού songbook. Ψηφίζω Ροντ Στιούαρτ δαγκωτό.)

Οι 10 καλλίτερες ταινίες της σεζόν που έκλεισε, σύμφωνα με το MFTM

Άμα δεν ξέρει το "Music For The Masses" από σινεμά, δεν ξέρει κανείς. Ιδού η λίστα του με τις δέκα καλλίτερες ταινίες της σεζόν που κλείνει:

1. Lat den Ratte Komma In (Άσε το κακό να μπει)

2. Waltz with Bashir

3. The Hangover

4. Slumdog Millionaire

5. The Wrestler

6. Transformers: Revenge of the Fallen

7. Gran Torino

8. Mesrine: L' instict de Mort

9. Crank: Hight Voltage

10. Tropic Thunder

(Όπου υπάρχει link, παίζει ποποκουλτουρική ανατροπή -συνήθως- ή απλή συμφωνία...)

Arctic Monkeys, vol.3

Arctic Monkeys - Secret Door (Live at BBC Radio)

Το "Secret Door" είναι το πιο όμορφο κομμάτι του "Humburg", της τρίτης δουλειάς των Arctic Monkeys, ενός γκρουπ που το θεωρώ ακόμη πιο υπερτιμημένο κι από τους Franz Ferdinand και που, αν δεν ήταν εκείνο το θαύμα που έκανε πέρσι ο Άλεξ Τέρνερ με τους Last Shadow Puppets, δεν θα βιαζόμουν καθόλου να ασχοληθώ μαζί τους με το που κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά. Η πρώτη ακρόαση είναι θετική. Τα παλληκαράκια μεγάλωσαν και ηρέμησαν. Οι hipsters που τους ανακάλυψαν στο myspace πριν λίγα χρόνια θα διαφωνήσουν φυσικά μαζί μου, θα τους βρουν πολύ εμπορικούς, mainstream, ξεπουλημένους κ.λπ. Έτσι κι αλλιώς, για εκείνους το «φαινόμενο Arctic Monkeys» είχε ήδη λήξει με το που έγιναν γνωστοί σε πάνω από 576 άτομα. Τέλος πάντων, επειδή προμηνύεται αρκτικμανκική θύελλα παραστάσεων στην μπλογκόσφαιρα (μπλιαξ) τις επόμενες ώρες και ημέρες, εγώ θέλω να το παίξω πρωτοπόρος. Βασικά, ψάχνω κάτι καινούργιο για να απαλλαγώ από το φάντασμα των Sunset Rubdown που με στοιχειώνει τον τελευταίο μήνα (μιλάμε ακούω το "Dragonslayer" συνέχεια!), αλλά δεν κόβω να το βρίσκω στους Arctics. Μόλις ξεκίνησα την δεύτερη ακρόαση του "Humburg" και ήδη το έχω βαρεθεί. Any suggestions?

Επιτέλους! Έρχεται ο νέος Χάρι Πότερ

Δηλαδή η ταινία όπου η Έμα Γουότσον είναι πια ενήλικη, αλλά συνεχίζει να φοράει τη στολή του σχολείου. Ορδές φετιχιστών κάνουν ήδη κρατήσεις για εισιτήρια.

And the winner is Nutella!

Η πρώτη «Ψηφοφορία της εβδομάδας» (στην πορτοκαλί κολονίτσα, στα δεξιά, για όποιον δεν το πήρε είδηση) έκλεισε. Το θέμα της προήλθε από το debate που ξέσπασε στα σχόλια αυτού εδώ του post περί λουκουμάδων και ο τελικός νικητής είναι η Nutella. Πήρε 18 ψήφους, έναντι 14 της Merenda και 9 της σπιτικής πραλίνας που ετοίμαζε η μαμά του Mr. Arkadin στο γιό της όταν ήταν ένας μικρός μπούλης που ζητούσε κολατσιό. Σε ποσοστά, έλαβον: Merenda 34,15%, Nutella 43,90%, Σπιτική Πραλίνα 21,95%. Τώρα καλούνται όλοι αυτοί που ψήφισαν να σχολιάσουν εδώ από κάτω γιατί επέλεξαν αυτό που επέλεξαν, ώστε μετά να βγάλουν οι εκλογολόγοι τα συμπεράσματά τους.

Ο Τώνης Μαρούδας γιατί φοράει μακρυμάνικο;

Ε, λοιπόν, το δικό μου καλοκαίρι δεν μοιάζει και πάρα πολύ μ' αυτό εδώ από πάνω :)

Μια φίλη για το καλοκαίρι

Μελαχρινό μου πιτσιρικάκι,

Τι ηλιόλουστη, τι κόπερτον συζήτηση είναι αυτή! Θες, αλήθεια, να σου πω κι εγώ; Να θυμηθώ τους απίθανους «άγνωστους κολλητούς» των διακοπών; Πρόσωπα που άπλωσαν τη μυρωδιά τους σε κάποιο καλοκαίρι μου και μετά απλώς χάθηκαν; Δύο e-mails (ή γράμματα!) όλα κι όλα, το δεύτερο με την απατηλή υπόσχεση ότι θα έστελνα / έστελναν εκείνες τις φοβερές μας φωτογραφίες απ’ το νησί, τις στιγμές που μοιραζόμασταν τα πάντα, χωρίς ερωτήσεις. Θες, ε; Κάτσε να σκεφτώ... Μα μη με κοιτάζεις μ’ αυτό το μπλε ύφος, μη μου τηγανίζεις τις μνήμες με το λέιζερ των ματιών σου. Χάζεψε το απέραντο γαλάζιο απέναντι κι άσε με εμένα να σκεφτώ σε ασπρόμαυρο, σε παρελθόν, σε σκονισμένα άλμπουμ. Να, εκεί κοίταξε. Εκεί που θα δύσει ο ήλιος.

Ο Νικήτας: Μύκονος, πριν από δεκαπέντε χρόνια. Και εγώ και το κορίτσι που κοκκινίζει με ζουμερά φιλιά το γιακά του λευκού μου Lacoste είμαστε ανήξερα φοιτητόπαιδα, εκστασιασμένα προσκοπάκια σε εκπαιδευτική εκδρομή, Μικρή Βενετία, χασκόγελα έξω απ’ το Pierro’s, χρωματιστά κοκτέιλ και ατέλειωτες πράξεις έρωτα. Ο Νικήτας -κύριο Νικήτα τον έλεγα στην αρχή, μου το έκοψε γρήγορα, «σκέτο Νικήτας»- είναι φίλος του μπαμπά της. Είναι γκέι και είναι στρέιτ. Είναι πάντα κομψός, με ριγέ, πλουσιοπάροχα στο χρώμα, πουκάμισα και λινά λευκά παντελόνια, μ’ ένα περιποιημένο μουσάκι και πρεσβυωπικά -διακριτικότατα και τόσο σικ- γυαλιά, πενηνταπεντάρης, εξηντάρης ίσως. Εχει γυρίσει τον κόσμο με το Club Med, έχει κάνει τον μάγειρα στο Βιετνάμ, στην Καμπότζη μάλλον, μάγειρα - πολεμιστή το ’68 (κάποιο θολό αμερικανικό παρελθόν, δεν μαθαίνουμε ποτέ περισσότερα, δεν ξέρει καν ο πατέρας της λεπτομέρειες), έχει ένα μαγικό σπίτι στην Ελιά, μα ποιος πάει στην Ελιά; Κι όμως, τα βράδια είναι μαζί μας να μας συνοδεύσει στα πρώτα μας κοσμικά Ματογιάννια, να μας συστήσει στη Βεγγέρα, να μας κεράσει στον Φιλιππή. Ιδανικός «μπάρμπας». Οταν συζήσαμε με το κορίτσι, μετακόμισε στη γειτονιά μας τυχαία. Δεν τον επισκεφτήκαμε ποτέ. Αλλά του το υποσχεθήκαμε στο τηλέφωνο. Μετά χωρίσαμε.

Η Βαλεντίνα: Ρόδος, ακόμη πιο παλιά, τελευταίες διακοπές με την αδελφή μου και τους γονείς. Εκείνες είναι τρεις Ιταλίδες, κοριτσάκια, η Βαλεντίνα η πιο μεγάλη, ενήλικη μόλις (ή σχεδόν). Η πιο ωραία γυναίκα που γνώρισα ποτέ. Τόσο νωρίς. Κόρες Μιλανέζου μεγαλογιατρού, όλη μέρα μαζί στο resort, τα βράδια το σκάμε οι δυο μας. Τελειώνουν οι διακοπές, θέλει να έλθει στην Αθήνα. «Θα σπουδάσω εκεί», λέει. Το σκάω μόνος. Μια ζωή μετά, ο Μιχαλάκης έχει φέρει δύο φίλες στο Μπρίκι. Η μία Ιταλίδα. Μιλανέζα που ζει στη Βιέννη. Καμία πιθανότητα. «Το επίθετο της Βαλεντίνας;» ρωτάει. Της το λέω. «Η κολλητή μου»! Μικρός που είναι ο κόσμος. Της τηλεφωνεί. Δεν το σηκώνει.

Οι Αμερικανοί: Πριν από δυο - τρία καλοκαίρια στις Σπέτσες, εκείνος είναι ένας πρώην σταρ νεανικής σειράς. Στο Παλιό Λιμάνι τον αναγνωρίζουν πού και πού τα κορίτσια της γενιάς μου. Χαμογελάει συνέχεια. Αμήχανα. Η κοπέλα του θέλει να γίνει διάσημη. Σπουδαία. Μέριλιν (στο μελαχρινό). Είναι ένα όμορφο μοντέλο, κοιτάζει παντού, ψάχνεται. Χαμογελάει συνέχεια. Προκλητικά. Ενα βράδυ, ο Μπράιαν καταρρέει λιώμα στη Φιγκαρό (ή όπως τη λένε πια). Στηρίζεται επάνω μου. Εχει βλέμμα άδειο και ανάγκη από κάποιον να μιλήσει. Τον φέρνω σπίτι. Η Μέγκαν άφαντη.

Εϊ, μελαχρινό πιτσιρικάκι, Μέγκαν δεν είπες ότι σε λένε κι εσένα;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Αυγούστου 2009)

Παρά τη φωτιά και τις φλόγες, εμείς επιμένουμε...

Dragonforce - Through the Fire and Flames

Τγε Γομαντίκ

Έψαχνα κάτι που να μετριάσει λίγο αυτήν την απελπιστική ντούχνα της ημέρας, και το βρήκα στον αγαπημένο μου Samurai Frog, που θυμήθηκε ότι σαν σήμερα γεννήθηκε ο Κλοντ Ντεμπισί, και ανάρτησε ένα βιντεάκι, ένα απόσπασμα από την "Φαντασία" του Ντίσνεϊ, που κόπηκε στο μοντάζ - το Claire De Lune, φυσικά. Εντελώς κλισέ, αλλά αριστούργημα (και τα κλισέ, υπάρχει λόγος που δημιουργούνται). Το κλέβω ανερυθρίαστα.
Καλή δύναμη

MSN στο γραφείο: 800 μέτρα γυναικών

Ovelix: Για τη νικήτρια των 800 μέτρων δεν έχεις να σχολιάσεις τίποτε;

Homo Ludens: Ποιαν; Τον άντρα;

Ο παραπάνω διάλογος έλαβε χώρα πριν συμβεί αυτό (αντιγράφω από "Τα Νέα"):

Η Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου ζήτησε επίσημα από την Ομοσπονδία στίβου της Ν. Αφρικής να υποβληθεί σε γενετικό τεστ η Κάστερ Σεμένια, η οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 800μ. του Παγκοσμίου πρωταθλήματος στο Βερολίνο, καθώς υπάρχουν αμφιβολίες για το φύλο της.
Η IAAF είχε ζητήσει το συγκεκριμένο τεστ πριν από τρεις εβδομάδες όταν η 18άχρονη αθλήτρια είχε βελτιώσει με μεγάλη διαφορά τα προσωπικά της ρεκόρ σε 800 μ. και 1.500 μ.
Ο εκπρόσωπος Τύπου της IAAF, Νικ Ντέιβις, τόνισε ότι έχει ξεκινήσει η διαδικασία των εξετάσεων, την οποία χαρακτήρισε «εξαιρετικά πολυσύνθετη και δύσκολη», και η οποία θα διαρκέσει για αρκετές εβδομάδες.
Οι εξετάσεις απαιτούν τις εκτιμήσεις γιατρών από διάφορες ειδικότητες, όπως γυναικολόγο, ενδοκρινολόγο, ψυχολόγο, εξειδικευμένο παθολόγο και γενετιστή.

Στο BBC, μάλιστα, πρόλαβαν ήδη κι έστειλαν ανταποκριτή στο χωριό της:

In Caster Semenya's remote home village of Masehlong in northern South Africa, people have no doubt about the gender of the new 800m world champion. The first comment came before we had got out of the car. "Caster's a woman," a middle-aged lady called out with a smile. "We know it here," she continued.
Several thousand people live here - but with the action from Berlin only available on satellite television, the residents have been cramming into a handful of lucky houses to see Ms Semenya run.
"I've no doubt about what I see. It's my girl," local councillor Alphius Makogobe Mpati recounts with a twinkle in his eye. "We are so proud of her here."
The compound Ms Semenya shares with her parents, brother and five sisters is on the main dirt street. Her family also produced her birth certificate, which unambiguously classifies her as female. Success has come quickly for the runner and the three buildings - one a thatched dome - are no different from any of the others in Masehlong, where she was raised.
Electricity has been recently provided but water comes from a communal tap several hundred metres away. In the street just outside a group of women is discussing the latest edition of the tabloid newspaper The Daily Sun.
Her birth certificate is unambiguous. It is not sympathetic. Prove You Are Not A Boy is the headline, alongside a picture of Ms Semenya after she won gold - sitting with her legs apart. "Go and tell the media that you are liars," one woman said. "We won't buy your newspapers. We should be proud of her because she is South African but right now they are demolishing her."
Her mother Dorcus Semenya is training to be a care worker. So we met up with her 65km (40 miles) away on the outskirts of the regional capital Polokwane. She is apparently unfazed by the controversy - she smiled and laughed as I tried to delicately get to the bottom of it. "I've no doubt about what I see. It's my girl," she says. "She comes from me. I gave birth to that girl, she came from my womb."
The other women at the training centre were more upset. "The problem is they're jealous because she's South African and a black woman," one said. Another, a neighbour of the Semenyas, drew a roar of laughter from the centre. "She played with my girl. I've got no doubts. She wears panties."
Back in Masehlong - a team-mate of hers from the village football team was explaining her value to the (otherwise all-male) side. "She was our number seven - the striker and she was so quick," said cattle herder Phillip Ponyane Rammabi. "She'd score two goals every game."

Σόρι, αλλά από το τρέιλερ φαίνεται ότι ο Κάμερον πάει για μαλακία

Να κάνουμε έναν έρανο για την Άνι Λέιμποβιτζ λες;

Από ένα περιοδικό σαν το "New York" δεν θα περίμενες κάτι υποδεέστερο. Ένα ρεπορτάζ 6.500 λέξεων που διαβάζεται πιο εύκολα κι από διήγημα. Aκόμη και απ' όσους δεν είχαν ποτέ καμμία σχέση με τα περιοδικά ή με τα επιβλητικά πορτρέτα των διασήμων που φωτογραφίζει η Άνι Λέιμποβιτζ. Aν και δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να μην έχει δει ποτέ στη ζωή του τη Ντέμι Μουρ να ποζάρει γυμνή και έγκυος, τον Τομ Φορντ να φλερτάρει με τις δύο τσίτσιδες καλλονές (Κίρα Νάιτλι και Σκάρλετ Γιόχανσον) ή τον Τζον Λένον σε εμβρυακή στάση πάνω στη Γιόκο Όνο.

Τώρα, η κορυφαία φωτογράφος της εποχής μας (η διάδοχος του Χέλμουτ Νιούτον και του Ρίτσαρντ Άβεντον) πρέπει, στα 60 της χρόνια, να παλέψει για να προλάβει το πιο σημαντικό deadline της ζωής της -τι ειρωνία, δεν έχει να κάνει με το χρόνο παράδοσης φωτογραφιών. Πρέπει μέσα στον επόμενο μήνα να βρει 24 εκατομμύρια και να αποπληρώσει χρέη και δάνεια, αλλιώς θα χάσει όχι μόνο ένα τεράστιο μέρος της ακίνητης περιουσίας της, αλλά -κυρίως- τα δικαιώματα των φωτογραφιών από μια καριέρα (και τι καριέρα!) 40 ετών. Ας μη γελιόμαστε: 24 εκατομμύρια είναι πολλά λεφτά για να βρεθούν μέσα σε ένα μήνα. Η Λέιμποβιτζ θα τα χάσει όλα. Το "New York" δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να ασχοληθεί με το πώς θα μπορούσε να σωθεί η παρτίδα. Περιορίζεται στο να εξηγήσει αυτό που με την πρώτη ματιά μοιάζει ανεξήγητο. Το πώς συσσωρεύτηκε ένα τόσο υπέρογκο χρέος.

Και μαζί στήνει την ιστορία της ζωής της. Τα ναρκωτικά. Τον έρωτά της για την Σούζαν Σόνταγκ και το δραματικό τέλος της σχέσης τους. Τη μητρότητα και τον ψυχαναγκασμό της στο πώς μεγαλώνει τα τρία παιδιά της. Την τελειομανία της στη δουλειά. Το πόσο λατρεύει και το πόσα πολλά κάνει για τους ανθρώπους που αγαπάει. Δεν έχει νόημα να τα αναπαράγω εδώ. Ξέρετε αγγλικά, κι αν έχετε ένα εικοσάλεπτο ελεύθερο πραγματικά αξίζει να ακολουθήσετε το link που έδωσα πιο πάνω.

Ούτε έρανο θα στήσουμε . Το έβαλα στον τίτλο για χαβαλέ.

Βασικά δεν ξέρω καν πώς πρέπει να διαχειριστούμε το θέμα. Η Λέιμποβιτζ, για όσους δουλεύουν στα media, είναι τόσο οικείο πρόσωπο. Θέλω να πω, έχει τύχει να πρέπει να αποφασίσω αν θα γαμήσω εντελώς το budget του περιοδικού για να αγοράσω δυο πορτρέτα της, έχει τύχει να απελπιστώ επειδή κάποιο άλλο ήταν σε εμπάργκο, μου έχει συμβεί και το μαγικό (όταν ακόμη ήμουν στο "Big Fish"): να βγούμε με Λέιμποβιτζ στο εξώφυλλο δύο συνεχόμενες εβδομάδες (Τζούλια Ρόμπερτς, Αλ Γκορ Τζορτζ Κλούνεϊ και Ρόμπερτ Κένεντι στη μία, Ντέιβιντ Μπέκαμ στην άλλη). Σε όλες τις περιπτώσεις ήταν άλλο το τεύχος με, άλλο το τεύχος χωρίς τις εικόνες της. Δεν ξέρω αν με θλίβει η χρεωκοπία της ή αν γελάω λίγο. Γιατί αν βγάζει ένα συμπέρασμα το "New York" είναι ότι είναι άλλο πράγμα να είσαι σταρ κι άλλο να ζεις κοντά στους σταρ και να συμπεριφέρεσαι σαν κι αυτούς. Και ναι μεν η Λέιμποβιτζ κατάφερε να είναι μια προσγειωμένη, απλή στη συμπεριφορά της φωτογράφος, προσιτός και εύκολος άνθρωπος, αλλά από την άλλην της φαινόταν απολύτως φυσιολογικό το να αγοράζει οτιδήποτε -και μιλάμε για επαύλεις τώρα- την ενθουσίαζε, να στήνει φωτογραφικές υπερπαραγωγές που θα έγραφαν ιστορία αλλά που ήταν τόσο overbudget ώστε πλήρωνε για τις υπερβολές από μόνη της, και κυρίως να μην έχει κανέναν απολύτως έλεγχο στα λογιστικά της, γιατί πολύ απλά έβλεπε τη δουλειά της σαν τέχνη κι όχι σαν επιχείρηση.

Δεν ξέρω αν με θλίβει, λοιπόν, η χρεωκοπία της, ή αν γελάω χαιρέκακα λίγο. Αυτή η οικονομική κρίση ξεκίνησε από το Real Estate και τα σαθρά στεγαστικά δάνεια. Από αυτά με τα οποία ασχολήθηκε η Λέιμποβιτζ χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα -επειδή απλά της άρεσαν κάποια ωραία σπίτια ή επειδή ήταν κοντά σ' εκείνα των σταρ που φωτογράφιζε. Και μετά η κρίση επεκτάθηκε στα πάντα. Κι αν κάνει κάτι καλό, είναι ότι θα ξεφουσκώσει λίγο τις απαιτήσεις μας. Το lifestyle της υπερβολής δεν είναι για όλους.

Dragonslayer, pt.2*

Εντάξει, ο Καναδάς έχει τρεις φορές τον πληθυσμό μας. Αλλά, ρε γαμώτο, ούτε για πλάκα δεν έχουμε εμείς το ένα τρίτο των σούπερ συγκροτημάτων του. Ούτε το ένα δέκατο. Ορίστε μια ντουζίνα που μου έρχεται πρόχειρα στο νου: Arcade Fire, Feist, The Besnard Lakes, Black Mountain, Ladyhawk, Pink Mountaintops, The New Pornographers, Peaches, The Dears, Elephant Stone, The Hidden Cameras, Sunset Rubdown. Κάθε τους άλμπουμ είναι κι ένα προσκυνητάρι για την indie κοινότητα, ένα σημείο αναφοράς για τη μουσική των '00s. Τι στο διάολο; Κάτι θα παίζει μάλλον με την υπερβολική κατανάλωση σολωμού.

Πάρε τους τελευταίους. Και πάρε το τελευταίο των τελευταίων. Το "Dragonslayer" σε ρουφάει από τα αποδυτήρια. Κατ' αρχάς ο τίτλος του. Πείσε με ότι οι Sunset Rubdown δεν θέλουν να σου ξυπνήσουν μνήμες από τα nintendo-νειάτα σου και να σε βάλει από την πρώτη στιγμή στο παραμυθένιο σύμπαν του. Μετά είναι οι στίχοι. "So let me hammer this point home: I see us all as lonely fires that have burned alive as long as we remember. But like all sacrificial virgins, we all burn in different ways: You are a fast explosion, and I am the embers. And though your flames are quick and mean, they will not last the year, but expire like a sudden shooting star, that only nightingales had seen, before transforming into bluebirds. And in this way you will come find me in December." (από το Nightingale / December Song) Στα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ ξετυλίγεται ένας υπέροχος μύθος, με τον πρωταγωνιστή να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο. Είναι ένας από εμάς, αλλά την ίδια ώρα, στο παράλληλο σύμπαν του, είναι ένας υπερήρωας. Και με όπλο τη μαγική δυνατότητα που του δίνει η αγγλική γλώσσα να κάνει τραγούδια και τις πιο σύνθετες έννοιες, διηγείται ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα σε έναν νέο κόσμο -σ' αυτό που τείνει να γίνει ένα οικολογικό-κοινωνιολογικο μανιφέστο για το σύμπαν που καταστρέφουμε. Με στυλ όμως, με επική κάθαρση, με καμμία μιζέρια.

Το "Dragonslayer" βουτάει μέσα στην ουτοπία που έκτισαν πέρσι οι Fleet Foxes με το υπέροχο ντεμπούτο τους. Και σε κάνει να πιστεύεις ότι ακούς άλλο ένα θαύμα. Κι εδώ μπαίνει η μουσική του Σπένσερ Κρουγκ. Ο ιθύνων νους αυτής της εξαίρετης μπάντας βρήκε επιτέλους τη χρυσή τομή ανάμεσα στο σοφιστικέ και το εύληπτο και έστησε επικές μελωδίες, ψυχανεβαστικές, από αυτές που θες να τραγουδάς με στόμφο μαζί του στις συναυλίες. Δεν σου στερεί την ευτυχία να ακούς όλα τα στρώματα μουσικών που ντύνουν κάθε τραγούδι του. Παραμένει πιο γεμάτος ο ήχος του και από τους Arcade Fire, με όργανα να έρχονται το ένα πάνω από το άλλο, νέες μελωδίες να ανατρέπουν τα δεδομένα σε ανύποπτο χρόνο, να συναλλάσσονται με αυτές που νόμιζες ότι θα κυριαρχήσουν στο τραγούδι μέχρι εκείνη τη στιγμή και να τις κατατροπώνουν, με αντρικά φωνητικά (τα δικά του, τιθασευμένα κι αυτά επιτέλους, πομπώδη, αλλά όχι ανεξέλεγκτα όπως παλιά) και γυναικεία (της Καμίλα Γουίν Ινγκρ, γλυκά και ζεστά) να φτιάχνουν διαλόγους από το τίποτε. Μόνο που έχει κατορθώσει ο δαιμόνιος αυτός μουσικός να κρατήσει άριστα το μέτρο. Κι εκεί που στο προηγούμενό τους άλμπουμ, το "Random Spirit Lover" χρειαζόσουν μέχρι και είκοσι ακροάσεις για να απολαύσεις το μεγαλείο του, ή που στο ομώνυμο ΕΡ τους έβρισκες εντελώς ακατέργαστο το διαμάντι του ήχου τους (δυστυχώς δεν έχω και το πρώτο τους άλμπουμ, το "Shut Up, I Am Dreaming"), το "Dragonslayer" ξετυλίγεται πιο ξεκάθαρα κι απ' την Route 66 το καταμεσήμερο. Είναι σχεδόν ποπ μπροστά στις προηγούμενες δουλειές τους. Ποπ επική, ψυχοβγαλτική, θεατρική.

(*pt. 2 γιατί το "Dragonslayer" είχε ξαναεμφανιστεί εδώ κι εδώ, αλλά το τελευταίο δεν ήταν τόσο σπουδαίο ώστε να ονομάσει το σημερινό "pt.3")

UPDATE:

Thanx to Dust Road, τώρα ακούω και το "Shut Up, I Am Dreaming". Mα δεν είναι τέλειες αυτές οι εικονικές κοινότητες; Τέλειες λέμε!

Ο βομβιστής της Κουμουνδούρου

Όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω από την υπόθεση Siemens έχει αστείρευτη πλάκα. Θυμάμαι από πέρσι τέτοια εποχή και πιο πριν, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ φλέρταρε με κάτι απίστευτα 20% στις δημοσκοπήσεις, που στελέχη του μου έλεγαν με λιγότερο εμπιστευτικό τρόπο απ' όσο τους επέτρεπε η χαρά της πουτάνας που θέλει να κρυφτεί: "και που να δεις τι έχει να γίνει με το που σκάσουν οι λεπτομέρειες για τη Siemens". Τι έγινε ακριβώς; Ο Τσουκάτος πίνει τα ποτάκια του τα βράδια στο Mommy's χαμογελώντας στα νειάτα που τον περικυκλώνουν φλερτάροντας με μπίρες Peroni των 8 ευρώ, ο Μαντέλης ήταν εξαφανισμένος έτσι κι αλλιώς, ο Βαρθολομαίος εδώ και καιρό κατοικεί 6 feet under, ο Αντώναρος με τον Παπακωνσταντίνου και την άλλην του ΠΑΣΟΚ με το περίεργο επίθετο που σιγά μην το θυμάμαι ανταλλάσσουν καθημερινά παπαρολογίες με βαθμό σιγουριάς 100%, το ΚΚΕ σχολιάζει επίσης καθημερινά με την ίδια ακριβώς επωδό περί κοινής πρακτικής των δύο μεγάλων κομμάτων και όλοι ακόμη περιμένουμε τις γαμωαποκαλύψεις...

Και σ' όλο αυτό το εύφορο για τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ λιβάδι, η «Ανανεωτική Αριστερά» (μπλιαξ) δεν έχει πετάξει ούτε έναν τόσο δα καρπό. Από το 20% δε, έχει ξαναπέσει σ' εκείνα τα 3% της φοβισμένης της εποχής και χθες κατάφερε να αυτοτραυματιστεί κιόλας στην ευθεία, όταν ο -έτσι κι αλλιώς στ' αρχίδια του για όλα- Περικλής Κοροβέσης πέταξε τη βόμβα για χρηματισμό, το '89, και του ΣΥΝ. Ο παμμέγιστος Αλέξης Τσίπρας σαν να χάρηκε που κάποιος από τους «κακούς» του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τέτοια γκάφα και ένιωσε και μερικούς πόντους ψηλότερος, δηλώνοντας αυστηρά: «κάποιος θα πρέπει να σκέφτεται πριν μιλήσει». Εκτός κι αν κατάλαβε κι αυτός ο κακομοίρης πως σ' αυτή την αδιόρθωτη μπανανία, ο μόνος τρόπος να πετύχει κανείς είναι να βρίσκεται διαρκώς στις τηλεοπτικές οθόνες λέγοντας αρλούμπες και στήνοντας καβγάδες -και όλο αυτό με την ατάκα του Κοροβέση είναι καλοσκηνοθετημένο κόλπο για να ασχοληθεί κάποιος και μαζί τους.

Τελικά μόνο ο Γείτονας θα την πληρώσει, γιατί -ως γνωστόν- στην Ελλάδα «πάντα φταίει ο γείτονας».

Οι ιδανικές συνθήκες ακρόασης της μουσικής που προτείνουμε σε αυτό το blog

Παιδιά, Προσοχή!

Ο άνθρωπος αυτός είναι επαγγελματίας. Μην δοκιμάσετε να τον μιμηθείτε στο σπίτι.

Sienna Miller @ GQ UK

Το δολάριο ανεβαίνει

Αντιγράφω από τον Σκάι: "Το 90% των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν στις ΗΠΑ, ιδίως σε ορισμένα μεγάλα αστικά κέντρα, περιέχουν ίχνη κοκαΐνης, τονίζεται σε έκθεση της Ένωσης Αμερικανών Χημικών."

Under Construction

Μέχρι να ανακαλύψουμε τι σατανικό συμβαίνει και το σύνηθες layout του "Πο Πο Culture!" εμφανίζεται διαστρεβλωμένο με έναν εντελώς κουκουρουκικό τρόπο που αμφισβητεί το ψυχαναγκαστικό δικαίωμα των δύο bloggers του να ταξινομούν εντελώς κάθετα τα posts και τις διάφορες άλλες εμμονές τους, θα γυρίσουμε σε μια πολύ πολύ απλή εμφάνιση.

Ελπίζουμε να καταφέρουμε να διορθώσουμε άμεσα το πρόβλημα. Αν όχι, ετοιμαστείτε για εντελώς νέο layout. Έτσι κι αλλιώς, ίσως ήταν καιρός για λίγη ανανέωση.

UPDATE:
ΟΚ, αλλάξαμε εντελώς layout. Ελπίζω να σας αρέσει :)

To καλοκαίρι δεν θα τελειώσει ποτέ...

...ή τουλάχιστον όσο παραμένει αναρτημένο (εντάξει, ποιον κοροϊδεύω; καταχωνιασμένο) στα περίπτερα το τελευταίο τεύχος του Jazz&Τζαζ, που συνοδεύεται από ένα καταπληκτικό δισκάκι. Για μια ακόμη φορά ο Δάσκαλος ξεπέρασε τον εαυτό του, φτιάχνοντας μια συλλογή με απολύτως καλοκαιρινά κομμάτια, στημένη (αναμενόμενα) γύρω από τέσσερις (αριθ.4) εκτελέσεις του Summertime - δύο από αυτές τις είχα συμπεριλάβει στον περσινό μου ψυχαναγκασμό, όχι όμως κι εκείνη με το γουργουρητό του hammond του Τζίμι Σμιθ, που ερωτοτροπεί με το σαξόφωνο του Λου Ντόναλντσον. Το δισκάκι περνά με άνεση από το κλασικό easy listening στην west coast jazz του '50 και περιλαμβάνει την αγαπημένη μου καλοκαιρινή μπαλάντα, το Once Upon a Summertime, σε μουσική Μισέλ Λεγκράν και στίχους Τζόνι Μέρσερ, με την εύθραυστη Μπλόσομ Ντίρι στο τραγούδι και το πιάνο. Σοβαρά, δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο που να μπορείς να ακούσεις αυτήν την εποχή, είτε βρίσκεσαι σε διακοπές είτε τεμπελιάζεις στην σχεδόν έρημη ακόμη Αθήνα, από αυτές τις μουσικές που θυμίζουν πόσο ωραία ήταν τα πράγματα στην ποπ κουλτούρα προτού έρθει το ροκενρόλ και γαμήσει την αισθητική μας για πάντα. Άσε που έχει και μια φοβερή διασκευή του Diga Diga Do, ενός κομματιού που έχω ταυτίσει με την πνευματική μου κατάσταση αυτήν την περίοδο (αλλά και τις περισσότερες περιόδους του χρόνου).

Καβαλώντας το καλάμι

Για έναν άνθρωπο που η ζωή του ήταν ο στίβος για πολλά πολλά χρόνια (ειδικά αν σκεφτείς ότι αγωνιζόμουν από το 1987 ως το 2000, ότι ξεκίνησα το athletix.org το '97 -και τότε ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο site για τον στίβο μετά από εκείνο της IAAF, μην κυττάζεις πώς είναι τώρα-, ότι ήμουν ο πρώτος μάνατζερ της Πηγής Δεβετζή, ότι το 2004 περνούσα περίπου 12 ώρες τη μέρα στο ΟΑΚΑ παίρνοντας συνεντεύξεις από τον Μπούμπκα, τον Έντουαρντς, τον Μπέιλι και κάτι άλλους τέτοιους απίθανους...) το πώς αντιμετωπίζω το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι εντελώς αστείο. Το χθεσινό κατοστάρι το άκουσα κατά τύχη στο ραδιόφωνο (!), σήμερα είχα ήδη ξεχάσει ότι συνεχίζονταν τα αγωνίσματα στο Βερολίνο και όταν τελικά άνοιξα το site της IAAF, ανακάλυψα ότι δεν έχω καν ακουστά το 90% των αθλητών... Ναι, είναι αλήθεια ότι έχω ψιλοσιχαθεί όλη αυτή την απάτη του παραφουσκωμένου από μαγικά χαπάκια και γενετικές τροποποιήσεις πρωταθλητισμού κι αυτή την εμποροπανύγηρη που ένα φεγγάρι υπηρετούσα κι εγώ με χαρά. Αλλά και πάλι... Να μην ξέρω κανέναν αγωνιζόμενο; Τι ξεφτίλα.

Μετά είδα ότι γινόταν και ο τελικός του κονταριού των γυναικών. Και πάτησα με χαρά το link για να θαυμάσω το πού έφτασε το παγκόσμιο ρεκόρ η Ισινμπάγιεβα. Επιτέλους, σε αυτό το αγώνισμα θα ήξερα κάποιαν. Φευ! Δίπλα στο όνομα της έγραφε ΝΜ. Not Measured. Η Ρωσσίδα αποφάσισε να ξεκινήσει τα άλματά της στα 4,75 μ., εκεί δηλαδή που τέλειωσαν τα δικά τους οι υπόλοιπες. Απέτυχε. Και αυτό, το να μην κάνεις ούτε ένα έγκυρο άλμα σε κάθετο αγώνισμα άλματος (ύψος, επί κοντώ) όταν είσαι το μεγάλο φαβορί, ειλικρινά έχω να το δω πάαααααρα πολλά χρόνια. Αλλά ποιος χέστηκε; Ούτε κι η ίδια η Ισινμπάγιεβα νομίζω ότι νοιάστηκε πολύ. Έτσι κι αλλιώς στα μήτινγκ της τα σκάνε πολύ καλλίτερα, όχι μόνο για να κάνει ρεκόρ, αλλά απλά για να εμφανιστεί. Who cares για εθνικούς αγώνες και "τον βασιλιά των ολυμπιακών αθλημάτων", όπως επιμένουν να το λένε οι Έλληνες σπορτκάστερ;

Θα παίξω κι εγώ με το καινούργιο παιχνίδι του Mr. Arkadin

Tελικά το soundtrack των φετινών μου διακοπών δεν είχε τόσο Def Leppard όσο προέβλεπα. Τους ξεπέρασαν με ευκολία κάποιοι άλλοι, πιο γραφικοί. Ίσως να έφταιγαν οι λουκουμάδες.

	Manowar - Heart Of Steel
	Found at skreemr.com

(Έχω εκνευριστεί σφόδρα με το bug του blogger που εδώ και κανα εξάωρο στέλνει την δεξιά μπάρα του blog μας στον πάτο -μόνο στην αρχική σελίδα αυτό. Έτσι μού 'ρχεται να τους στείλω τους Manowar να τους λιανίσουν!)