Φωτιά στη στοά και μια κολλεκτίβα από ζώα. Ή "Να ποιοι κέρδισαν στην blogovision"

Κάποια στιγμή χθες το βράδυ, χαζεύοντας το τι τοποθέτησαν οι Έλληνες bloggers στο νούμερο 1 της λίστας τους, είχα σχεδόν πειστεί πως οι Arcade Fire κινδύνευαν όχι από τους Strokes, όπως φαινόταν αρχικά, αλλά από τους Radiohead. Τελικά όχι. Μπορεί όσοι ψήφιζαν το "Kid A" να το ψήφιζαν πολύ ψηλά, αλλά ήταν πολύ λιγότεροι απ' όσους χώρεσαν το "Funeral" στις λίστες τους. Οι μισοί bloggers απ' όσους μετείχαν στη μεγάλη ψηφοφορία που οργάνωσε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο gone4sure, και που φέτος περιείχε και μια λίστα για την δεκαετία των '00s, έδωσαν λίγους ή περισσότερους βαθμούς στο ντεμπούτο ων Arcade Fire. Όχι άδικα. Αν υπάρχει ένα γκρουπ που έγινε σημείο αναφοράς στο πού κινήθηκε η μουσική συγκομιδή μέσα στα zeros, τότε αυτό δεν είναι άλλο από αυτήν την κολλεκτίβα από τον Καναδά. Που έπιασε το hype με το indie rock και το έντυσε μ' έναν έντονα καλλιτεχνικό μανδύα -το 2004 με το "Funeral" και τρία χρόνια μετά με το "Neon Bible".

Για το εν λόγω hype βέβαια, είχαν φροντίσει κάποιοι άλλοι, λίγο νωρίτερα, το 2001. Οι Strokes δικαίως κατέλαβαν την 2η θέση στην τελική κατάταξη, αφού αν δεν ήταν το "Is This It?" τότε ίσως ν' ακούγαμε ακόμη britpop και Radiohead. Οι οποίοι Radiohead, με κεκτημένη ταχύτητα από τα '90s, όπου τα είχαν σαρώσει όλα, κατάφεραν να σκαρφαλώσουν τελικά στο νούμερο 3 της λίστας και των '00s.

Ιδού η λίστα με τα καλλίτερα των zeros, όπως ψηφίστηκε από 77 Έλληνες bloggers. Στις παρενθέσεις παίζουν οι θέσεις που πήραν τα εν λόγω albums στις λίστες των τριών που ψήφισαν εδώ. Πρώτο νούμερο είναι του Βαλλάτου, δεύτερο το δικό μου (Homo Ludens) και τρίτο του Mr. Arkadin (που λόγω της ειλικρινέστατης παράθεσης, χωρίς καμμία διάθεση δηθενιάς και εντυπωσιασμού, όσων άκουγε μέσα στην δεκαετία, δεν συνέπεσε με κανένα από τα top albums):

01. Arcade Fire – Funeral (1 / 17 / -)
02. The Strokes – Is This It (2 / - / -)
03. Radiohead – Kid A (- / - / -)
04. Interpol – Turn On The Bright Lights (- / - / -)
05. Sigur Ros – Agaetis Byrjun (- / 3 / -)
06. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand (- / - / -)
07. Antony & The Johnsons – I Am A Bird Now (9 / 21-40 / -)
08. LCD Soundsystem – Sound Of Silver (- / - / -)
09. Burial – Untrue (6 / - / -)
10. Godspeed You Black Emperor – Lift Your Skinny Fists (16 / - / -)

Αυτήν την υπέροχη δεκάδα και όσα άλλα θαυμάσια ακολούθησαν στις παρακάτω θέσεις, θα έχω την τιμή, παρέα με τον gone4sure, να τα αναλύσουμε ραδιοφωνικώς την παραμονή των Χριστουγέννων, την ώρα που οι υπόλοιποι θα χωνεύετε τη γέμιση (23:00 με 01:00), στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή των "Λατέρνατιβ", που μάλλον το βρήκαν διασκεδαστικό όλο αυτό και δεν έχουν καταλάβει με τι ψυχαναγκαστικά, κολλημένα τυπάκια έμπλεξαν ξαφνικά!

Στο νούμερο 24 της τελικής κατάταξης για την δεκαετία που φεύγει, θα βρει κανείς το "Merriweather Post Pavillion" των Animal Collective. Το οποίο είναι και το άλμπουμ που κατέκτησε την κορυφή της λίστας για το 2009. Όποιος έχει παρακολουθήσει την δραστηριότητα της indie Αθήνας και Θεσσαλονίκης στα blogs, το twitter ακόμη και το facebook τα τελευταία τρία - τέσσερα εικοσιτετράωρα, θα έχει ήδη καταλάβει πως το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί το θέμα της μίας στις δύο συζητήσεις. Έχοντας πρωτεύσει σχεδόν σε όλες τις λίστες των "ψαγμένων" μουσικοsites και περιοδικών, δεν δυσκολεύθηκε να κάνει το ίδιο και στην δική μας blogovision, προκαλώντας την εύλογη απορία όσων αδυνατούν να καταλάβουν το τόσο hype γύρω από τους Animal Collective, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων. Οι διαπρύσιοι υποστηρικτές τους, βεβαίως, ανταπαντούν με το πολύ εύστοχο επιχείρημα ότι η ιστορία μας έχει διδάξει πως τα μεγάλα έργα πάντα προκαλούν μεγάλα πάθη...

Από τα υπόλοιπα άλμπουμ που βρέθηκαν ψηλά, το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι μετά από 2-3 χρονιές προσήλωσης στο electro pop/rock (που στην φετινή πρώτη δεκάδα κατάφερε να μπει μόνο χάρη στο νέο ήχο των Yeah Yeah Yeahs!), ξαφνικά το γυρίσαμε στο noise και το shoegaze, προφανώς για να ξεκουραστούμε λίγο, πριν ξαναρχίσουμε τους έξαλλους χορούς μας. Ιδού η τελικά κατάταξη για το 2009, όπως την διαμόρφωσαν οι ψήφοι 73 bloggers. Εντός παρενθέσεως, πρώτη η θέση που κατέλαβε το κάθε άλμπουμ στη λίστα του Φώτη Βαλλάτου και δεύτερη η θέση που κατέλαβε στην δική μου λίστα. Ο Mr. Arkadin ψήφισε μόνο για την δεκαετία:

01. Animal Collective – Merriweather Post Pavillion (4 / -)
02. The XX’s – XX (- / -)
03. The Horrors – Primary Colours (13 / -)
04. The Pains Of Being Pure At Heart – S/T (20 / -)
05. Grizzly Bear – Veckatimest (11 / -)
06. Flaming Lips – Embryonic (12 / -)
07. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (6 / -)
08. Yeah Yeah Yeahs – It’s Blitz (- / -)
09. Bat For Lashes – Two Suns (- / 3)
10. The Boy – Please Make Me Dance (2 / 21-40)


Animal Collective - My Girls

UPDATE ΓΕΜΑΤΟ ΓΚΡΙΝΙΑ, ΜΕ Β' ΤΙΤΛΟ:

Το Πίτσφορκ και τ' αρχίδια μου

Άντε, θα τα γράψω γιατί με τρώει και μετά υπόσχομαι να μην ξανααναφέρω ούτε λέξη γι' αυτήν την αναθεματισμένη ψηφοφορία. Μου τη σπάει που κάθομαι και φτιάχνω μια λίστα με τις μουσικές που έπαιζαν στα ηχεία μου όλο το χρόνο και όλη την δεκαετία (πολύ πιο χαρακτηριστικά το έκανε ο Mr. Arkadin, βέβαια, αγνοώντας ο,τιδήποτε hype) και οι περισσότεροι από τους μισούς που ψήφισαν κάθονται και στήνουν μια λίστα από αυτές που κάνουν οι μουσικοκριτικοί στα περιοδικά και τα πίτσφορκ. Χαίρω πολύ. Ξέρω κι εγώ πολύ καλά πόσο επηρέασαν οι Strokes όλο αυτό το πράγμα που ήταν τα indie zeros και αν μη τι άλλο μπορώ να μυριστώ και την συμβολή στην εξέλιξη της μουσικής καλλιτεχνών όπως οι Panda Bear ή οι Animal Collective.

Αλλά δεν ντρέπομαι να πω ότι στην δεκαετία που έφυγε έριξα τέσσερις - πέντε γκόμενες χρησιμοποιώντας δόλια την Έιμι Γουάινχάουζ ή τη Νόρα Τζόουνς (και μου άρεσε), ούτε ότι κοπανιέμαι σαν τρελλός κάθε φορά που ακούω Killers και My Chemical Romance. Κι ότι φέτος κοπανήθηκα με Morrissey και δάκρυσα με τον Antony, με ένα άλμπουμ που είναι αντάξιο (για μένα και ανώτερο) του "I Am A Bird Now" και γι' αυτό και το υποστηρίζω τόσο, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι -μουσικοκριτικά- δεν έδωσε κάτι καινούργιο. Ξαναχαίρω πολύ. Δηλαδή ένας σπουδαίος καλλιτέχνης μας συγκινεί μόνο με το ντεμπούτο του; Ή μετά είναι υποχρεωμένος να αλλάζει τον ήχο του σε κάθε του νέα δουλειά και να επαναπροσδιορίζεται με μοναδικό και μαγικό τρόπο που να επιβεβαιώνει την σπουδαιότητά του, για να διεκδικήσει μια θέση στην δισκοθήκη μας -και κυρίως στην καθημερινή ζωή μας;

Θα ήθελα πολύ να εγκαταστήσω κάμερες στα αυτοκίνητα όλων αυτών που ψήφισαν Animal Collective στο νούμερο 1 τους, για να δω αν έβαλαν το CD τους έστω και μία φορά στο δρόμο για τη δουλειά τους. Κάτι μου λέει ότι στους περισσότερους, αντί για το "Merriweather Post Pavillion", μάλλον θα έπαιζε ένα ποτ πουρί από National, Editors και Killers, μην πω απλά ένας συντονισμός στον Red FM ή, ακόμη χειρότερα, στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ.

Για κάποιο λόγο που δεν έχω ακόμη καταλάβει, ένα μεγάλο μέρος των εκλογέων φέτος μπήκαν σε μια λογική να ψηφίσουν ως μουσικοκριτικοί και όχι ως φίλοι της μουσικής. Που ψυχαγωγούνται από αυτήν ή την χρησιμοποιούν όπως όλος ο κόσμος, για να ντύσουν κάποιες μοναχικές τους στιγμές και πολύ περισσότερες κοινωνικές (ένα γεύμα, ένα ποτό, το πότισμα των λουλουδιών, χαζεύοντας την γκόμενα που αλλάζει εσώρουχα στην απέναντι πολυκατοικία...). Έτσι, οι λίστες που προέκυψαν, ελάχιστα διαφέρουν από εκείνες των κατά τόπους πίτσφορκ και ελάχιστα αντικατοπτρίζουν αυτά που πραγματικά ακούν αυτοί οι ίδιοι που τις έβγαλαν. Αν τους ρωτήσεις να σου μουρμουρίσουν ένα τραγούδι του νούμερο ένα τους, δύσκολα θα τα καταφέρουν, γιατί το νούμερο ένα τους δεν γράφει καν τραγούδια. Και καταλαβαίνω πως το νόημα της μουσικής δεν είναι να σε κάνει να χορεύεις στα μπουζούκια, ή -έστω- στις συναυλίες με τραγούδια που έχουν αρχή, μέση και τέλος και ένα πωρωτικό ρεφρέν, αλλά με τίποτε δεν μπορώ να δεχτώ ότι κανείς από όλους αυτούς που ψήφισαν φέτος δεν είχε ανάκη ούτε δευτερόλεπτο να χορέψει, αλλά μόνο να κυττάζει τα παπούτσια του (shoegaze λέγεται αυτό, χε). Ή να κλείνει τα μάτια και να αφήνεται σε μια ηχητική θολούρα (αυτό λέγεται The Horrors, χε χε χε). Ή να προσπαθεί να διακρίνει τα ψήγματα της μουσικής του αύριο μέσα στη γενικότερη ασάφεια του "Merriweather Post Pavillion". Εκτός κι αν τελικά η κρίση τούς έχει χτυπήσει όλους τόσο πολύ και όλο αυτό είναι απλά η έκφραση της κατάστασής μας...