Οι εξωγήινες ημέρες των MGMT (νέο τραγούδι λέμε!)

Στον δρόμο για το τρίτο της άλμπουμ η μπάντα απ’ το Μπρούκλιν τραγουδάει χαρωπά ένα “Alien Days” σε κάθε σταθμό της λατινοαμερικανικής της περιοδείας. Μe gusta mucho!

Ήταν Σεπτέμβρης του ’09 και οι MGMT ήταν ΤΟ όνομα. Γιατί, ενάμισι χρόνο μετά το αναπάντεχο τσουνάμι του “Oracular Spectacular” εσύ ακόμη τιναζόσουν σαν να είχες μόλις έλθει σε επαφή με καμμιά πεντακοσαριά βολτ ηλεκτρικού ρεύματος, κάθε που άκουγες το “Kids”. Ακόμη έκανες με χαρά εκείνο το ακροβατικό της γλώσσας, του ουρανίσκου και των χειλιών, προσπαθώντας να μιμηθείς με το στόμα σου το εισαγωγικό «τιρουριρουτουρίτι» του “Time To Pretend”. Και ίσως να φορούσες ακόμη το μπλουζάκι με το ψυχεδελικό σπιράλ και τα στρογγυλά γυαλιά με τους πορτοκαλί φακούς. Και δεν ήσουν μόνος σου σ’ όλην αυτήν την παραζάλη. Ήταν κι όλοι οι υπόλοιποι. Και, βασικά, οι MGMT ήταν στην Αθήνα, πάνω στη σκηνή, κάτω από την κόκκινη καμινάδα, έπαιζαν όλα τα «τιρουριρουτουρίτια» τους μπροστά σου.

Και είχες διαβάσει σε μια συνέντευξη που έδωσαν λίγο πριν προγειωθούν εδώ ότι θα παίξουν και καινούργια κομμάτια, από το άλμπουμ που ετοίμαζαν εκείνο τον καιρό. Και ίσως να μην είχες ακούσει το EP τους πριν το “Oracular Spectacular” (το λέγανε “Climbing To New Lows” και όντως δεν το είχες ακούσει). Και δεν ήξερες ότι η μουσική του “Oracular Spectacular” δεν ήταν ακριβώς MGMT. Ήταν δηλαδή, αλλά είχε πάρει και λίγα αναβολικά ελέω Columbia και έβγαινε, ας πούμε, πιο ποπ, πιο χορευτική πιο ανεβαστική. Και παίξανε όντως καινούργια τραγούδια. Και παραλίγο να σε πάρει ο ύπνος. Πήγες για μπίρες, δηλαδή, όταν τα έπαιζαν. Και έψαξες να βρεις εκείνα τα μάτια που σε κάρφωναν πριν, αλλά μάλλον πήγαν κι εκείνα για μπίρες. Στο άλλο μπαρ.

Ε, τώρα, στη θέση σου βρίσκεται η μισή Λατινική Αμερική. Λιγάκι πιο υποψιασμένη. Οι MGMT βρίσκονται αυτές τις ημέρες εκεί σε περιοδεία και τραγουδούν το νέο τους τραγούδι από το επερχόμενο, τρίτο άλμπουμ τους. Ακούγεται κάπου στη μέση των δύο πρώτων. Περισσότερο “Congratulations”, αλλά με ένα πέρασμα χαρωπό λούστρο απ’ αυτό που είχε και το “Oracular Spectacular”. Αυτοαναφορική και ρετροπαθής ψυχεδέλεια με τίτλο “Alien Days” (πόσο ταιριαστός!), από αυτές που διώχνουν ακόμη πιο μακριά όσους έγιναν φαν λόγω των χιτ και φέρνουν ακόμη πιο κοντά εκείνους που ξεπερνούσαν στα γρήγορα τις χορευτικές επιτυχίες και κολλούσαν με τα “The Youth” και “Pieces Of What” από το πρώτο άλμπουμ, εκείνους που θεωρούν το “I Found A Whistle” του δεύτερου ένα από τα πιο παραγνωρισμένα αριστουργήματα στην ιστορία της μουσικής.

Εντάξει, συμπεράσματα για ένα άλμπουμ που δεν ξέρεις καν πώς θα το λένε από ένα και μόνο τραγούδι δεν μπορείς να βγάλεις. Αλλά για να έχεις φτάσει να διαβάζεις ως εδώ κάτω, σημαίνει ότι ακόμη κάτι σε γαργαλάει όταν διαβάζεις «Μουτζουμουτού» και ότι, προφανώς, τώρα θες να ακούσεις και μια άποψη για το “Alien Days”. Στους Λατινοαμερικανούς δεν άρεσε πολύ, αν κρίνω απ’ τα όχι και τόσο ηχηρά «ουου». Σ’ εμένα πάλι, gusta mucho… (Ναι, σε ‘μένα αναφερόμουν όταν έγραφα την υπερβολική ατάκα για το “I Found A Whistle”).

(Γράφτηκε για τo Jumping Fish)