Οι παλιότεροι ξέρουν καλό το νόημα της κόντρας Peugeot με Mercier. Ήταν σαν το «Duran-Duran ή Wham;» Σήμερα, το DL 122 σβήνει κάθε δίλημμα...
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 συνέβη κάτι μαγικό στο ποδηλατικό σύμπαν. Από τη μία η πετρελαϊκή κρίση του ’73-’74, από την άλλη η ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση του Γύρου της Γαλλίας, καλοχωνεμένη πια, αφού έπαιζε μια ολόκληρη δεκαετία ήδη, έστειλαν κόσμο και κοσμάκη καβάλα σε μια σέλα να προσπαθεί να μιμηθεί το κουλ ύφος του Έντι Μερκξ ακόμη και στις πιο απότομες ανηφόρες. Στην Ελλάδα η μανία για τις «κούρσες» ήλθε σαν απόνερο μερικά χρόνια αργότερα, όταν πια η Peugeot αποφάσιζε να εγκαταλείψει την αγωνιστική της ομάδα (η Mercier είχε ήδη αποσυρθεί από το Tour de France το ’69). Αλλά αυτά τα δύο ονόματα ήταν γαλλικά και όλοι ξέραμε καλά ότι δεν ήταν «κούρσα» αν δεν έφερε τη στάμπα του Γύρου της Γαλλίας. Οι περισσότεροι δεν είχαμε τα λεφτά που κόστιζαν και απλά τα ποθούσαμε. Κάθε φορά που κάποιος συμμαθητής μας μάς έδινε το Peugeot ή το Mercier του για μια βόλτα, η έκσταση χτυπούσε τιλτ (και μαζί το άγχος να μην μάς βγει η αλυσίδα και ξεφτιλιστούμε στην παρέα).
Οι μόδες, βέβαια, έρχονται και παρέρχονται και στο Λύκειο πια πηγαίναμε με τα Chaly και τα «γουρουνάκια» -ούτε για φτύσιμο δεν τό ‘χαμε το ποδήλατο. Κι όταν κάποια χρόνια μετά το trend επανήλθε δριμύτερο, η Peugeot δεν υπήρχε πια. Ήταν από τη μία οι Ιάπωνες με τα πάμφηνα και τόσο γερά εργαλεία τους, από την άλλοι οι Αμερικανοί της Specialized και της Kona που είχαν ανακαλύψει και τη νέα μόδα, το mountain bike, και έφτιαχναν τόσο κουκλιά μοντελάκια. Τα παλιά Mercier και Peugeot ήταν βαριά κουφάρια πεταμένα στην πίσω αυλή –κανείς δεν ήθελε να τα τρίψει με γυαλόχαρτο και να τα ξαναβγάλει στον δρόμο.
Ώσπου, ξαφνικά, εμφανίστηκε το DL 122. Η Cycles Peugeot, βέβαια, δεν υπάρχει πια ως το θρυλικό εργοστάσιο που ξεκίνησε το 1882 (και από ένα σημείο και μετά άρχισε να βγάζει κι αυτοκίνητα –κι έγινε πιο διάσημο γι’ αυτήν του την παραγωγή). Το όνομα το «φοράνε» μερικά μοντέλα της Cycleurope, μιας μεγάλης εταιρείας που έχει αγοράσει τα δικαιώματα από πολλές παλιές θρυλικές μάρκες. Αλλά κι ο λόγος για τον έρωτα με το DL 122 δεν είναι ο ίδιος που μας έκανε να στάζουμε σάλια για τις «κούρσες» των ‘70s, στα παιδικά μας χρόνια. Αλλάξαν πια οι συνήθειες, μεγαλώσαμε κιόλας, η μέση δεν αντέχει την αεροδυναμική στάση του ποδηλάτη δρόμου. Τώρα θέλουμε σπαστά, ελαφρά ποδηλατάκια, να τα φορτώνουμε στο μετρό και να γυρνάμε στο κέντρο της πόλης, να ανεβαίνουμε ως τον «Δαναό» για καμμιά κουλτουροταινία, να τα παίρνουμε μαζί μας στο “Cantina Social”, ξοδεύοντας μηδέν για βενζίνη και τραβώντας τα χιπστεροβλέμματα πάνω μας. Κι αν έχουν και μια θήκη για βολεύουμε και το laptop ή το iPad, ακόμη καλύτερα. Θα πηγαίνουμε με το ποδήλατο και στη δουλειά.
Το DL 122 της Peugeot (της Cycleurope δηλαδή) δεν έχει βγει ακόμη στην αγορά, αλλά το περιμένουμε με αγωνία. Αυτή η αλουμινένια του υποδοχή στη μέση, που χωράει (και προστατεύει) το laptop και όλη αυτή η ντιζαϊνιά που το κάνει «σπαστό με στυλ», μάς έχει πάρει τα μυαλά. Είναι και οι λεπτομέρειες από ξύλο και δέρμα είναι και το φωσφοριζέ κίτρινο στοιχείο –κάτι τέτοιες τσαχπινιές κάνουν την διαφορά-, ε, είναι και η ανάμνηση του ονόματος που αποτελούσε τον πιο μεγάλο παιδικό μας πόθο, όλα μαζί γεμίζουν ξανά με λαχτάρα τον κουμπαρά, που θα σπάσει με το που το μοντέλο φθάσει στα καταστήματα.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου