Θες να πεθάνω με τον πιο φρικτό τρόπο. Σύμφωνοι. Αλλά ποιός, στο καλό, είσαι;

Η τσάντα. Ή η γάτα...

Μια απίθανη ιστορία τρολαρίσματος, ανώνυμων απειλών και παντελούς έλλειψης προστασίας προσωπικών δεδομένων και ιδιωτικότητας στο Internet. 

Η Ολλανδή Tinkebell έχει ένα blog. Αλλά, κυρίως, είναι μια καλλιτέχνις. Από αυτές που προκαλούν. Και μια μέρα πήγε και δημοσίευσε στο blog της την φωτογραφία μιας τσάντας. Έγραψε ότι την έφτιαξε από τη γούνα της αγαπημένης της γάτας. Η οποία γάτα είχε κατάθλιψη και η καλλιτέχνις δεν ήθελε να την αφήνει μόνη στο σπίτι. Περιέγραψε πώς τής έσπασε το λαιμό και την μετέτρεψε σε τσάντα, έτσι ώστε να την έχει για πάντα μαζί της και να διώξει την κατάθλιψή της μακριά...

Το «έργο τέχνης» αυτό είχε σκοπό να σαρκάσει την υποκρισία μας. Μια κοινωνία που τρέφεται και ντύνεται από ζώα, ζώα που δεν βλέπει ποτέ, που απολαμβάνει τον θάνατο των ζώων σχεδόν κάθε στιγμή και που διατηρεί και κατοικίδια, αλλά όταν κάτι τρέχει με αυτά, τα πηγαίνει σε ειδικούς για να τους κάνουν «ευθανασία» είναι ακριβώς το είδος της κοινωνίας που η Tinkebell γουστάρει να προβοκάρει. Αυτό που ακολούθησε όμως ήταν ένα ιντερνετικό φαινόμενο.

Όπως είναι λογικό, το post στο blog της και το προσωπικό της e-mail έγιναν σύντομα υποδοχείς μηνυμάτων μίσους. Πολλών. Χιλιάδων. 100.000 σε τέσσερα χρόνια, δηλαδή. Chain mails έκαναν τον γύρο του Internet για καιρό, μιλώντας για μια άρρωστη γυναίκα που δολοφόνησε μια γάτα. Και που πρέπει να θανατωθεί γι’ αυτό. Φράσεις όπως «σε μισώ», «θέλω να πεθάνεις», «σού αξίζει να σαπίσεις στην κόλαση» έγιναν η καθημερινότητα της Tinkebell για μεγάλο διάστημα. Η καλλιτέχνις συνειδητοποίησε πως η ανωνυμία του Internet κάνει πολύ πιο εύκολο για οποιονδήποτε να εκστομίσει μια ακραία φράση. Άνθρωποι που ποτέ δεν θα τής έλεγαν «θέλω να πεθάνεις με τον πιο φρικτό τρόπο» κατάμουτρα, δεν δίσταζαν να τής το γράψουν σε ένα σχόλιο στο blog και να προσκαλέσουν κι άλλους σ’ αυτό το λεκτικό lynch mob.

Η Tinkebell, όμως, συνειδητοποίησε και κάτι άλλο, ακόμη πιο εντυπωσιακό. Στην πλειονότητά τους όλοι αυτοί που την έβριζαν ανώνυμα, δεν είχαν καταλάβει ότι δεν το έκαναν ακριβώς... ανώνυμα. Οι διευθύνσεις των e-mails φαίνονται στον διαχειριστή του blog της Tinkebell και τα direct e-mails προφανώς και είχαν και διεύθυνση αποστολέα. Το επόμενο καλλιτεχνικό βήμα της Ολλανδής προβοκατόρισσας ήταν να φτιάξει ένα βιβλίο. Όπου περιέλαβε όλα τα hate mails. Και επειδή δεν ήθελε να κάνει κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων, έβαλε μια δημοσιογράφο να ψάξει επί ένα χρόνο λεπτομέρειες για όσους τής τα έστειλαν.

Στο βιβλίο της δημοσιεύονται τα μηνύματα μίσους και μαζί και οι φωτογραφίες των αποστολέων τους (γλυκά κοριτσάκια στην πλειονότητά τους) στο Facebook, wish lists από το Amazon, διάφορα άλλα προσωπικά δεδομένα που οι δύο Ολλανδές μπόρεσαν πολύ εύκολα να βρουν με ένα απλό γκουγκλάρισμα. Όπως γράφει η ίδια η Tinkebell στον Guardian: «Η δημοσίευση των στοιχείων τους ήταν ένας τρόπος να τούς φέρω αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Με ήθελαν νεκρή, αλλά ποιοι ήταν; Και επίσης έθεσε στο τραπέζι το ζήτημα της ανωνυμίας στο Internet –κάτι που οι περισσότεροι λαμβάνουν ως δεδομένο». Εννοείται ότι το κείμενό της στον Guardian όπου εξηγούσε όλα τα παραπάνω αντιμετωπίστηκε σαν ένα ακόμη τρολάρισμα, και στα σχόλια έχουν ήδη ξεκινήσει να την βρίζουν. Επωνύμως πια...

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)