Ο Άκης Τσοχατζόπουλος βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Ο ίδιος χαρακτήρισε την υπόθεσή του προεκλογικό δώρο για τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν έχει ακριβώς άδικο. Αλλά κι εσύ δεν θα έχεις δίκιο αν συμφωνήσεις μαζί του.
Αυτές τις ημέρες η προσαγωγή του Άκη Τσοχατζόπουλου και η προφυλάκισή του στη συνέχεια στον Κορυδαλλό έγινε –όχι άδικα- το πρώτο θέμα στα χείλη όλων μας. Εντάξει, όχι το πρώτο, αφού οι περισσότεροι βρήκαμε λίγη ακόμη διάθεση για διασκέδαση (κάπως ένοχη διάθεση, είναι η αλήθεια) και διώξαμε τις λέξεις «κρίση», «ένοχοι», «μιζέρια» από το καθημερινό μας λεξιλόγιο για να προτάξουμε τις εποχικές «αρνί», «χωριό», «Έφη Θώδη». Μεταξύ τσουγκρίσματος κόκκινου αυγού και αδειάσματος ενός ακόμη ποτηριού (χύμα, φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά) κρασιού, ο Άκης ήταν εκεί, βέβαια. Μια άγρυπνη, εφιαλτική υπόμνηση της τραγικής μας πραγματικότητας και του στρεβλού τρόπου που την αντιμετωπίζουμε. Μια φυτιλιά για ξαφνικό ενδοοικογενειακό καβγά, πάνω που είχε καθοριστεί το πρόγραμμα βαρδιών πάνω από την σούβλα και που είχε λήξει ισόπαλο το ντέρμπι της θείας Τασούλας με την γιαγιά Μαριγώ για το ποια έβαψε πιο κόκκινα τ' αβγά. Τώρα μαλώναμε για το αν ο Άκης φταίει ή δεν φταίει για όλα...
Όλο και πιο έντονα ακούγεται αυτές τις ημέρες η ατάκα «τώρα που βρήκαν εξιλαστήριο θύμα τον Άκη, θα τού φορτώσουν επάνω του όλες τις αμαρτίες τους». Εννοούμε τους υπόλοιπους πολιτικούς κι όλους αυτούς που αισθανόμαστε ενόχους για το μεγάλο φαγοπότι που μάς έφερε ως εδώ, μας έκανε τους κουρελήδες, τους ζητιάνους της Ευρώπης. Δεν είναι ασταθής αυτή η ατάκα. Δεν είναι άδικη. Αλλά κρύβει ένα κομμάτι από την αλήθεια. Τόσο καιρό πιπιλούσαμε μιαν άλλη φράση. Το «Τόσα έγιναν, τόσα αποκαλύφθηκαν, κι ούτε ένας τους δεν έχει πάει φυλακή». Και τώρα που πήγε ο πρώτος, γκρινιάζουμε πάλι.
Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω για την υπόθεση. Ναι, μού περνάει απ' το μυαλό ότι μπορεί να είμαι το εύκολο θύμα και ότι όλος αυτός ο ορυμαγδός πληροφοριών για τις off-shore του Άκη και τις μίζες από τα υποβρύχια είναι ο εύκολος τρόπος τους (ξέρετε ποιων...) να με αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά ζητήματα, αλλά μετά το συνδυάζω με το εξής απλό και ξανάρχομαι στα συγκαλά μου: Είναι ικανό όλο αυτό να με κάνει να ξεχάσω πόσο δύσκολα τα βγάζω πια πέρα με τον μισθό μου κομμένο σχεδόν στο μισό σε σχέση με πρόπερσι, με το άγχος της ανεργίας να μη μ' αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια, με τα απρόβλεπτα χαράτσια να μού ανακοινώνονται κάθε πρωί σαν να πρόκειται για το δελτίο καιρού; Δηλαδή, θα πανηγυρίσω τόσο πολύ που έπιασαν τον «κακό» της ιστορίας ώστε θα παραμυθιαστώ και θα πάω στην κάλπη σαν το πρόβατο, να ψηφίσω το «λάθος» κόμμα;
Ας σοβαρευτούμε. Κατ' αρχάς δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Γι' αυτό και η δημοκρατία είναι το πιο σπουδαίο πολίτευμα. Ο καθένας που ζητάει την ψήφο, έχει έναν τρόπο που βλέπει τα πράγματα (κι έναν τρόπο που σού λέει ότι τα βλέπει). Αν σού κάνει, αν ταιριάζει με το πώς τα βλέπεις εσύ, αν ταιριάζει μ' αυτό που θεωρείς ότι πρέπει να γίνει για να κοιμηθείς επιτέλους ήρεμος ένα βράδυ, τον ψηφίζεις. Στο τέλος μετράμε ποιανού την συνταγή για έναν ήρεμο ύπνο προτίμησαν οι περισσότεροι και πορευόμαστε μαζί του. Κάποτε, ο Άκης έπειθε πολύ κόσμο ότι αυτός ήταν ο Μορφέας. Σήμερα τον πείθουν άλλοι. Μόνο που είναι όλο και λιγότεροι. Κι όσο περισσότερα μαθαίνουμε για τον Άκη και τα «κόλπα» του, τόσο και θα λιγοστεύουν.
Μην βιαστείς, λοιπόν, να πεις «Δηλαδή ο Άκης μας έφταιγε για όλα;» και να «φτύσεις» την προφυλάκισή του ή όσα μαθαίνεις γι' αυτόν σαν αδιάφορα. Είναι μεγάλο πράγμα που τα μαθαίνεις. Δείχνει ότι το σύστημά τους πια ραγίζει. Δείχνει ότι πια κι αυτοί έχουν ένα λόγο για να μην κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Θα τούς δώσεις κι άλλους λόγους όταν πας να ψηφίσεις –και, πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς η προφυλάκιση του Άκη θα κάνει δώρο την ψήφο σου εκεί που νομίζει ο άνθρωπος που παρά λίγες ψήφους δεν έγινε κάποτε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Το ξέρω ότι το να μην κοιμούνται ήσυχοι εκείνοι τα βράδια, δεν θα κάνει τον δικό σου ύπνο πιο ήσυχο. Όχι άμεσα. Όταν όμως οι περισσότεροι αποσυρθούν λόγω αϋπνίας, αυτοί που θα έλθουν στην θέση τους θα είναι άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα, που περάσαμε το βάσανο της χρεωκοπίας –ή, ελπίζω, της παρ' ολίγον χρεωκοπίας- και θα κάνουμε το παν για να μην το ξαναζήσουμε. Κι εμείς μαζί είμαστε ο μόνος τρόπος να μην λήξει η ιστορία στον Άκη. Να βρούμε και τους υπόλοιπους και να τούς στείλουμε να τού κάνουν παρέα στα άβολα στρώματα του Κορυδαλλού. Και τότε θα κοιμηθούμε πια ήσυχοι. Ήσυχοι ότι κάναμε το καθήκον μας.
(Γράφτηκε για το Men's Guide)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου