- Λοιπόν, σάς αρέσει όντως η μπάλα ή απλά βγήκατε έξω αφού κανείς δεν έμπαινε μέσα;
- Όχι, ωραία είναι. Στην Αμερική δεν πολυδείχνει ποδόσφαιρο η τηλεόραση, αλλά όποτε βάζει, βλέπω. Πιτσιρικάς έπαιζα μπάλα, ξέρεις.
Η ώρα είναι έντεκα παρά τέταρτο, η συναυλία έπρεπε να έχει ξεκινήσει από τις εννιάμισι, αλλά όλοι είναι έξω και βλέπουν την Ρεάλ Μαδρίτης να κερδίζει για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Και οι Shearwater, δηλαδή, με των οποίων τον μπασίστα Christian Meider (όχι ακριβώς δικό τους μπασίστα, δηλαδή, δανεικό από τους Brass Bed τον είχαν πάρει για την ευρωπαϊκή τους τουρνέ που ολοκληρώθηκε το Σάββατο με την συναυλία στην Αθήνα) έχω πιάσει την κουβέντα κάτω από ένα δέντρο, προσπαθώντας κι οι δύο να κλέψουμε μια μακρινή ματιά στη γιγαντοοθόνη που δείχνει το ματς.
Τα «Δύο Περιστέρια», το καφενείο δίπλα στο ΑΝ Club, είναι κατάμεστα. Ο κόσμος είναι ένα αλλόκοτο μείγμα: Από φαν των Shearwater που όταν είδαν ότι ο καφετζής δείχνει το ματς κατσικώθηκαν εκεί και στην ουσία όρισαν ως νέα ώρα έναρξης της συναυλίας το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή (και οι οποίοι κατά 90% υποστηρίζουν Μπαρτσελόνα). Από τους συνήθεις θαμώνες του καφενείου που περιμένουν το φινάλε για να ανεβούν πιο πάνω στην πλατεία γιατί ακολουθεί μια «αντικαθεστωτική» συναυλία των Deux Ex Machina (και που υποστηρίζουν κατά 100% Μπαρτσελόνα). Και από μια μεγάλη παρέα πιτσιρικάδων από την Ισπανία που προφανώς έχουν έλθει στην Αθήνα για Erasmus (και που οι περισσότεροι είναι από την Μαδρίτη και ουρλιάζουν σαν τρελλοί σε κάθε γκολ της Ρεάλ, κερδίζοντας τη μάχη της κερκίδας).
Και σε μια γωνία κάτι Τεξανοί, αυτοί που σε λίγο θα είναι οι σταρ της βραδιάς, να σχολιάζουν αυτήν την διαπολιτισμική ένωση κάτω από ένα τεντόπανο, μια ευχάριστη ανοιξιάτικη βραδιά. “Shearwater” σημαίνει «θαλασσοπούλι» και η τοποθεσία του όλου σκηνικού που είναι τα «Δύο Περιστέρια» μού προκαλεί ένα ελαφρό μειδίαμα. Πριν προλάβω να μοιραστώ την σκέψη μου μαζί τους, το ματς λήγει, ο Jonathan Meiburg βγάζει τα γυαλιά της μυωπίας και τρέχει προς την σκάλα του ΑΝ, ο κόσμος σηκώνεται από το καφενείο, δημιουργείται μια ουρά, ο Christian και ο ηχολήπτης της μπάντας περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να μπουν. Πίσω από τον κόσμο που έχει πάει για να τους ακούσει...
Στο υπόγειο της οδού Σολωμού η ατμόσφαιρα δεν είναι αποπνικτική ως συνήθως. Δεν έχει πάνω από 300 άτομα κοινό και οι Shearwater δεν είναι από τις μπάντες που θα προκαλέσουν πανικό και ασφυξία από κάτω, λόγω headbanging και slamdancing (όπως, ας πούμε, οι Overkill που θα παίξουν σε λίγες ημέρες –και που μού προκαλούν κι άλλο μειδίαμα λόγω του λογοπαιγνίου με το Okkervil River, το όνομα της μπάντας, της οποίας οι Shearwater υπήρξαν κάποτε side project). Το απίστευτο όμως είναι ότι σε λίγη ώρα είναι ο ίδιος ο Meiburg και η παρέα του που κοπανιούνται με head banging στην σκηνή. Ναι, με αυτή τη μουσική. Ναι, με τα δικά τους τραγούδια.
Shearwater - Hail, Mary (Jonathan Meiburg solo live act in Athens)
Η συναυλία είναι εξαιρετική. Ή, τουλάχιστον, έτσι νιώθω εγώ και το συμπαθές μου @hlektronio που μού λέει εκστασιασμένη «μάς έχουν φύγει τα σαγόνια». Ένας άλλος κύριος, βέβαια, σχολιάζει «είναι η πιο βαρετή συναυλία που έχω πάει τα τελευταία χρόνια». Χαμογελώ. Τον κοιτάζω προσεκτικά. Πρέπει να είναι κάποιος φίλος του ιδιοκτήτη του ΑΝ, που κατέβηκε να πιει το ποτό του και να δει «ποιοι παίζουν σήμερα». Και, ναι, οι Shearwater δεν έχουν καμμία σχέση με τον συνήθη πανκ ή μέταλ χαμό που γίνεται στο μαγαζί. Αλλά για εμάς, τους φαν τους, η ενεργητικότητά τους πάνω στην σκηνή είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η εσωστρεφής, αργόσυρτη δισκογραφία τους κόβεται και ράβεται σε σύντομα, ανθεμικά κομμάτια για την σκηνή, χάρη και στα άψογα ντραμς του Thor Harris, ο ήχος είναι εξαιρετικός (παίζει ρόλο και ο Lucas Oswald των Minus Story που κάθεται πίσω αριστερά από την υπόλοιπη μπάντα και χειρίζεται ένα «μαγικό κουτί» που τον γεμίζει με τα πνευστά και τα έγχορδα που λείπουν...), η ροή άψογη. Τραγουδούν κομμάτια από τα τρία τελευταία τους άλμπουμ αποκλειστικά (αν πρόσεξα καλά, μόνο το solo act του Meiburg, με το οποίο ξεκινάει το encore είναι από το πιο παλιό “Palo Santo”, συγκεκριμένα είναι το “Hail, Mary”). To φετινό “Animal Joy” είναι η αλήθεια ότι περιέχει τις πιο συναυλιακές συνθέσεις του Meiburg ever, αλλά δεν σταματούν εκεί. Είναι η τελευταία βραδιά του ταξιδιού τους στην Ευρώπη και θέλουν να το διασκεδάσουν. Η συναυλία διαρκεί λίγο πάνω από μιάμιση ώρα, αλλά πρέπει να έχουν παίξει είκοσι-εικοσιπέντε κομμάτια και μοιάζει να διήρκεσε πολύ περισσότερο.
Το σόου κλέβει βέβαια ο Jonathan Meiburg. Αυτή η βαθιά φωνή, αυτό το υπέροχο φαλτσέτο, είναι άψογα από το πρώτο δευτερόλεπτο –δεν μπορώ να φανταστώ τι προθέρμανση έκανε πριν βγει να δει το ματς... Έχω συγκλονιστεί από το πώς μπορεί live να αποδίδει το βάθος που βγάζει και στα άλμπουμ του. Σκέψου μόνο ότι δεν τραγουδάει απλώς, αλλά παίζει και πιάνο, κιθάρα, οδηγεί την μπάντα. Κι όμως, η φωνή του δεν ραγίζει ούτε στιγμή, αυτή η κραυγή αγωνίας που ορίζει τον ήχο των Shearwater από τότε που αυτός πήρε τα ηνία της μπάντας είναι εδώ, συγκλονιστική, στεντόρεια και δονεί το ΑΝ. Αυτός ο άνθρωπος επάνω στην σκηνή σε τίποτε δεν θυμίζει το παιδί με τα γυαλάκια μυωπίας που στεκόταν πριν λίγη ώρα κάτω από ένα δέντρο, στην σκιά του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Λιονέλ Μέσι. Τώρα τα ουρλιαχτά του κοινού ακούγονται ακόμη πιο δυνατά απ’ ότι για το ματς. Και είναι όλα για χάρη του.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου