Η ώρα της δεκάδας! (Ξεκινήσαμε με Richard Hawley και LCD Soundsystem)

Και για όσους άνοιξαν μόλις τώρα τις οθόνες τους, να πούμε με λίγα λόγια τι έχει συμβεί ως εδώ: Κατ' αρχάς, ο gone4sure είχε την ιδέα να διοργανώσει μια ιδιότυπη Γιουροβίζιον και να αναδείξει δι' αυτής το άλμπουμ της χρονιάς. Ως εκλογείς μετέχουν πολλοί και καλοί bloggers (των οποίων τις επιλογές θα βρεις σ' αυτό το link) μεταξύ των οποίων και οι δύο συγγραφείς του "Πο Πο Culture" (Mr. Arkadin - Νίκος Φωτάκης και Homo Ludens - Παναγιώτης Χριστόπουλος).

Εμείς οι δύο, επειδή είμαστε λίγο "δύσκολοι" και δεν μπορούσαμε να βρούμε από 20 αξιόλογα άλμπουμ για το 2007, όπως ήθελε ο gone4sure, αποφασίσαμε να εκδώσουμε κοινή λίστα. Αλλά το κοινό του "Πο Πο Culture" δεν έμεινε δυσαρεστημένο, αφού τελικά είχε δύο λίστες να διαβάζει, καθώς καταφέραμε την τελευταία στιγμή να εξασφαλίσουμε την guest συμμετοχή του Φώτη Βαλλάτου και της δικής του 20άδας -όπως τότε που είχε φέρει ο Άρης (ή η ΑΕΚ;) τον Ρίτζι Θίουζ για ένα και μόνο ματς, έναν τελικό Κυπέλλου στο μπάσκετ.

Επί 10 ολόκληρες ημέρες ανεβάζαμε ένα ένα το αγαπημένο μας δισκάκι (δύο-δύο στην ουσία, ένα εμείς κι ένα ο Φώτης) και αφού καλύψαμε τις θέσεις 20 έως 11, από χθες το βράδυ έχουμε μπει στην τελική ευθεία της πρώτης δεκάδας, που είναι φορτωμένη και με μεγαλύτερη αγωνία, αφού σύμφωνα με τους κανονισμούς που θέσπισε ο gone4sure κερδίζει και περισσότερους βαθμούς. Από εδώ και πέρα, κάθε ψήφος είναι κρίσιμη. Για να δούμε λοιπόν τις λίστες μας ως εδώ:

Πο Πο Culture:
10. Richard Hawley - Lady's Bridge
11. Belleruche - Turntable Soul Music
12. Brett Anderson
13. John Vanderslice - Emerald City
14. Alicia Keys - As I Am
15. Herbie Hancock - River (the Joni letters)
16. Marilyn Manson - Eat me, Drink me
17. Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release
18. George Kontrafouris - Little Daddy's Blues
19. Glenn Gould - Bach/the Goldberg Variations
20. The Good, the Bad and the Queen

Φώτης Βαλλάτος:
10. LCD Soundsystem – Sound of Silver
11. Jens Lekman - Night Falls Over Kortedala
12. The Field - From Here We Go Sublime
13. PJ Harvey- White Chalk
14. Deerhoof - Friend Opportunity
15. Of Montreal - Oh Hissing Fauna, Are You The Destroyer?
16. Caribou – Andorra
17. Arcade Fire - Neon Bible
18. Animal Collective - Strawberry Jam
19. The Fiery Furnaces - Widow City
20. Liars – Liars

Ο Φώτης έχει σταματήσει να στέλνει κειμενάκια μετά το #16. Προφανώς προετοιμαζόταν για το πάρτι του Free και μετά αναρώνει από το πάρτι του Free. Στο οποίο πάρι (του Free καλέ) δεν πήγε ούτε ο Νίκος -λόγω φόρτου εργασίας-, ούτε εγώ -λόγω των γνωστών προσωπικών προβλημάτων για τα οποία έχω καραζαλίσει το κοινό το "Πο Πο Culture". Επί τη ευκαιρία, ζητάμε συγγνώμη από τον Λευτέρη και το υπόλοιπο team του περιοδικού για την απουσία μας...

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Prohibition Blues

Kάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.
Η «επίσημη απαγόρευση να παρασκευάζεται, να πωλείται και να καταναλώνεται αλκοόλ σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ» κράτησε από τις 16 Ιανουαρίου 1920 μέχρι τις 20 φεβρουαρίου 1933, οπότε ο Πρόεδρος Ρούσβελτ έδωσε τέλος σε μια πρακτική που έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά: αύξηση του αλκοολισμού στην αμερικανική κοινωνία, και άνθιση του παράνομου εμπορίου αλκοόλ. Ίσως γι’αυτό οι γκάνγκστερ της εποχής να ήταν τόσο πρόθυμοι να ανακατευτούν με τη διοίκηση των νυχτερινών κλαμπ, γιατί έτσι έρχονταν απ’ ευθείας σε επαφή με το κοινό που ήταν πρόθυμο να καταναλώσει το προϊόν που παρήγαγαν τα παράνομα αποστακτήριά τους: οινοπνευματώδη ελάχιστα πιο ανεκτά στην κατάποση από βιτριόλι... Όχι ότι ήταν εύκολο να πιει κανείς στο Κότον Κλαμπ – έπρεπε να περάσει από αυστηρό έλεγχο. Όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Σόνι Γκριρ, ο θρυλικός ντράμερ του Ντιουκ Έλινγκτον, κάθε φορά που ένας πελάτης ζητούσε αλκοόλ, οι σερβιτόροι κοιτούσαν προς τη μεριά των μουσικών για να πάρουν «έγκριση» - εκείνοι ήξεραν καλύτερα από καθέναν να κόβουν τις φάτσες των σταθερών πελατών...

THE MISSOURIANS: Prohibition Blues
(Thomas)
Roger Q. Dickerson, Lammar Wright (tp), DePriest Wheeler (tb), William Thornton Blue (cl, as), Andrew Brown, Walter Thomas (cl, sax), Earres Prince (p), Morris White (bjo), Jimmy Smith (b), Leroy Maxey (d), Lockwood Lewis (leader)
Recorded: New York, 17/2/1930
Οι Missourians έμελλε να γνωρίσουν τεράστια επιτυχία, όταν υπό την καθοδήγηση του Cab Calloway, θα γίνονταν η μπάντα του, πρώτα στο Savoy Ballroom και μετά στο Cotton Club. Εδώ, πριν από αυτήν την μοιραία συνάντηση, θρηνούν για τις επιπτώσεις της ποτοαπαγόρευσης.

Richard Hawley - Lady's Bridge (άλλαξα το κείμενο)

Best Albums of 2007

#10

Richard Hawley

Lady's Bridge

(Virgin)

Αν η σύγχρονη ποπ τραγουδοποιία είναι μια πριγκίπισσα που στενάζει κάτω από το ζυγό παραδόπιστων κερδοσκόπων και ατάλαντων φωνακλάδων, τότε ο Richard Hawley είναι ένα είδος ιππότη που καταφθάνει πάνω στο λευκό του άλογο, οπλισμένος με ένα μπουκέτο αληθινά τραγούδια. Σύμφωνοι, δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι στο Lady's Bridge που να μη σου θυμίζει κάτι από την ιστορία του rock'n'roll και του ελαφρού τραγουδιού του '60, αυτό όμως δεν κάνει το δίσκο λιγότερο ευχάριστο. Αντιθέτως, είναι αυτή η συγκινητική του προσπάθεια να φτιάξει τραγούδια στρογγυλά, με γοητευτικές μελωδίες, ρυθμό, αρχή, μέση και τέλος, που κάνει τον Richard Hawley να ακούγεται σχεδόν εκκεντρικός: τι θέλει αυτή η κομψότητα ανάμεσα στην κακογουστιά που μας βομβαρδίζει καθημερινά;

(Δημοσιεύτηκε στο τ. Οκτωβρίου 2007, του περιοδικού madame figaro)

Η τύχη των Ολυμπιακών

Κι αν ξαφνικά ήταν η Βέρντερ Βρέμης που έκρινε την τύχη των Ολυμπιακών Αερογραμμών και ο Κωστής Χατζηδάκης που έκρινε την τύχη των Ολυμπιακών του Πειραιά;

(Ε, βασικά, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε: ο Χατζηδάκης θα έκλεινε δια παντός «το ευρωπαϊκό όνειρο του Θρύλου» -που έτσι κι αλλιώς πάντα κλειστό είναι- ενώ η Βέρντερ θα έσβηνε και τις τελευταίες ελπίδες για λύση στο θέμα της Ολυμπιακής...)

Πο πο κακία που με έχει πιάσει σήμερα...

Σύντομα Ανέκδοτα: 9. Έλα Αλέκο!

Το σύντομο ανέκδοτο στην ουσία είναι το εξής:

"Ο πολιτικός σχεδιασμός Αλαβάνου"

Ποικίλλει αναλόγως του αρθρογράφου και στολίζεται με λέξεις όπως "όραμα", "στοίχημα", "όνειρο που έγινε πραγματικότητα" κ.λπ. Η φράση ανέκδοτο στην ουσία εκφράζει με πολύ λίγες λέξεις το εξής: Επί ηγεσίας Αλαβάνου ο Συνασπισμός έφτασε το δυσθεώρητο 5% στις εκλογές, ο Τσίπρας το συγκλονιστικό 11% στις δημοτικές και η Αριστερά νοιώθει έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Είναι σαν να λέμε ότι ο ΟΦΗ πήρε Χ από την ΑΕΚ, στο Κύπελλο έφτασε στα προημιτελικά και οι οπαδοί του νοιώθουν ότι μπορεί να βγει και στην Ευρώπη σε κανα-δυο χρονάκια. Χέστηκε η φοράδα Σταλλόνε μου...

Και τώρα, ο Αλέκος αποχωρεί, παραχωρεί τη θέση του στον Τσίπρα και ο σχεδιασμός / όραμα / στοίχημα ολοκληρώνεται.

Ο Αλέκος, βέβαια, αποχωρεί λόγω υγείας και το φοβερό και τρομερό 5% του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην πολιτική συγκυρία (την ίδια που έστειλε το ΚΚΕ στο 8,15% -και που, σόρι αλλά, είναι λίγο πιο σοβαρό ως εκλογικό αποτέλεσμα) και στην ανικανότητα των δύο μεγάλων κομμάτων να συγκινήσουν το λαό. Σε κανένα σχεδιασμό και, κυρίως, σε κανέναν πολιτικό λόγο -που εδώ και καιρό έχει να αρθρώσει ο κ. Αλαβάνος. Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα και την απήχηση που έχει στο νεανικό κοινό, σιγά τα λάχανα. Και ο Γλέζος στις προηγούμενες Νομαρχιακές, με την απήχηση που είχε στο "παππουγιάγια" κοινό, το ίδιο ποσοστό μάζεψε για τον Συνασπισμό. Γιατί δεν τον προτείνει κανείς για ηγέτη του κόμματος;

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Tall, tan and terrific

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.
Kαλλιτέχνες όπως η Μέι Γουέστ, ο Τζίμι Ντουράντε, ο Αλ Τζόλσον, συνθέτες του βεληνεκούς του Τζορτζ Γκέρσουιν και του Ίρβινγκ Μπερλίν, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, αθλητές, η πολιτική ηγεσία της πόλης – όλοι έβρισκαν θέση στο κλαμπ, που μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι 600 άτομα τη φορά, υπό έναν όρο: να μην ήταν κανείς έγχρωμος – κανείς, εκτός από τους μουσικούς, δηλαδή. Αυτή η ρατσιστική πολιτική ήταν συνήθης πρακτική εκείνη την εποχή, ενώ η ρατσιστική διάθεση ήταν σαφής ήδη από τον τίτλο του μαγαζιού, αλλά και τη διακόσμηση, που αναπαριστούσε το υποστατικό μιας βαμβακοφυτείας του αμερικανικού νότου: η ορχήστρα ήταν τοποθετημένη στη «βεράντα» του υποστατικού, ενώ οι τοίχοι έφεραν τοιχογραφίες με σκηνές από τη ζωή σ’ αυτές τις εξωτικές περιοχές.

Το Cotton Club ήταν με άλλα λόγια, ένα μέρος όπου η αποκλειστικά λευκή πελατεία, μπορούσε να απολαύσει τους καλύτερους μαύρους καλλιτέχνες και τα ομορφότερα κορίτσια, τα οποία έπρεπε να είναι “tall, tan and terrific” – και για την ακρίβεια, άνω του 1,60, κάτω των 21 ετών και με χρώμα δέρματος ανοιχτό (για μαύρη επιδερμίδα). Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ίσως, λίγο αλκοόλ...

EDITH WILSON with BUBBER MILEY & his MILEAGE MAKERS: The Penalty of Love
(Jannath – Heywood)
Bubber Miley, Ward Pinkett (tp), Wilbur DeParis (tb), Buster Bailey, Hilton Jefferson (cl, as), Happy Caldwell (ts), Earl Frazier (p), Bernard Adison (g, bjo), Tommy Bendford (d), Edith Wilson (voc)
Recorded: New York, 11/9/1930

Η Ίντιθ Γουίλσον υπήρξε για τρεις δεκαετίες μια από τις μεγαλύτερες βεντέτες της αμερικανικής show-business. Στο Cotton Club συνεργάστηκε με τον Λούι Άρμστρονγκ, τον Καμπ Κάλογουεϊ, τον Τζίμι Λανσφορντ και φυσικά τον Ντιουκ Έλινγκτον. Εδώ σε ένα μπλουζ με το σχήμα που δημιούργησε ο Bubber Miley, όταν έφυγε από την ορχήστρα του Έλινγκτον, και πριν βρει θάνατο από φυματίωση το 1932...

Belleruche - Turntable Soul Music

Best albums of 2007

#11

Belleruche

Turntable Soul Music

(Tru-thoughts records)

Ξέρεις ότι ζεις στον 21ο αιώνα, όταν για να σχηματιστεί ένα funky, ζωηρό τρίο, αρκούν μια τραγουδίστρια, ένας κιθαρίστας κι ένας dj. Οι Belleruche είναι ακριβώς αυτό. Ενα σχήμα ίδιο με δεκάδες άλλα που ψάχνουν την τύχη τους στο Λονδίνο, και που θυμίζει υπερβολικά ίσως τους Moloko. Μόνο που οι Moloko δεν μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα. Ενώ αυτό που κάνουν οι Belleruche μου έφτιαξε τη διάθεση από την πρώτη στιγμή που διάβασα γι' αυτούς στο aurgasm και κατέβασα το minor swing - που είναι το καλύτερο update μελωδίας του μεσοπολέμου που έχω ακούσει τελευταία (και έχω ακούσει πολλές). Μου αρέσει ο τρόπος που χειρίζονται την παράδοση της soul, που εντάσσουν κιθαριστικούς blues απόηχους στο μικροσύμπαν τους, μου αρέσει η αναψοκοκκινισμένη φωνή της τύπισσας που τραγουδά και μου αρέσει η ιδέα ότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται σε μια γωνία σ' ένα κλαμπάκι κάπου σε μια μεγαλούπολη και φτιάχνει τις γιορτές ενός ανθρώπου σαν κι εμένα...

Brett Anderson

Best Albums of 2007: #12
Brett Anderson
Brett Anderson
(Drowned in Sound)

ΟΚ, η πρώτη αντίδραση είναι: «Καμία σχέση με το “Nude”. Ούτε με το “Dog man star”». Και τώρα ξεκόλλα. Οι Suede πέθαναν πάνω στη δόξα τους, μέσα στην παραζάλη του σκοτεινού μεγαλείου - παρένθεσης της Βρετανίας στα mid-90s. Πρώτοι έγραψαν μουσική που σε ταξιδεύει σε σκηνικά τύπου «Τα παιδιά των ανθρώπων» και που στήνει ολόκληρες κινηματογραφικές σκηνές μπροστά στα μάτια σου. Πρώτοι και τελευταίοι. Ο Μπρετ κρατά κάτι από εκείνες τις ένδοξες στιγμές, μόνο που η δική του ταινία μοιάζει πιο πολύ με νεανικό road movie ανεξάρτητου σκηνοθέτη. Γυρισμένο με handycam από το πίσω κάθισμα ενός παλιού Ford Cortina που διασχίζει τα βρετανικά λιβάδια μια μέρα με ψιλόβροχο. Είναι γλυκό, γεμάτο, αργόσυρτο. Σχεδόν σοφό. Οσο «σχεδόν» κάτι ήταν πάντα ο Μπρετ.
Π.Χρ.

Σόρι που χθες και σήμερα αντέγραψα απλώς παλιότερες δισκοκριτικές μου από το Big Fish, αλλά το περπάτημα στο Γαλατά και το Πέραν, την Αγιά Σοφιά και το Τοπκαπί, σε συνδυασμό με τους κιοφτέδες, τα καζάντιπι και τα καταΐφια με στέλνουν τελείως πτώμα την ελάχιστη ώρα της μέρας που βρίσκομαι πίσω στο Ciragan. Νυστάζω και δεν μπορώ ούτε μια αράδα μουσικοσχολιασμού να γράψω. Και πάλι σόρι.

Στο μεταξύ, ο Φώτης Βαλλάτος ψηφίζει στο νούμερο 12 της λίστας του The Field - From Where We Go Sublime. Αλλά κειμενάκια ακόμη να στείλει. Και δεν τον έχω πετύχει ακόμη στην Πόλη, άρα δεν νομίζω ότι ειναι εδώ, αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ έχω πάει παντού. Συνεπώς είναι αδικαιολόγητος...

Django Weekend: Charleston

Μήπως έχει φτάσει πια το πλήρωμα του χρόνου, να αναβιώσει αυτός ο θρυλικός χορός;

Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε μια κίνηση σχετικά;

Ρίχνω μια ιδέα...

John Vanderslice - Emerald City

Best Albums of 2007: #13
John Vanderslice
Emerald City
(Barsuk)

Στον γαλαξία του «Indie Rock» υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι πλανήτες απ’ όπου κάθε τόσο εκτοξεύονται ροζ και λαχανί διαστημοπλοιάκια που πάνε και τρυγάνε εμπνεύσεις από μικρά αστεράκια που βολτάρουν γύρω-γύρω. Ενα από αυτά λέγεται Τζον Βαντερσλάις και τώρα τελευταία έχει για πρωτεύουσα τη Διαμαντένια Πόλη. Με το που προσγειώνονται οι χρωματιστοί διαστημάνθρωποι, τους υποδέχονται απρόβλεπτες μελωδίες από κιθάρες και ένας κατάξανθος 40άρης τούς αφηγείται μια ιστορία για το κορίτσι του, μια belle από τη Γαλλία που έχασε τη βίζα της για τις ΗΠΑ. Τον ακούν όλοι προσηλωμένοι, μέχρι που εκείνος τους ζητά ευγενικά να φύγουν. Και στο ταξίδι της επιστροφής όλοι τους σχολιάζουν στον ασύρματο πόση εντύπωση τους έκανε - και μετά μουρμουρίζουν τραγουδάκια με παράξενους τίτλους όπως «Kookaburra» και «The Minaret».
Π.Χρ.

Κατά τ' άλλα:
Ο Βαλλάτος μάλλον έχει ξεχάσει ότι γράφει και σε αυτό το blog μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, συνεπώς ανεβάζω εδώ την ως τώρα λίστα του, χωρίς συνοδευτικά κείμενα και από κάτω την ως τώρα λίστα του "Πο Πο Culture" για το Top 20 της χρονιάς...

Φ.Β.:
13. PJ Harvey- White Chalk
14. Deerhoof - Friend Opportunity
15. Of Montreal - Oh Hissing Fauna, Are You The Destroyer?
16. Caribou – Andorra
17. Arcade Fire - Neon Bible
18. Animal Collective - Strawberry Jam
19. The Fiery Furnaces - Widow City
20. Liars – Liars

Π.Χρ & ΝΚΦ:

14. Alicia Keys - As I Am

15. Herbie Hancock - River (the Joni letters)

16. Marilyn Manson - Eat me, Drink me
17. Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release
18. George Kontrafouris - Little Daddy's Blues
19. Glenn Gould - Bach/the Goldberg Variations
20. The Good, the Bad and the Queen

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Harlemania

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.
Αν η Νέα Υόρκη, με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τις δισκογραφικές εταιρίες, τα αμέτρητα κλαμπ και τις αίθουσες χορού ήταν το κέντρο της μουσικής (και γενικότερης καλλιτεχνικής) βιομηχανίας, το Χάρλεμ ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα της μαύρης Αμερικής. Εκεί παρεπιδημούσαν οι μουσικοί που δημιουργούσαν τη νέα μουσική κι έβρισκαν δουλειά στα κλαμπ της περιοχής. Διασημότερο, λαμπρότερο και πολυτελέστερο από αυτά, ήταν ασφαλώς το Cotton Club, το αντίπαλον δέος του εξίσου διάσημου Savoy Ballroom. Η ιστορία του ξεκινά το 1920, όταν ο πυγμάχος Τζακ Τζόνσον, άνοιξε το κλαμπ Deluxe, στη γωνία της 142ης οδού με την Λεωφόρο Λένοξ 644 στο Χάρλεμ.

Τρία χρόνια αργότερα, η επιχείρηση πέρασε στα (βρόμικα) χέρια του γκάνγκστερ Oweny Madden, που το μετονόμασε σε Cotton Club – για την ιστορία, ο Μάντεν απέκτησε το κλαμπ, όταν βρισκόταν ακόμα έγκλειστος στις φυλακές του Σινγκ Σινγκ, ενός ευαγούς ιδρύματος στο οποίο θα επέστρεφε αρκετές φορές ακόμα, φροντίζοντας πάντα να φέρνει κατά καιρούς μέρος του καλλιτεχνικού προγράμματος του Cotton Club για την αναψυχή των εκλεκτών συντρόφων του στη φυλακή. Οι γκάνγκστερ αποτελούσαν, προφανώς, ένα μεγάλο μέρος του ετερόκλητου κοινού του Cotton Club, στο οποίο περιλαμβανόταν όμως και η ελιτ της Νέας Υόρκης...

CAB CALLOWAY & his orchestra: You Rascal, You

Ed Sayzee, Lammar Wright, Reuben Reeves (tp), DePriest Wheeler, Harry White (tb), Arville Harris (cl, as), Andrew Brown (bcl, ts), Walter Thomas (as, ts, bs), Bennie Payne (p), Morris White (bjo), Jimmy Smith (b), Leroy Maxie (d), Cab Calloway (voc)

Recorded: New York, 23/9/1931

Ο Καμπ Κάλογουεϊ, κάνει δικό του ένα κλασικό τραγούδι της Νέας Ορλεάνης, που γνώρισε δεκάδες εκτελέσεις. Το θέμα του (η χαρά που νιώθεις όταν πεθαίνει ο εχθρός σου), πρέπει να προκαλούσε μειδιάματα στη γκανγκστερική πελατείατου Κότον Κλαμπ.

Alicia Keys - As I Am

Best Albums of 2007

#14

Alicia Keys

As I Am

(J Records)

H Alicia Keys είναι η Scarlett Johansson της ποπ: ένα ταλαντούχο, ψυχωμένο κορίτσι-θαύμα, με ολοφάνερη, αλλά όχι επιδεικτική σεξουαλικότητα, που δεν κάνει τίποτα για να τραβήξει την προσοχή σου αλλά είναι αδύνατον να την αγνοήσεις. Ένα κορίτσι που ήρθε στη Γη για να σώσει τη soul, όπως η Scarlett έσωσε το Hollywood. Δεν διαφωνώ, μέχρι στιγμής δεν έχει επιβεβαιώσει ακριβώς τις προσδοκίες που δημιούργησε με το Falling, ούτε όμως τις διέψευσε. Τις προάλλες διάβαζα στη Village Voice έναν τύπο που προέβλεπε πως είναι θέμα χρόνου να μας δώσει η Alicia το δικό της Innervisions ή το What's Going On (υπερβολές). Η ίδια η Alicia ίσως είχε μεγάλες προσδοκίες από το As I Am - ένα κοριτσίστικο μανιφέστο ενηλικίωσης. Παρ' όλα αυτά, ένας απολαυστικός δίσκος, με τραγούδια που σε γαργαλάνε στο στομάχι πρώτα από όλα, σαν δάχτυλα που τρέχουν στο κορμί σου, ανεβαίνουν τη ραχοκοκαλιά σου και καταλήγουν να σου ανακατέψουν τα μαλλιά. Δεν το λες λίγο.

Κατά τ' άλλα:

#15: Herbie Hancock - River (the Joni letters)

#16: Marilyn Manson - Eat me, Drink me
#17: Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release
#18: George Kontrafouris - Little Daddy's Blues
#19: Glenn Gould - Bach/the Goldberg Variations
#20: The Good, the Bad and the Queen

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Minnie the Moocher

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.
To Great Depression, αποτελεί μια μοναδική περίοδο στην ανθρώπινη ιστορία, ένα διαχρονικό μάθημα που ενισχύει την πίστη στην ανθρώπινη αποφασιστικότητα – και τον αγώνα μιας κοινωνίας να ξεπεράσει τα βαθιά της προβλήματα και να δημιουργήσει κάτι από την αρχή – κάτι όπως το Empire State Building, το «μεγαλύτερο κτίριο του κόσμου», που εγκαινιάστηκε το 1931, για να αποτελέσει ένα ορόσημο της ανθρώπινης θέλησης. Όλο αυτό το διάστημα, ένας τομέας της οικονομίας, παρέμενε (σχετικά) ακμαίος: η βιομηχανία της διασκέδασης, που ανέλαβε ένα βαρύ ρόλο – να ανυψώσει το ηθικό του λαού, μέσα από αισιόδοξες ταινίες, τρελές κωμωδίες (βλ. την εργογραφία των Αδελφών Μαρξ) – φαντασμαγορικές παραστάσεις και δημιουργική μουσική. Τίποτα δεν μπορούσε να δώσει καλύτερη ώθηση στον κόσμο από τον ξέφρενο ήχο της τζαζ, που «αστικοποιήθηκε», ταξιδεύοντας από τη Νέα Ορλεάνη στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη, μέσω Κάνσας Σίτι. Τα κλαμπ των αμερικανικών μεγαλουπόλεων αντηχούσαν από αυτήν την «νέα» μουσική – και ειδικά ένα κλαμπ, στην καρδιά του Χάρλεμ.
CAB CALLOWAY & his orchestra: Minnie the Moocher
(Calloway – Mills)
Lammar Wright, R.Q. Dickerson, Ruben Reeves (tp), DePriest Wheeler, Barry White (tb), Arville Harris, Walter Thomas, Andrew Brown (sax), Earres Prince (p), Morris White (bjo), Jimmy Smith (b), Leroy Maxey (d), Cab Calloway (voc)
Recorded: New York, 3/3/1931
Ήταν μια συνηθισμένη, ανοιξιάτικη βραδιά στο Κότον Κλαμπ, όταν ο τραγουδιστής ξέχασε τα λόγια στη μέση του τραγουδιού. Δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο – σε διαφορετική περίπτωση, θα διέκοπτε το τραγούδι, θα αστειευόταν με το κοινό, και θα ξεκινούσε από την αρχή. Όμως εκείνο το βράδυ, η παράσταση μεταδιδόταν ζωντανά σε όλη την Αμερική, με αποτέλεσμα ο Καμπ Κάλογουεϊ να ντραπεί και να προσπαθεί να τα μπαλώσει αυτοσχεδιάζοντας, προς μεγάλη τέρψη του κόσμου. Το αποτέλεσμα ήταν ένας θρίαμβος για τον «Hi-de-ho man», κι ένα εμβληματικό swing τραγούδι, που έγινε σήμα-κατατεθέν του κλαμπ.

Herbie Hancock - the River (the Joni Letters)

Best Albums of 2007 - #15

Herbie Hancock

River: the Joni letters

(Verve)

Mετά την άδικη επίθεση του Gone4Sure στη Τζόνι Μίτσελ, χαίρομαι που τελευταία στιγμή έβαλα στη δεκάδα μου (και την εικοσάδα του Πο Πο Culture) αυτό το cd, που αποτελεί το πολλοστό comeback του Herbie Hancock (ο οποίος παραμένει ένας από τους καλύτερους εν ζωή μουσικούς που υπάρχουν, έτσι;) . Το concept είναι απλό: παίρνουμε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του songbook της Joni Mitchell, καλούμε μια μικρή εθνική της τζαζ (και δη τον μέγιστο Wayne Shorter στο σαξόφωνο και τον Dave Holland στο μπάσο, να κάνουμε ένα μικρό reunion συνεργατών του Miles Davis), προσθέτουμε καναδυό δροσερές φωνές (τη Norah Jones και την Corrine Bailey Rae) καναδυό "seasoned" (την Tina Turner και τον Leonard Cohen, πιο βραχνό από ποτέ), και την ίδια τη Joni - και προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι αυτό το υλικό μπορεί να λειτουργήσει ως τζαζ άλμπουμ, γιατί αρκετά με τους Gershwin και τους Cole Porter, κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθούμε και με άλλους τραγουδοποιούς. Το πράγμα λειτουργεί. Άψογα. Μου αρέσει ακόμα και το ότι δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω το αγαπημένο μου Both Sides Now, που το πήραν και το διέλυσαν στα εξ ων συνετέθη, αποδεικνύοντας τι σημαίνει τζαζ με αρχίδια...

Χριστουγεννιάτικο Bonus. Ο δίσκος απευθύνεται σε δυνατούς λύτες (που δεν φοβούνται τη τζαζ, δηλαδή), αλλά έχει και στιγμές για το μέσο γούστο: ήδη στο τελευταίο εορταστικό compilation των Starbucks εμφανίζεται η συγκινητική διασκευή του River με το γλυκόπικρο τραγούδισμα της Corrine Bailey Rae, το οποίο είναι έτσι κι αλλιώς ένα από τα πιο όμορφα, ψυχοβγαλτικά, συναισθηματικά τραγούδια που έχουν γραφτεί για τα χριστούγεννα (Sufjan Stevens, δεν θα φτάσεις ποτέ σ' αυτό το επίπεδο!)

Κατά τ' άλλα:

#16: Marilyn Manson - Eat me, Drink me

#17: Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release

#18: George Kontrafouris - Little Daddy's Blues

#19: Glenn Gould - Bach/the Goldberg Variations

#20: The Good, the Bad and the Queen

Ο Θεός και η ψυχή μας

(Του Φώτη βαριέμαι να τα αντιγράψω, ας το κάνει ο Παναγιώτης)

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Jazz Age (Stormy Weather)

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.

Όπως συμβαίνει πάντα, μετά από τους μεγάλους πολέμους αρχίζει η δημιουργία. Η εποχή μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο – έναν πόλεμο δύσκολο, ανήθικο, καταστροφικό –, δεν ήταν εξαίρεση. Για την ακρίβεια, η δεκαετία του ’20, και όλη η περίοδος του μεσοπολέμου ήταν μια εποχή πρωτοφανούς δημιουργικότητας: όχι μόνο στο πεδίο της τέχνης, με τον Πικάσο να ηγείται μιας αισθητικής επανάστασης, όχι μόνο στη λογοτεχνία, με τον Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τη Γερτρούδη Στάιν και τη γενιά τους, όχι μόνο στο σινεμά, με τον ομιλούντα κινηματογράφο να αλλάζει τα όρια μιας νέας, λαϊκής τέχνης, όχι μόνο με τη τζαζ, που κατάφερε να κάνει ήχο την ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου – αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής σκέψης και δράσης, στο επίπεδο της οικονομικής άνθισης, στον τρόπο σκέψης γενικότερα. Μετά την απελπισία του πολέμου, η δεκαετία του ’20 ήταν η εποχή των ευκαιριών – μια εποχή όπου όλα είναι δυνατά. Για την Αμερική, η πεμπτουσία αυτής της πεποίθησης, ήταν η πτήση του Τσαρλς Λίντμπεργκ πάνω από τον Ατλαντικό το 1927, μια πράξη που περισσότερο από κάθε άλλη συμβόλιζε αυτήν την εποχή των ανοιχτών δυνατοτήτων. Όλη αυτή η ευεξία δοκιμάστηκε σκληρά τη «Μαύρη Τρίτη» 29 Οκτωβρίου του 1929, όταν το κραχ του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης καταρράκωσε την αμερικανική οικονομία, καταστρέφοντας το 50% της βιομηχανίας, και παράγοντας δεκατρία εκατομμύρια ανέργους.

ETHEL WATERS with the DORSEY BROTHERS orchestra: Stormy Weather
(Arlen – Koehler)
Sterling Bose, Bunny Berigan (tp), Tommy Dorsey (tb), Jimmy Dorsey, Larry Binyon (cl, as), Joe Venuti, Harry Hoffman, Walter Edelstein, Lou Kosloff (v), Fulton McGrath (p), Dick McDonough (g), Artie Bernstein (b), Larry King (d), Ethel Waters (voc)
Recorded: New York, 3/5/1933
Για πολλούς μήνες, ο Ντιουκ Έλινγκτον μοιραζόταν τη σκηνή του Κότον Κλαμπ με την φημισμένη τραγουδίστρια Έθελ Γουότερς, την οποία συνόδευε στη «μεγαλύτερη επιτυχία της δεκαετίας», σύμφωνα με το Variety, και που παραδόξως, δεν ηχογραφήθηκε ποτέ όπως ακουγόταν στο κλαμπ. Ο Έλινγκτον προτίμησε να το ηχογραφήσει με την Ivie Anderson, ενώ η Γουότερς συνοδεύεται εδώ από μια άλλη μεγάλη ορχήστρα της εποχής.

Marilyn Manson - Eat Me, Drink Me

Best Albums of 2007: #16
Marilyn Manson
Eat Me, Drink Me
(Interscope)

Ένας θρήνος στον έρωτα που πεθαίνει και μια ελεγεία στον έρωτα που γεννιέται. Από αλλού το περίμενες κι από αλλού σου ήλθε. Ο Μέριλιν Μάνσον εμπνέεται από τα προσωπικά του (χωρισμός με την Ντίτα Φον Τιζ και νέος δεσμός με την "λολίτα" Έβαν Ρέιτσελ Γουντ) και στήνει ένα γκροτέσκο industrial metal αφιέρωμα στον ρομαντισμό, μ' ένα τρόπο που νόμιζες ότι πέθανε μαζί με τους τελευταίους Γερμανούς του είδους (του ρομαντισμού, όχι του industrial metal) στις αρχές του 19ου αιώνα...
Π.Χρ.

20. The Good, The Bad & The Queen - The Good, The Bad & The Queen
19. Glen Gould - Bach: The Goldberg Variations
18. George Kontrafouris - Little Daddy's Blues
17. Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release

Caribou - Andorra

Best Albums of 2007: #16
Caribou
Andorra
(Merge)

Τεχνικολόρ ηλεκτρισμένη ποπ, τόσο για τα παιδιά που κοιμούνται δακρυσμένα με τους δίσκους της 4AD στο μαξιλάρι τους, όσο και για τους ρομαντικούς shoegazers της δεκαετίας του 90' και ένα κομμάτι (Melody Day) από τώρα στα single της χρονιάς. Ο χαμένος στο διάστημα δίσκος των Beach Boys.

Φ.Β.

20. Liars - Liars
19. The Fiery Furnaces - Widow City
18. Animal Collective - Strawberry Jam
17. Arcade Fire - Neon Bible

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Queer Notions

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια. The Savoy Ballroom, the Apollo Theatre, Minton’s Playhouse, the Village Vanguard, the Knitting Factory… μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία της μουσικής – την ιστορία της μαύρης μουσικής – την ιστορία της τζαζ, απλώς απαριθμώντας τους χώρους όπου η μουσική άνθισε. Κάθε σχολή και τα στέκια της, κάθε γενιά και το δικό της κλαμπ, κάθε εποχή και τα σύμβολά της. Θρυλικότερο όλων, το Cotton Club ήταν το ορόσημο της «εποχής της τζαζ», αποτελώντας ακόμα και σήμερα ένα σύμβολο που περικλείει όλα όσα ήταν ο μεσοπόλεμος: αισιοδοξία, δημιουργία, καταστροφή, ποτοαπαγόρευση, κραχ, γκάνγκστερ και τζαζ – πολλή, καλή τζαζ, απαστράπτουσα και αισιόδοξη όσο ποτέ.

FLETCHER HENDERSON & his orchestra: Queer Notions
(Hawkins)
Russell Smith, Bobby Stark, Henry Allen (tp), Dicky Wells, Clade Jones (tb), Russel Procope, Hilton Jefferson (cl,as), Coleman Hawkins (ts), Horace Henderson (p), Bernard Addison (g), John Kirby (b), Walter Johnson (d)
Recorded: New York, 22/9/1933

Οι «περίεργες αντιλήψεις» του τίτλου αφορούν τους αρμονικούς πειραματισμούς που κυριαρχούν σ’ αυτό το κομμάτι – μια ακόμα σύνθεση (του Coleman Hawkins, που πρωταγωνιστεί, μαζί με την τρομπέτα του Henry “Red” Allen), όπου υπονοείται ότι η τζαζ θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μουσική για χορό…

(το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τ. Φεβρουαρίου 2007 του περιοδικού Jazz&Τζαζ)

Bonus Μεταλλουργείο: Era Vulgaris

Το εξώφυλλό του μπορεί να θυμίζει το άλλο "Bonus Μεταλλουργείο" που είχα ανεβάσει για πλάκα προσφάτως (ναι, αυτό με τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη), αλλά αυτό το post είναι σοβαρότατο: ΕΙΜΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ. Το "Era Vulgaris" των Queens of the Stone Age είναι δισκάρα και εγώ ο μαλάκας το κρατούσα στον πάγο πέντε ολόκληρους μήνες χωρίς να του δώσω την δέουσα προσοχή.

Με κίνδυνο να υπονομεύσω την εγκυρότητα της ψήφου μου (και μαζί όλου του "Πο Πο Culture!") στο Top 20 που οργάνωσε ο gone4sure, δηλώνω εδώ ότι μάλλον έχω κάνει ένα μοιραίο λάθος και αυτό το άλμπουμ έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα στις επιλογές μου. Τώρα πλέον είναι αργά, γι' αυτό και θα κάνω απλά ένα update στη λίστα με όσα δεν χώρεσαν οριακά στο Top 10 μου.

Από 'κει και πέρα, κανονικά δεν θα έπρεπε να μπει ούτε στο «Μεταλλουργείο», αφού -παρά την επιμονή πολλών- καμμία σχέση με τη χέβι μέταλ δεν έχουν οι Queens, αλλά ήταν ο καλλίτερος τρόπος που είχα να τους δώσω την πρέπουσα δημοσιότητα!

Στα δύο

Ανήκοντας σ’ αυτή την ευτυχισμένη (;) κατηγορία ανθρώπων που πιάνουν δουλειά κατά τις 12 το μεσημέρι και γυρίζουν σπίτι αφ’ ότου έχουν κλείσει τα μαγαζιά το βράδυ, αντιμετώπιζα πάντα με αθώα άγνοια το πρόβλημα της κυκλοφοριακής κίνησης. Πολύ απλά, δεν με αφορούσε. Οταν μάλιστα, σε κάποια φάση της ζωής μου, η δουλειά μου ήταν δεκαπέντε λεπτά από το σπίτι μου με το ποδήλατο, περήφανα μετέτρεψα το οικολογικό μου δίκυκλο σε παντιέρα και την ανέμιζα σε κάθε συζήτηση που ξεκινούσε με τη φράση «σήμερα κόλλησα τρία τέταρτα στην κίνηση»... Μου φαίνεται εξαιρετικά λογική η απορία «γιατί να πάρεις το αυτοκίνητό σου, όταν ξέρεις ότι θα υποφέρεις;» και συνεχίζω να εκπλήσσομαι με την επιμονή φίλων και γνωστών να προσπαθούν να ανακαλύψουν το μαγικό συνδυασμό στενών που θα τους γλιτώσει από ένα ολόκληρο τέταρτο πηξίματος στην Λεωφόρο Πεντέλης –μέχρι να πετύχουν σ’ ένα από αυτά τα στενά το εκδικητικό απορριμματοφόρο του Δήμου και να επιστρέψουν στην θαλπωρή της πρωινής ακινησίας.

Επιστρέφοντας πρόσφατα στην «Καθημερινή», συνειδητοποίησα ότι το περίφημο πρόβλημα, που τόσο καιρό άκουγα αλλά ποτέ δεν συναντούσα, ίσως πολύ σύντομα επηρεάσει και τη δική μου μετακίνηση. Πέτυχα, δηλαδή, την Αττική Οδό σε κατάσταση πλήρους ακινησίας, κάτι που νόμιζα ότι επρόκειτο απλώς για αστικό μύθο, πιο γελοίο σε σύλληψη κι απ’ τους αλιγάτορες που κατοικούν στο αποχετευτικό σύστημα της Νέας Υόρκης. Εμαθα πόσο εύκολο είναι να διπλασιαστεί ο χρόνος που χρειάζεται για να μεταβείς από το Μαρούσι στο Φάληρο μέσω της Εθνικής Οδού αν πιάσει βροχή. Και, φυσικά, ανακάλυψα ότι το τίμημα για να «πεταχτεί» κανείς στο κέντρο είναι είτε τα 10 ευρώ που θα πληρώσει σε ένα πάρκινγκ είτε το πολλαπλάσιο σε νεύρα και χρόνο, μέχρι να βρει μια άδεια θέση στάθμευσης. Το «χαλαρό» μου ωράριο δεν αποτελεί πια όπλο απέναντι στην γύψινη ακινησία της αθηναϊκής κυκλοφοριακής πραγματικότητας. Καιρός για νέες λύσεις...


Αλλά πρώτα, ας ρίξουμε μια ματιά στα αποθαρρυντικά δεδομένα: Οι Ελληνες αγοράζουμε κάπου 300.000 νέα αυτοκίνητα το χρόνο. Τα μισά από αυτά στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Το παλιό μας όχημα συνήθως το πουλάμε σε κάποια μάντρα, που στη συνέχεια το «σπρώχνει» στην επαρχία. Στον δακτύλιο μόνο της Αθήνας, κάθε μέρα εισέρχονται 100.000 αυτοκίνητα. Το ένα τρίτο από αυτά δεν έχει πού να παρκάρει. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν άλλες θέσεις στάθμευσης, άλλοι δρόμοι, άλλες αλάνες, άλλα υπόγεια πάρκινγκ. Και τι κάνει αυτό το ένα τρίτο; Καμιά φορά βάζει αλάρμ. Συνήθως ούτε αυτό. Απλώς παρκάρει κάπου παράνομα, βέβαιο ότι η ατιμωρησία από την Τροχαία είναι η περίπου θεσμοθετημένη συναίνεση στο «δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο». Η καημένη η Τροχαία πάλι, αντί, για παράδειγμα, να περιφρουρεί τουλάχιστον τις λεωφορειολωρίδες, πιάνει «καίρια» πόστα στις κεντρικές αρτηρίες και προσπαθεί σαν τσέλιγκας της ασφάλτου να διαχειριστεί το αχαλίνωτο κοπάδι των εποχούμενων – κι ας υπάρχουν οι φωτεινοί σηματοδότες γι’ αυτήν ακριβώς τη δουλειά.

Αυτοκίνητα στις λεωφορειολωρίδες, λοιπόν, αυτοκίνητα σταθμευμένα στα πεζοδρόμια, αυτοκίνητα σταθμευμένα δίπλα στα αυτοκίνητα που είναι σταθμευμένα στο πεζοδρόμια, κεντρικές αρτηρίες που γίνονται σιγά σιγά στενά δρομάκια λόγω των τετρακίνητων εμποδίων που άφησαν οι οδηγοί τους για να «πεταχτώ για ένα λογαριασμό στην ΕΥΔΑΠ, μισό λεπτό θα κάνω». Οσο τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς καθυστερούν, τόσο περισσότερο τα απαξιώνουμε (Μετρό και Ηλεκτρικός αποτελούν εξαίρεση, αλλά διαθέτουν δίκτυο περιορισμένο) και τόσο πιο συχνά παίρνουμε το αυτοκίνητο. Φαύλος κύκλος.

Οι ιδέες για τη λύση είναι πολλές· τα προβλήματα που θα δημιουργήσουν ίσως είναι περισσότερα: Απαγόρευση τετράτροχων στο κέντρο; Δεν έχουμε αρκετά ΜΜΜ για να φιλοξενήσουν όλον αυτόν τον κόσμο. Διόδια; Πληρώνω και μπαίνω, σταθμεύω παράνομα και το πρόβλημα συνεχίζεται. Περισσότερες λεωφορειολωρίδες; Ακόμη περισσότερη κίνηση γύρω τους. Να επιτραπούν τα ταξί στις λεωφορειολωρίδες; Μα το γεγονός ότι στην Ελλάδα τα ταξί είναι φθηνά δεν σημαίνει ότι είναι ΜΜΜ. Και φανταστείτε 15.000 κίτρινα οχήματα ξαφνικά να γεμίζουν το χώρο που θεωρητικά ανήκει στα ΜΜΜ... Νέοι δρόμοι; Με τι λεφτά; Και πού ακριβώς; Κακά τα ψέματα, όσο κι αν πασχίζουν οι Αρχές (καιρός, βέβαια, είναι για το υπουργείο Μεταφορών να δημιουργήσει έναν ενιαίο φορέα που θα βάλει όλες τις λύσεις στο τραπέζι, να μελετήσει σωστά και να εκπονήσει ένα βιώσιμο σχέδιο) τίποτε δεν θα λυθεί αν εμείς οι ίδιοι δεν συνειδητοποιήσουμε πως η καθημερινή χρήση του αυτοκινήτου μας απλώς επιβαρύνει κι άλλο την κατάσταση. Δεν θα την αποσυμφορήσουμε, αφήνοντάς το στο σπίτι μέχρι να αδειάσουν λίγο οι δρόμοι και να το ξαναπάρουμε. Θα μάθουμε να το κάνουμε σωστά. Ενα παράδειγμα; Αυτόν τον ενάμιση μήνα που έχω ξαναγυρίσει στην «Καθημερινή» δεν είμαι μόνος μου στο αυτοκίνητο. Μοιράζομαι την κούρσα, την Αττική Οδό, τη βενζίνη με ένα συνάδελφο. Και πέρα από τα χρήματα που γλιτώνω, απαλλάσσω τους δρόμους, το περιβάλλον, τους υπόλοιπους οδηγούς από ένα περιττό αυτοκίνητο. Ισως, αν βρούμε έναν ακόμη γείτονα στο δρομολόγιό μας, να «κλέψουμε» ένα ακόμη τετράτροχο από την Αθήνα. Κι αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή...


Ωτοστόπ μέσω Διαδικτύου
Tο www.carpooling.gr διαφημίζει τις υπηρεσίες του κάπως έτσι: «Μια ανεξάρτητη πύλη που συνδέει τους ταξιδιώτες που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, φέρνει σε επαφή ανθρώπους που σχεδιάζουν να κάνουν το ίδιο ταξίδι και θέλουν να μοιραστούν τα έξοδά του.» Αλλά τα παραπάνω μου φαίνονται το ένα δέκατο της ουσίας του. Καλές οι νέες επαφές, καλή και η οικονομία, τίποτε καλύτερο όμως από το να μπορείς να κινείσαι με ευκολία στον ίδιο δρόμο που μέχρι χθες σε βασάνιζε. Θέλει βέβαια ακόμη πολλή δουλειά, αλλά ήδη στο site μπαίνουν 10.000 επισκέπτες το μήνα. Κι αν υπολογίσουμε κι όλα τα άτυπα car pools μεταξύ γειτόνων και συναδέλφων... Ολα αυτά, βέβαια, έχουν νόημα μόνο για διαδρομές άνω των πέντε χιλιομέτρων. Διότι μέχρι εκεί, τίποτε δεν συγκρίνεται με μια ποδηλατάδα. Ευελιξία, φρέσκος αέρας, γυμναστική. Και μόνο τα νεύρα που γλιτώνει κανείς μέχρι να βρει θέση για παρκάρισμα είναι ικανός λόγος για να προτιμήσει το πετάλι από το τετράτροχο.

(GK, Δεκέμβριος 2007)

Τι κάνουμε τώρα κύριε Δήμαρχε;

Στον 17ο ποδηλατικό γύρο της Αθήνας, πριν ένα μήνα, ο ήλιος ήταν λαμπερός, παρά τις παραξενιές του την προηγούμενη μέρα, που -κρυμμένος πίσω από κάτι βαριά μαύρα σύννεφα- έστελνε μηνύματα γεμάτα κακιούλες στους πεταλοκαβαλάρηδες.

Και που ήταν λαμπερός, βέβαια, 5.500 ήταν όλα κι όλα τα δίκυκλα που άσκησαν το ετήσιο δικαίωμά τους στην ελεύθερη βόλτα στους κεντρικότερους δρόμους της πόλης. Δεν λέω, πολλοί ποδηλάτες. Σε μια πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων, όμως, με 100.000 τετράτροχα την ημέρα να ψάχνουν θέση στάθμευσης μόνο στο κέντρο της, ο αριθμός αρχίζει και φαίνεται αστείος. Από την άλλη, γιατί να πάρω στα καλά καθούμενα μια Κυριακή το ποδήλατό μου και να κατεβώ στο κέντρο; Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά.

Πάρτε για παράδειγμα τον δήμαρχο. Την ίδια ώρα που συζητά την επέκταση του ωραρίου λειτουργίας του μετρό -ειδικά για την Παρασκευή και στο Σάββατο, για να μπορεί ο κόσμος να διασκεδάζει πιο οικονομικά, προφανώς-, ανακοινώνει το άνοιγμα ποδηλατοδρόμων σε κάποια πάρκα αλλά απορρίπτει την όποια πρόταση για δίκτυο και εντός των δρόμων. Με την ατάκα: «Στο κέντρο της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτιάξουμε ποδηλατοδρόμους χωρίς να κινδυνεύει η ακεραιότητα του ποδηλάτη».

Σωστό... Αφήστε τον λοιπόν έτσι, να κυκλοφορεί «ασφαλής» ανάμεσα στα αυτοκίνητα και αξιοποιείστε, όπως προαιρείσθε, το πάρκο της πρώην Χωροφυλακής και το πάρκο Ιλισίων. Έτσι κι αλλιώς, για την Πολιτεία, πάντα θέμα αναψυχής ήταν το ποδήλατο. Ποτέ δεν το σκέφτηκαν ως κομμάτι της βιώσιμης κινητικότητας μιας πόλης που ασφυκτιά. Το πιο αστείο είναι ότι τα μέτρα που σκοπεύει να πάρει στο μετρό δεν συνοδεύονται από την αυτονόητη άρση της απαγόρευσης στα ποδήλατα -τουλάχιστον για κάποιες ώρες- και το ακόμη πιο αστείο είναι ότι ο κ. Κακλαμάνης απλά δεν μπορεί να πάρει μέτρα στο μετρό... Εκεί κάνει κουμάντο το Αττικό Μετρό και ο δήμαρχος απλώς μπορεί να τους πιάσει μια κουβέντα. Μ’ αυτή τη λογική, θα μπορούσε να τους πετάξει και μια ατάκα για τα ποδήλατα, αλλά αυτό θα σήμαινε κι άλλες πρωτοβουλίες -πιο κοντά στα δικά του χωράφια. Και πολύ απλά εκεί, στα δικά του χωράφια, κυκλοφορούν οι γιωταχήδες. Και κανείς δήμαρχος Αθηναίων δεν θέλει να τα βάλει με τους γιωταχήδες... Βαπτίζει, λοιπόν, με το ζόρι το ποδήλατο αναψυχή και το στέλνει στα πάρκα να κάνει άσκοπες βόλτες. Και βέβαια, στήνει και ετήσια πανηγυράκια με παιδάκια που κάνουν ποδηλατικούς αγώνες στο κέντρο της Αθήνας, γιατί είναι μια χαρά εικόνα για να κάνει τον γύρο των ΜΜΕ και να δώσει την εντύπωση που πρέπει. Οι (πραγματικοί) ποδηλάτες της Αθήνας, πάλι, και όσοι θα ήθελαν να το δοκιμάσουν, περιμένουν το γνωστό θαύμα...

(Top Gear, Δεκέμβριος 2007)

Σύντομα Ανέκδοτα: 8. Η 4η σεζόν του Lost θα έχει 24 επεισόδια!

Το καραγκιοζιλίκι με το «Lost» ανέστησε την ξεχασμένη (γιατί άραγε;) ενότητα «Σύντομα Ανέκδοτα», που πολλά hits έδινε στον «Πο Πο Culture!» στην προ-πρώην-Zelig εποχή:

Τελικά οι αγαπημένοι μας προβληματικοί ναυαγοί όχι μόνο δεν θα πάνε σε 16 επεισόδια από τον Φεβρουάριο (όπως προγραμμάτιζαν οι παραγωγοί της σειράς, αντί των 24 από το φθινόπωρο που μας είχαν συνηθίσει στους 3 πρώτους κύκλους), αλλά λόγω της απεργίας των σεναριογράφων -και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούντες- θα πάνε σε σεζόν 8 επεισοδίων! Η σειρά αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Μάιο του 2039 με την αποκάλυψη ότι τελικά ο Τζακ είναι ο Αγιος Πέτρος κι όλα όσα συμβαίνουν στο νησί είναι απλά η συνηθισμένη διαδικασία που θα περάσει ο καθένας από εμάς προτού γίνει δεκτός στον Παράδεισο. Της σαδομαζοχιστικής παρακολούθησης του ξεχειλώματος της σειράς συμπεριλαμβανομένης...

Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 8. Οι σταθερές αξίες

Όλο και περισσότερο ανακαλύπτω κάθε μέρα, αυτή την καταραμένη περίοδο που ξεκίνησε από τις αρχές του περασμένου μήνα κι έχει μετατρέψει τη ζωή μου σε μια δίνη, ότι αυτό που μου έλειπε ως τώρα ήταν οι σταθερές αξίες. Όχι η προσήλωση σε κάποιες σταθερές αξίες. Απλά η ύπαρξή τους... Το ξέρω ότι είναι πολύ βαρύ αυτό που γράφω τώρα -ειδικά αν είναι να το χωρέσω μέσα σ' ένα post που τιτλοφορείται «Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας» και ανεβαίνει τριτιάτικα, αλλά ήθελα να το γράψω.

Εξ άλλου, μου δίνει και την αφορμή για να ανεβάσω το Rock of Ages, που αν μην τι άλλο είναι μια σταθερή αξία από μόνο του. Ο τίτλος του το λέει, το ύφος του το λέει, η πώρωση που νοιώθεις όταν το ακούς το λέει... Ας μην επιστρέψω στην αυτοκριτική κι ας μην θυμηθώ ότι και το ροκ ως αξία το πούλησα σε κάποια φάση της ζωής μου! Ας πάω κατ' ευθείαν στο 1983 και στο «Pyromania», το καλλίτερο άλμπουμ των Def Leppard, μιας μπάντας που ιδρύθηκε έξι χρόνια νωρίτερα στο φτωχικό Σέφιλντ και που έγινε όχι απλά γνωστή παγκοσμίως, αλλά -αν δεν κάνω λάθος- πούλησε όσο δεν έχει πουλήσει ποτέ κανένα άλλο ροκ γκρουπ το 1987 με το «Hysteria».

Το «Pyromania» μπροστά στο «Hysteria» είναι το ακατέργαστο διαμάντι που γλίτωσε την ποπ ποζεριά, αλλά δεν κατάφερε να λάμψει ποτέ όσο του άξιζε. Περιέχει 10 τραγούδια που ακούγονται ακόμη και σήμερα σαν να μην έχουν περάσει 24 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία τους, 10 αυθεντικά χαρντ ροκ κομψοτεχνήματα, με όλες τις λεπτομέρειες του είδους τους παιγμένες με δεξιοτεχνία, 10 συνθέσεις μεστές, σαφείς, πωρωτικές εν τέλει. Προφανώς το αποτέλεσμα είχε να κάνει με τις συνθήκες: Όσο μαλάκας κι αν ακουστώ, το '83 οι κιθάρες τους ήταν ακόμη «καθαρές» από ηρωίνη και λοιπές ουσίες και ο ντράμερ τους είχε ακόμη και τα δύο χέρια του...

Arcade Fire - Neon Bible

Best Albums of 2007: #17
Arcade Fire
Neon Bible
(Merge)

Δίσκος δεκάδας (για να μη πω πεντάδας) όταν κυκλοφόρησε, ξεφούσκωσε σχετικά γρήγορα στη συχνότητα ακροοάσεων του, όχι γιατί κουβαλάει την κατάρα του sophomore αλλά γιατί πήρε (πήραν) τον εαυατό του πολύ πιο σοβαρά από όσο «έπρεπε».
Φ.Β.

Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release

Best Albums of 2007: #17
Simian Mobile Disco
Attack Decay Sustain Release
(Wichita Recordings)

Η λέξη κλειδί βρίσκεται στο τέλος του ονόματος του γκρουπ: "Disco". Ναι, αυτό το αλμπουμάκι που ήλθε από δυο σούπερ παραγωγούς στις αρχές του καλοκαιριού να ντύσει τα beach parties μας, κουβαλά μαζί του τα καλλίτερα στοιχεία της χρυσής εποχής της party μουσικής (χωρίς το ίδιο να είναι σε καμμία περίπτωση ντίσκο -μάλλον acid techno το λες): τραβηγμένα φωνητικά, όξινο ντάπα ντούπα ως εκεί που πρέπει, λυρισμό παρέα με πωρωτική ενορχήστρωση, μέχρι και μπαλάντες γεμάτες δάκρυ. Χορεύεται μέχρι λιωσίματος των υποδημάτων. Άκυρον. Μέχρις εξαφανίσεως και του τελευταίου κόκκου άμμου...
Π.Χρ.

Νούμερο Δεκαεπτά!

Στο 17 της λίστας με τα καλλίτερα άλμπουμ του 2007 ο Φώτης Βαλλάτος ψηφίζει Arcade Fire - The Neon Bible και ο Homo Ludens, για λογαριασμό του «Πο Πο Culture!» ψηφίζει Simian Mobile Disco - Attack Decay Sustain Release.

Ακολουθούν τα σχόλια.

Κάνε κλικ εδώ για να δεις τι ψηφίζουν οι υπόλοιποι bloggers - εκλογείς και εδώ για να δεις τι έχουν ψηφίσει Βαλλάτος και «Πο Πο Culture!» ως τώρα.

Δεκέμβριος στο Cotton Club: Sugar Foot Stomp

Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, για να πραγματοποιήσουμε τη φαντασίωση κάθε φίλου της τζαζ: να περάσει μια βραδιά στο Cotton Club, στην καρδιά του Χάρλεμ, πίνοντας περίεργα ποτά από παράνομα αποστακτήρια.

Είναι γνωστό ότι η ιστορία της τζαζ γράφτηκε (και γράφεται) στα κλαμπ, τους χώρους όπου γεννιέται η μουσική κι έρχεται σε άμεση επαφή με το κοινό, όπου οι μουσικοί επικοινωνούν μεταξύ τους, παράγοντας τέχνη από την όσμωσή τους. Κι αν υπάρχει ένα κλαμπ που κατάφερε όσο κανένα να εκφράσει την «εποχή της τζαζ», αποτελώντας τον βιότοπο των πιο δημιουργικών μονάδων της μαύρης μουσικής, αυτό δεν είναι άλλο από το πασίγνωστο Cotton Club, του Χάρλεμ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο θρύλος του παραμένει ισχυρός οκτώ δεκαετίες από την εποχή της ακμής του.

FLETCHER HENDERSON & his orchestra: Sugar Foot Stomp (03’04’’)
(Oliver)
Russel Smith, Bobby Stark, Rex Stewart (tp), Benny Morton, Claude Jones (tb), Russel Procope, Harvey Boone, Coleman Hawkins (sax), Fletcher Henderson (p), Clarence Holiday (g), John Kirby(b), Walter Johnson (d).
Recorded: New York, 29/4/1931

Ο Φλέτσερ Χέντερσον υπήρξε ο bandleader που εγκαινίασε το Κότον Κλαμπ. Εδώ, σε μια ηχογράφηση κάπως μεταγενέστερη της θητείας του στο κλαμπ, σε ένα κομμάτι που θα ήταν κλασικό και μόνο για την χαρακτηριστική κραυγή του Κόλμαν Χόκινς που προστάζει: “oh! Play that thing!”

(Δημοσιεύτηκε στο τ. Φεβρουαρίου 2007, του περιοδικού Jazz&Τζαζ)

Αλληλούια!

Mόλις ανακάλυψα το νέο αγαπημένο μου blog!

The Story So Far...

Επειδή με το σύστημα που επιλέξαμε, λογικά θα έχετε ήδη χάσει την μπάλα, ιδού τι έχουμε ψηφίσει ως τώρα στο Top 20 που οργανώνει ο gone4sure:

Φώτης Βαλλάτος (guest blogger):
20. Liars - Liars
19. The Fiery Furnaces - Widow City
18. Animal Collective - Strawberry Jam

«Πο Πο Culture» (ψηφίζουν μαζί οι Homo Ludens και Mr. Arkadin):
20. The Good, The Bad & The Queen - The Good, The Bad & The Queen
19. Glen Gould - Bach: The Goldberg Variations
18. George Kontrafouris - Little Daddy's Blues

Iδού και οι λίστα με τις ως τώρα ψήφους των υπόλοιπων εκλογέων.

Γιώργος Κοντραφούρης - Little Daddy's Blues

Best Albums of 2007: #18

George Kontrafouris
Little Daddy's Blues

(Chicken Coup Records)

Δυσκολεύτηκα πολύ μ' αυτή τη λίστα, μέχρι που αποφάσισα να ακολουθήσω την εξής λογική: αντί να ασχοληθώ με τα άλμπουμ που είναι στ' αλήθεια "σημαντικά" (π.χ. τους Arcade Fire), να προτιμήσω αυτά που υπάρχει πιθανότητα να ξανακούσω μέσα στη χρονιά. Το Little Daddy's Blues είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Κοντραφούρης είναι ίσως ο καλύτερος Έλληνας τζαζ πιανίστας, που τώρα ζει και εργάζεται στη Φινλανδία. Τα τελευταία χρόνια τον έχει πιάσει μια τρέλλα για το ζεστό γουργουρητό του Hammond, που μπορεί να μην έχει το πρεστίζ του πιάνου, αλλά έχει πλάκα και σε ξεσηκώνει. Τον είδα live στο Jazz Upstairs, παρέα με τους Φινλανδούς, να παίζει με ένα απίστευτο πάθος και κέφι, σαν να είναι ο καλύτερος μαθητής του Jimmy Smith και του Larry Young και το καταφχαριστήθηκα. Μετά, όχι μόνο τσίμπησα το δισκάκι από το μπαρ, αλλά έτρεξα και του ζήτησα να μου το υπογράψει.
ΝΚΦ

Animal Collective - Strawberry Jam

Best Albums of 2007: #18

Animal Collective

Strawberry Jam

(Domino)

Η ψυχεδελική εκδοχή της dance μουσικής, χωρίς να είναι ούτε dance ούτε ψυχεδελική. 3 δεκαετίες και 2002 μουσικά είδη σε ένα δίσκο που θα έτρωγε το καπέλο του ο Beck να τον είχε κάνει, ένα δαιδαλώδες αριστούργημα από μια από τις σημαντικότερες μπάντες των καιρών μας.
Φ.Β.

The Fiery Furnaces - Widow City

Best Albums of 2007: #19

The Fiery Furnaces

Widow City

(Headz)

Μεγάλωσαν απότομα από τον προηγούμενο τους δίσκο και κολυμπάνε χωρίς μπρατσάκια και τον ναυαγοσώστη πάνω από το κεφάλι τους στα τρικυμιώδη νερά μεταξύ της ποπ και του (ουσιαστικού) avant garde, ενώ οι παρανοϊκές ενορχηστρώσεις τους σε κάνουν να κρατάς το κεφάλι σου γιατί δεν ξέρεις ποτέ από πού θα σου ΄ρθει.
Φ.Β.

O Γκλεν Γκουλντ Ζει - και μην κάνεις τη χαζή!

Best albums of 2007: #19

Glenn Gould
Bach: the Goldberg Variations (1955 performance - zenph re-performance)
(Sony Classical)

H ερμηνεία του Γκλεν Γκουλντ στις "παραλλαγές του Γκόλντμπεργκ" του Μπαχ είναι μια από τις σημαντικότερες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού - εφάμιλλη της ανάθεσης της Καπέλα Σιστίνα στον Μικελάντζελο και της θητείας του Ντιουκ Έλινγκτον στο Κότον Κλαμπ, ή της στιγμής που ο Μαρσέλ Προυστ βύθισε τους κοπτήρες του σε ένα μπισκοτάκι.
Ναι, σύμφωνοι, ακούω να λέει όποιος διαβάζει, αλλά ο Γκουλντ έχει πεθάνει εδώ και εικοσιπέντε χρόνια, ενώ η συγκεκριμένη εκτέλεση έλαβε χώρα το 1955 - τι δουλειά έχει σε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς;
Μα, μπορεί η εκτέλεση να είναι παλιά, η ηχογράφηση είναι καινούρια. Εξηγούμαι. Μια νέα τεχνολογία των Zenph studios επέτρεψε την εκ νέου ηχογράφηση εκείνης της ερμηνείας. Η παλιά ηχογράφηση περάστηκε σε ένα ειδικό "κομπγιούτορα" συνδεδεμένο με ένα πιάνο, που αναπαρήγαγε το έργο με απόλυτη ακρίβεια, σαν να ήταν ο ίδιος ο μακαρίτης στο στούντιο ηχογράφησης. Με άλλα λόγια, ένα software έπαιξε το ρόλο του Γκουλντ. Ανατριχιαστικό, έτσι;
Ο λόγος που αυτό φιγουράρει στη λίστα μου στη θέση #10 (19 στην ιεραρχία του blog) είναι γιατί αφ' ενός ήθελα να υπονομεύσω λίγο τη διαδικασία της ψηφοφορίας (είμαι τυπικά εντάξει, είναι ηχογράφηση του 2007) κι αφ' ετέρου να υπονομεύσω την ουσία της - ακόμα κι αν ψήφιζαν όλοι οι bloggers του κόσμου, αποκλείεται ανάμεσα στις λίστες τους να υπήρχε μουσική που να πλησιάζει έστω και κατ' ελάχιστο τον Μπαχ. Συγγνώμη, αλλά έτσι είναι
Αυτά και συγγνώμη για την καθυστέρηση.
ΝΚΦ

υγ. Είχα πει ότι θα βάζω και δείγματα, αλλά το συγκεκριμένο αρνείται να το διαβάσει το pc μου...

Happy Beethoven's Birthday

Τα γενέθλια του Μπετόβεν ήταν ένα από τα λάιτ μοτίφ της πενηντάχρονης ιστορίας των Peanuts, μια ιδέα που έδωσε την ευκαιρία στον Τσαρλς Σουλτς να σχολιάσει τη μανία της δυτικής κοινωνίας για τις "παγκόσμιες μέρες" και τους μαζικούς εορτασμούς.
Μπαίνω κάθε μέρα στο peanuts.com για να ρίξω μια ματιά στο στριπάκι που ξεθάβουν κάθε φορά και αυτήν την εβδομάδα είδα αρκετά σχετικά με τα γενέθλια του Μπετόβεν.
Τα παραθέτω, παραπέμποντας σε ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ του Αθήναιου.
Και με κάποιον περίεργο τρόπο, αυτό είναι πρόλογος για την συμμετοχή μου στην ψηφοφορία για τα 20 καλλίτερα (χε!) άλμπουμ του 2007.

Django Weekend: La mer

Μια συνάδελφος στη δουλειά έλεγε πόσο της άρεσε που έκανε βόλτα στη θάλασσα και πόσο πιο ωραία είναι η παραλία το χειμώνα. Το μυαλό μου πήγε σε μια συγκεκριμένη θαλασσινή μελωδία, που θεωρούσα πάντα αλλόκοτα "μη καλοκαιρινή" - το υπέροχο La Mer του Σαρλ Τρενέ. Το κομμάτι είναι από μόνο του ρομαντικό και νοσταλγικό και μελαγχολικό και συναισθηματικό και όλα αυτά, κάτι που το έκανε ιδανικό όχημα για τον Django Reinhardt και τον Stephane Grappelly, που το ερμήνευσαν ιδανικά σε μια από εκείνες τις περίφημες ηχογραφήσεις στα στούντιο της RAI το 1949, με ιταλική rhythm section (πιάνο-μπάσο-ντραμς, δεν θυμάμαι τα ονόματα και βαριέμαι τώρα να ψάχνω). Αλλά δεν γίνεται ποτέ να αναφέρεσαι στο La mer χωρίς να κάνεις ειδική μνεία στη συναρπαστική διασκευή του Bobby Darin, η οποία δεν είναι μόνο ένα καταπληκτικό σουίνγκ, είναι κι ένα υπόδειγμα στιχουργικής: ο πρώτος στίχος είναι χαρακτηριστικός - ενώ το la mer θα μπορούσε κάλλιστα να αποδωθεί ως the sea, και να είναι σωστό μετρικά καθώς υπάρχει ο ίδιος αριθμός συλλαβών, αντ' αυτού έχουμε τη λέξη somewhere, που ομοιοκαταληκτεί με το la mer, και το οποίο somewhere μας οδηγεί στο υπόλοιπο beyond the sea. Απλώς αριστούργημα.

Download Fest

Δεδομένου ότι από χθες και για τις επόμενες δεκαεννιά μέρες αυτό το blog συμμετέχει στο ψυχαναγκαστικό μουσικολατρικό όργιο που διοργανώνει ο Gone4Sure - με διπλή συμμετοχή, δε (μια από εμένα και τον Παναγιώτη - και μία από τον guest blogger Φώτη Βαλλάτο).

Και δεδομένου ότι έχω αποφασίσει τις δικές μου επιλογές να τις συνοδεύω με link για downloading του αγαπημένου μου κομματιού από κάθε δίσκο (γιατί είμαι ΤΟΣΟ ψυχαναγκαστικός).

Σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν φρόνιμο να αναστείλλω για λίγο την ενότητα Django Weekend.

Αποφάσισα να μην το κάνω.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από τη δευτέρα θα ξεκινήσω και νέα ενότητα, με γενικό τίτλο "Δεκέμβριος στο Cotton Club" - και περιεχόμενο αυτό που λέει ο τίτλος. Ήθελα να το κάνω το Νοέμβριο αλλά δεν προλάβαινα και το "Ιανουάριος στο Cotton Club" δεν μου ακούγεται ωραίο.

Περαστικά μας.

Ακολουθεί Django Weekend...

Αμπελοφιλοσοφία #1 (sorry for that Pascal...)

Υπάρχουν ταινίες που επιβάλλεται να τις σχολιάζεις με τον διπλανό σου, ακόμη κι αν δεν τις βλέπεις στον θερινό, ή έστω να χαχανίζεις, να βγάζεις ξεφωνητά τρόμου, να εκφράζεις τη θλίψη, την αηδία ή την ευχαρίστησή σου. Υπάρχουν ταινίες που σου επιτρέπεται μέχρι και να δακρύσεις.

Αλλά υπάρχουν και ταινίες που οφείλεις να τις παρακολουθήσεις μέσα στην απόλυτη σιωπή -ιδανικά μοναχός σου- και το μόνο πράγμα που θα επιτρέψεις στον εαυτό σου θα είναι να σκεφτεί... Οι ταινίες του Γκας Φαν Σαντ είναι τέτοιες ταινίες. Και η Φράνσις Φάρμερ ήταν μια πολύ γοητευτική γυναίκα.

#20: The Good, The Bad & The Queen + Liars

Στο νούμερο 20 της λίστας των καλλίτερων άλμπουμ για το 2007, το "Πο Πο Culture" (εκπροσωπούμενο από τον Homo Ludens) ψηφίζει The Good, The Bad & The Queen και ο Φώτης Βαλάτος ψηφίζει Liars. Ακολουθούν τα σχόλια των εκλογέων.

Τι ψήφισαν οι υπόλοιποι; Κλίκαρε εδώ!

The Good, The Bad & The Queen - The Good, The Bad & The Queen

Best Albums of 2007: #20
The Good, The Bad & The Queen
The Good, The Bad & The Queen(Parlophone)

Ένα brit-pop απολίθωμα ανακαλύφθηκε αίφνης από τους αρχαιολόγους εν έτει 2007; Τσιμπάω! Δεν είναι απολίθωμα, αλλά σύγχρονο δημιούργημα του δαιμονίου Damon -13 ολόκληρα χρόνια μετά το peak της Blurοκαριέρας του; Τσιμπάω περισσότερο! All-around τζαμάρισμα από all-star τετράδα (και όχι τριάδα, όπως υπονοεί ο τίτλος) με κλείσιμο ματιού -και μια κλωτσιά στον πισινό- στους νοσταλγούς της "πιο δημιουργικής περιόδου στην βρετανική μουσική ιστορία που όμως δεν κράτησε όσο έπρεπε". Κυνικό, ρεαλιστικό, ευφυώς απλό, αρκούντως ακουστικό. Ο καλλίτερος τρόπος να ξεκινήσεις μια εικοσάδα...
Π.Χρ.

Liars - Liars

Best Albums of 2007: #20
Liars
Liars
(Mute)

Όχι μόνο γιατί έκαναν αυτό το ανάποδο τετακέ (καλά το γράφω; δεν ξέρω από αυτοκίνητα sorry, μόνο ακουστά) από τον noise ορυμαγδό των προηγούμενων δίσκων και επιχείρησαν να γίνουν οι Beach Boys των 00s με (πιο) ληγμένα βαρβιτουρικά, αλλά κυρίως γιατί κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα κομμάτι που ονομάζεται Protection (το τελευταίο του δίσκου) το οποίο να είναι κλάσει ανώτερο από το ομώνυμο των Massive Attack. Στο μέλλον όταν ακούω τη λέξη Protection δεν θα σκέφτομαι το Bristol ούτε το Γιάννη Νένε αλλά τον πρώην γκόμενο της Karen O. Ο!
Φ.Β.