Palate Cleanser

Φοβήθηκα λίγο με τον εαυτό μου που έβαλα τον Καρατζαφέρη στο blog, κι άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση, μέχρι που έπεσα στη Σκάρλετ Αν δεν το αναγνώρισες, είναι το βιντεοκλίπ ενός από τα καλύτερα τραγούδια του τελευταίου δίσκου του Μπομπ Ντίλαν. Και ναι, όσο πλησιάζει ο χειμώνας γίνομαι όλο και πιο μελό...

H ατάκα της τετραετίας

«Θα της δώσω (σ.σ. ψήφο εμπιστοσύνης), δεν θα τη ρίξω τώρα (σ.σ. την κυβέρνηση) αυτή την περίοδο γιατί δεν πρέπει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, εναλλακτική λύση».

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, σε μια ακόμη απόδειξη της γενναιοδωρίας, της μεγαλοψυχίας, της κιμπαριάς του - και της συναίσθησης της ισχύος του. "Αν ήθελα θα την έριχνα την κυβέρνηση, αλλά βαριέμαι. Άσε που θα ήταν αγένεια".

υγ. η φωτογραφία είναι κλεμμένη από το blog Crazy Cows.

Swinging Macedonia

Απαντώ στο αμέσως προηγούμενο post του Homo Ludens, o οποίος με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει μας θύμισε πώς οι μεγάλοι τωόντι Iron Maiden είχαν προσφέρει επιχειρήματα στον ελληνικό αγώνα για το Μακεδονικό μερικά χρόνια πριν το ζήτημα ξεκινήσει να μας απασχολεί. Η διαφορά είναι ότι η "από κει" πλευρά (οι οχτροί μας που θέλουν να μας κλέψουν την ιστορία και το Μεγαλέξαντρό μας) είχε ήδη φροντίσει να μπολιάσει με τις θέσεις της την παγκόσμια τέχνη. Εμείς δηλαδή καλούμαστε τώρα να λύσουμε το θέμα, τη στιγμή που έχουν περάσει σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια από τότε που ο ηρωικός Βόσνιος τρομπετίστας Dusko Goykovich κυκλοφορούσε το εμβληματικό έργο της "βαλκανικής τζαζ", με τίτλο "Swinging Macedonia". Τι κάναμε εμείς τότε; Πού ήταν ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, ο Τίτος Καλλίρης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, οι Λαβράνοι (η τότε σκηνή της ελληνικής τζαζ, με άλλα λόγια); Εγραφαν soundtrack για ταινίες του Γιώργου Κωνσταντίνου και έπαιζαν στα στούντιο του Δευτέρου Προγράμματος (σε ζωντανή μετάδοση κάθε εβδομάδα). Την ίδια στιγμή, στην δική μας πλευρά της Μακεδονίας (την κάτω από τα σύνορα της τόατε Γιουγκοσλαβίας), οι πρόσφυγες από τη Μικρασία και την Πόλη, σνόμπαραν τους "ντόπιους", που δεν μιλούσαν καν ελληνικά, αλλά τη δική τους γλώσσα, τα μακεδονίτικα. Ούπς!

υγ. Εν τω μεταξύ, ψάχνω εκείνο το θρυλικό σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη, προ δεκαπενταετίας, που δείχνει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Αν το έχει κανείς, ας μου το στείλει, παρακαλώ...

UPDATE: Το βρήκα, χάρη στον Γεράσιμο. Ευχαριστώ!

To «Μεταλλουργείο» της Δευτέρας: 4. Όταν οι Iron Maiden έλυναν το Σκοπιανό

Επειδή η πραγματικότητα συνήθως αντιγράφει το «Πο Πο Culture!», το σημερινό «Μεταλλουργείο» οφείλει να επαναφέρει το Σκοπιανό ζήτημα, κυρίως για να θυμίσει -και να ευλογήσει τα γένια του- ότι πρώτο το παρόν blog πρότεινε στον Πρωθυπουργό να κάνει πρόωρες εκλογές με αφορμή το πώς σκατά τελικά θα λέμε τη F.Y.R.O.M.

Αλλά ως εκεί με το διεθνές (;) πολιτικό γίγνεσθαι. Διότι το Σκοπιανό είναι απλά μια βολική αφορμή για να αφιερωθούν κάποιες γραμμές και κάποια kilobytes στο σπουδαιότερο ίσως heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών. Φυσικά και εννοώ τους Iron Maiden. Kαι εννοείται πως ο τρόπος μου να τους συνδέσω με τον Αντώνη Σαμαρά είναι ακριβώς αυτός που «φωτογράφισα» στο χθεσινό teaser: Ο Αλέξανδρος ο Μέγας...

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Βρισκόμαστε στο 1986 και οι Iron Maiden, το γκρουπ που προχώρησε τον όρο «New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM)» ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, κυκλοφορούν το πρώτο μέτριο άλμπουμ της ιστορίας τους. Τιτλοφορείται «Somewhere in Time» και προδίδει ακριβώς αυτό: ότι εκείνη την περίοδο τα είχαν κάπως χαμένα... Εντυπωσιασμένοι από την απίστευτη απήχηση του pop metal, που με συγκροτήματα όπως οι Europe και οι Bon Jovi κυριεύει Ευρώπη και Αμερική, οι Maiden τολμούν να φέρουν τα συνθεσάιζερ στις συνθέσεις τους, όχι για να μιμηθούν τους «μεταλλάδες με τις περμανάντ», όσο για να αποδείξουν ότι ο πρωτότυπος ήχος τους μπορεί να γίνει ακόμη πιο μοναδικός, ακόμη και μ' ένα ποπ βοήθημα. Το αποτέλεσμα ειναι αμήχανο, αλλά θριαμβεύει εμπορικά, ακριβώς γιατί είναι πιο εύπεπτο από το ευρύ κοινό. Τι άφησε στην heavy metal; Ένα νέο πεδίο δράσης, στο οποίο θα πειραματισθούν στη συνέχεια διάφοροι -και κυρίως θα μεγαλουργήσουν οι Dream Theater-, πολύ γερά θεμέλια για το επόμενο άλμπουμ τους -και ίσως το κορυφαίο τους-, το «7th Son of a 7th Son» και, τέλος, το κομμάτι που μας συνδέει με την παρούσα γεωπολιτκή ίντριγκα, το μυθικό «Alexander the Great», ένα έπος οκτώμισι λεπτών που τους καθιέρωσε μια και καλή στη συνείδηση του ελληνικού κοινού -λόγω εθνικού ενδιαφέροντος- και που έκλεισε το μάτι στον υπόλοιπο λαό τους, για το τι έμελλε να γίνει -μουσικά πια...

Έγραψα πριν ότι το «Somewhere in Time» ήταν το πρώτο τους μέτριο άλμπουμ. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ήταν το 6ο τους κατά σειρά και ότι το 7ο τους ήταν το καλλίτερο που έβγαλαν ποτέ, για να καταλάβει τι εννοώ λέγοντας πως οι Maiden είναι το σπουδαιότερο metal συγκρότημα όλων των εποχών. Από το 1976 που ιδρύθηκαν και κυρίως από το '80 που κυκλοφόρησαν το μεγαλειώδες ομώνυμο ντεμπούτο τους μέχρι το 1990 που έβγαλαν το σχετικά βαρετό "No Prayer for the Dying" οι Maiden έντυσαν την καλλίτερη δεκαετία του heavy metal με οκτώ studio και ένα live άλμπουμ, σχεδόν ένα κάθε χρόνο που -με την εξαίρεση του πειραματικού "Somewhere in Time" που έχω ήδη αναφέρει"- δεν έκαναν καμμία έκπτωση στον μεστό μεταλλικό τους ήχο και στην πηγαία ορμή του. Ήτοι, στο σταθερό μπάσο του Στιβ Χάρις, τις δισολίες των Μάρεϊ και Σμιθ, τους ρυθμούς που έδιναν τα ντραμς του ΜακΜπρέιν και, φυσικά, τα συγκλονιστικά φωνητικά του Ντι Άνο στην αρχή και του Ντίκινσον στη συνέχεια.

Προσωπικά θεωρώ τους Maiden με τον Ντι Άνο (αυτός στην ασπρόμαυρη φωτογραφία) στο μικρόφωνο ένα γκρουπ που είχε πάρα πολλά να δείξει και που είναι κρίμα που δεν προχώρησε ως είχε. Μπορεί ο Μπρους Ντίκινσον να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες φωνές του heavy metal, πομπώδης και εκφραστικός όπως ήταν, αλλά θεωρώ ότι η τραχειά ωμότητα του Πωλ Ντι Άνο και η ικανότητά του να φλερτάρει μ' αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε speed metal στο γύρισμα της φωνής ταίριαζε περισσότερο σ' αυτό που οι Maiden έδειξαν ότι ήταν το μεγάλο τους ταλέντο: οι γρήγορες, πολύπλοκες συνθέσεις, με τις τσιριχτές κιθάρες που τις έδενε πάντα μαγικά το μπάσο του Χάρις. Για μένα, κορυφαίο κομμάτι των Iron Maiden παραμένει το "Purgatory" και μπορεί να παραδέχομαι ότι ο Ντι Άνο δεν θα κατάφερνε ποτέ να τραγουδήσει υπέροχες ροκ μπαλάντες σαν το "Fear of the Dark", αλλά επιμένω ότι ούτε το συγκρότημα ούτε το κοινό του τις χρειαζόταν κιόλας.



Από το 1990 και μετά οι Iron Maiden ακολούθησαν μια πορεία πτώσης, με αλλαγές στη σύνθεσή τους και μερικά κακά άλμπουμ, αλλά ο μύθος τους κατάφερνε πάντα να τους σώζει από τα χειρότερα και να τους κρατά ακόμη και σήμερα, με εξαμελή σύνθεση, σε μια από τις υψηλότερες θέσεις της heavy metal ιεραρχίας. 14 (studio) άλμπουμ μετά το πρώτο τους, οι Iron Maiden παραμένουν ένα από τα αγαπημένα μου γκρουπ κι ένα όνομα που συγκινεί τους απανταχού μεταλλάδες -ακόμη κι αν ακόμη στις ΗΠΑ δεν έχουν αναγνωρισθεί όπως θα τους άξιζε (εκείνα τα παλιά χαζά κλισέ περί σατανισμού κ.λπ. κρατάνε ακόμη). Με στιχουργική θεματολογία που πια επεκτείνεται και σε κοινωνικά θέματα, πέρα από τις υπέροχες μυθολογίες και τα σκοτεινά μοτίβα των πρώτων τους δίσκων, με μουσική επάρκεια που συγκλονίζει και με χαμηλό βλέμμα, σαν να μην είχαν γεμίσει ποτέ στάδια των 100 και των 200.000 θεατών, το βρετανικό συγκρότημα αποδεικνύει ότι, όπως και με τους Metallica σε μικρότερο βαθμό, η metal χρόνια δεν κυττά. Το περσινό "Α Matter of Live and Death" ήταν ένα πραγματικά υπέροχο άλμπουμ. Αλλά το έχω ήδη χέσει με αυτό που πάει να γίνει το μεγαλύτερο και πιο βαρετό post της ιστορίας του "Πο Πο Culture!" και το κόβω απότομα εδώ, υποσχόμενος ότι θα επανέλθω πολλές φορές στο φαινόμενο Iron Maiden από αυτήν εδώ την στήλη!

Tsoula is back!

Νέο blog προστέθηκε στο blogroll του "Πο Πο Culture!". Άντε, και στα δικά σου Σίσσυ Πασπαρτού!

Teaser: Αύριο, στο "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας

Ποιά πρόταση σχετικά με την ονομασία του κράτους των Σκοπίων έχει κάνει εδώ και χρόνια η heavy metal σκηνή...
Μην χάσετε αύριο, Δευτέρα 29 Οκτωβρίου, το "Μεταλλουργείο", τη νέα στήλη πολιτικού και πολιτιστικού προβληματισμού του "Πο Πο Culture!".

Don't Cry for me Argentina

Φυσικά και αυτός είναι ο τίτλος που ταιριάζει σε ένα post, το οποίο θέλει να ασχοληθεί με ένα και μόνο πράγμα: Το κλισέ. Και δη το κλισέ στους τίτλους των ΜΜΕ. Από την Παρασκευή έχω διαβάσει δεκάδες κείμενα σε σοβαρές, ασόβαρες ή ενδιάμεσες εφημερίδες, έχω χαζέψει posts σε blogs και ειδήσεις στην τηλεόραση για τις εκλογές στην Αργεντινή. Και όλα μα όλα αντιμετωπίζουν την -κατά πάσα πιθανότητα- σημερινή νίκη της Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ με τον ίδιο τρόπο: με μια ευκαιρία για να κάνουν λογοπαίγνιο με το όνομα της Εβίτας Περόν ή της Χίλαρι Κλίντον. Για την πολιτική και τις αλλαγές που θα φέρει στην Αργεντινή η νίκη της Κίρχνερ δεν γίνεται κανένας λόγος.


Στο μεταξύ, ποια Εβίτα και ποια Χίλαρι; Η Κριστίνα είναι ίδια με μια γαλλικού που είχα στο Γυμνάσιο...

Οι μπογιατζήδες του Fame Story

Δεν βλέπω συχνά τηλεόραση. Τις λίγες ώρες που είμαι σπίτι κάθε μέρα προτιμώ να τις περνώ διαβάζοντας (περιοδικά, μη φανταστεί κανείς ξαφνικά ότι είμαι κανας βιβλιοφάγος), ποτίζοντας, κάνοντας διάφορα άλλα νοικοκυριά (στο ζώδιο είμαι Παρθένος -μην τα ξαναλέμε) ή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Ακούγοντας μουσική παράλληλα.

Από την Παρασκευή όμως είμαι λίγο χάλια. Κρυωμένος, ή μάλλον εξαντλημένος από την τρελή προηγούμενη εβδομάδα που τυπώναμε το GK και βαράγαμε μίνιμουμ δωδεκάωρα, έμεινα έγκλειστος από τις 11 το βράδυ του Αγίου Δημητρίου (δεν πήγα σε κανένα κάλεσμα, σόρι ξανά στους Δημήτρηδες) μέχρι και τώρα (που ετοιμάζομαι να βγω για φαγητό με τους γονείς μου...) και αναγκαστικά έπαιξα λίγο με το μαύρο τηλεοκοντρόλ της Samsung.

Το πάτημα του κουμπιού 6 (εκεί έχουμε το "Star") έφερνε ανέκαθεν μια αποκάλυψη και δεν θα έπρεπε να εκπλαγώ. Αλλά παρατηρώντας τον Νότη Χριστοδούλου σε ένα τρέιλερ που τον παρουσίαζε ως ανθυποσπύρο Σούλη να βάφει γκαρσονιέρες και να ανακαινίζει ημιυπόγεια, ξανάμεινα με το στόμα ανοικτό. Καλά να πάθω. Που κάθε φορά που διάβαζα την συνέντευξη κάποιου "παλιού" και "ποιοτικού" ο οποίος στηλίτευε το φαινόμενο "ταλέντο σε ριάλιτι" (προσθέτοντας πάντα και λίγη συμπόνοια "γι' αυτά τα παιδιά που δεν ξέρουν τι τα περιμένει στον αδυσώπητο κόσμο της σόουμπιζ"), εγώ χαμογελούσα με κατανόηση για τον αμήχανο μπροστά στα νέα δεδομένα ξεχασμένο καλλιτέχνη...

Τι μαλάκας που ήμουν! Γιατί, αν δεν είναι κατάντια αυτή για έναν θριαμβευτή ριάλιτι (και μάλιστα του πρώτου, αν δεν κάνω λάθος, "Fame Story"), τότε τι είναι; Δηλαδή, ο ξανθός μετροσέξουαλ "με τη βελούδινη φωνή" νοιώθει περήφανος με το ρολό στο ένα χέρι και τον στόκο στο άλλο; Ή μήπως τελικά όλα γίνονταν για μια θέση στο γυαλί -και δη του "Star"-, για ένα μικρό μερίδιο από την ευφορία του αλλόκοτου τσίρκου που με εκπλήσσει κάθε φορά που πατάω το 6 στο μαύρο τηλεκοντρόλ -και που πολύ αμφιβάλλω αν αφορά έστω και έναν άνθρωπο με στοιχειώδη προσωπική ζωή και ενδιαφέροντα. Προφανώς και ναι. Και τώρα θυμήθηκα ότι αυτός ήταν κι ο λόγος που δεν έβλεπα "Fame Story" in the first place. Μπήκα για λίγο στην διαδικασία στην τρίτη συνέχεια του σόου, σκεπτόμενος ότι ήταν εύκολος τρόπος να βγάλω λεφτά από το στοίχημα. Αλλά απέτυχα κι εκεί. Καλό το inside information, αλλά τη δύναμη του ανόητου 16χρονου δύσκολα μπορείς να την κάμψεις.

Django Weekend: Daphné

To καλό μου aurgasm παραμένει μια ανεξάντλητη και αξιόπιστη πηγή μουσικής ενημέρωσης, ένα μέρος που πηγαίνω τακτικά για να ανακαλύψω διάφορα χαριτωμένα νέα πράγματα και πρόσωπα. Πρόσωπα όπως η Daphné, μια πολύ χαριτωμένη Γαλλιδούλα που κάνει μια πολύ σέξι και χαρούμενη εκδοχή του κλασικού γαλλικού chanson with a twist. Άκου το Musicamor και θα καταλάβεις τι εννοώ - είναι ένα από τα πιο ηλιόλουστα πράγματα που έχω ακούσει τελευταία. Αν δούλευα ακόμα στο Kosmos θα το είχα ξεσκίσει.

Τι σχέση έχει τώρα αυτό με τον Django; Μα φυσικά, το γεγονός ότι ο Django Reinhardt και ο Stephane Grappelli είναι αυτοί που συνέθεσαν ένα τραγούδι-ύμνο στη Daphné - εντάξει σε μια άλλη Daphné, εξίσου χαριτωμένη, σέξι και καλόκαρδη, αν πιστέψουμε τις διηγήσεις. Το κομμάτι είναι από τα πιο χαρακτηριστικά της πρώτης περιόδου του Quintette du Hot Club de France, και σε κερδίζει αμέσως με την απλότητά του, η οποία μάλλον οφείλεται στο ότι πρόκειται για μια σύνθεση που προέκυψε σε dt, την ώρα αυτοσχεδιασμού. Η πλάκα είναι ότι τα δύο κομμάτια στη σειρά δημιουργούν μια ωραία ενότητα...

υγ. Ελπίζω να έχει ήλιο στην παρέλαση

Rock 'n' Roll

Μου την είπε ο Homo Ludens που δεν γράφω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω για τι να γράψω. Η επικαιρότητα δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει περίπτωση ας πούμε να γράψω για την εβδομάδα μόδας. Το μόνο που μ' ενδιαφέρει όταν τελειώνει η μέρα είναι να γυρνάω σπίτι, να περνάω λίγο quality time με τη γυναίκα της ζωής μου, να βλέπω κανένα φίλο και να παραδίνομαι στην αγκαλιά τραγουδιών που αγαπάω.

Για κάποιο λόγο τελευταία, στο Ipod του μυαλού μου έχει κολλήσει το Rocket '88 του Jackie Brenston, που είναι, ως γνωστόν, το πρώτο rock'n'roll τραγούδι - ή το κομμάτι που γέννησε το rock'n'roll (διαλέξτε τη διατύπωση που προτιμάτε). Νομίζω ότι είναι καλή γέφυρα ανάμεσα στους Motorhead και τον Django που θα έρθει αύριο. Και είναι καλό μάθημα ιστορίας για ανθρώπους όπως η νεαρή συνάδελφος που με κοιτούσε με βλέμμα που έλεγε: "τι εννοείς το πρώτο rock'n'roll; δεν υπήρχε πάντα το rock'n'roll.

Στη φωτογραφία, το αυτοκίνητο για το οποίο μιλά το τραγούδι. Γιατί, θα μπορούσε να μιλά για οτιδήποτε άλλο ένα πρωτοροκενρόλ;

Το "Μεταλλουργείο" άργησε μια μέρα (Ήταν στις κούρσες)

Η "μια μέρα στις κούρσες" μου ήταν φυσικά η Κυριακή. Αλλά ήταν τέτοια η επίδραση του άθλου του Κίμι Ραϊκκόνεν, που και η Δευτέρα πήγε χαμένη, όσον αφορά στο "Μεταλλουργείο", αφού αδυνατούσα να βρω τρόπο να συνδέσω το χέβι μέταλ με τον Φινλανδό. Τελικά τα κατάφερα. Η σχέση του Λέμι των Motorhead με τον Κίμι της Ferrari είναι περισσότερο από προφανής -και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου πήρε τόσο καιρό να το πάρω είδηση:

1. Και των δύο τα ονόματα είναι δισύλλαβα και τελειώνουν σε "-μι".

2. Ο Κίμι ασχολείται με τα motor sports, ο Λέμι με τους Motorhead. Κοινώς, με "motors".

3. H νούμερο 1 επιτυχία των Motorhead του Λέμι είναι το "The Ace of Spades" ("Ο Άσσος Σπαθί"). Ο Κίμι Ραικκόνεν θεωρείται "Άσσος του Βολάν", κέρδισε το πρωτάθλημα "με το σπαθί του" και του χρόνου το αυτοκίνητό του θα τρέχει με το νούμερο 1 τυπωμένο στην μύτη του.

4. Τέλος, και οι δύο αποτελούν ζωντανούς θρύλους στο είδος τους. Ωστόσο και οι δύο με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Ποτέ δεν συμπάθησα την ψυχρή οδήγηση και εν γένει συμπεριφορά του ακοινώνητου Κίμι και ποτέ δεν ενθουσιάστηκα με την αγριοφωνάρα και την μπίχλα του Λέμι. Κοινώς, θα προτιμούσα να πάρει το πρωτάθλημα ο Λιούις Χάμιλτον και να γράψει ιστορία ως "ο πρώτος μαύρος" και ο "πρώτος ρούκι" πρωταθλητής της F1. Έστω, ο αληταράς Αλόνσο, και να έχει ένα σερί τριών τίτλων. Και επίσης, πάντα προτιμούσα τα πιο πομπώδη μεταλλουργήματα των Maiden, των Metallica, των Manowar, των Helloween, των Queensryche, από το ακατέργαστο σκληρό ροκ εν ρολ των Motorhead. Αλλά, επειδή θα ήταν ένα ελλιπές Μεταλλουργείο χωρίς αναφορά στους Motorhead και επειδή θα ήταν ένα ελλιπές "Πο Πο Culture" χωρίς αναφορά στη Formula 1, ετούτο το post κάλυψε -και λόγω έλλειψης χρόνου- τέλεια μια διπλή ανάγκη...

Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 3. Μπόνους

Επειδή το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας ήλθε Τρίτη, ανεβάζω κι ένα "Μεταλλουργείο Μπόνους" για να μην μείνει κανείς δυσαρεστημένος. Και παράλληλα βρίσκω την ευκαιρία να στείλω τους συντροφικούς μου χαιρετισμούς στους ανά την πρώην Σοβιετική Ένωση "Μεταλλουργούς" (ως επί το πλείστον ομάδες χόκεϊ). Ήτοι, μπες κι εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Metallurg_Magnitogorsk
http://www.metallurg.ru/
http://www.metallurg-nk.ru/
http://www.metallurg-kuzbass.ru//

Πώς περνάω το Σαββατοκύριακο...

Οι κύριοι στην φωτογραφία είναι οι Augie March. Αλλά αυτό προς το παρόν δεν μας ενδιαφέρει. Ξεκίνησα, απλώς, με την λεζάντα για να μην απορήσει το απαίδευτο σε αλλόκοτες συνδέσεις κειμένου και εικόνας κοινό του "Πο Πο Culture!".

Αυτό που θέλω να γράψω εδώ είναι 2-3 σκόρπιες σκέψεις, χαλαρές διαπιστώσεις χωρίς πραγματικό συμπέρασμα. Χωρίς καν πρόθεση ενδοσκόπησης ή κατανόησης του τι συμβαίνει. Απλώς σκόρπιες σκέψεις, ανακατεμένες διαπιστώσεις. Σε λίγο θα πάω για ύπνο, έτσι κι αλλιώς, αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Κάθε καινούργια μέρα είναι και μια αρχή. Λατρεύω τα κλισέ. Μια ζωή την ξόδεψα επιβεβαιώνοντας κλισέ...

Για κάποιον περίεργο λόγο δεν είμαι αγχωμένος. Όλοι περίμεναν ότι θα είμαι. Αλλά δεν είμαι. Μου θυμίζει αυτή η κατάσταση τις πολύ καλές μου κούρσες στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, τους αγώνες που πατούσα με τα Adidas μου δύο εκατοστά πίσω από την κυρτή γραμμή στο "λάβετε θέσεις" και ήξερα ότι 800 μέτρα μετά θα είχα ένα καινούργιο ρεκόρ να πανηγυρίσω. Δεν είμαι καθόλου αγχωμένος, όλα λειτουργούν ρολόι, άρα το νέο περιοδικό θα πάει καλά (το "Sport 24" το βάπτισε κιόλας).

Το παλιό περιοδικό επίσης πάει καλά. Οι δύο Νίκοι βγάζουν υπέροχα τεύχη, με ευφάνταστα και καλοδουλεμένα θέματα. Το "Big Fish" το αγαπώ ακόμη. Θα ήθελα να περιγράψω τη σχέση μας με όρους γκομενικούς: Ότι είναι το κορίτσι που ξέρει πώς να με εκτοξεύει με μια πίπα, με ένα γαμήσι στα όρθια, κάτω από έναν πλάτανο, στα γόνατα, στο πίσω κάθισμα -και που δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει και τώρα, που βρήκα σοβαρή σύζυγο, που την αγαπώ και μ' αγαπά και που έχει και πατρική κληρονομιά... Αλλά είναι λίγο άκομψο. Δεν είναι τα μαγαζιά σαν τις γκόμενες. Τα τρέχουν άνθρωποι. Φίλοι καλοί. Δεν μπορείς να μιλάς για γαμήσια, κέρατα και φαντασιώσεις και να μην σε παρεξηγήσουν.

Εγώ κι ο Φωτάκης δουλεύουμε σαν τρελλοί τον τελευταίο μήνα. Και το "Πο Πο Culture!" πάει κατά διαόλου, παρά τα όσα υποσχόμουν στις 18 Σεπτεμβρίου. Εκείνος κλήθηκε να διαχειριστεί το χάος του μυαλού μου, προδωμένος -κι ας είναι αρκετά διακριτικός ώστε να μην το λέει- από την κάλπικη προσδοκία ότι θα δουλεύαμε μαζί. Τη μια Κυριακή έλεγε "Χριστόπουλος" κάτω απ' το "Αρχισυντάκτης". Την άλλην έλεγε "Φωτάκης". Και η διαδοχή αυτή δεν είναι εύκολη, όσο κολλητός σου και νά 'ναι ο πρώην. Ίσως είναι και χειρότερα όταν είναι κολλητός σου. Εγώ πάλι έχω να αποδείξω πολλά στο παλιό μου και ολοκαίνουργιο μαγαζί. Και, κυρίως, να δικαιώσω αυτούς που με γύρισαν πίσω. Χθες δούλευα μέχρι τις 2 το πρωί στο Φάληρο. Σήμερα διάβασα όλο το πρώτο τεύχος μας κι έβγαλα ξανά τίτλους. Αύριο θα γράψω. Είναι το τρίτο συνεχόμενο σαββατοκύριακο που δουλεύω. Το Μαράκι κάνει ακόμη υπομονή.

Ευτυχώς που υπάρχουν οι Augie March (ορίστε η σύνδεση με την κορυφή). Και o Devendra και η PJ Harvey και, βεβαίως, ο Brett Anderson. Ξανάνοιξα και τον λογαριασμό μου στο Facebook. Για να δω το μωρό του κουμπάρου μου, κυρίως. Την κόρη του Πέτρου και της Γκούνελ που γεννήθηκε πριν 2 μήνες στο Άμστερνταμ. Από τότε που ξανακατηφόρισα στο Φάληρο πήγα να χάσω τον παππού μου (τελικά την σκαπούλαρε θεαματικά ο συνονόματος!), η ομάδα μας στο Πρωτάθλημα Τύπου είναι 2η, με το Concept τα πάμε ακόμη καλλίτερα στο 5Χ5 και το 8Χ8 (μόνο νίκες ως τώρα), αλλά εγώ έπαθα μια ζημιά στο χέρι και πρέπει να μείνω εκτός δράσης για κανα μήνα. Κομμένο και το τένις. Ακούω πολλή μουσική, λοιπόν, για να τη βγάλω καθαρή. Σήμερα πέρασα ένα shuffle όλα τα downloads από τα Django Weekends και τα Anita-A-Day του Νίκου. Τέλεια!

Ο παππούς, λέει, το δουλεύει μια χαρά το έντερο. Κι ας μην πέρασαν ούτε δέκα μέρες απ' την εγχείριση. Κι ας είναι 92 ετών. Αφού λειτουργεί τόσο καλά εκείνος, τα δικά μου προβλήματα είναι αστεία. Έλλειψη ελεύθερου χρόνου, ένα πονεμένο χέρι, ακόμη δεν κανονίσαμε το snowboard του Ιανουαρίου. Προχθές βλέπαμε τα βίντεο από το περσινό Val d' Isere και απ' το Meribel πρόπερσι. Τι γέλιο! Και στις 28 του μηνός βγαίνει το νέο Pro Evolution. Θα έχουμε τυπώσει τότε. Και φέτος η Μπαρτσελόνα θα διαθέτει και Ανρί...

Django Weekend: Crazy Rhythm

Φόρος τιμής στους φρενιτώδεις ρυθμούς με τους οποίους κύλησε η εβδομάδα μου.

Και τους οποίους θα χρειαστεί να συνηθίσω.

"Crazy rhythm, here's the doorway

I'll go my way, you'll go your way

Crazy rhythm, from now on

We're through.

Here is where we have a showdown

I'm too high-hat, you're too low-down

Crazy rhythm, here's goodbye to you!

They say that when a high-brow meets a low-brow

Walkin' along Broadway

Soon the high-brow

He has no brow

Ain't it a shame?

And you're to blame

What's the use of prohibition?

You produce the same condition

Crazy rhythm, from now on, we're through

Crazy rhythm, I've gone crazy"

Όχι ότι θα χρειαστείς ποτέ τους στίχους.

Η εκτέλεση από το Quintette du Hot Club de France είναι ακουστική...

Κομμάτια

...κείτομαι στο γραφείο ξέπνοος, περιμένοντας να περάσει λίγη ώρα, να ηρεμήσω από την υπερένταση (που κράτησε περίπου μια εβδομάδα), για να πάω σπίτι.

Ένα πράγμα με παρηγορεί.

Η εικόνα που ανάρτησε στο υπέροχο blog του ο enteka:

τέλειο, τέλειο, τέλειο

Εν τω μεταξύ, ένα ακόμα palate cleanser βιντεάκι, που ελπίζω να αρέσει και στον Homo Ludens, από ένα τραγούδι που εφαρμόζει το υπ' αριθμ.1 μουσικό αξίωμα.

Ακολουθεί Django Weekend.

Απόψε στο Half Note παίζει το Iron Eagle!

Ο καλός μου φίλος (όπως λέει και το mediablog) και συνοδοιπόρος στο παρόν blog (όπως δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει η πλειονότητα όσων διαβάζουν "Πο Πο Culture!") μου πρότεινε να πάμε απόψε στο Half Note Jazz Club. Θα του αρνηθώ. Όχι επειδή έχω ήδη πάρει τη φετινή μου δόση από καπνίλα στο μικρό κλαμπάκι απέναντι από το Α' Νεκροταφείο (ναι, εννοείται ότι ξαναπήγα στον Milo Z την περασμένη εβδομάδα). Ούτε επειδή δεν μου αρέσει ο Sonny Fortune που παίζει παρέα με το κουαρτέτο του απόψε.

Απλώς, έχω κανονίσει για το βράδυ να βρεθώ με την αντροπαρέα και να αποτίσουμε λίγο φόρο τιμής στα 80s, παρακολουθώντας μια από τις φιλοπολεμικές ταινίες που μας μεγάλωσαν σαν άντρες και όχι σαν κίναιδους -περίπου, δηλαδή, αυτό που έκαναν και οι Manowar (βλέπε λίγα posts παρακάτω). Αναφέρομαι, φυσικά, στον "Ατσαλένιο Αετό". Αν αντέξουμε, θα δούμε και τις συνέχειές του... Εξ άλλου, το να δεις live τον Sonny Fortune δεν απέχει πολύ από το να δεις στο βίντεο το "Iron Eagle". Γιατί πολύ απλά, πρωταγωνιστεί ο σωσίας του, ο (βραβευμένος με 'Οσκαρ) Louis Gossett Jr.

Παραίτηση α λα Λαλιώτα (όπως λέμε Ρέι Λιότα)

Δηλαδή αυτό το «για λόγους ηθικής τάξης θα είμαι πολιτικά μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, όποια κι αν είναι η πολτική του απόφαση, ακόμη κι αν διαφωνώ με αυτή» που ξεστόμισε ο Κώστας Λαλιώτης δεν αποτελεί πλήρη παραίτηση από την πολιτική; Και εννοώ και την πολιτική δράση και την πολιτική ευθύνη.

Ποιοι είναι οι λόγοι ηθικής τάξης; Ότι το ΠΑΣΟΚ ανήκει στους Παπανδρέου; Τι πάει να πει «ακόμη κι αν διαφωνώ»; Εδώ δεν μιλάμε για ελευθερία του λόγου, δηλαδή «ας λέει ό,τι θέλει ο Γιωργάκης». Εδώ μιλάμε για πράξεις που αλλάζουν μια για πάντα το Σοσιαλιστικό Κίνημα. Δηλαδή, αν ο Γιώργος αποφασίσει να πυρπολήσει τη Χαριλάου Τρικούπη, να μετονομάσει το κόμμα σε MacPasok Pro και να συνεχίσει την πορεία του online, ο Λαλιώτης θα σταθεί στο πλευρό του και θα ανοίξει και blog; Αν αποφασίσει να διαγράψει όλα τα στελέχη που στήριξαν Βενιζέλο, ο Λαλιώτης θα πει ΟΚ; Όχι ότι με νοιάζει και πολύ, αλλά αν είναι το ΠΑΣΟΚ να καταστραφεί, επειδή οι οπαδοί του, εν έτει 2007, συνεχίζουν ακόμη να λατρεύουν σαν Θεό τον Αντρέα, θα ήθελα να το ξέρω, για να κάνω κανα πιο αστείο σχολιάκι από αυτό εδώ...

(Ξέρω, ξέρω, είμαι 5-6 μέρες καθυστερημένος, αλλά δουλεύω άπειρες ώρες αυτές τις μέρες και δεν βρίσκω παρά ελάχιστο χρόνο για το blog. Και ο zelig με κράζει που δεν ανεβάζω «πολιτικοκοινωνικά posts» -λες και είναι το φόρτε μου!).

Γειά σου Ρεχάγκελ με τις εμμονές σου!

Αυτό το 4-3-3 έχει αρχίσει να λειτουργεί πάρα πολύ καλά για τον Ρεχάγκελ. Δεν θέλω να το παίξω κι εγώ προπονητής της κερκίδας, αλλά είναι προφανές. Και λειτουργεί γιατί στα δύο άκρα αγωνίζονται παίκτες με τεράστια εμπειρία από τα ευρωπαϊκά γήπεδα, παίκτες που γνωρίζουν καλά ότι όσες φορές κι αν σε πει "μεσοεπιθετικό" ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος, η μεγάλη σου στιγμή δεν θα είναι ούτε το γκολ, ούτε η ασίστ, αλλά εκείνο το τάκλινγκ που θα επιχειρήσεις λίγο έξω από την περιοχή του τερματοφύλακά σου, έχοντας ακολουθήσει με άγριες διαθέσεις τον αντίπαλο πλάγιο μπακ που τόλμησε να κάνει κατεβασιά.

Ο Άγγελος Χαριστέας ξεκίνησε ως σέντερ φορ, ένας παίκτης περιοχής που μπορούσε να σου πάρει ένα ματς με μια σωστή τοποθέτηση και μια καρφωτή κεφαλιά -να δουλέψει, δηλαδή, για ένα λεπτό και να ξύνει τα απόκρυφά του για τα υπόλοιπα 89. Μόνο που η Εθνική δεν έχει δυνατότητα για τέτοιες πολυτέλειες. Από τότε που ο Ρεχάγκελ έμαθε στον Χαριστέα πώς να παίζει σωστά όλη την πλευρά και στους υπόλοιπους δέκα πώς να λειτουργούν σε όποιο σημείο του γηπέδου κι αν βρεθούν, τουλάχιστον το θέαμα που βλέπουμε εμείς οι ταπεινοί τηλεθεατές είναι υποφερτό. Κι αν καλοσκεφτεί κανείς πόσο ανυπόφορη ήταν η Εθνική Ελλάδας πριν 5-6 χρόνια, νομίζω ότι δεν θα ξανακοροϊδέψει ποτέ τον Γερμανό για τις εμμονές του.

Palate Cleanser

Ωραία, και τώρα που χωνέψαμε όλους αυτούς τους χεβιμεταλάδες με την τριχάρα και τις μεσαιωνικές ονειρώξεις, μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι κοινής αποδοχής - έστω κάτι στο οποίο συμφωνούν και οι δύο υπογραφές αυτού του blog;
Κάτι σαν τη Feist, ας πούμε; Που έχει δημιουργήσει το καλύτερο videoclip που (δεν) θα δεις ποτέ σε (κανένα) κανάλι;

Εμένα τουλάχιστον, μου φτιάχνει το κέφι, κάθε φορά...

To Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 2. Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης

Χάζευα χθες το πρωί το λεφούσι από ασχετίδηδες που είχε μαζευτεί στον τρίτο όροφο του νέου μουσείου της Ακρόπολης και δυσχέραινε το έργο των μεταφορέων. Καταλαβαίνω την ανάγκη δημοσίων σχέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, την σπουδή να γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο το νέο μουσείο, αλλά αυτό το τραγελαφικό θέαμα με τα διάφορα παιδάκια να τριγυρνάνε γύρω από το γαλάζιο κουτί που έκρυβε σαν κίντερ-έκπληξη το μαγικό μάρμαρο και κάτι γεροντάκους που μου θύμιζαν το Νίκο Σταυρίδη στα τελευταία του -έτσι που κυκλοφορούσαν με το παλιό τους το σακάκι και τα γυαλιά ηλίου, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά, χωρίς κάποιο προφανές ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα- δεν είχε απολύτως κανένα νόημα. Θα ήταν προτιμότερο ο κυρ-Λιάπης να καλούσε δέκα, δεκαπέντε ανθρώπους που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανιδιοτελώς ως πρέσβεις του νέου μουσείου παγκοσμίως και να τελειώνει. Οι τέσσερις από αυτούς που έχω στο μυαλό μου εικονίζονται στην φωτογραφία πάνω αριστερά.

Το 1992 στο ΣΕΦ, ο τραγουδιστής των Manowar Έρικ Άνταμς έκανε κάπου στη μέση της συναυλίας ένα μικρό διάλειμμα για να αφήσει τον τοίχο από ενισχυτές που κάλυπτε τη μία γωνιά του παλαί (από το "δεν ξενερώνουμε ποτέ / 35 στο παλαί") να κρυώσει λίγο και άρχισε να μιλά για την εμπειρία του την προηγούμενη μέρα από την πρώτη του επίσκεψη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Τα όσα είχε πει τότε με περίσσεια συγκίνηση είναι -για όσους τα θυμούνται- η καλλίτερη απόδειξη πως οι Manowar θα μπορούσαν κάλλιστα να σώσουν την τιμή του Υπουργείου Πολιτισμού με μία και μόνη συναυλία τους. Άντε, με μια και μόνη τουρνέ.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι για άλλη μια φορά το θρυλικό νεοϋορκέζικο (δεν κάνω πλάκα) συγκρότημα έπεσε θύμα της εικόνας του. Όπως και στην περίπτωση άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών (ο Μέριλιν Μάνσον είναι ένα υπέροχο παράδειγμα από το παρόν) υπάρχει ένα τεράστιο κοινό εκεί έξω που σπεύδει να καταδικάσει το όλον μόνο και μόνο από το φαίνεσθαι και να χλευάσει τη μουσική μιας μπάντας, ακόμη κι αν δεν έχει κάτσει ποτέ να την ακούσει -και φυσικά εννοώ και τον zelig. Καταλαβαίνω ότι η φωτογραφία που ανέβασα, με τις φέτες κοιλιακών, τα πέτσινα στρινγκ και τα γελοία μουστάκια ουδόλως βοηθά στο να με πάρετε στα σοβαρά, αλλά πιστέψτε με: Οι Manowar είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα!

Ήταν η μπάντα που πρώτη έφερε στο ευρύ κοινό τη μουσική που στην Ελλάδα ονομάσαμε "επικό" μέταλ, είχε -και έχει ακόμη- την τύχη να διαθέτει έναν από τους κορυφαίους μπασίστες όλων των εποχών, τον Τζόι ΝτιΜάιο, και συνέθεσε μερικά από τα πιο πωρωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Τραγούδια για να κάνουν χιλιάδες δεκαπεντάχρονα να βραχνιάζουν ταυτόχρονα σε συναυλίες σαν κι εκείνη του '92 στο ΣΕΦ. Ένα ασυνήθιστο δείγμα του τι μπορούσαν να συνθέσουν είναι και το "The Crown and the Ring" από το άλμπουμ τους "Kings of Metal" του '88. Δεν θ' ακούσεις καμμία κιθάρα, κανένα μπάσο, καθόλου ντραμς. Μοιάζει περισσότερο με εκκλησιαστικό μουσική του Μεσαίωνα, με λατινική sequentia, αλλά είναι καθαρό, επικό μέταλ.

Εξαιτίας των στίχων τους και της ποζεριάς τους, κατηγορήθηκαν όσο κανείς άλλος για ρατσισμό και σωβινισμό. Γελοιότητες. Οι Manowar ήξεραν από την αρχή σε ποιο κοινό απευθύνονταν: Στους έφηβους που ξεφύλλιζαν "Περιπέτεια" και "Έφοδο", έφτιαχναν πολεμικά αεροπλανάκια σε κλίμακα 1:32 και διάβαζαν φανατικά Τόλκιν. Σ' αυτούς προσθέστε και την μετά από 15-20 χρόνια εξέλιξή τους, τους σημερινούς στελεχάρες που βρίσκονται κατά τύχη μπροστά σε κανα "Battle Hymn" ή καμμιά Ιλιάδα (χα, δεν ξέρετε καν τι εννοώ άσχετοι, ε;) από κάποιο σταρλετάκι που κινείται παράλληλα με το κάμπριό τους και ανατριχιάζουν, καθώς ξαφνικά θυμούνται το αθώο αλλά γεμάτο οργή παρελθόν τους, που κανένας σοφιστικέ καλλιτέχνης δεν κατάφερε ποτέ να εκφράσει με τόσο γεμάτη συναίσθημα μουσική όσο ετούτοι οι κακομούτσουνοι κιτς μαλλιάδες από τη Νέα Υόρκη...

Django Weekend: πάλι άργησα

Ξέρω, είμαι εξαιρετικά ασυνεπής στην εβδομαδιαία υποχρέωσή μου. Για να εξιλεωθώ, ανεβάζω ένα από τα ομορφότερα κομμάτια που ηχογράφησε ο Django Reinhardt - το Out of Nowhere. Ήταν Aπρίλιος του 1937, και ο ήρωάς μας (μου) γνώριζε την καταξίωση. Ηχογραφούσε με δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της τζαζ: τον Coleman Hawkins (τον άνθρωπο που έφερε το σαξόφωνο στην πρώτη γραμμή, για να μην πολυλογούμε), και τον τρομπετίστα και σαξοφωνίστα Benny Carter. Το κομμάτι ίσως σου θυμίζει κάτι - είναι γιατί το έχει ξεσκίσει ο Γούντι Άλεν στις ταινίες του.

Οδηγίες χρήσης: το κατεβάζεις. Το σώζεις στο pc σου, το περνάς στο mp3 player της αρεσκείας σου, το καις σε cd (κατάλαβες). Το ακούς αργά το βράδυ (μετά τις 3). Σε βρίσκει η Κυριακή σε εμβρυακή στάση. Φτιάχνεις ζεστό κακάο. Το ξαναβάζεις στο repeat. Αποφασίζεις να περάσεις την Κυριακή στο κρεβάτι και να πάνε όλοι οι άλλοι να κόψουν το λαιμό τους.

Τώρα θα σας μάθω για τις μελισσούλες και τα πουλάκια...

Έχοντας δημιουργήσει έναν ακόμα παραπλανητικό τίτλο σ' αυτό το blog, θεωρώ ότι έχω τραβήξει την προσοχή του ανύποπτου επισκέπτη που θεωρεί ότι θα παρακολουθήσει ένα kinky μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, οπότε μπορώ να προχωρήσω στο πραγματικό μου θέμα: την παρουσίαση αυτού του ιδιοφυούς ντουέτου που κρύβεται πίσω από το όνομα the Bird and the Bee. Κανονικά, σ' αυτό το σημείο θα σας έπρηζα με τα βιογραφικά στοιχεία της Inara George και του Greg Kurstin, θα σας έλεγα ότι εκείνη είναι κόρη του τύπου από τους Little Feat (χεστήκαμε), ότι αυτός ήταν ταλεντάκι στο τζαζ πιάνο, ότι σπούδασε με τον Jacki Byard, τον πιανίστα του θεού, και ότι έχει συνεργαστεί με την Peaches, τη Lily Allen και τους Flaming Lips (ξαναχεστήκαμε) - όλα αυτά που μπορείς να διαβάσεις στο βιογραφικό τους. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτό το ντουέτο σώζει την τιμή της ποπ, γράφοντας τραγούδια ανάλαφρα σαν φυσαλίδες σαμπάνιας, γεμάτα φαζαριστές κιθάρες, ηλεκτρικά πιάνα (λατρεύω το ηλεκτρικό πιάνο), αιθέρια φωνητικά, έξυπνους στίχους, χαμόγελα, ροζ φούσκες και χρώματα. Από την άνοιξη που πρωτοάκουσα το Again and Again έχω κολλήσει. Πέρασε το καλοκαίρι, φτάσαμε στο φθινόπωρο και χτυπιέμαι ακόμα σα χαζό με το που θα το ακούσω. Με βοήθησε να αντέξω το παρατεταμένο γαϊδουροκαλόκαιρο, οπότε σήμερα, που έβρεξε επιτέλους, νιώθω έτοιμος να το αποχωριστώ με τον μοναδικό τρόπο που ξέρω: με το να το μοιραστώ.

Φωτογραφίες ΚΑΙ Retouche...

Ποιος είναι αυτός στο εξώφυλλο του E.T. Weekly της 23ης Σεπτεμβρίου; Η απάντηση δίνεται από την ειλικρινή επιμέλεια του ίδιου του περιοδικού, μερικές σελίδες αργότερα. Ο Ντίνος Διαμαντόπουλος δεν έχει απλά φωτογραφίσει τον καλλιτέχνη Γιάννη Πάριο. Την περισσότερη ώρα την έφαγε σε άλλο κομμάτι της δουλειάς του...

Την αγαπώ, κυρίες και κύριοι!

Μέχρι να αποφασίσει ο Homo Ludens να αναρτήσει τις καφρίλες με τις οποίες μας απειλεί, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την πρόσφατη σχετική δημοτικότητα του blog για να κάνω διαφήμιση στη (δεύτερη) αγαπημένη μου Ελληνίδα τραγουδίστρια. Που τη βλέπω να απουσιάζει για δεύτερη σεζόν από την (παραδόξως, πλουσιότατη, φέτος) τζαζ πραγματικότητα της Αθήνας και με πιάνουν τα διαόλια μου - αλλά μάλλον δεν μας αξίζει μια τραγουδίστρια με το ταμπεραμέντο και την εκφραστικότητα της Εύης Σιαμαντά.

Τη θυμάμαι στο Jazz Upstairs να γκρεμίζει το μαγαζί με την πιο funky εκτέλεση του Music, που θα έκανε τη Madonna να πεθάνει από ντροπή, αν είχε τέτοιο πράγμα και διαολίζομαι ακόμα περισσότερο.

Στο δε Cry me a River μπορεί να σε κάνει να βγεις από το δέρμα σου, αν έχεις στάλα αίματος μέσα σου.

Ελπίζω τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη να την εκτιμούν περισσότερο...
υγ. Η πλάκα είναι ότι όταν τραγουδά ελληνικά, χάνει όλη της την αιχμή. Ένας θεός ξέρει γιατί.

Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 1. Οι συστάσεις

Επειδή πολλοί από τους παραδοσιακούς αναγνώστες του "Πο Πο Culture!" συχνά μού εκφράζουν την δυσφορία τους για το συνεχές κιθαριστικό σφυροκόπημα του μακαρίτη του Django, πήρα την απόφαση να εγκαινιάσω μια νέα στήλη μέσα στο blog, που θα απαντά στα σαββατοκυριακάτικα posts του zelig - Νίκου Φωτάκη, με ακόμη πιο ανελέητες κιθαροκαταστάσεις. Ποια καλλίτερη μέρα για να το κάνω από την Δευτέρα; Την "τσαγκαροδευτέρα", που μας λέγανε παλιά στο σχολείο, τη μέρα που βαριέσαι να δουλέψεις και που θες να τα ξύσεις, αλλά να τα ξύσεις δημιουργικά. Και ποιος καλλίτερος τρόπος να εξαφανίσεις έναν βιρτουόζο κιθαρίστα από το να καλέσεις σε βοήθειά σου τους κορυφαίους στον κόσμο; Κορυφαίους σε ταχύτητα, δύναμη, όγκο... Κατά το θρυλικό "Θέατρο της Δευτέρας", λοιπόν, κάθε Δευτέρα θα απολαμβάνετε από αυτόν εδώ το χώρο και το "Μεταλλουργείο της Δευτέρας". Δυστυχώς, το πρώτο κομμάτι της στήλης θα ανεβεί αργότερα απόψε, διότι ναι μεν είναι "τσαγκαροδευτέρα" σήμερα, αλλά στο δικό μου τσαγκάρικο (δεν σας λέω ακόμη ποιο είναι -και μου κάνει εντύπωση που το mediablog που βιάστηκε να χλευάσει μια παλιότερη διάψευσή μου δεν το αποκαλύπτει) έχει πλακώσει πολλή δουλειά. Αργότερα απόψε, λοιπόν, με φωτογραφίες και downloads που θα στείλουν τον Django Reinhardt στη λήθη μια για πάντα!

UPDATE:
Ό,τι διαβάσετε από εδώ και κάτω είναι γραμμένο μετά το ντελίριο παπαρολογίας διαφόρων αγαπητών συναδέλφων από τον χώρο των περιοδικών και αναφέρεται αποκλειστικά σ' αυτό που θα καθιερωθεί ως το "νέο μαύρο" της ελληνικής blogόσφαιρας: Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας. Ήδη ο zelig έχει προλάβει να ρίξει τη νέα στήλη από την κορυφή της σελίδας και να χαρακτηρίσει "καφρίλες" αυτά που θα ποστάρω. Δεν είχα σκοπό να το παίξω κάφρος, αλλά μετά από αυτή την πρόκληση δεν μπορώ παρά να αποδείξω ότι είναι μια ιδιότητα που πολύ εύκολα μπορώ να χρησιμοποιήσω αν χρειαστεί... Αλλά πρώτα θα σας γυρίσω πίσω στα 1986.


Είναι η χρονιά που οι Helloween, μια τρελλοπαρέα Γερμανών μεταλλάδων, κυκλοφορεί το πρώτο της πλήρες άλμπουμ (ένα χρόνο πριν είχαν βγάλει το mini-LP -τι έννοια κι αυτή!- αποκάλυψη με το όνομά τους), το τιτλοφορεί "Walls of Jericho" και στην ουσία κάνει τον όρο "power metal" γνωστό σε όλον τον κόσμο, συνδυάζοντας τις επιρροές της από Iron Maiden και Judas Priest με μια σχεδόν σεληνιασμένη διάθεση να αποδείξει ότι οι κιθάρες της είναι οι πιο γερές στον κόσμο και δεν πρόκειται να χαλάσουν όσο γρήγορα και με όση μανία τις γρατζουνά. Ο δίσκος αποθεώνεται κυρίως από τους οπαδούς της thrash σκηνής και ο συνθέτης-κιθαρίστας-τραγουδιστής Κάι Χάνσεν (22 εών τότε) θεωρείται ξαφνικά το παιδί-θαύμα του ευρωπαϊκού heavy metal.

Μόνο που με την περίπτωση Χάνσεν υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Ο Κάι δεν ξέρει και κυρίως δεν μπορεί να τραγουδήσει. Οι συνθέσεις του, βέβαια, είναι τέτοιες που τα φάλτσα του και τα ξελαρυγγιάσματά του περνάνε σε δεύτερο πλάνο (ειδικά στο καλοδουλεμένο για τα τότε δεδομένα άλμπουμ), αλλά τα live του γκρουπ είναι -ιδωμένα 20 χρόνια μετά με τη σοβαρότητα ενός 30something που δουλεύει στην Καθημερινή, χαχαχα- μια σκέτη κωμωδία, ένας εφιάλτης για τα αυτιά του μέσου ακροατή, ένα γκροτέσκο πανηγύρι που μόνο οι απόλυτοι κάφροι της εποχής μπορούν να παρακολουθήσουν. Μια γερή δόση καφρίλας, λοιπόν, σας χαρίζω παρακάτω (αξίζει να την συγκρίνετε και με την studio εκτέλεση του ίδιου κομματιού), από μια εμφάνιση του γκρουπ στην Ολλανδία το 1986. Φυσικά, το κομμάτι που διάλεξα είναι το "Heavy Metal (is the law)", απλώς για να κάνω σαφές το τι πρεσβεύει και σε τι Θεό πιστεύει η νέα στήλη του "Πο Πο Culture". Για την ιστορία, από το επόμενο άλμπουμ των Helloween, το συγκρότημα προσέλαβε κανονικό τραγουδιστή και ακολούθησαν πολλά και σημαντικά, αλλά γι' αυτά θα ακολουθήσει άλλο post, εν ευθέτω χρόνο. Προς το παρόν, απολαύστε την καφρίλα:

Django Weekend: youtube version

Έχω μπλέξει πολύ άσχημα και τρέχω όλην την εβδομάδα. Ήθελα να κάνω ένα post για τους The Bird and the Bee (υπέροχο όνομα), αλλά θα πρέπει να περιμένει.
Κι επειδή φοβάμαι ότι θα καθυστερήσω την ανάρτηση του εβδομαδιαίου mp3 του Django, ορίστε ένα κλιπάκι με τον Django και το κουιντέτο σε κέφια. Πεθαίνω για το πρώτο μέρος, που καταφέρνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και να καταγράψει το άψογο στιλ του Django αλλά και να περιγράψει την κατάσταση ραστώνης στην οποία θα ήθελα να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή.

Όσο για το δεύτερο μισό, δεν ξέρω ποιο είναι το κομμάτι που παίζουν (ξέρω, ντροπή μου), αλλά σίγουρα δεν είναι το Swing 1939, όπως το έχει τιτλοφορήσει όποιος καλός άνθρωπος το ανέβασε στο Youtube. Γιατί όλοι ξέρουν ότι το Swing'39 είναι άλλο. Όχι πως έχει μεγάλη σημασία, βέβαια...
Επ' ευκαιρία, ορίστε κι ένα βίντεο με το αγαπημένο μου Modern Jazz Quartet στο δικό τους εμβληματικό "Django"...

Τα λέμε αργότερα.
Update: Μάλιστα - από τη βιασύνη μου είχα βάλει δυο φορές το ίδιο κομμάτι, τη δεύτερη χωρίς πρόλογο. Το διόρθωσα.

Εν τω μεταξύ, σε ένα fast-food, σε έναν γαλαξία, πολύ πολύ μακριά...

Συμφωνώ με τον φίλτατο Kevin Church: αυτή είναι μια από τις καλύτερες φωτογραφίες όλων των εποχών.

Λαϊκός Ορμονικός Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ)

Πόσο βαριέμαι το Σκοπιανό...

Άμα κάποια στιγμή πείσετε τον κόσμο να λέει "FYROM" και όχι "Macedonia", τότε θα είναι μια καλή ευκαιρία να του μάθετε να λέει και "Hellas" αντί για "Greece". Μέχρι τότε θα απολαμβάνουμε τη συμπάθειά του στα Ευρωμπάσκετ και στα Παγκόσμια Στίβου, όπως ακριβώς και οι φίλοι μας οι Φινλανδοί που επιμένουν να γράφουν "Suomi" στις φανέλες τους, ή οι Αλβανοί που λένε κάτι για "Shqiperia". Με απλά λόγια: Τι ρόλο παίζουν τα ονόματα;

Το πετρωμένον φαγείν αδύνατον (Αξίωμα)

Όταν ένα εστιατόριο έχει πελάτες επώνυμους δημοσιογράφους και βουλευτές, φύγε τρέχοντας "
Αθήναιος

Είναι ο Bob Dylan ένα είδος international Μίκη Θεοδωράκη;

Η ερώτηση βασίζεται στην εξής παρατήρηση: όπως ο εθνικός μας συνθέτης έχει περάσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια γιορτάζοντας τα (καλλιτεχνικά και πραγματικά) γενέθλιά του, δίνοντας συναυλίες για κάθε αφορμή και βρίσκοντας διάφορους απίθανους λόγους για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να εκβιάζει το σεβασμό μας (λες και δεν φτάνει το πραγματικά αξεπέραστο έργο του από τη δεκαετία του '60), έτσι και ο γενάρχης των απανταχού singer-songwriters έχει περάσει τα τελευταία χρόνια βγάζοντας δίσκους, παίζοντας σε διαφημίσεις, κάνοντας εκπομπές σε δορυφορικά ραδιόφωνα, κερδίζοντας όσκαρ, παίζοντας σε ταινίες και βρίσκοντας διάφορους απίθανους λόγους για να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να εκβιάζει το σεβασμό μας (λες και δεν φτάνει το πραγματικά αξεπέραστο έργο του από τη δεκαετία του '60 και του '70).

Φέτος, ας πούμε, περιμένουμε την ήδη πολυσυζητημένη ταινία I'm not there, ένα πορτρέτο τραγουδοποιού, τον οποίο ερμηνεύουν μεταξύ άλλων ο Ρίτσαρντ Γκιρ, η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Κρίστιαν Μπέιλι - το concept είναι ότι δεν μπορεί ένας ηθοποιός να υποδυθεί μια τόσο πολύπλευρη προσωπικότητα. Η ταινία έκλεισε χθες τις Νύχτες Πρεμιέρας, ήταν να πάω αλλά τελικά βαρέθηκα - θα το δω τον Ιανουάριο, μαζί με όλον τον κόσμο. Αν δεν βαρεθώ και τότε.

Παράλληλα, αναμένεται να κυκλοφορήσει το καθοριστικό best of Dylan, με τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφία του - προάγγελος του οποίου είναι το remix που έκανε ο Mark Ronson στο Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine), από το Blonde on Blonde. Πλάκα έχει: ο Ρόνσον χρησιμοποιεί τα γνωστά του κολλήματα(πνευστά και αναφορές στη soul), ως βάση, πάνω στην οποία πατά η οξεία, ένρινη φωνή του Ντύλαν - ένα ξένο σώμα, αλλά το αποτέλεσμα είναι παραδόξως γοητευτικό. Φαντάζομαι να κάνει το ίδιο με τη "Δραπετσώνα"...