Summertime Sunday: ο κανόνας (μέρος β')

(Κάθε κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του Γκέρσουιν - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)

Το λατρεύω αυτό το εξώφυλλο. Νομίζω ότι είναι ένα από τα ομορφότερα εξώφυλλα στην ιστορία της τζαζ δισκογραφίας - μιας δισκογραφίας που περιλαμβάνει εκατοντάδες υπέροχα εξώφυλλα, τόσα που μπορείς να φτιάξεις μια πινακοθήκη. Πεθαίνω που δεν εμφανίζονται τα κεφάλια του Μάιλς και της ανώνυμης κοπέλας στη φωτογραφία, βρίσκω υπέροχη αυτήν την λεπτομέρεια, την αίσθηση χαλαρότητας, τον άνετο τρόπο με τον οποίο εκείνη αγγίζει την τρομπέτα που αναπαύεται στα γόνατά του (ναι, ξέρω, είναι λίγο εξώφθαλμο το σεξουαλικό υπονοούμενο, αλλά δεν πειράζει). Λιγώνομαι με τα χρώματα, με το ότι το όλο πράγμα είναι λίγο φλου - κυρίως με το ότι από την πρώτη ματιά καταλαβαίνεις ότι αυτό που θα ακούσεις είναι η ιστορία ενός ζευγαριού, του Πόργκι και της Μπες.

Δεν είναι όμως γι' αυτό κλασική η ηχογράφηση. Δεν είναι το εξώφυλλο που κάνει εμβληματικό το Porgy&Bess του Μάιλς Ντέιβις και του Γκιλ Έβανς, αλλά το περιεχόμενο. Οι δυο ιδιοφυΐες, είχαν δημιουργήσει ένα νέο μουσικό ρεύμα στα τέλη της δεκαετίας του '40, όταν ηχογράφησαν το "Birth of the Cool", εντάσσοντας στη τζαζ στοιχεία από το έργο συνθετών όπως ο Ντεμπυσί και ο Ραβέλ. Τι καλύτερο από μια τζαζ όπερα για να τεθούν σε εφαρμογή οι αρχές της cool jazz; Ο Έβανς ξεπέρασε τον εαυτό του στην ενορχήστρωση, καλώντας τα πνευστά να απλώνουν στρώσεις συναισθημάτων, καθώς αφηγούνται την ιστορία. Είναι όμως ο Μάιλς με την υπέρκομψη (τότε) τρομπέτα του που καλείται να παίξει το ρόλο του κεντρικού αφηγητή- ή μάλλον να υποδυθεί όλους τους ρόλους: το αρσενικό, το θηλυκό, την άδικη μοίρα και την ίδια την ιδέα της Κάθαρσης, με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει. Ακούς το Summertime σ' αυτήν την αξεπέραστη εκτέλεση και δεν σου λείπουν καθόλου οι στίχοι: είναι τόσο πλήρες, τόσο περιεκτικό, τόσο τέλειο.