28 Φεβ 2009

Απόψε θα τα πιω στην Brick Lane

Ξύπνησα το μεσημέρι με τα γόνατα μελανιασμένα από το χθεσινό break dance, έφτιαξα έναν εσπρέσο και γέμισα ένα κεσεδάκι γιαούρτι με μέλι και κορν φλέικς. Και μετά κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και άνοιξα το Facebook για να προχωρήσω στην ημερήσια διαγραφή γελοίων invitations και την άρνηση προς τα friend requests των κακάσχημων και παντελώς άγνωστών μου κοριτσιών που επιμένουν να θέλουν να γίνουμε φίλοι...

Τα έσβησα όλα. Εκτός από ένα. Από ένα κακάσχημο και παντελώς άγνωστό μου κορίτσι. Με το οποίο όμως έχω κολλήσει άσχημα τελευταία. Το δικό της invitation το έκανα copy-paste:

"Just to let you all know, I am playing a FREE show today, Saturday 28th Feb at the Rough Trade East Shop - Performing at around 5.30pm - Everyone is welcome - The Old Truman Brewery, 91 Brick Lane, London E1 6QL "

Ναι, με την Πόλυ Σκέτεργκουντ πιθανότατα θα σας σπάσω τ' αρχίδια περίπου όσο το έκανα και με τη Monika :)

27 Φεβ 2009

Κάθε φορά που ακούω τη φράση "καλό τριήμερο"

...μου έρχεται στο μυαλό η έναρξη του Italian Job - του παλιού, του καλού, με τον Μάικλ Κέιν.
Αυτός ο θεϊκός συνδυασμός - η Λαμποργκίνι, οι ιταλικές Άλπεις, το άψογο στιλ του Ροσάνο Μπράτσι (ειδικά η στιγμή που βάζει τα γυαλιά ηλίου), η φωνή του Ματ Μονρό, η υπέροχη μουσική του Κουίνσι Τζόουνς (θα είναι ο πρώτος Υπουργός Πολιτισμού σε αμερικανική κυβέρνηση;), και ναι, η σύγκρουση. Καλό τριήμερο - χε!

26 Φεβ 2009

Ο μπαμπάς μου και ο Τέρι Ρότζερς

Το χόμπι του μπαμπά μου, από πριν καν παντρευτεί, είναι η ζωγραφική. Ο φωτογραφικός ρεαλισμός, για την ακρίβεια. Ζωγραφίζει κυρίως νεκρές φύσεις και τοπία. Δύο τοπία του κοσμούν το σαλόνι στο σπίτι μου.

Ο Τέρι Ρότζερς είναι επίσης ζωγράφος. Κάνει κι αυτός φωτογραφικό ρεαλισμό. Δύο τοπία* του θα έπρεπε κανονικά να κοσμούν το σαλόνι στο σπίτι μου. Ή δύο φωτογραφίες από πάρτυ στο σαλόνι του σπιτιού μου θα έπρεπε να του είχαν δώσει έμπνευση για πίνακες. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων...


* τοπία, με την έννοια ότι οι πρωταγωνίστριές του είναι απλώς φυτά και οι πρωταγωνιστές του κούτσουρα...

Εγεννήθη ημίν νέο blog

Είμαι τόσο βαθιά προβληματικό άτομο...

...που δεν μπορώ να αποφασίσω αν με ενοχλεί περισσότερο που στο Mac OS η γλώσσα παραμένει η ίδια όταν αλλάζεις πρόγραμμα, ή που στα Windows αλλάζει μόνη της με το που κάνεις κλικ σε άλλο παράθυρο!

Λίγα πράγματα που ξέρω για το (Ford) Gran Torino

To πρώτο Gran Torino εμφανίστηκε στους αμερικανικούς δρόμους το 1972, ως μετεξέλιξη του Torino, που ήταν για τη Ford ό,τι είναι για την Toyota η Corolla: Ένα εμβληματικό μικρομεσαίο αυτοκίνητο για οικογένειες, με τόσες αλλαγές στη μορφή και τις διαθέσεις του σε κάθε επαναλανσάρισμα που είναι αδύνατον να πειστείς ότι το πρώτο, του 1968, και το τελευταίο, του 1976, φέρουν το ίδιο όνομα.

Το Torino εκτός από οικογενειακό τετράθυρο σεντάν, έβγαινε και σε κάτι muscle car εκδοχές, με χορταστικούς -αμερικανικούς- κινητήρες. Η Ford, μάλιστα, έστησε πάνω του και το αγωνιστικό μοντέλο που κατέβαζε στους αγώνες του NASCAR στα τέλη της δεκαετίας του '60. Κλασσικά muscle Torinos ήταν τα: Torino Talladega του 1969, Torino Cobra του 1970 και τα κάμπριο Torino GT του 1971. Πιο κλασικό Torino, όμως, απ' όλα είναι εκείνο το κόκκινο Gran του '74 που καβαλούσαν ο Στάρσκι με τον Χατς.

Ένα Gran Torino του '74 δίνει και τον τίτλο στην καινούργια ταινία του Κλιντ Ίστγουντ που παίζεται από σήμερα στα αθηναϊκά σινεμά. Ταιριαστό. Ένα βαρετό, χοντροκομμένο αυτοκίνητο γι' αυτό που (υποθέτω ότι και πάλι) είναι μια βαρετή, χοντροκομμένη μελούρα από αυτές που ο Βρώμικος Χάρι επιμένει να γυρίζει από τότε που αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης και συλλέκτης βραβείων Όσκαρ. ΒΤW, πώς και τον ξέχασαν από την Ακαδημία φέτος;

25 Φεβ 2009

Και πιάσε κι ένα σαμπίτς σε παρακαλώ!

Παραδόξως χθες το βράδυ κατάφερα να τηρήσω την υπόσχεση προς τον εαυτό μου και να παραστώ στο γάμο της Ραχήλ. (Το αναμενόμενο χάσιμο μπάλας φυσικά και επήλθε -με τη γνωστή κατάληξη: 5 το πρωί στο "7 Jokers"- αλλά, ευτυχώς, μετά το σινεμά...) Για την υπόθεση της ταινίας δεν χρειάζεται να γράψω τίποτε περισσότερο, όταν ο mr. Arkadin έχει πληκτρολογήσει σ' ετούτο εδώ το blog τη μεγαλειώδη ατάκα: "Μια ανελέητη ταινία για την πιο καταπιεστική κοινωνική δομή - την οικογένεια". Για την ερμηνεία της Αν Χάθαγουεϊ, με έχει πάλι προλάβει. Ναι, είμαι περήφανος που ο μεγάλος μου έρωτας είναι πολλά παραπάνω από μια χαρίεσσα belle με συγκλονιστικά χείλη και το πιο ανδροαναστατωτικό βλέμμα στην ιστορία του σινεμά.

H ταινία ήταν πολύ καλή και αδυνατώ να κατανοήσω το επικριτικό μένος των ειδικών και του απλού κοινού. Σύμφωνοι, έχω εκθειάσει ουκ ολίγες φορές την αξία του βροντόφωνου, πλουσιοπάροχου, αποκλειστικά ψυχαγωγικού σινεμά (βλ. εδώ, εδώ ή εδώ), αλλά υπάρχει τεράστιος χώρος στην καρδιά μου -και στην DVDθήκη μου- για ψυχολογικά δράματα. Ειδικά αν είναι τόσο σωστά γυρισμένα και τόσο άψογα παιγμένα. Γιατί μιλούν για τη ζωή μας, για όσα μας συμβαίνουν κάθε μέρα, για όσα χρειαζόμαστε ένα ακόμη μάθημα -ακόμη κι αν μας το διδάσκει κάποιος που δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα... Εκτός από την Χάθαγουεϊ, στο "Η Ραχήλ Παντρεύεται" δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές: H Ρόζμαρι ντε Βιτ στο ρόλο της Ραχήλ, του παραμελημένου πόλου στην παραβολή του "Ασώτου Υιού" (της άσωτης κόρης εν προκειμένω), η Ντέμπρα Γουίνγκερ ως γεμάτη -ανείπωτες- ενοχές μητέρα και κυρίως ο Μπιλ Έρβιν ως ο πατέρας που αδυνατεί να γίνει ο σούπερμαν διαπραγματευτής, όπως όλοι γύρω του τον θέλουν. Η σκηνοθεσία του Ντέμι είναι αυτό ακριβώς που πρέπει: Εντελώς ωμή και ρεαλιστική. Αφήνει τους έξοχα διαλεγμένους πρωταγωνιστές του να κάνουν τη δουλειά τους. Και σε ένα σενάριο που αντικειμενικά δεν είναι για σινεμά (θα πέρναγε όμως τέλεια ως θεατρικό έργο), αυτό είναι απόδειξη ότι ο Ντέμι είναι σκηνοθετάρα.

Αρκετά όμως με τα κινηματογραφικά. Γιατί εμένα αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο από την ταινία είναι οι ισραηλίτικες λιχουδιές: Σαμπίτς, αμπά, λαμπνέχ, μπουρεκάκια, κιμπέχ, περνούν προκλητικά μπροστά από την κάμερα και γίνονται το φόντο για τις συγκρούσεις των μελών της προβληματικής οικογένειας, κάνοντας τα σάλια του ανύποπτου θεατή να τρέχουν. Και αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να μην υπάρχει εβραϊκό εστιατόριο στην Αθήνα; Είναι δυνατόν;

Αναμνήσεις από τα '50s


Η δεκαετία του '50 δεν ήταν καλή εποχή για τις μεγάλες ορχήστρες. Από τη μια η μεταπολεμική οικονομία δημιούργησε ένα διαφορετικού είδους lifestyle που δεν ταίριαζε με τις μεγάλες αίθουσες χορού και το swing, με αποτέλεσμα το κόστος της διατήρησης μιας τέτοιας ορχήστρας να είναι ασύμφορο. Από την άλλη και η ίδια η τζαζ είχε μεταλλαχθεί. Η σαρωτική παρουσία του Θελόνιους Μονκ, που άλλαξε οριστικά τον τρόπο που οι άνθρωποι ακούν μουσική - με τον τρόπο που ο Πάμπλο Πικάσο άλλαξε οριστικά τον τρόπο που βλέπουμε, γενικώς - προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Η τζαζ, όπως γεννιόταν και πέθαινε κάθε βράδυ στα κλαμπ της 52ης οδού δεν ήταν πια μια μουσική χορού, αλλά μια εντελώς αυτόνομη μορφή τέχνης, που έθετε νέους κανόνες. Και η νεολαία ανυπομονούσε για το ροκ εν ρολ που την περίμενε στη γωνία.
Αντιμέτωποι με αυτήν την πραγματικότητα, όλοι οι μεγάλοι bandleaders διέλυσαν ηττημένοι τις ορχήστρες τους. Όλοι, πλην του Ντιουκ Έλινγκτον, ο οποίος, αν και ήταν πάντοτε διασκεδαστής από πεποίθηση, ήξερε ότι υπήρχαν στη μουσική του και άλλα στοιχεία τα οποία περίμεναν το πλήρωμα του χρόνου για να εμφανιστούν. Άλλωστε, όπως ένας πιανίστας δεν εγκαταλείπει το πιάνο επειδή κάποιος του λέει ότι δεν είναι της μόδας, έτσι και ο Έλλινγκτον δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τη μόδα να του υπαγορεύσει τι θα κάνει με το δικό του μουσικό όργανο. Και το όργανό του ήταν ολόκληρη η ορχήστρα. Για να αντιμετωπίσει την πρόκληση - και την αποχώρηση ορισμένων μουσικών που προτίμησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους σε μικρότερα σχήματα - ανακάτεψε την τράπουλα και κάλεσε εκπροσώπους του νέου ήχου, όπως ο τρομπετίστας Κλαρκ Τέρι. Αλλά η σημαντικότερη προσθήκη στην μπάντα ήταν ο Λούι Μπέλσον στα τύμπανα, ένας νευρώδης και ορμητικός μουσικός που τροφοδοτούσε με κάρβουνο αυτήν την ασταμάτητη ατμομηχανή του σουίνγκ. Ήδη από την πρώτη του ηχογράφηση με την μπάντα, μια δική του σύνθεση με τίτλο Skin Deep, αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί έμαθα, με καθυστέρηση, ότι ο Λούι Μπέλσον αποχαιρέτησε το μάταιο τούτο κόσμο πριν από έντεκα ολόκληρες μέρες, στις 14 Φεβρουαρίου.

"Δεν φταίω εγώ, κύριε Σέχτα μου, το αφεντικό μου με διέφθειρε"


Σε μια υπέροχη ανακοίνωση που εξέδωσε χθες, η καλή μας Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, ούτε λίγο ούτε πολύ λέει: γιατί στοχοποιείτε τους διεφθαρμένους, πλην φτωχούς δημοσιογράφους, αντί για τα αφεντικά τους, που τους έχουν καταστήσει φτωχούς, διεφθαρμένους και φοβισμένους - και τους τρομοκρατούν ακόμα περισσότερο με τον μπαμπούλα της κρίσης;
Αυτό θα πει σοβαρή στάση και βάθος σκέψης!

24 Φεβ 2009

Κρέμες Προσώπου

Έχω πάθει πλάκα με μια καινούργια διαφήμιση της Estée Lauder για το Re-Nutriv. Δεν δείχνει τίποτε το φοβερό. Το δεξί ένα τρίτο είναι μια γκρίζα μπάρα με πληροφορίες για το προϊόν και μερικά βαζάκια στον πάτο. Στα δύο τρίτα αριστερά παίζει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός μοντέλου με φοβερό βλέμμα. Δεν κυττάζει καν το φακό, αλλά εγώ έχω κολλήσει. Δεν μπορώ να βρω πουθενά τη διαφήμιση, όσο κι αν googlάρω. Έχω κολλήσει τρελλά. Η κυρία κάτι μου θυμίζει. Δεν είναι πιτσιρίκα -δεν θα κόλλαγε πιτσιρίκα σε μια διαφήμιση Re-Nutriv-, είναι classy, είναι Αμερικανίδα, θα μπορούσε όμως να είναι και κάτι άλλο. Σουηδέζα, Νοτιοαφρικανή, δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα την γνωρίζω από κάπου... Ψάχνω, ψάχνω, δεν μπορώ να βρω πουθενά τη διαφήμιση. Χέι! Η Κάρολιν Μέρφι είναι. Ουάου. Η Κάρολιν Μέρφι πιο κυρία από ποτέ.

Εννοείται ότι στο αρχείο μου έχω ακόμη κρατημένο (και σε περίοπτη θέση) εκείνο το Sports Illustrated του 2005 με το κόκκινο μπικίνι της στο εξώφυλλο. Ήταν ήδη μεγάλη για μοντέλο τότε, 32 ετών, αλλά δεν το έδειχνε. Στα 36 της όμως, μεταμορφωμένη από το Re-Nutriv (χε, χε, χε) είναι απλά απίθανη. Άσε που είναι δικιά μας. Ο πρώτος της σύζυγος ήταν ένας που πουλούσε σερφ κάπου στον Ειρηνικό. Ο μετέπειτα γκόμενός της ήταν ο Μπράντον Μπόιντ των Incubus! Νομίζω ότι τώρα που χώρισαν, θα πάω να της κάνω πρόταση γάμου. Και χυλόπιτα να φάω, λογικά θα την πείσω να μου βάλει ένα αυτόγραφο σ' εκείνο το Sports Illustrated...

(Θα σκανάρω και το Re-Nutriv το βράδυ και θα το ανεβάσω!)

Διαβάζω ότι...

...o Πιτ Πόστλετθγουέιτ είναι (ως συνήθως) εξαιρετικός στο φουτουριστικό "The Age of Stupid" (του παιδιού - θαύματος του βρετανικού ντοκιμαντέρ, της Φράνι Άρμστρονγκ) και συνειδητοποιώ ότι ο μοναδικός λόγος που αυτός ο εξαιρετικός ηθοποιός είναι καταδικασμένος να παίζει μόνο μικρούς ρόλους -άντε να πρωταγωνιστεί σε indie ecodramadocumentaries σαν αυτό εδώ- είναι το όνομά του. Είναι τόσο εγκλωβισμένος στην αδυναμία μας να το προφέρουμε, που ακόμη και ο ρόλος που τον έκανε διάσημο είναι μια τρικλοποδιά για τους δυσλεκτικούς και τους κεκεδίζοντες. Για τον κύριο Κομπαγιάσι λέω...

Aν ήμουν ο διευθυντής του Ριζοσπάστη (ή της Αυγής)...

...θα έπαιρνα ΤΩΡΑ τηλέφωνο τον Τσιπ Ζντάρσκι και θα του ζητούσα να μου κάνει κάθε Κυριακή ένα κόμικ με τον ήρωα που δημιούργησε: τον μικρό Τσε!βέβαια, αν ήμουν ο διευθυντής του Ριζοσπάστη (ή της Αυγής), θα είχα ένα σωρό άλλα πράγματα στο μυαλό μου - μάλλον

Ένας ακόμη λόγος για να πάω στο γάμο της Ραχήλ...

...πέραν αυτού που δεν υπάρχει τακτικός αναγνώστης του "ΠΠC" που να μην γνωρίζει, είναι η επιστροφή των (προ Αν Χάθαγουεϊ) πιο εκφραστικών ματιών του Χόλιγουντ στην ενεργό δράση. Όταν ήμουν παιδάκι ήμουν ερωτευμένος με την Ντέμπρα Ουίνγκερ. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι παίζει κι αυτή στην ταινία του Ντέμι. Δεν υπάρχει τίποτε που θα με σταματήσει από το να πάω να την δω απόψε!

Θα μου πάρεις ένα Ρόλεξ;

Στην καινούργια διαφήμιση της Rolex, για πρώτη φορά κατάφεραν να βγάλουν την Άνα Ιβάνοβιτς σαν ποθητή δεσποινίδα και όχι σαν το λαϊκό, στρουμπουλοκόριτσο που μάλλον είναι...

23 Φεβ 2009

Στο iPod Shuffle μου, το τελευταίο τρίμηνο (μέρος Β'):

H Jenny Lewis πάει βόλτα στα βοσκοτόπια

Την ώρα που το "ΠΠC" εξαργυρώνει τα αποτελέσματα του πιο δημιουργικού του εξαναγκασμού ever (του χθεσινού livebloggin' που έκανε ο mr. Arkadin, παρακολουθώντας τα Όσκαρ στην τηλεόραση), το έτερον ήμισι του blog υποχρεώνεται να συνεχίσει τη βαρετή του λίστα με τις μουσικές που έχουν κάνει τα τύμπανά του να πονούν τις τελευταίες 100 μέρες, όχι επειδή "ουκ εά τον καθεύδειν το του Αρκαδίου τρόπαιον", αλλά επειδή πολύ απλά αυτό το blog είναι μια συνεχής ιστορία ψυχαναγκασμών και προβληματικών συμφωνιών με τους εαυτούς μας. Όταν έγραφα ότι θα παραθέσω εδώ μια άποψη για ό,τι χώρεσε στο μπορντό παπαράκι με το μεγάλο κουμπί για play (και στο μπλέ Sony Walkman μου επίσης) το τελευταίο τρίμηνο, δεν εννοούσα ότι θα σταματούσα όταν πια θα είχα θάψει ή αποθεώσει τους Ρέιτσελ Γιαμαγκάτα, AC/DC, Animal Collective, Antony & The Johnsons, Black Mountain, Bon Iver. Κοντεύει να περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από εκείνο το post. Επιτέλους απόψε (και μόνο αν καταφέρω να γράψω για όλους) θα μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχος!


Jenny Lewis
Acid Tongue
(Σεπτέμβριος 2008)

Το "Acid Tongue" ξεκινά με το "Black Sand" που είναι τυπικό Rilo Kiley. Οι κακεντρεχείς μπορούν να αρχίζουν να κράζουν επιτόπου. "Τι να το κάνεις το σόλο άλμπουμ, άμα γράφεις τραγούδια όπως αυτά του γκρουπ σου;" Εγώ που με το φαινόμενο Τζένι Λιούις είμαι ακόμη πιο κακεντρεχής, λέω το εξής: "Μακάρι να ήταν κι όλα τα υπόλοιπα τραγούδια σαν κι αυτό!". Γιατί μετά η μπάλα χάνεται σε κάτι country-soul-blues κακογραμμένες μπαλάντες, ενιότε και σε ντουέτα με το γκόμενό της, τον Τζόναθαν Ράις, που όμως ουδόλως θυμίζουν She & Him. Ένα βαρετό κακέκτυπό τους μόνο. Η φωνή δε της Λιούις όχι μόνο δεν ταιριάζει σ' αυτό το αργόσυρτο, ακορντάτο υβρίδιο, αλλά κτυπάει εκνευριστικά, σαν τη θεία μου την Ελένη που τσιρίζει στο τηλέφωνο. Στο Metacritic είδα μέσο όρο ψηλά κάπου στο 75 και τρόμαξα. Αλλά οι στατιστικές πάντα λένε ψέμματα. Τα σοβαρά μουσικά έντυπα και sites αυτού του πλανήτη της δίνουν τα αστεράκια που της αξίζουν. Δηλαδή περίπου τόσα:






Morrissey
Years of Refusal
(Φεβρουάριος 2009)

'Οσο κι αν λάτρευα τους Smiths, τον σόλο Μόρισεϊ τον εγκατέλειψα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και το πολύ καλό "Your Arsenal". Άρχισα να βαριέμαι τον λεβεντομαλάκα και τις εμμονές του. Τον ξανάπιασα πρόπερσι με το "Ringleader of the Tormentors" για να δω μήπως ήμουν εγώ ο λεβεντομαλάκας και έχανα τίποτε φοβερό. Τζίφος. Όταν είδα το εξώφυλλο, μάλιστα, του φετινού, άρχισα να γελάω. Η λεβεντομαλακία σε όλο της το μεγαλείο, βγήκε κι απ' τη ντουλάπα επιτέλους και το σόου έχει αρχίσει να μυρίζει Ανίτα Πάνια.

Έλα όμως που όλοι μου έλεγαν ότι αυτό το "Years of Refusal" θα με ενθουσιάσει; "Τελευταία του ευκαιρία" υποσχέθηκα στον εαυτό μου και πάτησα το play. Επόμενη αντίδραση: "Ουπς, λάθος CD. Δεν έβαλα Moz. Έβαλα Ozzy." Και μετά ακούω τη φωνή του στο "Something is Squeezing My Soul". Καλέ αυτός είναι! Τι χεβιμεταλιά από τις λίγες είναι τούτη; Συνεχίζω να ακούω προσεκτικά. Και οι 12 είναι τραγουδάρες. Κοφτερά riffs που συναγωνίζονται το comeback των Metallica (τέλος πάντων, πιάνεις τι θέλω να πω), κοφτερά λόγια που σηματοδοτούν μια πιο ειλικρινή κι ακομπλεξάριστη φάση της ζωής του, κοφτερές εναλλαγές συναισθημάτων με μουσικές ανηφοροκατηφόρες σε κάθε στροφή! Ένα συναρπαστικό rollercoaster που θα περίμενες να το έχει γράψει οποιοσδήποτε άλλος παρά ένας 50άρης από το Μάντσεστερ με τρεις δεκαετίες συμπλεγμάτων μέσα στο κεφάλι του...






Cold War Kids
Loyalty to Loyalty
(Σεπτέμβριος 2008)

Το "Loyalty to Loyalty" έφαγε μπόλικο θάψιμο στα ψαγμένα blogs και μουσικά sites ως κατώτερο των προσδοκιών τους. Το θέμα με τους ψαγμένους του Ιντερνέ (sic) είναι ότι οι προσδοκίες τους είναι έτσι κι αλλιώς σουρεάλ και εξωγήινες, οπότε δεν είναι και να τους παίρνεις πολύ τοις μετρητοίς. Εγώ τους Cold War Kids τους είχα από σπόντα ακουστά, οπότε δεν είχα καμμία προσδοσκία, μου άρεσε το όνομά τους (περίμενα κάτι σε πιο industrial και heavy -πες το αυτό προσδοκία!), άκουσα το αλμπουμάκι τους και το βρήκα πολύ καλό. Ιντιροκάδες που αγαπάνε τον Τομ Γουέιτς και τον Τζεφ Μπάκλι και που θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλή παρέα με τον Τζακ Γουάιτ και να βγαίνουν παρέα με τους Raconteurs στα live χωρίς κανείς να ξέρει ποιος είναι ποιος. Επίσης, ο Νέιθαν Γουίλετ είναι τεράστιος μάγκας, φοβερά εκφραστικός και τραγουδάει ακομπλεξάριστα και πανέμορφα το "Every Man I Fall For", έτσι όπως δεν θα το έλεγε ποτέ καμμία γκόμενα. Καμμία Τζένι Λιούις εν προκειμένω, γιατί με αυτήν τα έχω σήμερα :)






Dr. Dog
Fate
(Ιούλιος 2008)

Ταξίδι πίσω στην εποχή των Beatles και των Beach Boys, με κάποιες πρόσθετες εμπνεύσεις που θυμίζουν Fleet Foxes και μια γενικότερη αίσθηση στο φινάλε που τελικά τους κατατάσσει στο ίδιο σακούλι με τους ακριβώς από πάνω (Cold War Kids): ιντιροκάδες που θα ήθελαν να έχουν ζήσει τότε που οι σκέτοι ροκάδες είχαν πιο πυκνά μαλλιά και κάπνιζαν πιο πολλά τσιγάρα.






Empire of the Sun
Walking on a Dream
(Οκτώβριος 2008)

Οι MGMT της Αυστραλίας απλά ατύχησαν να έλθουν χρονικά δεύτεροι, γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε για το απόλυτο φαινόμενο! Duran Duran και μπόλικη italodisco, μπολιασμένη με το πνεύμα της σημερινής εποχής, κυλισμένη σε αποκριάτικα πάρτυ με πριαπιστές καρνάβαλους και απολύτως καμμία διάθεση για σοβαρότητα. Εγγύηση καλοπέρασης. Από τα άλμπουμ της χρονιάς (προκρίνεται για του 2009, γιατί ποιος μετράει το πότε πρωτοβγήκε στους Αντίποδες;)




Empire of the Sun - We Are The People




Franz Ferdinand
Tonight: Franz Ferdinand
(Ιανουάριος 2009)

Το hype με τους FF ουδέποτε το κατάλαβα. Τα τραγούδια τους τα έβρισκα πάντοτε κομματάκι ενοχλητικά. Σχεδόν ενοχλητικά μου φαίνονται και όσα χώρεσαν στο "Tonight", αλλά αυτό το "σχεδόν" κάνει στη συνείδησή μου τούτο το άλμπουμ τους να προκρίνεται ως το καλλίτερό τους. Τι άλλαξε; Είναι πιο καυλιάρικο. Σαν να τον έχει παίξει κάποιος από πάνω και να το έχει πασπαλίσει με ποπ σπέρμα και ψυχομπιλάδικα ΣΜΝ. Κατά τ' άλλα, μαλακιούλα είναι, αλλά δεν το πολυλέμε γιατί ο Καπράνος είναι Ελληνάρας. Πιο πολύ λέμε ότι το "Ulysses" και το "Twilight Omens" είναι τραγουδάρες.






Elbow
The Seldom Seen Kid
(Μάρτιος 2008)

Άλλο ένα άλμπουμ που πήρα είδηση πολύ καιρό μετά την κυκλοφορία του (εννοείται χάρη στην περσινή blogovision) και που του άξιζε μιας καλλίτερης μοίρας στα mp3 players μου. Είναι Πίτερ Γκάμπριελ (κυρίως αυτό), είναι Sigur Ros, είναι όμως και λίγο Pulp στα πιο μελιστάλακτά τους. Είναι μουσική που τη βάζεις πανεύκολα στο τέρμα, δεν σε ενοχλεί, δεν σε θορυβεί, δεν σε αναστατώνει, και σου βάφει υπέροχα με ηχόχρωμα όλο τον αέρα που ρουφάς μέσα σου. Ορχηστρικό χωρίς να είναι ιδιαίτερα πομπώδες, γήινο χωρίς να είναι επιδεικτικά world-y, πολύπλοκο χωρίς να είναι μπερδευτικό. Μπράβο.






The Airborne Toxic Event
The Airborne Toxic Event
(Αύγουστος 2008)

Με πιάνει στο MSN ο (ενίοτε guest συνblogger μας) Φώτης Βαλλάτος ένα θλιβερό απόγευμα του Φλεβάρη και μου λέει: "βρήκα το απόλυτο γκρουπ για σένα!". Πόσο λίγο με έχει καταλάβει (ίσως και όχι τόσο λίγο, αν διαβάσεις παρακάτω, θα δεις πώς διόρθωσε την αστοχία του, λίγες ημέρες μετά...). Οι λεγάμενοι γράφουν τραγούδια που θα έπαιζαν οι Arcade Fire, ο Μπρους Σπρίνγκστιν και οι Simple Minds αν είχαν μεγάλο writer's block και ολοκληρωτική αγαμία. Εκτός ενός. Το "Sometime Around Midnight" το κατεβάζεις επιτόπου, το απολαμβάνεις χωρίς να έχεις κανένα λόγο να θυμάσαι το όνομα της μπάντας που το έγραψε και δεν ασχολείσαι ποτέ να ψάξεις να βρεις από ποιο άλμπουμ ξεπήδησε, γιατί πολύ απλά κανένα άλλο τραγούδι εκεί μέσα δεν είναι αντάξιό του. Κάτι σαν το "Sex on Fire" και τους Kings of Leon δηλαδή...






Polly Scattergood
Polly Scattergood
(Μάρτιος 2009)

Κι αφού έφαγε το κράξιμό του που με εισήγαγε στην πλήξη των παραπάνω (βλ. The Airborne Toxic Event), ο Φου-Βου επανήλθε τρεις μέρες μετά με μια νέα πρόταση. Δεν ασχολήθηκα καν μαζί του στην αρχή. Τον χλεύασα. Επέμενε. Με ένα πολύ λάθος παράδειγμα. Μου συνέκρινε την Πόλυ Σκάτεργκουντ με τον Τζοάνα Νιούσομ. Κάνω εμετό κάθε φορά που ακούω Τζοάνα Νιούσομ. Θεωρώ ότι τα είκοσι ευρώ που χάλασα για το "Ys" είναι τα είκοσι πιο κακοτοποθετημένα ευρώ της ζωής μου. Άρχισα να τον βρίζω. "Όχι, όχι" φώναζε, "έκανα λάθος! Περίμενε." Και μετά είπε τη μαγική λέξη. "Cocorosie. Ήθελα να πω ότι μοιάζει με Cocorosie, δεν ξέρω γιατί είπα Τζοάνα Νιούσομ". Αποφάσισα να τον εμπιστευτώ. Στο πρώτο άκουσμα ανακαλύπτω και την Τόρι Έιμος πίσω από αυτή την κακάσχημη κοπελιά από το Έσσεξ. Και μετά Bjork. Θεέ μου! Όλες μου οι εμμονές σε ένα; Τόρι Έιμος, Bjork και Cocorosie; Κι αν σου πω ότι ώρες ώρες μου βγάζει και λίγο Monika; Όχι μουσικά. Αλλά εκφραστικά. Είναι τέτοια η δυναμική της, το συναίσθημα, αυτό που σου λέει όχι στ' αυτιά, αλλά στην ψυχή.

Δεν ξέρω τίποτε για την Πόλυ Σκάτεργκουντ. Απολύτως τίποτε, πέραν του ότι είναι σκατόφατσα και Αγγλάρας. Και πέραν του ότι γράφει απίστευτη μουσική, χρυσαφένια τραγούδια και βραχώδεις στίχους. Είναι πολύ πολύ νωρίς, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό είναι το άλμπουμ της χρονιάς. Και δεν έχει καν κυκλοφορήσει ακόμη. Μόλις μάθω κι άλλα θα επιστρέψω με dedicated post. Προς το παρόν, απλά έχε το νου σου μόλις βγει στα δισκάδικα. Και άκου κι ένα δείγμα (και μπες οπωσδήποτε στο myspace της, οπωσδήποτε λέμε):




Polly Scattergood - Other Too Endless


Βρέθηκαν επίσης κάποια στιγμή στο iPod μου, χωρίς να τους αφοσιωθώ και πάρα πολύ, και τα εξής:
Ακούγονται: Keane - Perfect Symmetry, Late of the Pier - Fantasy Black Channel, We Are Scientists - Brain Thrust Mastery, Murder by Death - Red Of Tooth And Claw, Ladyhawke - Ladyhawke, Lady GaGa - The Fame, Peter Broderick - Home, Travis - Ode to J. Smith
Βαριέμαι: Amadou & Mariam - Welcome to Mali (τόσο, να τόοοοσο hype γιατί;), Dido - Safe Trip Home (ακριβώς το ίδιο άχρωμη όπως την αφήσαμε τότε που ακόμη βλέπαμε βίντεοκλιπ στο MTV), Marianne Faithfull - Easy Come, Easy Go (ίσως αν ήταν πιο μαζεμένο...), Santogold, These New Puritans - Beat Pyramid, Girl Talk - Feed the Animals, Grace Jones - Hurricane.


Πώς είδα τα όσκαρ (live blogging - στα ελληνικά ο ψυχαναγκασμός)


Οι ορκωτοί λογιστές έφτασαν με τους σφραγισμένους χαρτοφύλακες, οι ρεπόρτερ του abc πρόλαβαν να κλέψουν δυο κουβέντες από τη Μέριλ Στριπ, τη Μαρίσα Τομέι και τον Ρίτσαρντ Τζένκινς - κι εγώ δεν προλαβαίνω να πάω για κατούρημα. It's showtime

3.30πμ Ο Χιού Τζάκμαν δεν θα άφηνε την Κρίση να του στερήσει την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί ΚΑΙ να τραγουδήσει ένα ποτ πουρί των υποψήφιων ταινιών ΚΑΙ να χορέψει ΚΑΙ να μας τρίψει σττα μούτρα ότι είναι ωραίος.
3.35 Σηκώνει στα χέρια την Αν Χάθαγουεϊ και τη βάζει να παίξει το ρόλο του Νίξον (εντάξει, είναι θεά - κάνει ακόμα και την καμπούρα! και το χαιρετισμό με τα χέρια ψηλά στο σήμα της νίκης!).
- παρεμπιπτόντως, το ότι η ορχήστρα δεν είναι κρυμμένη, αλλά φαίνεται πίσω του είναι ωραία λεπτομέρεια
Από την εποχή του Μπίλι Κρίσταλ είχαμε να δούμε τόσο ωραία και διασκεδαστική έναρξη.
3.38 Ο Χιου Τζάκμαν κάθεται στα πόδια του Φρανκ Λαντζέλα - του πήρε μόλις οκτώ λεπτά

3.41 - Β' γυναικείος - μοντάζ με τις νικήτριες κατά καιρούς - στη σκηνή βγαίνουν η Εύα Μαρί Σεντ, η Γκόλντι Χον, η Γούπι Γκόλντμπεργκ, η Αντζέλικα Χιούστον και η Γούπι Γκόλντμπεργκ. Ουάου, δηλαδή.
Ξέχνα τα μοντάζ με τις σκηνές - ξέχνα το βίντεο - αυτό είναι το πιο τιμητικό πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν. Είναι στ' αλήθεια συγκινητικό - η καθεμιά μιλά για κάθε υποψήφια. Η Γούπι μιλά για την Έιμι Άνταμς λέγοντας "δεν είναι εύκολο να είσαι καλόγρια". (χε)
Ο χρυσός γυμνός φαλακρός άντρας πηγαίνει στην Πενέλοπε Κρουθ. Μαρίσα, αν διαβάζεις αυτό το blog και θες έναν ώμο να κλάψεις, είμαι στη διάθεσή σου.

Διάλειμμα για κατούρημα.

3.54 Η Τίνα Φέι και ο Στιβ Μάρτιν παρουσιάζουν το πρωτότυπο σενάριο. "Το να γράφεις σημαίνει να ζεις για πάντα - ο άνθρωπος που το είπε αυτό είναι νεκρός' (Στιβ Μάρτιν, σ' αγαπώ). Κάνουν ένα θεϊκό αστείο για τις λέξεις που τυπώνονται σε χαρτί, που το χαρτί ήτνα δέντρα που το δέντρο ήταν σπόρος, που τον σπόρο τον φύτεψε ο εξωγήινος πολιτισμός που έχουν ως θρησκεία (lol).
Η παρουσιαση κι εδώ είναι υποδειγματική. Παρουσιάζονται σκηνές σε βίντεο. Οι παρουσιαστές διαβάζουν τις περιγραφές από το σενάριο, καθώς το βλέπουμε. Τέλειο. Κερδίζει το Milk. Ο Σον Πεν ξεχεριάζεται στο χειροκρότημα. Ο σεναριογράφος εκφωνεί ένα γκέι μανιφέστο - βρίσκει όμως χρόνο να ευχαριστήσει και τη μαμά του. Φυσικά.
3.58 Διασκευασμένο σενάριο. Η Τίνα Φέι κοιτά έντονα τον Στιβ Μάρτιν. Η αντίδρασή του; "Μην. Με. Ερωτευτείς". Κερδίζει το Slumdog Millionaire. Πρέπει να το δω.
"Υπάρχουν μερικά μέρη που δεν φαντάζεσαι ποτέ ότι θα βρεθείς. Για μένα ήταν το φεγγάρι, ο Νότιος Πόλος, το βάθρο της Μις Κόσμος και τα Όσκαρ".

4.00 Η Τζένιφερ Άνιστον και ο Τζακ Μπλακ είναι ωραίο ζευγάρι. Παρουσιάζουν τις υποψήφιες ταινίες κινουμένων σχεδίων. "Βγάζω περισσότερα κάνοντας κινούμενα σχέδια παρά κανονικές ταινίες", λέει ο Μπλακ και εξηγεί τη στρατηγική του. Παίζει σε ταινίες της Dreamworks και μετά επενδύει σε ταινίες της Pixar. Η Τζένιφερ ζητά συγγνώμη από τον Κάτζενμπεργκ...
Γαμάτο - όλοι οι ήρωες καρτούν του 2008 σε ένα ταινιάκι.
Κερδίζει το Wall-E. O,τιδήποτε άλλο θα ήταν σκάνδαλο.
Το ζεύγος παραμένει επί σκηνής για τα καρτούν μικρού μήκους. "Όσο μικρότερη η ταινία σου, τόσο πιο δύσκολο είναι το πάντα σου να μείνει στις καρδιές των ανθρώπων". "Είδες καμία ταινία που δεν έπαιζες;" "Όχι, αλλά ούτε και πολύς άλλος κόσμος".
Κερδίζει το "La maison en petites cubes" - δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό. Ο σκηνοθέτης δεν ξέρει αγγλικά - χρησιμοποιεί το thank you σαν κορακίστικα.

* Τρίτο φλιτζάνι καφέ *

4.15 - Ο Χιού Τζάκμαν περιγράφει τη διαδικασία της ταινίας μετά το σενάριο. Έτσι θα είναι η ροή της βραδιάς; Θα παρουσιάζουν τα επί μέρους βραβεία ως βήματα δημιουργίας μιας ταινίας; Αν ναι, θα είναι ενδιαφέρον. Προς το παρόν, η σκηνή θυμίζει ένα στούντιο, γεμάτο τελάρα με υφάσματα και σκηνικά, αντικείμενα κ.ο.κ.
Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και ο Ντάνιελ Κρεγκ παρουσιάζουν τους υποψήφιους για καλλιτεχνική διεύθυνση. Κερδίζει ο Μπέντζαμιν Μπάτον. Δίκαιο. Έστησε ολόκληρο τον 20ό αιώνα.
4.19 - "Όλα είναι έτοιμα, και οι ηθοποιοί λένε 'δεν έχω τίποτε να φορέσω'" (η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ δεν θα ξεφύγει ποτέ από την τυποποίηση του Sex and the city)
Ο Ντάνιελ Κρεγκ έκανε δύο σαρδάμ σε πέντε λεπτά - πόσο ΚΔΟΑ είναι επιτέλους;
Το χρυσό αγλαματάκι ενός καραφλού γυμνού άντρα για κοστούμια κερδίζει η Δούκισσα. Οι φίλοι μου τραγουδούν "να χαρώ να χαρώ το μωρό το μωρό"
4.23 Η Πάρκερ και ο Κρεγκ παραμένουν για τα βραβεία μακιγιάζ.. Σάρα Τζέσικα: "Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσουμε τη σημασία του μακιγιάζ". ΚΔΟΑ: "Απλώς κοιτάξτε μας" (χο) Στέκονται μπροστά από καθρέφτες με περιμετρικά φώτα, όπως αυτοί στα καμαρίνια. Το κερδίζει - αναμενόμενα - ο Μπέντζαμιν Μπάτον.

* Μόλις συνειδητοποίησα ότι η ορχήστρα παίζει κλασικά θέματα, στα ενδιάμεσα - πρώτα το . Moon River, τώρα οι Ομπρέλες του Χερβούργου, ποιος ξέρει ποιο άλλο μου διέφυγε. Nice. *

4.26 Bγαίνει η Αμάντα Σέιφριτζ από το Mamma mia και ο Ρόμπερτ Πάτινσον από το Twilight. Παρουσιάζουν ένα βίντεο - μοντάζ των ερωτικών ιστοριών στις ταινίες του 2008, από το VickyCristinaBarcelona, μέχρι το Marley and me και το Wall-E.


4.31 Συνεχίζεται η γραμμική αφήγηση της διαδικασίας παραγωγής μιας ταινίας. Η Νάταλι Πόρτμαν και ο Μπεν Στίλερ (με γυαλιά ηλίου και μακρυά γενειάδα) βγαίνουν να παρουσιάσουν το όσκαρ φωτογραφίας. Αυτός υποτίθεται ότι παριστάνει έναν εκκεντρικό auteur - UPDATE: όχι, κοροϊδεύει τον Χοακίν Φίνιξ, που έχει αφήσει γενειάδα και παράτησε την καριέρα του για να γίνει ο πιο θλιβερός ράπερ δυτικά του Πέκος. Με κράζουν στα σχόλια που δεν έκανα τη σύνδεση, αλλά το κοινό του ΠΠC βλέπει Λέτερμαν, εγώ όχι.
Ο Στίλερ περιφέρεται στο σκηνικό σαν χαμένος. Δεν τον βρίσκω ιδιαίτερα αστείο. Sorry.
Το χρυσό αγαλματάκι ενός γυμνού φαλακρού άντρα για τη διεύθυνση φωτογραφίας κερδίζει το Slumdog Millionaire. Γαμήστε μας μ' αυτήν την ταινία. Θα τη δουμε. Εντάξει;

- Μέχρι στιγμής η τελετή είναι θαυμάσια. Καμία σχέση με τις φόλες που βλέπαμε τα περασμένα χρόνια. -

4.38 Η Τζέσικα Μπίελ αναρωτιέται πού θα βρισκόταν αν ο Έντισον δεν είχε εφεύρει το κινετοσκόπιο. Εμ, η αφίσα της πάντως θα βρισκόταν σίγουρα στο εσωτερικό μιας νταλίκας, όπως συμβαίνει και τώρα, έτσι κι αλλιώς. Παρουσιάζει τα τεχνικά βραβεία, που έγιναν δυο βδομάδες πριν.

4.42 Ο Σεθ Ρόγκεν και ο Τζέιμς Φράνκο ξαναπαίζουν τους ρόλους τους από το Pineapple Express. Είναι δυο μπαφόσκυλα που βλέπουν έναν πάκο με DVD με τις ταινίες της χρονιάς. Τα σχολιάζουν όλα στο πλαίσιο Comedy 2008 - ακόμα και τα σφραγισμένα χείλη και τον παλαιστή. Στο τέλος τους συνοδεύει ο Γιάνους Καμίνσκι, ο γκουρού της διεύθυνσης φωτογραφίας. Βγαίνουν και παρουσιάζουν τις ταινίες μικρού μήκους - τις ξενόγλωσσες. Κερδίζει μια ταινία που ούτε ο Τζέιμς Φράνκο δεν ξέρει πώς προφέρεται - κι εγώ δεν πρόλαβα το super μπροστά από τον σκηνοθέτη. Θα το τσεκάρω μετά. ΟΚ, λέγεται Spielzeugland, που σημαίνει παιχνιδούπολη, ή κάτι τέτοιο.

4.52 "Ανυπομονώ να δω την Αμφιβολία σε μιούζικαλ" - ο Χιου Τζάκμαν γιορτάζει την επιστροφή του ειδους (με την επικράτηση του Mamma mia επί του Τιτανικού - επιτέλους, ξεπλύθηκε αυτή η ντροπή), με ένα νούμερο - φόρο τιμής. Πλαισιωμένος από ένα χορό αντρών με ημίψηλα καπέλα, τραγουδά και χορεύει το Top Hat, το Singing in the rain, και άλλα από το West Side Story, το Grease, τη Μελωδία της Ευτυχίας. Μαζί του η Beyonce, που τραγουδά και το At Last (υποδύεται την Έτα Τζέιμς) - από κοντά και τα χαμένα από το High School Musical και τα άλλα χαμένα από το Mamma mia. Κλείνουν με το Over the Rainbow. Επιτέλους, σόου. O Tζάκμαν ουρλιάζει: "the musical is back" (είσαι βέβαιος ότι δεν είσαι γκέι, ρε φίλε;) Ο Μπαζ Λέρμαν που σκηνοθέτησε τη σκηνή, επιδοκιμάζει, εμφανώς ικανοποιημένος.

5.02 Μοντάζ με νικητές όσκαρ β' ανδρικού το βραβείο του Λέτζερ. Βγαινουν ο Κρίστοφερ Γουόκεν, ο Κέβιν Κλάιν, ο Άλαν Άρκιν, ο Τζόελ Γκρέι και ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ. Τέσσερις θεοί κι ένας μαλάκας. Ο Κέβιν Κλάιν αναλαμβάνει τον έπαινο του Χιθ Λέτζερ. Και δεν είναι καθόλου μελό. Το κερδίζει ο Λέτζερ, φυσικά. Το παραλαμβάνουν τα μέλη της οικογένειάς του.

* Τέταρτο φλιτζάνι καφέ*

5.11 - Βλέπουμε ένα βίντεο για τα ντοκιμαντέρ της χρονιάς. Μιλούν οι σκηνοθέτες, με πρώτο τον Βέρνερ Χέρτζογκ.
5.13 - Βγαίνει ο Μπιλ Μαρ, που έκανε φέτος ενα ξεκαρδιστικό ντοκιμαντέρ για τον παραλογισμό της θρησκείας, το religulous, για να παρουσιάσει το βραβείο ντοκιμαντέρ. Κάνει αστειάκια για το ότι η ταινία του δεν είναι υποψήφια. Κρυάδες.
Κερδίζει το Man on wire - εσείς που προγραμματίζετε τα φεστιβάλ, ψάξτε το.
Ο Μαρ παραμένει για τα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Αν πει κι εδώ για την ταινία του θα είναι πολύ μαλάκας. Δεν λέει, ευτυχώς.
Κερδίζει μια ξεΐγκλωτη για το Smile Pinki. Ok.

- για κάποιο λόγο πνίγηκα με τον καφέ μου. προτιμώ να μου βγει από τη μύτη, παρά να το φτύσω στο πληκτρολόγιο. όχι πως ενδιαφέρεται κανείς -

5.23 Μονταρισμένο βίντεο με σκηνές δράσης - βγαίνει ο Γουίλ Σμιθ. "Λατρεύω τις ταινίες δράσης, έχουν εκρήξεις, καταδιώξεις και κοινό'. Παρουσιάζει το βραβείο οπτικών εφέ. Κερδίζει ο Μπέντζαμιν Μπάτον. Εντάξει.
Ο Σμιθ παραμένει για τα ηχητικά εφέ. Κερδίζει ο Σκοτεινός Ιππότης.
Ο χρυσός γυμνός φαλακρός άντρας για μίξη ήχου πηγαίνει στο Slumdog Millionaire. Δεν μπορούν να το πιστέψουν.
Γουίλ Σμιθ: "Ναι, είμαι ακόμα εδώ. Ο Χιου μάλλον κοιμάται". Παρουσιάζει το βραβείο μοντάζ. Πηγαίνει κι αυτό στο Slumdog millionaire.

5.41 Ο Έντι Μέρφι παραδίδει το ανθρωπιστικό βραβείο Γκόρντον Χέρσελ στον Τζέρι Λιούις. Τόσο για την καριέρα του στην κωμωδία, όσο και για τη δουλειά του για τα παιδιά που υποφέρουν μυική δυστροφία. Εξι δεκαετίες τηλεμαραθωνίων είναι αυτοί. Συγκίνηση
O Λιούις έχει ξεκουτιάνει - ή, εν πάση περιπτώσει, μιλά με δυσκολία. Κοντινό στα ρουθούνια και τις χειλάρες της Αν Χάθαγουεϊ - Πάνο, χάνεις.

Διάλειμμα για κατούρημα - Πέμπτο φλιτζάνι καφέ

5.54 Και η μουσική στο Slumdog Millionaire. Αύριο παίρνω το cd.
5.56 Δεν πρόλαβε να πάρει το Όσκαρ και ο Ράχμαν το άφησε για να τραγουδήσει το ένα από τα τραγούδια που έγραψε για το Slumdog Millionaire. Το τραγούδι του Γκάμπριελ (που τσαντίστηκε γιατί του ζήτησαν να κρατήσει μόνο 65'' σε ένα ποτ πουρί) το λέει ο Τζον Λέτζεντ. Τι ωραία χροιά που έχει η φωνή του. Στο τέλος και τα τρία τραγούδια μπλέκονται. Τους συνοδεύει η Sowetto Gospel Choir - που είχε έρθει και στο Λυκαβηττό πριν από 2-3 χρόνια. Ο Γκάμπριελ θα πρέπει να έχει λυσσάξει από κάτω. Καλά να πάθει, η ξυνομούνα.
Το κερδίζει ο Ραχμάν, για ένα ξεσηκωτικό μπόλιγουντ σουξέ, που τραγουδά μια τσαπερδόνα. Θα καεί το πελεκούδι με δαύτο στα πάρτι των κουλτουριάρηδων.

6.05 Ο Λίαμ Νίσον μας λέει "bonsoir". Παρουσιάζει μαζί με την κούκλα από το Slumdog Millionaire την ξενόγλωσση (i.e. μη αγγλόφωνη ταινία). Παρακάμπτονται το Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ, το Ανάμεσα στους τοίχους, το Βαλς με τον Μπασίρ, για να κερδίσει το γιαπωνέζικο Departure. Περί ορέξεως...
(εν τω μεταξύ η ορχήστρα παίζει τα Παιδιά του Πειραιά)

6.11 Το καθιερωμένο μνημόσυνο, αυτή τη φορά έχει και τραγουδάκι - το υπέροχο Ι'll be seeing you. Τo ερμηνεύει η πολυτεχνίτισσα Queen Latifah - δεν τη χωνεύω εγώ αυτή.
Κλείνει, φυσικά, με τον Πολ Νιούμαν και γίνεται χαμός (ενώ τον Χέστον, ούτε να τον χέστον - sorry, τέτοια ώρα, τέτοια λογοπαίγνια). Το ταινιάκι κλείνει με το γαλάζιο βλέμμα να σπιθοβολά κάτω από μια ρεπούμπλικα, ενώ το χέρι του Νιούμαν μας χαιρετά (σκηνή από το κεντρί).

6.18 Ο Χιού Τζάκμαν κάνει την πρώτη αναφορά στον Ομπάμα - παραλληλίζει την νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ με την νέα διοίκηση της Ακαδημίας. Ο Σιντ Γκάνις, που θα αποχωρήσει οσονούπω, σηκώνεται και χαιρετά.

6.20 Η Ρις Γουίδερσπουν - ιχ - παρουσιάζει το όσκαρ σκηνοθεσίας - κάνει κι ένα αστειάκι για τον Μπεν Στίλερ, που δεν το έπιασα, θα το βρω αύριο, αν αξίζει τον κόπο. Ο χρυσός γυμνός φαλακρός άντρας πηγαίνει στον Ντάνι Μπόιλ. Κάνει αναφορά στον Τίγκερ από το Γουίνι - κάτι με τα παιδιά του. Αναφέρει το όνομα του χορογράφου της τελικής σκηνής της ταινίας - τον ξέχασε από τα credits, ο μαλάκας.

6.25 Η ώρα του Α' γυναικείου. Πάντα με το ίδιο συγκινητικό concept, των πέντε γυναικών που απευθύνουν επαίνους στις υποψήφιες. Σοφία Λόρεν (μούμια), Σίρλεϊ Μακ Λέιν (θεά), Νικόλ Κίντμαν (καλύτερα από άλλες φορές, λιγότερο πλαστική), Χάλι Μπέρι, Μαριόν Κοτιγιάρ (yummy). Η Μακλέιν παραδίδει τη σκυτάλη στην Αν Χάθαγουεϊ.
Έναν γυμνό φαλακρό άντρα για την Κέιτ Γουίνσλετ, παρακαλώ. Τον αξίζει. "Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν έχω προβάρει το λόγο - η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν οκτώ χρονών, στο μπάνιο, με ένα μπουκάλι σαμπουάν". Ζητά από τους δικούς της να σφυρίξουν για να τους βρει μέσα στην αίθουσα. Χαριτωμένο. Το αφιερώνει στους μακαρίτες Άντονι Μινγκέλα και Σίντνεϊ Πόλακ (δυο παραγωγούς σκότωσαν σ'αυτήν την ταινία). "Καμιά μας δεν πιστεύει ότι είμαστε στην ίδια κατηγορία με τη Μέριλ Στριπ - Συγγνώμη, Μέριλ, αλλά θα πρέπει να το ΄ρουφήξεις' αυτό (στα αγγλικά ακούγεται λιγότερο αναιδές)".
Εντάξει, είναι θεά, τη λατρεύω - όποιος τη λέει χοντρή, δεν ξέρει τι του γίνεται.

- Παρεμπιπτόντως, πότε έγινε τόσο μαντάμ η Αντζελίνα;

6.38 Μια ακόμη πιο ψαρωτική πεντάδα παρουσιάζει το όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου. Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Άντονι Χόπκινς, Μάικλ Ντάγκλας, Έιντριεν Μπρόντι. Ντε Νίρο: "Πώς κατάφερε τόσα χρόνια ο Σον Πεν να χτίσει μια καριέρα παίζοντας στρέιτ άντρες;"
Άλλος ένας χρυσός καράφλας για τον Σον Πεν: "you cοmmie-homo-loving sons of guns!"
Η γκέι κοινότητα του πλανήτη αγαλλιά.
"Είμαι περήφανος που ζω σε μια χώρα που ψηφίζει έναν κομψό άντρα για πρόεδρο"

6.47 Χιου Τζάκμαν (παρουσιάζοντας τον Στίβεν Σπίλμπεργκ): "Παρακαλώ υποδεχθείτε τον άνθρωπο που προσπαθώ να εντυπωσιάσω όλο το βράδυ με την ψεύτικη αυστραλέζικη προφορά μου"

- Εξαιρετικό βίντεο με τις φετινές υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία μονταρισμένες παράλληλα με σκηνές από ταινίες που έχουν κερδίσει -

Εντάξει, ξέρουμε όλοι πού θα βρισκόμαστε την επόμενη πέμπτη. Θα πάμε να δούμε το Slumdog Millionaire, που μάζεψε οκτώ χρυσά ομοιώματα γυμνων φαλακρών αντρών.

6.58 Η πιο ζωντανή, συγκινητική, back to the basics απονομή των τελευταίων ετών κλείνει με μια συρραφή σκηνών από τις ταινίες που περιμένουμε μέσα στο 2009.

7.01 Δεν ξέρω τι νόημα είχε όλο αυτό, πάντως πέρασα θαύμα. Το ερώτημα είναι: προλαβαίνων να κοιμηθώ ένα τριωράκι, προτού χρειαστεί να αντιμετωπίσω τη μέρα που με περιμένει;

7.02 Και του χρόνου. Καλημέρα.

Λίγο πριν τα όσκαρ: ο Α' ανδρικός


Ναι, ο Ρίτσαρντ Τζένκινς είναι θεός. Ναι, ο Φρανκ Λαντζέλα είναι θεός - και στο ρόλο του Νίξον έπλασε έναν μονοκόμματο αγριάνθρωπο που δεν κατάφερε ποτέ να απαγκιστρωθεί από την εξουσία. Ναι, ο Μπραντ Πιτ κατάφερε να είναι πιστευτός στο ρόλο ενός νηπίου με εμφάνιση υπερήλικα. Κανείς τους όμως δεν κατάφερε να μεταμορφωθεί με τον τρόπο που το έκανε ο Σον Πεν στο Milk. Είναι αλλόκοτο - ξεχνάς ποιος είναι ο ηθοποιός. Παρ' όλα αυτά, την παράσταση έχει ήδη κλέψει η ταύτιση φόρμας και περιεχομένου που συνέβη στο πρόσωπο του Μίκι Ρουρκ.

Στο κόκκινο χαλί

Μαριόν Κοτιγιάρ - μου έλειψες!
Ο Μίκι Ρουρκ είναι τρομακτικός - και άλουστος - μάλλον το κάνει για γούρι.
Η Έβαν Ρέιτσελ Γουντ είναι η Ζούι Ντεσάνελ του φτωχού
Η Κέιτ Γουίνσλετ έχει βάλει μπρος τα μεγάλα όπλα - έχει ντυθεί "Χόλιγουντ", όποιος τολμήσει να τη σνομπάρει είναι σαν να προσβάλλει τα θεία
Η Μπιγιονσέ κατέβασε τις κουρτίνες και έραψε φόρεμα - είναι σαν διαφήμιση του Χυτήρογλου

Λίγο πριν τα όσκαρ: ο Α' γυναικείος


Είδα χθες το "Η Ρέιτσελ παντρεύεται". Μια ανελέητη ταινία για την πιο καταπιεστική κοινωνική δομή - την οικογένεια. Η Αν Χάθαγουεϊ είναι κάτι παραπάνω από επαρκής στο ρόλο. Λάμπει. Ειδικά στις σκηνές που δεν μιλάει κι απλώς περιφέρεται εκφράζοντας τα συναισθήματά της με βλέμματα, είναι καταπληκτική. Ο Ηomo Ludens θα πρέπει να νιώθει περήφανος. Παρ' όλα αυτά, επιμένω να ψηφίζω Κέιτ Γουίνσλετ. Κατάφερε να δημιουργήσει έναν ιδιαίτερα σύνθετο χαρακτήρα, μια γυναίκα που νιώθει μεγαλύτερη ντροπή για τον αναλφαβητισμό της παρά για το ότι ήταν αυτουργός εγκλημάτων πολέμου. Μια γυναίκα αποκλεισμένη από τον κόσμο των λέξεων, που έχει μόνο έναν τρόπο επικοινωνίας - το σεξ. Το ότι καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή τρομακτική και θελκτική είναι ένα απίστευτο κατόρθωμα.

Στο κόκκινο χαλί

Οι πρωταγωνιστές του Slumdog millionaire είναι κουκλιά - ειδικά η τύπισσα. Θέλω να φιλήσω τον γυμνό της ώμο - οι σχολιαστές του Ε! βλέπουν αναφορές στο μπόλιγουντ - τι μου λες. Είναι γελαστοί και ενθουσιασμένοι που γνώρισαν τον Τζον Λέτζεντ.
Ποια είναι η Μελίσα Λίο και γιατί πρέπει να την ξέρω;
O Ρίτσαρντ Τζένκινς είναι θεός - ήταν από τη στιγμή που είπε "για δες, ο άσωτος επέστρεψε', παίζοντας τον πατέρα στο Six Feet Under
Ο τύπος από το Twilight την έχει δει πολύ - ή μπορεί απλώς να τσαντίστηκα γιατί αρέσει στη γυναίκα μου
Μπά; Δεν χώρισε η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ από (ή με;) τον Μάθιου Μπρόντερικ;
Η Νάταλι Πόρτμαν έχει στους ώμους της σημάδια από το μαγιό - κάτι που είναι δοκιμασία για τις αντοχές μου
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ο Σεθ Ρόγκεν
αλλά δεν το βλέπω

Λίγο πριν τα όσκαρ: μερικές σκέψεις για τον Μπέντζαμιν Μπάτον


Χθες το βράδυ διάβασα το διήγημα του (κατά τ' άλλα αγαπημένου μου) Φιτζέραλντ. Το μοναδικό κοινό που έχει η ταινία με αυτό είναι ο τίτλος και το όνομα του πρωταγωνιστή. Και η ιδέα ενός τύπου που γεννιέται γέρος και πεθαίνει μωρό. Το διήγημα - που μοιάζει με περίληψη μυθιστορήματος - είναι μια σπουδή για την ανθρώπινη φύση και το χρόνο. Η ταινία - που κυλά νεράκι παρά την τρίωρη διάρκειά της - δεν ξέρω τι είναι. Προσπάθησα να το δω σαν αλληγορία για τον 20ό αιώνα, αλλά δεν μου βγαίνει η θεωρία. Είναι ενδιαφέρον πάντως το ότι ξεκινά με μια γριά στη Νέα Ορλεάνη τη στιγμή που χτυπά ο τυφώνας Κατρίνα, που αφηγείται τα εγκαίνια ενός σιδηροδρομικού σταθμού στις αρχές του αιώνα. Υπάρχουν σ' αυτή τη σκηνή δύο αντίρροποι συμβολισμοί: αυτός της βιομηχανικής επανάστασης, των σιδηροδρόμων, των άπειρων δυνατοτήτων που άνοιξε ο 20ός αιώνας - κι αυτός του τυφώνα Κατρίνα, που έδειξε την χρεωκοπία του κόσμου, της πολιτικής και της οικονομίας που δημιούργησε ο 20ός αιώνας. Πέραν αυτού δεν έχω καμία ιδέα για την ταινία. Που σημαίνει πως ό,τι μου έμεινε από την ταινία είναι τα πρώτα δέκα λεπτά. Χμμμμμμμμμ....

Βλέπω το "κόκκινο χαλί"

Δεν ξέρω από φορέματα - η Αν Χάθαγουεϊ φορά κάτι "grecian" (έτσι λένε οι σχολιαστές του Ε!), δηλαδή κάτι με πτυχώσεις, σαν χιτώνα. Κατά τ' άλλα, ο Κέβιν Κλάιν είναι θεός, η Έιμι Άνταμς είναι κούκλα - μπά; η Μαντόνα.
Τα ινδάκια από το Slumdog millionaire είναι υπέροχα.
Το κόκκινο χαλί πάντως πιάνει ένα ολόκληρο τετράγωνο γύρω από το Κodak Theatre.

Λίγο πριν τα όσκαρ: ο β' γυναικείος

Αυτή η φωτογραφία θολώνει την κρίση μου. Μου θυμίζει την αφοσίωσή μου στον Γούντι Άλεν. Μου θυμίζει το πώς η Πενέλοπε Κρουθ έσωσε το Vicky Christina Barcelona, δένοντας το σύνολο με την εμφάνισή της. Μου θυμίζει μια ταινία που θα είχα ξεχάσει. Ναι, η Κρουθ είναι το φαβορί σε μια χρονιά με εκπληκτικές ερμηνείες στους β' γυναικείους ρόλους. Η Έιμι Άνταμς, που ηταν πεντανόστιμη στη Μαγεμένη κλέβει με άνεση την παράσταση από την Μέριλ Στριπ στην Αμφιβολία (κατά τη γνώμη μου πάντα) - αυτό μέχρι που εμφανίστηκε η Βαϊόλα Ντέιβις με το μονόλογό της και τις επισκίασε όλες. Σ' αυτό το σημείο, θα έπρεπε να πω πόσο καλή και αξιολάτρευτη είναι και η Ταράτζι Χένσον, που παίζει την ψυχοπονιάρα οικονόμο που υιοθετεί τον Μπέντζαμιν Μπάτον, αλλά όλα αυτά είναι θόρυβος που με αποσυντονίζει και αποσπά την προσοχή μου από το σημαντικό: την Μαρίσα Τομέι, το θεϊκό της κορμί, τις θεϊκές ρυτίδες έκφρασής της και την υπέροχη ερμηνεία της στον Παλαιστή, που κουβαλά με άνεση όλα τα βάρη αυτής της ταλαιπωρημένης white trash παλαίμαχης στριπτιζούς. Τη λατρεύω. Κάθε φορά που τη βλέπω, γλυκαίνω. Θέλω να είμαι αυτοί οι δύο τύποι στη φωτογραφία.

Ειδικά ο δεξιά

Λίγο πριν τα όσκαρ: ο β' ανδρικός


Περιμένουμε αυτή τη στιγμή από το καλοκαίρι. Έχουμε βγάλει τα μαντίλια και περιμένουμε να πλαντάξουμε στο κλάμα για τη στιγμή που θα ανέβει στο πόντιουμ η κορούλα του Χιθ Λέτζερ να παραλάβει το χρυσό αγαλματάκι ενός γυμνού φαλακρού άντρα εκ μέρους του μακαρίτη πατέρα της. Είμαι η ντροπή των κομιξόφιλων που δεν έχω δει αυτήν την ταινία, αλλά δεν με παίρνει να αμφισβητήσω την αξία του Λέτζερ, θα είναι σαν να προσβάλλω τη μνήμη του. Αυτό που είναι στ' αλήθεια κρίμα είναι το ότι φέτος θα ήταν η χρονιά του comeback του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ που δίνει ρέστα (και είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει) στο Tropic Thunder - αν δεν πέθαινε ο άλλος, το όσκαρ θα ήταν δικό του.

22 Φεβ 2009

Προς έναν οσκαρικό μαραθώνιο


Με το που πήγα να πληκτρολογήσω τη λέξη "slumdog", στο κουτάκι της google πάνω δεξιά στις γραμμές εργαλείων του firefox, το ψαχτήρι μου πρότεινε αμέσως: "slumdog millionaire torrent". Δεν ισχυρίζομαι πως ό,τι λέει το google είναι αλήθεια, αλλά αυτό είναι σαφώς ενδεικτικό των προσδοκιών που έχει καλλιεργήσει η πιο πολυσυζητημένη ταινία των τελευταίων δύο μηνών. Φίλοι που την έχουν δει, ορκίζονται πως πρόκειται για την ταινία της χρονιάς. Ένας μάλιστα ισχυρίζεται ότι είναι η πιο προχωρημένη σκηνοθεσία που έχει δει εδώ και δύο δεκαετίες. Δεν ξέρω. Γιατί δεν πάτησα το link του google, δεν κατέβασα την ταινία, θα περιμένω μέχρι την επόμενη εβδομάδα, που θα βγει στις αίθουσες, κατά πάσα πιθανότητα πριμοδοτημένη με το όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Έχω δει όμως τις υπόλοιπες τέσσερις υποψήφιες για το ίδιο βραβείο ταινίες. Ίσως γι' αυτό νιώθω ότι φέτος τα Όσκαρ με αφορούν περισσότερο από άλλες χρονιές. Ίσως να φταίει το ότι φέτος είδα όντως μερικές καλές ταινίες. Ίσως πάλι απλώς το ότι μου βγαίνουν κάτι ψυχαναγκασμοί. Αν ξενύχτησα να τα δω πέρσι, που δεν είχα δει καμία ταινία, φέτος δεν πρόκειται να τα χάσω. Αν έχω τη δύναμη θα τα μεταδίδω και θα τα σχολιάζω ταυτόχρονα από εδώ. Προβλέπω να παίρνει φωτιά το αγαπημένο μου μικρό "eee pc".

21 Φεβ 2009

χε

Django(less) Weekend: Gipsy Swing στην Αθήνα


Όταν, πριν από ένα μήνα σχεδόν, έψαχνα στο Παρίσι για τους εκπροσώπους της σύγχρονης σκηνής της Jazz Manouche, τους συνεχιστές της παράδοσης του Τζάνγκο Ράινχαρντ, δεν φανταζόμουν ότι ο σημαντικότερος από αυτούς, θα βρισκόταν στην Αθήνα. Και, όμως, όπως έμαθα μόλις χθες, ο Μπιρέλι Λαγκρέν εμφανίζεται για δεύτερη μέρα σήμερα στο Αθηνά Live (το κλαμπ του ωδείου του Γιώργου Φακανά) στο Φάληρο.
Αν δεν έχεις κανονίσει κάτι γι' απόψε (κι εγώ δυστυχώς έχω), μην τον χάσεις.

17 Φεβ 2009

Στο iPod Shuffle μου, το τελευταίο τρίμηνο:

Rachael Yamagata
Elephants... Teeth Sinking Into Heart
(Οκτώβριος 2008)

Για γεννημένη από ιαπωνικής καταγωγής μπαμπά, γερμανοϊταλίδα μαμά, μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη και με σπουδές Γαλλικών, η Ρέιτσελ Γιαμαγκάτα είναι ολίγον τι προβλέψιμη. Όχι ότι η μουσική της είναι βαρετή. Παίζει αυτή την αργόσυρτη ποπ που πέρσι απολαύσαμε κι από τη Monika, τη Sia, την Adele... Στο πιο εσωστρεφές της όμως. Πού και πού ξεσπάει σε ηλεκτρικές ροκ εντάσεις, αλλά ακόμη κι αυτό είναι μ' ένα χάρακα κι ένα λυσάρι με εξισώσεις στο χέρι. Πιο πολύ απ' όλους, μου θυμίζει τον Ντέμιεν Ράις. Στο "Duet" τον άκουσα κι όλας να τη σιγοντάρει... Άκυρο. Δεν είναι αυτός. Είναι ο Ρέι ΛαΜοντάνι.

Πριν τέσσερα χρόνια, το ντεμπούτο της, το "Happenstance", ήταν μειλίχιο, ερωτικό, μελαγχολικό, όμορφο. Με την ίδια συνταγή στο τσεπάκι ξεκινά και το "Elephants" αλλά στο 65% του άλμπουμ οι μπαλάντες πάνε σπίτι τους και αντικαθίστανται από ροκάκια με ριφάκια και ρεφρενάκια -σαν δώρο EP μαζί με το LP. Το λες έκπληξη τώρα αυτό; Ντζού. Μέσα στην γύψινη ροή του πάντως, είναι ένα καθ' όλα απολαυστικό άλμπουμ, ό,τι πρέπει για να ρίξεις μια γκόμενα. Βέβαια, άμα την έχεις ήδη φέρει σπίτι σου, τη ρίχνεις και με Dragonforce...






AC/DC
Black Ice
(Οκτώβριος 2008)

Δεν το λέω εγώ, το λένε εκείνοι: «Βγάζουμε το ίδιο άλμπουμ κάθε φορά». Να το χαίρεστε και θα τα πούμε στη συναυλία. Τουλάχιστον εκεί παίξτε τα τραγούδια από τα παλιά -ίδια- άλμπουμ σας. Φιλάκια.






Animal Collective
Merriweather Post Pavilion
(Ιανουάριος 2009)

Αν προσπαθήσεις να περιγράψεις το καλλίτερο ως τώρα άλμπουμ των Animal Collective, θα χρησιμοποιήσεις τα ίδια χαρακτηριστικά που έδινες και στα περασμένα τους: Μικρές εκπομπές ηλεκτρικής ενέργειας, εμπλουτισμένες με μπόλικα φωνητικά α λα παιδική χορωδία. Αλλά ετούτο εδώ ακούγεται διαφορετικό. Λιγότερο psychopop και περισσότερο σκέτο pop, μπερδεμένο με Φίλιπ Γκλας κατά έναν περίεργο τρόπο. Μουσική για να ακούς σπίτι, με σβηστά φώτα, κι ένα ποτήρι Talisker στο χέρι.






Antony & The Johnsons
The Crying Light
(Ιανουάριος 2009)

Είναι μεγάλο μπλέξιμο να προσπαθήσεις να καταλάβεις ακριβώς τι πλάσμα είναι ο Άντονι. Γυναίκα παγιδευμένη στο σώμα άντρα που θά 'θελε όμως να είναι άντρας με τα όλα του; Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Ανεξαρτήτως σεξουαλικών προσανατολισμών, το σίγουρο είναι ότι όλο αυτό το μπλέντερ έχει στηρίξει μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα με πολύ έντονους συναισθηματισμούς. Και μια και μιλάμε για μουσικό, ήταν δεδομένο πως αυτός ο άνθρωπος θα έγραφε -και θα ερμήνευε αριστουργηματικά- τραγούδια, από αυτά που χύνουν το χρώμα τους κατευθείαν πάνω στην ψυχή μας -και μετά δεν ξεβάφει με τίποτε. Χρώμα που λέει ο λόγος βέβαια. Κυρίως γκρι. Άντε μαύρο-άσπρο.

Μαύρο άσπρο είναι και το μοναδικό "The Crying Light", λιγότερο μαύρο και περισσότερο άσπρο (φταίει και το φως του ίδιου του "Crying Light") από το "I Am a Bird Now". Έρχεται σαν φυσική συνέχεια εκείνου του εγκώμιου στον πεσιμισμό και των συνεργασιών με την ονειρική Bjork στο "Volta" και τους ξέσαλους Hercules and Love Affair -και συνοδεύεται από τη μαεστρική επιμέλεια του Νίκο Μούλι. Mέσα στη μελαγχολία του και την εσωστρέφειά του, είναι η πιο χαρούμενη στιγμή του Άντονι μετά το "Blind". Χαρούμενη; Ε, ναι, είμαι υπερβολικός. Κι όμως, όταν τελειώσεις την πρώτη του ακρόαση, η ψυχή σου -σαν έπειτα από κάθαρση- χαμογελά ενθουσιασμένη. Και είπαμε: το "Daylight and the Sun" είναι και το καλλίτερο τραγούδι της χρονιάς ως τώρα.






Black Mountain
In the Future
(Ιανουάριος 2008)

Οι Nirvana συναντάνε τους Iron Maiden σ' ένα άλμπουμ που έχασα εντελώς ένα χρόνο τώρα και που ίσως να άξιζε μια θέση στο περσινό μας top 20. Γεμάτη ροκ, από αυτές που βάζω τίγκα τα πρωινά της Κυριακής, όταν καθαρίζω το σπίτι, για να ακούγεται πάνω από την ηλεκτρική σκούπα.






Bon Iver
Blood Bank
(Ιανουάριος 2009)

Πιο ηλεκτρικό από το τρελλό hype της περασμένης χρονιάς, αλλά αυτό δεν σημαίνει πιο γρήγορο ή πιο ροκάδικο ή πιο μπιτάτο. Σημαίνει απλά ότι δεν είναι τόσο ακουστικό όσο το "For Emma, Forever Ago". Και κυρίως, ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να κυκλοφορήσει αυτό το ΕΡ. Θα μπορούσε να είχε πάρει τα 2 από τα 4 κομμάτια του και να τα στριμώξει στο περσινό. Για να μην αναγκαζόμασταν να υποφέρουμε τα υπόλοιπα δύο που ακούγονται σαν μανιασμένα κουνούπια που έχουν βαλθεί να μπουκάρουν μέσα στ' αυτιά μας.






Δεν τέλειωσα. Χρωστάω Morrissey, Franz Ferdinand, Polly Scatterwood και αρκετά ακόμη. Απλά δεν έχω έμπνευση και τα κείμενά μου μοιάζουν με ομιλίες του Γιωργάκη στη Βουλή. Και πιο βαρετά ακόμη. Ες αύριον τo Update.