Once Ejekted, always Ejekted...

Εντάξει, με το χθεσινό μου post για τη συναυλία της Monika και ειδικά με το σχόλιο ότι ένιωσα περήφανος "σαν μπαμπάς", έγινα εύκολος στόχος για σαρκαστικά τυπάκια σαν τον Mr. Arkadin και τον Αθήναιο, που δεν ξέρουν από συναισθηματισμούς και το βρίσκουν χαριτωμένο να κράζουν τα πάντα. (Κι εγώ έτσι είμαι συνήθως, αλλά με την κόρη μου είμαι αλλιώς!) Το θέμα είναι ότι, όσο οι συναυλίες επί αθηναϊκού εδάφους συνεχίζονται, ανακαλύπτω όλο και περισσότερους συγγενείς...

Starsailor (Live in Athens, 18.06.09)

Οι Starsailor, για παράδειγμα, στο χθεσινό Ejekt, ήταν κάτι σαν η μπάντα του μικρού μου αδελφού. Αμήχανοι στην αρχή με το ελάχιστο κοινό (βγήκαν επτάμιση η ώρα με πολύ φως, ούτε χίλια άτομα από κάτω και μετά τους White Lies, που δυστυχώς δεν πρόλαβα λόγω του περιοδικού -κλείνουμε τεύχος), γλυκούληδες στη συνέχεια, κερδιστικοί στο φινάλε. Η μπάντα που κάθεσαι και ακούς κάπου στο background, συζητώντας με τους κολλητούς πάνω από ένα ποτήρι μπίρα. Ο πιτσιρικάς αδελφός σου αναζητά το βλέμμα σου στο κοινό, κάποια στιγμή γυρίζεις προς την σκηνή, του χαμογελάς επικροτώντας, ενθουσιάζεται, η κιθάρα του παίρνει φωτιά και αρχίζει τα κολπάκια. Τραγουδάει μέχρι και το "Hot n' Cold" της Κέιτι Πέρι.

Στο τέλος, βάζεις το τσιγάρο στο στόμα, χειροκροτάς δυνατά, ζητάς συγγνώμη από την παρέα σου, πετάς κάτω το τσιγάρο, πλησιάζεις την σκηνή, τον κτυπάς στην πλάτη. Κι εκείνος πετάει στους επτά ουρανούς γιατί σε έχει για είδωλο, γιατί σου άρεσε ΕΣΕΝΑ αυτό που έκανε και απλά έτυχε που άλλοι 100-200 από κάτω να ξέρουν τους στίχους και να τραγουδήσουν μαζί του. Οι Starsailor είναι λίγο Χατζηγιάννηδες, όλα τους τα τραγούδια μοιάζουν ίδια, αλλά αυτό το μίγμα indie rock και μετα-brit pop είναι απείρως πιο γοητευτικό από το "έντεχνο ποπ" του Μιχαλάκη. Τους λυπήθηκα που έπαιξαν τόσο νωρίς, ειδικά από τη στιγμή που το φεστιβάλ γενικά τέλειωσε νωρίς και θα μπορούσε όλο το πρόγραμμα να είχε αρχίσει μία ώρα αργότερα. Αλλά εντάξει, ο μικρός έχει ακόμη δουλειά. Αλλά έχει και μέλλον. Στο επόμενο Ejekt θα έχει κουρέψει πια το μαλλί και θα τον αφήσουν να βγει νύχτα...

The Pixies - Monkey Gone To Heaven (Live in Athens, 18.06.09)

Οι headliners της βραδιάς είναι, κατά τον Mr. Arkadin, "η καλύτερη μπάντα του κόσμου -τέλη '80s, αρχές '90s". Διαφωνώ. Οι Pixies είναι απλά η μπάντα μιας εμβληματικής φιγούρας της ροκ. Του Φρανκ Μπλακ. Του μεγάλου μου αδελφού, αυτού που αποτελεί το δικό μου είδωλο, κάνει μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση, ξέρει τα πάντα για όλες τις μπάντες που αγαπώ, έχει κολλητούς όλους αυτούς που θαυμάζω. Αλλά έχει πια γεράσει, κουραστεί. Βαριέται. Και χθες αυτό φαινόταν. Οι Pixies δεν έπαιξαν ούτε encore. Ήταν επαρκώς ανεβαστικοί γιατί η μουσική τους είναι από μόνη τους ανεβαστική, αλλά δεν έκαναν καμμία προσπάθεια να συντηρήσουν τον εν Ελλάδι μύθο τους. Ίσως ξενέρωσαν με τον λίγο κόσμο. Εκεί, στο peak της, η βραδιά δεν πρέπει να φιλοξενούσε πολύ πάνω από 5.000 κόσμο... (Με 55 ευρώ εισιτήριο, Πέμπτη απόγευμα, τι περίμενες;)

Editors - Munich (Live in Athens, 18.06.09)

Αν οι Starsailor είναι η μπάντα του μικρού σου αδελφού και οι Pixies του μεγάλου, τότε οι Editors τι είναι, θα αναρωτηθεί ο μέσος αναγνώστης του "ΠΠC". Οι Editors, στο παράλληλο σύμπαν ενός ανθρώπου που πανηγυρίζει τα πρωταθλήματα που παίρνει με την ΑΕΚ στο Manager, είναι η δική του μπάντα. Οι Editors είναι το τώρα, είναι εγώ, είναι οι Joy Division μετά από μια μέρα στο γυμναστήριο, οι Echo & The Bunnymen μετά από υπερκατανάλωση Αμίτας, οι National, οι Franz Ferdinand και οι Bloc Party στο ίδιο μίξερ, ανακατεμένοι με μαύρες ορχιδέες. Και χθες τα σπάσανε. Με διαφορά το highlight της βραδιάς και -μαζί με την εξαιρετική παρέα που είχα στο φεστιβάλ- ο λόγος που δεν κλαίω τα λεφτά του εισιτηρίου.

(Ναι, πληρώνω πάντα στις συναυλίες, για να έχω το δικαίωμα να κράζω μετά χωρίς καμμία υποχρέωση σε κανέναν :) )

Α, υπήρχε κι άλλο ένα highlight. Στο τέλος, δύο τραγούδια πριν φύγουν οι Pixies (περίμενα το encore για να ξαναπλησιάσω, είχα πάλι τη μέση και χρειαζόμουν 5' διάλειμμα), άραξα στο γκαζόν με το εντελώς σερφίστικο αεράκι να με προετοιμάζει για τον Αύγουστό μου στην Πάρο. Η Κατερίνα ανακάλυψε πίσω μας τρεις υπερμεγέθεις σωσίες του Φρανκ Μπλακ με τεράστιες μπάκες να ξεχειλίζουν κάτω από τα μαύρα τους μπλουζάκια, να φωτογραφίζονται σαν οδαλίσκες πάνω στο γκαζόν. Πλησιάσαμε. Τρείς "αρκούδοι" 40άρηδες, ενθουσιασμένοι με τη συναυλία χαριεντίζονταν ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ χάρη στο γρασίδι. Φωτογραφηθήκαμε μαζί τους. Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Θα δημοπραττήσω τις φωτογραφίες και τα έσοδα θα πάνε στο φιλανθρωπικό ίδρυμα.