Νεφέλωμα

Συνεχίζω να σπέρνω αστεράκια, από εκεί που σταμάτησα χθες...

---

Burial
Untrue

Είναι αυτό το άλμπουμ που θα αλλάξει για πάντα την electronica όπως την ξέραμε; Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα καλλίτερα ένα πορτοφολάκι νά 'χεις ψιλά πάνω σου ν' αγοράσεις καμμιά μπανάνα. Κάποτε βγήκαν οι Massive Attack, ναι, o Tricky... Αυτοί μάλιστα. Ετούτο εδώ όμως το ambient dub κυνηγητό μπας και έχει πάρει πολύ hype πάνω του λόγω της ανωνυμίας του παραγωγού του; Δεν λέω, καλό είναι. Φουτουριστικό, σκοτεινό, τρομακτικό ώρες ώρες. Αλλά ν' αλλάξει την ιστορία της electronica; Ε, δεν νομίζω.

---

Nick Cave & Warren Ellis
The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford Film Score

Η ταινία ήταν από τις αγαπημένες μου φέτος. Αλλά και το soundtrack ακούγεται μόνο του. Βαρύ σαν ξερός χειμώνας, σκοτεινό σαν σουηδικό ξύπνημα, μελαγχολικό σαν εικόνες ελαφιών λίγο πριν το πάτημα της σκανδάλης, μεθυστικό σαν το παλιό καλό μπέρμπον που κρύβεις στο ξύλινο ντουλάπι, δύσκολο σαν τον Κέιβ και τον Έλις. Λίγες οι μέρες που θα αντέξεις να αναμετρηθείς μαζί του.

---

Drive-By Truckers
Brighter Than Creation's Dark

Ετούτοι εδώ οι φορτηγατζήδες της ροκάδικης κάντρι ώρες ώρες ακούγονται σαν Rolling Stones στα μελαγχολικά τους -κι εκεί διακρίνω ένα μεγαλείο (αλλά ετερόφωτο). Στο υπόλοιπο άλμπουμ ακούγονται όπως θα ακουγόταν ο Νιλ Γιανγκ ή οι Lynyrd Skynyrd αν ξαναγίνονταν νέοι ξαφνικά. Αλλά, αντικειμενικά τώρα, αν ο Νιλ Γιανγκ και οι Lynyrd Skynyrd ξαναγίνονταν νέοι, θα έγραφαν και κανα πιο φρέσκο κομματάκι. Κυρίως, δεν θα έγραφαν τόοοοοοοσα πολλάααααα (μα 19 σε ένα άλμπουμ;). Κοινώς, μήπως βιάζονται όσοι έχουν ανακηρύξει ήδη "άλμπουμ της χρονιάς για το 2008" το "Brighter Than Creation's Dark";

---

Alicia Keys
As I Am

Κι ενώ οι πρώτες νότες παίζονται αποκλειστικά στο πιάνο και χάρηκα ότι βρισκόμουν μπροστά σ' ένα ακόμη "Songs in A minor", η συνέχεια μου μύρισε λίγο σαν λουστραρισμένη παραγωγή σε Έλληνα wannabe Ρουβά. Ξενέρωμα. Πολύ στολισμένο, καθόλου εμπνευσμένο, ελάχιστα αποθεωτικό της φωνάρας της Rn'B. Πάει κι αυτή. Next!

---

The Killers
Sawdust

Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Tranquilize! Respect...

---

Jens Lekman
Night Falls Over Kortedala

Ένας Σουηδός Νιλ Χάνον; Ναι, μόνο που η δική του Divine Comedy είναι λίγο πιο γκέι, πιο ντίσκο και πιο συμφωνική! Δηλαδή είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι ο Ρούφους, αν δεν μεγαλοπιανόταν. Θεία Ποπωδία, τι ευχάριστα που ακούγεσαι!

---

Minipop
A New Hope

Μα τι γλυκιά κρεμούλα είναι αυτή; Τι ποπ καπουτσινάκι για τις μέρες που ο ήλιος λάμπει και ο δρόμος για το γραφείο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να απολαύσεις όλες τις αναπνοές καθαρού αέρα που σου αναλογούν; Μια μελωδική λουπίτσα στοιχειώνει το walkman μου, μια ποπ αύρα φυσά από τα ακουστικά μου και πού και πού μια ροκ τσιμπιά μου θυμίζει ότι οι Smashing Pumpkins είναι πεθαμένοι, αλλά κάποτε έκαναν καλά τη δουλειά τους. Απλά υπέροχο!

---

Of Montreal
Hissing Fauna, Are You the Destroyer?

Πώς να πάρεις στα σοβαρά ένα δίσκο που λέει "Πανίδα που σφυρίζεις εσύ είσαι ο καταστροφέας;" από τον τίτλο κιόλας; Τι εννοεί; Ποιον όφι; Ποια σαύρα; Δεν καταλαβαίνω... Αλλά μετά, με το που πατώ το κουμπάκι με το τριγωνάκι που δείχνει προς τα δεξιά, ξεχνώ και τα ονόματα και την πανίδα και τους Καναδάδες. Ωραίο indie rock από αυτά που μόνο η Αθήνα ξέρει να βγάζει (της Τζόρτζια, έτσι, όχι της Αττικής...). Τόσο indie που αμφιβάλλω ότι θα καταφέρω ποτέ να βρω από πού αντλούν τις επιρροές τους.

---

Olvis
Bravando

Το πιο ωραίο στη μουσική του Olvis είναι το πώς οι λέξεις στα ισλανδικά χρησιμοποιούνται στην ουσία σαν ένα ακόμη μουσικό όργανο! Πιστός στην παράδοση της Bjork και των Sigur Ros, αυτός εδώ είναι ακόμη πιο ατμοσφαιρικός. Ώρες ώρες νοιώθεις πως θ' αρχίσει η Λίζα Τζέραρντ να του κάνει φωνητικά. Κι αυτό σε γεμίζει συγκίνηση. Αν δεν σε έχει γεμίσει ήδη με κατάθλιψη η εσωστρεφής μουσική του...

---

Ozzy Osbourne
Black Rain

Το πιο ενδιαφέρον άλμπουμ του τρελιάρη της heavy metal, ένα τέταρτο και βάλε του αιώνα από τότε που έβγαλε τα δύο πρώτα του! Κι αν υπολογίσεις ότι η ιστορία του με τους Sabbath κοντεύει να γράψει 40 χρόνια, ε, σκύβεις και προσκυνάς και μόνο στην ιδέα ότι ο -προσωπική άποψη- χωρίς κάποιο ιδιαίτερο φωνητικό χάρισμα αυτός μαγκάκος συνεχίζει να μας κάνει να κουνάμε τα κεφάλια μας μπρος πίσω.

---

Vanessa Paradis
Divinidylle

Η λολίτα που μεγάλωσε και σκαρώνει indie rock γρατζουνίσματα στην άλλοτε ποπ κιθαρίτσα της είναι αναμφισβήτητα μια ενδιαφέρουσα συντροφιά, άμα κινήσεις μεσημέρι για καμμιά Λιβαδειά και δεν έχεις παρέα στο αυτοκίνητο. Την ακούς και λίγο Τζόνι Ντέπ!

---

Robert Plant & Alison Krauss
Raising Sand

Λένε ότι η Άλισον παίζει καλά το βιολί. Σ' αυτό τον δίσκο πάντως, το δοξάρι το σηκώνει σε δύο μόνο τραγούδια. Προτιμά να μπερδεύει την ταξιδιάρικη φωνή της με την γεμάτη συμβολισμούς του Πλαντ και να φλερτάρουν μ' αυτόν τον τρόπο σε μια folk-americana παραζάλη. Ωραίο μωρέ, αλλά εντώ στο Ελλάντα είναι λίγο ξενερουά κάτι τέτοια. Να το βάλω να το ακούσω δηλαδή με το κορίτσι μου δίπλα στο τζάκι;

---

Queensryche
Take Cover

Take cover από τη μαλακία που έχει πιάσει το κάποτε καλλίτερο heavy metal συγκρότημα. Διασκευές των επιρροών τους, αλλά με καμμιά διάθεση αποδόμησης. Δυστυχώς οι Queensryche βγήκαν πρόωρα στην σύνταξη. Κι έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, αλλά δεν το έχουν ακόμη καταλάβει.

---

Radiohead
In Rainbows

To "Jigsaw falling into place" είναι πανέμορφο κομμάτι. Θα 'θελα νά 'ταν και το υπόλοιπο "In Rainbows" έτσι. Τόσο εκφραστικό, στιβαρό κι ευθύ. Θά 'θελα να συμμεριζόμουν κι εγώ τον ενθουσιασμό σύμπαντος του μουσικόφιλου κόσμου. Θά 'θελα άλλο ένα "ΟΚ Computer" στην δισκοθήκη μου. Αλλά δεν... Δισκάρα μεν, αλλά για τους Radiohead αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Το θέμα είναι ότι αν δεν μπορούν να δώσουν αυτοί αριστουργήματα, ποιοι θα δώσουν;

---

Rilo Kiley
Under the Blacklight

Οι Rilo Kiley μεγάλωσαν, γράφτηκαν σε μεγάλη δισκογραφική και γράφουν μεγάλα κομμάτια. Mainstream και με παραγωγή που τα κάνει hits. Κι αν κάποιος από αυτούς τους κουλτουριάρηδες που με το που κάτι που πρώτοι ανακάλυψαν γίνει γνωστό στο σύμπαν έχει κάτι κακό να πει για το "Under the Blacklight", ας το πει εδώ, να ξεκινήσει ένα debate εδώ και τώρα. Αυτή την indie pop γουστάρει το "Πο Πο Culture!" ρε!

---

Yeasayer
All Hour Cymbals

Πειραματικό ροκ με πολυφωνική διάθεση. Τώρα να πω ότι για κάποιο λόγο μου θυμίζει Μάικλ Τζάκσον κάποιες στιγμές ή θα με πάρετε με τις σπαλομπριζόλες; Τέλος πάντων, για να επανέλθω στη Γη, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι world ενέσεις με όλα αυτά τα όργανα που έχουν μαζέψει από κάθε γωνιά του κόσμου. Το επόμενο "Κογιανισκάτσι" δεν θα έχει τον Φίλιπ Γκλας στα credits της μουσικής!