Χθες

Συνάντησα τη γυναίκα της ζωής μου έξω από το Starbucks - το λιγότερο "επαναστατικό" μέρος που μπορεί να δώσει κανείς ραντεβού για να συμμετάσχει σε συλλαλητήριο. Ο φίλος που θα ερχόταν μαζί φοβήθηκε τη βροχή - όντως, την ώρα που ξεκίνησα, έριχνε καρεκλοπόδαρα. Κι εγώ άμαθος είμαι, είχα μια αμηχανία, κι άρχισα να χαζεύω τις φάτσες γύρω μου. Η πρώτη που είδα μπροστά μου ήταν αυτή του Νίκου Χουντή - το αναφέρω γιατί ένας φίλος αναρωτιόταν αν όλοι αυτοί οι Κοροβέσηδες πηγαίνουν όντως στις πορείες, όπως είχαν υποσχεθεί όταν εξελέγησαν. Ξέρεις, πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες κλπ. Λοιπόν, δεν είδα Κοροβέση, είδα όμως Χουντή και Μαργαρίτη, στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, που ως γνωστόν, φταίει για όλα, ασκώντας μιαν ανεξήγητη επίδραση σε χιλιάδες διαδηλωτές. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λένε οι "σοβαροί" αναλυτές, αυτοί που επαινούν το ΚΚΕ γιατί κάνει τις δικές του διαδηλώσεις και είναι απολύτως ακίνδυνο για τα δύο μεγάλα κόμματα. Υπάρχουν δηλαδή σοβαροί άνθρωποι που λένε ότι υπάρχει κόσμος που θα κάνει κάτι επειδή του το είπε ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος. Εν πάση περιπτώσει, χθες δεν είδα κανέναν και βρισκόμουν ακριβώς μετά το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και πριν από το μπλοκ των ντελιβεράδων - ή εξαγριωμένων οδηγών δικύκλου, whatever.
Η δεύτερη φάτσα που είδα ήταν της Εβελίνας Παπούλια. Φορούσε το ύφος Νο4 ("αγανακτισμένη"), ή μάλλον το Νο4α ("δικαιολογημένα αγανακτισμένη"), που της πάει περισσότερο. Τη συμπαθώ κι ας είναι ξινή. Και η λέμον πάι ξινή είναι. Ωραία, έχουμε και διάσημους ανάμεσά μας, σκέφτηκα - και λίγη ώρα αργότερα ξεπρόβαλλε από το Μετρό ο Χρήστος Λούλης, με γυαλί μάσκα και ύφος "κάνω editorial για το Soul, με τίτλο εργασίας 'talk about a revolution". Δίπλα του ήταν η Αποστολία Παπαδαμάκη - ή η Άννα Μάσχα; Τις μπερδέυω αυτές. Όταν η παρέα μου κατάλαβε ότι κάνω κοσμικό ρεπορτάζ με έκραξε, θυμίζοντάς μου ότι αν βρίσκομαι εγώ στο συλλαλητήριο, τότε μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε.
Στο μεταξύ, τα προπύλαια εσείοντο (χε) από μουσική - ένα φρικτό γαλλικό χιπ χοπ (pourquoi?), που έδωσε τη θέση του σε ένα εξίσου φρικτό ελληνικό χιπ χοπ - ή μάλλον Low Bap, ή όπως αλλιώς λέγονται αυτές οι ανοησίες. Το επαναστατικό ρεπερτόριο συμπληρώθηκε από ένα άτυπο best των Clash - ξέρεις, London Calling, Guns of Brixton, όχι όμως το Spanish Bombs, γιατί μάλλον δεν το ξέρουν οι DJ που αναλαμβάνουν αυτές τις εκδηλώσεις, όπως σίγουρα δεν ξέρουν το Attica Blues του Άρτσι Σεπ, που είναι από τα καλύτερα τραγούδια διαμαρτυρίας που έχουν γραφτεί ποτέ. "Ου, το I'd like to Change the World των Ten Years After, καιρό είχα να το ακούσω", έκανα, μόλις όμως άρχισε το σόλο του Άλβιν Λι, ένας γελοίος εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ άρχισε να βήχει έναν χαιρετισμό από τα μικρόφωνα. Είχαν προηγηθεί χαιρετισμοί από κάθε πιθανό ή απίθανο φορέα, άλλοι συμπαθείς, άλλοι κοινότοποι, κανένας όμως που να προτείνει μια ρητορική ανάλογη με την περίσταση: την έκφραση της συσσωρευμενης κοινωνικής οργής διαφόρων στρωμάτων στην Αθήνα του 2008. Εν πάση περιπτώσει, μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Με τα πολλά, κι ενώ από το μετρό ανάβλυζε συνέχεια κόσμος, ξεκίνησε επιτέλους η πορεία, η οποία, όπως σοφά επεσήμανε ο φίλος που βρισκόταν δίπλα μου ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ. Για όνομα του Θεού δηλαδή, πόσο politically correct πια είναι αυτοί οι εξεγερμένοι; Πολύ, όπως διαπίστωσα. Είναι σαφές ότι δεν είμαι ο συνήθης διαδηλωτής - είμαι δε τόσο εγωπαθής και νάρκισσος που απέχω συνειδητά από κάθε μορφή συλλογικότητας. Περπατούσα μέσα στο πλήθος παρατηρώντας με ενδιαφέρον τον κόσμο γύρω μου - κανονικές φάτσες, πολλοί πιτσιρικάδες, γυμνασίου και λυκείου, φοιτητές, και οι γνωστοί σαραντάρηδες αριστεροί με τις πρώην γκομενάρες συντρόφισσες. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με εκείνο του Ηλία Νικολακόπουλου, που παρατηρούσε το πλήθος με χαμόγελο νοσταλγίας για το Μάη του '68. Φτάσαμε ήσυχα ήσυχα στο Σύνταγμα, έχοντας κάνει μια πορεία υποδειγματικά πολιτισμένη και ήρεμη, με καθόλου εμπρηστική διάθεση. Αν δεν υπήρχαν τα συνθήματα για τον Κούγια, θα νόμιζε κανείς ότι βγήκαν στους δρόμους μερικές χιλιάδες βουτυρόπαιδα. "Να πηγαίνω κι εγώ", είπα. "Έχω κι ένα τεύχος να κλείσω". "Η επανάσταση δεν περιμένει", απάντησε γελώντας ο συνάδελφος που βρισκόταν δίπλα. "Αρχίστε και θα σας προλάβω". Με το που βγήκα από το Μετρό έμαθα ότι αυτό που εγώ έζησα ως πολιτισμένη εκδήλωση διαμαρτυρίας εξελίχθηκε στο γνωστό πανηγύρι, που περιγράφει γλαφυρά ο Zaphod. Για μια ακόμη φορά, όπως κάνει συστηματικά αυτές τις μέρες, η αστυνομία επιτέθηκε σε ένα μάλλον ειρηνικό πλήθος. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που έδειξε η τηλεόραση. Η οποία συστηματικά επιμένει στις καταστροφές και τα έκτροπα, αποφεύγοντας να θίξει τις αιτίες αυτής της έκρηξης που έχει ξεσηκώσει όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος - τους πιτσιρικάδες, μαλάκες τριαντάρηδες σαν εμένα, φρικαρισμένους εργαζόμενους, προστάτες των μεταναστών, κολλημένους αριστερούς. Αλλά είπαμε - για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που μας ελέγχει και μας λέει τι να κάνουμε.