Το Βασίλειό μου για μια πρέζα Clearasil

Το πράσινο Lacoste κάνει τέλεια αντίθεση με το σαν πίτσα βεζούβιος κατακόκκινο από τα σπυράκια πρόσωπό μου. Αν ανοίξω τα κουτιά απ' τα μποτάκια Timberland που αγόραζα σε κάθε πιθανό χρώμα τη δεκαετία του '90 και ψάξω για τις φωτογραφίες από την δεκαετία του '80 που φιλοξενούν μέσα τους, πιθανόν θα βρω κι εκείνη με το αποκρουστικό θέαμα της εφηβικής μου ακμής στο φουλ. Αλλά βαριέμαι να πηγαίνω στην αποθήκη. Βαριέμαι να σκανάρω μετά. Έτσι κι αλλιώς εγώ τη θυμάμαι, σαν να είναι εδώ μπροστά μου και να τη βλέπω. Κι εσύ πραγματικά δεν θες να τη δεις. Ποτέ. Το πρόβλημα είναι τι ακριβώς συμβαίνει και το κούτελο του 33χρονου τυπά που συναντώ κάθε λίγο στον καθρέπτη έχει βαλθεί να επαναφέρει τις μνήμες του πράσινου Lacoste. Τι στο διάολο συμβαίνει και μισή ζωή μετά, ξαφνικά ξαναγεμίζω σπυράκια κάθε που ο καιρός ξεμυτίζει με διάθεση υγρασίας; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η απόλαυση του να τα πιέζεις ανάμεσα στα δύο δάκτυλα και να εκτοξεύεις το πύον στον καθρέπτη απέναντι παραμένει εξίσου απολαυστική (αηδιαστική) συνήθεια, είκοσι χρόνια μετά...