Αρκετά με τις ποπ-ροκ προχωρημενιές, ώρα για καλή, χαλαρωτική, συντηρητική φλωροτζάζ

Η αλήθεια είναι ότι δεν αντιπαθώ την didi - για την ακρίβεια, η didi μου είναι αδιάφορη. Έχω να πάω σε συναυλία της, από τότε που έκανε τις "Τρύπες" και ήμουν 17 ετών, ή κάτι τέτοιο. Και σε καμία περίπτωση δεν θα έφτανα μέχρι τη Μαλακάσα για μια συναυλία. Επίσης, γενικότερα, δεν με ψήνει καθόλου το περιβάλλον ενός ροκ φεστιβάλ - οι εικόνες δηλαδή που ζηλεύουν από χθες αυτοί που θρηνούν το Rockwave, δεν με συγκινούν καθόλου: αντίσκηνα, μπύρες, άπλυτος κόσμος, βροχές και λάσπες; Δεν είμαστε με τα καλά μας.
Εγώ, αν είναι να πάω σε φεστιβάλ, θέλω να είναι μέσα στο αστικό περιβάλλον, να είναι πολιτισμένο, καθαρό, φιλικό για μουρόχαβλους τριαντάρηδες και δήθεν ψαγμένους σαραντάρηδες, να έχει περίπτερα για να αγοράζεις άχρηστα πράγματα και άλλα για να αγοράζεις ακριβό έθνικ finger food.
Σας χαρίζω, με άλλα λόγια, το Rockwave, για το φεστιβάλ που στήνει απόψε και αύριο στο Κέντρο Ιππασίας Γουδή, ο παλιός μου εργοδότης.
Η πλειοψηφία όσων έχουν φάει τη φόλα της world music θα πάει για όλους αυτούς τους ξυπόλητους μπατιροτουρίστες - κάτι ροκάδες Τουαρέγκ, κάτι Κουβανούς ράπερ, κάτι τέτοιες αηδίες - ενώ ξέρω πολλούς που θα τρέξουν για να υποβάλλουν τα σέβη τους στον Σόλομον Μπερκ - και καλά θα κάνουν.
Εγώ όμως, αν ξεμπερδέψω εγκαίρως από τη δουλειά, θα τρέξω να προλάβω την πιο ξενέρωτη τζαζ συναυλία της χρονιάς. Αυτήν του Νίκολα Κόντε, που έρχεται με το combo του να παρουσιάσει ζωντανά το Rituals, ένα δισκάκι που, χωρίς να είναι τίποτα συναρπαστικό ή καινούριο - κάθε άλλο - μου έχει προσφέρει πολλές ώρες απόλαυσης εδώ και μερικούς μήνες (όταν δηλαδή σταμάτησα να το σνομπάρω). Με κομψά αέρινα τραγούδια που μοιάζουν να δραπέτευσαν άλλοτε από το ρεπερτόριο της Σαντέ και άλλοτε από αυτό του Χόρας Σίλβερ, το Rituals αναπτύσσεται στις αληθινές του τζαζ διαστάσεις μέσα από ορχηστρικά κομμάτια, όπως το ομώνυμο, ή τη διασκευή στον γνωστό ανθελληνικό τζαζ ύμνο του Ντούσκο Γκόικοβιτς - που ξεπερνούν τα όρια της στιλιζαρισμένης smooth jazz, παραμένοντας βέβαια μια κομψή μουσική προορισμένη για να ακούγεται από εκλεπτυσμένους ανθρώπους με λινά ρούχα που απολαμβάνουν κοκτέιλ σε πολιτισμένους χώρους (αναγνωρίζω ότι αυτό παραπέμπει σε είσοδο γαμήλιας δεξίωσης, αλλά συνεχίζω).
Παραγωγός με άψογο στιλ και εμμονή στη λεπτομέρεια, ο Κόντε έφερε μέχρι και τον τεράστιο Γκρεγκ Οσμπι να παίξει σαξόφωνο στο άλμπουμ, συνοδεύοντας την αισθαντική φωνή της Άλις Ριτσιάρντι - όχι, αυτός δεν συμμετέχει στο σεξτέτο που θα δούμε απόψε, συμμετέχει όμως ο Φλάβιο Μπόλτρο και άλλοι ήρωες της ιταλικής τζαζ. Ελπίζω μόνο να προσφέρουν κανένα καλό κρασί σ' αυτό το γαμοκέντρο ιππασίας.

• update: Είναι 10.30μ.μ. - είμαι ακόμη στο γραφείο - γκρρρρ. Ελπίζω ο χοντροβαρέλας ο Σόλομον Μπερκ να αξίζει τον κόπο
• update2: Ο πιο εξυπηρετικός ταξιτζής του κόσμου έκανε δέκα λεπτά από τη Νέα Φιλοθέη Αμαρουσίου μέχρι την είσοδο του Φεστιβάλ. Παρ' όλα αυτά, έφτασα την ώρα που ο Νίκολα Κόντε έπαιζε το τελευταίο κομμάτι του σετ - το Caravan, του Duke Ellington. Πρόλαβα να ακούσω ότι η τραγουδίστρια που είχε κοντά του, δεν ήταν καμία από τις τρεις του άλμπουμ, αλλά η Ουγγαρέζα Βερόνικα Άρτσα, που ο προσεκτικός επισκέπτης αυτού του blog ξέρει ήδη. Πήρα μια μπύρα κι άρχισα να περιφέρομαι ανάμεσα σε διάφορους γνωστούς που είχα να δω καιρό - γεμάτος νεύρα. "Καλά να πάθεις, για να χύνεις τόσο δηλητήριο, για τον Σόλομον Μπερκ και τους φαν του", είπε γελώντας η φίλη που συνάντησα εκεί. "Γιατί είσαι τόσο σνομπ;" υπερθεμάτισε μια άλλη. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς - είναι το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει. Στη σκηνή, η μπάντα του Σόλομον Μπερκ άρχισε να παίζει ένα καταπραϋντικό μπλουζ, με το γουργουρητό του χάμοντ να σιγοντάρεται από πνευστά και βιολιά. Τα φώτα χαμήλωσαν, ΕΝΑ ΚΛΑΡΚ (!!!) ΞΕΦΟΡΤΩΣΕ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΝ ΣΦΗΝΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ ΤΟΥ ΧΟΝΤΡΟΜΠΑΛΑ SOULMAN (σε ό,τι έχω ιερό), και το κοινό αρχισε να λικνίζεται αισθησιακά. Μισή ώρα αργότερα ήμουν στο σπίτι.