#18 (στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ από τα '00s)
Charlie Haden - Liberation Music Orchestra
"Not in our name"
(Gitanes/Universal Jazz, 2005)
Περίληψη προηγουμένων: το 1969 ο μπασίστας Τσάρλι Χέιντεν και η πιανίστα Κάρλα Μπλέι σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης δημιουργώντας την Liberation Music Orchestra για να ηχογραφήσουν (στην Impulse) έναν από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία της τζαζ - και της μουσικής γενικότερα, αν μου επιτρέπετε - και σίγουρα ένα κορυφαίο παράδειγμα στρατευμένης τέχνης. Με τις αβάν-γκαρντ ενορχηστρώσεις τους στα τραγούδια του ισπανικού εμφυλίου έκαναν ένα καίριο, δραματικό σχόλιο για την πολιτική κατάσταση στην χώρα τους και διεθνώς, για τον πόλεμο στο βιετνάμ, την κυβέρνηση Νίξον, τα κινήματα των πολιτικών ελευθεριών κλπ. Από τότε, ξανακαλούσαν στα όπλα την Ορχήστρα όποτε το καλούσαν οι περιστάσεις - δηλαδή όποτε ήταν οι ρεπουμπλικάνοι στο τιμόνι των ΗΠΑ. Το 1982, επί Ρέιγκαν, έβγαλαν το "Ballad of the Fallen" (στην ECM), το 1990, επί Τζορτζ Μπους (πατρός) έβγαλαν το "Dream Keeper" (στην Blue Note), οπότε ήταν αδύνατον να μείνουν απαθείς απέναντι στην αδιανόητα καταστροφική (σε κάθε επίπεδο) πολιτική του Τζορτζ Μπους υιού. Το "Not In Our Name" είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: μια διακήρυξη που διαφοροποιεί τους μουσικούς (και πολίτες) ως Αμερικανούς από την πολιτική της κυβέρνησής τους - ειδικά στο Ιράκ. "Τίποτα από αυτά δεν γίνεται στο όνομά μας" λένε, ξεθάβοντας το ίδιο πανό που κρατούσαν το '69, και το τονίζουν με την υπέροχη ομώνυμη σύνθεση, που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την ενορχηστρωτική ιδιοφυΐα της Μπλέι. Κατά τ' άλλα, το άλμπουμ περιλαμβάνει μια σειρά ευφάνταστων διασκευών, από την ρέγκε εκδοχή του "This is not America" (σύνθεση του Πατ Μεθίνι και του Ντέιβιντ Μπόουι) μέχρι το σπαρακτικό "Adagio for strings" του Σάμιουελ Μπάρμπερ, με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Η στρατευμένη τέχνη σπανίως ήταν τόσο συγκινητική.
Τα μουσικά μου '00s μέχρι στιγμής:
19. James Carter: Chasin' the gypsy
20. Nathaniel Merriweather presents Lovage: Music to make love to your old lady by
4 σχόλια:
Τέλειο, όπως και το Chasing the Gypsy, οπως και όλη αυτή η σειρά των ποστ.
@Αθήναιο: αντιλαμβάνεσαι ότι από πολιτικής άποψης το να ακούς Liberation Music Orchestra είναι το τζαζ ισοδύναμο του να διαβάζεις Άγγελο Ελεφάντη, έτσι;
.Οι Liberation Music Orchestra τοποθετούνται απέναντι από την αισθητική κάποιας συγκεκριμένης αντίληψης εξουσίας. Ο μακαρίτης ο Ελεφάντης ήταν κι αυτός μέρος του κατεστημένου και συνομιλούσε με την εξουσία ως παίχτης του συστήματος.
Δημοσίευση σχολίου