Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας θέλει να σώσει τον κόσμο. Μου αφήνει αυτό το υπονοούμενο με το που μπαίνω στο site του: «Κάποιες φορές αισθάνεσαι ότι σε αφορούν όλα: ένα χτυπημένο μικρό παιδί από βόμβα στον Λίβανο που το ’χει η μητέρα του στην αγκαλιά της, τα δάση του Αμαζονίου που καταστρέφονται ανελέητα, οι άνθρωποι που μένουν δίπλα σου, ακόμα και οι ήχοι που βγάζει το γέλιο ή το κλάμα ενός μικρού παιδιού. Ο δίσκος ονομάστηκε “ΟΜΝΙΑ” που σημαίνει “ΟΛΑ”».

Τον αφορούν λοιπόν «όμνια». Ακόμη και η διάσωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αλλιώς θα ονόμαζε τον νέο του προσωπικό δίσκο με το απλούστερο «Ολα» και θα βοηθούσε πολύ περισσότερο τον γραφίστα που έστησε το εξώφυλλο να του φτιάξει ένα ωραίο lettering, να σπάσει λίγο τη μονοτονία. Αλλά όχι. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας είναι αντισυμβατικός. Και είναι δυνάμει επαναστάτης. Στο πρώτο τραγούδι του άλμπουμ το λέει ξεκάθαρα: «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...». Μόνο που κάτι τον κρατά και δεν τον αφήνει να αλλάξει τον κόσμο.

Να ’ναι άραγε αυτό το ίδιο βάρος, αυτά τα κρυφά δεσμά που δεν αφήνουν τη φωνή του να τραγουδήσει, τα μάτια του ν’ ανοίξουν, το βλέμμα του να κοιτάξει κατευθείαν τον φακό; Φέρε στον νου σου τις φωτογραφίες του Φίλιππου που έχεις χαζέψει στα περιοδικά και στις αφίσες. Και τώρα προσπάθησε να θυμηθείς σε πόσες από αυτές δεν αγναντεύει προβληματισμένος το άπειρο, σε πόσες ο νους του δεν ταξιδεύει μίλια μακριά από τον φωτογράφο - στο Νταρφούρ, στα θύματα των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη ή στον εμφύλιο του Ανατολικού Τιμόρ. Θυμήσου πόσες φορές το τραγούδι του ξεφεύγει από τα μονοψήφια ντεσιμπέλ ενός βραχνού ψιθύρου και σε πόσες συναυλίες τον έχεις δει να τραγουδά χωρίς να κρατά κλειστά τα μάτια, δέσμια των «σκοτεινών» του εγνοιών...

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει αφάνταστα γιατί ακόμη και στα πιο απλά θέματα μιλά πιο αόριστα και από Κινέζο φιλόσοφο του 3ου αιώνα π.Χ. Οταν, για παράδειγμα, σε μια συνέντευξη τον ρωτούν τι θα άλλαζε στην Ελλάδα του σήμερα, αν θα μπορούσε να αλλάξει κάτι (προσοχή, στην Ελλάδα του σήμερα, όχι σε όλον τον κόσμο, όπως επιχειρεί με το πρώτο τραγούδι του νέου του άλμπουμ - βλέπε παραπάνω), εκείνος δεν θα πει «θα έβαζα κάδους για ανακύκλωση σε κάθε γειτονιά» ή κάτι σαν «θα καταπολεμούσα τη διαφθορά». Οχι, ο σκοπός του είναι ανώτερος. Και πιο αινιγματικός: «Επειδή είμαστε ένα παγκόσμιο χωριό, δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι μόνο στην Ελλάδα ή μόνο στη Γερμανία ή στη Γαλλία (σ.σ.: η επιλογή των κρατών σε σχέση, για παράδειγμα, με το Σουδάν ή την Κολομβία είναι ένα ακόμη πλιατσίκειο παράδοξο). Πρέπει να αλλάξουν πράγματα παντού. Και εγώ θα ήθελα να αλλάξουν τα αυτονόητα, τα πρακτικά, τα καθημερινά. Αυτά που έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση. Αν τα δέντρα είναι πράσινα, αν η θάλασσα είναι γαλάζια, αν, όταν αγαπάει κάποιος κάποιον, τον αγαπάει όντως»...

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει προκλητικά, γιατί είναι κακός μουσικός (το δηλώνει και ο ίδιος ευθαρσώς στα αυτοβιογραφικά του μηνύματα, προφανώς για να έρθει ακόμη πιο κοντά προς τον «μέσο» ακροατή), γιατί δεν αντέχω άλλο μι μινόρε στις συνθέσεις του και γιατί, στο κάτω-κάτω, οι μεγάλες επιτυχίες του είναι είτε διασκευές είτε βασίζονται σε στίχους άλλων. Εχεις διαβάσει το «Μαραμπού» του Καββαδία που έλεγε: «Λένε για μένα οι ναυτικοί που ζήσαμε μαζί / πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο...». Ε, άλλαξε τους «ναυτικούς» με τις «όμορφες», το «κακοτράχαλο» με το «αδιόρθωτο», το «τομάρι» με το «ρεμάλι» και το «διεστραμμένο» με το «τελειωμένο» και έχεις ένα από τα αγαπημένα σου χιτ των Πυξ Λαξ.

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει απίστευτα, γιατί ακόμη και το τραγούδι-σύμβολο των James, το «Say something» (ναι, η αφορμή για το παρόν κείμενο δόθηκε στη συναυλία των Βρετανών προ δεκαημέρου στο Ολυμπιακό Στάδιο), δεν το "έκλεψε" με κομψό τρόπο -όπως, ας πούμε, είχε κάνει ο Μανόλης Φάμελλος παλιότερα μ’ ένα εξώφυλλο των Afghan Whigs-, αλλά με τον πιο χοντροκομμένο: το μετέτρεψε σε «Πες κάτι, πες κάτι, μίλα μου...», γνωρίζοντας πολύ καλά πως οι καταθλιπτικές έφηβες που αποτελούν το 80% του κοινού του δεν γνωρίζουν ούτε ποιοι είναι οι James ούτε καν πού πέφτει το Μάντσεστερ απ’ όπου μας έρχονται. Είμαι σίγουρος πως στο live της 18ης Ιουλίου υπήρχαν παιδάκια στο κοινό που εντυπωσιάστηκαν όταν ο Τιμ Μπουθ άνοιγε τη συναυλία διασκευάζοντας Πλιάτσικα...

Ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει ολοκληρωτικά, επειδή επιμένει να είναι ο μόνος μη μεταλάς μαλλιάς, όταν ακόμη και το έτερον ήμισυ του «έντεχνου προβληματισμού», ο Γιάννης Κότσιρας, τόλμησε επιτέλους να εναρμονίσει το λουκ του με το πνεύμα των ημερών. Δεν εννοώ τη μόδα, γιατί ο Πλιάτσικας είναι υπεράνω μόδας -είναι σαφές και από το ντύσιμό του-, αλλά τον καύσωνα. Πού πάει με τέτοια χαίτη μες στο κατακαλόκαιρο δεν μπορώ να καταλάβω. Οπως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η μουσική του Πλιάτσικα (ή των Πυξ Λαξ, δεν θα τα χαλάσουμε εδώ) ταιριάζει τόσο στο Μέγαρο - και γιατί δεν είναι απλώς άλλο ένα έξυπνο promotion της δισκογραφικής του. Πιστεύεις και εσύ ότι είναι το δεύτερο, ε; Οτι ο Πλιάτσικας γίνεται σιγά-σιγά ο νέος Νταλάρας; Σε μια πιο ήπια, πιο σιωπηρή και άρα πιο επικίνδυνη βερσιόν; Αυτό ακριβώς. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εξοργίζει, γιατί είναι η προσωποποίηση της μετριότητας που στη σημερινή Ελλάδα καθορίζει τα trends και θεοποιείται. Θεοποιείται, είπα; Μα, ο Πλιάτσικας είναι ήδη πάνω και από τον Θεό. Κάτι τέτοιο δεν υπονοούσε στο προηγούμενο άλμπουμ του όταν τραγουδούσε: «Γιατί εξατμίζομαι τη νύχτα / Γιατί γίνομαι καπνός / Τι δεν ξέρω, τι δεν είδα, τι να πω / Πού έχουν κρύψει την ελπίδα / Τι δεν έμαθε ο Θεός / Πώς μπορεί να μην το ξέρει ούτε αυτός»;

(Big Fish, 29.VII.07)