Επεράσαμ' όμορφα (στο Ejekt)

4 το πρωί, υπό την επήρεια των Digitalism

Ο τακτικός αναγνώστης τούτου εδώ του blog το γνωρίζει ήδη καλά: οι James είναι «συναυλιακές μεγαλοφυίες». Τουλάχιστον αυτή είναι η πεποίθησή μου. Αλλά δεν ήταν τα αξιότερα τέκνα του Μάντσεστερ ο λόγος που το φετινό Ejekt μού χάρισε μια απ' τις πιο όμορφες μέρες του 2008. Ήταν οι (εννοείται εξαιρετικοί) James κι άλλα χίλια πράγματα μαζί: το φαινόμενο που ακούει στο όνομα U.N.K.L.E. (άλλο μεγάλο κόλλημα του «Πο Πο Culture!» αυτοί...), η ζεστή όσο έπρεπε ημέρα, η έτοιμη για όλα παρέα, οι υπόλοιποι performers που έδωσαν το καλλίτερό τους εαυτό, η πολύ καλή οργάνωση του φεστιβάλ, το γεγονός ότι ακολουθούσε Κυριακή, το ότι δεν μου έκαναν (πάλι) αλκοοτέστ στο φεύγα...

8 το πρωί, όταν πια τα αλκοοτέστ έχουν φύγει απ' τους δρόμους

Δεν πρόλαβα να ανεβάσω κάτι χθες γιατί κοιμήθηκα το πολύ ένα δίωρο, το βράδυ είχε τον τελικό, ξεράθηκα μετά -ούτε τη μηχανή δεν άνοιξα να δω τι θησαυρούς έκρυβε. Χαζεύω το iPhoto τώρα και θερίζω στιγμές. Και σκέφτομαι διάφορα: Έχω ζήσει εκατοντάδες πράγματα μέσα από τα τραγούδια των James. Ή μάλλον, άκουγα James όταν συνέβαιναν τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, πριν παροπλισθώ στο mode καριέρας/οικογένειας. Ήταν το soundtrack της 20something ταινίας μου, τραγούδαγαν για τα ταξίδια μου, τις ανασφαλείς γκόμενες που με κρατούσαν συνεχώς στην πρίζα, όλα όσα μου άρεσε να αμφισβητώ κι όλα όσα δεν άξιζαν για τίποτε περισσότερο από αμφισβήτηση -αλλά δεν το ήξερα ακόμη τότε.

Πλάκα πλάκα, για οποιονδήποτε γεννήθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70 και στο προσωπικό άλμπουμ των έντονων μνημών του -εκτός απ' τα καρό '90s πουκάμισά του, το Dirty Dancing που νοίκιαζε στο βίντεο επειδή ήθελε να το δει η γκόμενα και την πρώτη φορά που γύρισε το κλειδί στο Πεζό Ραλί του- υπάρχουν λέξεις όπως "ειδικό δικαστήριο", "11η Σεπτεμβρίου", "Ίμια", "limit-up", "Σαντάμ", "Balco" και "Ντιτρού", το "Getting Away With It (All Messed Up)" είναι σαν ένας καθρέπτης με storage memory... Για μια γενιά που ζει στο πιο απίθανο περιβάλλον χωρίς να βιώνει και πολλά, που γύρω της γκρεμίζεται το ένα έμβλημα μετά το άλλο, και εκείνη -σαν σε ταινία καταστροφής- περπατά ολίγον σαστισμένη αλλά εντελώς αλώβητη ανάμεσα στα θραύσματα και τα συντρίμμια, είναι αυτό το τραγούδι -που οι James έγραψαν όταν ακριβώς μασούσαν το δικό τους μερίδιο απ' όλο αυτό το δράμα- που συμπυκνώνει όλη της την παράνοια. Ίσως γι' αυτό κάθε φορά που το τραγουδούν, από κάτω γίνεται χαμός. Ίσως γι' αυτό έγινε πιο γρήγορα (πιο) κλασσικό κι απ' τους προφανείς τους ύμνους, το "Sometimes", το "Sit Down" και το "Laid". Προχθές το τραγούδησαν όλοι μαζί χοροπηδώντας. Δεν τράβηξα βίντεο γιατί χοροποηδούσα κι εγώ. Την είχα βγάλει πρόσφατα καθαρή για άλλη μια φορά από μια κατάσταση all messed up...

Εμένα, πάντως, το αγαπημένο μου τραγούδι των James παραμένει το παρακάτω, που ευτυχώς δεν κατάφεραν να διώξουν από την gig list τους ούτε τα πέντε (ίσως και έξι) κομμάτια που σέρβιραν από το μετριάκι "Hey Ma".

James - Tomorrow

Κάθε φορά που ακούω το "Tomorrow" νιώθω την ίδια ανατριχίλα και το ίδιο ζουμί ευτυχίας να ορμά προς τα πάνω και να απειλεί να βγει μέσα απ' τα μάτια μου. Είναι το ανίδοτο σε κάθε κενό που αφήνουν λέξεις σαν αυτές που παρέθεσα παραπάνω. Ακολουθεί την σαστιμάρα του "Getting Away With It", είναι το επόμενο στάδιο, το σκαλάκι της πίστης και της αυτοπεποίθησης, είναι η σημαιούλα που έχεις πάρει μαζί σου για να καρφώσεις όταν φτάσεις τον πόλο που κυνηγάς τόσο καιρό, η σημαιούλα που τη γλίτωσε πάλι απ' τις φωτιές και το ξύλο και σου χαμογελά, πανέτοιμη για καρφίτσωμα. Η πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας πάντως ήταν το φινάλε. Εκεί που το κοινό τραγουδά "Sometimes, I can touch you soul", αποχαιρετώντας τους James που μαζεύονται σιγά σιγά μπροστά στην σκηνή και ο Τιμ γυρίζει στον Σωλ και του κάνει ένα σινιάλο, ένα "πάμε ένα ακόμη;" κι από κάτω γίνεται αυτό:

James - Laid

Έχω δει live τους James πέντε φορές και κάθε φορά η εμπειρία ήταν απίστευτη. Ακόμη πιο απίστευτη, όμως, προχθές ήταν η εμφάνιση των U.N.K.L.E. Με εκρηκτικότητα που δεν έχω δει ούτε στις καλλίτερες metal μπάντες, ακόρεστη όρεξη παρά τα προβλήματα στον ήχο και το videowall και, φυσικά, τα συγκλονιστικά τους τραγούδια που live αποκτούν ακόμη επιβλητικότερο όγκο, μας έστειλαν όλους αδιάβαστους, κι άφησαν στην ίδια τάξη χωρίς καν δικαίωμα επανεξέτασης τον Σεπτέμβριο όσους βιάστηκαν να φύγουν μετά τους James. Μόνο παράπονο, η απουσία του "Broken", του καλλίτερου τραγουδιού που ακούσαμε το 2007.

UNKLE - In a State

Οι Hercules & Love Affair ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ζωντανά και χωρίς τον Άντονι είναι πολύ καλλίτεροι από αυτό που ακουγόταν στο άλμπουμ τους και αποτέλεσαν ένα ιδανικό fire-starter για τη βραδιά που ακολούθησε, έτσι κεφάτοι που έσκασαν τραβέλια, λεσβίες, αράπηδες (ελπίζω να μην ακούστηκε ρατσιστικό όλο αυτό, το γράφω με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και κανένα ίχνος κακίας) όλοι μαζί όταν ακόμη ο ήλιος έκαιγε για τα καλά και τα πρώτα γραμμάρια αλκοόλ έπαιρναν τη θέση τους στο στομάχι μας.

8 το βράδυ, με τα πρώτα ποτήρια ανά χείρας

Οι Stereo MCs είναι οι Stereo MCs και μπορεί να μην είναι το γκρουπ για το οποίο θα έσκιζα καμμιά κυλότα, αλλά βλέποντας τα χάλια του Moby, για παράδειγμα, δεν μπορώ παρά να τους αποδώσω respect. Ήταν μια ιδανική γέφυρα ανάμεσα σε Hercules και James και, αναμφισβήτητα, θα ενθουσίασαν το δικό τους κοινό. Στους Digitalism, τέλος, η βραδιά είχε ήδη ξεφύγει για τα καλά, οι μνήμες από τα όμορφα χρόνια που ξημερώναμε στα Οινόφυτα περνούσαν ξανά μπροστά απ' τα μάτια μας, το ποιο αγόρι πήγαινε με ποιο κορίτσι είχε ήδη κληρώσει και το μοναδικό μας άγχος ήταν πια το "πού θα πάμε μετά" -κι έτσι εντελώς ελεύθεροι φτερουγίζαμε λίγοι και καλοί γύρω απ' τη σκηνή, υποσχόμενοι στους εαυτούς μας ότι θα ξανάρθουμε και του χρόνου.

Ακολούθησαν λίγο Γκάζι, λίγο Αυτόφωρο, λίγο Χίλτον, λίγο αυτοκινητάδα, λίγο φρέσκια πορτοκαλάδα, λίγο ύπνος, λίγο απ' όλα. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία...

Summertime Sunday: Κρεολική Γη

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, οπότε θα το πάρω από την αρχή - και στην αρχή είναι αυτή η κιθάρα που κάνει αυτήν την μικρή εισαγωγή, δίνοντας τον τόνο: εδώ φίλε, δεν παίζουμε, εδώ είναι τα μπλουζ. Κι αφού, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τοποθετεί στο χώρο, το χρόνο, την κατάσταση, έρχεται το κλαρινέτο του Σίντνεϊ Μπεσέ να αφηγηθεί αυτήν τη μικρή καλοκαιρινή ιστορία, με αυτό το χαρακτηριστικό, απαράμιλλο, ζεστό, φιλικό και ράθυμο τρόπο - απόγευμα στη Νέα Ορλεάνη, με τη ζέστη και την υγρασία να σου μουδιάζει το μυαλό. Την πρώτη φορά που έβαλα στο σπίτι δίσκο του Μπεσέ, ένας φίλος, θορυβημένος από τον ήχο του, τον παρομοίασε (κυρίως το σοπράνο σαξόφωνο και λιγότερο το κλαρινέτο) με γιγαντιαίο κουνούπι. Τότε φρίκαρα, αλλά τώρα μου αρέσει η ιδέα ενός κουνουπιού που πετά από τεμπέλικο κορμί σε τεμπέλικο κορμί, αναγκάζοντας νυσταγμένα χέρια να δώσουν μικρά χαστούκια σε ιδρωμένα μπούτια. Άλλο ήθελα να πω, δεν έχω ιδέα πώς κατέληξα εδώ. Δεν πειράζει.

Bonus track: έχω υπ'όψιν μου τουλάχιστον άλλες δύο εκτελέσεις του Summertime από τον Μπεσέ, καμία τόσο όμορφη όσο αυτή. Μία όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι από την εποχή που είχε πλέον γίνει ένας ήρωας στο Παρίσι, ένα είδος ροκ σταρ πριν το ροκ, ξεσηκώνοντας τα πλήθη με τον ήχο της Νέας Ορλεάνης, της οποίας υπήρξε ο ανεπίσημος πρεσβευτής στην Ευρώπη. Με τον μαθητή-alter ego του, τον επίσης κλαρινετίστα Κλοντ Λουτέρ, έδωσαν στο Summertime μια εσάνς από αυτές τις περίφημες παρελάσεις με τις οποίες αποχαιρετούν τους νεκρούς τους οι Νεορλεανέζοι - χαρίζοντας σ' αυτό το νανούρισμα μια τελείως διαφορετική διάσταση.

"Σας αρέσει η Μαντόνα; Δεν είναι πολιέ φανταστικιά;"*

Εκεί που κατάφερα να συνηθίσω την "Καθημερινή" του Σαββάτου και να ανυπομονώ για την ώρα που το νέο φορμά - περισσότερα διεθνή, μοντέρνα πολιτιστικά και, ναι, η χρυσή τομή του berliner σχήματος που διατηρεί τη δομή του "σεντονιού", χωρίς να σου σπάει τα νεύρα όταν την ξετυλίγεις - θα επεκταθεί και στις υπόλοιπες εκδόσεις και δη σ' αυτήν της Κυριακής, έρχεται το σημερινό πρωτοσέλιδο που μου προκάλεσε μια σύγχυση άνευ προηγουμένου: "Παροξυσμός για τα εισιτήρια της Μαντόνας", γράφει ο τίτλος. Μαντόνας; ΜαντοναΣ; Είστε σίγουρη, μαντάμ;

*(Λιλή Γκατζόλα)

Συγγνώμη, λάθος μου...

...ήταν ο Λεωνίδας Βελλής, βέβαια.

Django Weekend: Swing from Paris

(η διαδικασία)

"Μούμπλε μούμπλε... ποιο κομμάτι να βάλω; μμμ όχι το Blue Drag, πρέπει να το κρατήσω για κάποια ειδική περίπτωση... μμμούτε το China Boy, θα μου χρειαστεί στους Ολυμπιακους. Το Les Yeux Noirs; Που θέλω εδώ και μήνες να το αναρτήσω; Όχι ακόμα, γιατί θέλω να βάλω και μερικές ακόμα εκτελέσεις. Το βρήκα: Swing From Paris! Απλό, λιτό, μπιτάτο - σου φτιάχνει τη διάθεση με το που το ακούς. Σχεδόν βλέπεις τα σακατεμένα δάχτυλα του Τζάνγκο Ράινχαρντ να πετάνε στα τάστα, ενώ αυτός χαμογελά στραβά κάτω από το μουστάκι του.

Με τι να το συνοδέψω; Να γράψω καμιά ιστορία γι' αυτόν; Μπα, βαριέμαι. Έχω περάσει φριχτή εβδομάδα, είμαι πτώμα, πού να ψάχνω τώρα τα βιβλία.

Θα βάλω απλώς μια φωτογραφία - όχι δική του, κάποια που να θέλει να δει ο κόσμος.

Καμιά γκομενίτσα μήπως; Κάποια που να ταιριάζει με το Swing from Paris; Κάποια Γαλλιδούλα! Τη Λουντιβίν Σανιέ - μπα, πολύ στεγνή. Θέλει κάποια πιο 'γαλλιδούλα'. Ρε συ, τι να γίνεται εκείνη η φοβερή τύπισσα με τα λαμπερά μάτια και τη βρόμικη σκέψη;"

Το ντουέτο της ημέρας: Μαρινέλα & Γιάννης Πάριος (Bonus: Νίκος Γκάλης & Παναγιώτης Γιαννάκης)

Τα πανηγύρια των «Αρειανών» για την πρόκριση στο Final Four της Γάνδης, ακριβώς πριν 20 χρόνια. Στο βίντεο διακρίνονται, μεταξύ άλλων, η Μαρινέλα (που είχε διασκευάσει το λαϊκό άσμα «και το βράδυ, το βραδάκι» του Ντουνιά, αν δεν κάνω λάθος, σε «με το Γκάλη, το Γιαννάκη», για χάρη του... Φιλίππου και των άλλων παιδιών), ο Πάριος σε...backing vocals (!), ο νυν Υπουργός Γιάννης Ιωαννίδης που επιδίδεται στο άθλημα της ανθοσφαίρισης, ο Γκρεγκ Γουίλτζερ μετά της συζύγου και φυσικά το ντουέτο που σήκωνε τότε στα χέρια του όλο τον ελληνικό αθλητισμό, ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ευχαριστούμε τον/την αναγνώστη μας «Περίπτωση» που το ανακάλυψε:

Πες μου ότι δεν θέλεις να δεις ΑΥΤΗΝ την ταινία!

Οι marketeers των αδελφών Weinstein έκαναν πάλι το θαύμα τους: πήραν ένα προϊόν που αφορά ελάχιστους φανατικούς (τη νέα ταινία του Γούντι Άλεν) και δημιούργησαν μια αφίσα που φωνάζει "Καλοκαίρι" και κάνει τα σάλια σου να τρέχουν - εντάξει, τα δικά μου σάλια, αλλά στην περίπτωσή μου αυτό είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό, τόσο σε σχέση με τον Γούντι, όσο και με τη Σκάρλετ.

Η παράπλευρη απώλεια ήταν η συρρίκνωση σε σημείο εκμηδενισμού του ονόματος - ανθρωποδιώχτη που είναι πια για το ευρύ κοινό ο Γούντι Άλεν. Τι να γίνει, δεν μπορείς να τα έχεις όλα...

Αν πάντως η ταινία είναι κατά το ήμισυ δροσερή, καλοκαιρινή και σέξι όσο αυτή η αφίσα (και όσοι την είδαν στις Κάννες με διαβεβαιούν ότι είναι) τότε έχουμε κάτι να περιμένουμε αυτόν τον Αύγουστο - αν και πολύ φοβάμαι ότι εδώ θα έρθει μετά το Σεπτέμβριο.

Το ντουέτο της ημέρας: Dean Martin & Ricky Nelson

Πριν από λίγο μας αποκάλεσαν "το πιο ανδροπρεπές blog της μπλογκόσφαιρας", κάτι που δεν ξέρω αν είναι αλήθεια - ούτε φυσικά αν προσμετράται στα θετικά, πάντως ταιριάζει με το βίντεο που βάζω συνέχεια στο repeat από χθες που έπεσα πάνω του στο Youtube. Είναι από μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, το (ανδροπρεπέστατο) Rio Bravo, του Χάουαρντ Χοκς (ό,τι δικό του δεις, όρμα).
Στη συγκεκριμένη σκηνή, οι ήρωές μας - ο ατρόμητος και ακέραιος μέχρι αηδίας σερίφης (Τζον Γουέιν), ο αλκοολικός που παλεύει για να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του φίλος του (Ντιν Μάρτιν), ο θυμόσοφος γέροσακάτης βοηθός του (Γουόλτερ Μπρέναν) και ο πιτσιρικάς που θέλει να παίξει με τα μεγάλα παιδιά (Ρίκι Νέλσον) - είναι ταμπουρωμένοι στο γραφείο του σερίφη, προσέχοντας τον κρατούμενό τους. Εξω, όλη η πόλη είναι εναντίον τους, γιατί φοβάται τον λήσταρχο με τον οποίο τα έχουν βάλει τα παλικάρια μας. Εκείνοι χαλαρώνουν τραγουδώντας, γιατί έτσι κάνουν οι άντρες (χε).

Πρόσεξε το γενναιόδωρο νεύμα με το οποίο ο Ντίνο δίνει πάσα στον Ρίκι Νέλσον, ο οποίος βέβαια δεν αξίζει ούτε όσο η γόπα του τσιγάρου του, αλλά είναι φιλότιμο παιδί και προσπαθεί. Αλλος ποπ σταρ της ηλικίας και της εποχής του θα παρίστανε το σπουδαίο κι ας είχε ένα μόνο σουξέ στα drive in και στα juke box των αμερικανικών πόλεων. Ο Ρίκι πάλι δείχνει σεβασμό και θέλει να ενσωματωθεί στην αντροπαρέα. Έτσι μπράβο.

Πες μου ότι δεν θες να δεις αυτήν την ταινία!

...εγώ πάντως νομίζω ότι είναι το επόμενο DVD που θα αγοράσω.
Το είχα δει μικρός (στην "Αλόμα", στο Χολαργό, ένα καλοκαίρι) και είχα περάσει θαύμα, αλλά δεν θυμόμουν ότι ξεκινά με τόσο υπέροχα παιδαριώδη τρόπο. Στο σημείο όπου απορρίπτουν τον πράκτορα 0008, έβαλα τα γέλια. Είχε τόση πλάκα το Χόλιγουντ, όταν προσπαθούσε να απαντήσει στον Τζέιμς Μποντ.

Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν έχει σχολιάσει ως τώρα...

...ότι οι «Συνομήλικοι» είναι η χειρότερη δουλειά του Αρκά. Δεν είναι καν Αρκάς. Είναι ένα βαρετό, καθόλου αστείο κόμικ, που έκανε ξαφνικά την καλλίτερη τελευταία σελίδα ελληνικού περιοδικού να μοιάζει μια απ' τα ίδια...

Το ντουέτο της ημέρας: Debbie Harry & Kermit the Frog

Το Muppet Show θα μπορούσε να τροφοδοτεί αυτήν την ενότητα του "Πο Πο Culture" εσαεί, αφού δομικό στοιχείο της εκπομπής ήταν η σύμπραξη των πιο δημοφιλών καλλιτεχνών που υπήρχαν στην Αμερική στα late '70s με τις ζωόμορφες (κυρίως) κούκλες του σόου - που μεταξύ μας, παραμένει το καλύτερο θέαμα που έχει δημιουργήσει η ψυχαγωγική τηλεόραση (πλην μυθοπλασίας). Σε ανύποπτο χρόνο, έχω ήδη αναρτήσει τη σύμπραξη δυο μεγάλων ντράμερ, του Μπάντι Ριτς με τον Ανιμαλ. Η πλάκα είναι ότι όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν διατηρούσαν την ίδια έκφραση στο πρόσωπο, ένα συνδυασμό θυμηδίας (για την συνολική κατάσταση), συγκατάβασης (απέναντι στα muppets, της ίδιας συγκατάβασης που έχουν συνήθως οι μεγάλοι όταν παίζουν με παιδάκια) και αγωνίας (μήπως τώρα αυτογελοιοποιούμαι;) - εξαίρεση ο Ρότζερ Μουρ, που φλέρταρε κανονικά και ανοιχτά με τη Miss Piggy. Η Ντέμπι Χάρι δεν αποτέλεσε εξαίρεση - για την ακρίβεια είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που λέω. Εντελώς έξω από τα νερά της σε ένα περιβάλλον που το να παριστάνεις τη Μέριλιν Μονρόε μετά από κατάχρηση speed δεν περνά ακριβώς, κάνει σαν κάποιος να την έριξε σε ένα νηπιαγωγείο: υποδύεται την Πολυάννα, κάνει μούτες, μιλάει σαν να απευθύνεται σε ένα μωρό, με ένα βλέμμα "πλάκα μου κάνεις τώρα". Η χημεία της με τον Κέρμιτ είναι μέτρια - είναι προφανές ότι έχασε ενδιαφέρον γι' αυτόν από τη στιγμή που κατάλαβε ότι δεν υπάρχει (από πλευράς φυσιολογίας) τρόπος να τον πηδήξει (αν και ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτήν την ιδέα εντελώς η Ντέμπι).

Το σύνολο έχει πλάκα, αλλά αυτό που την πληρώνει είναι το τραγούδι, που είναι ένα από τα πιο γλυκά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ, με συγκινεί κάθε φορά - έχει μια γνήσια αισιοδοξία που μόνο στα '70s θα μπορούσε να γεννηθεί (και που νομίζω ότι τονίζεται κυρίως από το συνδυασμό του μπάσου με τα έγχορδα). Εδώ η κανονική του εκτέλεση.

Κι εδώ η πρόσφατη εκτέλεση από την Σάρα Μακ Λάχλαν, η οποία ήταν και η αφορμή γι' αυτό το ποστ.

R.I.P. George Carlin

Τίποτα δεν κατέδειξε καλύτερα την πολιτική δύναμη των λέξεων από τη stand up comedy, όπως την άσκησαν άνθρωποι όπως ο Τζορτζ Κάρλιν, ο Λένι Μπρους και ναι, ο Γούντι Άλεν.

Gisele for GQ

Θα 'θελα βέβαια να ήταν «Gisele for GK», αλλά ακόμη δεν τα έχουμε βρει στα οικονομικά με τους Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin...

Προσοχή! Δεν είναι λιπαντικό

Μου ήλθε στο μυαλό χωρίς ιδιαίτερη αφορμή. Κάτι έλεγε ο Φαρμάκης για το e-Bay και μου "κτύπησε" η ομοιοκαταληξία. Αλλά η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αποφάσισα να την ανεβάσω αμέσως στο blog.

Όταν ξεκινούσα την αθλητική μου καριέρα, προ 20ετίας, δεν υπήρχε η Counterpain. Η πιο δημοφιλής θερμαντική αλοιφή ήταν η Ben Gay. Αλλά δεν άντεξε για πολύ. Κατ' αρχάς η Pfizer άλλαξε κάποια στιγμή το όνομά της σε Bengay (μια λέξη), αλλά ούτε κι αυτό απέτρεψε τον κόσμο να τη χρησιμοποιεί ως λιπαντικό (κάτι που πρέπει να είναι εξαιρετικά επώδυνο, αφού -είπαμε- η αλοιφή είναι θερμαντική!). Η κόκκινη φαντεζί συσκευασία, το όνομα που κράζει από μακριά "Μπεν ο Πούστης", ακόμη και το λήμμα στη Wikipedia μοιάζουν να προδίδουν πως πίσω από το φαρμακευτικό σκεύασμα κρύβεται ένα σεξουαλικό βοήθημα. Ούτε καν οι διαφημίσεις που προειδοποιούσαν για την ακριβώς αντίθετη χρήση λειτούργησαν. Κάπως σαν εκείνο το μασάζ προσώπου στο tele-marketing δηλαδή, που το χρησιμοποιεί με πάθος μια κυρία με κομπινεζόν.

Για την ιστορία, ιδού τι αναφέρει η Wikipedia (με bold τα επίμαχα σημεία):
Ben-Gay, more recently spelled Bengay, is an analgesic heat rub used to relieve muscle and joint pain. It was developed in France by Dr. Jules Bengué, and brought to America in 1898. It was originally produced by Pfizer Consumer Healthcare which was later acquired by Johnson & Johnson.

add as a friend?

Εδώ και λίγες μέρες, το facebook μου προτείνει να κάνω φίλη μου την Πόπη Τσουκάτου. Αντιλαμβάνομαι ότι, ειδικά αυτές τις μέρες, η Πόπη έχει μεγάλη ανάγκη από φίλους, αλλά δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αν κάνει εκείνη το πρώτο βήμα, πάλι, δεν θα πω όχι, δεν είμαι απάνθρωπος - κι άλλωστε είναι τόσοι άνθρωποι παντελώς άγνωστοί μου που είναι φίλοι μου στο facebook...

Η καλλίτερη διαφημιστική καμπάνια όλων των εποχών

(Aπό την Syndicate για χάρη της «Δωδώνης»)

Το ντουέτο της ημέρας: Dupond & Dupont

Εγώ θα έλεγα μάλλον: αυτό είναι το αγαπημένο μου ντουέτο

Ξέρεις ότι βρίσκεσαι πίσω στην πατρίδα...

...όταν γύρω σου (στο αεροδρόμιο) βλέπεις παντού ξανθές ανταύγειες

Summertime Sunday (ok, Monday): Hush, little baby (Updated Version)

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει. Αυτή τη φορά καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας - δεν θες να ξέρεις. Εν πάση περιπτώσει, τι Κυριακή, τι Δευτέρα, καλοκαιριάτικα...) Η αλήθεια είναι ότι αν πρόκειται να πιστέψεις κάποιον που σου λέει «Hush, little baby, don’t you cry», καλό είναι αυτός να διαθέτει μια βαθιά, καθησυχαστική φωνή που σε αγκαλιάζει και σε προστατεύει με λεπτότητα, ευγένεια και σταθερότητα. Και στα ‘50s κανείς δεν το έκανε αυτό καλύτερα από τον Billy Eckstine, το βαρύτονο Γιν στο γλυκό Γιανγκ του Nat King Cole. Ο τρόπος που τραγουδά το Summertime ο Έκσταϊν, σου δημιουργεί τόση ασφάλεια που αφήνεσαι στη μελωδία – βοηθά βέβαια και το ότι στο σαξόφωνο βρίσκεται ο Benny Carter, ένας από τους κατεξοχήν αφανείς ήρωες (κι εννοώ ΗΡΩΕΣ) της τζαζ, που συμβάλλει καθοριστικά στην αισθητική τελειότητα αυτής της εκτέλεσης. Σαν να είναι η ίδια η καλοκαιρινή νύχτα που σου τραγουδά στο αυτί την ιστορία της.

(Update: τώρα που το σκέφτομαι, αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη μου συμμετοχή στη νέα ενότητα με τα καθημερινά ντουέτα, που ξεκίνησε ο Homo Ludens - γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, εδώ έχουμε ένα κανονικό ντουέτο, το σαξόφωνο και η φωνή βρίσκονται σε έναν πραγματικό, ειλικρινή και ισότιμο διάλογο)

(κι άλλο Update: με τσίγκλισε ο Homo Ludens και με ώθησε να ψάξω λίγο περισσότερο την ηχογράφηση για να βρω ποιος είναι ο πιανίστας. Είναι ο Bobby Tucker, για χρόνια μουσικό alter ego του Έκσταϊν, αλλά δεν είναι αυτό το ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ηχογράφηση προέρχεται από το αλμπουμ "Billy Eckstine sings with Benny Carter", που οι δύο βετεράνοι ηχογράφησαν το 1986, όταν ο μεν Εκσταϊν ήταν 73 ετών, ο δε Κάρτερ 79. Είχα την ηχογράφηση χρόνια, και την άκουγα out of context κι έπρεπε να την ξανακούσω προσεκτικά για να συνειδητοποιήσω ότι η άρθρωση του τραγουδιστή είναι όντως αυτή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, κι απέχει κάπως από τις ηχογραφήσεις που ξέρω από το '40 και το '50. Για τον Κάρτερ δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο, ο άνθρωπος πέθανε 96 ετών και έπαιζε πάντα με το ίδιο σφρίγος)

Το ντουέτο της ημέρας: Cher και Beavis & Butthead

Είναι ιδέα μου ή όντως η Σερ το 1965 έμοιαζε πάρα πολύ με τη Δήμητρα Λιάνη (στο μελαχρινό της); Tέλος πάντων, η ουσία είναι ότι εκείνη τη χρονιά, ο σύζυγός της, ο Σόνυ Μπόνο, βρισκόταν σε μεγάλα κέφια και, προφανώς, ζούσε τεράστιο έρωτα για την κατά 11 χρόνια μικρότερη και τότε 21 μόλις ετών Σερ, και κάθισε και της έγραψε το τραγούδι που έγινε εύκολα ο ύμνος της πιο "χαλαρής" από τις κάστες της χίπι γενιάς. Λίγα μπορεί να σχολιάσει ένας ταπεινός Homo Ludens για το εν λόγω κομμάτι, ειδικά απ' τη στιγμή που ο κόσμος της μουσικής όχι μόνο το ασπάσθηκε σαν ένα αποκαλυπτικό δόγμα, αλλά άρχισε να το διασκευάζει σαν τρελλός. Η Έτα Τζέιμς (σόλο), ο Μπάουι με την Μάριαν Φέιθφουλ, ο Τζόι Ραμόν και η Χόλι Μπεθ Βίνσεντ, οι Pretenders με τους UB40, ο Shaggy με την Μέριλ Μπέινμπριτζ, το μεταμόρφωσαν σε μπλουζ, αβάντ γκαρντ, πανκ, ρέγκε, R n' B ύμνο, αλλά είναι η επανεμφάνιση της Σερ το 1993 με παρτενέρ αυτή τη φορά τους Μπίβις και Μπάτχεντ (το καρτούν ντουέτο της κορυφαίας τηλεοπτικής κληρονομιάς που άφησε η δεκαετία του '80) που μας έδωσαν την καλλίτερη εκδοχή του.

Αυτοσαρκαστική για τις προτιμήσεις στα "νέα παιδιά", καυστική για τον επί έξι χρόνια σύζυγό της (πρώτο απ' τους δύο συνολικά και δεύτερο διάσημο, μετά τον Γουόρεν Μπίτι, από τους... εκατοντάδες διάσημους εραστές, incuding Τομ Κρουζ, Βαλ Κίλμερ, Ρέι Λιότα, Ρίκι Μάρτιν, Ματ Ντίλον, Τζιν Σίμονς, Ντέιβιντ Γκέφεν κ.λπ), γοητευτική παρά τα 50 της σχεδόν χρόνια τότε, η Σερ τα "σπάει" παρέα με τους δύο ήρωες της εφηβείας μου. Ναι, δεν είναι ντουέτο, είναι ένα ιδιότυπο τρίο, αλλά πότε σας υποσχέθηκα ότι αυτή η νέα ενότητα θα έχει κανόνες; Το επίθετο του Σόνυ μπερδεύεται στο μυαλό των δύο ηλίθων μεταλλάδων με το όνομα του τραγουδιστή των U2 που τόσο μισούν και η (εύκολη, όπως υπονοείται) κατάκτηση της Σερ από τον Μπάτχεντ είναι στην ουσία η εκδίκησή τους για την ύπαρξη του Ιρλανδού μουσικού.

Στο μεταξύ, ο Σόνυ Μπόνο είχε γίνει πολιτικός και σαϊεντολόγος, έπαιξε σε σοβαρές ταινίες όπως το "Airplane II", είχε κάνει αναρίθμητους γάμους και, πέντε χρόνια μετά την διασκευή που τον έκανε ρόμπα σε όλο τον κόσμο, έσκασε σε μια κατεβασιά με τα σκι του πάνω σε ένα δέντρο για να υποκύψει λίγο μετά στα τραύματά του. Τι υπέροχος τρόπος να πεθάνει κανείς. Εκτός από το "I Got You Babe", έγραψε για την Σερ άλλο ένα από τα πιο αγαπημένα μου love songs όλων των εποχών, το "The Beat Goes On", που με τη σειρά είχε διασκευασθεί πριν καμμιά δεκαπενταετία από τους All Seeing I και ήταν απλά αριστούργημα...

Django Weekend: Oriental Shuffle

Είμαι προφανώς σε ανατολιτικο mood – κι ευτυχώς που, με τον Τζάνγκο Ράινχαρντ υπάρχει ένα κομμάτι (περισσότερα, αλλά εν πάση περιπτώσει) για κάθε διάθεση. Εν προκειμένω, ταιριάζει ιδανικά το Oriental Shuffle, μια από τις λιγότερο γνωστές και προφανείς συνθέσεις του Django Reinhardt, που γνώρισε μια πραγματικά συναρπαστική διασκευή από τον James Carter πριν από μερικά χρόνια. Το ακούς και μεταφέρεσαι κατευθείαν στο κέντρο μιας πολυσύχναστης αγοράς, να εξασκείς την πανάρχαια τέχνη του παζαριού.

Το ντουέτο της ημέρας: Nana και Demis

Αυτό το blog έρχεται με μια μεγάλη παράδοση ειδικών ενοτήτων που εμφανίζονται με περιοδικό ρυθμό (Django Weekend, Anita-a-day, Summertime Sunday, Μεταλλουργείο...), άρα δεν θα ξενίσει κανέναν αναγνώστη του η νέα σειρά posts που ετοιμάζω. Ίσα ίσα που πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί άργησα τόσο. Η αλήθεια είναι ότι απλά δεν το είχα σκεφτεί. Αλλά το χθεσινό videoclip του Τζο Ντασέν και της Νάνας Μούσχουρη μου έδωσε την αφορμή -και η συνέχεια ανεμένεται συναρπαστική. Και, φυσικά, περιμένω και τη συμβολή του Αρκάντιν ώστε αυτή η ενότητα του "Πο Πο Culture!" να γίνει η πιο αναπάντεχη και η πιο δημοφιλής.

Ξεκινάω με το "Γελεκάκι" από τη Νάνα Μούσχουρη και το Ντέμη Ρούσσο και ένα απίθανο μπαλέτο σε ένα φανταστικό σκηνικό -μια συμφωνία προσώπων και καταστάσεων που δεν μπορώ καν να φανταστώ πού, πότε και πώς προέκυψε (και εδώ θα παίξεις το ρόλο σου, αγαπητέ αναγνώστη, αφού περιμένω να μας δώσεις τα φώτα σου) αλλά της οποίας το αποτέλεσμα είναι απλά συγκλονιστικό. Άντε, και σ' ανώτερα...

Περιμένω την ανταπόκριση του Αρκάντιν...

ΟΚ, στο χθεσινό κόλλημα με τον Τζο Ντασέν δεν αντέδρασε. (Στο μεταξύ ακούω Ντασέν ασταμάτητα από τότε. Τα άπαντα! Μιλάμε για τρελλό ενθουσιασμό. Θυμήθηκα τις κασέτες που έβαζε ο μπαμπάς στο Datsun μας όταν ήμουν παιδάκι -δεν θέλω σχόλια για το Datsun, ήταν από εκείνα τα "καυλόγκαζα"). Αλλά τώρα ο Αρκάντιν οφείλει να γράψει κάτι. Τον φαντάζομαι χθες το βραδυ στην πλατεία Ταξίμ ανάμεσα σε χιλιάδες αφηνιασμένους Τούρκους και περιμένω ένα από τα γλαφυρότερα κείμενα που θα έχω διαβάσει ποτέ. Έχοντας ζήσει πολύ πρόσφατα την εμπειρία των πανηγυρισμών των φιλάθλων της Γαλατά για το πρωτάθλημα, ξέρω ότι αυτό που έγινε χθες μετά τη νέα επική νίκη των Τούρκων στο Euro θα ήταν ανεπανάληπτο. Μέχρι το επόμενο θαύμα. Αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα υπάρξει επόμενο. Γιατί στον ημιτελικό θα αναλάβει ο Μπάστιαν...

Περιμένω το σχόλιο του Αρκάντιν...

...αλλά ο Αρκάντιν λείπει στην Πόλη και θα μείνει ασχολίαστο :-(

(Έκανε ο Φαρμάκης επιμέλεια σε ένα θέμα για τον Ζιλ Ντασέν, άρχισε να μουρμουρά ένα τραγούδι του Τζο και το ένα έφερε το άλλο...)

Ποιος Κριστιάνο Ρονάλντο μωρέ;

Αυτό το μπλογκ μπορεί να έχει θαυμάσει κατά καιρούς το ποδοσφαιρικό τάλαντο του Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά έχει φροντίσει να κάνει σαφές ποιος είναι ο αγαπημένος του ποδοσφαιριστής. Γενικώς, όσον αφορά στο «Πο Πο Culture!», καλό είναι να μην ψάχνεις για την αποθέωση σε Ρονάλντους, Ζιντάνηδες και Ντελπιέρους, Γκάληδες, Ομπράντοβιτς ή Σκότι Πίπενς. Αυτοί την έχουν χορτάσει -και από πολλές πλευρές. Δεν χρειάζεται η συνδρομή μας. Εμείς θα συνεχίζουμε να θαυμάζουμε ανθρώπους σαν τον Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ που έχει τόσο ξανθό μαλλί, τόσο γερμανικό όνομα και τόσο βαυαρικές συνήθειες (στη φωτό, για παράδειγμα, επισκέπτεται το Oktoberfest) ώστε να μπορούμε να συνδέσουμε για πάντα με την εικόνα του την έννοια "nationalmannschaft".

Για μας θα έχουν πάντα μεγαλύτερη σημασία αθλητές σαν τον "γερο-Γιοβάισα", το Μιχάλη Μισούνοφ, τον Τκατσένκο με το μουστάκι, τον Νεμπεγλέρα, τον Εδουάρδο Κοντογεωργάκη, τον Βολιβιανό Ετσεμπερί, τον Ρενέ Χιγκίτα και τον Ροζέ Μιλά. Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι μόνο ταλέντο. Είναι πάνω απ' όλα διασκέδαση και ποπ κουλτούρα. Και επειδή, τελικά, όταν οι Κριστιανορονάλντοι χάνουν τα πέναλτυ ή δεν παίρνουν στα μεγάλα ματς τις ομάδες επάνω τους, απογοητεύεσαι, ενώ -αντίθετα- ενθουσιάζεσαι όσο ποτέ, όταν ο Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ σκοράρει ένα και φτιάχνει άλλα δύο, για να στείλει τη Γερμανία στους τέσσερις του Euro, όπως έκανε χθες. Γιατί, αν το έκανε οποιοσδήποτε άλλος, απλά δεν θα το θυμόμασταν μετά από πέντε χρόνια...

Constantinople

"Τι έγινε, το έδειξε η τηλεόραση;" Αυτή ήταν η αντίδραση της υπαλλήλου του βίντεο-κλαμπ, όταν της ζήτησα το "Topkapi" του Ντασέν. Ναι, ήταν νοικιασμένο. Γύρισα σπίτι άπραγος. Στο τραπέζι με τα πράγματα που θα κουβαλάω στο αεροπλάνο, δίπλα στο διαβατήριο ήταν και το αγαπημένο αντίτυπο της "Μάσκας του Δημήτριου". Ο προσεκτικός παρατηρητής θα έχει ήδη καταλάβει ότι εδώ υπάρχει ένα pattern. Ναι, μου αρέσει πολύ ο Έρικ Άμπλερ. Και ναι, πεθαίνω για δαιδαλώδη πολιτικά θρίλερ που εξελίσσονται στο μεσοπόλεμο. Και ναι, κατά βάθος, η Κωνσταντινούπολη που ονειρεύομαι να βρεθώ είναι αυτή που περιγράφει ο Άμπλερ, ένα σκοτεινό σταυροδρόμι των παρανόμων, όπου πτώματα Βαλκάνιων τυχοδιωκτών ξεβράζονται μέσα στη νύχτα. Όχι ότι θα μπορούσα ποτέ να επιβιώσω σε αυτό το περιβάλλον. Ενώ στην Κωνσταντινούπολη των σύγχρονων ξενοδοχείων και των γκαλερί, στη Νέα Υόρκη της Ανατολής, όπως μου την περιέγραφε ο Δημήτρης Αρβανίτης, εκστατικός μετά από τη συμμετοχή του σε ένα συνέδριο design, ναι, όσο να 'ναι, θα κινούμαι πιο άνετα.

Κατά βάθος βέβαια, στο μυαλό μου ήδη παίζω τη σκηνή: είμαι ο Σον Κόνερι στο "Απ' τη Ρωσία με αγάπη", μόλις έχω εξουδετερώσει έναν αντίπαλο που με περίμενε στο δωμάτιό μου και σηκώνω το τηλέφωνο για να παραγγείλω από το room service για πρωινό "γιαούρτι, σύκα και καφέ". Βέβαια, δεν πίνω τούρκικο καφέ - η μοναδική εκδοχή του τούρκικου καφέ που μου αρέσει είναι ένα κομμάτι του Duke Ellington μ' αυτόν τον τίτλο, που το έχω σε βινύλιο, και δεν μπορούσα να το περάσω σε mp3. Βρήκα ένα άλλο Turkish Coffee, από την τσέχικη μπάντα που είχε έρθει στο Euro-Jazz, αλλά δεν είναι τόσο καλό. Αυτό που είναι ένα κομψοτέχνημα, είναι αυτό το μπλουζ που παίζουν με αμοιβαίο σεβασμό ο Count Basie και ο Dizzy Gillespie, στο πιάνο και την τρομπέτα αντίστοιχα. Ωραίο, πονηρό κομμάτι, ραχατλίδικο με ρυθμό που υπαγορεύεται από τον ίδιο τον τίτλο του: Constantinople - τι ωραία, κοσμοπολίτικη λέξη!

Πόσες νεκρολογίες να γράψω σε μια μέρα πια;

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι γυναίκες σαν την Cyd Charisse δεν πεθαίνουν - αναλαμβάνονται (!) στους ουρανούς.

Το καλύτερο πρωτοσέλιδο στην ιστορία του ελληνικού τύπου

Δύο πράγματα κατάφεραν να μου φτιάξουν τη διάθεση σήμερα.

Το ένα, είναι το βιντεάκι που ανάρτησε πριν από λίγο ο Homo Ludens.

Το άλλο, είναι το σημερινό - κορυφαίο - πρωτοσέλιδο της Απογευματινής, για το οποίο δεν υπάρχουν λόγια.

Το καλύτερο από όλα, δεν είναι η εικόνα, αλλά το συνοδευτικό κείμενο - επεξήγηση.

Που ξεκινά σαν ένα μικρό εντατικό μάθημα ιστορίας τέχνης

("Ο πίνακας 'η κραυγή' είναι έργο του περίφημου Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μουνχ και δείχνει ένα απελπισμένο άτομο να κρατάει το κεφάλι με τα χέρια του και να φωνάζει με όλη τη δύναμή του. Τα μάτια του διαστέλλονται από αυτό που βλέπουν, ενώ δύο σύντροφοί του τον έχουν εγκαταλείψει και βαδίζουν σε αντίθετη με αυτόν πορεία. Η μεγαλοσύνη του ζωγράφου επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι με τις καμπύλες που δημιουργεί ο χρωστήρας του προκαλεί στο θεατή την εντύπωση ότι η κραυγή του μοναχικού ατόμου πολλαπλασιάζεται με την ηχώ και ταξιδεύει στο χάος...)

για να περάσει στην δεύτερη παράγραφο από το έξω διάστημα

("Αν ζούσε ο Μουνχ θα διαπίστωνε ότι πέτυχε να αποδώσει και αυτό που ζει σήμερα ο οπαδός του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος αισθάνεται ότι ο Γ. Παπανδρέου και ο Κ. Σημίτης προχωρούν σε αντίθετη με αυτόν κατεύθυνση, με συνέπεια να αισθάνεται μόνος μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργείται από το χάος... Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και τα χρώματα συμβάλλουν στην αλληγορική σημασία του πίνακα για την ελληνική περίπτωση...")

Δεν μπορεί να το σκέφτηκε άνθρωπος αυτό - αυτό είναι ένα αχειροποίητο κείμενο!

Our secret combination (in Euro 2008)

Όταν η Ελλάδα που αγαπάμε μεγαλουργεί στο YouTube...

Όχι, αυτό πόνεσε

Οι νεκρολογίες σ' αυτό το blog αποτελούν ένα (ακόμα) είδος γραφικής εμμονής - κυρίως γιατί είναι ανώδυνες. Θέλω να πω ότι, όσο και να στενοχωριέμαι που πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο οι ήρωές μου, δεν μπορώ παρά να δεχτώ ότι υπάρχει ένα είδος φυσικής νομοτέλειας σ' αυτό, δεδομένου ότι όλοι οι ξεχασμένοι τζαζίστες που αποχαιρετώ κατά καιρούς φεύγουν πληρέστατοι ημερών - σχεδόν υπερήλικες. Όχι όμως ο Εσμπγιορν Σβένσον, ρε πούστη μου! Ο άνθρωπος ήταν 44 ετών - είχε πάρα πολλά να δώσει ακόμα. Θα του είμαι για πάντα ευγνώμων για την πρώτη φορά που άκουσα και ξανάκουσα το Dodge the Dodo (σ' εκείνο το cd του Jazz&Τζαζ), για το χειμώνα που έβγαλα ακούγοντας το Well Wisher, κυρίως όμως γι' αυτή τη συγκλονιστική συναυλία στο Παλλάς, ανήμερα των γενεθλίων μου, που κρατούσαμε την αναπνοή μας, για να μη χάσουμε κανέναν από τους ήχους που έβγαζε το πιάνο του - που έβγαζε σύσσωμο το τρίο του, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα τρίο πιάνο/μπάσο/ντραμς μπορεί να ακούγεται έτσι. Το Esbjorn Svensson Trio (για τους φίλους e.s.t.) κατάφερε να αποδείξει και να διατυπώσει με τον πιο σαφή και ξεκάθαρο τρόπο τη θεωρία ότι το παρόν και το μέλλον της τζαζ βρίσκεται στην Ευρώπη: στη μουσική τους δεν υπήρχε καθόλου αφρική, καθόλου blues, καθόλου αμερικανική τζαζ παράδοση - υπήρχε όμως η κλασική μουσική και οι νεότεροι συνθέτες, υπήρχε το απόσταγμα της καλύτερης ευρωπαϊκής ποπ, λυρισμός, funk, electronica, τα πάντα. Από το πρωί που πρωτοδιάβασα την είδηση του θανάτου του - scuba accident, πόσο γελοίος τρόπος να πεθάνει κανείς - ακούω συνέχεια στο repeat το Tuesday Wonderland. Αγαμίδια, δηλαδή.

Ξέθαψα και μια μια συνέντευξη που είχα κάνει μαζί του...

Πολλές φορές, ακούγοντας τους δίσκους σας, ξεχνάς ότι αυτό που ακούγεται είναι τρίο, είναι πιο γεμάτος ο ήχος σας, πιο πυκνός, δεν ακούγεται σαν να είναι μόνο πιάνο, μπάσο και ντραμς.
Προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε όλες τις δυνατότητες που έχουμε, ώστε να βγαίνουν και άλλοι ήχοι, με ενισχυτές και μικρόφωνα. Εγώ μπορεί να κρατήσω τον ακούστικό ήχο, μπορεί να χρησιμοποιήσω κάποια παραμόρφωση, πολλές φορές παίζω μέσα στο πιάνο, πειράζω τις χορδές, το ίδιο γίνεται με τα τύμπανα και το μπάσο. Ο Νταν (Μπέργκλουντ), ο μπασίστας, άλλες φορές χρησιμοποιεί δοξάρι, άλλες όχι, ενώ και ο Μάνιους παίζει διάφορα κρουστά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλοί νέοι ήχοι, να μην είναι ο κλασικός ήχος του τρίο που ακούγεται.
Ποιες είναι οι βασικές σας επιρροές;
Προς το παρόν κυρίως η κλασική μουσική, ο Μπαχ, ο Σοστακόβιτς, ο Μπάρτοκ. Έχουν γίνει τόσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα σην κλασική μουσική και προσπαθώ να ακούω για να πάρω άλλες ιδέες για τα όργανα, πώς να δουλεύω με τις φόρμες και τις αρμονίες.
Η Τζαζ χαρακτηρίζεται συχνά ως η «σύγχρονη αμερικανική κλασική μουσική». Αυτό σημαίνει διάφορα πράγματα: κατ' αρχήν ότι είναι «αμερικάνική», πράγμα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους ευρωπαίους δημιουργούς...
Πιστεύω ότι όλη αυτή η ιστορία με την «ευρωπαϊκή τζαζ» και την «αμερικανική τζαζ» έχει δημιουργηθεί εν πολλοίς από τους δημοσιογράφους. Δεν το σκέφτομαι ιδιαίτερα, γιατί νιώθω πολύ κοντά με πολλούς Αμερικανούς μουσικούς, όπως και με Ευρωπαίους. Είναι δύσκολο να πεις ότι η τζαζ είναι αμερικανική, είναι παγκόσμια. Η γλώσσα της τζαζ έχει υιοθετηθεί από πια από τους ευρωπαίους μουσικούς. Και σίγουρα, ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι αμερικανικός. Δεν είναι κάτι καινούριο. Ο Μπαχ ήταν μεγάλος αυτοσχεδιαστής. Συνθέτες όπως ο Λιστ και ο Σοπέν είμαι σίγουρος ότι αυτοσχεδίαζαν. Λατρεύω τον αυτοσχεδιασμό, ως τρίο μας αρέσει πολύ αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παίζεις μπι-μποπ, ή τζαζ, μπορείς να αυτοσχεδιάσεις σε πολλά είδη, σε πολλές γλώσσες. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το E.S.T. είναι επηρεασμένο από τις λαϊκές μουσικές της Σουηδίας και της Ευρώπης, από την κλασική μουσική, το ροκ, και φυσικά την τζαζ.
Η τζαζ θεωρείται δύσκολο είδος για έναν απαίδευτο ακροατή. Εσείς έχετε ένα ιδανικό ακροατήριο στο μυαλό σας;
Πιστεύω ότι το κοινό μας είναι ανοιχτό στα ερεθίσματα, ψάχνει για καλή μουσική. Δεν πιστεύω ότι η τζαζ πρέπει να είναι δύσκολη, δεν προαπαιτεί γνώσεις. Αυτό έχει να κάνει με το πώς επικοινωνείς με το κοινό, ώστε να μην νιώθει αποκλεισμένο. Οι μουσικοί της τζαζ έχουν την τάση να αφήνουν απέξω το κοινό, το μήνυμά τους είναι ‘είμαι στον κόσμο μου και δεν σε χρειάζομαι’. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί ακροατές να μη νιώθουν ευπρόσδεκτοι. Αν καλέσεις το κοινό σου στη διαδικασία της μουσικής, αν νιώθουν καλοδεχούμενοι, δείχνουν ενδιαφέρον, έχουν περιέργεια για το τι συμβαίνει στη σκηνή.
Στα περισσότερα cd σας υπάρχουν κρυμμένα κομμάτια στο τέλος. Γιατί το κάνετε αυτό;
Είναι ένας καλλιτεχνικός τρόπος να αξιοποιήσουμε το cd, ως προϊόν. Είναι ένα μέσο που χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις και προσπαθούμε να τα εξερευνήσουμε. Αν ακούσεις ένα άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι σαν να ακούς μια ιστορία, που κάποια στιγμή τελειώνει, και έρχεται σιωπή. Όταν μετά από τη σιωπή ακούς κάτι άλλο, είναι σαν να λες ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα να ειπωθούν. Δεν τελειώνει η ιστορία, είναι ένας επίλογος.
Συνήθως, τα κομμάτια που διαλέγετε είναι τελείως διαφορετικού ύφους από το υπόλοιπο άλμπουμ...
Αυτό είναι το νόημα, πρέπει να είναι κάτι άλλο, μια άλλη οπτική γωνία, κάτι που να ανατρέπει αυτό που άκουσες, που να σου λέει ότι ίσως αυτό που άκουσες να ήταν λάθος.
Στο προηγούμενο άλμπουμ σας, το Viaticum, υπήρχε ένα κομμάτι με τίτλο A Picture of Doris Travelling With Boris. Ποια είναι αυτά τα πρόσωπα; Ποια είναι η Ντόρις και ποιος ο Μπόρις;
Δεν είναι συγκεκριμένα πρόσωπα, είναι ένας τίτλος που ήθελε ο Μάνιους να χρησιμοποιήσει, σαν αστείο. Έχω μια εξήγηση όμως, λίγο ψυχολογική. Με αυτό το άλμπουμ ακούσαμε εκ των υστέρων πολλά καλά λόγια από πολλές γυναίκες. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι το άλμπουμ δημιουργήθηκε από μια πιο θηλυκή οπτική γωνία. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του και το αρσενικό στοιχείο και το θηλυκό και ίσως να χρησιμοποιήσαμε περισσότερα από τα θηλυκά μας μέρη. Ο Μπόρις λοιπόν είμαστε εμείς και η Ντόρις, με την οποία ταξιδεύει, ίσως είναι η θηλυκή μας πλευρά, που κρύβεται πίσω από το άλμπουμ...
Αν μπορούσατε να καλέσετε ένα τέταρτο μέλος, για να σχηματίσετε το ‘Esbjorn Svensson Quartet’, ποιον θα καλούσατε;
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν η Bjork ήθελε να δουλέψει μαζί μας...

Τριήμερο

Αν εξαιρέσεις μια έφοδο στο σούπερ-μάρκετ και ένα σινεμά σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι (είδα το Happenning, που το βρήκα καλύτερο από ό,τι φανταζόμουν - αλλά μάλλον έχω χάσει τελείως το κριτήριό μου), πέρασα το σαββατοκύριακο στο σπίτι στην γνωστή κατάσταση: να κυλιέμαι από το κρεβάτι στον καναπέ κι από κει στο γραφείο σαχλαμαρίζοντας στο facebook. Είμαι διατεθειμένος να κάνω οτιδήποτε προκειμένου να μη δουλέψω, αλλά κάνω μια δουλειά που το να σε ζώνουν οι προθεσμίες είναι η κανονική κατάσταση. Ξύπνησα και άρχισα να κοπανάω το πληκτρολόγιο σαν πίθηκος που συμμετέχει σε πείραμα και μερικές ώρες αργότερα, έχω ένα κείμενο. Δεν έχω τριήμερο, όμως. Ενώ όλοι οι συνάδελφοι είχαν δώσει ραντεβού στην παραλία με τους δημοσίους υπαλλήλους, τους τραπεζικούς και όλους τους υπολοίπους εργάτες του (Αγίου) Πνεύματος, εγώ υπέμεινα τις συνέπειες της τεμπελιάς μου. Αυτή τη στιγμή είμαι στο γραφείο και το μυαλό μου είναι σε όλους τους δημοσιογράφους που πέρασαν το τριήμερο κάνοντας ηλιοθεραπεία και networking στην Ψαρρού και τα Ματογιάννια (τα οποία δεν κατάλαβα ποτέ πόσα είναι). Για χάρη τους ακούω το Mykonos, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που άκουσα τελευταία, από τους Σιατλέζους Fleet Foxes, που πολύ θα ήθελαν να ζουν στα '60s, να γυαλίζουν τα σανδάλια (εντάξει, δεν βγάζει νόημα αυτό, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ) του Μπράιαν Γουίλσον, του Στίβεν Στιλς, του Φρεντ Νιλ, και όλων αυτών των ψυχεδελοφολκ αμπελοφιλόσοφων. Εν ολίγοις, ναι, κάπου τον έχεις ξανακούσει αυτόν τον ήχο, αλλά είναι πάντα ευπρόσδεκτος. Πολύ περισσότερο δε, όταν συνδέεται με ένα νησί που σε άλλους ήχους σε είχε συνηθίσει - εσένα, γιατί εγώ ανήκω στη γελοία μειονότητα που πιστεύει ότι έχει ανακαλύψει "την άλλη Μύκονο", όχι την κοσμική, αλλά την ήρεμη, που δεν πηγαίνει στα κλαμπ, αλλά για καφέ και ούζα στα παλιά μαγαζιά προς τους ανεμόμυλους, που δεν θα πάει στην Ψαρρού και στην Ελιά, αλλά στην Κάππαρη. Μαλακίες. Αν σε φιλοξενούν σε νεόδμητο σπίτι με θέα στο λιμάνι, είσαι μέσα στο μυκονιάτικο lifestyle, είτε ακούς Fleet Foxes, είτε Justin Timberlake, είτε Πάνο Κιάμο.

Το μουσκεμένο κοστούμι του Φατίχ Τερίμ

Ποια άλλη εξέλιξη θα μπορούσε να προστεθεί στο συγκλονιστικό αποψινό δράμα; Να σκοράρουν οι Τσέχοι στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων στον κατ' ανάγκην τερματοφύλακα των Τούρκων μετά την αποβολή του Βολκάν; Να κριθεί η πρόκριση στα πέναλτυ και εκεί να μεγαλουργήσει ο αντιτουριστικός Τουντσάι, πιάνοντας ένα-δυό την ώρα που ο κορυφαίος τερματοφύλακας του κόσμου, Πετρ Τσεχ, θα επέμενε να μην τιμά τον τίτλο του; Να αυτοκτονούσε ένας ράφτης της Saville Row βλέποντας από την τηλεόραση το υπέροχο κοστούμι από μαλλί super 120 και μετάξι του Τούρκου προπονητή να ταλαιπωρείται κάτω από τη συνεχή βροχή στη Γενεύη; Τελικά ο Τουντσάι δεν χρειάστηκε να υπερασπισθεί την τουρκική εστία στα πέναλτυ. Για το τι ακριβώς συνέβη στην Saviile Row θα έχουμε νεώτερα αύριο...

Summertime Sunday: ο Κανόνας (μέρος γ')

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)

Είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που παίζουν το Summertime οι Big Brother & the Holding co. (λατρεύω τα ονόματα των ψυχεδελομπλούζ συγκροτημάτων του '60) που, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν το αγάπησα στ' αλήθεια - σαν να μην το αναγνωρίζω. Κι όμως, δεν γίνεται να αναφερθείς σ' αυτό το τραγούδι και να παραβλέψεις αυτήν την εκτέλεση, κι αυτό είναι που το κάνει τον τρίτο πόλο (χε) του "Κανόνα".

Είναι αυτή η κιθάρα, που ξεκινά με ένα τεμπέλικο λυρικό άρπισμα για να αφεθεί μετά σε αυτά τα - τόσο '60s - φαζαριστά ξεσπάσματα, που αποτυπώνουν όλο το φάσμα ενός τεμπέλικου καλοκαιρινού απογεύματος που ο ήλιος και η ζέστη λιώνουν σιγά σιγά ό,τι μπορεί να υπάρχει στο κεφάλι σου. Όσο το ακούω και όσο το σκέφτομαι, δεν νομίζω ότι κάποια άλλη εκτέλεση κατορθώνει να αποδώσει την έννοια "the living is easy" καλύτερα από αυτή. Κυρίως όμως, είναι η φωνή - και το τραγούδισμα - της Τζάνις Τζόπλιν. Όλες οι άλλες εκτελέσεις τονίζουν το
"hush, little baby, don't you cry" - υπάρχει κάτι κατευναστικό, παρηγορητικό και συγκαταβατικό στον τρόπο τους, απέναντι σ' αυτό το κορίτσι που τι θέλει και γκρινιάζει, από τη στιγμή που ο μπαμπάς της είναι πλούσιος και η μαμά της όμορφη και που σε τελική ανάλυση όπου να 'ναι θα απλώσει τα φτερά της και θα πετάξει και κανείς πια δεν θα μπορεί να της κάνει κακό;
Για την Τζάνις τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά - η Τζάνις το τραγουδά από την οπτική γωνία του κοριτσιού και είναι αυτή η συναισθηματική της φόρτιση, ένα απολύτως ιδιαίτερο θηλυκό frustration (πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί δεν θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί) που καμία άλλη διασκευή δεν κατάφερε να βγάλει. Respect.

(Η φωτογραφία είναι προφανώς λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του Cheap Thrills, που σχεδίασε ο γίγας Robert Crumb - και τώρα που τελείωσα με τις εμβληματικές ερμηνείες, από την ερχόμενη Κυριακή, θα αρχίσω να ανεβάζω τις πραγματικά αγαπημένες μου)

Γαλλία - Πορτογαλία 2-1 στον τελικό του Euro (στο Pro...)

Ολοκληρώθηκε χθες (στην ουσία σήμερα, ξημερώματα Κυριακής) το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου με το μεγάλο τελικό μεταξύ της Γαλλίας και της Πορτογαλίας, που διεξήχθη στο στάδιο Homo Ludens στο Μαρούσι. Το τρόπαιο κατέκτησαν οι "τρικολόρ" νικώντας με 2-1 στην παράταση, χάρη σε σουτ βολίδα του Σαχά. Στον ημιτελικό είχαν αποκλείσει (και πάλι στην παράταση) με 2-0 την Ελλάδα, ενώ οι Πορτογάλοι κέρδισαν στα πέναλτυ του Τσέχους, μετά από συγκλονιστικό ματς που έληξε 3-3.

Από τις ομάδες που διακρίνονται στο κανονικό Euro, οι Κροάτες έκαναν ένα φοβερό πρώτο γύρο, τερματίζοντας πρώτοι στον όμιλό τους, με τρεις νίκες και μηδέν παθητικό, αλλά διασύρθηκαν 6-0 από τους Πορτογάλους στα προημιτελικά, αγωνιζόμενοι από νωρίς με εννιά παίκτες, οι Ολλανδοί ισοβάθμισαν με τους Ρουμάνους στη 2η θέση του Γ' Ομίλου, αλλά δεν προκρίθηκαν λόγω τερμάτων στον επόμενο γύρο, ενώ οι Ισπανοί προκρίθηκαν μεν εύκολα, αλλά στα προημιτελικά συνάντησαν την ασυγκράτητη από τον β' γύρο και μετά Γαλλία από την οποία ηττήθηκαν με 3-0.

Κοινώς, για κάποιο λόγο, στο Pro η πραγματικότητα είναι ομορφότερη :-) Allez les Bleus!

Django Weekend: Body & Soul (με αφορμή το Jazz&Τζαζ) update: έφτιαξα τα links

"Τι cd έχετε στο επόμενο τεύχος;" ρώτησα τη Γιούλη, την ώρα που τη βοηθούσα να πουλήσει παλιά τεύχη του Jazz&Τζαζ στο περίπτερο που στήνουν κάθε χρόνο στην Τεχνόπολιν (χε), στο πλαίσιο του Euro-Jazz. "Κιθαρίστες", είπε και πριν προλάβω να πω "α, ωραία", μου το ξεκοψε: "αλλά όχι Τζάνγκο". Ωραίος τρόπος. Ο δε Χαρωνίτης το γράφει και στο editorial: "Βάζοντας στην άκρη Django Reinhardt και Charlie Christian - για τους οποίους ή έχουν γίνει ή μπορούν να γίνουν πορτέτα - μάζεψα τους πιο σημαντικούς post-bop ή cool τζαζ κιθαρίστες (fifties κυρίως) σε μια συλλογή/ άλμπουμ όπου το mood μας δίνει ένα easy lounge και, ταυτόχρονα, μπορεί να ακούγεται απόλυτα μοντέρνο και σημερινό". Έχει δίκιο - η συλλογή είναι ένα κομψοτέχνημα, που ταιριάζει ιδανικά με τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες (κι όποιος δεν το πάρει είναι άξιος της τύχης του). Αλλά γι' αυτό σε προδιαθέτει και το εξώφυλλο. "Μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχαμε τι να βάλουμε", μου εξομολογήθηκε η Γιούλη. "Και μετά ήρθε ένα πακέτο με πράγματα (βιβλία, δίσκους, collectibles) που είχε παραγγείλει ο Φώντας και με το που το άνοιξα έπεσα πάνω στη φωτογραφία κι αμέσως κατάλαβα ότι βρήκαμε εξώφυλλο".

Ναι, αλλά κιθαριστικό cd χωρίς Django; Αυτό είναι αμαρτία. Για να διορθώσω την αδικία, αναζήτησα ένα κοινό σημείο ανάμεσα στο cd του J&T και τον ήρωά μου (πέρα από το ότι, αν δεν υπήρχε εκείνος, όλοι οι θεοί που περιλαμβάνει το cd δεν θα είχαν αντικείμενο). Το βρήκα στο εμβληματικό "Body and Soul". Στο CD ακούγεται η εκτέλεση του Jimmy Raney. Εγώ το έχω σε μια εκτέλεση από το Quintette Du Hot Club De France. Και οι δύο έχουν ηχογραφηθεί στο Παρίσι (με 17 χρόνια διαφορά). Και τα δύο ακούγονται βράδυ. Μην κάνεις κανένα λάθος.

υγ. Βέβαια, όταν μιλάμε για το Body & Soul, δεν είναι δυνατόν να μην πάει ο νους στην καθοριστική εκτέλεση αυτού του ύμνου, από το σαξόφωνο του Coleman Hawkins το 1939 - το σόλο του είναι περίπου η ληξιαρχική πράξη γέννησης της μοντέρνας τζαζ.

Τι κοινό έχουν ο Ζαχαριάδης κι ο The Rock;

Σίγουρα πολύ περισσότερα απ' όσα εγώ και ο Κόμπι Μπράιαντ...

(Στην τελευταία Athens Voice o Ζαχ. ασχολείται και με τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο).

Τις Παρασκευές το γραφείο είναι πάντα άδειο...

Όλοι φεύγουν πριν βραδιάσει γιατί η εφημερίδα κλείνει από νωρίς. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι MGMT...

Το θέμα είναι το κρέας

Κρέας μπαίνει. Κρέας βγαίνει. Ένα κομμάτι κρέας εσύ. Ένα κομμάτι κρέας εγώ. Πόσο καλλίτερα θα ήταν αν απλά το παραδεχόμασταν κιόλας. Έχω άδικο;

Κόκκινη στο οξυζενέ

Η μόνη δικαιολογία που μπορώ να δώσω στον διαιτητή για την αποβολή του σπουδαιότερου ποδοσφαιριστή του φετινού Euro είναι το βαμμένο του μαλλί. Δίνει έτσι στον Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ την ευκαιρία να πάει να το επαναφέρει στο φυσικό του, "άριο", ξανθό και να σταματήσει να ξεφτιλίζει έτσι την εικόνα των πάντσερ, περιφέροντας στα γήπεδα αυτή την πλατινέ αηδία.

Μήπως η Diora Baird είναι θεά;

Δεν έχω δει ακόμη τους "Γαμομπελάδες" και πιθανόν γι' αυτό δεν την έχω πάρει είδηση. Είδα όμως κάποιες φωτογραφίες της κι έπαθα σοκ...

Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος, μέρος δεύτερον

(Συνεχίζω να μην βρίσκω πουθενά στο Internet φωτογραφία του κορυφαίου Έλληνα σπορτκάστερ και γι' αυτό στολίζω το σημερινό post με μια εικόνα του μεγάλου μαέστρου Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου.)

"Το έχουμε ξαναπεί. Το ποδόσφαιρο παίζεται με δύο ομάδες. Αν παιζόταν με μία, θα έγραφε ο διαιτητής ένα αποτέλεσμα της αρεσκείας του και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι". Άλλο ένα απαύγασμα της σοφίας του κυρ-Αλέκου Θεοφιλόπουλου, όπως αποτυπώθηκε στο υπέροχο χθεσινό ματς της Ιταλίας με την Ολλανδία. Κατ' αρχάς είναι ο πληθυντικός. Ο κυρ-Αλέκος ποτέ δεν θα πει "εγώ", θα πει "εμείς", σίγουρος ότι πίσω του συναθροίζεται ένα ποδοσφαιρόφιλο πλήθος με την ίδια φιλοσοφική προσέγγιση του αθλήματος που έχει κι ο ίδιος.

Έπειτα είναι αυτό το θολόν του συμπεράσματος. Δηλαδή ποιοι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι; Αν την ίδια πρόταση είχε προσπαθήσει να την πει ο Ντεριντά, τα πράγματα θα ήταν πιο σαφή. Όχι όμως με τον κυρ-Αλέκο, που ακριβώς όπως ο άλλος κυρ-Αλέκος, ο Αλαβάνος (με μούσι και γυαλί κι εκείνος -προφανώς αυτό έχει θεσπιστεί ως το look του σύγχρονου Έλληνα αμπελοφιλόσοφου) θα πει κάτι μεγαλεπήβολο χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει τι είπε. Αν ο διαιτητής γράψει 3-0 υπέρ της ομάδας που δεν κατέβηκε στο γήπεδο, θα είναι ευχαριστημένοι οι αντίπαλοί της που πήγαν κανονικά να αγωνιστούν; Προφανώς, για να λέει ο κυρ-Αλέκος "όλοι" κάποια μυστική συνομωσία έχει πλεχθεί, σαν κι εκείνη που στέρησε από τη Βραζιλία το Μουντιάλ του '98, σαν κι εκείνη που έδωσε στη δική μας εθνική του Euro 2004. Αλλά είπαμε: "με αυτά δεν θα ασχοληθούμε"...

Ο Αλέξανδρος (όπως θέλει να τον φωνάζουμε) Θεοφιλόπουλος είναι για το Euro ό,τι κι ο Ρακιντζής για την Eurovision. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν το μεγαλείο του, αλλά όλοι τον παρακολουθούν φανατικά και ξεσηκώνονται κάθε φορά που ακούγεται η φωνή του. Έχω ακούσει ότι πριν πολλά χρόνια, στο Πρωτάθλημα Τύπου, είχε ξεσπάσει με πολύ άγριο τρόπο εις βάρος ενός διαιτητή, στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο. Μπορεί και να μην ισχύει αυτή η ιστορία. Στις δημοσιογραφικές παρέες -ειδικά τις αθλητικές- μεγεθύνονται συχνά από στόμα σε στόμα, σαν σε σπασμένο τηλέφωνο, ασήμαντα περιστατικά και γίνονται θρύλοι που ούτε η φαντασία του Τόλκιν δεν θα μπορούσε να επινοήσει. Ωστόσο, αν η ιστορία αληθεύει, ένα ακόμη κομμάτι του παζλ συμπληρώνεται. Χρόνια μετά, ο κυρ-Αλέκος επιμένει: "εμείς δεν ασχολούμαστε με την διαιτησία". Αλλά τη σφάζει με το γάντι ("άμα βγάλουν τα μαύρα, ίσως")

Θα κλείσω με μια συγκλονιστική ιστορία, απόδειξη του μεγαλείου της κρατικής τηλεόρασης. Οταν στο ματς Πορτογαλία - Τουρκία (αν δεν κάνω λάθος) του Euro '96 είχε πει την ατάκα περί των τσιρότων που ανέβασα χθες, τηλεφώνησα με ένα φίλο μου στην ΕΡΤ για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια. Η τηλεφωνήτρια μας είχε συνδέσει τότε με τον αρχισυντάκτη βάρδιας (δεν θα πω το όνομά του, σήμερα είναι γνωστός σπορτκάστερ σε ιδιωτικό κανάλι), ο οποίος άκουσε υπομονετικά την εξήγησή μας και στη συνέχεια το ξέσπασμά μας ("δεν είναι δυνατόν το κρατικό κανάλι να λέει τέτοιες ηλιθιότητες") και μας απάντησε με το απολύτως αφοπλιστικό: "Τι να κάνω εγώ ρε παιδιά που έχουν στείλει στην Αγγλία τον βλάκα;". Λίγες ημέρες μετά η ΕΡΤ γύρισε πίσω στην Αθήνα τον κυρ-Αλέκο, επειδή είχε βγει κι έκανε δηλώσεις στον ΑΝΤ1. Τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη δικαιολογία...

(Εδώ μια συνέντευξη του κυρ-Αλέκου στο περιοδικό "Sporty")