Summertime Sunday: Ο κανόνας

(Όπου ο ήρωάς μας υποκύπτει σε έναν ακόμα ψυχαναγκασμό)

Δεν έχω ούτε την υπομονή, ούτε τις γνώσεις, ούτε την πετριά του Gone4Sure, έχω όμως κι εγώ τα προβλήματά μου. Από σήμερα και κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, θα αναρτώ μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, αυτού του ύμνου που συνέθεσαν οι αδελφοί Gershwin με τον DuBose Howard. Δεν είναι η μοναδική από τις "άριες" αυτής της (αποτυχημένης στην εποχή της) "negro opera" που παραμένει διαχρονική παρά τις δεκαετίες που τη βαραίνουν, είναι όμως ένα τραγούδι -- βλακείες: δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γράψει κανείς γι' αυτό το τραγούδι. Είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα στη ζωή που είναι απλώς αυτονόητα. Ξεκινώ αυτήν την νέα εμμονοληπτική ενότητα του "Πο Πο Culture" με την εκτέλεση της Ella Fitzgerald και του Louis Armstrong, όχι γιατί θεωρώ ότι είναι η καλύτερη (που πιθανότατα είναι), αλλά γιατί είναι ο Κανόνας: όλες οι υπόλοιπες φωνητικές εκτελέσεις αναμετρώνται με αυτήν - και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Η φωνή της Έλα Φιτζέραλντ είναι ίσως η τελειότερη γυναικεία φωνή του 20ού αιώνα (μαζί με αυτήν της Κάλας): ό,τι κι αν τραγουδά, σε αγκαλιάζει γλυκά και σε αγγίζει κατευθείαν στο νευρικό σου σύστημα, χαρίζοντάς σου μια ζεστασιά που καμιά άλλη τραγουδίστρια δεν διαθέτει. Όσο για τον Λούι Άρμστρονγκ, ο άνθρωπος ενσάρκωνε την ίδια την ιδέα της τζαζ, ως μιας μουσικής ζωηρής, παιχνιδιάρικης, και συναισθηματικά σύνθετης όσο η ανθρώπινη ύπαρξη. Τις προάλλες, η Citronella έγραψε δύο λέξεις - Τομ Σόγιερ - που με βοήθησαν να αποκρυσταλλώσω αυτό που μου δημιουργεί εδώ και πολλά χρόνια η συγκεκριμένη εκδοχή: το τέμπο, η αρμονία των πνευστών της ορχήστρας, ο διάλογος ανάμεσα στις δύο τόσο αντίθετες φωνές, σε μεταφέρουν αμέσως σε μια βεράντα στον αμερικανικό νότο του Μαρκ Τουέιν, βράδυ, με το θρόισμα των φύλλων και τους ήχους της φύσης να συνθέτουν το ηχητικό τοπίο μιας καλοκαιρινής βραδιάς.


Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι