H ταινία της εβδομάδας

Τα 'χουμε ξαναπεί, αλλά αυτό δεν επηρεάζει την ουσία: οι Μπανάνες του Γούντι Άλεν σε επανέκδοση στα θερινά (κατά προτίμησιν στο "Ζέφυρο", ώστε να συνδυαστεί με entrecote στο Chez Lucien). Το σκίτσο στην αφίσα είναι του Τζακ Ντέιβις, που έκανε τότε παρωδίες ταινιών στο Mad.

Ψυχική προετοιμασία για τη συναυλία του Πάολο Κόντε

Ήμουν σίγουρος ότι ο Homo Ludens θα διέκοπτε τις διακοπές του (χε) προκειμένου να είναι σήμερα στην Αθήνα, για τη συναυλία που θα συγκεντρώσει σύσσωμο τον hip πληθυσμό της πόλης. Και ήμουν σίγουρος ότι θα έγραφε το σχετικό ρεπορτάζ αύριο, οπότε κι εγώ θα απαντούσα με το ρεπορτάζ από την συναυλία που θα συγκεντρώσει τον (ποιο είναι το αντίθετο του "hip";) πληθυσμό της Αθήνας. Τέλος πάντων, μου χάλασε τα σχέδια, οπότε τώρα έχω μείνει μόνος με την εκκεντρική επιλογή μου: τη μέρα που έρχεται στην Αθήνα μια από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της εποχής μας (άλλο αν προσωπικά έφριξα με τους τρεις τελευταίους της δίσκους και ιδιαίτερα με το εκτρωματικό Volta), εγώ θα βρίσκομαι στο Ηρώδειο, παρέα με τη γερουσία της χώρας, να απολαμβάνω τις ιστορίες αυτού του μυστήριου Ιταλού τραγουδοποιού με τη φάτσα που μοιάζει να βγήκε από το "ΠΟΠΑΫ" (έτσι το γράφανε αυτό στην εποχή μου), περιμένοντας τη στιγμή που θα "κάψει" την ορχήστρα κακοπληρωμένων δημοσίων υπαλλήλων που θα τον συνοδεύει, φυσώντας στο Kazoo του (είναι αυτή η τσίγκινη σφυρίχτρα με τη μεμβράνη, που μιμείται τον ήχο της τρομπέτας), ενώ από κάτω οι κυρίες θα κροταλίζουν τα φο μπιζού τους.

UPDATE: ΤΗΕ MORNING AFTER - Επειδή ακριβώς δεν είχα πολλές προσδοκίες, πέρασα θαυμάσια. Το Ηρώδειο ήταν μισογεμάτο, που σημαίνει ότι μπορούσες να απλωθείς στο άνω διάζωμα (πάντα το επιλέγω τις ζεστές μέρες, για τη θέα στα πέριξ και τη σχετική δροσιά). Ο Κόντε ήταν βραχνός και εσωστρεφής όσο πρέπει (θα μπορούσε να πει καμιά καλησπέρα), κανείς δεν φοράει μαύρο λινό κοστούμι όπως αυτός, το πρώτο μέρος με τη "μικρή ορχήστρα" (μικρό είναι το μάτι σου - πιάνο, μπάσο, ντραμς, κιθάρα, ακορντεόν, βιολί, ξυλόφωνο, συνθεσάιζερ, κλαρινέτο, σαξόφωνο, τρέχα γύρευε), όσο πρέπει ξεκούρδιστο και jazzy, το δεύτερο μέρος με την ορχήστρα της ΕΡΤ ρομαντικό και αέρινο όπως ταιριάζει σε τέτοιες βραδιές στο Ηρώδειο, λίγο προς το τέλος βαρέθηκα, αλλά δεν πειράζει. Εμείς, στην τελευταία σειρά, ήμασταν αγκαλιασμένοι, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος πάλι, στην πρώτη, ολομόναχος (καλά να πάθει, με σκούντηξε βάναυσα στην είσοδο, ο παλιογάιδαρος), ο κόσμος περνούσε θαύμα, το Via Con Me ακούστηκε τρίτο, αλλά και στο encore (το πρώτο, γιατί έκανε και δεύτερο μπιζ, για να βγει απλώς και να υποκλιθεί), θα ήθελα να παίξει το Blu Tangos, η αδελφή μου το Sparring Partner, μια άλλη κυρία το Gelato al limon - δεν μας έκανε τη χάρη, αλλά δεν πειράζει, έπαιξε το Molto Lontano, που είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχει γράψει τελευταία. Κατά τ' άλλα, καλά, μετά πήγαμε για φαγητό στην Kuzina που είναι ok, πολύ πάνω από το μέσο όρο, αλλά δεν πέθανα (δεν αντέχω άλλο αυτή τη "δημιουργική μεσογειακή κουζίνα", με τους λουκουμάδες φέτας και τα σέσκουλα με τζίντερ, σόρι κιόλας). Όσο για τη Μπγιορκ βγήκε σε ένα μισοάδειο ΟΑΚΑ, ξενέρωσε και ήταν μετριότατη, λένε οι πηγές μου.

Studio Arkadin Presents: Once Upon a Summertime

Ενας φίλος μου είπε ότι το μοναδικό πράγμα που έχει νόημα από όλες αυτές τις παραλυσίες (blogging, facebook, web2.0) είναι οι κασέτες. Έχει δίκιο:

Η τέχνη του 20ού αιώνα σε δέκα λεπτά (και 30'')

Καλοκαίρι του 1966 - ο Duke Ellington παραδίδει μαθήματα ιστορίας τέχνης, ξεναγώντας μας στο Fondation Maeght, το μουσείο-κόσμημα της Κυανής Ακτής, στο προαύλιο του οποίου έχει στήσει το πιάνο του, ανάμεσα σε γλυπτά του Κάλντερ και του Τζακομέτι.

Η ξενάγηση συνεχίζεται από τον Ζοάν Μιρό αυτοπροσώπως, προς τιμήν του οποίου, ο Ντιουκ παίζει το Blues for Miro, ενώ ο καλλιτέχνης ρεμβάζει.

Δυο από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα στο ίδιο πλάνο, κάτω από τον ήλιο της γαλλικής ριβιέρας.
(Αποσπάσματα από ένα DVD που αγόρασα πρόσφατα και το οποίο δεν αντέχω να μην μοιραστώ)

(Τι θα τα κάνεις όλα αυτά τα DVD, μου λες; Μαζί σου θα τα πάρεις;)

Την Κυριακή έκανα κάτι που δεν το συνηθίζω - και για το οποίο ντρέπομαι: αγόρασα εφημερίδες για τα DVD. Σιγά το έγκλημα, θα πει δικαίως όποιος διαβάζει, αλλά έχω αναπτύξει μια νεύρωση σε σχέση με αυτό - έχω τόσα νεύρα τις εφημερίδες γι' αυτό το θέμα, που επιμένω να αγοράζω τις "φθηνές" εκδόσεις (μια περίοδο που η Καθημερινή κυκλοφορούσε την έκδοση του €1 χωρίς κανένα έξτρα, την προτιμούσα, κι ας μην είχε ούτε το "Κ").

Οι αντιστάσεις μου κάμφθηκαν από την προσφορά της "Καθημερινής", που δίνει σε συνέχειες μια από τις πιο καλοφτιαγμένες και συναρπαστικές μίνι-σειρές που έχω δει τελευταία, το State of Play. Παραγωγή του BBC, με τον υπέροχο Τζον Σιμ στο ρόλο ενός (όχι και τόσο) αδέκαστου δημοσιογράφου (της Guardian, αλλά δεν το λέμε) που μπλέκει σε ένα περίεργο παιχνίδι πολιτικής διαφθοράς. Η σειρά είναι γνήσιος απόγονος του πολιτικού σινεμά του '70, με όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν κάνει το BBC αξία, ένα καταπληκτικό καστ (με τον Μπιλ Νάι να δίνει ρέστα, όπως πάντα) - το οποίο δύσκολα θα ξεπεράσει το (εξίσου ονειρεμένο) καστ του επερχόμενου κινηματογραφικού ριμέικ. Το νοίκιασα το χειμώνα και, παρ' όλο που η πιθανότατα να το ξαναδώ είναι μικρή, δεν μπορούσα να μην το πάρω. Όποιος το έχασε πρέπει να τηλεφωνήσει τώρα στην εφημερίδα να το ζητήσει.

Κι αφού άνοιξα τον ασκό του αιόλου, υπέκυψα και στην προσφορά της "Ελευθεροτυπίας", με τρεις από εκείνες τις υπέροχες κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων της Αγκάθα Κρίστι, αυτές τις ταινίες - reunion του who is who ηθοποιών που ευδοκιμούσαν στα τέλη των '70s και τις αρχές των '80s και που ταιριάζουν τόσο πολύ με τα καλοκαιρινά βράδια. Έβαλα στο DVD το Evil Under the Sun, μια ταινία στην οποία δεν συγχωρώ το ότι ξεπαστρεύει στα μισά της την θεά Νταϊάνα Ριγκ (χρωστάω σχετικό post), και απόλαυσα αυτήν την σαμπανιζέ αναπαραγωγή της μεσοπολεμικής ατμόσφαιράς. Σκέτη απόλαυση.

Λαμόγια όλου του κόσμου, ενωθείτε!

Για μια μικρή περίοδο της ζωής μου, πριν από πέντε-έξι χρόνια, βρέθηκα να συναναστρέφομαι με έναν άνθρωπο που ανδρώθηκε στο ΚΚΕ - υπήρξε αγαπημένο πουλέν ηγετικής μορφής - τόσο που βρέθηκε για εκπαίδευση στη Μόσχα, κάτι που ήταν εμφανές αν έμπαινες στο αυτοκίνητό του: ο άνθρωπος οδηγούσε τη BMW του λες και ήταν Trabant που έπρεπε να ξεφύγει από τους διώκτες της CIA και να προλάβει εγκαίρως να περάσει την πύλη του Βραδεμβούργου. Τώρα πια, ανήκει σ' αυτούς που έχουν παραδώσει την κομματική τους ταυτότητα και απλώς πηγαίνουν στα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ αγωνιώντας για το μέλλον της ανανεωτικής αριστεράς (έχω καιρό να τον δω, οπότε δεν ξέρω τι γνώμη έχει για τον Αλέξη). Όσο για τον μέντορά του, πέθανε με τον καημό. Ένα από τα πράγματα που απολάμβανα συζητώντας μαζί του ήταν οι αφηγήσεις του για τα παρασκήνια της ελληνικής αριστεράς - όχι μόνο η παράλληλη ιστορία της, που θα μπορούσε να είναι μια αφήγηση ζευγαρωμάτων, κερατωμάτων και ομαδικού σεξ, πολύ συναρπαστική, αλλά κυρίως η "συνομωτική δράση". Στο πλαίσιο της υπεραισιόδοξης πεποίθησης ότι μπορεί η Αριστερά να διαβρώσει "το σύστημα" από τα μέσα, το ΚΚΕ αφ' ενός μεν φύτευε ανθρώπους του σε θέσεις-κλειδιά (π.χ. σε δεξιές εφημερίδες, όπου κάποιοι ακόμα και τώρα κατέχουν νευραλγικά πόστα, που κατέκτησαν ως άτυποι "πράκτορες"), αφ' ετέρου δε διοχέτευε στην ελληνική αγορά κεφάλαια από τη Σοβιετική Ένωση, δημιουργώντας «δικούς του» επιχειρηματίες, οι οποίοι, όταν ερχόταν η ώρα, θα χάριζαν τις επιχειρήσεις στο προλεταριάτο. Το καλό κόμμα δεν είχε προβλέψει δυο λεπτομέρειες: την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και, κυρίως, τη διάσπαση του ίδιου του ΚΚΕ. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η αγορά πλημμύρισε από επιχειρηματίες χωρίς σοβιετικούς αξιωματούχους να δώσουν αναφορά και χωρίς κομματική ταυτότητα που να τους δεσμεύει, αλλά με δικές τους επιχειρήσεις.
(Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω γιατί, όπως θρυλείτο στις αρχές του '90, ο καλός μας Rock fm επρόκειτο να μετουσιωθεί σε ΣΥΝ fm, πρόδρομο δηλαδή του σημερινού "Στο Κόκκινο", μέχρι που κατάλαβα ότι ο τότε ιδιοκτήτης του ροκ ραδιοφώνου χρωστούσε την επιχειρηματική του δραστηριότητα - κάτι ελαστικά, αν δεν κάνω λαθος - στο Κόμμα, οπότε ήθελε κάπως να ανταποδώσει τη χάρη).
Κάποιοι αντικατέστησαν τη Σοβιετική με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που χαρούμενα χρηματοδοτούσε κάθε πτυχή της επιχειρηματικότητας, και άλλοι, μαθημένοι στη συνομωτική δράση, προτίμησαν να προσεγγίσουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και κάπως έτσι διαμορφώθηκε η εικόνα αυτού που χαϊδευτικά αποκαλούμε σήμερα «ελληνικός καπιταλισμός».

(Μέρος αυτού του σημειώματος δημοσιεύτηκε παραλλαγμένο στο Big Fish, την Κυριακή 27/7, στη - μηδενιστική - στήλη No Logo. Αφορμή μου έδωσαν δύο απίστευτες ηλιθιότητες επάνω στις οποίες έπεσα, εντελώς ανυποψίαστος, με το που γύρισα από την πρώτη δόση των διακοπών μου).

Απίστευτη ηλιθιότητα αριθ.1:

• Η Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν αναγνωρίζει καμιά ασυλία στο ΚΚΕ και δεν διστάζει να το κατατάξει, μαζί με την άκρα δεξιά και εθνικιστικούς κύκλους, στις δυνάμεις του φαιοκόκκινου μετώπου που έχει συμπτυχθεί με στόχο τη κατάργηση τη δημοκρατίας στην Ελλάδα και την αλλαγή του πολιτεύματος σε ολοκληρωτικό όπου Το Κόμμα θα ελέγχει τη διοίκηση, την οικονομία και τη ζωή των πολιτών. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμπαράσταση στο ΚΚΕ των πρώην Κνιτών, που αποτελούν τη σημερινή ηγεσία του Συνασπισμού, αποδεικνύει ότι δεν έχουν απαρνηθεί τις ολοκληρωτικές τους ιδεολογικές τους ρίζες.

Απίστευτη ηλιθιότητα αριθ.2 (μέσω του Ελεύθερου Σκοπευτή):

• Το Κ.Κ.Ε όταν χρειάστηκε βγήκε στο βουνό και θα βγει και πάλι όταν το απαιτήσουν οι καιροί.Και οι δύο (αντίθετες, εν πολλοίς) απόψεις πέφτουν στην ίδια παγίδα - αντιμετωπίζουν το ΚΚΕ ως κάτι εκτός πολιτικού συστήματος, ως κάτι "επικίνδυνο" για την Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Οι μεν επειδή καταλαβαίνουν (ορθώς) ότι ιδεολογικά το ΚΚΕ είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, αντίθετο με τις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του πολυκομματισμού (και των εκλογών), δηλαδή με το ίδιο το σύστημα που τους επιτρέπει να βρίσκονται στη Βουλή. Και οι δε επειδή ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στην ένοπλη πάλη. Το ΚΚΕ δεν είναι τίποτε από τα δύο. Δεν έχει κανένα συμφέρον να αλλάξει τα πράγματα, γιατί αν αλλάξουν τα πράγματα, το ίδιο δεν θα έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Αποτελεί εξίσου μέρος του συστήματος με τα κόμματα εξουσίας, απέναντι στα οποία υποτίθεται πως στέκεται, ενώ επί της ουσίας λειτουργεί απλώς ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής δυσφορίας. Η ιστορία με το Γερμανό είναι απλούστατα η επιβεβαίωση όλης αυτής της κανονικής καθεστωτικής του δραστηριότητας.

Summertime Sunday: Mama Africa

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)
Το Summertime είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε για να γίνει jazz standard προτού καν δημιουργηθεί ο όρος jazz standard. Την εποχή του Γκέρσουιν, η τζαζ χρησιμοποιούσε κατά μεγάλο ποσοστό το ρεπερτόριο των δημιουργών της Tin Pan Alley, δηλαδή τα τραγούδια που αποτελούσαν την ποπ της εποχής - αυτά που στη συνέχεια απέκτησαν την ιδιότητα των standards. Αυτό είναι κάτι που προφανώς ο Γκέρσουιν δεν είχε τη δυνατότητα να προβλέψει - άλλωστε τότε η τζαζ ήταν απλώς μια μόδα, δεν είχε αποκτήσει ακόμα το στάτους της "αμερικανικής κλασικής μουσικής". Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς πόσο τολμηρή ήταν η φιλοδοξία του να δημιουργήσει μια "Negro Opera", όπως το Porgy & Bess - ένα έργο που αποτύπωνε τον ενθουσιασμό του για τις μουσικές που δημιούργησε εκείνη η κοινότητα που αναπτυσσόταν, μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες στην καρδιά της Αμερικής. Έναν πανηγυρικό της μαύρης κουλτούρας, που θα συνοψιζόταν σε ένα καλοκαιρινό νανούρισμα. Η εκτέλεση του Summertime από την Αντζελίκ Κιτζό είναι κατά κάποιον τρόπο ένα κλείσιμο αυτού του κύκλου - η ώρα της επιστροφής αυτής της μαύρης κουλτούρας στον τόπο από τον οποίο προήλθε. Ο τρόπος που το τραγουδά, που το μουρμουρίζει, αυτή η υπέροχη φωνή από το Μπενίν, δεν είναι τίποτε άλλο από το νανούρισμα της Μαμάς Αφρικής που καθησυχάζει τα παιδιά της - μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, hush little baby, όλα θα πάνε καλά.

Django Weekend: Σεξοβόμβα 63 ετών

Βλέπω το ποντάρισμα του Homo Ludens με τις παραθαλάσσιες γκόμενες του Sports Illustrated και χτυπάω με μια παραθαλάσσια Helen Mirren.

Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, τη θέλω κολασμένα!

Update (26/7): Κάθε φορά που τη βλέπω σφυρίζω με το μυαλό μου το Les Yeux Noirs, στην εκτέλεση τουΤζάνγκο Ράινχαρντ. Το κομμάτι δεν είναι άλλο από το πασίγνωστο παραδοσιακό ρώσικο Ότσι Τσόρνια, το οποίο είχε διασκευάσει με το απαράμιλλο μπρίο του ο Λούι Άρμστρονγκ στην ταινία the Glenn Miller Story, κλείνοντας το μάτι σε ένα άλλο παραδοσιακό ρώσικο τραγούδι που είχε γίνει μεγάλη επιτυχία από την ορχήστρα του Γκλεν Μίλερ, το Song of the Volga Boatmen. Κι ας πούμε ότι αυτό είναι ένα εναλλακτικό Happy Birthdday, ένας μικρός φόρος τιμής στη ρώσικη καταγωγή της Ιλιένα Βασίλεβνα Μιρόνοφ, η οποία σήμερα έκλεισε τα 63 της χρόνια.

Άιντε, καλό καλοκαίρι

Ουσιαστικά σε διακοπές βρίσκομαι εδώ και καιρό. Το έχει πάρει είδηση ο φανατικός αναγνώστης του "Πο Πο Culture!". Τυπικά σε διακοπές βρίσκομαι από σήμερα. Σας αφήνω στα στοργικά χέρια του Mr. Arkadin (όχι ότι με είχατε και ιδιαίτερη ανάγκη -ούτε ένα σχόλιο αγωνίας για το πού βρίσκομαι τόσο καιρό δεν κάνατε) και παίρνω τα κουβαδάκια μου για μια άλλη παραλία. Τα λέμε από Σεπτέμβριο.

The Critic (Ιστορία Τέχνης Β' Εξαμήνου)

Σφαγέας των Βαλκανίων ή μειλίχιος παπούλης; Discuss

Βρίσκω θλιβερά ταιριαστό το ότι ένας άνθρωπος που, στο όνομα της ορθοδοξίας, υπήρξε αυτουργός μιας σφαγής κατέληξε να κρύβεται πίσω από την ταυτότητα ενός "εναλλακτικού θεραπευτή", πάντα στο όνομα της ορθοδοξίας ("το Άγιο Πνεύμα θα γιατρέψει το βαβά").

Κατά τ' άλλα, δεν είμαι σίγουρος για την άποψή μου για τον Ράντοβαν Κάρατζιτς. Το παρήγορο (;) είναι ότι δεν είμαι μόνος. Μπαίνω για παράδειγμα στη σελίδα "have your say" του BBC, για να δω τι σκέφτονται σχετικά οι επισκέπτες και βρίσκω μια τεράστια βεντάλια απόψεων. Από αυτούς που θεωρούν ότι ήταν καιρός πλέον να τιμωρηθεί ο μακελάρης της Σρεμπρένιτσα, εκείνους που θεωρούν ντροπή ότι δεν τιμωρούνται εξίσου οι ομόλογοί του Βόσνιοι, Κροάτες, Αλβανοί, άλλους που πιστεύουν ότι αντιστοίχως θα έπρεπε να συλληφθεί ο Μουγκάμπε, τους γνωστούς που πιστεύουν ότι οι πρώτοι που πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο της Χάγης είναι ο Μπλερ, ο Μπους και ο Κλίντον - και μια μεγάλη μερίδα, ενδεικτική του επιπέδου της πολιτικής σκέψης στη Δύση, που εκφράζει την υπέροχη άποψη ότι η καταδίκη στο Διεθνές Δικαστήριο είναι το λιγότερο που αξίζει σε έναν άνθρωπο που τολμούσε να κυκλοφορεί με τέτοιο χτένισμα!

Η βασίλισσα του τζουκ μποξ

Εκτέθηκα εντελώς ανυποψίαστος στη φωνή της Τζο Στάφορντ. Ήταν όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτόν που πια είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους, το Always Say Goodbye του Τσάρλι Χέιντεν. Εκεί, ο πιο λεπταίσθητος μπασίστας της τζαζ και το κουαρτέτο του, διασκευάζουν το Alone Together, ένα κομμάτι που ήξερα από έναν άλλο αγαπημένο μου δίσκο, το Blue Moods του Μάιλς Ντέιβις. Μόνο που στην ουρά της δικής τους εκτέλεσης, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα κομμάτια αυτού του άλμπουμ, ο Χέιντεν είχε βάλει και μια από τις εμβληματικές ερμηνείες, που ταιριάζουν με το νουάρ κλίμα του δίσκου - αυτήν της Τζο Στάφορντ. Έμεινα να το ακούω, ανατριχιάζοντας με τη δύναμη και την καθαρότητα αυτής της εκφραστικής φωνής που αγνοούσα πλήρως. Άρχισα να ψάχνω σαν τρελός για οτιδήποτε μπορούσα να βρω από αυτήν την τραγουδίστρια, που υπήρξε η "επίσημη βασίλισσα του τζουκ μποξ" από τη δεκαετία του '30 μέχρι τη δεκαετία του '60, πουλώντας εκατομμύρια δίσκων σε ένα κοινό που υποκλινόταν στη μετρημένη μελαγχολία της ερμηνείας της, όταν τραγουδούσε μελό ύμνους όπως το Some enchanted evening ή το I'll be seeing you.

Τη θυμήθηκα πάλι πρόσφατα, όταν η Κάρλα Μπρούνι συμπεριέλαβε στο τελευταίο της άλμπουμ το You belong to me. Βαρέθηκα να διαβάζω στις εφημερίδες και τα περιοδικά, από δήθεν "ψαγμένους" δημοσιογράφους ότι αυτό το τραγούδι είχε πει και ο Μπομπ Ντίλαν στο soundtrack του "Γεννημένοι Δολοφόνοι". Δεν έχω απαίτηση από τους πολιτιστικούς συντάκτες να ξέρουν τη Τζο Στάφορντ, ή να ξέρουν κάτι περισσότερο από τον Μπομπ Ντίλαν, αλλά φανταζόμουν ότι θα έχουν δει μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ και θα έχουν προσέξει πόσο σοφά χρησιμοποιεί ο Μπογκντάνοβιτς την απολύτως αξεπέραστη εκτέλεση του You belong to me από τη Τζο Στάφορντ με την ορχήστρα του άντρα της, του Πολ Γουέστον.

Τέλος πάντων. Η Τζο Στάφορντ πέθανε την περασμένη εβδομάδα. Ήταν 90 ετών. Πέρασε το ένα τρίτο της ζωής της κυριαρχώντας στα τζουκ μποξ και τα ραδιοκύματα της Αμερικής.

Έχει βουίξει το ίντερνετ (μτφρ: internet buzz) από χθες με δαύτο

...το βιντεάκι του Devendra Banhart για το Carmensita, γυρισμένο με προδιαγραφές παλιού καλού Bollywood:

Προσωπικά δεν τον αντέχω το λεχρίτη, μου τη δίνει στα νεύρα, οπότε δεν είμαι αντικειμενικός και δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν το θεωρώ έξυπνο, χαριτωμένο, ή άλλη μια δηθενιά.
ΑΛΛΑ:
α) το τραγουδάκι είναι ωραίο
και
β) οτιδήποτε περιλαμβάνει την Νάταλι Πόρτμαν αυτομάτως αναβαθμίζεται

ΥΓ1: Ευχαριστώ τη Μαργαρίτα που μου επεσήμανε ότι το συγκεκριμένο βίντεο αποτελεί υλικό για αυτό το blog.
ΥΓ2:Ακολουθεί δακρύβρεχτη νεκρολογία

Zooey!

Στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, με ζέστη, ιδρώτα, άγχος, γκρίνιες, νύστα, αναποδιές κ.ο.κ. μόνο ένα πράγμα κατάφερε να μου φτιάξει τη διάθεση:

Αυτή η φωτογραφία της Zooey Deschanel.

Τρέχα γύρευε γιατί...

"Χατζιδάκι εσείς; Θοδωράκη (sic) εμείς!"

Φαντάζομαι το επιτελείο της "Καθημερινής", να έχει σκάσει εδώ και δύο μήνες, από τότε που το "Βήμα" ξεκίνησε την προσφορά των CD με τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Τους φαντάζομαι να καταστρώνουν το σχέδιο της αντεπίθεσης, την οποία και εξαπέλυσαν χθες με τη δική τους προσφορά - των soundtrack που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Το επόμενο λογικό βήμα θα είναι να μπει στο παιχνίδι και η "Ελευθεροτυπία", προσφέροντας Σαββόπουλο - ενώ κάποια στιγμή, θα αποφασίσει το "Θέμα" να προσφέρει τα άπαντα του Φοίβου, και θα τους πάρει τα σώβρακα! (Χαρ, Χαρ, Χαρ)

Επειδή δεν είμαι μικρόψυχος και επειδή σε καμία περίπτωση δεν θέλω αυτό το σημείωμα να τελειώσει με αυτήν την επίγευση, κλείνω με ένα από τα soundtracks του Μίκη Θεοδωράκη που ποτέ δεν θα τολμούσε να προσφέρει η "Καθημερινή" - ή κάποια άλλη εφημερίδα.
Είναι η μουσική που έγραψε για την ταινία "Τα ψάρια βγήκαν στη στεριά", του Μιχάλη Κακογιάννη, μια ταινία που συνήθως αποσιωπάται στις φιλμογραφίες του σκηνοθέτη. Πρόκειται για μια αλλόκοτη μαύρη σεξοκωμωδία, που γυρίστηκε το 1967, αλλά υποτίθεται πως εκτυλίσσεται το καλοκαίρι του 1972, όταν ένα νησί του Αιγαίου καλείται να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τις ορμόνες ξαναμμένων τουριστών και το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ολέθρου. Παίζουν διάφοροι ηθοποιοί που αγνοώ, αλλά και η Κάντις Μπέργκεν, σε ρόλο "Τζούλι-Κρίστι-του-φτωχού". Το βασικό μουσικό θέμα είναι ένα ξεσηκωτικό shake με τίτλο The Jet, το οποίο ακούγεται σε δεκάδες παραλλαγές - ενώ κυριαρχεί και σε μια σκηνή χορευτικού που φαντάζομαι ότι στην εποχή της, θα έκανε τον Φώτη Μεταξόπουλο και τον Βαγγέλη Σειληνό να σκίσουν τα κολάν τους.

Στο soundtrack περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, εμπνευσμένες συνθέσεις με ακόμα πιο εμπνευσμένους τίτλους, όπως "Computers and Bouzoukis" ή "Sex on the Rocks" - σκάλες ανώτερα από τους ντεκαβλέ "κύκλους τραγουδιών" του Χατζιδάκι!

Summertime Sunday: Fiesta για τζιτζίκια

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει το πιάτο, ή το ποτήρι, που ταιριάζει)

Ήταν ένας Αμερικανός, ένας Κουβανός κι ένας Βέλγος - κι αυτό θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός ανεκδότου, είναι όμως το χρονικό μιας κανονικής συνάντησης, που έλαβε χώρα πριν από 28 χρόνια, στις 19 Ιουλίου 1980, στη σκηνή του τζαζ φεστιβάλ του Μοντρέ.
Εκεί, ο δεξιοτέχνης των κρουστών - κι ένας από τους ήρωες του λάτιν σύμπαντος - Μόνγκο Σανταμαρία, κάλεσε επί σκηνής έναν από τους δικούς του ήρωες, τον Ντίζι Γκιλέσπι, τον άνθρωπο που δημιούργησε τη λάτιν τζαζ, όχι πως το έκανε ποτέ θέμα. Γιατί αυτό ήταν πάντα το σημαντικό με τον Ντίζι. Μπορεί να δημιούργησε δύο μουσικά ιδιώματα (το άλλο, φυσικά ήταν το be-bop), μπορεί να ήταν ένας από τους ανθρώπους (μαζί με τον Τσάρλι Πάρκερ και τον Θελόνιους Μονκ) που έδωσαν αληθινή καλλιτεχνική υπόσταση στη τζαζ, αναγκάζοντας τον κόσμο να την αντιμετωπίσει σαν μορφή τέχνης, αλλά δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του. Σε αντίθεση με όλα αυτά τα μονόχνωτα εργατικά μυρμήγκια της τζαζ, που το μέλημά τους ήταν πώς θα προχωρήσουν την τέχνη τους, πώς θα δημιουργήσουν τη μια επανάσταση μετά την άλλη, σε αντίθεση με τους εσωστρεφείς Μάιλς, τους Μπιλ Έβανς, τους Κολτρέιν και τους Ορνέτ, εκείνος παρέμενε στις πέντε δεκαετίες που κράτησε η καριέρα του, ένα χαρωπό τζιτζίκι που έδειχνε πάνω από όλα να γουστάρει ο ίδιος, να απολαμβάνει στο έπακρο τη μουσική που έπαιζε - και δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να μη σου μεταδώσει αυτό το αίσθημα. Γι' αυτό και η εκτέλεση του Summertime που ακούστηκε εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό βράδυ στο Μοντρέ θα μπορούσε να είναι μια συμφωνία για τζιτζίκια, με πρωτεργάτες τα κρουστά του Μόνγκο, τη στραβή τρομπέτα του Ντίζι και τη φυσαρμόνικα εκείνου του γλυκύτατου, καλόκαρδου Βελγου, του Τουτς Τίλεμανς που δίνει το σήμα της έναρξης για τη φιέστα.

Bonus Track: Επειδή, απ' ό,τι έμαθα, ο Αθήναιος βρίσκεται στο Παρίσι (και όχι, δε ζηλεύω καθόλου), προσθέτω και μια πιο "μπαλαντοειδή", straight (αλλά όχι προβλέψιμη, σε καμία περίπτωση) εκτέλεση του Summertime από τον Ντίζι Γκιλέσπι, την εποχή (άνοιξη του '52) που δίδασκε μπίμποπ στο Theatre des Champs-Elysees (δεν ξέρω πώς να βάλω γαλλικους τόνους, οπότε το αφήνω έτσι).

To heavy metal ΔΕΝ είναι του Διαβόλου!

Ιδού!

Summertime Sunday (ok, Monday): Ωραίο το εξοχικό σου, Μαιρούλα μου - με τα ζόμπι και τις τελετές βουντού, τι κάνεις;

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει το πιάτο που ταιριάζει. Για μια ακόμη φορά καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας. Εν πάση περιπτώσει, τι Κυριακή, τι Δευτέρα, καλοκαιριάτικα...)

Πληροφορήθηκα ότι ο Σαμ Κουκ συγκαταλέγεται κι αυτός στους δεκάδες καλλιτέχνες που έχουν τραγουδήσει το Summertime, διαβάζοντας τη στήλη του Νίκου Πετρουλάκη σε ένα τεύχος του Ποπ&Ροκ (ή μήπως ήταν το Zoo; Δεν θυμάμαι), όπου, σε μια γωνία, πρότεινε τα τραγούδια για μια καλοκαιρινή κασέτα. Ανάμεσά τους, υπήρχε και αυτή η υποβλητική εκτέλεση του Summertime από αυτόν τον υπέροχο τραγουδιστή, με την γλυκόπιοτη (ναι, ξέρω, μπλιαχ, αλλά δεν μου έρχεται καλύτερη λέξη) φωνή. Μου άρεσε πάντα ο Κουκ, αλλά δεν θα έμπαινα στον κόπο να αναζητήσω την ηχογράφηση, αν ο Πετρουλάκης δεν επεσήμαινε ότι σ' αυτήν την εκτέλεση, και ειδικά στα φωνητικά, είναι έντονος ένας βουντού απόηχος, που σε μεταφέρει κατευθείαν στον αμερικανικό νότο, τότε που ήταν έμπλεος με έναν ιδιόρρυθμο μυστικισμό που τώρα πια είναι απλώς φολκλόρ. Ο Πετρουλάκης είχε, ως συνήθως, δίκιο: κάτι αυτή η ατμοσφαιρική, κι ελαφρώς μελοδραματική κιθάρα που κρατά το ρυθμό, κάτι το πάντα εύθραυστο βιμπράτο του Κουκ, κυρίως όμως οι βοκαλατζούδες φαντάσματα, κάνουν αυτήν την εκτέλεση του Summertime να ακούγεται σαν στοιχειωμένη - στο μυαλό μου, είναι το εναλλακτικό soundtrack για ένα από τα αρχετυπικά αριστουργήματα του σινεμά του φανταστικού, αυτής της υπέροχης ποιητικής ταινίας με τον ανυπέρβλητο τίτλο "Περπάτησα με ένα ζόμπι". Αν οι θεωρητικοί του σινεμά δεν ήταν τόσο nerds και είχαν το εκτόπισμα των θεωρητικών της λογοτεχνίας, τώρα ο σκηνοθέτης Ζακ Τουρνέρ θα απολάμβανε το στάτους ενός Πόε του σινεμά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, βέβαια...

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους

Ένα απλό μάθημα τζαζ για αρχάριους θα πήγαινε ως εξής: "Λοιπόν, παιδάκια, είναι εύκολο να συνοψίσουμε την ιστορία της τζαζ και των ρευμάτων της σε πέντε-έξι ονόματα - Λούι Άρμστρονγκ, Ντιούκ Έλινγκτον, Θελόνιους Μονκ, Μάιλς Ντέιβις, Τζον Κολτρέιν, Ορνέτ Κόλμαν". Ο προσεκτικός παρατηρητής θα διαπίστωνε ότι από τα έξι ονόματα, τα πέντε ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και καιρό. Όχι όμως ο Ορνέτ. Ο άνθρωπος που άλλαξε τη μουσική, δημιουργώντας τη Free Jazz βάζοντας δύο κουαρτέτα να αυτοσχεδιάζουν ταυτόχρονα (καλή τύχη σε όποιον το κατεβάσει), συνεχίζει να παραμένει ακμαίος και δημιουργικός στην όγδοη δεκαετία της ζωής του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι κέρδισε Πούλιτζερ (!) για τον τελευταίο του δίσκο, το Sound Grammar, μια ζωντανή ηχογράφηση που δίνει μια εικόνα του τι θα ακούσουν όσοι βρεθούν απόψε στο Παλλάς, στη σημαντικότερη τζαζ συναυλία που θα έχει δοθεί στην Αθήνα από το 1992 που ήρθε ο Ντίζι Γκιλέσπι (για την ακρίβεια είναι σημαντικότερη, γιατί το '92 ο Ντίζι ήταν σε κακή κατάσταση, οπότε μάλλον είναι η σημαντικότερη από το '56 που είχε έρθει ο Ντίζι με τους πράκτορες του State Department - αλλά αυτό είναι μια άλλη ωραία ιστορία).
Σ' αυτό το σημείο θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι - δεν είμαι φαν του Ορνέτ. Μισώ τη free jazz. Και από την ηχογράφηση του Bird Food στο Change of the Century του 1959, προτιμώ χίλιες φορές την πρόσφατη από τον Τσάρλι Χέιντεν (τον παλιό μπασίστα του Ορνέτ) με τον Μάικλ Μπρέκερ στο σαξόφωνο, τον (θεό μου) Μπραντ Μέλνταου στο πιάνο και τον Μπράιαν Μπλέιντ στα τύμπανα. Αλλά δεν νοείται άνθρωπος που να ισχυρίζεται ότι αγαπά τη μουσική και να μην αναγνωρίζει τη συμβολή του Ορνέτ στην εξέλιξή της. Αν υπάρχει avant-garde, αν υπάρχει post-rock, αν υπάρχει μουσική πρωτοπορία σε οποιοδήποτε είδος, είναι γιατί εκείνος άλλαξε τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε. Τελεία.

Από αυτήν την άποψη, η συναυλία του Ορνέτ Κόλμαν είναι η σημαντικότερη συναυλία σε οποιοδήποτε είδος μουσικής έχει δοθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Αθήνα (με εξαίρεση αυτήν του Ένιο Μορικόνε). Μην ακούσω κανέναν να μιλάει για electronica, για μικρά μουσικά θέατρα, για synch, για μεταμοντέρνες όπερες στη λυρική, αν δεν είναι δικαιολογημένως απών από το Παλλάς απόψε.

(Εγώ έχω δικαιολογία. Η έναρξη των διακοπών μου συμπίπτει με μια ανειλημμένη υποχρέωση. Αλλιώς δεν έχανα αυτήν την σπάνια ευκαιρία να ματώσουν τ' αυτάκια μου).

Πώς φαίνεται ότι στην "Καθημερινή" δεν έχω καμμία επιρροή...

Αν μου ζητούσαν τίτλο 6 λέξεων που θα περιείχε τις λέξεις "Ρόκο", "Σφίγγει" και άλλη μία, αρσενικού γένους που τελειώνει σε "-ος" και δύο από τα γράμματά της ήταν "κ" και "λ", σίγουρα δεν θα έβγαζα τον παραπάνω...

Επιτέλους διακοπές!

Όχι ακόμα, ασφαλώς, πρέπει πρώτα να κλείσει το τεύχος. Και έχω ένα κειμενάκι να γράψω αύριο. Και ένα meeting. Ψέματα. Δύο meeting. Και κούρεμα. Και γιατρό. Και κάτι ψιλοϋποχρεώσεις. Αλλά μετά φεύγω. Σίγουρα.
Ηδη ψιλοτραγουδάω τον ύμνο των διακοπών, που μου τον επεσήμανε ο "μούσος του blog", Κώστας Φαρμάκης. Ορίστε και το βίντεο-κλιπ

Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκαλενάκης
Μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου
Στο ρόλο του ye-ye girl: Έλενα Ναθαναήλ
Στο ρόλο του λελέ: Τόμας Φριτς
Υπερπαραγωγή, όχι μαλακίες

Προσγειώνεται και στην Αθήνα, στις αρχές Αυγούστου...

Πρόκειται για το Boeing 757...

...με το όνομα "Ed Force One"

...που πιλοτάρει ο Μπρους Ντίκινσον, μεταφέροντας τους υπόλοιπους Iron Maiden και τα μηχανήματά τους στην παγκόσμια περιοδεία τους για το 2008. Heavy Metal με τα όλα του :)

Το δράμα που συγκλονίζει την παγκόσμια show-business (και μέρος του πολιτικού κόσμου)

Πέθανε ο Μπόζο!Να μια είδηση που δεν υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος να χειριστείς...

Το δράμα που συγκλονίζει το Χόλιγουντ...

Βοήθησε ή όχι η ομορφότερη γυναίκα της showbiz το FBI να πιάσει τον «καλό» της;;;

Καλοκαίρι χωρίς τη Μόνικα

Γεια σου μικρή μου!

Τον τελευταίο καιρό –από τότε που καλοκαίριασε ξαφνικά, τέλη Μαΐου- κοιμάμαι λίγο πριν ξημερώσει. Ή λίγο μετά. Κάθε φορά ξενυχτάω με άλλη παρέα. Προχθές με τους κολλητούς. Αλλο ένα bachelor party – αποχαιρετισμός στα καλά μας χρόνια. Χθες με μια γεμάτη καμπύλες – pin up με τα όλα της! – ένεση ευεργετικού placebo που κατευνάζει τα απόνερα της εργένικης ζωής. Οσο πιο βαθιά χυνόταν, τόσο πιο δραστικό γινόταν το ψευδοφάρμακο. Απόψε με τον Μπέργκμαν. Και τον Χάρι. Και τη Μόνικα. Ναι, και μ’ εσένα. Εσύ είσαι εκεί κάθε νύχτα. Και κάθε μέρα. Είσαι η μόνιμη παρέα μου, κι ας μην το ξέρεις. Αλλά απόψε είμαι και με τη Μόνικα της ταινίας. Χαϊδεύω με το βλέμμα την φαινομενικά απάτητη αθωότητα της Χάριετ Αντερσον που το ’53, όταν την ανακάλυψε ο Μπέργκμαν, ήταν 21 ετών. Ακριβώς όσο εσύ τώρα. Χαϊδεύω ανυπεράσπιστος την ουτοπία της τελειότητάς της. Ακριβώς όπως την χάιδεψε ο Χάρι. Ακριβώς όσο ανυπεράσπιστος αφήνω κι εσένα να εισβάλεις στα ακουστικά μου ή στον παγωμένο απ’ τον κλιματισμό αέρα του αυτοκινήτου στο μεσημβρινό εικοσιπεντάλεπτο απ’ το σπίτι στο Φάληρο και στο βραδινό εικοσάλεπτο πίσω στο Μαρούσι. Να εισβάλεις κυρίως στο οικιακό ηχοσύστημα, που τέτοιες μέρες βγαίνει για ελεύθερο κάμπινγκ στη βεράντα, αναστατώνοντας το στενό δρομάκι που βράζει από κάτω και το απέναντι μπαλκόνι με τις γεροντοκόρες που για ένα δίμηνο νιώθουν σχεδόν θεές, έτσι που ποτίζουν το γιούκα με το ημιδιάφανο νυχτικό τους.

«Καλοκαίρι με τη Μόνικα». Αυτό είναι το καλοκαίρι μου. Η Χάριετ στην ταινία μοιάζει περισσότερο με το χθεσινό pin up που κόρεσε την ανάγκη να παραμείνω «κυνηγός». Μοιάζει στην προκλητική κοψιά. Και μοιάζει και στο ρόλο. Αδιάφορη, ανασφαλής χαζογκόμενα, παγίδα επικίνδυνη, αν την πάρεις στα σοβαρά - αν την δεις όχι σαν «μια καλοκαιρινή παρένθεση». Καμιά σχέση μ’ αυτό που νομίζω για σένα. Ή που αισθάνομαι όταν σ’ ακούω να τραγουδάς. Σε διαβάζω παντού. Σ’ όλα τα περιοδικά. Και με πικραίνει απ’ τη μια που αυτό που θέλω για το δικό μου περιοδικό -εσένα- δεν μπορώ να το έχω, γιατί οι κανόνες είναι κανόνες κι αν αρχίσω να τους παραβαίνω, θα βρεθώ εκτός παιχνιδιού. Είμαστε μηνιαίο, σε «έκαψαν» τα εβδομαδιαία, θα επανέλθουμε εν ευθέτω χρόνω. Κι απ’ την άλλη, με πειράζει που όλοι οι άλλοι σε διαχειρίζονται περισσότερο σαν «φαινόμενο» λόγω ηλικίας, παρά σαν αυτό που είσαι: ό,τι σημαντικότερο έβγαλε η μουσική αυτής της χώρας από τότε που πέθανε ο Μάνος.

«Καλοκαίρι με τη Μόνικα». Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν στη Σουηδία. Στα ίδια νερά που δρόσιζε το ’53 το κορμί της η Χάριετ. Μόνος για πέντε μέρες, χωρίς να φαντάζομαι ότι ένα χρόνο μετά θα ήμουν μόνος για τα καλά. Οταν η γυναίκα της ζωής σου δεν είναι πια στη ζωή σου, το κενό δεν συμπληρώνεται ούτε κι απ’ όλες τις παρενθέσεις μαζί. Σου μοιάζουν πιο λίγες κι απ’ τη Μόνικα του Μπέργκμαν. Ετσι, αποφασίζεις να ασχοληθείς με άλλα: Πόσα λίτρα σανίδα θα πάρω μαζί μου στις διακοπές; Πώς θα εικονογραφηθεί το θέμα της σελίδας 142; Ροζέ ή λευκό; Και, αν το κενό γεμίσει αυτόματα και κατά τύχη, αισθάνεσαι σαν μέτοχος σε θείο θαύμα. Εσύ το πέτυχες μια χαρά. Δεν είσαι η «Ελληνίδα Λίλι Αλεν». Προτιμώ το «θηλυκός Χατζιδάκις» - κι ας κινδυνεύω με άρον άρον σταύρωμα. Χαζεύω τις κλώνους σου στα μπαράκια της Αβραμιώτου, με τα λουλουδένια φορεματάκια, τις έξυπνες φράντζες και το καλαμάκι από το raspberry mojito στα χείλη. Ετοιμάζονται για τη Σίφνο και τη Φολέγανδρο, για χαζοξενύχτια στο «Ραμπαγά» και ματσάτα στην κυρα-Ειρήνη. Είναι υπερφίαλες, λένε για αγόρια -ή τ’ ανταλλάσσουν-, μιλάνε για σπουδές και τέχνη. Και γελούν δυνατά. Τους μοιάζεις τόσο, μα η μουσική σου προδίδει άλλα. Είναι τόσο ολοκληρωμένη - και καθόλου χαρούμενη. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Γέμισες το κενό με τα τραγούδια σου, είσαι τόσο φρέσκια, 21 ετών, σαν τη Μόνικα, αλλά εσύ είσαι άλλη Μόνικα, όχι σαν της ταινίας, χθες με έκανες «accept» στο MySpace, αύριο θα σου στείλω μήνυμα, έχουμε τόσα να πούμε. Ή μάλλον, καλύτερα να περάσει το καλοκαίρι. Καλύτερα προς το παρόν να μείνω χωρίς τη Μόνικα. Μόνο με το αποτύπωμα του ήχου σου. Καλύτερα να κοιμηθώ απόψε με την άλλη Μόνικα. Και να ονειρευτώ ξανά ότι αγκαλιάζω τη γυναίκα της ζωής μου. Μια ζωή δεν θ’ αλλάξει μέσα σε μια καλοκαιρινή νύχτα. Κι εσένα δεν σου αξίζει η παρένθεση. Kάτι μου λέει πως όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις ένα ωραίο τραγούδι.

Θα σου ξαναγράψω,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Ιουλίου)

Τι εβδομάδα κι αυτή!

Whitesnake - Here I Go Again

Στο τελευταίο επεισόδιο, ο ήρωάς μας βρέθηκε στο Ejekt Festival, χόρεψε με τους Hercules, κοπανήθηκε με τους James και τους UNKLE, έψαχνε για γκόμενα στους Digitalism και κατέληξε πολλές ώρες μετά το ξημέρωμα να τρώει μακαρονάδες κάπου στην Αλεξάνδρας και muffins σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, στο ξεκίνημα της Κυριακής του τελικού, όταν ο Μπάστιαν δεν έπαιξε όπως μπορεί και στο τέλος το σήκωσαν οι Ισπανοί (με τον ήρωά μας να πέφτει στο κρεβάτι αμέσως μετά, γιατί έπειτα απ' τα muffins δεν κοιμήθηκε, το πήγε σερί και ήταν και άγριο...). Στο σημερινό επεισόδιο αφηγείται συνοπτικά όσα συνέβησαν από το γκολ τουΤόρες και μετά. 168 ώρες σε 500 λέξεις. Όχι κι άσχημα...

---

Ο γάμος (Σάββατο 5/7)

Στο Frangelico τις λουλουδούδες τις προσλαμβάνουν μόνο αν μαζί με το CV καταθέσουν κι ένα σουτιέν μεγέθους D ή μεγαλύτερο; / Ιδέα μου ή ο Coverdale φοράει πάλι το ίδιο πουκάμισο; / Τι ώρα πας στο γραφείο αύριο; / 'Εφυγε η αύρα του Μαύρου Θανάτου και πήρε φωτιά το πάρτυ (των Groove Armada) / Τζέιν Τζέιν! / Ρε συ, το κοριτσάκι μυρίζει μύρο / Κι άλλο SMS. "Θέλω πολύ να σε δω τώρα!" Γιατί; Πες μου ένα σοβαρό λόγο. Ένα μόνο / Κάποιος έχει βγάλει το παντελόνι του και κατουράει. Και κάποιος άλλος σκίζει το μπλουζάκι του. Pour Some Sugar On Me / Δεν θυμάμαι τίποτε από τους Def Leppard / Πάμε να πιούμε ένα ποτό στο Circus; / Κι όμως μπορείς να περάσεις απίστευτα 8 ολόκληρες ώρες με μια γυναίκα χωρίς να κάνετε σεξ! / Κι άλλο SMS: "Μόλις έμαθα ότι έχει γκόμενο" / Θα αργήσουν να βγουν οι Groove. Πάμε πρώτα για σουβλάκια στο Σαλαμαλέκο / So give me all your love tonight, give me all your love tonight, gimme all of your lovin' tonight / Βράχνιασα πάλι από το τρίτο τραγούδι των Whitesnake / Τι είναι αυτές οι μελανιές παντού; / Πάλι ξημέρωσε... / Έχεις πολύ καλό κείμενο. Σε διαβάζω / Ωραία, ε;

Τα μπουζούκια (Παρασκευή 4/7)

Θα φιληθούμε και στην Times Square σαν το ναύτη και την κοπέλα του; / Δώσ' μου ένα δεκάρικο να πάρω κάτι απ' το Everest / Πώς γίνεται να έχετε ομορφύνει όλοι οι συμφοιτητές και όλες οι συμφοιτήτριές σας είναι μπάζα στα 33 τους; / Κάτι είχε γίνει. Έχουν περάσει 15 χρόνια. Έχω να τη δω από τότε και την ξαναπέτυχα στο γάμο. Κάτι είχε γίνει, αλλά δεν θυμάμαι και καλά / "Δεν είμαι σίγουρη πως αυτό που κάνουμε είναι το σωστό" / Φίλε, ήλθε τρία χιλιάρικα ο λογαριασμός από τα λουλούδια. Πάει τώρα ο Μάκης να τον ψαλιδίσει... / Έλεος, πάλι Μόνικα ακούμε; / "Και στα δικά σας!" / It's complicated... / "...και την ομόρφυνες με τον δικό σου τρόπο" / Ρε! Αυτή είναι η Τζέιν που γάμαγα / Το παστίτσιο σε περιμένει στο γραμματοκιβώτιο / Φιδάκι με τον κουμπάρο. Ελικοπτεράκι με τη νύφη. Τρενάκι με τα σόγια / Κοιμάσαι; / Ρε συ ξύπνα, μας γλύφουν κάτι σκυλιά / Τόνια, τι δουλειά κάνεις; Δημοσιογράφος; Μετά θα πάμε με το φίλο μου για παρτούζα; / Ένα κουλούρι τσάμπα / Αυτό δεν είναι κουλούρι, είναι παξιμάδι / Οι Scorpions δεν θα έλθουν φέτος; / Είναι το καλλίτερο πάρτυ που έχω πάει ποτέ μου / Όταν οι χορευτές κατεβαίνουν απ' τα κουτιά για να σε αποθεώσουν που χορεύεις breakdance στο πάτωμα, ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Και όντως. Αυτοί οι λεκέδες δεν βγαίνουν με τίποτε. Πάει το μπλουζάκι. Σκατά. Δεν θα ξαναγυρίσω σπίτι μου 7 το πρωί. Πάω για ύπνο. Τώρα.

Το πάρτυ των Groove Armada (Πέμπτη 3/7)

Summertime Sunday: Top of the pops

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)

Υπάρχει κάτι που λατρεύω σε κάποιες ταινίες (αν και αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα): είναι οι σκηνές όπου η μουσική καλύπτει τους ήχους της δράσης. Μπορεί δηλαδή να βλέπεις ανθρώπους να τρέχουν, ζευγάρια να τσακώνονται, συμπλοκές, και να μην ακούς τους κανονικούς ήχους, αλλά μια μουσική - αν δε η μουσική είναι τελείως διαφορετική από αυτό που διαδραματίζεται στην οθόνη, το αποτέλεσμα μου φαίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Στις ταινίες του μυαλού μου, η εκτέλεση του Summertime από τους Zombies είναι το ιδανικό soundtrack για να ντύσει μια απολύτως καλοκαιρινή σκηνή: είναι η τελευταία μέρα του σχολείου, και οι δρόμοι της μικρής πόλης είναι γεμάτοι από αγόρια και κορίτσια που γιορτάζουν την έναρξη του καλοκαιριού. Πετάνε τα βιβλία τους στον αέρα, τα κάνουν φύλλο και φτερό, κυνηγιούνται στο προαύλιο και παίζουν μπουγέλο, τα αγόρια με την (όχι και τόσο κρυφή) ελπίδα να μουσκέψουν τα μπλουζάκια των κοριτσιών για να διαγραφεί το στήθος τους.

Δεν ξέρω γιατί οι Zombies - ίσως γιατί τους θεωρώ ένα από τα πιο καλοκαιρινά συγκροτήματα που γέννησε η British Invasion στα '60s. Φταίει ασφαλώς η φωνή του Κόλιν Μπλάνστοουν, που ανασαίνει τα τραγούδια με αυτόν τον εύθραυστο τρόπο, που έκανε τα κοριτσάκια να λιγώνονται. Κυρίως όμως είναι το ηλεκτρικό πιάνο του Ροντ Άρτζεντ - λατρεύω το ηλεκτρικό πιάνο, και ειδικά όπως το χρησιμοποιεί εκείνος. Το σόλο του είναι απολύτως δροσιστικό, σαν να σε πιτσιλάει κάποιος με νεροπίστολο μια καλοκαιρινή μέρα.

(Μόλις διαπίστωσα κάτι: αυτή είναι η έκτη εκτέλεση του Summertime που ανεβάζω. Οι τρεις πρώτες - από την Ella και τον Louis, από τον Miles, από την Joplin - είναι "ο κανόνας", οι πιο κλασικές. Οι επόμενες, βρίσκονται σε κάποια αντιστοιχία με αυτές. Είναι δηλαδή μια τζαζ φωνητική εκτέλεση, μια τζαζ ορχηστρική εκτέλεση, μια ποπ βερσιόν. Έγινε τυχαία. Αλλά έχει πλάκα - ή δείχνει ότι είμαι του γιατρού).

Αν μέσα στον επόμενο μήνα βγει σε επανέκδοση και η Dolce Vita, ίσως αρχίσω να πιστεύω στο Θεό

Καλά, φέτος οι εταιρίες διανομής δουλεύουν για μένα - μέσα σε ένα μήνα έχουν βγάλει σε επανέκδοση δύο από τις απολύτως αγαπημένες μου ταινίες: πρώτα τη Γκαρσονιέρα και τώρα τον Σιωπηλό Μάρτυρα.

Κανονικά, εδώ θα έπρεπε να γράψω για τη μεγαλοφυΐα του Χίτσκοκ, για τους χαρακτήρες, για τον Τζέιμς Στιούαρτ, για το ύπουλο σασπένς, για την ψυχοκοινωνιολογία του ηδονοβλεψία, για τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας που είναι η ιδέα μιας πόλης το καλοκαίρι, για... - δεν θα κάνω τίποτε από αυτά. Θα βάλω μόνο την πιο "ήσυχη" σκηνή της ταινίας, που παρ' όλα αυτά σιγοβράζει από εσωτερική ένταση. Το φιλί.

Με κάνει να ανατριχιάζω κάθε φορά.

Django Weekend: Ride, Red, Ride

Ζέστα (προφέρεται "zhestah", με δασύ "ζ" και εκπνοή στο "α", όπως το λέει ένας γνωστός μου). Περιφέρομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο ιδρωμένος, αναβάλλοντας τις δουλειές που πρέπει να κάνω. Βάζω τα cd του Django Reinhardt, αναζητώντας το κομμάτι που θα με συγκινήσει - ιδρώνω ακόμα περισσότερο, δεν τη λέγανε Hot Jazz για πλάκα. Ξαφνικά, πέφτω πάνω σε αυτό - ένα από τα κομμάτια που ηχογράφησε προς το τέλος της καριέρας του, τότε που προσπαθούσε να πειραματιστεί με τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, προσαρμόζοντας το παίξιμό του στις δυνατότητές της. Οι νότες ακούγονται κρυστάλλινες και φτάνουν στ' αυτιά μου σαν δροσιά, επιδρώντας με τον τρόπο που επιδρά ένας ψεκασμός νερού κατά πρόσωπο, την ώρα που τον έχεις περισσότερο ανάγκη. Ευχαριστώ, Τζάνγκο.

Νοστράδαμος Μητσικώστας

UPDATE: Μην εντυπωσιαστείτε και τόσο. Τελικά η εκπομπή είναι πρόσφατη...

Και ξανά...

Σκατά. Κανονικά θα έπρεπε να περνάω ΚΑΙ αυτήν τη νύκτα στο κρατηρήριο. Κ.λπ. Κ.λπ. Κ.λπ. Έξι πήγε πάλι γαμώ την Παναγία μου.

Σκατά

Κανονικά θα έπρεπε να περνάω αυτή τη νύκτα στο κρατητήριο...

Η καλύτερη πρότιτλη σεκάνς ταινίας που έχει υπάρξει ποτέ

Στην αρχή έψαχνα μόνο αυτό το υπέροχο τραγουδάκι, που παίζει μονότονα στο μυαλό μου από την πρώτη φορά που πρωτοείδα την ταινία, πριν από είκοσι χρόνια (έχει σταθεί αδύνατον να το βρω, είτε σε βινίλιο, είτε σε cd) - αλλά όταν το βρήκα στο youtube, ήταν αδύνατο να το βάλω στεγνά, χωρίς την εισαγωγή.

Το ότι η συγκεκριμένη εκδοχή έχει ισπανικούς υπότιτλους το κάνει ακόμα πιο ειρωνικό όλο αυτό.
Update: δεν πρόλαβα να πατήσω "δημοσίευση ανάρτησης" και ένας (άγνωστός μου, αλλά σίγουρα) φίλος μού έστειλε με email το τραγούδι που ψάχνω τόσον καιρό. Δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω. Εννοείται ότι οφείλω να το μοιραστώ με όποιον το επιθυμεί.

Το ντουέτο της ημέρας (και bonus Μεταλλουργείο): Whitesnake & Def Leppard

Yπάρχει μια τάση στο Χόλιγουντ να κάνουν ταινία όλους τους σούπερ ήρωες των κόμικς. Και υπάρχει μια τάση στα ελληνικά φεστιβαλικά δρώμενα να κουβαλήσουν όλους τους σούπερ ήρωες του σκληρού ροκ. Η από 'δω μεριά του «Πο Πο Culture!» δηλώνει κατενθουσιασμένη με την δεύτερη τάση και για απόψε θα φορέσει την μπέρτα με το τριγωνικό D και την μάσκα με το αρχαϊκό W και θα κατασκηνώσει στο Καραϊσκάκη...